Ζεύς Θεατρικό Έργο - μετάφραση και διασκευή Δημήτρης Συμεωνίδης από το βιβλίο The Witches' God

Ζεύς

Θεατρικό Έργο

Λαμβάνουν μέρος:
Ζεύς , Ποσειδών
Ήρα, Δήμητρα
Ερμής, Περσεφόνη
Αθηνά , Αφροδίτη


Σκηνή: Ο Όλυμπος σήμερα

Ο Ζεύς και η ΄Ηρα κοιμούνται βαθειά, ο ένας δίπλα στον άλλο σε κρεβάτι, ανάσκελα, ακίνητοι και ένα πάπλωμα από πάνω τους . Από την μία πλευρά ο άδειος θρόνος του Δία. Η Δήμητρα (αφράτη) και η Περσεφόνη (νέα) εισέρχονται μαζί στον Όλυμπο

Δήμητρα:
Πολύ ωραία Περσεφόνη, μα τώρα τελευταία έχεις χάσει τον εαυτόν σου ( ελαφρά τσιμπάει την Περσεφόνη).Οι μυς σου δεν έχουν την ίδια σφριγηλότητα – και είσαι αναμφισβήτητα πιο χλωμή...Είναι ο Άδης....ε....

Περσεφόνη:
Όχι ειλικρινά, μητέρα – δεν πρέπει ν’ακούς όλες αυτές τις ιστορίες σχετικά με την κόλαση και την αφεντιά του.Πραγματικά είναι αξιαγάπητος, Δεν υπάρχουν προβλήματα εκεί κάτω. Μόνο τώρα που ανέβηκα στην Γή και άρχισε η βλάστηση...Όλα αυτά τα αζωτούχα λιπάσματα και τα υπόλοιπα στο χώμα με πειράζουν.

Δήμητρα: (αναστενάζει)
Το ξέρω –Η Γαία συνεχώς μιλάει γι αυτά , και φοβερίζει ότι θα λάβει δραστικά μέτρα...Μα δεν θα μάθουν ποτέ οι άνθρωποι;


Περσεφόνη:
Εύχομαι να μη την σπρώξουν σε αυτό το σημείο.Πιέζοντας την Γαία πάρα πολύ μπορεί να αρχίσει λίγο....τις εκκαθαρίσεις.Μετά δεν θα μείνει κανένας να με φυτεύει....(γνέφοντας στον Δία) Καιρός είναι να ξυπνήσει , οι κεραυνοί του είναι πιο διακριτικοί.


Δήμητρα:
Ο Ζεύς και η Ήρα κοιμούνται σχεδόν 2000 χρόνια τώρα.Εγώ πολλές φορές νομίζω ότι τίποτα δεν θα μπορεί να τους ξυπνήσει.

Ερμής: (εισέρχεται)
Δεν στοιχηματίζω γι’ αυτό.


Δήμητρα:
Αα Ερμή. Καλημέρα...Τι συμβαίνει; Φαίνεσαι συγχυσμένος.


Ερμής:
Καλημέρα, Δήμητρα...Περσεφόνη...Φασαρία, πολύ φοβάμαι. Δεν το αισθάνεστε;


Δήμητρα: (ρουφώντας την μύτη της)
Υπάρχει κάτι...Σαν παλιρροιακό κύμα σε απόσταση.


Περσεφόνη: (δείχνει τον Δία)
Μητέρα! Κοίτα !
(Ο Ζεύς σηκώνεται, χασμουριέται και τεντώνεται.Μετά η Ήρα σηκώνεται πασπατεύει τα μαλλιά της, και κατεβαίνει από το κρεβάτι, βγάζει το πάπλωμα και αρχίζει να το διπλώνει.)


Ήρα:
Έλα Δία σήκω, δεν είναι δυνατόν να αδρανής όλη την ημέρα. Υπάρχουν υποθέσεις που πρέπει να τακτοποιήσεις .Πρέπει να τακτοποιήσεις τις δοσοληψίες σου με τους Πέρσες, θυμάσαι; Και μ’ αυτόν τον ιερέα στην Σπάρτη, που το μυαλό του βρίσκεται πάνω από κεφάλι του...Στο είπα αρκετές φορές...


Ζεύς: (σηκώθηκε και επανέκτησε την αξιοπρέπειά του, πήγε στον θρόνο του και κάθισε.)
Σταμάτα να μουρμουράς γυναίκα...Δήμητρα...Περσεφόνη – Ερμή –ποιός έχει σειρά;


Ερμής:
E…Δία ...και Ήρα επίσης, γι’ αυτό το θέμα...Φοβάμαι ότι πρέπει να σας ενημερώσω και μπορεί να σας σοκάρω. Και οι δύο σας κοιμόμαστε σχεδόν 2000 χρόνια.
(Ο Ζεύς και η Ήρα κοιτάζουν τον Ερμή μην πιστεύοντας τα λόγια του. Η Ήρα ρίχνει κάτω το πάπλωμα, μετά το σηκώνει και το ξανατυλίγει .Ο Ζεύς κουνάει το κεφάλι του λες και θέλει να το ξυπνήσει.)


Ήρα:
Δεν σε πιστεύω.


Ζεύς:
Όχι, αγαπητή μου, το εννοεί...( γελώντας) έ καλά τι είναι δύο χιλιάδες χρόνια για τους θεούς;
Τουλάχιστον θα έχει τακτοποιηθεί το θέμα με τον Σπαρτιάτη που σε ανησυχεί.(απευθύνεται στον Ερμή,) και επίσης το θέμα με τους Πέρσες φαντάζομαι ;


Ερμής:
Ε όχι ολοκληρωτικά – μα άφησέ αυτό για την ώρα...Τι νομίζεις ότι σε ξύπνησε;



Ζεύς: (σταμάτησε, συνοφρυώθηκε και ξαφνικά θύμωσε) Κεραυνός ! από Εμένα, κεραυνός! Ποιός είχε την αναίδεια; Κεραυνοί είναι μόνο δικό μου προνόμιο !


Ερμής:
Οι Άνθρωποι, πολύ φοβάμαι.



Ζεύς: (αναπηδώντας) ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ !
(Αθηνά, Ποσειδών και Αφροδίτη βιαστείτε. Όλοι μιλούν μαζί διακόπτοντας ο ένας τον άλλον προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή του Διός.)


Αθηνά:
Πατέρα – ξύπνησες...


Ποσειδών:
Δία, χρειάζομαι την βοήθειά σου...


Αφροδίτη:
Όλα πάνε στραβά – ακόμα και το κραγιόν μου άλλαξε χρώμα...


Αθηνά: (χλευαστικά)
Μόνο αυτό μπορείς να σκεφθείς; (στην Ήρα) Πες του να ακούσει...



Ποσειδών:
Ψόφια ψάρια και ζώντας κανείς με διαφορετική μορφή...


Αφροδίτη: (στην Αθηνά) Βάλε και εσύ λίγο χρώμα!



Αθηνά:
Πατέρα – για το καλό σου...



Ζεύς: ( με βρόντο) Ησυχία ! (όλοι υποχωρούν και ξανακάθεται με την ησυχία του, μετά άρχισε να μιλάει με σιγανό τρόπο: ) ;Έτσι μπράβο, Τώρα Ερμή – Νομίζω να μας δώσεις την εικόνα των πραγμάτων.


Ερμής:
Ευχαριστώ Δία ....Ωραία, για πολλούς αιώνες, μετά που εσύ και η Ήρα κοιμηθήκατε , όλα πηγαίνανε λίγο πολύ κανονικά. Βασίλεια ανεβαίνανε και κατεβαίνανε, ο Ήφαιστος εφεύρισκε νέες τεχνικές και ο Άρης προκαλούσε τις συνηθισμένες ταραχές του...


Αθηνά:
Χαζός και αιμοχαρής.



Αφροδίτη: ( κορδωμένα)
Έχει και τις ωραίες στιγμές του .


Δήμητρα:
Να καίει τις καλλιέργειες για παράδειγμα;


Ζεύς:
Τάξη , τάξη!



Ερμής:
Ανακάλυψαν την Αμερική ...


Ζεύς:
Να πάρει η οργή .Ήλπιζα ότι μπορούσαμε να το κρατούσαμε μυστικό μόνο για μας.


Ερμής:
Μάλιστα το λένε “Η Χώρα του Θεού.”


Ζεύς:
Είμαι ικανοποιημένος.


Ερμής:
Με μόνη διαφορά ότι δεν εννοούν εσένα. Ο Γιεχωβά έχει πάρει τα ηνία τώρα- έχει πράγματι υπό την επήρεια του την περιοχή που ονομάζεται τώρα Ευρώπη.


Ήρα: (μουρμουρίζοντας)
Υποθέτω πήρε την ονομασία από την ξετσίπωτη Ευρώπη.


Ερμής:
Και το μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.


Ζεύς:
Αυτό δεν με ανησυχεί και πάρα πολύ .Τουλάχιστον παραμένουν στην οικογένεια.
Οι Δια-Πανθεϊκές σχέσεις κυλάνε ομαλά.


Ερμής:
Όχι δεν συμβαίνει αυτό πλέον. Όσο διάστημα αναπαυόσουν , υπήρξε μια τάση για μονοπώληση.


Ζεύς:
Μμ… Θα σκεφτώ και θα καλέσω το Συμβούλιο των θεών γι’ αυτό.



Αθηνά:
Και των θεαινών ,σε παρακαλώ. Μας έχουν κηρύξει περιττές όπου κυβερνά ο Γιεχωβάς.

Ήρα:

Τι ;

Ζεύς:
Μα ο ίδιος ο Γιεχωβάς έχει σύζυγο ! τι έγινε η Αστορέ ;


Αθηνά:
Διαζύγιο και λησμονιά.



Ερμής:
Για να είμαστε δίκαιοι, νομίζω ότι φταίει το ιερατείο παραπάνω από τον Γιεχωβά τον ίδιο. Βλέπεις…


Αθηνά: (παθιασμένα)
Και αυτή είναι η φασαρία. Οι άνδρες πήρανε όλη την εξουσία στα χέρια τους. Βέβαια αυτό κάνει την δουλειά του Άρη ευκολότερη για ξεκίνημα. Οι άνδρες πήρανε τα ηνία περισσότερο με το μέρος τους από τότε που εσύ έπεσες σε ύπνο. Οι γυναίκες έγιναν περιουσία τους και έχασαν την ισχύ τους…


Αφροδίτη: (χαριεντίζεται και ψάχνει για τα φτιασιδώματα της)
Ποιός λέει ;


Αθηνά: (στρέφοντας προς αυτήν)
Μάλιστα, μπορούν να χαμογελούν και να ξελογιάζουν και να κινούν τα νήματα, να θυσιάζουν την αυτοεκτίμησή τους…


Αφροδίτη: (άρχισε να φτιασιδώνεται)
Είσαι μια ριζοσπαστική φεμινίστρια.


Ζεύς:
Και τι στον Άδη σημαίνει “ριζοσπαστική φεμινίστρια”;


Ερμής:
Παρακαλώ –να μη ξεφεύγουμε από το θέμα . Μιλούσαμε για κεραυνούς.


Ζεύς:
Βεβαίως μιλούσαμε. Συνέχισε, Ερμή.


Ερμής:
Ευχαριστώ .Ένα ή δύο αιώνες πριν, ο άνθρωπος ανακάλυψε τον ηλεκτρισμό. Η στοιχειώδης αρχή των κεραυνών σου. Αρχικά τον χρησιμοποίησε με λογική, για φωτισμό και θέρμανση και για πρωτότυπες μηχανές για να κάνει τα πράγματα να κινούνται…


Ζεύς: (κουνώντας το κεφάλι του)
Έξυπνες υπάρξεις φτιάξαμε.


Ερμής:
Ίσως πολύ έξυπνες. Λίγο πριν από το χειρότερο όργιο του Άρη, που κήρυξε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ανακάλυψαν το πραγματικό μυστικό.


Ζεύς: (άναυδος)
Δεν εννοείς ότι…


Ερμής:
Ναι




Ζεύς: (μετά από παύση)
Καθώς κοιμόμουν, ονειρευόμουν, ονειρεύτηκα τον Ήλιο που τρελάθηκε, πόλεις που εξαφανίστηκαν υποστιγμής .Ονειρεύτηκα…(βόγκηξε) Ως και οι θεοί έχουν εφιάλτες…Ύστερα ,σήμερα…


Ερμής:
Οι άνδρες προσπάθησαν επίσης να χαλιναγωγήσουν τους κεραυνούς σου, για ειρηνικούς σκοπούς. Μα έγιναν επίσης άπληστοι, και απρόσεκτοι. Σήμερα,σε ένα μέρος που λέγεται Τσερνόμπιλ, ξέφυγε η ενέργεια . Αυτό ήταν που σε ξύπνησε.


Ποσειδών:
Μπορούσα να μην ξυπνήσω, (βήχοντας και βγάζοντας φλέγματα)
Το βασίλειό μου ασθενεί για χρόνια.( χτυπώντας ελαφρά το στήθος του).
Το άρπαξα αυτό στο πέλαγος από το Sellafield (χώρος επεξεργασίας ατομικής ενέργειας στην Αγγλία που υπέστη ατυχήματα) …Και δεν είναι μόνο οι κεραυνοί σου.


Δήμητρα:
Οι Δρυΐδες έρχονται σε μένα δακρυσμένες, καθώς οι άνδρες καταστρέφουν τα δέντρα τους.


Περσεφόνη:
Τα άγρια ζώα με καλούν καθώς οι άνθρωποι συρρικνώνουν τις περιοχές τους.


Αθηνά:
Οι δημιουργοί των μνημείων κλαίνε καθώς η όξινη βροχή καταστρέφει τους ναούς.


Αφροδίτη:
Οι απλοί άνθρωποι με αποζητούν καθώς ο πλούτος παραμερίζει την αγάπη.


Άπαντες: (κοιτάζοντας τον Δία)
Τι πρέπει να κάνουμε;


Ζεύς: (σιγή και μετά σηκώνεται)
Νομίζω είναι ώρα να καλέσουμε το Συμβούλιο των Θεών και Θεαινών – με όποιο όνομα καλούνται. Επίσης να καλέσουμε όλους τους άνδρες και τις γυναίκες καλής θέλησης – και όποιο θεό πιστεύουν.
Διαφορετικά η Γαία δυνατόν να πάρει τα πράγματα στα χέρια της… είμαστε όλοι σύμφωνοι;


Άπαντες:
Ναι συμφωνούμε


Δημήτρης Συμεωνίδης JP
Μετάφραση, επεξεργασία
του θεατρικού έργου
από το βιβλίο
The Witches God: Lord of the dance

THE ZEUS PLAY

The Zeus Play
Cast:

Zeus, Hera
Hermes, Athene
Poseidon, Demeter
Persephone, Aphrodite


Scene: Olympus, today

Zeus and Hera are fast asleep, side by side, face upwards as though lying in state, under a rich coverlet. Off to one side is Zeus's empty throne. Demeter (comfortably motherly) and Persephone (young) enter together.

Demeter: That's all very well, Persephone, but you have not been yourself
recently. (Lightly pinching Persephone's bicep.) Not the same muscle
tone - and you're definitely paler ...Is Hades ... er ...

Persephone: No, honestly, mother -you mustn't listen to all these hellfire
stories about him. He's a darling, really; no problems down there. It's
when I come up to Earth and start sprouting ... All these nitrates and
things in the soil.

Demeter: (Sighs) / know - Gaia's always on about it, and threatening to
do something drastic ... Will humans never learn?

Persephone: / hope they don't drive her to it. Push Gaia too far, and she
can be a bit... well, wholesale. Then there'd be no one left to plant me
... (Gesturing at Zeus) Time he woke up. His thunderbolts are more
selective.

Demeter: Zeus and Hera have been asleep for nearly 2,000 years now. I
sometimes think nothing will ever wake them.

Hermes: (Entering) / wouldn't bet on that.

Demeter: Ah, Hermes. Good morning ... What's the matter? You look flustered.

Hermes: Morning, Demeter ... Persephone ... Trouble, I'm afraid.
Can't you feel it?

Demeter: (Sniffing the air) There is something ... Like a tidal wave in the
distance.

Persephone: (Pointing at Zeus) Mother! Look! (Zeus sits up, yawns, and stretches. Then Hera sits up, pats her hair, gets out of bed, pulls off the coverlet and starts folding it neatly.)



Hera: Come on, Zeus, get up. You can't idle all day. There are things to
attend to. You were going to deal with the Persians, remember? And that
priest in Sparta who's been getting above himself... I've told you several
times ...

Zeus: (Standing up and resuming his dignity, he goes to his throne
and sits down.) Stop nagging, woman ... Demeter - Persephone -Hermes - who's first?

Hermes: Er ... Zeus ... And Hera too, for that matter ... I'm afraid we
must bring you up to date, and it may be a shock to you. You have both
been asleep for nearly 2,000 years. (Zeus and Hera both stare at Hermes unbelievingly. Hera drops the coverlet, then hastily picks it up and re-folds it. Zeus shakes his
head as though to clear it.)

Hera: / don't believe you.

Zeus: No, my dear, he means it... (Laughing) Oh, well, what's a couple
of thousand years to the gods? At least it'll have fixed that Spartan you
were worrying about. (To Hermes,) And the Persians too, I imagine?

Hermes: Well, not entirely - but leave that for the moment... What do you
think woke you?

Zeus: (Pausing, frowning, and suddenly angry) A thunderbolt! By
Myself, a thunderbolt! Who has had the audacity? Thunderbolts are my
prerogative only!

Hermes: Humans, I'm afraid.

Zeus: (Leaping to his feet) HUMANS! (Athene, Poseidon and Aphrodite hurry in. They are all talking at once, interrupting each other and trying to get Zeus's attention)

Athene: Father -you're awake ... Poseidon: Zeus, I need your help ...

Aphrodite: Everything's wrong - even my lipstick's changed colour ...

Athene: (Scornful aside) Is that all you can think of? (To Hera) Tell him
to listen ...

Poseidon: Dead fish, and living ones the wrong shape ...

Aphrodite: (To Athene) You could do with some colour yourself!

Athene: Father -for Your sake ...

Zeus: (Thunderously) SILENCE! (They all subside, and he sits
down again, taking his time, then, speaking quietly:) That's better.
Now, Hermes -1 think you should put us in the picture.

Hermes: Thank you, Zeus ... Well, for many centuries after you and Hera went to sleep, everything proceeded more or less as normal. King¬doms rising and falling, Hephaestus thinking up new techniques, Ares stirring up his usual trouble ...

Athene: Bloodthirsty oaf.

Aphrodite:(Smugly) He has his nicer moments.

Demeter: Burning crops, for instance?

Zeus: Order, order!

Hermes: They discovered America ...

Zeus: Damn. I had hoped we could keep that to ourselves.

Hermes: Well, they do call it God's Own Country.

Zeus: Gratifying.

Hermes: Except that they don't mean you. It's been taken over by Yahweh -as indeed has what is now called Europe.

Hera: (Muttering) Named after that hussy Europa, I suppose.

Hermes: .. .and much of Africa and the Near East.

Zeus: That doesn't worry me too much. Keeps it in the family, at least. Inter-pantheon relations work fairly smoothly.

Hermes: Not any more, they don't. While you've been resting, there's been a marked tendency to monopolization.

Zeus: H'mm. I think I'll call a Council of the Gods about that.

Athene: And Goddesses, if you please. We've been declared redundant wherever Yahweh's in charge.

Hera: What?

Zeus: But Yahweh has a wife himself! What's happened to Ashtoreth?

Athene: Divorce and oblivion.

Hermes: To be fair, I think it's the priesthood to blame, more than Yahweh himself. You see ...

Athene: (Vehemently) And that's the trouble. Men have taken over entirely. Which makes things easier for Ares, for a start. Men have had things more and more their own way ever since you fell asleep. Women are their property, denied power ...

Aphrodite: (Chuckling and taking out her compact) Who says?

Athene: (Turning on her) Yes, they can simper and seduce and pull strings, sacrifice their self-respect ...

Aphrodite: (Starting to make up her face) You're just a radical feminist.


Zeus: And what in Hades is 'a radical feminist'?

Hermes: Please - let's not be sidetracked. We were talking about thun¬derbolts.

Zeus: Indeed we were. Go on, Hermes.

Hermes: Thank you. A century or two ago, man discovered electricity. The simple principle of your thunderbolts. At first he used it fairly sensibly, for lighting and warmth and ingenious engines for making things move ...

Zeus: (Shaking his head) Clever little creatures we made.

Hermes: Perhaps too clever. Just before Ares' worst orgy, called the
Second World War, they discovered the real secret.

Zeus: (Aghast) You don't mean ...

Hermes: Yes

Zeus: (After a pause) As I slept, I dreamed. I dreamed of Helios gone mad, of cities wiped out in an instant. I dreamed ... (Groans) Even Gods have nightmares ... Then, today ...

Hermes: Men tried also to harness your thunderbolts for peaceful use. But
they were too greedy, too careless. Today, in a place called Chernobyl,
the power broke loose. It was that which awakened you.

Poseidon: I did not have to be awakened. (Coughs as though bringing
up phlegm) My realm has been sick for years. (Patting his chest) /
caught this offshore from Sellafield ... And it's not only your
thunderbolts

Demeter: The dryads come weeping to me, as man destroys their trees.

Persephone: The creatures of the wild call to me, as man shrinks their
Boundaries

Athene: My builders of old cry out to me, as acid rain eats away our
temples.

Aphrodite: The ordinary people call to me, as wealth outweighs love.

All: (Looking at Zeus) What shall we do?

Zeus: (Pauses, then rises) / think it is time to call that Council of Gods
and Goddesses - by whatever name they are known. And to call upon all
men and women of good will - whatever Beings they worship. Otherwise
Gaia may take matters into her own hands... Are we agreed?

All: We are agreed.

Zeus - Ζεύς

ΘΡΗΝΗΤΙΚΗ ΕΙΚΑΣΙΑ Του Χρήστου Γιανναρά

Η κατάρρευση είναι γενική, δεν περιορίζεται στον πολιτικό χώρο. Έχουμε πια στις ψυχές μας τη χωματερή γεύση του ιστορικού τέλους της φυλής ή του γένους. Επιζήσαμε κάπου τρεις χιλιάδες χρόνια. Οι σημερινοί καιροί είναι οι πιο αμείλικτοι, δεν έχουμε δυνάμεις να αντισταθούμε»
Η ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ γλώσσα των οικονομολόγων τολμάει τη διατύπωση που στο στόμα οποιουδήποτε άλλου θα ήταν αναξιόπιστη θρηνολογία: Ο τόπος διαλύεται και καταρρέει.
Δεν εκμεταλλεύομαι και δεν απολυτοποιώ τις διαπιστώσεις των ειδικών για να κινδυνολογήσω. Αλλά θα ήταν αφέλεια να πιστεύουμε ότι η κατάρρευση της οικονομίας είναι επιμέρους και αποσπασματικό σύμπτωμα του κοινωνικού μας βίου. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι στην οικονομία καθρεφτίζεται ο συνολικός τρόπος του βίου: Το πόσο δουλεύουμε και με ποια κίνητρα δουλεύουμε και ποιο νόημα (ή ποια κοινωνική λειτουργικότητα) έχει η καθημερινή μας δουλειά.
Ο ΤΟΠΟΣ διαλύεται και καταρρέει. Και είναι εξαιρετικά κοντόφθαλμο να αποδίδουμε ευθύνες σε κόμματα και κυβερνήσεις. Όλα τα συμπτώματα δείχνουν ότι το σύνολο κοινωνικό μας σώμα δεν έχει πια αντιστάσεις, δεν έχουμε δυνάμεις να αντιδράσουμε στην κατάρρευση. Οι παραινέσεις των οικονομολόγων μας ζητάνε να λειτουργήσουμε με κοινωνική συνείδηση και ευθύνη: Να γνοιαστούμε για τα κοινά, να αυξήσουμε εκούσια την παραγωγικότητα μας, να περιορίσουμε την κατανάλωση. Όμως θαύματα συνολικών ηθικών μεταστροφών δεν
γίνονται από μέρα σε μέρα. Εμείς, χρόνια τώρα, βυθιζόμαστε ανελέητα στον πιο αγροίκο ατομικισμό, που υπακούει μόνο στο ένστικτο της εγωιστικής εξασφάλισης. Δεν μας ενδιαφέρει ο διπλανός, δεν μας ενδιαφέρουν τα κοινά, μας έπεισαν από κάθε πλευρά - άλλοι θεωρητικά και άλλα έμπρακτα - ότι η αυταπάρνηση, η σχέση, η ανθρωπιά, είναι μόνο ιδεαλιστικές προλήψεις. Και φτάσαμε σε αυτό που είμαστε σήμερα: Μια κοινωνία ακοινώνητων ατόμων.
Ο ΤΟΠΟΣ διαλύεται και καταρρέει - ποιος δεν το βλέπει. Δημόσιες υπηρεσίες που δεν υπηρετούν, παρά μόνο την εξασφάλιση των υπαλλήλων. Εκπαίδευση που δεν εκπαιδεύει, μόνο συντηρεί μια ανάπηρη γνώση για ωμή χρησιμοθηρία. Διπλωματία που είναι ανύπαρ¬κτη στο στίβο των εθνικών θεμάτων. Δημοσιογραφία που εμπορεύεται τα πιο ταπεινά ένστικτα του πλήθους. Φοροδιαφυγή, εφοριακοί που χρηματίζονται αυτονόητα, κυκλοφοριακή αναρχία, νέφος, αστυνομική προστασία του πολίτη ανύπαρκτη. Όλα δείχνουν φανερά τη διάλυση, κι εμείς συζητάμε τα συμπτώματα, για να καρπωθούμε ακόμα κι από τη διάλυση ατομικά οφέλη: Εφήμερες ψήφους, πωλήσεις φύλλων, κομματι¬κά πλεονεκτήματα ή και τον θαυμασμό του όποιου κοινού για την αναλυτική μας οξύνοια.
ΝΑ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ - πού; Να εμπιστευθούμε - ποιον; Για να πιστέψεις τους πολιτικούς, πρέπει να είσαι ανίατα αφελής - είναι το ίδιο σα να πιστεύεις τους τίτλους των απογευματινών εφημερίδων. Γι' αυτό και συμφιλιωθήκαμε με τον εμπαιγμό, τον λογαριάζουμε σαν υψηλή πολιτική ευελιξία. Πριν πέντε μήνες, παραμονές εκλογών, οι πολιτικοί μας - όλοι - έλεγαν άλλα πράγματα για την οικονομία του τόπου. Σήμερα αυτοδιαψεύδονται, χωρίς ντροπή.
Η κατάρρευση είναι γενική, δεν περιορίζεται στον πολιτικό χώρο. Έχουμε πια στις ψυχές μας τη χωματερή γεύση του ιστορικού τέλους της φυλής ή του γένους. Επιζήσαμε κάπου τρεις χιλιάδες χρόνια. Οι σημερινοί καιροί είναι οι πιο αμείλικτοι, δεν έχουμε δυνάμεις να αντισταθούμε.
Και δεν ήταν βέβαια η πολεμική μας ισχύς, ούτε η πολιτική μας ομοψυχία και ενότητα που μας διέσωσαν σε. μια τόσο μακραίωνη ιστορική πορεία. Ήταν κάτι άλλο: Αντιπροσωπεύαμε και ενσαρκώναμε ένα ξεχωριστό νόημα βίου και τρόπο βίου, δηλαδή ένα ξεχωριστό πολιτισμό. Αυτόν που έρχονται να σπουδάσουν οι ξένοι, ακόμα σήμερα, στα ερείπια των αρχαίων ναών μας και στις βυζαντινές εικόνες και στη λαϊκή αρχιτεκτονική και, στην ορθόδοξη λατρεία και στη γλώσσα μας.
ΟΜΩΣ για τολμήστε να μιλήσετε για ελληνικό πολιτισμό στο σημερινό μας υπουργείο της Παιδείας ή στο κωμικό μας Κ. Ε.Μ.Ε. ή και στους «προοδευτικούς» πανεπιστημιακούς μας. Θα σας περιγελά¬σουν σαν απλοϊκό ιδεαλιστή που δεν κατάλαβε ακόμα ότι Ιστορία σημαίνει υλικές παραγωγικές σχέσεις, και τίποτε άλλο.
Ο ΤΟΠΟΣ διαλύεται, καταρρέει. Κι όμως, τα τελευταία τριάντα χρόνια τα φαινόμενα έδειχναν μια πορεία ανοδική, ραγδαίας
«ανάπτυξης», «προόδου», «ευημερίας». Οι συνθήκες καθημερινού βίου και του τελευταίου Έλληνα άλλαξαν ριζικά. Ο ηλεκτρισμός παντού, οι δρόμοι, ο τουρισμός και το συνάλλαγμα, τα βιομηχανικά προϊόντα σε κάθε σπίτι, το «διαμέρισμα», τα αγροτικά μηχανήματα, τα αναρίθμητα «κέντρα διασκέδασης» παντού, έφεραν μια αλλαγή που θα φαινόταν παραμυθένια αν κάποιος την προφήτευε πριν σαράντα χρόνια.
Ταυτόχρονα, για μακρό διάστημα η εθνική μας αυτοσυνειδησία συντηρήθηκε στο επίπεδο μιας ρομαντικής ιδεοληψίας: Πατρίς -θρησκεία - οικογένεια, καθαρεύουσα γλώσσα, κλασικά γράμματα, εξωραϊσμός της Ιστορίας και των προγόνων. Γενιές ολόκληρες στήριξαν πάνω σε αυτά ένα κάποιο νόημα του καθημερινού τους βίου. Και μιαν αίσθηση ηθικού χρέους, μιαν αξιοπρέπεια στη συμπεριφορά.
ΣΗΜΕΡΑ ξέρουμε ότι και η εθνική μας συνείδηση και η οικονομική μας ανάπτυξη είχαν ξύλινα ποδάρια. Ξύλινα ποδάρια δεν σημαίνει απλώς λάθη στον προγραμματισμό ή εύνοια σε προνομιούχους ή ρεμούλες και διοικητική διαφθορά. Αυτά υπάρχουν παντού και πάντοτε - «έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων ή», καθώς έλεγε ο Θουκυδίδης. Ξύλινα ποδάρια σημαίνει σαθρή υποδομή, δηλαδή αδιαφορία και ανυποψίαστη αφέλεια στον προσδιορισμό των ουσιωδών του βίου. Όλα - και η εθνική αυτοσυνειδησία και τα οικονομικά προγράμματα - χτίστηκαν όπως και οι πολυκατοικίες της Αθήνας: Για το εφήμερο, βραχυπρόθεσμο κέρδος. Δίχως απώτερες προοπτικές και δίχως υποψία για τα ουσιώδη ερωτήματα: Ποιοι είμαστε εμείς που έχουμε να ζήσουμε σε αυτό τον τόπο, και ποιες οι πραγματικές μας ανάγκες.
Η ΟΠΟΙΑ πίστη στη μεγαλοστομία των διακοσμητικών ιδεωδών μας κατεδαφίστηκε με πάταγο στα χρόνια της δικτατορίας. Και τότε βγήκαμε στην αγορά αναζητώντας καινούργιο φανταχτερό φιασίδι για τη γύμνια μας. Με ταχύτητα νεόκοπης μόδας άρχισε να φοριέται η «προοδευτικότητα»: Ένας νεκραναστημένος διαφωτισμός, παρδαλό μίγμα κοραϊσμού και αριστερισμού, δυτικοπληξίας και λαϊκισμού. Κι η ψιμυθίωση των πάντων με κάποια ξέφτια παλαιοντολογικού μαρξισμού -«επιστημονικού» οπωσδήποτε - της γενιάς του '20. Και η μόδα έγινε μάρκετινγκ, μπήκε αδυσώπητα στο πολιτικό παιχνίδι, θρυμμάτισε και εξαφάνισε προϋποθέσεις και κανόνες για τη λειτουργία της δημοκρα¬τίας, μεταμόρφωσε τους πολίτες σε οπαδούς - σε μαριονέτες που χοροπηδάνε κάτω από τα πολιτικά μπαλκόνια. Το τραγικότερο: διέλυσε την παιδεία, αχρήστεψε τη γλώσσα του λαού.
ΓΙΑ ΝΑ φτάσουμε σήμερα και στην οικονομική κατάρρευση που συντρίβει τα ξυλοπόδαρα της καταναλωτικής μας ευζωίας. Προο¬πτικές ανάκαμψης- μα είναι αστείο και να προφέρουμε τη λέξη. Ποιος να δουλέψει και γιατί, όταν η κυρίαρχη ιδεολογία μας επιβάλλει ένα και μόνο στόχο: Την κτηνώδη απαίτηση της ατομικής εξασφάλισης, την κατάλυση και ισοπέδωση κάθε αξιολογικής ιεραρχίας, την «ευελιξία» του ψεύδους, τη στεγνή και φτηνή υλιστική ερμηνεία της ύπαρξης μας στον κόσμο.
ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ στα βιβλία, πως κάποτε οι Έλληνες ήταν έτοιμοι και να πεθάνουν για την πατρίδα τους. Σήμερα μοιάζει να κηδεύουμε καθημερινά την πατρίδα, και η μακάβρια εκφορά είναι σχεδόν μια πράξη ρουτίνας. Πού θα τελειώσει αυτό το ανεπίγνωστο ξόδι, κανένας δεν ξέρει, θα τελειώσει με μια τουρκική κατάκτηση, με επανάληψη της τραγωδίας του γειτονικού μας Λιβάνου, με απορρόφηση μας από την Ευρώπη, με τον μετασχηματισμό μας σε προτεκτοράτο κάποιας Υπερδύναμης - μικρή σημασία έχει. Το τέλος μας έχει ουσιαστικά κριθεί από τις επιλογές μας.


Το άρθρο αυτό του Χρήστου Γιανναρά έχει γραφτεί το 1986.
Λόγια προφητικά για την επερχόμενη κατάσταση.
Δυστυχώς όμως οι πολιτικοί ,τα κόμματα, οι οργανώσεις και ο λαός αναπαύονται σε τόπο χλοερό περιμένοντας την Δευτέρα Παρουσία.
Επί 22 χρόνια συνεχίζουν να καταστρέφουν τη χώρα μέχρι να πάθουμε μεγάλη πανωλεθρία.
Το άρθρο αυτό θα το βρείτε στο Βιβλίο του Δημήτρη Ευαγγελίδη : Εθνικισμός και Γλώσσα.
Σήμερα όλοι το παίζουν Διεθνιστές γιατί έτσι θέλει το Παγκοσμιοποιημένο Σύστημα Ολικής Καταστροφής.
Άμα πεις ότι είσαι πατριώτης σε αποκαλούν φασίστα.
Ας Ελπίσουμε Ότι Θα Ξυπνήσει ο Έλληνας


Δημήτρης Συμεωνίδης JP
Ανταποκριτής
International Hellenic News Agency
Sydney, Australia

Τριαντάφυλλο - Ποίημα Παιδικό του Γιώργου Βιζυηνού

Flower Graphics provided by MUDTRAP.COM

ΤριαντάφυλλοΤριαντάφυλλο σγουρὸ

Χαϊδεμένο λουλουδάκι
πόσο πόσο λαχταρῶ
νὰ σοῦ πάρω ἕνα φιλάκι.

Μὰ ἡ κυρὰ τριανταφυλλιὰ
ἔχει ἀγκάθια κι ἀγκυλώνει
κι ὅποιος κλέφτει τὰ φιλιὰ
ἀκριβὰ τῆς τὰ πληρώνει.

Δι᾿ αὐτὸ μὴ φοβηθῇς,
σὰν καλὸ παιδὶ ὁποῦ ῾μαι,
ὅταν βλέπω πῶς ἀνθεῖς
σ᾿ ἀγαπῶ καὶ εὐχαριστοῦμαι.

Γιατὶ ἔχεις μία πνοὴ
ποὺ τὲς γειτονιὲς μυρώνει
κ᾿ ἔχεις βράδυ καὶ πρωῒ
γιὰ τραγουδιστὴ ἕν᾿ ἀηδόνι.