Tuesday, November 18, 2008

The mother's heart - Της Μάνας η καρδιά


Recados e Imagens - Flores - Orkut

Recados, Gifs e Imagens no Glimboo.com


A young man fell in love with a woman from a neighboring village. His love for her was genuine and he sought her hand in marriage. She, however, felt no such affection for him and exploited his feelings to her own advantage. She made it a game, ever demanding more and more proof of his love.

At last, she demanded the unthinkable. "If you really love me," she said, "I need to know there is no rival. Prove it to me. Take your mother's life and bring her heart to me as a trophy of my victory over your love for her." The young man was thoroughly confounded and grief-stricken. Unable to withstand his "loss" any longer, in a frenzied fit he killed his mother and took the heart out of her body. He ran as fast as he could to present this trophy to the girl he loved. But in the woods he stumbled and fell, and the heart tumbled out of his hand. As he feebly rose to his feet he frantically searched the undergrowth for her heart. Finally, he spotted it and picked it up and as he dusted off his knees he heard a voice coming from the heart saying, "Son, are you hurt? ...Son, are you hurt?"

Monday, November 17, 2008

Παντελής Θαλασσινός - Οι άγγελοι του Έρωτα


Στίχοι: Alice Tori
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Ένα παλικάρι ήτανε μια φορά,
που αγάπαγε με πάθος μια όμορφη κυρά.

Μια μέρα, όπως έπαιρνε τα λάγνα της φιλιά,
«ζήτα μου ο,τιδήποτε» τής λέει τρυφερά.

«Αν μ' αγαπάς» τού είπε, με νάζι και καημό,
«την καρδιά της μάνας σου εγώ επιθυμώ»

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε, να πάει στο πατρικό του,
ποτέ του αυτός δεν πάτησε τον όρκο το δικό του.

«Δώσε μου μάνα την καρδιά, στα πόδια της ν' αφήσω»
«Αν είναι γιε μου για καλό, εγώ στηνε χαρίζω»

Κι έτσι της πήρε την καρδιά και χάθηκε στο δρόμο,
μα σε μια πέτρα σκόνταψε και δάκρυσε απ' τον πόνο.

Γυμνή η καρδιά του μίλησε προτου να ξεψυχήσει
«Χτύπησες μήπως γιόκα μου, ψηλό μου κυπαρίσσι;»

Με ματωμένα χέρια φτάνει στο σπιτικό της,
«να η καρδιά που γύρευες» και την αφήνει εμπρός της.

Μα αυτή καν δεν τον κοίταξε κι άρχισε να γελάει,
«μήπως θα 'ταν καλύτερο να μού τη φέρεις Μάη...»


Στίχοι: Alice Tori
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός
Από το CD "Άγγελοι του Έρωτα"

Jean Richepin - Mother's heart the original poem

η πρώτη αναφορά της ιστορίας γίνεται στη νουβέλα "La Glu" του Jean Richepin (1881). Σ' αυτήν ο συγγραφέας αναφέρεται σε ένα "πολύ παλιό γαλλικό τραγούδι" το οποίο στην νουβέλα τραγουδάει ο παλιός ναύτης Gillioury στον Marie-Pierre που ήταν αγενής απέναντι στη μητέρα του. Ακολουθεί το αυθεντικό κείμενο:


Yavait un' fois un pauv' gas,
Et lon lan laire, Et lon lan la,
Yavait un' fois un pauv' gas
Qu'aimait cell' qui n'l'aimait pas.

Ell' lui dit: Apport' moi d'main
Et lon lan laire, Et lon lan la,
Ell'lui dit: Apport moi d' main,
L'coeur de ta mer' pour mon chien.

Va chez sa mere et la tue
Et lon lan laire, Et lon lan la,
Va chez sa mere et la tue
Lui prit I'coeur et s'en courut

Comme il courait, il tomba,
Et lon lan laire, Et lon lan la,
Comme il courait, il tomba,
Et par terre l'coeur roula.

Et pendant que l'coeur roulait,
Et lon lan laire, Et lon lan la,
Et pendant que l' coeur roulait
Entendit l' coeur parlait.

Et l' coeur disait en pleurant,
Et lon lan laire, Et lon lan la,
Et l' coeur disait en pleurant:
T'es-tu fait mal, mon enfant?

Η καρδιά της μάνας Μεταφραστική προσέγγιση Ιωάννης Μποζίκης


Μια φορά κ’ έναν καιρό, ένας κακομοίρης και κατσούφης,
αγαπούσε μια κοπέλα, που τον είχε σήκω-κάτσε του χεριού της.

Και του λέει η κοπέλα μ’ ένα ψεύτικο φιλί:
- Την καρδιά της μάνας σου να φέρεις, να ταΐσω το σκυλί!!

Κι αυτός τρέχει προς τη μάνα, την σκοτώνει με ορμή,
την καρδιά της ξεριζώνει και αφήνει χάμω το κορμί.

Κι όπως τρέχει, μια πέτρα τον τινάζει, τον πετά
με της μάνας την καρδούλα, να κυλάει, να γρικά.

Κι απ’ το κύλα, κύλα, κύλα, η καρδιά όλο θρηνούσε
και την άκουγε ο νιος κι απ΄ τον φόβ’ ολοβογκούσε.

Και του λέει η καρδούλα μες στον πόνο και το κλάμα χαλασμού:
- Γιόκα μου επόνεσες; Είμ’ η μάνα σου, το απόσκεπο αγκαλιασμού!!!

Jean Richepin
(1849-1926)
Μεταφραστική προσέγγιση
Ιωάννης Μποζίκης

Η Καρδιά της Μάνας του Jean Richepin


Τραγούδι με μπουζούκι

Ένας λεβέντης μια φορά,
-- καί τραϊ λαλό
καί τραϊ λαλά,—
ένας λεβέντης μιά φορά
νάγάπαε μιά άπιστη κυρά.

Τού λέει: Για σύρε αύριο ταχιά
— καί τραϊ λα-λό
καί τραϊ λα λά—
τής μάννας σ' φέρε μ’τήν καρδιά
για νάν τή ρήξω στά σκυλιά!
Τρέχει στή μάννα. .. καί τή σφάει !
—καί τραϊ λα λό
καί τραϊ λα - λά –
τρέχει στη μάννα... καί τή σφάει !
της βγάνει τήν καρδιά... και πάει!
Τρέχοντας, πέφτει και χτυπάει:
— και τραϊ λα λό
και τραϊ λα-λά-
τρέχοντας πέφτει καί χτυπάει.....
Μαζί του κ' ή καρδιά κυλάει.
Και καθώς κύλαε, ώχ αλιά!
— καί τραϊ λαλό
και τραϊ λαλά ! —
και καθώς κύλαε, ωχ αλιά !
βγάζει ή καρδιά ψιλή λαλιά:
καί τούλεε κλαίοντας ή κάρδια:

— καί τραϊ λαλό
καί τραϊ λαλά!-_
καί τούλεε κλαίοντας ή κάρδια:

— Γιέ μου, μή χτύπησες βαρειά;

Ν. ΠΕΤΙΜΕΖΑΣ- ΛΑΥΡΑΣ

“Ο Νουμάς , τομ. 21. Αρ. 784 (1924)’’

Sarah Bernhardt to Jean Richepin


“… trample me under your storms …”Sarah Bernhardt (born Henriette Rosine Bernard; 1844—1923). French actress. Born in Paris, Sarah was the illegitimate child of mixed French-Dutch parentage of Jewish descent. She entered the Paris Conservatoire in 1859, winning fame in 1867 as
Zanetto in Copper's Le Passant and the Queen of Spain in Roy Blas. After 1876, she frequently appeared on stage in London, the United States, and Europe. In 1882, she married Jacques Damala, a Greek actor possessed of limited talent and an over¬sized ego, from whom she later separated. Among her lovers were the Belgian Prince de Ligne (by whom she had her only child, Maurice), the artist Gustave Dore, numerous actors, and the picaresque French poet, dramatist, and novelist Jean Richepin(1849—1926). This turbulent and torturous affair began shortly after her husband left to serve in the army in North Africa. A short time later, Jacques returned, bringing home gambling debts and a new mistress. Sarah took him back, threw Jean out, then threw Jacques out, and carried on in much the same dra¬matic manner as she performed on stage. However, as evinced in the fol¬lowing letter, there can be no doubt that she was deeply in love with Jean.

Sarah Bernhardt
My adulated one, my distracting master, I beg your pardon. Oh, do forgive me! Did I say so many bad and infamous things then that you had to write such angry words? I feel dizzy under the torrent of your anger; your phrases stab my heart and carve themselves into my being. I have read eight phrases of your letter and they were all struggling to be the first to arrive. I am tired of your continual scolding and I am still yours more than ever—the blame is yours; I cannot be distant from you . . .
Come back! I implore you, come back—tomorrow I will write you an official letter telling you to come back quick, quick! See, Jean, truly I cannot help it. I adore you; I am all yours because it had to be, because that's how I feel for you. My letter could reach you only now because you were not free. It is not my fault—I wrote one ten days ago saying that I love you as I do today; I swear I am incapable of betraying you. Yes, I know too well that I like being a traitor, that I am made of bad thoughts and treason—I am everything it pleases you to call me. I have been all these things; the superiority I felt over all those around me created my perversity; but that is all dead, nothing exists anymore. You came—you breathed your pow¬erful breath over me and other people, my hesitations, and my whys and wherefores all crumbled. I drank on your lips the truth of love and I trembled in your arms, feeling the real, mad sensation of bodily rapture, and I saw in your eyes the absolute superiority of your being. With the beauty of a new flower I gave myself completely for I brought you a being that belonged only to you. I invented nothing about me, I felt it all afresh.
So you see, Jean, you must forgive my bad temper. As soon as you left, it overwhelmed me, leaving me no time for reflec¬tion. Still moist from your arms, perfumed by your being, it showed me the bed, the night, the awakening, the kiss, the lov¬ing.. . All right, all right! Let's not talk of my temper any more. I beg you to forgive me for all I may have asked you. With both my arms around your neck I ask you to forgive me—I'm sick of having shouted so loudly.
There, be kind; take me close to you, my Jean. Sing me some of your beautiful verses, bear me away in tender blue leaves, roll me over in dark clouds, trample me under your storms, break me in your rage, but love me well. My adored lover, love me in the name of love.
My claws are strong but they cannot leave a lasting mark in your heart if you run away from me. Tell me that it's all fin¬ished, that you'll destroy that stupid letter—but most of all tell
me that you know I'm faithful, that I can't betray you: it would be cowardly, infamous and stupidly foolish.
My letter was a cry of vengeance and you believed in it. Still, you must know it was only a scream of rage and real anguish. But don't you know, adored Master, that you are always near me, looking at me with your golden clarity; don't you know that my hand ceaselessly brushes against yours, that I find myself talking to you, offering my lips: this is the spell I'm suffering under. How can you suspect me of planning only for the moment, of stealing a parcel of what belongs to you?.. .You would notice such a theft, I'm sure, and I feel ashamed just thinking about it—quiet, calm yourself. From high above, very high, very high, where you shall be, pity my confused folly. I was hurt, I was wary—Everything you do must be and is right. I submit myself to your will and I subdue my pride: you shall punish me by refusing me your lips for a second . . .
Tell me that your faith in me revives, though all your hopes are ragged. Let us begin our flight again and even though you make me suffer too much I won't stop our mad race. I shall hurl myself down from above, my love, I shall nod to you and kill myself in the fall.
I kiss each of your hairs, gently I calm your adored body and my lips ask a hundred thousand pardons and beg that your lips be given back to me.

Sarah's on-again, off-again, relationship with Jacques was too much for Richepin to bear, and he finally warned the frivolous and drug-addicted actor that the world was dimply not big enough for the two of them. Jacques retreated, and Jean confidently claimed Sarah as his own. But the great actress belonged to no one, and she continued her affairs, thereby alienating Jean as a lover, but retaining him as a friend until her death, forty years later.

Σάρα Μπερνάρ προς Ζαν Ρισπέν (1833)


Λατρευτέ μου, αφέντη που με τρελαίνεις, σου ζητώ συγχώρεση. Ω, συγχωρά με! Είπα τότε τόσα άσχημα και αχρεία πράγματα, που έπρεπε να μου γράψεις τέτοια λόγια θυμού; Αισθάνομαι ζαλισμένη κάτω από τον χείμαρρο της οργής σου - οι φράσεις μαχαιρώνουν την καρδιά μου και χαρακώνονται στο είναι μου. Έχω διαβάσει οκτώ φράσεις από την επιστολή σου και όλες κάνουν έντονο αγώνα να φτάσουν πρώτες. Με έχει κουράσει η αδιάκοπη επίκριση σου και εξακολουθώ να είμαι δική σου περισσότερο παρά ποτέ -το φταίξιμο είναι δικό σου- δεν μπορώ να βρίσκομαι μακριά σου.

Έλα πίσω! Σε εκλιπαρώ, έλα πίσω - αύριο θα σου γράψω ένα επίσημο γράμμα, λέγοντάς σου να γυρίσεις πίσω γρήγορα, γρήγορα! Βλέπεις, Ζαν, πράγματι δεν μπορώ να το αποφύγω. Σε λατρεύω - είμαι ολότελα δική σου, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, γιατί έτσι νιώθω για σένα. Το γράμμα μου δεν μπορούσε να φτάσει σε σένα παρά μόνο τώρα, γιατί δεν ήσουν ελεύθερος. Δεν φταίω εγώ - σου έγραψα ένα [γράμμα] πριν από δέκα μέρες που έλεγε ότι σε αγαπώ όπως σε αγαπώ σήμερα - σου ορκίζομαι ότι είμαι ανίκανη να σε προδώσω. Ναι, γνωρίζω πολύ καλά ότι μου αρέσει να είμαι προδότρια, είμαι φτιαγμένη από κακές σκέψεις και ατιμία - είμαι οτιδήποτε σου αρέσει να με αποκαλείς. Ήμουν όλα αυτά τα πράγματα -η υπεροχή που ένιωθα έναντι όλων όσοι με περιέβαλλαν, δημιούργησε τη δυστροπία μου - όμως, όλα αυτά είναι νεκρά, τίποτε δεν υπάρχει πια.Ήρθες εσύ - φύσηξες την ισχυρή σου ανάσα πάνω μου και οι άλλοι άνθρωποι, οι δισταγμοί μου, και τα πώς και τα γιατί, όλα θρυμματίστηκαν. Από τα χείλη σου ήπια την αλήθεια της αγάπης, και στην αγκαλιά σου ρίγησα, ένιωσα την αληθινή, τρελή αίσθηση της σωματικής έκστασης, και είδα στα μάτια σου την απόλυτη υπεροχή της ύπαρξής σου. Δόθηκα ολοκληρωτικά, διότι σου χάριζα ένα πλάσμα που ανήκε μονάχα σε σένα. Δεν επινόησα τίποτα σχετικά με μένα, τα ένιωσα όλα εκ νέου.
Συνεπώς βλέπεις, Ζαν, πρέπει να συγχωρήσεις τον άσχημο χαρακτήρα μου. Με κατέκλυσε μόλις έφυγες, χωρίς να μου αφήσει καθόλου χρόνο για περισυλλογή. Όταν ήμουν ακόμη νωπή από την αγκαλιά σου, μυρωμένη από την ύπαρξη σου, μου έδειξε το κρεβάτι, τη νύχτα, το ξύπνημα, το φιλί, τον έρωτα. Εντάξει, εντάξει! Ας μη μιλήσουμε πια για τον χαρακτήρα μου. Σε ικετεύω να με συγχωρήσεις για όλα όσα θα μπορούσα να σου ζητήσω. Με τα δύο μου μπράτσα γύρω από τον λαιμό, σου ζητώ να με συγχωρήσεις είμαι αηδιασμένη που φώναξα τόσο δυνατά. •
Έλα, δείξε καλοσύνη - πάρε με κοντά σου, Ζαν μου. Τραγούδησε μου μερικούς από τους όμορφους στίχους σου, πάρε με μακριά μέσα σε τρυφερά, γαλάζια φύλλα, κύλησε με μέσα σε σκοτεινά σύννεφα, καταπάτησε με κάτω από τις καταιγίδες σου, δάμασε με μέσα στην οργή σου, αλλά αγάπα με όμορφα. Λατρευτέ μου εραστή, αγάπα με στο όνομα του έρωτα.
Τα γαμψά μου νύχια είναι δυνατά, αλλά δεν μπορούν ν' αφήσουν ένα σημάδι διαρκείας στην καρδιά σου αν φεύγεις μακριά μου. Πες μου ότι όλα έχουν τελειώσει, ότι θα καταστρέψεις εκείνο το ηλίθιο γράμμα - αλλά περισσότερο απ' όλα, πες μου ότι αναγνωρίζεις πως είμαι πιστή, πως δεν μπορώ να σε προδώσω: θα ήταν δειλό, άτιμο και βλακωδώς ηλίθιο.
Η επιστολή μου ήταν μια κραυγή εκδίκησης και εσύ την πίστεψες. Εντούτοις, θα πρέπει να γνωρίζεις ότι ήταν μονάχα ένα ουρλιαχτό οργής και αληθινής οδύνης. Όμως, δεν γνωρίζεις, λατρευτέ Αφέντη, ότι είσαι πάντοτε κοντά μου, ότι με κοιτάζεις με τη χρυσή σου διαύγεια - δεν γνωρίζεις ότι το χέρι μου αδιάκοπα αγγίζει προσπερνώντας το δικό σου, ότι ανακαλύπτω τον εαυτό μου να σου μιλάει, προσφέροντάς σου τα χείλη μου: τούτα είναι τα μάγια κάτω από τα οποία υποφέρω. Πώς μπορείς να υποπτεύεσαι ότι σχεδιάζω μονάχα για τη στιγμή, ότι θα κλέψω ένα δέμα που σου ανήκει; θα παρατηρούσες μια τέτοια κλοπή, είμαι σίγουρη, και νιώθω ντροπή και μόνο που το σκέφτομαι - ήσυχα, ηρέμησε. Από ψηλά πάνω μου, από πολύ, πολύ ψηλά, όπου θα βρίσκεσαι, δείξε οίκτο για τη συγχυσμένη μου μωρία. Ήμουν πληγωμένη, ήμουν δύσπιστη. Ό,τι κάνεις πρέπει να είναι και είναι σωστό. Υποτάσσω τον εαυτό μου στη θέληση σου και υποτάσσω την περηφάνια μου: η τιμωρία μου θα είναι να μου αρνηθείς τα χείλη σου για ένα δευτερόλεπτο.
Βεβαίωσε με ότι αναβιώνει η πίστη σου σε μένα, ακόμη και αν οι ελπίδες σου είναι κουρελιασμένες. Ας αρχίσουμε την πτήση μας και πάλι, και παρότι με κάνει να υποφέρω υπερβολικά δεν θα σταματήσω τον τρελό μας αγώνα, θα εκσφενδονιστώ κάτω από ψηλά, αγάπη μου, θα σου γνέψω και θα σκοτωθώ στη διάρκεια της πτώσης.
Φιλώ μία μία τις τρίχες σου, ηρεμώ το λατρευτό σου κορμί και τα χείλη μου ζητούν εκατό χιλιάδες συγγνώμες και ικετεύουν να μου δοθούν πάλι τα χείλη σου.

Το Κείμενο είναι από το βιβλίο :
Τα σ ἀγαπώ που άντεξαν : Οι ερωτικές ιστορίες εξήντα τεσσάρων διασήμων ζευγαριών
Επιμέλεια: Σύσση Καπλάνη
Εκδόσεις: Άγκυρα

Μπερνάρ Σάρα (1844-1923)


Η Σάρα Μπερνάρ, που γεννήθηκε στο Παρίσι το 1844, ήταν εβραϊκής καταγωγής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ανριέτ Ροζέν Μπερνάρ. Ηθοποιός, συγγραφέας και θεατρική δραματουργός, κόρη Εβραίων, οι οποίοι έγιναν μετά Καθολικοί, εκδήλωσε πολύ νέα μεγάλη κλίση προς τη θρησκευτική ζωή. Η μητέρα της, όμως, την έπεισε να σπουδάσει στο Ωδείο του Παρισιού, όπου διακρίθηκε αμέσως για τα εξαιρετικά της προσόντα. Πρωτοεμφανίστηκε το 1862 με την Ιφιγένεια του Ρακίνα, αλλά ο παρορμητικός και πεισματικός χαρακτήρας της την απομάκρυνε από τον οίκο του Μολιέρου. Έπαιξε στο Gymnase, στο Odeon και πάλι στην Comedie, όπου πολύ γρήγορα γνώρισε τη δόξα. Πήγε δυο φορές στο Λονδίνο, όπου σημείωσε επίσης λαμπρές επιτυχίες. Έδωσε παραστάσεις σε όλη την Ευρώπη, στη Ρωσία και στη Λατινική Αμερική. Η ζωή της ήταν ανήσυχη και περιπετειώδης. Το ένιωθε ότι είχε απεριόριστη δύναμη γοητείας και τη χρησιμοποιούσε μέχρι υπερβολής.
Η Σάρα Μπερνάρ ήταν ένα άτομο εκκεντρικό. Η μεγαλύτερη ντίβα του Παρισιού - η μεγαλύτερη ηθοποιός του καιρού της - με Βασική αντίπαλο την Ελεονόρα Ντούζε, στο Παρίσι.
Έκανε μια λαμπρή καριέρα στο θέατρο και είχε μια πολυτάραχη ερωτική ζωή.
Λέγεται ότι κοιμόταν σ' ένα φέρετρο, ότι αρεσκόταν να κουβαλάει στον ώμο της μια τεράστια σαύρα σαν αυτή να ήταν σκυλάκι, ότι λάτρευε τα ζώα και είχε πάμπολλα απ' αυτά στην έπαυλη της, όπως τεράστιους σκύλους και μαϊμούδες. Μέχρι και λιοντάρι είχε επιδιώξει ν' αποκτήσει (χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι τα κατάφερε) ενώ λέγεται, ότι κάποτε είχε φιλοξενήσει και έναν κροκόδειλο.
Πολλά μεσημέρια γευμάτιζε στο θέατρο της πάνω στη σκηνή υποχρεώνοντας τους τεχνικούς να της αλλάζουν το σκηνικό, τη μια σε μια καταπράσινη γαλλική εξοχή, την άλλη, στο εσωτερι¬κό ενός λαμπρού ανακτόρου.
Η γυναίκα αυτή, ήταν ολόκληρη ένας μύθος!
Σίγουρα, ήταν ένα άτομο ιδιαιτέρως δυναμικό. Η αγαπημένη της λέξη ήταν «ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ» και είχε βάλει να της το χαράξουν πάνω στον θρόνο που συνήθιζε να κάθεται.
Στο δραματολόγιο της έδινε εξέχουσα θέση σε έργα με δυνατές αποχρώσεις (ο Σαρντού έγραψε γι' αυτήν), ποτέ όμως δεν ξεχνούσε και τις προσφιλείς της ηρωίδες του Ρακίνα. Το 1899 αγόρασε και έδωσε το όνομα της σε ένα θέατρο, όπου έπαιξε πολλά δράματα, φροντίζοντας η ίδια και για τη σκηνοθεσία (Μάγδα, του Σούντερμαν, Λορεντζάτσο, του Μισέ, Η νεκρή πόλη, του Ντ' Ανούντσιο, Άγγελος και Λουκρητία Βοργία, του Ουγκώ, Εσθήρ και Αθαλία, του Ρακίνα).
Έπειτα από μια περιοδεία στην Ιταλία άρχισε στο Παρίσι μια ταινία (La Voyante), αλλά πέθανε πριν τελειώσει το γύρισμα.Ήταν ηθοποιός με δυνατό ταμπεραμέντο και ευφυΐα. Εκτός από μερικά μέτρια θεατρικά έργα, δημοσίευσε κριτικά άρθρα και έναν τόμο απομνημονευμάτων. Ερμήνευσε επίσης τον ανδρικό ρόλο στον Αετιδέα του Ροστάν και στον Άμλετ του Σαίξπηρ.
Η Σάρα Μπερνάρ ήταν σύζυγος του Ζακ Δαμαλά, την εποχή που είχε πλήθος εραστών. Ανάμεσα τους ήταν ο Βέλγος πρίγκιπας ντε Λινέ (από τον οποίο απέκτησε το μοναδικό της παιδί, τον Μόρες), ο ζωγράφος Γκούσταβ Ντόρε και πολυάριθμοι ηθοποιοί, καθώς και ο τυχοδιώκτης Γάλλος ποιητής, δραματουργός και συγγραφέας Ζαν Ρισπέν (1849-1926). Η σχέση της με τον Ζαν άρχισε μόλις ο σύζυγός της αποχώρησε για να υπηρετήσει στον στρατό, στη Βό¬ρεια Αφρική. Λίγο αργότερα ο Ζακ επέστρεψε, φέρνοντας μαζί του χρέη από τον τζόγο και μια νέα ερωμένη. Η Σάρα τον δέχτηκε, πέταξε έξω τον Ζαν, και συνέχισε τη ζωή της με τον ίδιο δραματικό τρόπο που την χαρακτήριζε και επί σκηνής.Όμως, το γράμμα που παραθέτουμε δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι ήταν πολύ ερωτευμένη με τον Ζαν.

Monday, November 10, 2008

Jean Richepin (4 February 1849 - 12 December 1926)


French poet, novelist and dramatist, the son of an army doctor, was born at Medea (Algeria).
At school and at the École Normale Supérieure he gave evidence of brilliant, if somewhat undisciplined, powers, for which he found physical vent in different directions--first as a franc-tireur in the Franco-German War, and afterwards as actor, sailor and stevedore--and an intellectual outlet in the writing of poems, plays and novels which vividly reflected his erratic but unmistakable talent. A play, L'Étoile, written by him in collaboration with André Gill (1840-1885), was produced in 1873; but Richepin was virtually unknown until the publication, in 1876, of a volume of verse entitled Chanson des gueux, when his outspokenness resulted in his being imprisoned and fined for outrage aux mœurs.
The same quality characterized his succeeding volumes of verse: Les Caresses (1877), Les Blasphèmes (1884), La Mer (1886), Mes paradis (1894), La Bombarde (1899). His novels have developed in style from the morbidity and brutality of Les morts bizarres (1876), La Glu (1881) and Le Pavé (1883) to the more thoughtful psychology of Madame André (1878), Sophie Monnier (1884), Cisarine (1888), L'Aîné (1893), Grandes amoureuses (1896) and La Gibasse (1899), and the more simple portrayal of life in Miarka (1883), Les Braves Gens (1886), Truandailles (1890), La Miseloque (1892) and Flamboche (1895).
His plays, though occasionally marred by his characteristic proneness to violence of thought and language, constitute in many respects his best work. The most notable are:
• Nana Sahib (1883)
• Monsieur Scapin (1886)
• Le Flibustier (1888; the basis for an opera of the same name by César Cui)
• Par le glaive (1892)
• Vers la joie (1894)
• Le Chemineau (1897)
• Le Chien de garde (1898)
• Les Truands (1899)
• Don Quichotte (1905)
Most of these were produced at the Comédie française. He also wrote Miarka (1905), adapted from his novel, for the music of Alexandre Georges, and Le mage (1891) for the music of Jules Massenet. A friend of Emmanuel Chabrier, he helped the composer to correct and salvage the libretto of Le roi malgré lui, as well as providing the words for La Sulamite.
His son, Jacques was also a dramatist.

Ρισπέν, Ζαν (Richepin , Jean ) 1849 - 1926


Γάλλος ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριογράφος (Μεντεά, σημερινή Λεμντίγια, Αλγερία.
Στο έργο του περιέγραψε με τολμηρή γλώσσα τη ζωή των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων και συνέβαλε στην επαναστατική ανανέωση της ποιητικής έκφρασης.
Έζησε ζωή μποέμ και περιφρονούσε τις κοινωνικές συμβατικότητες.
Η πρώτη ποιητική του συλλογή με τίτλο Το Τραγούδι των Αθλίων (La chanson de gueux ,1876) θεωρήθηκε αθυρόστομη με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε ενός μηνός φυλάκιση. Άλλες ποιητικές του συλλογές είχαν τίτλους: Τα χάδια (Les carasses, 1877),Οι βλασφημίες (Les blasphemes ,1884), Η θάλασσα (La mer ,1886),Οι παράδεισοί μου (Mes paradies,1894).Στα μυθιστορήματά του με τίτλους, μεταξύ άλλων, Ο γλοιός (La glu, 1881),Μιάρκα η κοπέλα με την αρκούδα (Miarka, la fille Z l'ourse,1883), Η κλίκα (La clique ,1917) Αναδύεται η ασυμβίβαστη ,επαναστατική προσωπικότητά του.
Έγραψε επίσης τα θεατρικά έργα Ο πειρατής ( Le chemineau, 1897) και Νανά Σαχίμπ (Nana Sahib, 1883) στο οποίο έπαιξε ο ίδιος στο πλάϊ της Σάρας Μπερνάρ.Το 1908 εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.