Vassia KARABELIAS-KARCAYANNIS

Vassia KARABELIAS-KARCAYANNIS Historienne et critique d’art - enseignante à Paris IV
Née à Volos, en Grèce. Nationalités : française et grecque
I - Études et formation II - Expérience professionnelle / Formation III - Publications, participations à des congrès, conférences et communications IV - Traductions (en grec) V - Organisation d’expositions - colloques - manifestations culturelles VI - Annexe / Enseignements VII - Membre d’associations et autres activités scientifiques
I - Études et formation
Baccalauréat à Athènes
Diplôme de l’École libre des Beaux-Arts, (École Vacalo) à Athènes.
Licence ès lettres (Institut d’Art et d’Archéologie, Faculté des Lettres et des Sciences humaines, Paris-Sorbonne) 1970. Spécialisation en "Arts byzantin, paléochrétien et du haut Moyen Âge", et en "Esthétique".
Licence en "Arts plastiques et Sciences de l’art", Paris I, 1975.
Maîtrise (1971) et première année du troisième cycle - équivalent DEA (1972) en Philosophie - Esthétique (UER de Philosophie, Paris I, Sorbonne). Mention T.B.
Termine actuellement un travail de recherche en Philosophie- Esthétique sur L’art et la société grecque à la fin du 18e et aux débuts du 19e s., en vue du doctorat d’État (Université de Paris I, Professeur : Olivier Revault d’Allonnes).

Χρίστος Παπακυριακόπουλος 1914 – 1976 - CHRISTOS PAPAKYRIAKOPOYLOS 1914-1976

Διεθνούς φήμης έλληνας μαθηματικός. Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι το 1914 και ήταν γιος του πλούσιου υφασματέμπορου Δημήτριου Παπακυριακόπουλου με καταγωγή από την Τρίπολη.
Αποφοίτησε από το Βαρβάκειο και το 1933 ενεγράφη στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου. Εκεί συνάντησε τον καθηγητή Μαθηματικών Νικόλαο Κρητικό, ο οποίος αναγνώρισε το μαθηματικό του ταλέντο και τον έπεισε να μετεγγραφεί στη Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τα ενδιαφέροντα του Παπακυριακόπουλου εντοπίζονταν στην τοπολογία, ένα κλάδο των μαθηματικών που εκείνα τα χρόνια βρισκόταν σε εμβρυακό στάδιο. Μελέτησε μόνος του τα συγγράμματα των πρωτοπόρων της τοπολογίας Αλεξαντρώφ και Χοπφ. Μετά την αποφοίτησή του το 1938 εργάσθηκε ως βοηθός του καθηγητή Κρητικού στο ΕΜΠ. Άνθρωπος εσωστρεφής, που δεν ανοιγόταν εύκολα στους συναδέλφους του, περνούσε ώρες ατελείωτες στο γραφείο του, μελετώντας τοπολογία υπό τους ήχους του Βάγκνερ. Γρήγορα κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος του '40 βρέθηκε στο αλβανικό μέτωπο.

Πνεύμα προοδευτικό, ψήφισε κατά της επανόδου του βασιλιά στο δημοψήφισμα του 1935, ενώ στην κατοχή εντάχθηκε στο ΕΑΜ. Την ίδια εποχή πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών με τη διατριβή «Μία μέθοδος αποδείξεως του αναλλοιώτου των ομολογικών συμπλεγμάτων ενός συμπλόκου». Μετά τα «Δεκεμβριανά» (1944), πήρε τα βουνά με τους αντάρτες και βρέθηκε να διδάσκει Αριθμητική σε μικρούς μαθητές στην Καρδίτσα. Μάταια ο νονός του, που ήταν Υπουργός Εσωτερικών, τον έψαχνε για να τον διορίσει Δήμαρχο Χαλανδρίου. Την ίδια περίπου εποχή έχασε τον αδελφό του, που πολεμούσε τους Γερμανούς με την Ταξιαρχία Ρίμινι στη Βόρειο Ιταλία.
Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945) ο Παπακυριακόπουλος επανήλθε στο Πολυτεχνείο, αλλά το κλίμα ήταν βαρύ γι' αυτόν, λόγω των αριστερών του φρονημάτων. Απολύθηκε μαζί με τον μέντορά του καθηγητή Κρητικό το 1946. Ασχολήθηκε μόνος του και σε πλήρη επιστημονική απομόνωση με την επιστήμη του και το 1948 προσκλήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, όταν εντυπωσίασε τον αμερικανό μαθηματικό Ραλφ Φοξ με την προσπάθεια λύσης ενός μαθηματικού προβλήματος. Ο νεαρός μαθηματικός αποδέχτηκε την πρόσκληση και δεν ξαναγύρισε ποτέ στην Ελλάδα, εκτός από λίγες μέρες για την κηδεία του πατέρα του το 1952.

Όλο αυτό το διάστημα οι ελληνικές αρχές ασφαλείας προσπαθούσαν να πείσουν τους Αμερικανούς να απελάσουν τον Παπακυριακόπουλο ως «επικίνδυνο κομμουνιστή». Τον υπερασπίστηκε σθεναρά το Πρίνστον, όπως είχε κάνει παλιότερα με τον Αλβέρτο Αϊνστάιν και τον Τόμας Μαν επί Ναζισμού. Ο Παπακυριακόπουλος άρχισε να δουλεύει ως ερευνητής στο Πανεπιστήμιο και γρήγορα ξεχώρισε για την πρωτοτυπία του έργου του.
Η μεγάλη συνεισφορά του «Πάπα», όπως τον αποκαλούσαν οι Αμερικανοί, ήταν τα τρία σπουδαία θεωρήματα που άνοιξαν τον δρόμο για την κατανόηση του χώρου που ζούμε: «Λήμμα του Ντεν», «Θεώρημα του Βρόχου» και «Θεώρημα της Σφαίρας». Με τη δημοσίευσή τους στα τέλη της δεκαετίας του '50, λύθηκαν οριστικά τα προβλήματα που κυριαρχούσαν στην τοπολογία για σχεδόν πενήντα χρόνια. Το 1964 ήλθε η αναγνώριση, καθώς τιμήθηκε με το βραβείο Βέμπλεν, που θεωρείται η ανώτατη τιμητική διάκριση στο χώρο της Γεωμετρίας.
Στον Παπακυριακόπουλο προσφέρθηκε επανειλημμένως καθηγητική έδρα, την οποία δεν αποδεχόταν για να μένει απερίσπαστος στο ερευνητικό έργο, που έβαζε πάνω απ' όλους και όλα. Ζούσε με σπαρτιατική λιτότητα και είχε λιγοστούς φίλους. Από τις αρχές της δεκαετίας του '60 ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την Εικασία του Πουανκαρέ, ένα άλυτο πρόβλημα, πρόκληση για κάθε μεγάλο μαθηματικό μυαλό. Έθεσε τις βάσεις για τη λύση του, την οποία φαίνεται ότι βρήκε ο ρώσος Γκριγκόρι Πέρελμαν το 2002.
Μετά την πτώση της δικτατορίας, του αποδόθηκε και πάλι η ελληνική ιθαγένεια. Ο Χρήστος Παπακυριακόπουλος προγραμμάτιζε το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα μετά το 1952. Όμως, η μοίρα είχε διαφορετική γνώμη και ο μεγάλος μαθηματικός έφυγε από τη ζωή στις 29 Ιουνίου 1976, χτυπημένος από καρκίνο του στομάχου.
Ενδεικτικό της αξίας του είναι ο διάλογος που δημοσιεύει σε ένα άρθρο του ο μαθηματικός και συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης: «Όταν κάποτε ρώτησα τον πατέρα της θεωρίας των Κατηγοριών Σάμιουελ Άιλενμπεργκ, αν υπάρχει κανένας σύγχρονος έλληνας μαθηματικός στο μέγεθος του Ευκλείδη και του Αρχιμήδη, μου απάντησε χωρίς κανένα δισταγμό: «Φυσικά, ο Πάπα»!

CHRISTOS PAPAKYRIAKOPOYLOS (Χρήστος Παπακυριακόπουλος)

Was born in ATHENS(-Chalandri) in 1914. His father, coming from PELOPONESE (TRIPOLIS), was an affluent merchant. He graduated from Varvakeion, (the most prestigious, at that time and for many decades later, high school in Greece). He enrolled in the National Metsovion Institute of Technology (Ethniko Metsovion Polytexneio) in 1933. There he met Professor of Mathematics Nikolaos Kritikos, who influenced him to switch and enroll in the Mathematics Department of the University of Athens.
His interest was attracted to Algebraic Topology, (subject having minimal activity in Greece at that time), and he read on his own Aleksandrov and Hopf, Topologie, which has appeared in 1935. (Pavel Sergeevich Aleksandrov, Born: 7 May 1896 in Bogorodsk (also called Noginsk), Russia, Died: 16 Nov 1982 in Moscow, USSR. Heinz Hopf, Born: 19 Nov 1894 in Breslau, Germany (now Wroclaw, Poland) Died: 3 June 1971 in Zollikon, Switzerland. From 1926 Aleksandrov and Hopf were close friends working together. They spent some time in 1926 in the south of France with Neugebauer. Then Aleksandrov and Hopf spent the academic year 1927-28 at Princeton in the United States. This was an important year in the development of topology with Aleksandrov and Hopf in Princeton and able to collaborate with Lefschetz, Veblen and Alexander. During their year in Princeton, Aleksandrov and Hopf planned a joint multi-volume work on Topology the first volume of which did not appear until 1935. This was the only one of the three intended volumes to appear since World War II prevented further collaboration on the remaining two volumes).
His first paper was
Papakyriakopulos, Ch.: Ueber eine Indicatrix der ebenen geschlossenen Jordankurven.(Greek) Bull. Soc. Math. Greece 18(1938) 84-92.
He got his Doctor's degree from the Mathematics Department of the University of Athens at 1943, after recommendation from Constantin Caratheodory. In his thesis he gave a new proof of the topological invariance the homology groups for Simplicial Complexes. His thesis was published
Papakyriakopoulos, Ch.: Ein neuer Beweis fuer die Invarianz der Homologiegruppe eines Komplexes. (Greek) Bull. Soc. Math. Greece 22(1946) 1-154.
(He provided another proof of the so called Hauptvermutung (Main assumption), which was proved for the first time by James Waddell Alexander, (Born: 19 Sept 1888 in Sea Bright, New Jersey, USA, Died: 23 Sept 1971 in Princeton, New Jersey, USA. In collaboration with Veblen, he showed that the topology of manifolds could be extended to polyhedra. Before 1920 he had shown that the homology of a simplicial complex is a topological invariant. Alexander's work around this time went a long way to put the intuitive ideas of Poincaré on a more rigorous foundation).
During those years he was working as an (non-paid) Teaching Assistant of Professor N. Kritikos, at the National Metsovion Institute of Technology (Ethniko Metsovion Polytexneio).
In the national referendum of 1935, he voted openly against the return of the king. In the harsh years of the Nazi occupation he joint the National Front of Liberation. After the civil war clashes of December 1944 in Athens, he followed the forces of National Front of Liberation in the countryside, where he found himself in Karditsa teaching Elementary arithmetic to Primary school students. At this time his godfather was minister of Interior, looking for Papakyriakopoulos in order to appoint him Mayor of XALANDRI, flabbergasted to find out that Papakyriakopoulos was in the mountains with the guerillas! At about the same time his brother died in action fighting with the loyal to the Greek government in exile forces, the so called Rimini brigade, as part of the allied push in northern Italy. It sounds like an ancient Greek tragedy, almost like Eteoklis and Polynikis, In ANTIGONE or SEVEN AGAINST THEBES. The terrible political division that brought to Greece an extremely destructive civil war 1946-49, with deep repercussions in the following decades, has cut across the Papakyriakopoulos family. The Varkiza agreement in February 1944, among the fighting political factions, gave a temporary breath to peace in Greece and Papakyriakopoulos returned to Athens and at the National Metsovion Institute of Technology (Ethniko Metsovion Polytexneio). There the political climate was unfavorable to National Front of Liberation sympathizers, eventually Professor Kritikos was fired (to be rehired later on in the 50ies, when things have calmed down a little bit), and Papakyriakopoulos was forced to leave in 1946.
Working on his own with no connection to any mathematical center outside Greece, he concentrated on the low dimensional topology, and among other things Dehn's lemma caught his fancy. Max Wilhelm Dehn, (Born: 13 Nov 1878 in Hamburg, Germany, Died: 27 June 1952 in Black Mountain, North Carolina, USA), was a student of Hilbert and a solver of Hilbert's 3rd problem, (from the famous least of 23 problems). ( Hilbert's 3rd problem, is the following. The equality of two volumes of two tetrahedra of equal bases and equal altitudes. In two letters to Gerling, Gauss expresses his regret that certain theorems of solid geometry depend upon the method of exhaustion, i. e., in modern phraseology, upon the axiom of continuity (or upon the axiom of Archimedes). Gauss mentions in particular the theorem of Euclid, that triangular pyramids of equal altitudes are to each other as their bases. Now the analogous problem in the plane has been solved. Gerling also succeeded in proving the equality of volume of symmetrical polyhedra by dividing them into congruent parts. Nevertheless, it seems to me probable that a general proof of this kind for the theorem of Euclid just mentioned is impossible, and it should be our task to give a rigorous proof of its impossibility. This would be obtained, as soon as we succeeded in specifying two tetrahedra of equal bases and equal altitudes which can in no way be split up into congruent tetrahedra, and which cannot be combined with congruent tetrahedra to form two polyhedra which themselves could be split up into congruent tetrahedra). In 1910, in M.Dehn, "Uber die topologie des dreidimendionalen Raumes, Math. Ann. 69(19100, pp. 137-168, Dehn gave a proof of a lemma concerning loops in three dimensional manifolds. In 1929 H. Knesser realized a gap in Dehn's proof. Papakyriakopoulos tried to close the gap, and he sends his purported proof to a very distinguished Princeton Knot Theorist, Ralph Fox. Fox found a gap in Papakyriakopoulos proof, but he was very favorably impressed by the young Papakyriakopoulos who was working in total scientific isolation, and he urged him to come to Princeton. Papakyriakopoulos was always recognizing the importance of this encouragement and subsequent support that he received from R. Fox. Papakyriakopoulos went to Princeton at 1948, never to return to Greece again, except for a very short visit in 1952 to attend the funeral of his father.
The Greek Security Police pursue him in the USA, trying to convince the USA Immigration authorities to expel him from the country. Princeton University supported him, and Papakyriakopoulos was always very grateful for that. (We may note in passing that the list of people who found political asylum at Princeton University, includes Albert Einstein and Thomas Mann in the 30ties and Chai Ling (student leader of the Tiananmen Square uprising in 1989) in the 90ties

Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή - Constantin Carathéodory

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή

Γέννηση 13 Σεπτεμβρίου, 1873
Βερολίνο, Γερμανία

Θάνατος 2 Φεβρουαρίου 1950 (76 ετών)
Μόναχο, Γερμανία

Εθνικότητα Ελληνική

Υπηκοότητα Γερμανική

Ιδιότητα Μαθηματικός

Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή (Βερολίνο, 13 Σεπτεμβρίου 1873 – Μόναχο, 2 Φεβρουαρίου 1950) ήταν κορυφαίος σύγχρονος Έλληνας μαθηματικός που διακρίθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Καραθεοδωρή ήταν γνωστός εκτός Ελλάδας ως Constantin Carathéodory και συχνά αναφέρεται (λανθασμένα) ως Καραθεοδωρής. Το επιστημονικό έργο του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή επεκτείνεται σε πολλούς τομείς των Μαθηματικών, της Φυσικής και της Αρχαιολογίας. Είχε σημαντικότατη συνεισφορά ιδιαίτερα στους τομέις της πραγματικής ανάλυσης, συναρτησιακής ανάλυσης και θεωρίας μέτρου και ολοκλήρωσης.

Βιογραφία
Η παιδική του ηλικία
Ο πατέρας του Καραθεοδωρή, Στέφανος Καραθεοδωρή, ήταν νομικός από την Κωνσταντινούπολη με καταγωγή από το Μποσνοχώρι ή Βύσσα (σήμερα μεταφέρθηκε στη Νέα Βύσσα του Νομού Έβρου) της Ανατολικής Θράκης. Εργάστηκε ως διπλωμάτης για την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρχικά ως γραμματέας και κατόπιν ως πρέσβης του Σουλτάνου στις Βρυξέλλες, την Αγία Πετρούπολη και το Βερολίνο. Η μητέρα του Καραθεοδωρή, Δέσποινα το γένος Πετροκοκκίνου, κατάγονταν από τη Χίο.
Η μητέρα του πέθανε όταν ο Κωνσταντίνος ήταν μόλις έξι ετών και ο νεαρός Καραθεοδωρή ανατράφηκε από την γιαγιά του, Ευθαλία Πετροκόκκινου. Μεγάλωσε σε ένα ευρωπαϊκό, επιστημονικό και αριστοκρατικό περιβάλλον, με ζωντανά τα στοιχεία της ελληνορθόδοξης οικογενειακής καταγωγής. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στις Βρυξέλλες, όπου ο πατέρας του ήταν πρέσβης της Υψηλής Πύλης από το 1875, με αποτέλεσμα να έχει ως μητρική γλώσσα τα ελληνικά και τα γαλλικά. Πριν ακόμη μπει στην εφηβεία μιλούσε τουρκικά και γερμανικά.
Από το 1883 έως το 1885 φοίτησε σε σχολεία της Ριβιέρα και του Σαν Ρέμο. Ένα χρόνο φοίτησε σε γυμνάσιο των Βρυξελλών, όπου στο μάθημα της Γεωμετρίας αισθάνθηκε την αγάπη και την κλίση που είχε για τα Μαθηματικά. Το 1886 γράφτηκε στο γυμνάσιο Ατενέ Ρουαγιάλ των Βρυξελλών, από όπου αποφοίτησε το 1891. Στο Βέλγιο τότε γινόταν διαγωνισμός μαθηματικών στον οποίο κλήθηκε η τάξη του να διαγωνιστεί για δύο χρονιές κατά σειρά και ο Καραθεοδωρή πήρε την πρώτη θέση και τις δύο χρονιές.
Τα νεανικά χρόνια
Από το 1891 έως το 1895, σπούδασε πολιτικός μηχανικός στη Στρατιωτική Σχολή του Βελγίου στις Βρυξέλλες. Με την αποφοίτησή του, το 1895, αποδέχτηκε την πρόσκληση του θείου του, Αλέξανδρου Στεφάνου Καραθεοδωρή, ο οποίος ήταν γενικός διοικητής της Κρήτης, και τον επισκέφθηκε στα Χανιά. Εκεί γνωρίστηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Στην συνέχεια πήγε στην Λέσβο, όπου μετείχε στην κατασκευή έργων οδοποιίας, ενώ το 1898 πήγε στην Αίγυπτο, για να εργαστεί ως μηχανικός στην βρετανική εταιρεία που κατασκεύαζε το φράγμα στο Ασουάν. Στην Αίγυπτο συνέχισε να μελετά μαθηματικά συγγράμματα, ενώ έκανε και μετρήσεις στην κεντρική είσοδο της πυραμίδας του Χέοπα, τις οποίες και δημοσίευσε.
Στην Αίγυπτο, ο Καραθεοδωρή κατάλαβε πόσο μεγάλη γοητεία και επιρροή ασκούσαν επάνω του τα Μαθηματικά και συνειδητοποίησε πως η δουλειά του μηχανικού δεν ήταν εκείνη που αναζητούσε το ανήσυχο πνεύμα του. Έτσι το 1900, ο 27χρονος πια Καραθεοδωρή, προς μεγάλη έκπληξη των δικών του, αποφάσισε να εγκαταλείψει το επάγγελμα του μηχανικού και να πάει στην Γερμανία για να σπουδάσει Μαθηματικά. Για δύο χρόνια παρακολούθησε μαθήματα Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

Τα πρώτα επιστημονικά βήματα
Στο Βερολίνο ο Καραθεοδωρή είχε την τύχη να παρακολουθήσει μαθήματα από μεγάλους μαθηματικούς όπως ο Χέρμαν Σβαρτς (Herman Schwarz), ο Γκέοργκ Φρομπένιους (Georg Frobenius), ο Έρχαρντ Σμιτ (Erhard Schmidt) και ο Λάζαρος Φουξ (Lazarus Fuchs). Ο Σμιτ το φθινόπωρο του 1901 έφυγε για το πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν και παρακίνησε τον Καραθεοδωρή να αποφασίσει να εγκατασταθεί κι εκείνος εκεί. Έτσι το 1902, ο Καραθεοδωρή μεταγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν για να κάνει διδακτορική διατριβή υπό την επίβλεψη του Χέρμαν Μινκόβσκι (Hermann Minkowski).
Το Γκέτινγκεν εκείνη την εποχή είχε θεωρηθεί σαν το μεγαλύτερο κέντρο των Μαθηματικών και δύο διάσημοι καθηγητές, ο Νταβίντ Χίλμπερτ (David Hilbert) και ο Φέλιξ Κλάιν (Felix Klein), δίδασκαν εκεί. Αυτοί οι δύο σπουδαίοι μαθηματικοί επέδρασαν πολύ στη ζωή και στη σταδιοδρομία του ως μαθηματικού. Ο Καραθεοδωρή αναγορεύτηκε διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν το 1904 και αμέσως μετά ζήτησε να εργαστεί στην Ελλάδα. Οι αρμόδιοι όμως του απάντησαν ότι είχε ελπίδες να διοριστεί μόνο σαν δάσκαλος σε σχολεία της επαρχίας. Τότε γύρισε στη Γερμανία, όπου τον επόμενο χρόνο (Μάρτιος 1905) αναγορεύτηκε υφηγητής των Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν. Στο ίδιο πανεπιστήμιο δίδαξε μέχρι το 1908. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε την τότε 24χρονη Ευφροσύνη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Στέφανο και τη Δέσποινα.
Η επιστημονική αναγνώριση
Από το 1909 έως το 1920 δίδαξε Μαθηματικά σε διάφορα γερμανικά ακαδημαϊκά ιδρύματα: Αννόβερο, Μπρέσλαου (Βροκλάου στην σημερινή Πολωνία), Γκέτινγκεν και Βερολίνο. Η φήμη του ως μαθηματικού τον έφερε σε φιλική και επαγγελματική επαφή με άλλους μεγάλους ομολόγους της εποχής του όπως ο Μαξ Πλανκ (Max Plank), ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο Σβαρτς, ο Φρομπένιους, ο Σμιτ, ο Χίλμπερτ, ο Κλάιν, κ.ά.
Ιδιαίτερη ήταν η σχέση που συνέδεε τον Καραθεοδωρή με τον Αλβέρτο Αϊνστάιν. Οι δύο άνδρες γνωρίσθηκαν το 1915 διατήρησαν μια επιστημονική σχέση, στηριγμένη στην αλληλοεκτίμηση και σεβασμό. Τότε άρχισε και το ενδιαφέρον του Καραθεοδωρή για την Θεωρία της Σχετικότητας.
Το 1911, μετά από πρόσκληση του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο Καραθεοδωρή συμμετείχε στην επιτροπή επιλογής καθηγητών για το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1913 έγινε καθηγητής της Α΄ έδρας της μαθηματικής επιστήμης του Πανεπιστημίου του Γκεντινγκεν, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1918. Το 1920, πάλι με πρόσκληση του Βενιζέλου, ανέλαβε να οργανώσει το Ιόνιο Πανεπιστήμιο στη Σμύρνη. Η απόφαση του Καραθεοδωρή να επιστρέψει στην πατρίδα του προκειμένου να της φανεί χρήσιμος, παρόλο που μεσουρανούσε στη Γερμανία, είναι μάλλον ενδεικτική της αγάπης του για την Ελλάδα.
Στην Σμύρνη ο Καραθεοδωρή έμεινε μέχρι την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου τον Αύγουστο του 1922. Όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στην πόλη, ο 49χρονος Καραθεοδωρή κατόρθωσε να διασώσει τη βιβλιοθήκη και πολλά από τα εργαστηριακά όργανα του Ιωνίου Πανεπιστημίου και να τα μεταφέρει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η δωρεά Καραθεοδωρή βρίσκεται μέχρι τις μέρες μας στο Μουσείο Φυσικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1922 διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1923 διορίσθηκε καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Μάλλον απογοητευμένος από την μίζερη κατάσταση των ελληνικών πανεπιστημίων, εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1924, για να αναλάβει καθηγητική θέση στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, που εκείνο τον καιρό ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Γερμανίας και δίδασκαν σ' αυτό κορυφαία ονόματα. Το Νοέμβριο του 1926, έγινε μέλος στη νεοϊδρυθείσα Ακαδημία Αθηνών για την τάξη των Θετικών Επιστημών. Το 1928, ανταποκρινόμενος σε πρόσκληση από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και την Αμερικανική Μαθηματική Εταιρεία, επισκέφθηκε τις ΗΠΑ μαζί με την γυναίκα του για έναν σχεδόν χρόνο, για να δώσει διαλέξεις σε διάφορα αμερικανικά πανεπιστήμια.
Το 1930, πάλι μετά από πρόσκληση του Ελευθέριου Βενιζέλου, ανέλαβε καθήκοντα κυβερνητικού επιτρόπου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Θεσσαλονίκης για να βοηθήσει στην αναδιοργάνωση του πρώτου και στην οργάνωση του (νεοσύστατου)
Τα τελευταία χρόνια
Το 1932, επέστρεψε στην έδρα του στο Μόναχο και παρέμεινε στην πόλη αυτή, ακόμα και μέσα στα δύσκολα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1945, διάφορα αμερικανικά πανεπιστήμια τον προσκάλεσαν για να εγκατασταθεί και να διδάξει στις ΗΠΑ, αλλά προτίμησε να μείνει στη Γερμανία, αφού ήταν ηλικιωμένος και είχε ήδη χάσει την σύντροφό του.
Τον Δεκέμβριο του 1949 έδωσε την τελευταία του διάλεξη στο Μόναχο. Πέθανε δύο μήνες αργότερα. Η σορός του ενταφιάστηκε στο Δασικό Νεκροταφείο του Μονάχου.
Το επιστημονικό του έργο
Ο Καραθεοδωρή άρχισε να συγγράφει επιστημονικές μελέτες ήδη από τον καιρό που εργάζονταν ως μηχανικός στην Αίγυπτο. Οι έρευνες του, τις οποίες δημοσίευσε κυρίως στα γερμανικά, συνθέτουν ένα τεράστιο και πολύπλευρο έργο, το οποίο τον κατατάσσει μεταξύ των μεγαλύτερων μαθηματικών.
Αρχικά ασχολήθηκε με τον Λογισμό των Μεταβολών και η διδακτορική διατριβή του (Γκέτινγκεν, 1904) φέρει τον τίτλο «Περί των ασυνεχών λύσεων στον Λογισμό των Μεταβολών». Στην συνέχεια, καταπιάστηκε με όλους σχεδόν του κλάδους των Μαθηματικών: θεωρία πραγματικών συναρτήσεων, θεωρία μιγαδικών συναρτήσεων, διαφορικές εξισώσεις, θεωρία συνόλων και διαφορική γεωμετρία, σύμμορφες απεικονίσεις κ.ά.
Οι μαθηματικές του αποδείξεις χαρακτηρίζονται από «κομψότητα και απλότητα», αλλά και αυστηρότητα που δίνει απόλυτη ασφάλεια στα συμπεράσματα που προκύπτουν. Με την συμβολή του στον Λογισμό των Μεταβολών βοήθησε στην ανάπτυξη της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας προκαλώντας τον θαυμασμό του ίδιου του Αϊνστάιν:
«Αν θέλετε να μπείτε στον κόπο να μου εξηγήσετε ακόμα και τους κανονικούς μετασχηματισμούς θα βρείτε έναν ευγνώμονα και ευσυνείδητο ακροατή. Αν όμως λύσετε και το πρόβλημα των κλειστών γραμμών του χρόνου, θα σταθώ μπροστά σας με σταυρωμένα χέρια. Πίσω από αυτό υπάρχει κρυμμένο κάτι που είναι αντάξιο του ιδρώτα των καλυτέρων.» — Επιστολή του Αϊνστάιν προς τον Καραθεοδωρή, 1916
Η συμβολή του στην Θεωρητική Φυσική ήταν ουσιαστική στην μαθηματική θεμελίωση τομέων της Φυσικής όπως η Θερμοδυναμική, η Γεωμετρική Οπτική, η μηχανική και η Σχετικότητα.
Το 1909 δημοσίευσε μία εργασία με τίτλο «Έρευνα επί των βάσεων της Θερμοδυναμικής» στο περιοδικό Mathematische Annalen. Η εργασία αυτή έγινε ευρέως γνωστή στους κύκλους των φυσικών μόνο το 1921 από ένα σχετικό άρθρο του Μαξ Μπορν (Max Born) στο περιοδικό Physikalische Zeitschrift. Στην εργασία του 1909 περιέχεται και η περίφημη Αρχή Καραθεοδωρή που λέει ότι
«σε κάθε κατάσταση θερμοδυναμικής ισορροπίας ενός συστήματος υπάρχουν μερικές απείρως γειτονικές καταστάσεις ισορροπίας στις οποίες δεν μπορούμε να φτάσουμε με αδιαβατικές μεταβολές».
Με απλά αξιώματα και υποθέσεις, ο Καραθεοδωρή κατόρθωσε να φτάσει στον ορισμό θεμελιωδών θερμοδυναμικών μεγεθών όπως της εντροπίας, χωρίς καμία αναφορά σε θερμοδυναμικούς κύκλους κ.λπ.
Υπήρξε μέλος των ακαδημιών Βερολίνου (1919), Γκέτινγκεν (1920), Μονάχου (1925), Κολονίας (1926, Αθηνών (1927) και Ρώμης (1929).
Παιδιά
Το μαθηματικό έργο του (βιβλία, άρθρα, κλπ.) συλλέχθηκε επιμελώς από τον γιο του, Στέφανο, και εκδόθηκε στα γερμανικά το 1957. Η κόρη του, Δέσποινα Καραθεοδωρή-Ροδοπούλου, επιμελήθηκε την πρόσφατη έκδοση της βιογραφίας του στα ελληνικά. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Γερμανία το 1909. Παντρεύτηκε τον πολιτικό , πρόεδρο της βουλής και υπουργό, Κωνσταντίνο Ροδόπουλο με τον οποίο απέκτησε ένα παιδί, το Στέφανο. Το 1950 με την επιστροφή της από τη Γερμανία έζησε σε ένα κτήμα στην Παραλία Σκοτίνας στην Πιερία συγγράφοντας βιβλία με θέμα τον διάσημο πατέρα της, όπως Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής ο σοφός Έλλην του Μονάχου (μαζί με την Δέσποινα Βλαχοστεργίου- Βασβατέκη)[1]. Πέθανε πλήρης ημερών το Νοέμβριο του 2009. Με το θάνατό της εξέλιπε και το όνομα της οικογένειας.
Συνέδρια
Το 1973, η Ελληνική Μαθηματική Εταιρία διοργάνωσε διεθνές συμπόσιο για τα 100 χρόνια από την γέννησή του Καραθεοδωρή, ενώ το 2000 το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης διοργάνωσε παγκόσμιο συνέδριο Μαθηματικών για τα 50 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου επιστήμονα. Ανδριάντας του έχει στηθεί στην Κομοτηνή με πρωτοβουλία του εκεί παραρτήματος της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρίας.


Constantin Carathéodory
Born September 13, 1873(1873-09-13)
Berlin, Germany
Died February 2, 1950(1950-02-02) (aged 76)
Munich, Germany
Nationality Greek
Fields Mathematics
Institutions University of Munich
Alma mater University of Berlin
University of Göttingen
Doctoral advisor Hermann Minkowski
Doctoral students Paul Finsler
Hans Rademacher
Georg Aumann
Hermann Boerner
Ernst Peschl
Hans Rügemer
Wladimir Seidel
Known for Carathéodory theorems
Carathéodory conjecture

Constantin Carathéodory (or Constantine Karatheodori) (Greek: Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή) (September 13, 1873 – February 2, 1950) was a Greek mathematician. He made significant contributions to the theory of functions of a real variable, the calculus of variations, and measure theory. His work also includes important results in conformal representations and in the theory of boundary correspondence. In 1909, Carathéodory pioneered the Axiomatic Formulation of Thermodynamics along a purely geometrical approach.
Origins
A young Constantin Caratheodory in the late 19th CenturyConstantin Carathéodory was born in Berlin to Greek parents and grew up in Brussels, where his father served as the Ottoman ambassador to Belgium. The Carathéodory family, originally from Bosnochori or Vyssa, was well-established and respected in Constantinople, and its members held many important governmental positions.

The Carathéodory family spent 1874-75 in Constantinople, where Constantin's paternal grandfather lived, while Stephanos was on leave. Then in 1875 they went to Brussels when Stephanos was appointed there as Ottoman Ambassador. In Brussels, Constantin's younger sister Julia was born. The year 1895 was a tragic one for the family since Constantin's paternal grandfather died in that year, but much more tragically, Constantin's mother Despina died of pneumonia in Cannes. Constantin's maternal grandmother took on the task of bringing up Constantin and Julia in his father's home in Belgium. They employed a German maid who taught the children to speak German. Constantin was already bilingual in French and Greek by this time.

Constantin began his formal schooling at a private school in Vanderstock in 1881. He left after two years and then spent time with his father on a visit to Berlin, and also spent the winters of 1883-84 and 1884-85 on the Italian Riviera. Back in Brussels in 1885 he attended a grammar school for a year where he first began to become interested in mathematics. In 1886 he entered the high school Athénée Royal d'Ixelles and studied there until his graduation in 1891. Twice during his time at this school Constantin won a prize as the best mathematics student in Belgium.


Constantin Caratheodory (left) pictured sitting with his parents.At this stage Carathéodory began training as a military engineer. He attended the École Militaire de Belgique from October 1891 to May 1895 and he also studied at the École d'Application from 1893 to 1896. In 1897 a war broke out between Turkey and Greece. This put Carathéodory in a difficult position since he sided with the Greeks, yet his father served the government of the Ottoman Empire. Since he was a trained engineer he was offered a job in the British colonial service. This job took him to Egypt where he worked on the construction of the Assiut dam until April 1900. During periods when construction work had to stop due to floods, he studied mathematics from some textbooks he had with him, such as Jordan's Cours d'Analyse and Salmon's text on the analytic geometry of conic sections. He also visited the Cheops pyramid and made measurements which he wrote up and published in 1901. He also published a book on Egypt in the same year which contained a wealth of information on the history and geography of the country.

[edit] Studies and University CareerCarathéodory studied engineering in Belgium at the Royal Military Academy, where he was considered a charismatic and brilliant student.

University Career:

1900 Studies at University of Berlin. 1902 Completed graduation at University of Göttingen (1904 Ph.D, 1905 Habilitation) 1908 Dozent at Bonn 1909 Ordinary Professor at Hannover Technical High School. 1910 Ordinary Professor at Breslau Technical High School. 1913 Professor following Klein at University of Göttingen. 1919 Professor at University of Berlin 1919 Elected to Prussian Academy of Science. 1920 University Dean at Ionian University in Smyrna (later,University of the Aegean). 1922 Professor at University of Athens. 1922 Professor at Athens Polytechnic. 1924 Professor following Lindeman at University of Munich. 1938 Retirement from Professorship.

Doctoral students: Carathéodory had about 20 doctoral students among these being Hans Rademacher, known for his work on analysis and number theory, and Paul Finsler known for his creation of Finsler space.

Academic contacts in Germany: Carathéodory's contacts in Germany were many and included such famous names as:Minkowski, Hilbert, Klein, Einstein, Schwarz, Fejér.

Academic contacts in Greece: While in Germany Carathéodory retained numerous links with the Greek academic world about which detailed information may be found in Georgiadou's book. He was directly involved with the reorganization of Greek universities. An especially close friend and colleague in Athens was Nicolaous Kritikos who had attended his lectures at Gottingen, later going with him to Smyrna, then becoming professor at Athens Polytechnic. With Carathéodory he helped the famous topologist Christos Papakyriakopoulos take a doctorate in topology at Athens University in 1943 under very difficult circumstances. While teaching in Athens University Carathéodory had as undergraduate student Evangelos Stamatis who subsequent achieved considerable distinction as a scholar of ancient Greek mathematical classics[1].

Works
Constantin Caratheodory (left) with Hungarian mathematician Lipót Fejér (1880-1959) (standing to the right)Calculus of Variations In his doctoral dissertation Carathéodory originated his method based on the use of the Hamilton-Jacobi equation to construct a field of extremals. The ideas are closely related to light propagation in optics. The method became known as the royal road to the calculus of variations[2]. More recently the same idea has been taken into the theory of optimal control[3]. The method can also be extended to multiple integrals.

Real Analysis: He proved an existence theorem for the solution to ordinary differential equations under mild regularity conditions.

Theory of measure: He is credited with the Carathéodory extension theorem which is fundamental to modern set theory. Later Carathéodory extended the theory from sets to Boolean algebras.

Theory of functions of a complex variable: He greatly extended the theory of conformal transformation[4] proving his theorem about the extension of conformal mapping to the boundary of Jordan domains. In studying boundary correspondence he originated the theory of prime ends.

Thermodynamics: In 1909, Carathéodory published a pioneering work "Investigations on the Foundations of Thermodynamics" [5] in which he formulated the Laws of Thermodynamics axiomatically, using only mechanical concepts and the theory of Pfaff's differential forms. This "first axiomatically rigid foundation of thermodynamics" was acclaimed by Max Planck and Max Born[6]. In his theory he simplified the basic concepts, for instance heat is not an essential concept but a derived one. He formulated the axiomatic principle of irreversibility in thermodynamics stating that inaccessibility of states is related to the existence of entropy, where temperature is the integration function. The Second Law of Thermodynamics was expressed via the following axiom: "In the neighbourhood of any initial state, there are states which cannot be approached arbitrarily close through adiabatic changes of state." In this connexion he coined the term adiabatic accessibility.[7]

Optics: Carathéodory's work in optics is closely related to his method in the calculus of variations. In 1926[8] he gave a strict and general proof, that no system of lenses and mirrors can avoid aberration, except for the trivial case of plane mirrors. In his later work he gave the theory of the Schmidt telescope.

Historical: During the Second World War Carathéodory edited two volumes of Euler's Complete Works dealing with the Calculus of Variations[9].

A conjecture: He is credited with the authorship of the Carathéodory conjecture claiming that a closed convex surface admits at least two umbilic points. As of 2007, this conjecture remained unproven despite having attracted a large amount of research.

See also

Carathéodory's theorem (disambiguation)
Borel-Carathéodory theorem
Carathéodory-Jacobi-Lie theorem
Carathéodory metric
Carnot-Carathéodory metric
Carathéodory's theorem (convex hull)
[edit] The Smyrna yearsFile:Carathéodory Cousins.JPG
Constantin Caratheodory pictured (third from the left, on the bottom row) with his Cousins.At the invitation of the Greek Prime Minister Eleftherios Venizelos he submitted a plan on 20 October 1919 for the creation of a new University at Smyrna in Asia Minor, to be named Ionian University. In 1920 Carathéodory was appointed Dean of the University and took a major part in establishing the institution, touring Europe to buy books and equipment. The university however never actually admitted students due to the War in Asia Minor which ended in the Great Fire of Smyrna. Carathéodory managed to save books from the library and was only rescued at the last moment by a journalist who took him by rowing boat to the battleship Naxos which was standing by. The present day University of the Aegean claims to be a continuation of Carathéodory's original plan.[10]

Carathéodory brought to Athens some of the university library and stayed in Athens, teaching at the university and technical school until 1924.

In 1924 Carathéodory was appointed professor of mathematics at the University of Munich, and held this position until retirement in 1938. He afterwards worked from the Bavarian Academy of Sciences until his death in 1950.

[edit] Linguistic talentCarathéodory excelled at languages, much like many members of his family did. Greek and French were his first languages, and he mastered German with such perfection, that his writings composed in the German language are stylistic masterworks. Carathéodory also spoke and wrote English, Italian, Turkish, and the ancient languages without any effort. Such an impressive linguistic arsenal enabled him to communicate and exchange ideas directly with other mathematicians during his numerous travels, and greatly extend his fields of knowledge.

Much more than that, Carathéodory was a treasured conversation partner for his fellow professors in the Munich Department of Philosophy. The well-respected, German philologist, professor of ancient languages Kurt von Fritz praised Carathéodory, saying that from him one could learn an endless amount about the old and new Greece, the old Greek language, and Hellenic mathematics. Fritz had an uncountable number of philosophical discussions with Carathéodory. Deep in his heart, Carathéodory felt himself Greek above all. The Greek language was spoken exclusively in Carathéodory's house – his son Stephanos and daughter Despina went to a German high school, but they obtained daily additional instruction in Greek language and culture from a Greek priest. At home, they were not allowed to speak any other language.

Legacy
Constantin Caratheodory at a mature age.On December 19, 2005, Israeli officials along with Israel's ambassador to Athens, Ram Aviram, presented the Greek foreign ministry with copies of 10 letters between Albert Einstein and Constantin Carathéodory [Karatheodoris] that suggest that the work of Carathéodory helped shape some of Albert Einstein's theories. The letters were part of a long correspondence which lasted from 1916 to 1930. Aviram said that according to experts at the National Archives of Israel — custodians of the original letters — the mathematical side of Einstein's physics theory was partly substantiated through the work of Carathéodory.[11]. Unfortunately verification of these claims is not possible because the content of the letters has not been made public. Known correspondence Carathéodory-Einstein can be seen as facsimile in Einstein Archives Online (11 items). Three letters concern mathematics and these are printed in vol.8 of Einstein's Collected Works (Princeton Univ. Press 1987)

The Greek authorities intended for a long time to create a museum honoring Karatheodoris in Komotini, a major town of the northeastern Greek region which is close to where his family came from. On March 21, 2009 the museum "Karatheodoris"(Καραθεοδωρής) opened its gates to the public, in Komotini.[12][13][14],


The museum of Carathéodory at Komotini.The coordinator of the Museum, Athanasios Lipordezis (Αθανάσιος Λιπορδέζης), noted that the museum gave home to original manuscripts of the mathematician of about 10,000 pages including correspondence of Carathéodory with the German mathematician Arthur Rozenthal for the algebraization of measure. Also visitors can view at the showcases the books " Gesammelte Mathematische Schriften Band 1,2,3,4 ", "Mass und Ihre Algebraiserung", " Reelle Functionen Band 1", " Zahlen/Punktionen Funktionen " and many more. Handwritten letters of C.Carathéodory to Albert Einstein, Hellmuth Kneser and photographs of the Carathéodory family are on display.

The effort to furnish the museum with more exhibits is continuous.[15][16][17]

Publications of CarathéodoryA complete list of Carathéodory's publications can be found in his Collected Works (Ges. Math. Schr.). Notable publications are:

Über die diskontinuierlichen Lösungen in der Variationsrechung. Diss. Göttingen Univ. 1904; Ges. Math. Schr. I 3-79.
Über die starken Maxima und Minima bei einfachen Integralen. Habilitationschrift Göttingen 1905; Math. Annalen 62 1906 449-503; Ges. Math. Schr. I 80-142.
Untersuchungen über die Grundlagen der Thermodynamik, Math. Ann. 67 (1909) pp. 355–386; Ges. Math. Schr. II 131-166.
Über das lineare Mass von Punktmengen - eine Verallgemeinerung des Längenbegriffs., Gött. Nachr. (1914) 404-406; Ges.Math.Schr. IV 249-275.
Elementare Beweis für den Fundamentalsatz der konformem Abbildungen. Schwarzsche Festschrift, Berlin 1914; Ges.Math.Schr.IV 249-275.
Zur Axiomatic der speziellen Relativitätstheorie. Sitzb. Preuss. Akad. Wiss. (1923) 12-27; Ges. Math. Schr. II 353-373.
Variationsrechnung in Frank P. & von Mises (eds): Die Differential= und Integralgleichungen der Mechanik und Physik, Braunschweig 1930 (Vieweg); New York 1961 (Dover) 227-279; Ges. Math. Schr. I 312-370.
Entwurf für eine Algebraisierung des Integralbegriffs, Sitzber. Bayer. Akad. Wiss. (1938) 27-69; Ges. Math. Schr. IV 302-342.
] Books by CarathéodoryVorlesungen über reelle Funktionen. (Lectures on Real Functions) Leipzig-Berlin 1918, 1927,1939 (Teubner); rpr. New York 1948; 3rd corrected ed. 1968 (Chelsea)

Conformal Representation, Cambridge 1932 (Cambridge Tracts in Mathematics and Physics)

Geometrische Optik, Berlin, 1937

Elementare Theorie des Spiegelteleskops von B. Schmidt (Elementary Theory of B. Schmidt's Reflecting Telescope), Leipzig Teubner, 1940 36 pp.; Ges. math. Schr. II 234-279

Functionentheorie I, II , Basel 1950, 1961 (Birkhäuser). English translation: Theory of Functions of a Complex Variable, 2 vols, New York, Chelsea Publishing Company, 1954

Mass und Integral und Ihre Algebraisierung, Basel 1956. English translation, Measure and Integral and their Algebraisation, New York, Chelsea Publishing Company, 1963

Variationsrechnung und partielle Differentialgleichungen erster Ordnung, Leipzig, 1935. English translation, Calculus of Variations and Partial Differential Equations of the First Order, New York, Chelsea Publishing Company, 1965.

Gesammelte Mathematische Schriften München 1954-7 (Beck) I-V.

All of Carathéodory's books are written in a beautiful and lucid style; they have been studied by generations of mathematicians, and still being studied to great benefit. Carathéodory's books are unusual in the extent to which geometry is used in the exposition.

Notes1.^ J P Christianidis & N Kastanis: In memoriam Evangelos S Stamatis (1898-1990) Historia Mathematica 19 (1992) 99-105
2.^ H. Boerner, Carathéodory und die Variationsrechnung, in A Panayotopolos (ed.), Proceedings of C. Carathéodory International Symposium, September 1973, Athens (Athens, 1974), 80-90.
3.^ Bellman for his Dynamic programming in its continuous-time form used Carathéodory's work in the form of the Hamilton-Jacobi-Bellman equation. Kalman also explicitly used Carathéodory's formulation in his initial papers on optimal control. See e.g. R. E. Kalman: Contributions to the theory of optimal control. Boletin de la Sociedad Matematica Mexicana 1960
4.^ A. Shields: Carathéodory and Conformal Mapping Math. Intelligenzer vol.10(1), 1988
5.^ Untersuchungen ueber die Grundlagen der Thermodynamik, Math. Ann., 67 (1909) p. 355-386
6.^ Max Born: The Born-Einstein Letters, MacMillan 1971
7.^ adiabatic accessibility = adiabatische Erreichbarkeit; see also Elliott H. Lieb, Jakob Yngvason: The Physics and Mathematics of the Second Law of Thermodynamics, Phys. Rep. 310, 1-96 (1999) and Elliott H. Lieb, (editors: B. Nachtergaele, J.P. Solovej, J. Yngvason): Statistical Mechanics: Selecta of Elliott H. Lieb, 2005, ISBN 978-3540222972
8.^ Über den Zusammenhang der Theorie der absoluten optischen Instrumente mit einem Satz der Variationsrechnung, Münchener Sitzb. Math. -naturw Abteilung 1926 1-18; Ges. Math. Schr. II 181-197.
9.^ Euler Opera Omnia, Series 1 (a) Methodus inveniendi lineas curvas maximi minimive gaudentes sive solutio problematis isoperimetrici latissimo sensu accepti. Lausanne & Geneva 1744 (M. Bousquet) ed. C. Carathéodory Zürich 1952 (Fuesli). (b) Commentationes analyticae ad calculum variationum pertinentes. ed C. Carathéodory Zürich 1952 (Fuesli).
10.^ "University of the Aegean". University of the Aegean. Archived from the original on 2006-10-06. http://web.archive.org/web/20061006055903/http://www.aegean.gr/aegean/en/history.htm. Retrieved 2006-10-07.
11.^ "Einstein's letters credit Greek maths expert's work". Credited to Yahoo News. http://www.mjourney.com/news/News_from_Greece/e/2108.EINSTEINS_LETTERS_CREDIT_GREEKS.html.
12.^ (Greek)"Caratheodory Museum Opening". Friends of C.Caratheodory. http://www.karatheodori.gr/index.php?op=news&lop=viewNew&nid=20.
13.^ "Caratheodory Museum Opens". Hellenic Republic Embassy at Australia, Press and Communication Office. http://www.greekembassy.org.au/media_news.php?act=detail&id=267.
14.^ "Caratheodory Museum enriched with new exhibits". Athens News Agency. http://www.hri.org/news/greek/ana/2009/09-03-20.ana.html#36.
15.^ (Greek)"The museum of C.Carathéodory at Komotini". Eleftherotipia, major Greek newspaper. http://archive.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=23.03.2009,id=53237924.
16.^ (Greek)"Carathéodory Museum: attractor". Kathimerini, major Greek newspaper. http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_1_02/04/2009_273714.
17.^ (Greek)"The museum of Carathéodory opened its gates to the public". Macedonia, Greek major newspaper. http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=35863
References[edit] Books1.Maria Georgiadou, Constantin Carathéodory: Mathematics and Politics in Turbulent Times, Berlin-Heidelberg:Springer Verlag, 2004. ISBN 3-540-44258-8 MAA Book review
2.Themistocles M. Rassias (editor) (1991) Constantin Caratheodory: An International Tribute, Teaneck, NJ: World Scientific Publishing Co., ISBN 981-02-0544-9 (set)
3.Nicolaos K. Artemiadis; translated by Nikolaos E. Sofronidis [2000](2004), History of Mathematics: From a Mathematician's Vantage Point, Rhode Island, USA: American Mathematical Society, pp. 270–4, 281, ISBN 0-8218-3403-7
4.Constantin Carathéodory in his...origins. International Congress at Vissa-Orestiada, Greece Sept 1-4 2000. Proceedings: T Vougiouklis (ed.), Hadronic Press, Palm Harbor FL 2001.
Biographical Articles1.C. Carathéodory, Autobiographische Notizen, (In German) Wiener Akad. Wiss. 1954-57, vol.V, pp. 389–408. Reprinted in Carathéodory's Collected Writings vol.V. English translation in A. Shields, Carathéodory and conformal mapping, The Mathematical Intelligencer 10 (1) (1988), 18-22.
2.O. Perron, Obituary: Constantin Carathéodory, Jahresberichte der Deutschen Mathematiker Vereinigung 55 (1952), 39-51.
3.N. Sakellariou, Obituary: Constantin Carathéodory (Greek), Bull. Soc. Math. Grèce 26 (1952), 1-13.
4.H Tietze, Obituary: Constantin Carathéodory, Arch. Math. 2 (1950), 241-245.
5.H. Behnke, Carathéodorys Leben und Wirken, in A. Panayotopolos (ed.), Proceedings of C .Carathéodory International Symposium, September 1973, Athens (Athens, 1974), 17-33.
6.Bulirsch R., Hardt M., (2000): Constantin Carathéodory: Life and Work, International Congress: "Constantin Carathéodory", September 1–4, 2000, Vissa, Orestiada, Greece
Encyclopaedias — reference1.Chambers Biographical Dictionary (1997), Constantine Carathéodory, 6th ed., Edinburgh: Chambers Harrap Publishers Ltd, pp 270–1, ISBN 0-550-10051-2, * Also available online.
2.The New Encyclopædia Britannica (1992), Constantine Carathéodory, 15th ed., vol. 2, USA: The University of Chicago, Encyclopædia Britannica, Inc., pp 842, ISBN 0-85229-553-7 * New edition Online entry
3.H Boerner, Biography of Carathéodory in Dictionary of Scientific Biography (New York 1970-1990).
Conferences1.International Conference: C. Carathéodory Symposium, Athens, Greece September 1973. Proceedings edited by A. Panayiotopoulos (Greek Mathematical Society) 1975.
2.Conference on Advances in Convex Analysis and Global Optimization (Honoring the memory of C. Carathéodory) June 5–9, 2000, Pythagorion, Samos, Greece.
3.International Congress: Carathéodory in his ... origins, September 1–4, 2000, Vissa Orestiada, Greece. Proceedings edited by Thomas Vougiouklis (Democritus University of Thrace), Hadronic Press FL USA, 2001. ISBN 1-57485-053-9.

Johan Ludvig Runeberg (1804 - 1877) - Βίκτωρ Λούντβιχ Ράνεμπεργκ

The national poet of Finland, who wrote in Swedish, and also exercised a great influence on Swedish literature. Runeberg's poetry has been compared to that of the great European romantics, such as Hugo, Shelley, Keats, Lermontov and Petöfi. He was the first Finnish writer to achieve a broad national significance and a wide international fame.
Who has given the wind wisdom,
Lent the air a tongue so lightsome,
Ready speech to the yard's rowan,
And the small birds' tender bevy?
(from 'All Seemed to Be Speaking, Speaking', transl. by C.E. Tallqvist - 'Tala, tala tycktes alla' in Ett litet öde, 1845)
Johan Ludvig Runeberg was born into a relatively poor Swedish-speaking family in Jakobstad (Pietarsaari), on the shores of the Gulf of Bothnia. His father, Lorenz Ulrik Runeberg, was a ship's captain, who had briefly studied theology. Anna Maria (Malm) Runeberg, the poet's mother, came from a family of merchants. Among Runeberg's famous relatives was Jacob Tengström, Archbishop of Turku. At the age of eight, Runeberg was sent to Oleåborg (Oulu), where he was taken care of by his uncle. He entered the school there, and after his uncle died, he studied at the Vaasa Gramar School, and at the University of Åbo (Turku). In the 1820s he became friends with J.L. Snellman and Zachris Topelius, who gained later fame with historical novels. Runeberg's early erotic poems were inspired by Frederika or "Frigga" Juvelius, a pastor's daughter. In Vasa (Vaasa) Runeberg had started to read Swedish poets, such as Bellman, and in Turku he started to contribute to newspapers.
When his economic situation became difficult, Runeberg took a job as a personal tutor to a family, who lived in Saarijärvi in central Finland. Making acquaintance with the ordinary Finnish-speaking people affected him deeply. During this period he heard tales of the Russo-Swedish war of 1808-09. The war led to the cession of Finland from Sweden to Russia, and Finland became an autonomous Grand Duchy. Runeberg started to develop his idealized picture of the rural population. In this he was influenced by classical antiquity, Greek literature, and German idealism. Later the war formed the background for his ideal of patriotism.







In 1827 Runeberg received his Master of Arts degree. When the university moved its activity to Helsinki after the fire of Turku, Runeberg continued his studies in Helsinki and in 1830 he became a lecturer in Rhetoric. After reading Serbian folksong in a German translation, he was so impressed that he published a translation of them in Swedish. Runeberg's first collection of poems, DIKTER (1830), reflected his love of Finland's landscape and the heroic inhabitants of the backwoods. One of its most famous poems, 'Bonde Paavo' ('Saarijärven Paavo'), was about a peasant, who repeatedly loses his harvest to the frost, never complaining of his lot
When he has nothing else to eat, he nibbles hard bread, pettu, made from pine bark. The figure of Paavo has become a proverbial representantive of the Finns, and an enduring personification of the concept "sisu" (endurance, stick-with-it-ness). Later Runeberg's vision has been criticized patriarchal – honest, hard-working common people are not supposed to rebel against their fate, or against God, but to understand instinctively their proper position, shown by the poet. This picture of the people, adopted by the educated elite, was shattered eventually during the Civil War (1917-18). However, in a prosaic description "A Few Words about the Nature, Native Character and Way of Life in the Parish of Saarijärvi", Runeberg did not hide the poverty and misery of the inland areas.
Runeberg was secretly engaged to Maria Juliana Nygren, but he married in 1831 Fredrika Charlotta Tengström; they had eight children (see Frederika Runeberg below). Their son Walter Runeberg (1838-1920) gained fame as a sculptor and his statue of his father was unveiled in Helsinki in 1885. Between the years 1831 and 1836 Runeberg worked as a teacher at the Helsingfors privatlyceum (private secondary school) With his wife Frederika Runeberg he contributed to Helsingfors Morgonblad. To earn extra money the Runebergs took lodgers – Zachris Topelius was one of them. In his diary Topelius wrote that Frederika was hard of hearing, she was shy and silent, and had poor health. Their first child, Anna, died in 1833.
Frederika Runeberg (1807-1879) was a pioneer of historical novel in Finland, whose work show the influence of Walter Scott. She was also a talented drawer, and while she was studying at the University of Turku, she earned money by selling her paintings and drawings. As a writer Frederika started her career about in the same years as J.L. Runeberg finished his last great works. Frederika Runeberg's Fru Catharina Boije and hennes döttrar (1858) could be called Finland's first historical novel. The story was set during the Great Wrath of 1710-21. Sigrid Liljeholm (1862) contrasted the domestic world of women with the world of men. The female protagonist, Sigrid, is a fictional character, but the ruthless governor of all Finland, Klaus Fleming, is a real historical person. Frederika Runeberg tries to prove, that Fleming was not so black as he was painted. The book got bad press from J.V. Snellman, her husband's friend, and Frederika decided to publish no more fiction. However, she wrote for the magazines Litteraturblad, Finsk Tidskrift (1877-79), Helsingfors Dagblad, Litteraturbladet, Svenska Familj-Journalen (1872-75, 1877, 1882), Tidskrift fö Hemmet (1860-69). - Selected works: Fru Catharina Boije och hennes döttrar (1858, Rouva Catharina Boije ja hänen tyttärensä); Teckningar och drömmar (1861, Kuvauksia ja unelmia); Sigrid Liljeholm, (1862, suom.); Anteckningar om Runeberg: Mina pennas saga (1946, Kynäni tarina). Muistiinpanoja Runebergista; Brev till sonen Walter 1861-1879, 1971. - For further reading: Den frivilligt ödmjuka kvinnan: en bok om Fredrika Runebergs verklighet och diktning by Åsa Stenwall (1979).
Runeberg's second collection of poems appeared in 1833. His breakthrough work was the short epic HANNA (1836), an example of bourgeois romanticism written in the spirit of J.H. Voss – nowadays a nearly forgotten work. When Runeberg's hopes to be appointed professor of Latin and Greek at the university were crushed, he took in 1837 a post as a lecturer in classics at Porvoo Gymnasium (the college of Borgå). Next year he founded the Borgå Tidning and worked as its editor. His liberal views and attacks on pietistic narrow-mindedness provoked one of the most important debates about religion of the period. Porvoo, a small town, found also a good source of gossip in Runeberg's relationship with the beautiful daughter of Hauho's head pastor, Emilie Björkstén, who was nearly 20 years younger. Their passionate correspondence started in the 1840s. Emilie and Frederika Runeberg also had a lively correspondence and she was a regular guest at the poet's house. "What can I do, if I have got a man, who feels attraction towards young women," complained Frederika once. But she also admitted later: "My husband was a fierce lover".
As a teacher Runeberg was rigid, he did not spare the rod. Runeberg's disciplinary actions with the students strained his relationship with some of the parents. In 1839 Runeberg received in Sweden the Academy's highest award for poetry. For his literary merits he was granted a state pension. As an answer to growing interest in his work in Russia, Runeberg wrote NADESCHDA (1841), about two brothers, one good, the other bad, who love the same girl. In 1847 Runeberg was appointed rector of the college. He moved with his family in 1852 to a new home, which was later transformed into a museum and opened to the public in 1882.
In the 1850s Runeberg wrote a several hymns – he also was a member of the Cathedral Chapter of the Diocese of Porvoo, and a bishopric was not an impossible idea for him. During a hunting trip in 1863 – he was an enthusiastic fisher and hunter – Runeberg suffered a stroke and was unable to write for the last 13 years of his life. Frederika left the house only once during in period, when her husband needed her. She sat by his bed 12 hours a day, and read him books. Runeberg died on May 6, 1877, in Borgå. The poet's death was the occasion for national mourning.
Among Runeberg's best-known works are ELGSKYTTARNE (1832, The Elk Hunters), composed in Homeric Hexameters, KUNG FJALAR (1844), in which the setting was taken from old Norse sagas and Macpherson's Ossian, and the greatest Finnish classical epic poem FÄNRIK STÅLS SÄGNER (1848-1860, The Songs of Ensign Stål; The Tales of Ensign Stål), about Finland's war of 1808-09. Although the war ended in defeat, Runeberg transformed it into a patriotic praise of its known and unknown figures. However, Runeberg himself never served in any army. The different characters soldiers, from generals like von Döbeln to ordinary infantrymen, are treated empathetically with emphasis on personal traits. All of them are eager to die in the name of the fatherland: "And if I am one, both in joy and woe, / Of the valiant soldiery, / Then say when to battle or death we go! / God grant it tomorrow be!" Noteworthy, the Russians are threated in the poem with respect, and the censor passed the collection for publication after only a couple of small revisions.
Perhaps the most memorable Finnish character is Sven Dufva, not too bright but a brave hero. When the others retreat, Dufva doesn't, and dies in defending a bridge. Väinä Linna (1920-1992) has later criticized in his essay 'Runeberg and suomalainen kansallismentaliteetti' (1980) the poet's cult of sacrifice and death. After Paavo Cajander (1846-1913) translated the work into Finnish it was used as compulsory reading in schools.
"Ty visst var tanken" mente man, "hos Dufva knapp till mått,
ett dåligt hufvud hade han, men hjertat det var godt."
The first poem in Fänrik Ståls Sägner, 'Vårt land', set to music by Fr. Pacius, became the Finnish national anthem ('Maamme', Our Land). It was enthusiastically sung at the student's traditional spring festival on May 13, 1848, after the official speech and in between heavy drinking, In the following decades the patriotic heroism of Fänrik Ståls Sägner colored Finnish attitudes to Russia. However, Runeberg himself had been loyal to the government. By the end of the century, the relatively harmonious political situation in autonomous Finland as part of the Russian Empire had began to shake, and Runeberg's poems were adopted in political debate by promoters of the independence movement. Runeberg's work also served as a cultural weapon in the Civil War (1917-18), and again in the Second World War. A line from The Tales of Ensign Stål, "Let not one devil cross the bridge", served a slogan directed against the Russians.
Several of Runeberg's poems have been set to music by such composers as Karl Collan, Axel Ingelius, and Jean Sibelius. Albert Edelfelt's illustrations for The Tales have done much to shape the commonly accepted visual image of the heroes of the Russo-Swedish war. Among the famous historical paintings inspired by Runeberg's poems is The Wounded Soldier (1880) by Helen Schjerfbeck. 'Runeberg Day' is celebrated in Finland on the 5th of February. A delicacy connected to the festival is called 'a Runeberg tart'. It is a small, cylindrical sponge cake decorated with a spoonful of jam. The cake was introduced as early as the 1840s.
For further reading: Johan Ludvig Runeberg: hänen elämänsä ja runoutensa I-II by Werner Söderhjelm (1904-08); Runeberg ja hänen maailmansa by Yrjö Hirn (1937); Runebergin runoilijaolemus by Yrjö Hirn (1942); Fredrika Runeberg by Karin Allardt Ekelund (1945); Runoilijan sydän, ed. by Lauri Viljanen (1946); Runeberg ja hänen runoutensa (tr. Runeberg och hans diktning) by Lauri Viljanen (1948); Vänrikki Stoolin maailma: runojen elämää ja taustaa by O. Nousiainen (1961); A History of Finnish Literature by Jaakko Ahokas (1973); Runebergin Suomi by Rafael Koskimies (1977); Vapauden muunnelmat: J. L. Runebergin maailmankatsomus hänen epiikkansa pohjalta by Pertti Karkama (1982); Se kansa meidän kansa on, Runeberg, vänrikki ja kansakunta by Johan Wrede (1988); Finland: a Cultural Outline by Veikko Kallio (1994); Albert Edelfelt ja Runebergin Vänrikki Stoolin tarinat by Ville Lukkarinen (1996); 100 Faces From Finland, ed. by Ulpu Marjomaa (2000); Poliitinen Runeberg by Matti Klinge (2004); J.L.Runebergi Kreikka ja Rooma by Teivas Oksala (2004); Världen enlight Runeberg by Johan Wrede (2005) - Runeberg Award: founded 1986 - J.L. Runeberg's Day is celebrated in Finland on February 5. -Suom.: Runebergin teoksia ovat suomentaneet mm. Eino Leino, Otto Manninen, August Ahlqvist, Juhani Aho - See: Free electronic texts in Scandinavian languages: Project Runeberg - See also:
Selected works:
• translator: Serviska folksånger, 1830 (from a work by Vuk Stefanovic Karadzic)






• GRAVEN I PERHO, 1831 - Lepo-kammio Perhosa (suom. 1845) / Hauta Perhossa (suom. 1845, teoksessa Lukemisia Suomen kansan hyödyksi. 1, toim. P. Tikkanen; A. Törneroos, teoksessa Annikka, taikka suomennoksia kauniista kirjallisuudesta, 1872)
• DIKTER I-III, 1830-43 (Dikter I-II contains Idyll och epigram) - Runoelmia (suom. A. Oksanen, 1845) / Runoelmia (suom. E[dvin] A[vellan], 1874) / (Runoja 1, teoksessa Teokset 1, 1902; Runoja 3, teoksessa Teokset 2, 1903) / Runoja 1 (suom. Tarmo Manelius, 1987) / Runoja 2-3 (suom. Tarmo Manelius, 1989) / Idyllejä ja epigrammeja (suom. Risto Ahti, kuvitus Björn Landström, 2004) / Idyll och epigram = Idyllejä ja epigrammeja; Horatius-oden = Horatius-oodeja (suomentanut ja selitykset laatinut Teivas Oksala, 2006)
• ELGSKYTTARNE: NIO SÅNGER, 1832 - Hirven ampujat yhdeksässä runouksessa (suom. Malakias Costiander, 1855) / Hirvenhiihtäjät: runoelma (suom. E. J. Blom, 1876) / Hirvenhiihtäjät: yhdeksän laulua (suom. Arvid Genetz, 1884) / Hirvenhiihtäjät (Arvi Jänneksen suomennosta pohjana pitäen uudestaan suomentanut O. Manninen, 1936)
• EN JULKVÄLL I LOTSKOJAN, 1832 - Joulu ilta luutsin majassa: kertomus (suom. 1856)
• FRIAREN FRÅN LANDET: LUSTSPEL, 1834 - Maalaiskosija (suom.)
• HANNA: EN DIKT I TRE SÅNGER, 1836 - Hanna: kolmilauluinen runoelma (suom. P. Cajander, 1880) / Hanna: kolme laulua (suom. O. Manninen, 1940)
• JULQVÄLLEN: EN DIKT I TRE SÅNGER, 1841 - Joulu-ilta: kolmi-lauluinen runoelma (suom. P. Cajander, 1881) / Jouluilta: kolmilauluinen runoelma (suom. Valter Juva, 1921) / Jouluilta: kolme laulua (suom. O. Manninen, 1941)
• NADESCHDA: NIO SÅNGER, 1841 - Nadeschda: yhdeksæn laulua (suom. K. Kiljander, 1860) - Nadeschda: A Poem in Nine Cantos (translated from the Swedish by Marie A. Brown, 1879)
• KUNG FJALAR: EN DIKT IN FEM SÅNGER, 1844 - Fjalar kuningas: runoelma viidessä laulussa (suom. K. Kiljander, 1876) / Kuningas Fjalar (suom. Otto Manninen, 1944) - King Fjalar: A Poem in Five Songs (transl. by Anna Bohnhof; with an Introduction by Bernhard Estlander, 1904) / King Fialar: A Poem in Five Songs (translated by Eiríkr Magnússon, 1911)
FÄNRIK STÅLS SÄGNER, 1848-1860 - Vänrikki Stoolin tarinat. 2 (suom. 1870) / Wänrikki Stoolin tarinat (suom. 1877) / Vänrikki Stoolin tarinat (suom. Paavo Cajander, 4. p. 1889) / Vänrikki Stoolin tarinat (suom. Otto Manninen, 1909) / Vänrikkj Toolin tarinoita (Johal Lutviikkj Ruuneperim mukkaam Puavo Kajanterin suomennoksej jäläkeen savoks survassu Pirskasej Jooko, 2003) /
• Vänrikki Stålin tarinat: Ensimmäinen kokoelma (suom. Juhani Lindholm, 2007) & Vänrikki Stålin tarinat: Jälkimmäinen kokoelma (suom. Juhani Lindholm, 2008) / Fänrik Ståls sägner = Vänrikki Stoolin tarinat (suom. Teivas Oksala, 2008) - Selection from the Series of Poems Entitled Ensign Stål's Songs (transl. by Isabel Donner, 1907) / Songs of Ensign Stål: National Military Song-Cycle of Finland (transl. by Clement Burbank Shaw; foreword by Lawrence F. Nordst, 1925) / Tales of Ensign Stål (selected and translated from the Swedish by Charles Wharton Stork; with an introduction by Yrjö Hirn, 1938) - film Sven Tuuva (1958), based on Runeberg's poem; dir. by Edvin Laine, starring Veikko Sinisalo, Edvin Laine, Fanni Halonen
• VÅRT LAND, 1851 - Maamme (suom. K.K., 1851, 1853; later translations in Vänrikki Stoolin tarinat)
• SMÅ BERÄTTELSER, 1855 - Pieniä kertomuksia (suom., teoksessa Johan Ludvig Runebergin teokset 1, 1902)
• Döbeln Juutaassa, 1856 (suom. A. Oksanen, later translations in Vänrikki Stoolin tarinat)
• Salapurjehtija, 1857 (suom. R. M-s)
• Neljä virttä Runebergin virsikirjasta, 1858 (suom. A. Oksanen)
• KAN EJ: FAMILJEMÅLNING I 2 AKTER, 1862 - En voi, perhekuvaus kahdessa näytöksessä (suom. Tuokko, 1880)
• KUNGARNE PÅ SALAMIS: TRAGEDI I FEM AKTER, 1863 - Salaminin kuninkaat, murhe-näytelmä viidessä näytöksessä (suom. K. Kiljander, 1880)
• SAMLADE SKRIFTER I-IV, 1873
• EFTERLÄMNADE SKRIFTER I, 1878
• Suorasanaisia runoelmia, 1884 (suom. Aatto S.)
• Lyyrillisiä runoelmia 1-2, 1885 (suom. Kaarlo Forsman)
• Vähemmät eepilliset runoelmat, 1887 (suom. Kaarlo Forsman)
• SAMLADE ARBETEN, 1899-1902
• Johan Ludvig Runebergin teokset I-IV, 1902-09 (ed. by Juhani Aho et al.)
• SAMLADE SKRIFTER I-II, 1933-35
• RUNEBERG'S BREV TILL EMILIE BJÖRSTÉN, 1940
• Runoteokset, I-II, 1948 (suom. Otto Manninen)
• Runon vuodenajat. Erillisrunoja I-II, 1979
• Runoja I-III, 1987-89
North!: to the North!: Five Swedish Poets of the Nineteenth Century, 2001 (edited and translated by Judith Moffett

Julius Christian Sibelius - Τζούλιους Κρίστιαν Σιμπέλιους

Είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της Φιλανδίας αλλά και γενικότερα του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε το 1865 στην Χάμεενλινα και έζησε μέχρι το 1957. Αν και δεν προερχόταν από οικογένεια μουσικών, όπως βλέπουμε σε συνθέτες σαν τον Μότσαρτ ή τον Μπαχ, αλλά ούτε και η ίδια η Φιλανδία χαρακτηριζόταν από τη μουσική της ιστορία, ο ίδιος μπόρεσε και ασχολήθηκε με τη μουσική σύνθεση.
Η Φιλανδία, που μέχρι και το 1809 ήταν ενωμένη με τη Σουηδία, αναζητούσε μία εθνική ανεξαρτησία, μιας και αποτελούσε μέρος της Ρωσίας. Η προσπάθεια για τη δημιουργία της δικής της κουλτούρας είχε ξεκινήσει. Ο Sibelius σπούδασε στο Ελσίνκι, στην πρώτη σχολή που είχε δημιουργηθεί και διδασκόταν η φιλανδική γλώσσα. Εκεί γνώρισε τη φιλανδική λογοτεχνία και ιδιαίτερα το εθνικό έπος Καλεβάλα, ένα έπος που σχεδόν σε όλη τη μουσική του πορεία είχε αποτελέσει ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Αν και ο ίδιος προοριζόταν από την οικογένειά του για σταδιοδρομία νομικού, σύντομα εγκατέλειψε τις σπουδές του, για να αφιερωθεί στη μουσική.
Από μικρός έπαιζε βιολί και η επιθυμία του ήταν να γίνει βιολιστής, στην πορεία όμως συνειδητοποίησε ότι οι ικανότητές του στη μουσική σύνθεση ήταν πολύ μεγαλύτερες. Έτσι αφοσιώθηκε σύ αυτό. Μεγάλο ρόλο, σε αυτή την αλλαγή, έπαιξε ο Martin Wegelius. Ο Wegelius ήταν αυτός που ίδρυσε την πρώτη μουσική ακαδημία της Φιλανδίας, το 1882. Με την καθοδήγηση λοιπόν αυτού του ανθρώπου συνέθεσε πολλά έργα μουσικής δωματίου και ενόργανης μουσικής. Εικοσιπέντε χρονών περίπου εγκατέλειψε την Φιλανδία και πήγε στο Βερολίνο, όπου και μελέτησε δίπλα στον Albert Becker. Από το 1890 και μετά συνέχισε τις μουσικές του σπουδές στη Βιέννη.










Δάσκαλός του ήταν ο Ούγγρος συνθέτης Karl Goldmark. Κοντά του έμαθε πολλά πράγματα για τον τρόπο που διευθύνεται μια ορχήστρα. Εκεί ξεκίνησε μια νέα πορεία για τον Sibelius. Μέχρι τότε ήταν ένας συνθέτης μουσικής δωματίου. Στη Βιέννη έγινε και συνθέτης συμφωνικής ορχήστρας. Η πόλη αυτή όμως είχε κι ένα άλλο αντίκτυπο στον ψυχισμό του συνθέτη. Του ξύπνησε το ενδιαφέρον για τη Φιλανδία, για τη λογοτεχνία της, για τη γλώσσα της. Από εκεί και μετά αφοσιώθηκε στη μελέτη του μυθικού έπους "Καλεβάλα" και ανακάλυψε ένα νέο μυθικό κόσμο. Όπως έλεγε και ο ίδιος, το έπος αυτό ήταν σαν τη μουσική. Αποτελούνταν από ένα κύριο θέμα και διάφορες παραλλαγές του. Όταν επέστρεψε στη Φιλανδία συνέθεσε το πρώτο μεγάλο του έργο, το "Κουλέρβο", από τον ομώνυμο τραγικό ήρωα. Η πρεμιέρα του έγινε τον Απρίλιο του 1892 και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Ήταν αυτό που τον έκανε γνωστό στον κόσμο. Σε αυτή τη συμφωνία φαίνεται αρκετά έντονα η επιρροή που είχε από τον Tsaikowsky.
Στη συνέχεια ακολούθησαν πολλά μεγάλα έργα, όπως το Εν Σάγκα(1892), το Καρελια(1893) και Ο κύκνος της Τουονέλας(1893). Το συμφωνικό του ποίημα "Φιλανδία"(1900) ήταν αυτό που τον έκανε γνωστό στον κόσμο. Από εκεί και ύστερα τον καλούσαν να συμμετάσχει σε πολλές μουσικές διοργανώσεις.
Ο Sibelius όμως, αν και έδωσε κάποιες συναυλίες σε διάφορες χώρες, προτίμησε να αποσυρθεί από το Ελσίνκι γιατί, όπως έλεγε ο ίδιος, "στο Ελσίνκι η μουσική πέθαινε μέσα μου". Αυτό το έκανε το 1904 μαζί με τη γυναίκα του Αino Jarnefelt, όταν πήγε στην απομακρυσμένη αγροικία του στο Γέρβενπεε και έμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του.
Έγραψε περίπου 100 σόλο τραγούδια και 7 συμφωνίες. Πέρα από τα έργα που αναφέρθηκαν παραπάνω, κάποιες άλλες χαρακτηριστικές συνθέσεις του είναι οι "Ιστορικές στιγμές", το πένθιμο εμβατήριο "Εις μνήμην", ο "Βάρδος", η σουίτα "Λεμινκέινεν", το τρίτο μέρος της οποίας είναι ο περίφημος "Κύκνος του Τουονέλα", "Η κόρη της Πογιόλα", "Ταπιόλα", το "Valse Triste", που παίχτηκε σύ όλη την Ευρώπη και έκανε το όνομά του ακόμα πιο γνωστό απ' όσο τον είχε κάνει το συμφωνικό ποίημα "Φιλανδία".
Επίσης έγραψε πολλά έργα που προορίζονταν για το θέατρο, αλλά και διάφορα κονσέρτα και σονάτες για βιολί και άλλα για πιάνο ή για έγχορδα, όπως το κονσέρτο για βιολί (1904), που ήταν ουσιαστικά ένα αντίο στο ρομαντισμό του 19ου αιώνα. Από τις πολυάριθμες συνθέσεις του οι 7 συμφωνίες είναι αυτές που καταλαμβάνουν κεντρική θέση στο έργο του συνθέτη. Οι συμφωνίες 1,2,3 (1899-1907) χαρακτηρίζονται από την καθαρότητα και την ευθυμία στις μελωδικές γραμμές, σε αντίθεση με την αμφιλεγόμενη τέταρτη συμφωνία(1911), όπου κυριαρχούν πιο σκοτεινά και βαριά τονικά μοτίβα. Στις τρεις τελευταίες συμφωνίες διαφαίνεται περισσότερο η μουσική ωριμότητα του συνθέτη.
Ο Sibelius θεωρείται ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς. Θεωρήθηκε αρκετά συντηρητικός για τον 20ο αιώνα, αν και πολλές συνθέσεις του αποδείκνυαν το αντίθετο! Το σίγουρο είναι ότι αποτελεί ένα παράδειγμα συνθέτη, που αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε πέρα από τις μεθόδους της εποχής του και μπόρεσε να δημιουργήσει ένα δικό του είδος σύνθεσης. Μαζί με τον Nielsen μπόρεσαν να δημιουργήσουν ένα νέο είδος νεοκλασικισμού. Όπως έλεγε και ο ίδιος, ήθελε να προσφέρει στο κοινό "αγνό νερό" αντί για περίτεχνα μουσικά κατατόπια, κάτι που θα περίμενε κάποιος από ένα μουσικό της εποχής του βλέποντας την πορεία που είχε πάρει η μουσική τότε. Σημαντικός παράγοντας για τη στάση του αυτή, ήταν η αντίδρασή του (όπως και πολλών άλλων συνθετών της γενιάς του) στην επιρροή που ασκούσε εκείνο τον καιρό ο Wagner. Επίσης φανερή είναι και η επιρροή του από την παραδοσιακή μουσική της Φιλανδίας,γι΄ αυτό και βλέπουμε στις περισσότερες συνθέσεις του ρυθμούς και μελωδίες που είναι χαρακτηριστικές της λαϊκής ποίησης και μουσικής.
Όπως και πολλοί άλλοι σύγχρονοί του, στο χώρο της τέχνης και όχι μόνο, είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τον εσωτερισμό, αλλά κυρίως με τη Θεοσοφία αλλά και με κάποιες σχολές τεκτόνων. Μάλιστα το έργο του "Μusique Religieuse" το είχε αφιερώσει σε κάθε έναν από τους βαθμούς μύησης που συναντάμε στους τέκτονες, όπου και ήταν μέλος.
Χαρακτηριστική είναι επίσης η δύναμη που ασκούσε πάνω του η φύση. Από μικρό παιδί τη λάτρευε. Αυτός ήταν και ο λόγος που είχε εγκαταλείψει το Ελσίνκι κι εγκαταστάθηκε σε μια κατοικία όπου μπορούσε να έχει άμεση επαφή με τη φύση. Ήταν για αυτόν μια μυστική, ποιοτική δύναμη.
Η μουσική του πάντως επηρέασε ιδιαίτερα την πορεία της ίδιας της Φιλανδίας προς την ανεξαρτησία. Η Φιλανδία το 1917 πέτυχε την ανεξαρτησία της, καθώς αποτελούσε μέχρι τότε μέρος της Ρωσίας. Το έργο του "Φιλανδία" ήταν ένα σύμβολο προσφοράς στον αγώνα της για την ανεξαρτησία. Ένα μέρος του έργου αυτού αποτελεί και τον εθνικό ύμνο της χώρας. Το 1937, όταν ο Sibelius έκλεινε τα 70 του χρόνια, παρουσιάστηκε για τελευταία φορά στο κοινό.
Περίπου 7000 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων ήταν και ο πρόεδρος της χώρας αλλά και άλλες αξιοσημείωτες προσωπικότητες, παρακολούθησαν το κονσέρτο για τα γενέθλιά του. Το 1957 πέθανε δοξασμένος και κηδεύτηκε σαν εθνικός ήρωας. Ο Sibelius είχε γίνει το σύμβολο της Φιλανδικής μουσικής και της ίδιας της Φιλανδίας. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι η μουσική ακαδημία στο Ελσίνκι, όπου σπούδασε και όπου ακόμα και σήμερα είναι μια από τις καλύτερες στην Ευρώπη, από το 1939 ονομάστηκε Ακαδημία "Sibelius".




Jean Sibelius
original name Johan Julius Christian Sibelius (b. Dec. 8, 1865, Hämeenlinna, Fin.—d. Sept. 20, 1957, Järvenpää), Finnish composer, the most noted symphonic composer of Scandinavia.
Sibelius studied at the Finnish Normal School, the first Finnish-speaking school in Russian-held Finland, where he came into contact with Finnish literature and in particular with the Kalevala, the mythological epic of Finland, which remained for him a constant source of inspiration. (Many of his symphonic poems, such as Pohjola’s Daughter [1906] and Luonnotar [1913], drew on this source.) Although intended for a legal career, he soon abandoned his law studies at Helsinki, devoting himself entirely to music. At first he planned to become a violinist. Under the guidance of Martin Wegelius he composed much chamber and instrumental music. He adopted the name Jean, which he used throughout his professional career in preference to his baptismal names. In his mid-20s he left Finland to continue his studies in Berlin and Vienna, where his teachers included the composers Robert Fuchs and Karl Goldmark.
On his return to Finland a performance of his first large-scale orchestral work, the Kullervo Symphony (1892), created something of a sensation. This and succeeding works, En Saga (1892), the Karelia music, and the Four Legends, established him as Finland’s leading composer. The third of the four symphonic poems in Four Legends is the well-known The Swan of Tuonela (1893). In 1897, before the appearance of his Symphony No. 1 in E Minor (1899), the Finnish Senate voted Sibelius a small life pension in recognition of his genius. His tone poem Finlandia was written in 1899 and revised in 1900. Sibelius’ compositions of the 1890s are those of a nationalist composer working in the Romantic tradition.
In the first decade of the 20th century Sibelius’ fame penetrated the European continent. The pianist-composer Ferruccio Busoni, whose friendship he had made in Helsinki as a student, conducted his Symphony No. 2 in D Major (1901) in Berlin, and the British composer Granville Bantock commissioned his Symphony No. 3 in C Major (1907). With this work Sibelius turned his back on the national romanticism of the second symphony and the Violin Concerto in D Minor (1903) and moved toward the more searching and uncompromising mode of utterance of En Saga and the Symphony No. 4 in A Minor (1911). After World War I he published his greatest works, the last three symphonies (No. 5 in E-flat Major, No. 6 in D Minor, and No. 7 in C Major) and Tapiola (1925) but then lapsed into the long silence of his last years. Rumours of an eighth symphony (promised for performance in the early 1930s) and even a ninth symphony were unfounded. No manuscripts survived his death.




The 1930s saw a vogue for Sibelius prompted by such writers as Cecil Gray and Constant Lambert in England and Olin Downes in the United States. Despite a reaction against this vogue in the following generation, Sibelius retained his firm hold over the musical public. Although his inspiration is intimately connected with the Scandinavian landscape, it is not primarily as a nature poet that he is remembered. His achievement both in the symphonic poems and the seven symphonies lies principally in his remarkable mastery of form. The first movement of the third symphony has the clarity of construction of a Haydn or Mozart first movement, yet its organic unity and architecture even surpasses its models. It was in this capacity for organic growth that the secret of his genius lay.

Γιώργος Μιχελακάκης

Ο Γιώργος Μιχελακάκης, έλειψε για κάποια χρόνια από την Αυστραλία, έχοντας οικογενειακές υποχρεώσεις στην Ελλάδα που τον κράτησαν εκεί.
Τώρα είναι και πάλι κοντά μας. Και με την ευκαιρία αυτή θα κάνουμε μια συζήτηση μαζί του, για τη δική του εμπειρία από την Ελλάδα.

Ο Γιώργος Μιχελακάκης έχει σπουδάσει Καλές Τέχνες στην Αθήνα. Και μεσούσης της δικτατορίας το 1971 μετανάστευσε στην Αυστραλία.
Έζησε δέκα χρόνια στη Μελβούρνη μέχρι το 1982, και από τότε άλλα δέκα χρόνια στο Σύδνεϋ.
Έχει δραστηριοποιηθεί κυρίως στο χώρο των τεχνών, ως ζωγράφος αλλά γενικά και των γραμμάτων.
Για ένα διάστημα εκλέχθηκε στο Συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας της Μελβούρνης. Επίσης ασχολήθηκε με τις ραδιοεκπομπές στο 3ΖΖ.
Ακόμα με άλλους καλλιτέχνες εξέδιδε για δέκα χρόνια, το πολιτιστικό περιοδικό «ΧΡΟΝΙΚΟ».
Έχει οργανώσει εκθέσεις της δουλειάς κυρίως στη Μελβούρνη, αλλά και την Ελλάδα.
Έχει επίσης δημοσιεύσει πολλά άρθρα γύρω από τις τέχνες και τα γράμματα των μεταναστών.

Γιάννης Χολέβας - Καθηγητής

Ο Γιάννης Χολέβας είναι αριστούχος διδάκτωρ των Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών της Σ.Ν.Ο.Ε. του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πτυχιούχος Νομικής της ίδιας Σχολής. Διετέλεσε: Υφηγητής (άμ. Επίκουρος Καθηγητής) της αυτής Σχολής, τακτικός καθηγητής της Οργανώσεως και Διοικήσεως των Επιχειρήσεων και Πρυτανεύων Κοσμήτωρ της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσσαλονίκης (Πανεπιστημίου Μακεδονίας Κοινωνικών και Οικονομικών Επιστημών), Τακτικός καθηγητής της Ναυτιλιακής Οικονομικής και πολιτικής και με ανάθεση καθηγητής της Εφαρμοσμένης Οικονομικής και πρώτος Πρύτανης της Α.Β.Σ.Π. (Πανεπιστημίου Πειραιώς), καθηγητής της Συνεταιριστικής Σχολής Θεσσαλονίκης και της ανωτέρας Σχολής Στελεχών του Ο.Τ.Ε. και συνεργάτης του ΕΛ.ΚΕ.ΠΑ. Πρόσφατα χρησιμοποιήθηκε ως Κριτικός Ανάγνωσης των κειμένων για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση στον τομέα της Διοικήσεως.
Συνέγραψε και εξέδωσε 108 βιβλία με θέματα οικονομικά, οργανωτικά-διοικητικά, κοινωνικά, ιστορικά κλπ. Μεταξύ αυτών είναι και το τρίτομο "Σύγχρονο Λεξικό Οικονομικών Επιστημών" (2005).
Από πολύ νέος ασχολήθηκε με ευρωπαϊκά / κοινοτικά ζητήματα και υπήρξε από τους πρώτους που με την εργασία του "Η Ε.Ο.Κ. και η Ελλάς" εισηγήθηκε την ένταξη ή τη σύνδεσή μας με αυτή. Επίσης ασχολήθηκε με θέματα Οικονομικού Δικαίου (γενικά) και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου (1989). Το 1993 εκδόθηκε το έργο του "Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Κωδικοποιημένος οδηγός του ενιαίου κειμένου των συνθηκών της Ρώμης, Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης και Μάαστριχ".



Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2006) Ο Leonardo Da Vinci θεμελιωτής της επιστήμης του management, Σμπίλιας
(2006) Ο Αριστοτέλης, Σμπίλιας Σύγγραμμα
(2005) Απλοποιημένη επιτομή της ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης, Σμπίλιας
(2000) Ο μακεδονολάτρης Ίων Δραγούμης, Πελασγός
(2000) Τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος στη χιλιετία που έληξε και οι ελπίδες για το μέλλον, Πελασγός
(1999) Οι Έλληνες σλαβόφωνοι της Μακεδονίας, Πελασγός
(1998) Για ένα ανθρωποκεντρικό μικτό οικονομικό σύστημα, Πελασγός
(1998) Η Θεσσαλονίκη που έζησα, Ερωδιός
(1998) Τι στοίχισε στην Ελλάδα η προς αυτή πολιτική των ίσων αποστάσεων, Πελασγός
(1998) Το συγγραφικό μου έργο 1957-1997, Πελασγός
(1997) Διεθνείς εμπορικές σχέσεις. Διεθνές εμπόριο, Interbooks
(1996) Ποιος εθνικισμός;, Πελασγός
(1995) Απλά οικονομικά για όλους, Interbooks
(1995) Αρχές οργάνωσης και διοίκησης επιχειρήσεων, Interbooks
(1995) Η ενδιάμεση συμφωνία Αθηνών-Σκοπίων, Πελασγός
(1995) Θεματική επιλογή από τα Πολιτικά του Αριστοτέλους, Πελασγός
(1995) Οι πολεμικές αποζημιώσεις, Πελασγός
(1995) Σύγχρονη τεχνική των συναλλαγών, Interbooks
(1995) Τι πρέπει να γνωρίζουμε για το χρηματιστήριο, Interbooks
(1995) Τραπεζικές εργασίες, Interbooks
(1994) Τα οικονομικά του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Πελασγός
(1993) Η Θράκη κατηγορεί και αξιώνει, Πελασγός
(1993) Η πολυπλόκαμη τουρκική ημισέληνος, Πελασγός
(1991) Απλή κοινωνιολογία για όλους, Interbooks
(1991) Τα λάθη της Δεξιάς, Σμπίλιας
(1990) Ναυτιλιακή λογιστική, Σμπίλιας
(1974) Κοινωνιολογία του οικονομικού βίου, Παπαζήσης, [επιμέλεια]
Η πρακτική των ναυλώσεων, Σμπίλιας
Οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων, Σμπίλιας

Στέφανος Κουμανούδης - Stephanos Koumanoudis

Γεννήθηκε στην Αδριανούπολη το 1818. Φιλόλογος –Αρχαιολόγος, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, διέπρεψε με την ευρύτητα της σκέψης του. Μετά τις σπουδές του στην Γερμανία και στην Γαλλία το 1845 διορίστηκε Υφηγητής της λατινικής Φιλολογίας στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ένα χρόνο αργότερα έγινε έκτακτος καθηγητής στο ίδιο μάθημα. Διετέλεσε δάσκαλος του νεαρού Γεωργίου του Α΄και της συζύγου του Όλγας. Ώς γραμματέας επί 35 συναπτά έτη(1859-1894) της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών προέβη σε ανακαλύψεις όπως της Στοάς του Αττάλου, της Αδριανείου Βιβλιοθήκης, του Ολυμπίου, του Διονυσιακού θεάτρου του Διπύλου, του Ασκληπείου , του Κεραμεικού. Σ αυτόν οφείλεται κατά μεγάλο μέρος η ίδρυση του Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών. Μετέφρασε και πλούτισε το λεξικό της λατινικής γλώσσας του Ερρίκου Ουλερίχου (1854).Ενώ δίδαξε επί σαράντα χρόνια Λατινική Φιλολογία και Ρωμαική Αρχαιολογία. κατείχε σε βάθος και την Ελληνική Φιλολογία. Ιδιαίτερα ασχολήθηκε με τις αρχαίες επιγραφές των Αθηνών.
Ο Στέφανος Κουμανούδης πρωτοστάτησε στην επανέκδοση της Αρχαιολογικής Εφημερίδας 1883 και εξέδωσε το περιοδικό Φιλίστωρ(1861-1863).Δημοσίευσε και εξέδωσε μελέτες. Στο δίτομο έργο «Συναγωγή λέξεων υπό των λογίων πλασθέντων»(1899)προσπάθησε να αποδείξει ότι η ελληνική γλώσσα δεν έχασε ποτέ την ζωντάνια της.
Έργα του : Στρατής Καλοπίχειρος –ποίημα(1851),Επιγραφαί Ελληνικαί (1860),Ιστορία της Ρωμαϊκής Γραμματολογίας (1880), Συναγωγή λέξεων αθησαυρίστων (1883).
Philogist-Archaeologist, professor in the University of Athens. After his studies in Germany and France, in 1845 he was appointed lecturer of Latin Philology at the National University in Athens. One year later he became professor in the same subject. He was the theacher of young George the first and his wife Olga. For 35 years he had been the secretary of the Archaeological Society of Athens and he discovered the Colonnade of Attalos --Stoa Attalou-, Adrianios Library, Olympio, the Dionysiac theatre in Dipilo, Asklipio, Keramikos. Thanks to him the Archaelogical Museum of Athens was founded. He translated and enriched Er. Oulerhos' dictionary of the latin language (1854). Although he had been teaching Latin Philology and Roman Archaeology for forty years, he was expert in Greek Philology too. He was mainly involved with the ancient inscriptions of Athens. In 1833 Stefanos Koumanoudis played a leading part to the re-issue of the Archaeological Paper and he edited the magazine Filistor (1861-1863). He also edited essays. In his two-volume work "Words' gathering made by the scholars" (1899) he tried to prove that the greek language never lost its vividness.
His works: Stratis Kalopihiros -a poem (1851), Greek inscriptions (1860), The history of Roman Literature (1880), Gathering of unrecorded words (1883).

Μπερνάρ Σάρα (1844-1923)

Η Σάρα Μπερνάρ, που γεννήθηκε στο Παρίσι το 1844, ήταν εβραϊκής καταγωγής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ανριέτ Ροζέν Μπερνάρ. Ηθοποιός, συγγραφέας και θεατρική δραματουργός, κόρη Εβραίων, οι οποίοι έγιναν μετά Καθολικοί, εκδήλωσε πολύ νέα μεγάλη κλίση προς τη θρησκευτική ζωή. Η μητέρα της, όμως, την έπεισε να σπουδάσει στο Ωδείο του Παρισιού, όπου διακρίθηκε αμέσως για τα εξαιρετικά της προσόντα. Πρωτοεμφανίστηκε το 1862 με την Ιφιγένεια του Ρακίνα, αλλά ο παρορμητικός και πεισματικός χαρακτήρας της την απομάκρυνε από τον οίκο του Μολιέρου. Έπαιξε στο Gymnase, στο Odeon και πάλι στην Comedie, όπου πολύ γρήγορα γνώρισε τη δόξα. Πήγε δυο φορές στο Λονδίνο, όπου σημείωσε επίσης λαμπρές επιτυχίες. Έδωσε παραστάσεις σε όλη την Ευρώπη, στη Ρωσία και στη Λατινική Αμερική. Η ζωή της ήταν ανήσυχη και περιπετειώδης. Το ένιωθε ότι είχε απεριόριστη δύναμη γοητείας και τη χρησιμοποιούσε μέχρι υπερβολής.
Η Σάρα Μπερνάρ ήταν ένα άτομο εκκεντρικό. Η μεγαλύτερη ντίβα του Παρισιού - η μεγαλύτερη ηθοποιός του καιρού της - με Βασική αντίπαλο την Ελεονόρα Ντούζε, στο Παρίσι.
Έκανε μια λαμπρή καριέρα στο θέατρο και είχε μια πολυτάραχη ερωτική ζωή.
Λέγεται ότι κοιμόταν σ' ένα φέρετρο, ότι αρεσκόταν να κουβαλάει στον ώμο της μια τεράστια σαύρα σαν αυτή να ήταν σκυλάκι, ότι λάτρευε τα ζώα και είχε πάμπολλα απ' αυτά στην έπαυλη της, όπως τεράστιους σκύλους και μαϊμούδες. Μέχρι και λιοντάρι είχε επιδιώξει ν' αποκτήσει (χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι τα κατάφερε) ενώ λέγεται, ότι κάποτε είχε φιλοξενήσει και έναν κροκόδειλο.
Πολλά μεσημέρια γευμάτιζε στο θέατρο της πάνω στη σκηνή υποχρεώνοντας τους τεχνικούς να της αλλάζουν το σκηνικό, τη μια σε μια καταπράσινη γαλλική εξοχή, την άλλη, στο εσωτερι¬κό ενός λαμπρού ανακτόρου.
Η γυναίκα αυτή, ήταν ολόκληρη ένας μύθος!
Σίγουρα, ήταν ένα άτομο ιδιαιτέρως δυναμικό. Η αγαπημένη της λέξη ήταν «ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ» και είχε βάλει να της το χαράξουν πάνω στον θρόνο που συνήθιζε να κάθεται.
Στο δραματολόγιο της έδινε εξέχουσα θέση σε έργα με δυνατές αποχρώσεις (ο Σαρντού έγραψε γι' αυτήν), ποτέ όμως δεν ξεχνούσε και τις προσφιλείς της ηρωίδες του Ρακίνα. Το 1899 αγόρασε και έδωσε το όνομα της σε ένα θέατρο, όπου έπαιξε πολλά δράματα, φροντίζοντας η ίδια και για τη σκηνοθεσία (Μάγδα, του Σούντερμαν, Λορεντζάτσο, του Μισέ, Η νεκρή πόλη, του Ντ' Ανούντσιο, Άγγελος και Λουκρητία Βοργία, του Ουγκώ, Εσθήρ και Αθαλία, του Ρακίνα).
Έπειτα από μια περιοδεία στην Ιταλία άρχισε στο Παρίσι μια ταινία (La Voyante), αλλά πέθανε πριν τελειώσει το γύρισμα.Ήταν ηθοποιός με δυνατό ταμπεραμέντο και ευφυΐα. Εκτός από μερικά μέτρια θεατρικά έργα, δημοσίευσε κριτικά άρθρα και έναν τόμο απομνημονευμάτων. Ερμήνευσε επίσης τον ανδρικό ρόλο στον Αετιδέα του Ροστάν και στον Άμλετ του Σαίξπηρ.
Η Σάρα Μπερνάρ ήταν σύζυγος του Ζακ Δαμαλά, την εποχή που είχε πλήθος εραστών. Ανάμεσα τους ήταν ο Βέλγος πρίγκιπας ντε Λινέ (από τον οποίο απέκτησε το μοναδικό της παιδί, τον Μόρες), ο ζωγράφος Γκούσταβ Ντόρε και πολυάριθμοι ηθοποιοί, καθώς και ο τυχοδιώκτης Γάλλος ποιητής, δραματουργός και συγγραφέας Ζαν Ρισπέν (1849-1926). Η σχέση της με τον Ζαν άρχισε μόλις ο σύζυγός της αποχώρησε για να υπηρετήσει στον στρατό, στη Βό¬ρεια Αφρική. Λίγο αργότερα ο Ζακ επέστρεψε, φέρνοντας μαζί του χρέη από τον τζόγο και μια νέα ερωμένη. Η Σάρα τον δέχτηκε, πέταξε έξω τον Ζαν, και συνέχισε τη ζωή της με τον ίδιο δραματικό τρόπο που την χαρακτήριζε και επί σκηνής.Όμως, το γράμμα που παραθέτουμε δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι ήταν πολύ ερωτευμένη με τον Ζαν.