Ντόρα Μπακογιάννη

Η Ιδιαίτερη σημασία των λέξεων "Νίκη " " Ελευθερία " και " Αρετή " του Αντωνίου Αντωνάκου

«Ἡ ίδιαίτερη σημασία τῶν λέξεων
“ΝΙΚΗ” “ΕΛΕYΘΕΡΙΑ” καὶ “ΑΡΕΤΗ”
καὶ ἡ ἐπίδρασή τους στὴν διαχρονικὴ διαμόρφωση
τοῦ χαρακτῆρα τῶν Λακώνων»*

Τοῦ
Ἀντωνίου Α. Ἀντωνάκου
Καθηγητοῦ – Φιλολόγου
Ἱστορικοῦ - Συγγραφέως

Μᾶς δίνεται σήμερα ἡ δυνατότητα νὰ μιλήσουμε γιὰ ἕνα θέμα σχεδὸν ἀπαγορευμένο τὰ τελευταῖα χρόνια στὴν Ἑλλάδα. Τὴν ἐννοιολογικὴ σχέση τριῶν λέξεων σπουδαίων, οἱ ὁποῖες ἔχουν σήμερα πλήρως παραποιηθῇ καὶ διαστρεβλωθῆ. Εἶναι οἱ λέξεις «Ἐλευθερία», «Ἀρετή» καὶ «Νίκη» καὶ ἡ διαχρονικὴ παρουσία τους στὴν ἱστορικὴ πορεία τοῦ Λακωνικοῦ γίγνεσθαι.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι ὑπῆρξαν οἱ πρῶτοι διδάξαντες τὴν Ελευθερία παγκοσμίως. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο φρόντισαν νὰ καλλιεργήσουν τὸ ἦθος καὶ τὴν ἀρετὴ τῶν πολιτῶν τους.
Οἱ λέξεις αὐτὲς ἔχουν ἰδιαίτερη σημασία, διότι μᾶς δείχνουν τὴν σχέση καὶ τὴν ταύτιση θεωρίας καὶ πράξεως, τὴν ταύτιση τῆς γλωσσικῆς σημασίας καὶ τῆς ἐφαρμογῆς της στὴν διαχρονικὴ ἱστορικὴ πορεία τῶν Λακώνων καὶ τῶν ἀπογόνων τους Μανιατῶν...
Ἡ λέξη «ἐλευθερία» εἶναι μέρος τῶν βασικῶν συστατικῶν τοῦ DNA τῶν Λακώνων καὶ κατ’ ἐπέκταση καὶ ὅλων τῶν Ἑλλήνων. Ἐπειδὴ σήμερα ὅλοι ὁμιλοῦν γιὰ εἰρήνη, ἔχουμε νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ Εἰρήνη εἶναι μία ἰδεατὴ κατάσταση, ἡ ὁποία γιὰ νὰ ὑπάρξη, θέλει νὰ προϋπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις. Οἱ Ἕλληνες τὸ γνώριζαν. Γνώριζαν ὅτι «Εἰρήνη εἶναι ἀκήρυχτος πόλεμος»... καθὼς καὶ ὅτι «ἂν θέλης εἰρήνη νὰ προετοιμάζεσαι γιὰ πόλεμο». Ἡ εἰρήνη λοιπὸν εἶναι μία κατάσταση, ἡ ὁποία ἐπιβάλλεται ἀπὸ κάποιον ἰσχυρὸ ἀκριβῶς λόγῳ τῆς δυνάμεώς του. Εἶναι γνωστὴ ἡ «Pax Minoica», τὴν ἀρχαία ἐποχή, ἡ «Pax Romana» τὴν Ρωμαϊκὴ περίοδο, καὶ σήμερα ἡ περίφημη «Pax Americana». Ὅμως ἡ καταξίωση ἔρχεται μέσα ἀπὸ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν Ἐλευθερία.
Ἂν ἡ εἰρήνη εἶναι τὸ πᾶν, τότε γιατὶ πολεμᾶμε γιὰ ἐλευθερία λένε οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ἂν εἴχαμε ἐλευθερία εἴχαμε καὶ εἰρήνη.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἐθνικὸς Ὕμνος τῆς Ἑλλάδος εἶναι «Ὕμνος πρὸς τὴν Ἐλευθερία» καὶ ὄχι «Ὕμνος πρὸς τὴν Εἰρήνη»
Τὸ σύνθημα τοῦ Ρήγα τὴν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας ἦταν «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ἢ ΘΑΝΑΤΟΣ»... Μόνο γιὰ τοὺς Μανιᾶτες τὸ σύνθημα ἦταν «ΝΙΚΗ ἢ ΘΑΝΑΤΟΣ», καὶ τοῦτο διότι ἡ Ἐλευθερία γιὰ τοὺς Μανιᾶτες ἦταν δεδομένη. Δὲν ὑποτάχθηκαν ποτὲ καὶ τοῦτο δὲν εἶναι ἄμοιρο τῶν σπουδαίων χαρακτηριστικῶν τῶν λέξεων ποὺ ἐξετάζουμε σήμερα.
Ἡ λέξη «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», λένε τὰ λεξικά, σημαίνει τὴν ἀνεξαρτησία ἀπὸ κάθε βία ἢ ἐπίδραση καὶ κατ’ ἐπέκταση τὴν ἐθνικὴ ἢ πολιτικὴ ἀνεξαρτησία, τὴν αὐτοτέλεια: Σήμερα ἔχουν δώσει στὴν λέξη ἰδιαίτερες σημασίες ποὺ δὲν ἀντιπροσωπεύουν τὴν οὐσιαστικὴ σημασία της. Γιὰ παράδειγμα τὰ λεξικὰ ἀναφέρουν ὅτι «ἐλευθερία» σημαίνει τὸ σύνολο τῶν δικαιωμάτων τοῦ πολίτη σύμφωνα μὲ τὰ συνταγματικὰ θέσμια, τὴν ἄνεση καὶ εὐκινησία ἀλλὰ καὶ τὴν ἔλλειψη ἠθικοῦ περιορισμοῦ.

Ὅμως ἡ λέξη «ἐλευθερία» προέρχεται ἀπὸ τὸν μέλλοντα «ἐλεύσομαι» τοῦ ρήματος «ἔρχομαι». Τὸ Γουδιανὸν Ἐτυμολογικὸν Λεξικόν μᾶς πληροφορεῖ ὅτι «ἐλευθερία· ἀπὸ τοῦ ἐὰν ἐλεύθεσθαι οὗπερ ἂν ἐθέλη τις, ὃ ἐστιν ἔρχεσθαι ὅπου βούλεται».
Ὑπάρχει ὅμως μία διαφορά. Ὁ μέλλων «ἐλεύσομαι» τοῦ ρήματος «ἔρχομαι» σημαίνει «θὰ ἔλθω». Ἑπομένως «ἐλευθερία» εἶναι αὐτὴ ποὺ «θὰ ἔλθει». Καὶ «θὰ ἔλθει», μόνον ἐὰν ὁ ἄνθρωπος ἀγωνισθῆ γιὰ νὰ τὴν κατακτήση. Ὁ ἐκ τῶν ἐθνικῶν ποιητῶν Ἀνδρέας Κάλβος ὅμως εἶχε γράψει: «θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία». Καὶ πράγματι. Γιὰ νὰ ἔχης Ἐλευθερία, πρέπει νὰ ἔχης Ἀρετή! Ὁ Πλούταρχος μᾶς ἀναφέρει ὅτι «Λάκων ἐρωτηθεὶς τί ἐπίσταται, εἶπεν «ἐλεύθερος εἶναι». (Πλουτάρχου «Λακωνικὰ Ἀποφθέγματα, 37)» [Ἕνας Λάκων ποὺ ρωτήθηκε τί ξέρει νὰ κάνει ἀπάντησε: «Νὰ εἶμαι ἐλεύθερος»].
Τὴν ἀξία τῆς Ἐλευθερίας λοιπόν, γιὰ τοὺς Λάκωνες τὴν δείχνουν οἱ ἀγῶνες τους τὴν ἀρχαία περίοδο. Γιὰ τοὺς ἀπογόνους τους Μανιᾶτες τὸ εἴπαμε. Ἡ Ἐλευθερία ἦταν δεδομένη. Ὅμως εἶναι καλὸ σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο νὰ ἀναφέρουμε καὶ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν Ἡρόδοτο, γιὰ νὰ κατανοήσουμε καλύτερα τὴν σημασία τῆς λέξεως ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στὸ Λακωνικὸ γίγνεσθαι.
«Ὅταν, στὴν πρώτη ἐκστρατεία τῶν Περσῶν, ὁ Δαρεῖος ἔστειλε κήρυκες στὴν Σπάρτη, ὅπως ἔκανε καὶ σὲ ὅλες τὶς πόλεις τῆς Ἑλλάδος, γιὰ νὰ ζητήσουν γῆν καὶ ὕδωρ, οἱ Λακεδαιμόνιοι τοὺς πέταξαν σὲ ἕνα πηγάδι καὶ τοὺς καλοῦσαν νὰ πάρουν ἀπὸ κεῖ «γῆν καὶ ὕδωρ» καὶ νὰ τὰ πᾶν στὸν βασιλιᾶ τους.
Στοὺς Λακεδαιμονίους, λοιπόν, ξέσπασε ὁ θυμὸς τοῦ Ταλθυβίου, τοῦ κήρυκα τοῦ Ἀγαμέμνονος. Γιατὶ στὴν Σπάρτη ὑπάρχει ναὸς τοῦ Ταλθυβίου, ζοῦν καὶ οἱ ἀπόγονοί του, οἱ ὀνομαζόμενοι Ταλθυβιάδες, ποὺ τοὺς ἔχουν δοθῆ ὡς τιμητικὸ προνόμιο ὅλες οἱ ἀποστολὲς κηρύκων ποὺ στέλνει ἡ Σπάρτη. Ἐξ αἰτίας ὅμως αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, οἱ Σπαρτιάτες ἔκαναν θυσίες ἀλλὰ ἄδικα περίμεναν αἴσια προμηνύματα. Κι αὐτὸ κράτησε πολὺ καιρὸ στὴν πόλη τους. Καὶ καθὼς οἱ Λακεδαιμόνιοι ἀγανακτοῦσαν καὶ τὸ θεωροῦσαν μεγάλη συμφορά, συγκαλοῦσαν πολλὲς φορὲς συνέλευση τῶν πολιτῶν τους κι ὁ κήρυκας φώναζε: Ποιός Σπαρτιάτης δέχεται μὲ τὴν θέλησή του νὰ δώση τὴν ζωή του γιὰ τὴν Σπάρτη; Τότε λοιπὸν παρουσιάσθηκαν ὁ Σπερθίας, ὁ γιὸς τοῦ Ἀνηρίστου, κι ὁ Βούλις, ὁ γιὸς τοῦ Νικολάου, Σπαρτιᾶτες ποὺ κι ἀπὸ τὴν φύση τους ἦσαν προικισμένοι μὲ χαρίσματα κι ἀπὸ τὴν πλουσιότερη τάξη τῆς πόλης, ἀνέλαβαν ἐθελοντικὰ νὰ τιμωρηθοῦν ἀπὸ τὸν Ξέρξη γιὰ τὴν θανάτωση τῶν κηρύκων τοῦ Δαρείου στὴν Σπάρτη. Ἔτσι οἱ Σπαρτιάτες τοὺς ἔστειλαν στοὺς Πέρσες γιὰ νὰ θανατωθοῦν.
Ἀξιοθαύμαστη στάθηκε καὶ αὐτὴ ἡ τολμηρὴ πράξη τῶν ἀνδρῶν αὐτῶν, ἀλλὰ κοντὰ σ’ αὐτὴν καὶ τὰ λόγια τους. Δηλαδή, στὴν πορεία τους πρὸς τὰ Σοῦσα φθάνουν στὴν αὐλὴ τοῦ Ὑδάρνη. Κι ὁ Ὑδάρνης, Πέρσης στὴν καταγωγή, ἦταν διοικητὴς τῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων στὰ παραθαλάσσια της Μικρᾶς Ἀσίας• αὐτὸς τοὺς φιλοξένησε κάνο¬ντάς τους τὸ τραπέζι• καὶ πάνω στὸ τραπέζι, τοὺς ρώτησε: Ἄνδρες Λακεδαιμόνιοι, γιατὶ δὲν δέχεσθε νὰ γίνετε φίλοι τοῦ βασιλιᾶ; Νά, βλέπετε πῶς ξέρει ὁ βασιλιᾶς νὰ τιμᾶ τοὺς ἄνδρες ποὺ ἔχουν ἀρετή, ρίχνοντας μία ματιὰ σὲ μένα καὶ τὴν θέση ποὺ κατέχω. Ἔτσι λοιπὸν κι ἐσεῖς, ἂν γίνετε ἄνθρωποι τοῦ βασιλιᾶ (γιατὶ ἔχει σχηματίσει τὴν γνώμη πὼς εἶσθε ἄνδρες μὲ ἀρετή), ὁ καθένας σας θὰ μποροῦσε νὰ ἐξουσιάζη μία περιοχὴ τῆς Ἑλλάδος ποὺ θὰ τοῦ παραχωροῦσε ὁ βασιλιᾶς.
Ἡ ἀπόκρισή τους ἦταν ἡ ἑξῆς: Ὑδάρνη, ἡ συμβουλὴ ποὺ μᾶς ἀπευθύνεις στηρίζεται σὲ μονόπλευρη ἐμπειρία• γιατί μᾶς συμβουλεύεις γιὰ δύο πράγματα, ποὺ τὸ ἕνα τους τὸ δοκίμασες, τὸ ἄλλο ὅμως ὄχι• δηλαδὴ γνωρίζεις πολὺ καλὰ πῶς ζοῦν οἱ δοῦλοι, ὅμως δὲν δοκίμασες ὡς σήμερα τὴν ἐλευθερία, τί ἆραγε νὰ ’ναι, γλυκὸ ἢ ὄχι. Γιατὶ ἂν κάποτε τὴν δοκίμαζες, θὰ μᾶς συμβούλευες νὰ ἀγωνιζόμαστε γι’ αὐτὴν ὄχι μονάχα μὲ δόρατα, ἀλλὰ καὶ μὲ πελέκεις (μὲ τσεκούρια). Αὐτὴ τὴν ἀπάντηση ἔδωσαν στὸν Ὑδάρνη.»

Ἡ συνέχεια εἶναι ἐξ ἴσου ἐντυπωσιακὴ καὶ σχετίζεται μὲ τὴν ἄλλη διαχρονικὴ λέξη ποὺ ἐξετάζουμε, τὴν ἀρετή.

«Κι ἀπὸ κεῖ ἀνέβηκαν στὰ Σοῦσα• κι ὅταν παρουσιάσθηκαν στὸν βασιλιὰ πρῶτα πρῶτα, ἐνῷ οἱ σωματοφυλακές του τοὺς πρόσταζαν, ἀ¬σκῶντας βία, νὰ πέσουν καὶ νὰ προσκυνήσουν τὸν βασιλιά, δὲν δέχθη¬καν μὲ κανέναν τρόπο νὰ τὸ κάνουν, ὅσο κι ἂν ἐκεῖνοι τοὺς ἔσπρωχναν τὸ κεφάλι πρὸς τὰ κάτω• γιατί, ἐπέμεναν πὼς οὔτε στὸν νόμο τους εἶναι γραμ¬μένο νὰ προσκυνοῦν ἄνθρωπο οὔτε γι’ αὐτὸ ἦλθαν (οὔτε γὰρ σφὶ ἐν νόμῳ εἶναι ἄνθρωπον προσκυνέειν οὔτε κατὰ ταῦτα ἤκειν), [Ἡροδότου Ἱστορία, βιβλίο 7ο, 136, 5-6]
Κι ἀφοῦ μὲ ἀγῶνα ἀπέφυγαν τὴν προσκύνηση, κατόπιν λένε τὰ ἑξῆς καὶ μὲ τὸ ἀκόλουθο περίπου περιεχόμενο: Βασιλιὰ τῶν Μήδων, ἐμᾶς μᾶς ἔστειλαν οἱ Λακεδαιμόνιοι ὡς ἀντιστάθμισμα γιὰ τοὺς κήρυκές σας ποὺ θανατώθηκαν στὴν Σπάρτη, γιὰ νὰ πληρώσουμε ἐμεῖς γιὰ τὸν θάνατό τους.»

Τὸ στοιχεῖο αὐτὸ μᾶς βοηθᾶ νὰ συνδέσουμε τὸ δεύτερο χαρακτηριστικὸ τῆς Λακωνικῆς νοοτροπίας, τοῦ Λακωνικοῦ χαρακτῆρα. Τὴν ἀρετή!
Γιὰ νὰ ὑπάρξει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ πρέπει νὰ ὑπάρξει ΝΙΚΗ. Καὶ γιὰ νὰ ὑπάρξει ΝΙΚΗ πρέπει νὰ ὑπάρξει ΑΡΕΤΗ.


ΑΡΕΤΗ

Ἂς γνωρίσουμε λοιπὸν τὴν δεύτερη ἰδιαίτερη λέξη, ποὺ χαρακτηρίζει τὸν λακωνικὸ χαρακτήρα, τὴν λέξη «ἀρετή».
Γιὰ νὰ καταλάβουμε καλύτερα τὴν σημασία ποὺ ἔδιναν οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι στὴν λέξη «ἀρετή», ἀρκεῖ νὰ δοῦμε τί σημαίνει αὐτὴ σήμερα. «Ἀρετὴ εἶναι ἡ ἠθικὴ ἀνωτερότητα, ἡ ὑπεροχὴ» (Λεξικὸ Μπαμπινιώτη)
Σήμερα ὅμως, ἡ σημασία τόσο τῆς λέξεως «ἀρετή», ὅσο καὶ τοῦ ὀνόματος «ἀγαθός», τὸ ὁποῖο σχετίζεται μὲ τὴν ἰδιότητά της, ἔχουν διαστρεβλωθῆ, παίρνοντας μία τελείως διαφορετικὴ τροχιὰ ἀπὸ τὴν πραγματικότητα.
Γιὰ νὰ καταλάβουμε καλύτερα τὴν σημασία ποὺ ἔδιναν οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι στὴν λέξη «ἀρετή», ἂς παρακολουθήσουμε τί λένε γι’ αὐτὴν τὰ λεξικά τους.
Τὸ «Etymologicum Magnum» τονίζει μεταξὺ τῶν άλλων:
Λέγεται δὲ καὶ ἡ κατὰ πόλεμον δύναμις, παρὰ τὸν Ἄρην, τὸν πόλεμον. Λέγεται δὲ ἀρετὴ καὶ ἡ ἐν παντὶ πράγματι ὑπεροχή• παρὰ τὸ αἰρῶ, τὸ προαιροῦμαι. Σημαίνει τὴν κατὰ πόλεμον ἀνδρείαν… Σημαίνει καὶ τὴν ψυχικὴν ἀρετήν·»
Ἂν προσέξουμε δὲ μὲ μεγαλύτερη προσοχὴ τὰ λέξικά, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἐτυμολογιῶν, ἡ λέξη «ἀρετή», δηλώνει καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ἄρεως. Τὴν μαχητικότητα. Τὴν ἀνδρεία. Καὶ πράγματι πρέπει ὁ ἄνθρωπος νὰ μάχεται γιὰ νὰ κατακτήσει ὁ,τιδήποτε. Νὰ μάχεται γιὰ νὰ ἔχει καλὲς ἐπιδόσεις. Νὰ μάχεται γιὰ νὰ βελτιώσει τὸν χαρακτήρα του. Νὰ μάχεται γιὰ νὰ εἶναι πιὸ δυνατός. Νὰ μάχεται γιὰ νὰ γίνει πιὸ ὠφέλιμος στοὺς συνανθρώπους του. Αὐτὲς τὶς τέσσερις ἰδιότητες τὶς συγκεντρώνουν τὰ τέσσερα παραθετικὰ τοῦ ἐπιθέτου «ἀγαθός», τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὸν τύπο ἤδη «ἀρείων (ἀμείνων)», «ἄριστος», σχετίζεται μὲ τὴν ἀρετή.

Διαπιστώνουμε λοιπὸν ἀπὸ τὴν μελέτη τῶν ἐπεξηγήσεων ποὺ δίνουν τὰ λεξικὰ ὅτι γιὰ τοὺς ἀρχαίους πατέρες μας, ἡ λέξη εἶχε διάφορες σημασίες: Σήμαινε τὴν γενναιότητα, τὴν ψυχικὴ ἀρετή, τὴν μαχητικότητα ἀλλὰ καὶ τὴν ὑπεροχή. Ἦταν αὐτὴ ποὺ ἐπιθυμοῦσαν καὶ ἐπεδίωκαν οἱ πάντες.
Τὸ «τᾶν ἢ ἐπὶ τᾶς», γιὰ παράδειγμα, ἦταν ἡ αὐτονόητη ἀπαίτηση τῆς πολεμικῆς ἀρετῆς τοῦ γιοῦ της, ἀπὸ τὴν Λάκαινα Μάνα, ἡ ὁποία ἀπαιτοῦσε θάρρος στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ κινδύνου, τόλμη στὴν διεκδίκηση τῆς νίκης καὶ ἀποτέλεσμα στὸν ἀγῶνα. Θὰ κατανοήσουμε ὅμως καλύτερα τὴν ἰδιαίτερη αὐτή σημασία ἀπὸ τὴν ἐξήγηση ἑνὸς ἰδιαιτέρως χαρακτηριστικοῦ παραδείγματος!
Ὁ Λεωνίδας, ὅταν ὁ Ξέρξης τοῦ ζήτησε νὰ παραδώση τὰ ὅπλα, τοῦ ἀπήντησε τὸ περίφημο «μολὼν λαβέ»! Τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν γνωρίζουν πολλοὶ τὴν ἰδιαίτερη σημασία τῶν λέξεων αὐτῶν τῆς ἑλληνικῆς, ὁδήγησε τοὺς «μεταφραστές» νὰ τὸ ἀποδώσουν ὡς «ἔλα νὰ τὰ πάρης»! Οἱ ξένες μάλιστα πολεμικὲς ταινίες τῆς μάχης τῶν Θερμοπυλῶν τὸ ἀποδίδουν ὡς «come and get them»!
Ὅμως ὁ Λεωνίδας δὲν εἶπε αὐτό. Διότι ἦταν Λάκων καὶ διότι ἐννοοῦσε τὸ Λακωνικὸ αὐτονόητο. Ἂν ἐννοοῦσε αὐτό, ποὺ λένε ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ οἱ μὴ σχετικοὶ μὲ τὴν γλῶσσα, τότε θὰ ἔλεγε «ἐλθὼν λαβέ» καὶ ὄχι «μολὼν λαβέ». Καὶ θὰ ἐξηγήσω ἀμέσως τί ἐννοῶ. Τὸ ρῆμα «μολώσκω», ποὺ τρέπεται σὲ «βλώσκω» καὶ ἔχει ἀόριστο «ἔμολον» καὶ τὴν μετοχὴ ἀορίστου «μολών».
Γνωρίζουμε βεβαίως ὅτι στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα οὐσιαστικὰ δὲν ὑπάρχουν συνώνυμα. Γιὰ νὰ δηλωθῆ τὸ ρῆμα «ἔρχομαι» ἢ «πηγαίνω» ὑπάρχουν δεκάδες τύποι, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ καθένας εἶχε μία εἰδοποιὸ νοηματικὴ διαφορὰ ἀπὸ τὸν ἄλλο καὶ δήλωνε κάτι λίγο διαφορετικό.
Ἔτσι τὸ ρῆμα «βλώσκω» σημαίνει ἔρχομαι κάπου, πηγαίνω κάπου, ἀφοῦ ὅμως πρῶτα βρίσκω τὰ ψυχικὰ ἀποθέματα, τὸ θάρρος ψυχῆς. Ὅταν λοιπὸν ὁ Λεωνίδας ἀπάντησε στὴν ἀπαίτηση τοῦ Ξέρξη «μολὼν λαβέ», δὲν ἐννοοῦσε «ἔλα νὰ τὰ πάρεις» ἀλλὰ «βρὲς πρῶτα τὸ θάρρος καὶ ἔλα νὰ τὰ πάρεις», «ἂν τολμᾶς, ἔλα νὰ τὰ πάρεις»!
Ἡ μετοχὴ βεβαίως εἶναι ὑποθετικὴ καὶ ἡ φράση ἀποδίδει ὑποθετικὸ λόγο. Ὅμως τὸ μήνυμα ἦταν σαφές. «Ἄν σου κοτάη, ἔλα». Καὶ φυσικὰ αὐτὴ ἡ ἐπίδειξη θάρρους ἦταν συνέχεια τῆς ἀτειχίστου πόλεως, ἡ ὁποία δήλωνε ὅτι τὰ τείχη εἶναι γιὰ τοὺς ἄλλους. Γιὰ μᾶς «τείχη εἶναι τὰ σώματα τῶν στρατιωτῶν μας»! Ἡ πολεμικὴ ἀρετὴ σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο!
Τὸ πόσο ὑπολόγιζαν τὴν ἀρετὴ τῶν ἀνδρῶν τους οἱ Λακεδαιμόνιοι τὸ ἀναφέρουν οἱ συγγραφεῖς. Ὁ Ἀρχίδαμος ὁ Ζευξιδάμου, «ἐρωτηθεὶς δὲ διὰ τί μικροῖς τοῖς ἐγχειριδίοις χρῶνται "ὅτι τῶν ἄλλων" ἔφη "τοῖς πολεμίοις ἔγγιον προσπελάζομεν"».

Ὁ Πλούταρχος, στὸ ἔργο του «Βασιλέων ἀποφθέγματα καὶ στρατηγῶν» (191d,9), γράφει ὅτι ὁ «Ἀρχίδαμος ὁ Ἀγησιλάου καταπελτικὸν βέλος ἰδὼν τότε πρῶτον ἐκ Σικελιας ἀχθὲν ἀνεβόησεν "ὦ Ἡράκλεις, ἀπόλωλεν ἀνδρὸς ἀρετά"».

ΧΟΡΟΣ

Ὁ συναγωνισμὸς αὐτὸς τῆς ἀρετῆς δὲν ὑπῆρχε μόνο μεταξὺ τῶν στρατιωτῶν ἀλλὰ καὶ μεταξὺ τῶν ἡλικιῶν.
Ὅπως μᾶς ἔχει διασώσει ὁ Πλούταρχος οἱ Λακεδαιμόνιοι εἶχαν «ἐπαγγελία τε καὶ μεγαλαυχία πρὸς ἀρετὴν πρέπουσα ταῖς ἠλικίαις»
Εἶχαν δηλαδὴ «ὑποσχέσεις καὶ λόγια ὑπερηφάνειας γιὰ τὴν ἀρετὴ ποὺ ταίριαζε σὲ κάθε ἡλικία».
Καὶ ἀμέσως μετὰ μᾶς λέει:
Καθὼς λοιπὸν ὑπῆρχαν τρεῖς χοροὶ ἀντίστοιχοι στὶς τρεῖς ἡλικίες, ποὺ συγκροτοῦνταν γιὰ τὶς γιορτές, ὁ χορὸς τῶν γερόντων ἄρχιζε νὰ τραγουδᾶ:
(Triîn oân corîn Ôntwn kat¦ t¦j tre‹j ¹lik…aj kaˆ sunistamšnwn ™n ta‹j ˜orta‹j, Ð mn tîn gerÒntwn ¢rcÒmenoj Ïden)

«Ἤμασταν κι ἐμεῖς κάποτε παλληκάρια δυνατά»•
( ‘¡mšj pot' Ãmej ¥lkimoi nean…ai•)

ἔπειτα ὁ χορὸς τῶν ἀνδρῶν στὴν ἀκμὴ τῆς ἡλικίας τους ἀπαντοῦσε".
(eta Ð tîn ¢kmazÒntwn ¢ndrîn ¢meibÒmenoj œlegen)

«Ἐμεῖς εἴμαστε τώρα. Ἂν θέλεις, ἔλα νὰ δεῖς».
‘¡mj dš g' e„mšj• a„ d lÍj, aÙg£sdeo•’

Τρίτος ὁ χορὸς τῶν παιδιῶν ἔλεγε'.
(Ð d tr…toj Ð tîn pa…dwn)

«Ἐμεῖς θὰ γίνουμε πολὺ καλύτεροι».
‘¡mj dš g' ™ssÒmesqa pollù k£rronej.’»

Τὸ ἑλληνικὸ αὐτὸ ἔθος τῶν προγόνων μας Λακώνων καὶ Μανιατῶν, πρέπει νὰ συνεχίσουμε σήμερα. Καὶ πρέπει νὰ διδάξουμε τὰ παιδιά μας ὄχι μόνο νὰ μᾶς λένε ἀλλὰ καὶ νὰ μᾶς δείχνουν ὅτι εἶναι ἀπὸ τρανὴ γενιά, πιστοποιῶντας τὸ «Ἐμεῖς θὰ γίνουμε πολὺ καλλίτεροι».
Αὐτὸ εὐχόμεθα σήμερα γιὰ ὅλα γιὰ τοὺς ἄριστους νέους τῶν συγχρόνων Λακώνων, τῶν συγχρόνων Μανιατῶν, τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων! Νὰ μᾶς ξεπεράσουν σὲ ὅλα!

ΝΙΚΗ

Καὶ τελειώνουμε μὲ τὴν τρίτη οὐσιαστικὴ λέξη, ἡ ὁποία ἔχει γίνει βασικὸ συστατικό της Λακωνικῆς καὶ Μανιάτικης Νοοτροπίας. Τὸ ρῆμα «νικῶ», στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα μπορεῖ νὰ ἀποδοθῆ μὲ ἀρκετὰ ρήματα: «κρατῶ», «ὑπερτερῶ», «περιγίγνομαι», «ἀποκαίνυμαι», «ἐρέπτω», «θῶ», «καταβάλλω», «καταπολεμῶ», «αἰρῶ», «περίημι», κ.λπ.

Γιὰ παράδειγμα
Κρατῶ = νικῶ διὰ τῆς σωματικῆς δυνάμεως, ὑπερτερῶ = νικῶ λόγῳ ἀριθμοῦ δυνάμεως, ἐρέπτω = καταβάλλω, καταβάλλω = ρίπτω στὸ ἔδαφος (œstin œra ¹ gÁ, ™k toÚtou g…netai ™ršptw, Ö shma…nei tÕ e„j gÁn katab£llw), αποκαίνυμαι = νικώ με φόνο (Ἀποκαίνυμαι: Τὸ νικῶ. Και Ὅμηρος, Ἀπεκαίνυτο πάντας ἀρίστους. Κυρίως τὸ φονεύειν. Ἀπὸ τοῦ καίνω, τὸ φονεύω, γίνεται καίνυμι· καὶ ἐκαινύμην, καὶ ἀπεκαίνυτο. Μεταφορικὴ δὲ ἡ λέξις. Κυρίως γὰρ ἐπὶ τῶν φονευόντων καὶ νικώντων λαμβάνεται) Θῶ = νικῶ προκαλῶντας ζημία. (παρὰ τὸ θῶ ῥῆμα, ὃ σημαίνει τὸ ζημιῶ καὶ καταβάλλω, γίνεται θωή· καὶ ὡς φῶ φωή καὶ ζῶ ζωή, οὕτως καὶ παρὰ τὸ θῶ, τὸ καταβάλλω καὶ ζημιῶ, γίνεται θωή, ἡ ζημία). αἰρῶ = τὸ καταβάλλω καὶ πορθῶ.
Μόνο τὸ «νικῶ» σήμαινε νικῶ μὲ δύναμη ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ εὔψυχον, τὴν εὐψυχία, τὴν ψυχικὴ δύναμη, τὸ σθένος. (Αὐτὸ ἐξηγεῖ καὶ ἡ Nike (=νίκη), ἀμερικανικὴ ἑταιρεία ἀθλητικῶν εἰδῶν).
Γι’ αὐτὸ οἱ Μανιάτες εἶχαν στὴν σημαία τους τὸ «ΝΙΚΗ ἢ ΘΑΝΑΤΟΣ». Εἶχαν τὴν διαχρονικὴ λέξη τῶν Λακώνων. Τὴν Νίκη, ποὺ ξεκινοῦσε ἀπὸ τὴν λεβεντιά τους καὶ τὸ διαχρονικὸ θάρρος ψυχῆς!

Τὸ πόσο αὐτὴ ἡ λέξη καθώρισε τὴν ζωὴ τῶν Λακώνων φαίνεται ἀπὸ τὰ ὀνόματα ποὺ τὴν περιλαμβάνουν ὡς α΄ ἢ β΄ συνθετικό, καὶ τὰ ὁποῖα κατακλύζουν τὰ κείμενα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων Συγγραφέων.
Νικόβολος, Νικόβουλος, Νικοδάμας, Νικόδαμος, (Νικόδημος), Νικόδικος, Νικόδρομος, Νικόδωρος, Νικόθεος, Νικοθόης, Νικοκλῆς, Νικοκλείδης, Νικοκράτης, Νικοκρέων, Νικολάδας, Νικόλας, Νικόλεως (Νικόλαος), Νικόλοχος, Νίκαρχος, Νίκανδρος, Νικόμαχος, Νικομήδης, (Νικομηδαίος), Νικονίδας, Νικόξενος, Νικοποιός, Νικόπολις, Νικοπολίτης, Νικορέζος, Νικορόντης, Νικοσθένης, Νικόστρατος, Νικοτέλης, Νικοφάνης, Νικόφημος, Νικοφῶν, Νικοχάρης, Νικόφις, Νικόρτης, Νίκων, Ἀριστόνικος, Ἀνδρόνικος, Λεωνίκης καὶ πολλὰ ἄλλα.
Ἐδῶ διαπιστώνουμε ὅτι τὰ ὀνόματα Νικόλας καὶΝικόλεως (Νικόλαος), ποὺ χρησιμοποιοῦμε κατὰ κόρον σήμερα, εἶναι ἀρχαῖα Σπαρτιατικά!
Καὶ τελειώνω μὲ μία διαπίστωση μέσῳ τῆς ἐπλογῆς κάποιων στίχων ἑνὸς ποιήματος... Τὴν κάνει ὁ Σπαρτιάτης, ὁ Μανιάτης, ὁ Ἕλληνας... Τρία ἄτομα, ποὺ ἡ ἐναλλαγή τους στὶς χωροχρονικὲς διαστάσεις τοῦ Ἑλλαδικοῦ τόπου καταλήγει πάντα σὲ ὕπαρξη τοῦ Ἑνός, ὁ ὁποῖος διαθέτει τὶς ἀρετὲς καὶ ἀγωνίζεται γιὰ τοὺς σκοποὺς καὶ τῶν Τριῶν... **

Ἡ Μάνα Ἑλλάδα, ἡ Μάνα Λακωνία εἶναι ἡ Μάνα ὅλων μας. Καὶ ὁ καθένας μας θὰ μποροῦσε νὰ πῆ αὐτό, ποὺ ὁ βάρδος τοῦ Λακωνικοῦ πνεύματος ψάλλει...

Μὲ γέννησε μὲς στ’ ἄσπρα της καὶ μὲς στὰ θαλασσιά της...
Κι ὁρίζοντας ἐπάνω μου δυνάμεις τοῦ Πρωτέα,
μὲ κάνει ἀμέσως σταυραετό, μοῦ δίνει τὰ φτερά της...
καὶ μὲ μαθαίνει νὰ πετῶ μ΄ ἐκείνηνε παρέα...

Πέτρα κι ἐλιὰ μὲ βύζαξαν, μὲ βγάλαν παλληκάρι...
Τοῦ θυμαριοῦ ἡ μυρωδιά, θέριεψε τὴν καρδιά μου...
Αὐτοὶ οἱ πύργοι οἱ πέτρινοι μὲ κάνανε λιοντάρι,
θυμίζοντας βασιλικὴ πὼς εἶναι ἡ γενιά μου...

Κι ὅταν στὸν διάλογο, μπαίνει καὶ ὁ Ἥλιος, ὁ περιλαμβάνων τὸ φῶς, τότε περνᾶμε σὲ ἄλλη διάσταση! Στὴν διάσταση τῆς Δόξας! Γιατὶ μᾶς δίνει τὶς τελευταῖες συμβουλές, γιὰ κάθε Λακωνικὸ ἢ Ἐθνικὸ Ἀγῶνα...
Σὲ ἕναν ἀγῶνα, στὸν ὁποῖον συμπαρίστανται ὁ Ἥλιος, ἡ Μάνα μὲ κάθε ἰδιότητα (Μάνα πατρίδα, Μάνα φυσική), ἡ Παναγία, μὲ τὴν ἰδιότητα τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, ὁ φύλακας Χριστός, ὅλοι συμπαρίστανται γιὰ νὰ στεφθῆ ὁ Λάκων, ὁ Μανιάτης, ὁ Ἕλληνας, μὲ τὰ φτερὰ τῆς Δόξας, τῆς Ἀρετῆς, τῆς Νίκης!!!

Κι ὁ βάρδος τοῦ Λακωνικοῦ στοχασμοῦ καταλήγει...

Νὰ ’χης ἐμένα ὁδηγὸ καὶ τὴν εὐχὴ τῆς Μάνας...
Τῆς Παναγιᾶς μας τὸ σπαθί, φύλακα τὸν Χριστό...
κι ὁρμῶντας μὲ τὴν δύναμη ποὺ δίνει ὁ παιᾶνας,
θὰ φέρης τὴν Ἀνάσταση μὲ τρόπο θαυμαστό...

Νὰ μὴ ξεχάσης μοναχὰ τῆς Μάνας σου τὶς λέξεις...
« Νὰ ’χης γι’ ἀσπίδα τὰ φτερὰ στὸν Ἄδη σὰν πετᾶς »...
Κι ὅταν βρεθῆς στὸν κίνδυνο θὰ πρέπει νὰ διαλέξης,
φωνάζοντας Σπαρτιατικὰ « ἢ ΤΑΝ ἢ ἐπὶ ΤΑΣ»



* (Ὁμιλία τοῦ Ἀντωνίου Ἀ. Ἀντωνάκου στὸ 63ο Συνέδριο τῆς Παλλακωνικῆς Ὁμοσπονδίας Ἀμερικῆς – Καναδᾶ, τὸ ὁποῖο ἔγινε στὴν Σπάρτη ἀπὸ 28 - 7 ἕως 1 - 8 – 2010). Ἡ ἴδια ὁμιλία ἐπανελήφθη στὸ Πολιτιστικὸ Κέντρο Ἀρεοπόλεως Λακωνίας τὴν 20η Νοεμβρίου 2010.

** Οἱ στίχοι αὐτοὶ ἀποτελοῦν ἀπόσπασμα τοῦ βραβευμένου τὸ ἔτος 1981 ποιήματος τοῦ Ἀντωνίου Ἀ. Ἀντωνάκου μὲ τίτλο «Πέτρα κι ἐλιὰ», τὸ ὁποῖο περιλαμβάνεται στὴν

Βρέθηκε το Παλάτι του Οδυσσέα στην Ιθάκη

ht="385">

Ιθακη Αρχαιολογοι βρηκαν το παλατι του Οδυσσέα
Μέγαρο μυκηναϊκής εποχής στην Ιθάκη...
Αυτή τη φορά μια ομάδα αρχαιολόγων που χρόνια τώρα κάνει ανασκαφές στην Ιθάκη, πιστεύει ότι βρήκε το παλάτι του βασιλιά Οδυσσέα. Ένα μέγαρο τριών επιπέδων, με κλιμακοστάσιο λαξευμένο στο βράχο.

Μέσα σ' αυτό υπολείμματα μυκηναϊκής κεραμικής, πινακίδες με... γραμμική γραφή.
Παρόμοια μέγαρα βασιλιάδων έχουν βρεθεί στην Πύλο, στις Μυκήνες και στην Τίρυνθα.

"Το μέγαρο και τα ευρήματα που εντοπίσαμε μας κάνουν με επιφύλαξη να πιστεύουμε ότι είναι το παλάτι του Οδυσσέα", είπε απόψε στο δελτίο του ΣΚΑΪ ο επικεφαλής της ομάδας των αρχαιολόγων, κ. Παπαδόπουλος.

Ανάμεσα στα ευρήματα είναι και μια κρήνη μυκηναϊκής εποχής που εντυπωσιάσει τους αρχαιολόγους...

Σοβαρά ευρήματα υποστηρίζουν ότι έχουν ανακαλύψει οι αρχαιολόγοι στην Ιθάκη, τα οποία τους κάνουν να πιστεύουν ότι βρίσκονται μπροστά στο ομηρικό παλάτι του Οδυσσέα. Αρχαιολόγοι του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων συνεχίζουν εδώ και περίπου 16 χρόνια τις ανασκαφές στην περιοχή της Εξωγής Ιθάκης.

Όπως δήλωσε στην Τηλεόραση του ΣΚΑΪ που μεταδόθηκε στις 20/8/2010, ο καθηγητής Αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Θανάσης Παπαδόπουλος, οι ανασκαφές έφεραν στο φως ένα τριμερές κτίριο με διαστάσεις ανακτόρου, παρόμοιες με εκείνα που έχουν ανακαλυφθεί στις Μυκήνες, την Πύλο και την Τίρυνθα.

Επιπλέον, όπως υποστηρίζει ο κ. Παπαδόπουλος, ένα ακόμα εύρημα που τους κάνει να πιστεύουν ότι έχουν ανακαλύψει το παλάτι του Οδυσσέα είναι και μία κρήνη, η οποία χρονολογείται το 13ο αιώνα π.Χ, περίοδο δηλαδή κατά την οποία έζησε ο Οδυσσέας.

Στην Ιθάκη υπάρχει μία περιοχή κοντά στο χωριό Αγ. Αθανάσιος που σήμερα ονομάζεται Σχολή Ομήρου. Στην τοποθεσία πολλοί πραγματοποίησαν ανασκαφές μεταξύ των οποίων και ο Σλήμαν διαισθανόμενοι προφανώς ότι κάτι σημαντικό υπάρχει εκεί. Η αρχαιολογική σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κλήθηκε μετά 60 χρόνια να συνεχίσει τις ανασκαφές που είχε ξεκινήσει στις αρχές του αιώνα η Βρετανική Αρχαιολογική σχολή. Το ζεύγος των αρχαιολόγων Θανάσης Παπαδόπουλος και Λίτσα Κοντορλή Παπαδοπούλου έθεσαν σαν στόχο ζωής να ανακαλύψουν την Ομηρική Ιθάκη.

Πριν από τέσσερα χρόνια, το Νοέμβριο του 2006, είχαν φέρει στο φως ένα σημαντικό εύρημα από την Ιθάκη, μία πινακίδα που «αφηγείται» με γλαφυρό τρόπο ένα από τα επεισόδια της Οδύσσειας, παρουσιάστηκε στο γερμανικό αρχαιολογικό περιοδικό «Kadmos».

Στην πινακίδα απεικονίζεται ένα πλοίο με τον Οδυσσέα δεμένο στο κατάρτι και εκατέρωθεν τερατόμορφα σχέδια, μία τρίαινα και σημάδια πιθανής γραφής Γραμμικής Β. Το εύρημα, βρέθηκε μαζί με άλλες πινακίδες που φέρουν επίσης σκηνές από την Ιλιάδα και Οδύσσεια.Την επιστημονική δημοσίευση του αρχαίου συνυπογράφουν οι δύο Ελληνες αρχαιολόγοι με τον ειδικό σε θέματα επιγραφικής Βρετανό G. Owens.

Πινακίδες με Γραμμική Β στην Ελλάδα έχουν βρεθεί σε προαύλια αρχαίων ανακτορικών συγκροτημάτων. Στη θέση του «Αγίου Αθανασίου» έχει ανακαλυφθεί από το 1996 που ερευνάται, μεγάλη αρχαία κτιριακή εγκατάσταση με δύο άνδηρα που επικοινωνούν μεταξύ τους με λαξευμένες στο βράχο κλίμακες που παραπέμπουν σε ανακτορικού τύπου συγκρότημα.

ΕΒΡΑΙΟΙ ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ-ΕΒΡΑΙΟΙ ΜΑΣ ΔΙΟΙΚΟΥΝ-ΕΒΡΑΙΟΙ ΜΑΣ ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ

ΠΩΣ ΚΡΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ 2010

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού- Φιλολόγου
Ιστορικού - Συγγραφέως
Αντιπροέδρου τής Επιτροπής Ενημερώσεως
Επί τών Εθνικών Θεμάτων
Αντιπροέδρου τού Συνδέσμου
τών Απανταχού Λακώνων «Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ»


Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι ἦσαν ὑπερήφανοι γιὰ τὸ μοναδικὸ πολιτευμά τους, τὴν δημοκρατία. Δὲν ζήλευαν κανενὸς ἄλλου λαοῦ τὸ πολίτευμα καὶ αὐτὸ τὸ δήλωναν παντοῦ, ὅπως εἶναι ἀποτυπωμένο στὸν «Ἐπιτάφιο» τοῦ Περικλέους. «Χρώμεθα γὰρ πολιτείᾳ οὐ ζηλούσῃ τοὺς τῶν πέλας νόμους, παράδειγμα δὲ μᾶλλον αὐτοὶ ὄντες τισιν ἢ μιμούμενοι ἑτέρους.» Βιβλίο Β΄, 37,1 - 3.
Σήμερα ζηλεύουμε... τοὺς Εὐρωπαίους καὶ ὄχι ἁπλῶς τοὺς μιμούμεθα ἀλλὰ ἀκολουθοῦμε τὰ πολιτεύματά τους, τὰ ὁποῖα κατ’ ἐπίφασιν εἶναι δημοκρατικά. Καὶ ἐξηγῶ ὅτι εἶναι κατ’ ἐπίφασιν, διότι δὲν λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τὶς ἰδιαιτερότητες ἀλλὰ καὶ τὴν ἱστορία ἑνὸς λαοῦ ἀλλὰ τὸ μόνο ποὺ ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ ἐπιβολὴ τῆς παγκοσμιοποιήσεως.

Γιὰ παράδειγμα ὅλες οἱ Ἑνώσεις ποὺ δημιουργήθηκαν στὸν 20ο αἰῶνα εἶχαν ὡς βάση τὰ ἔθνη. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰῶνος καὶ μετὰ τὸν α΄ παγκόσμιο πόλεμο, δημιουργήθηκε ἡ Κοινωνία Τῶν Ἐθνῶν (ΚΤΕ). Μετὰ τὸν β΄ παγκόσμιο πόλεμο ἔγινε ὁ Ὀργανισμὸς Ἡνωμένων Ἐθνῶν (ΟΗΕ).
Ἡ ΕΕ ἐνῷ δημιουργήθηκε ὡς Εὐρώπη τῶν Ἐθνῶν, τώρα μᾶς προκύπτει Εὐρώπη τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Στὴν Ἑλλάδα τοῦ 2010 Ἑλλάδα τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς ἀπαξιώσεως τῶν δημοψηφισμάτων κ.λπ. ἔχουν ἀρχίσει νὰ γίνωνται ἀλλαγὲς σὲ πάρα πολλὰ πράγματα, σὲ πάρα πολλοὺς θεσμοὺς.
Μέσα σὲ αὐτὰ κι ὁ στρατὸς. Στὸν «κυρίαρχο ἑλληνικὸ χῶρο καὶ κυρίως κοντὰ στὰ σύνορα, καταργήθηκαν μονάδες τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, ἔκλεισαν στρατόπεδα, ὁ δὲ στρατός μας ἔγινε πλέον, ὅπως διακηρύσσεται καὶ ἀπὸ τὰ χείλη τῶν ἰθυνόντων ταγῶν μας, ἐπαγγελματικὸς Τὰ καταστροφικὰ βεβαίως ἀποτελέσματα ἀπὸ ἕναν ἐπαγγελματικὸ στρατὸ μᾶς τὰ διδάσκει ἡ ἱστορία καὶ κατὰ τὴν περίοδο τῆς ρωμαιοκρατίας ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες σημαντικὲς ἱστορικὲς περιόδους.
Βεβαίως οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι εἶχαν προβλέψει ἂν καὶ πότε μπορεῖ κάποιος νὰ τὸ κάνῃ αὐτό, πρᾶγμα ποὺ ἀναφέρει ὁ Στοβαῖος.

Εἰ βούλει σοὶ τὴν οἰκίαν εὖ οἰκεῖσθαι, μιμοῦ τὸν Σπαρτιάτην Λυκοῦργον· ὃν γὰρ τρόπον οὗτος οὐ τείχεσι τὴν πόλιν ἔφραξεν, ἀλλ’ ἀρετῇ τοὺς ἐνοικούντας ὠχύρωσε καὶ διὰ παντὸς ἐτήρησε ἐλευθέραν τὴν πόλιν· οὕτω καὶ σὺ μὴ μεγάλην αὐλὴν περιβάλλου καὶ πύργους ὑψηλοὺς ἀνίστα, ἀλλὰ τοὺς ἐνοικούντας εὐνοίᾳ καὶ πίστει καὶ φιλίᾳ στήριζε, καὶ οὐδὲν εἰς αὐτὴν εἰσελεύσεται βλαβερόν, οὐδ’ἂν τὸ σύμπαν τῆς κακίας παρατάξηται στῖφος. (fr. 46 I. c. p. 82) - ΣΤΟΒΑΙΟΣ

Ἐμεῖς λοιπὸν θέλουμε νὰ διδάξουμε ἀρετή. Ξέρουμε ὅμως ἂν οἱ γείτονες προτιμοῦν νὰ διδαχθοῦν τὴν ἀρετὴ ἀπὸ τὸ νὰ παραμείνουν βάρβαροι; Ἡ ἱστορία δείχνει πὼς δὲν τὸ προτιμοῦν. Ἂν καταργούσαμε λοιπόν, στρατόπεδα γιὰ νὰ τοὺς διδάσκαμε ἀρετὴ, ἔχει καλῶς, ἀλλά ὑπάρχει ὁμόνοια μεταξύ μας ἢ πραγματικὴ φιλία ἀπὸ τοὺς γείτονες; Ἡ ἱστορία καὶ τὰ γεγονότα ἔχουν δείξει πὼς ὄχι.

Δὲν εἶναι ὅμως τὰ μόνα ἀποτελέσματα αὐτὰ ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω. Ἐνῷ ὑποτίθεται πὼς ἡ Εὐρώπη εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ φυλάξη μὲ τὸν δικό της στρατὸ τὰ δικά της σύνορα, ποὺ πλέον εἶναι τὰ σύνορα τῆς Ἑλλάδος, ἀδιαφόρησε στὴν παράνομη ἀπαίτηση τῶν Τούρκων γιὰ τὰ Ἴμια, ἐνῷ ἐμεῖς δεχθήκαμε νὰ κατέβη ἡ σημαία μας ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ βραχονησίδα καὶ νὰ μὴ μπορῆ ὁ Ἕλληνας βοσκὸς νὰ βοσκήση τὸ κοπάδι του σ’ αὐτὴν.
Εἴχαμε γράψει προσφάτως, πὼς τὸ Γερμανικὸ ἐρευνητικὸ σκάφος «Ποσειδῶν» ἔκανε κάποιες ἔρευνες 10 μίλια ἀνοιχτὰ τοῦ Ἡρακλείου Κρήτης γιὰ τὸ παγοποιημένο μεθάνιο, μιὰ νέα καὶ πολύ σημαντικὴ πηγὴ ἐνεργείας. Τότε οἱ Τοῦρκοι ἔβγαλαν μία φρεγάτα στὴν περιοχὴ ἐρεύνης, διαμαρτυρόμενοι, διότι στὰ 10 μίλια χρειαζόταν, ὅπως εἶπαν καὶ δική τους ἄδεια γιὰ τὴν ἔρευνα!!!! Ἡ ὑπερήφανη, πολιτισμένη καὶ τηροῦσα «ἄψογη στάση» Ἑλλάς καὶ σ’αὐτὴν τὴν περίπτωση ὑπεχώρησε στὶς τουρκικὲς ἀξιώσεις καὶ στὸ σκάφος «Ποσειδῶν» ἀνέβη καὶ Τοῦρκος ἐπιστήμων, ὁπότε ἡ ἔρευνα συνεχίσθη πλέον ὡς τριεθνής, μιᾶς καὶ οἱ «τσαμπουκάδες» «φίλοι» μας, οἱ Τοῦρκοι, εἶναι γνωστὸ πὼς ζητοῦν ἐπιμόνως συγκυριαρχία στὸ Αἰγαῖο.
Ἄρα καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἔχουμε μείωση τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας, κι ἂς λένε τὰ ἀντίθετα. Ἡ ἀλήθεια φαίνεται ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα. α) Πρὶν τὸ ἐπεισόδιο τῶν Ἰμίων μποροῦσε νὰ πάη στὴν βραχονησίδα ἐλεύθερα τόσον ὁ βοσκὸς ὅσο καὶ ὁποιοσδήποτε Ἕλληνας. Τώρα δὲν μπορεῖ... β) Ἄν ἡ Ἑλλάς εἶχε ἀσκήσει τὸ νόμιμο δικαίωμά της νὰ ἐπεκτείνη τὰ χωρικά της ὕδατα στὰ 12 μίλλια, ἀποδεικνύοντας τὴν σκοπιμότητα τοῦ casus belli ἀπὸ πλευρᾶς τῆς γείτονος, δὲν θὰ ὑποχωρούσαμε βάζοντας «κεχαγιᾶ» στὴν δική μας περιουσία.
Ἐνῷ λοιπὸν ἡ Ἑλλὰς ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς ἀνεξαρτησίας (;) της καὶ μετὰ συνεχῶς αὐξανόταν, μετὰ τὰ Ἴμια ἀρχίζει καὶ μειώνεται.
Ἡ πρόεδρος τῆς βουλῆς, κα Ἄννα Ψαρούδα Μπενάκη, διαπρεπὴς νομικός, ὅταν προσεφώνησε τὸν κ. Παπούλια ὡς πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, τὴν ἡμέρα ἀναλήψεως τῶν καθηκόντων του, τοῦ εἶπε ὅτι κατὰ τὴν διάργεια τῆς θητείας του τὰ σύνορα καὶ ἡ ἐθνικὴ κυριαρχία θὰ μειωθοῦν πρὸς χάριν τῆς εὐρωπαϊκῆς ὁλοκληρώσεως. Μίλησε δηλαδὴ σαφῶς γιὰ μείωση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας.
Ὅταν τὸ ἄκουσα καὶ τὸ εἶδα στὴν τηλοψία, δὲν ἤθελα νὰ τὸ πιστέψω μέχρι ποὺ ψάχνοντας μία μέρα γιὰ κάποιο ἄρθρο τοῦ συντάγματός μας, ἔπεσα τυχαῖα πάνω στὸ ἄρθρο 28, ὅπως αὐτὸ προέκυψε ἀπὸ τὴν τελευταῖα ἀναθεώρηση. Καὶ τότε κατάλαβα τί γινόταν στὴν πράξη, γιὰ κάτι ποὺ ἀποφάσισαν κάποιοι γιὰ μένα χωρὶς ἐμένα. Τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο λέει τὰ ἑξῆς:

Ἄρθρο 28

Οἱ γενικὰ παραδεγμένοι κανόνες τοῦ διε¬θνοῦς δικαίου, καθὼς καὶ οἱ διεθνεῖς συμβάσεις, ἀπὸ τὴν ἐπικύρωσή τους μὲ νόμο καὶ τὴν θέση τους σὲ ἰσχὺ σύμφωνα μὲ τοὺς ὅρους καθεμιᾶς, ἀποτε¬λοῦν ἀναπόσπαστο μέρος τοῦ ἐσωτερικοῦ ἑλληνι¬κοῦ δικαίου καὶ ὑπερισχύουν ἀπὸ κάθε ἄλλη ἀντίθετη διάταξη νόμου. Ἡ ἐφαρμογὴ τῶν κανόνων τοῦ διεθνοῦς δικαίου καὶ τῶν διεθνῶν συμβάσεων στοὺς ἀλλοδαποὺς τελεῖ πάντοτε ὑπὸ τὸν ὅρο τῆς ἀμοιβαιότητας.
Γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθεῖ σπουδαῖο ἐθνικὸ συμ¬φέρον καὶ νὰ προαχθεῖ ἡ συνεργασία μὲ ἄλλα κράτη, μπορεῖ νὰ ἀναγνωρισθοῦν, μὲ συνθήκη ἢ συμφωνία, σὲ ὄργανα διεθνῶν ὀργανισμῶν ἁρμοδιότητες ποὺ προβλέπονται ἀπὸ τὸ Σύνταγμα. Γιὰ τὴν ψήφιση νόμου ποὺ κυρώνει αὐτὴ τῇ συνθήκῃ ἢ συμφωνία ἀπαιτεῖται πλειοψηφία τῶν τριῶν πέμπτων του ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν.
Ἡ Ἑλλάδα προβαίνει ἐλεύθερα, μὲ νόμο ποὺ ψηφίζεται ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη πλειοψηφία τοῦ ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν, σὲ περιορισμοὺς ὡς πρὸς τὴν ἄσκηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας της, ἐφόσον αὐτὸ ὑπαγορεύεται ἀπὸ σπουδαῖο ἐθνικὸ συμφέρον, δὲν θίγει τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὶς βάσεις τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καὶ γίνεται μὲ βάση τὶς ἀρχὲς τῆς ἰσότητας καὶ μὲ τὸν ὅρο τῆς ἀμοιβαιότητας.
** Ἑρμηνευτικὴ δήλωση:
Τὸ ἄρθρο 28 ἀποτελεῖ θεμέλιο γιὰ τὴν συμμετοχῇ τῆς Χώρας στὶς διαδικασίες τῆς εὐρωπαϊκῆς ὁλοκλήρωσης.

Βλέπετε λοιπὸν, ἀγαπητοὶ φίλοι, ἰδίοις ὄμασιν ὅτι ἡ Ἑλλὰς προβαίνει ἐλεύθερα σὲ περιορισμοὺς ὡς πρὸς τὴν ἄσκηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας της... Τώρα πὼς ἕνας περιορισμὸς μπορεῖ νὰ γίνῃ ἐλεύθερα καὶ νὰ ἔχῃ σχέση μὲ τὴν ἐλευθερία, αὐτὸ ἀποτελεῖ «ἀλλουνοῦ παππᾶ εὐαγγέλιο», ὅπως λέει κι ὁ λαός μας. Αὐτὸ γίνεται λέει ἐπίσης ἂν ὑπαγορεύεται ἀπὸ ἀπὸ σπουδαῖο ἐθνικὸ συμφέρον, δὲν θίγει τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὶς βάσεις τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καὶ γίνεται μὲ βάση τὶς ἀρχὲς τῆς ἰσότητας καὶ μὲ τὸν ὅρο τῆς ἀμοιβαιότητας. Ποιό ὅμως ἐθνικὸ συμφέρον θὰ ὑπαγόρευε μείωση ἐθνικῆς κυριαρχίας, ποιά μείωση δὲν θὰ ἔθιγε τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὶς βάσεις τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καὶ πότε αὐτὸ ἔγινε μὲ βάση τὶς ἀρχὲς τῆς ἰσότητας καὶ μὲ τὸν ὅρο τῆς ἀμοιβαιότητας. Μήπως οἱ Τοῦρκοι μᾶς ἔδωσαν μία ἄλλη βραχονησίδα γιὰ ἀντάλλαγμα, μιᾶς καὶ τὰ Ἴμια ἀνῆκαν σὲ μᾶς ἢ μήπως ἐμεῖς κάναμε ἔρευνες σὲ δικό τους Αἰγαῖο καὶ ὄχι στὸ δικό μας;

Εἴπαμε λοιπὸν παραπάνω ὅτι ἐνῷ ἡ Ἑλλὰς ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς ἀνεξαρτησίας της καὶ μετὰ συνεχῶς αὐξανόταν σὲ μέγεθος καὶ ἐδάφη, μετὰ τὰ Ἴμια, ὅμως, ἀρχίζει νὰ μειώνεται. Τὸ ἂν αὐτὸ ἦταν σωστὸ ἢ ἂν ἔπρεπε νὰ τὸ ἐπιτρέψουμε, μᾶς τὸ λένε οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι, μέσα ἀπὸ τὸν ὅρκο τῶν Ἀθηναίων ἐφήβων, τὸν ὁποῖο μᾶς διασώζει ὁ Στοβαῖος.

Οὐ καταισχυνῶ ὅπλα τὰ ἱερά, οὐδ’ ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην ὄτω ἂν στοιχήσω, ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὑπὲρ ὁσίων καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν· τὴν πατρίδα δὲ οὐκ ἐλάσσω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωμαι· καὶ εὐηκοήσω τῶν ἀεὶ κρινόντων ἐμφρόνως, καὶ τοῖς θεσμοὶς τοῖς ἱδρυμένοις πείσομαι καὶ οὖς τίνας ἂν ἄλλους τὸ πλῆθος ἱδρύσηται ὁμοφρόνως· καὶ ἂν τὶς ἀναιρῇ τοὺς θεσμοὺς ἢ μὴ πείθηται, οὐκ ἐπιτρέψω, ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ πάντων· καὶ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω. Ἵστορες θεοὶ τούτων. Ἄγλαυρος, Ἑστία, Ἐνυῶ, Ἐνυάλιος Ἄρης, καὶ Ἀθηνᾶ Ἀρεία, Ζεύς, Θαλλῶ, Αὐξῶ, Ἠγεμόνη, Ἡρακλῆς.
Ἡ διαφορὰ, λοιπὸν, εἶναι σαφής. Οἱ πατέρες μας ἀπὸ τὴν ἐφηβική τους ἡλικία ἀκόμη ὤρκίζοντο ὅτι «τὴν πατρίδα δὲ οὐκ ἐλάσσω παραδώσουσι, πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωνται·» Ὠρκίζοντο ὅτι τὴν πατρίδα θὰ τὴν παραδώσουν ὄχι λιγώτερη ἀλλὰ μεγαλύτερη καὶ ἰσχυρότερη.
Αὐτὸν τὸν ὄρκο θὰ ἔπρεπε νὰ δίνουν καὶ σήμερα τὰ Ἑλληνόπουλα καὶ ὄχι νὰ ορκίζονται νὰ φυλάττουν τὸ σύνταγμα!!! Ποιὸ σύνταγμα; Αὐτὸ ποὺ προβλέπει ὅτι ἡ Ἑλλάδα προβαίνει ἐλεύθερα σὲ περιορισμοὺς ὡς πρὸς τὴν ἄσκηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας της;
Ἄς ἀποφασίσουμε γιὰ μιὰ φορὰ λοιπὸν νὰ κάνουμε ὁδηγούς μας αὐτοὺς ποὺ ἔδωσαν τὰ φῶτα σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὴν δίδαξαν νὰ πιστεύη σὲ ἀξίες καὶ ἰδανικά. Τότε ἴσως σταματήσουμε τὴν κατ’ ἐπίφασιν πολιτισμένη ἄψογη στάση μας καὶ καταλάβουμε τὶ σημαίνει ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια καὶ ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια. Καὶ τελικὰ ἴσως ἀποφασίσουμε νὰ ὀρκίζωνται τὰ ἑλληνόπουλα ὅτι τὴν πατρίδα θὰ τὴν παραδώσουν ὄχι λιγώτερη ἀλλὰ μεγαλύτερη καὶ ἰσχυρότερη. Γιὰ νὰ ἀποκτήσουν καὶ πάλι ἀρχὲς ἀξίες καὶ ἰδανικά. Ἑλληνικὰ ἰδανικὰ ποὺ ἀποτελοῦν τὴν βάση τῆς ζωῆς.

Το Λιοντάρι του Πειραιά του Γιώργου Λουτριανάκη,

Το πρωτότυπο βρίσκεται στον Ναύσταθμο της βενετίας


του Γιώργου Λουτριανάκη, george@re-port.gr

Πειραιάς! Η αλλιώς Porto Leone! Όπως είχε επικρατήσει να αποκαλούν το λιμάνι του Πειραιά παγκοσμίως οι ταξιδιώτες για πολλά χρόνια! Ένα όνομα που προέκυψε λόγω της επιβλητικής παρουσίας ενός μνημείου στην είσοδο του λιμανιού, το περίφημο «Λιοντάρι του Πειραιά». Ένα μνημείο το οποίο σηματοδοτεί μέχρι και σήμερα την πόλη, ένας θρύλος που επιβάλλεται και στοιχειώνει παρά την απουσία του!


ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ

Η ιστορία του λιονταριού καλύπτεται από μεγάλο μυστήριο! Και αυτό γιατί δεν είναι σαφές το πότε και για ποιο λόγο κατασκευάστηκε, πότε και για ποιο λόγο τοποθετήθηκε στον Πειραιά. Όλα όσα ξέρουμε στηρίζονται κυρίως σε διηγήσεις και θρύλους. Οι μέχρι τώρα σχετικές έρευνες επικεντρώνονται σε προσωπικές μαρτυρίες όσων είδαν το λιοντάρι με τα ίδια τους τα μάτια κατά την επίσκεψή τους στον Πειραιά.

Aπό τους αρχαίους συγγραφείς δεν έχουμε κάποιο απόσπασμα που να κάνει λόγο για το λιοντάρι. Η πρώτη αναφορά του λιμανιού ως “Porto Leone” γίνεται σε ναυτικό χάρτη του Γενοβέζου Πέτρο Βισκόντι το 1318. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το μνημείο δεν βρισκόταν εκεί από πιο παλιά.

Ο Παυσανίας και ο Στράβωνας οι οποίοι περιγράφουν τον Πειραιά κατά την περίοδο της παρακμής του, ενώ αναφέρονται σε πολλά μνημεία, πουθενά δεν αναφέρουν το λιοντάρι. Το γεγονός αυτό οδήγησε τον Αkerblad στο συμπέρασμα ότι φτιάχτηκε περίπου το 2ο μ.Χ. αιώνα. Άλλοι ερευνητές υποθέτουν ότι φτιάχτηκε από το Δούκα Guido II Hern de la Roche και άλλοι πως φτιάχτηκε μεταξύ 11ου και 15ου αιώνα. Οι Rafn, Watbled, Σχινάς, Αρβανιτόπουλος, καθώς και ο γλύπτης Καννόβας, που επισκέφθηκε το λιοντάρι στη Βενετία, υποστηρίζουν πως είναι έργο της κλασικής περιόδου. Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει κάποια κοινά αποδεκτή εκτίμηση για την ηλικία του μνημείου.

Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η θέση που καταλάμβανε το λιοντάρι από το 1388 δεν είναι και η αρχική και αυτό γιατί στη συγκεκριμένη θέση υπήρχαν στην αρχαιότητα οι «Στοές». Οι Amaud Fr, Guilletiere J-P Babin, Spon, Wheler, Gourmenin, Robert de Dreux, Coronelli de Combew, Comelio Magni, Anne d’ Akerjhelm αναφέρουν ότι είδαν ένα λιοντάρι στον μυχό του λιμανιού. Εκτιμάται ότι το συγκεκριμένο σημείο βρίσκεται μεταξύ του κτιρίου της Εθνικής Τράπεζας και του Τινάνειου κήπου. Οι Spon και Wheler, το 1675, αναφέρουν το ίδιο, προσθέτοντας ότι είχε μέγεθος τριπλάσιο του κανονικού. Παρατηρώντας το σωλήνα που κατέληγε στο στόμα του μέσω της ράχης, συμπέραναν ότι χρησίμευε ως κρήνη.

Η παρουσία του μνημείου στο λιμάνι του Πειραιά τερματίζεται το 1687 με την αρπαγή του από το ναύαρχο Μοροζίνη. Μεταφέρεται στη Βενετία ως λάφυρο μαζί με άλλα τρία λιοντάρια μικρότερου μεγέθους. Τα έργα αυτά βρίσκονται μέχρι σήμερα στο ναύσταθμο της Βενετίας. Η αρπαγή των συγκεκριμένων λιονταριών δεν είναι τυχαία και αυτό γιατί έμβλημα της Βενετίας την εποχή εκείνη ήταν το λιοντάρι.


ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ ΤΟΥ ΛΙΟΝΤΑΡΙΟΥ

Πολύς λόγος έχει γίνει για τις επιγραφές στη ράχη του λιονταριού, οι οποίες και μπορούν ίσως να δώσουν απάντηση στο ερώτημα που αφορά το πότε και γιατί κατασκευάστηκε. Πρώτος ο Δανός Akerblad το 1799 επικεντρώθηκε στο θέμα και εξέδωσε τα αποτελέσματα της έρευνάς του σε μια φιλολογική εσπερίδα στην Κοπεγχάγη. Πολλοί μετά απ’ αυτόν χρησιμοποίησαν ή τροποποίησαν τη συγκεκριμένη εργασία. Αξίζει να επισημάνουμε ότι, ο πρώτος Έλληνας που ασχολήθηκε με τη μετάφραση των επιγραφών ήταν ο Α. Μουστοξύδης. Το πότε χαράχτηκαν οι επιγραφές αυτές είναι ένα ερώτημα που απασχόλησε πολλούς μελετητές. Ο Laborde υποστήριξε ότι οι επιγραφές χαράχτηκαν την εποχή κατά την οποία το λιοντάρι μεταφέρονταν από το Μαραθώνα στην Αθήνα. Υποστηρίζει δηλαδή ότι το μνημείο είναι δημιούργημα των Αθηναίων σε ανάμνηση της νίκης των Ελλήνων στο Μαραθώνα. Αντιθέτως, ο με βάση τον Bugge οι επιγραφές χαράχτηκαν γύρω στα μέσα του 11ου αιώνα. Με αυτή την άποψη συμφωνεί και ο Γρηγορόβιος και προσθέτει πως οι επιγραφές χαράχτηκαν από την ακολουθία του Βασίλειου του Βουλγαροκτόνου κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα το 1018.

O Grimm τοποθέτησε χρονικά τη χάραξη των επιγραφών αυτών το 12ο ή το 13ο αιώνα. Οι λόγιοι της Άρκτου υποστηρίζουν την άποψη του Γρηγορόβιου και προσθέτουν ότι οι επιγραφές χαράχτηκαν κατ’ εντολή του κόμη Konigsmark ή από στρατιώτη του για διασκέδαση το 1688.

Οι Akerblad, Kopish, Grimm, Bugge, Γρηγορόβιος, Αρβανιτόπουλος, Χιοτέλης υποστήριξαν ότι οι επιγραφές χαράχτηκαν από Σουηδό μισθοφόρο ο οποίος υπηρετούσε στη φρουρά των Βαράγγων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τον 11ο αιώνα. Ο Laborde αντιτίθεται με την εκδοχή αυτή υποστηρίζοντας ότι οι Βαράγγοι δεν είχαν ούτε τη συνήθεια αλλά ούτε και την γνώση που απαιτείται για τέτοιου είδους επιγραφές.

Η γλώσσα των επιγραφών υπήρξε πεδίο πολλών αντιπαραθέσεων και διαφωνιών. Ο Bossi και ο αρχαιολόγος D’ Hancarville διακρίνουν πελασγική γραφή. Ο Laborde υποστήριξε ότι μοιάζουν με ελληνικά, φοινικικά, σιναϊτικά γράμματα σε πρωτόγονη μορφή. Υπήρξαν πολλοί όμως, με επικεφαλής τον Akerblad οι οποίοι έχουν την άποψη ότι τα γράμματα είναι ρουνικά. Ρουνικό[1] αλφάβητο χρησιμοποίησαν διάφοροι βόρειοι λαοί, κυρίως σκανδιναβικοί, για πάρα πολλούς αιώνες. Δεδομένου ότι η επίσκεψη τέτοιων φύλων ήταν συνεχής στο πέρασμα των αιώνων, στον ελλαδικό χώρο, ενισχύεται η θεωρία με βάση την οποία έγιναν οι διάφορες μελέτες.

Ο πρώτος ο οποίος έδωσε μία πλήρη ερμηνεία των επιγραφών είναι ο Σουηδός Rafn το 1856. Μετάφραση της επιγραφής αυτής υπάρχει αυτούσια στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» του Κων. Παπαρηγόπουλου και είναι η εξής:

• Για την αριστερή πλευρά «Ο Χάνων με τον Ουλφ, Ασμούνδ και Οέρν κυρίευσαν αυτό το λιμάνι. Αυτοί μαζί με το Χάραλδ τον Μακρό επέβαλαν βαριές χρηματικές ποινές εξαιτίας της αποστασίας του ελληνικού λαού. Ο Δαλκ αιχμαλωτίστηκε, ο Έγιλ και ο Ραγνάρ εκστράτευσαν σε Ρουμανία και Αρμενία».

• Για τη δεξιά πλευρά «Ο Άσμουνδ με τον Ασγείρ, Θορλείφ, Θορ και Ιβάρ χάραξαν τις επιγραφές αυτές κατόπιν παραγγελίας του Χάραλδ του Μακρού παρά την οργή των Ελλήνων να τους εμποδίσουν».

Οι ερμηνείες αυτές, έχουν υιοθετηθεί από πολλούς αλλά έχουν απορριφθεί επίσης από πολλούς. Παρόλαυτά το μόνο υπαρκτό πρόσωπο στην επιγραφή είναι ο Χάραλδ ο Μακρός[2], για τον οποίο όμως δεν υπάρχει μαρτυρία για την εμφάνισή του στον Πειραιά, παρά μόνο για τις δραστηριότητές του στην ευρύτερη περιοχή.


ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Το λιμάνι του Πειραιά κατά το μεσαίωνα ονομαζόταν Πόρτο Λεόνε ή Πόρτο Δράκο. Η ονομασία σύμφωνα με του θρύλους, προέκυψε γιατί θεωρούσαν τους δράκους ανθρώπους, τεράστιους σε μέγεθος, οι οποίοι είχαν τη δύναμη να μεταμορφώνονται σε ανθρωπόμορφους λέοντες.

Οι Τούρκοι, από την άλλη πλευρά, το ονόμαζαν «Ασλάν» λιμάνι, δηλαδή Λιμάνι του Λιονταριού. Με βάση τον σχετικό θρύλο, κάποια Τουρκάλα που ήταν έγκυος έτυχε να κοιτάξει το άγαλμα και αμέσως γέννησε ένα τέρας με πρόσωπο λιονταριού, αυτιά όρθια σαν του λαγού και πόδια μικρού παιδιού. Πήδηξε στο έδαφος βγάζοντας κραυγές σαν γαβγίσματα σκύλου. Λέγεται ότι το σκότωσαν αμέσως και ότι απαγόρευσαν στο Γάλλο χειρούργο Fouchon, που ήταν παρών να το ταριχεύσει και να το στείλει στη Γαλλία.


ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΥ

Προσπάθειες για την επιστροφή του λιονταριού έχουν γίνει από πολύ παλιά. Ήδη, σε ένα φύλλο της εφημερίδας «Φωνή του Πειραιά» του 1945, αναφέρεται ότι το θέμα της επιστροφής έχει τεθεί και από πριν τον πόλεμο από την κυβέρνηση Μεταξά. Με αφορμή το δημοσίευμα της εφημερίδας, ο τότε υπουργός Πρωτευούσης Κοτζιάς έθεσε το ερώτημα στο υπουργείο Παιδείας, το οποίο απαντώντας γνωστοποιεί ότι η αρχαιολογική υπηρεσία έχει προβεί στην αποστολή επιστολής ζητώντας την επιστροφή των δύο λιονταριών που κοσμούσαν το λιμάνι. Βέβαια εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι γίνεται ένα μεγάλο λάθος γιατί ένα ήταν το λιοντάρι που κοσμούσε το λιμάνι του Πειραιά.

Στις μέρες μας γίνονται και πάλι προσπάθειες για την επιστροφή αυτού του σημαντικού μνημείου. Έχει ιδρυθεί από τον Απόστολο Δρόμβο η «Επιτροπή Επιστροφής του Λέοντος». Παράλληλα με τις προσπάθειες που γίνονται η επιτροπή είχε αναθέσει στο γλύπτη Γιώργο Μέγκουλα την κατασκευή αντίγραφου με σκοπό την ανταλλαγή και την τοποθέτηση του πραγματικού στη θέση του. Το αντίγραφο βρίσκεται στην είσοδο του λιμανιού, στη λεγόμενη «μπούκα».

Τα όσα γράφτηκαν στο παρόν άρθρο είναι μόνο μία μικρή αναφορά στο τόσο σημαντικό μνημείο. Το πόσο σημαντικό είναι το «Λιοντάρι» το μαρτυρά και ο αριθμός των μελετητών που έχουν ασχοληθεί. Ας ελπίσουμε ότι το λιοντάρι θα επιστρέψει στη θέση που του αξίζει, όχι απλώς ως ένα ακόμα έκθεμα, αλλά ως ένα σύμβολο της πόλης και της μακραίωνης ιστορίας της. Ένα μνημείο το οποίο συμβολίζει την δύναμη και την ισχύ της πόλης του Πειραιά! Ίσως με την επιστροφή του, να ξεκινήσει μια νέα εποχή για το μεγαλύτερο Λιμάνι της Ελλάδας!


Πηγές:
Πειραϊκό Αρχείο (εκδόσεις Σάκουλα 1980)
www.wikipedia.org


[1] Ρούνοι ή ρούνες ονομάζεται το αρχαίο αλφαβητικό σύστημα γραφής των βόρειων λαών της Ευρώπης, το οποίο η μυθολογική παράδοση αποδίδει στους θεούς και είναι κελτικής καταγωγής. Το χρησιμοποιούσαν οι Γερμανικοί λαοί, πριν αποκτήσουν το δυτικό αλφάβητο, οι Τεύτονες, οι Βίκινγκς και φυσικά οι Κέλτες. Η λέξη ρούνος (rune), με βάση την ινδοευρωπαϊκή ρίζα ru, σημαίνει ψίθυρος, μυστικό. Αυτό συνεπάγεται και από την πρωταρχική χρήση που είχαν: η παράδοσή τους ήταν προφορική και μεταδιδόταν από το σαμάνο ή το δρυΐδη στο μαθητευόμενο και μόνο. Έτσι η χρήση των ρουνικών συμβόλων ως μέσο απομνημόνευσης των εννοιών και των δοξολογιών παρέμενε σε έναν κλειστό ιερατικό κύκλο. Ακόμη, εικάζεται ότι οι ρούνοι γράφονταν σε ξύλο, το οποίο, πέρα της φθαρτότητός του σε σχέση με την πέτρα και τον πάπυρο, καίγονταν κατά το τέλος της τελετής. Έτσι τα στοιχεία που έχουμε για αυτούς είναι κατά πολύ νεότερα της χρήσης τους (περίπου στα 200 μ.Χ.), ενώ ασαφή αποσπάσματα έχουμε σε πέτρες της Νορβηγίας ανάγουν τη χρήση του περί το 1300 π.Χ.

[2] Αναχώρησε γύρω στα 1030 από την πατρίδα του και ερχόμενος στο Βυζάντιο διετέλεσε αρχηγός των Βαράγγων (αυτοκρατορική φρουρά) από το 1033 ως το 1043. Όντας αρχηγός της πολέμησε εναντίον των Βουλγάρων και των Αράβων. Υπήρξε εραστής της Μαρίας, ανιψιάς της βασιλίδας Ζωής. Αγαπήθηκε βέβαια και απ’ αυτήν την ηλικιωμένη γυναίκα χωρίς βέβαια να ανταποκριθεί στα αισθήματά της. Τέλος επέστρεψε στη Νορβηγία φορτωμένος με τόσο χρυσό, ώστε λέγεται ότι 12 αγόρια μόλις και μετά βίας μπορούσαν να κουβαλήσουν. Ως βασιλιάς της Νορβηγίας το 1047 υπήρξε σύμμαχος του Γουλιέλμου στην εκστρατεία του τελευταίου κατά της Αγγλίας. Σκοτώθηκε σε μάχη το 1066 κατά την οποία ο Γουλιέλμος κατέκτησε την Αγγλία.
george@re-port.gr

ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΜΕΝ ΑΝΕΥ ΜΑΛΑΚΙΑΣ;

(Σκατολογικές προσεγγίσεις ἐσχατολογικῆς ἑλληνικῆς ὥρας)

Τοῦ Ἀντωνίου Ἀ. Ἀντωνάκου
Καθηγητοῦ - Φιλολόγου
Ἱστορικοῦ - Συγγραφέως
Ἀντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως
ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων


Θέλω νὰ γίνω σήμερα λίγο πιὸ Ἕλληνας. Ὄχι στὴν οὐσία, διότι πάντα εἶμαι, ἀλλὰ στὴν γλῶσσα. Νὰ δείξω δηλαδὴ τὸν ἑλληνικό μου χαρακτῆρα, ὅπως αὐτὸς προκύπτει μέσα ἀπὸ τὴν ἔκφραση ἀγανάκτησης, ἀηδίας καὶ ἀποστροφῆς πρὸς ὅλους αὐτούς, πού μᾶς ἔφεραν σὲ αὐτὸ τὸ χάλι. Ὄχι μιλῶντας ὑποκριτικά, ἀλλὰ μιλῶντας ὅπως θὰ ἔκανε ὁ Ἀριστοφάνης, ὁ Καραϊσκάκης, ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος. Θὰ ’θελα γιὰ παράδειγμα νὰ χρησιμοποιήσω τὴν ἑλληνική ἀπὸ ἀρχαιοτάτης ἐποχῆς λέξη «μαλάκας» ἢ τὴν ἀπὸ ἰδίας παλαιᾶς ἐποχῆς λέξη «χέζω», μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ τὴν ἔλεγαν οἱ πρόγονοί μας, καὶ ὄχι σὰν βρισιά, ὅπως τὴν ἔχουμε σήμερα!
Ἀλήθεια, σὲ πόσους ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἀνθέλληνες εὐρωπαίους, τούρκους, σκοπιανοὺς καὶ τόσους ἄλλους ποὺ θέλησαν νὰ διακωμωδήσουν τὴν τραγική, ἐλέῳ πολιτικοῦ συστήματος, κατάσταση στὴν Ἑλλάδα, δὲν θὰ θέλατε νὰ πῆτε «σ’ ἔχω χεσμένο»; Πόσες φορὲς δὲν ἔχετε πῆ ὅτι στὶς μέρες μας «ἐπιπλέουν πάντα οἱ φελλοὶ καὶ τὰ σκατά;»
Ἃς πᾶμε, ἑπομένως, νὰ κάνουμε λίγη «γλωσσικὴ σκατολογία» «τύπου Ἀριστοφάνη, Καραϊσκάκη, Μακρυγιάννη ἢ Ζουράρι», ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ μακαρίτης λαογράφος Ἠλίας Πετρόπουλος. Ὑπάρχει λοιπὸν μία λέξη ἀρχαιότατη στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ποὺ λέγεται «τὸ σκώρ». Τὰ Λεξικὰ Ζωναρᾶ, Φωτίου καὶ Ὠρίωνος ἀναφέρουν ὅτι «σκώρ: τὸ κόπρον...» ὁ δὲ Σχολιαστὴς τοῦ Ἀριστοφάνη μᾶς λέει ὅτι «Σκώρ: ἀποπάτημα, χέσμα». Εἶναι γνωστὴ ἐπίσης στὴν ἰατρικὴ καὶ ἡ σκωραμίς, ἡ ὁποία εἶναι ἡ «ἰατρικὴ πάπια», διότι, ὅπως μᾶς λέει τὸ Λεξικὸν ΣΟΥΔΑΣ «Σκωραμίς: ἀμὶς μὲν ἐν ᾧ οὐροῦσι, σκωραμὶς δὲ ἐν ᾧ ἀποπατοῦσιν». Ὑπάρχει ἀκόμη καὶ ἡ «σκωραμὶς κωμῳδική», δηλαδὴ αὐτὴ ποὺ συλέγει τὰ περιττώματα πρὸς διακωμώδηση. «Ἵνα μὴ γένωμαι σκωραμὶς κωμωδική» μᾶς ἀναφέρει τὸ ἴδιο Λεξικό.
Στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα βεβαίως δὲν ὑπάρχει χυδαιότης σὲ τέτοιες λέξεις. Ὅλες οἱ λέξεις αὐτὲς δηλώνουν ἰατρικὲς διεργασίες. Δηλαδή, ὁ ὀργανισμὸς τοῦ κάθε ἀνθρώπου γιὰ νὰ ἐπιβιώση χρειάζεται τροφὴ καὶ νερό, διότι εἶναι ὑδρόψυκτος. Τὸ περιττὸ λοιπὸν «ὕδωρ» ἀποβάλλεται διὰ τῶν οὔρων καὶ ἡ τροφή, ἀφοῦ ὁ ὀργανισμὸς κρατήση ὅλα τὰ χρήσιμα γι’ αὐτὸν συστατικά, κάθε τί περιττὸ τὸ ἀποβάλλει. Αὐτὸ τὸ περιττό, λοιπόν, τὸ περίττωμα γιὰ τὸν ὀργανισμό, εἶναι «τὸ σκώρ». Ἡ γενικὴ ὅμως αὐτοῦ τοῦ ὀνόματος δὲν εἶναι «τοῦ σκωρὸς» ἀλλὰ «τοῦ σκατὸς» καὶ στὸν πληθυντικὸ «τὰ σκατά»!
Ὅταν λοιπὸν κάποιους τοὺς χαρακτηρίζουμε ὡς «σκατά», αὐτομάτως τοὺς χαρακτηρίζουμε ὡς περιττοὺς καὶ ὄχι χρήσιμους, δηλαδὴ ἄχρηστους. Εἶναι τόση δὲ ἡ σήψη μὲ τὴν ὁποία συνδέονται ὥστε ἀναδίδουν καὶ μία δυσάρεστη ὀσμή! Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄχρηστοι καὶ σεσηπότες «σκωροποιοὶ πολιτικοί». Τὸ δὲ ρῆμα «χέζω» εἶναι ἕνα ἐπίσης ἀρχαιότατο ρῆμα, ὅπως καὶ τὸ «χέω» (σημαίνει τὸ κενῶ), τὸ ὁποῖο ὑποδηλώνει τὴν ἀπόρριψη κάθε περιττοῦ εἰς τὸ χάος, εἰς τὸ κενὸν δηλαδή, ἐξ οὗ καὶ «κένωση».
Ὅταν λέμε σὲ κάποιον «σ’ ἔχω χεσμένο» σημαίνει «ἔχω πετάξει πάνω σου ὅ,τι πιὸ περιττὸ ἔχω».
Ὁ Μακρυγιάννης, μὲ τὴν ἑλληνικὴ καρδιά, ἀρχίζοντας τὸ ἑλληνικὸ ἀντάρτικο, εἶχε πεῖ τὰ παρακάτω λόγια:
«Τέλος πάντων, ἐσὺ γυρεύεις ἀκόμα ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν νὰ πάρης καὶ ὀχτακόσες χιλιάδες γρόσια· καὶ κατὰ τὴν ἐπιτροπή, ὁποῦ ’ναι διωρισμένοι ὅλοι φίλοι σου, θὰ πάρης ὑποστατικὸ ὅπου ν' ἀξίζη πενῆντα διὰ δέκα· αὐτήνη ἡ ἐπιτροπὴ θὰ τὸ ξετιμήση τοιούτως. Οἱ φίλοι σου καὶ oi συγγενεῖς σου κυβερνῆτες τὰ ’πικυρώνουν. Τέλος πάν¬των ἐσὺ καὶ ὁ Μαμούρης σου (δηλ. τὸ πρωτοπαλλήκαρο τοῦ Γκούρα) θὰ γίνης Μεμεταλῆς, ἐσύ, κι αὐτὸς Μπραΐμης, κι ἐμᾶς θὰ μᾶς πάρετε εἵλωτες! Νὰ τὴν χέσω τέτοια λευτεριά, ὅπου θὰ κάμω ἐγὼ ἐσένα πασιᾶ!»
Κι ἐδῶ, λοιπόν, τὸ ἴδιο ἑλληνικὸ ρῆμα!
Ἀλλὰ καὶ ὁ Καραϊσκάκης, ἐπίσης γνωστὸς γιὰ τὸ ἐλευθεριάζον τοῦ λόγου του, εἶχε στολίσει μὲ τὴν συγκεκριμένη λέξη πολλοὺς προγόνους αὐτῶν, τοὺς ὁποίους σήμερα προσκυνοῦν οἱ νεοραγιάδες:
Τὸ 1823, ὁ μέγας αὐτὸς Στρατηγὸς καὶ Ὁπλαρχηγός, λέει ἀπευθυνόμενος στὸν ἀπεσταλμένο τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ τουρκικοῦ στρατεύματος τῶν Τρικάλων Σιλιχτὰρ Μπόδα:
«Τί θαρρεύετε κερατάδες...Δὲν ἐντρέπεσθε νὰ ζητῆτε ἀπὸ ἠμᾶς συνθήκην μὲ ἕναν κοντζιᾶ σκατο-Σουλτὰν Μαχμούτην - νὰ τὸν χέσω καὶ αὐτὸν καὶ τὸν Βεζύρην σας!...»
Ἐπανάληψη τοῦ «Μολὼν λαβέ» τοῦ Λεωνίδα, τοῦ «οὐκ εἴθισται τοῖς Ἔλλησι προσκυνέειν», τοῦ «τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὒτ’ ἐμόν ἐστι οὒτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ. Κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν» τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ἡ ἴδια ἀπάντηση, μὲ κλασσικό, ὅμως, ἑλληνικὸ τρόπο... «νὰ τὸν χέσω καὶ αὐτὸν καὶ τὸν Βεζύρην σας!...» Τί ρατσιστὴς ἦταν κι αὐτός, ρὲ παιδιά;

Ο «ΒΛΑΚΑΣ» ΚΑΙ Ο «ΜΑΛΑΚΑΣ»

Κάνουμε, λοιπόν, σήμερα ἕνα μεγάλο λάθος. Ὄχι μόνο ξεχνᾶμε τὴν γλῶσσα μας, ὄχι μόνο τὴν καταστρέφουμε, ὄχι μόνο τὴν διαστρεβλώνουμε καὶ τὴν παραποιοῦμε, ἀλλὰ ταυτόχρονα ντρεπόμαστε νὰ ἀποδώσουμε τὸ νόημα μιᾶς λέξεως, ὅπως αὐτὸ τὸ ἀπέδιδαν μὲ παρρησία οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι.
Στὸν «Ἐπιτάφιο» τοῦ Περικλέους γιὰ παράδειγμα, ὁ Θουκυδίδης παρουσιάζει τὸν Περικλῆ νὰ λέη: «Φιλοκαλοῦμέν τε μετ’ εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας». Αὐτὸ σὲ ἁπλοελληνικὴ ἀπόδοση τὸ μετέφεραν ὡς ἑξῆς: «Ἀγαποῦμε τὸ ὡραῖο (εἴμαστε φίλοι τοῦ κάλλους) μὲ ἁπλότητα, καὶ φιλοσοφοῦμε χωρὶς νὰ γινόμαστε ...μαλθακοί». Ὅμως δὲν ἔλεγε αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ φράση τοῦ Θουκυδίδη... Ἔλεγε «Ἀγαποῦμε τὸ ὡραῖο μὲ ἁπλότητα, καὶ φιλοσοφοῦμε χωρὶς νὰ λέμε μαλακίες = βλακεῖες». Τόσο ἁπλᾶ.
Ἐπειδὴ ὅμως σήμερα αὐτὴ ἡ λέξη ἔχει γίνει παραποιημένα «ἐθνική», ὑποδηλώνοντας τὸν «αὐνανισμό», πρέπει νὰ τὴν ἀποκαταστήσουμε καὶ νὰ δώσουμε λίγο τὴν ἐτυμολογία της.
Εἶναι γνωστὸ λοιπὸν ὅτι τὸ «μ» πρὸ τοῦ «λ» τρέπεται σὲ «β». Γιὰ παράδειγμα, τὸ ρῆμα «μολ-ώσκω» (ἀόριστος «ἔ-μολ-ον», μετοχὴ «μολ-ών»), μετὰ τὴν ἀποβολὴ τοῦ –ο- γίνεται «μολ-ώσκω -> μλώσκω -> βλώσκω», ἔτσι καὶ τὸ ὄνομα «μάλαξ» ἔγινε «μλάξ» καὶ στὴν συνέχεια «βλάξ». Τὸ λένε καὶ τὰ Λεξικά:
1. Τὸ Λεξικὸ τοῦ Ὠρίωνος γράφει: Βλάξ, συγκοπὴ καὶ μετάθεσις τοῦ «μ» εἰς «β»· μαλακὸς καὶ παρώνυμον μάλαξ καὶ βλάξ. Οὐ γὰρ ἐδύνατο τὸ «μ» προτάττεσθαι τοῦ «λ». 2. Τὸ Λεξικὸ τοῦ Ζωναρᾶ γράφει: «Βλάξ, ἐκ τοῦ μαλακὸς μάλαξ καὶ συγκοπῆ μλάξ· καὶ τροπὴ τοῦ «μ» εἰς «β» βλάξ». Καὶ βλακεύειν τὸ βραδύνειν. 3. Τὸ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟΝ Genuinum γράφει: «Βλάξ· ὁ εὐήθης καὶ ἀργὸς καὶ ἀνόητος· Ἀριστοφάνης (fr.443) εἴρηται ἀπὸ τοῦ μαλακὸς καὶ τὸ ὑποκοριστικὸν μάλαξ. Μάλαξ οὒν καὶ κατὰ συγκοπὴν καὶ τροπὴν βλάξ».
Ἄρα γλωσσικῶς ὁ «βλάκας» καὶ ὁ «μαλάκας» ἔχουν τὴν ἴδια ρίζα. Ἁπλῶς ἡ λέξη «βλάξ» ὡς πλέον ἐντυπωσιακὴ ἐχρησιμοποιεῖτο μεταξὺ τοῦ εὐγενοῦς κόσμου, ἐνῶ ἡ λέξη «μάλαξ - μαλάκας» ἔμεινε ἐν χρήσει τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ. «Μαλακία» λοιπὸν εἶναι ἡ «βλακεία, ἡ «μωρία», ἡ «ἀ-νοησία» καὶ ὄχι ὁ αὐνανισμός. Κι ὅταν ὁ Δημοσθένης ἔγραφε «Διὰ μαλακίαν τε καὶ ῥαθυμίαν ἐγκαταλείπειν τὰ τῶν προγόνων ἔργα καὶ τὰ συμφέροντα τῆς πατρίδος», ἐννοοῦσε ὅ,τι ἀκριβῶς καὶ σήμερα!
Ὁ μαλάκας λοιπὸν εἶναι στὴν ἐποχή μας σὲ ἡμερήσια διάταξη. Τὸν βλέπεις παντοῦ. Στὴν λεγόμενη «διανόηση», ἑλλαδικὴ καὶ διεθνῆ, ποὺ δὲν ξέρει τί τῆς γίνεται καὶ νομίζει ὅτι ξέρει τὰ πάντα! Χαρακτηριστικὸ «ἀ-νοήτων» ἀνθρώπων νοητῶς διαβιούντων! Παράδειγμα: Στὸ περιοδικὸ «ΒΗMagazino» τεῦχος 491 τῆς 14ης Μαρτίου 2010, καὶ στὴν σελίδα 30, ὁ ἄθεος «φιλόσοφος» Ρίτσαρτ Ντόκινς λέει: «Κάθε μαθητὴς θὰ μποροῦσε νὰ πῆ στὸν Σωκράτη ἑκατοντάδες πράγματα ποὺ θὰ τὸν ἐνθουσίαζαν. Ὅσο εὐφυεῖς καὶ ἂν ἦσαν ὁ Σωκράτης καὶ ὁ Πλάτων, συγκρινόμενοι μὲ τὸν μέσο ἄνθρωπο τοῦ σήμερα, δὲν ἤξεραν τίποτε»... Ἐδῶ λοιπόν, ἔχουμε ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τοῦ δόγματος ὅτι σήμερα «φιλοσοφοῦμεν μετὰ μαλακίας», φράση ποὺ ἀποτελεῖ ἐλάχιστη ἀπάντηση στὴν «λεκτικὴ φιλοσοφικὴ ἱεροσυλία», ἤγουν «μαλακία = βλακεία, ἀνοησία» τοῦ συγχρόνου φιλοσόφου! Τὸ ὅτι ὁ Πλάτων καὶ ὁ Σωκράτης δὲν ἤξεραν τίποτε συγκρινόμενοι μὲ ἐμένα, ποὺ πιστεύω πὼς εἶμαι ἕνας μέσος ἄνθρωπος τοῦ σήμερα, δὲν περίμενα ὅτι θὰ τὸ ἄκουγα ποτέ. Βεβαίως ὁ μεγάλος μας ἀρχαῖος φιλόσοφος Σωκράτης, ὁ ὁποῖος ἔλεγε «ἕν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα» καὶ «γηράσκω ἀεὶ διδασκόμενος», ἐννοοῦσε ἄλλο, ἀλλὰ ὅτι ἕνας μέσος ἄνθρωπος τοῦ σήμερα θὰ ἤξερε περισσότερα ἀπὸ αὐτόν, αὐτὸ πρώτη φορὰ τὸ ἀκούω, πιστεύω κι ἐσεῖς!!!
Ὁ «μαλάκας» λοιπόν, ὅπως προείπαμε, εἶναι στὴν ἐποχή μας σὲ ἡμερήσια διάταξη. Τὸν βλέπεις παντοῦ. Στὰ ὑπουργεῖα. Στὶς δουλειές σου. Στὴν Ἐφορία, στὶς τράπεζες. Τὸ ἀστεῖο εἶναι πὼς νομίζει ὅτι εἶναι ἔξυπνος. Καὶ τὸ πιὸ ἀστεῖο; Ἐσὺ τὸν ψηφίζεις γιὰ τέτοιον. Ἐσὺ εἶσαι περισσότερο μαλάκας (= ἀνόητος) ὑποτιθέμενε ἔξυπνε ἕλληνα, μόνο ποὺ ἀρνεῖσαι νὰ κοιτάξης τὸν καθρέφτη. Ἐσὺ εἶσαι ὁ μαλάκας (=ἀνόητος), μόνο ποὺ δὲν τὸ ξέρεις!

ΑΠΟ «ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ ΔΥΝΑΤΑ» ΣΤΗΝ «ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΕΦΙΚΤΟΥ»
«Ἐθνικὲς μειοδοσίες» μὲ «πολιτικὴ σῶς (γαρνιτούρα)».

ΤΑ «ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ – ΠΟΛΥΘΕΣΙΤΕΣ» ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΥΣ ΡΟΛΟΣ

Οἱ σύγχρονοι πολιτικοὶ λένε ὅτι «πολιτικὴ εἶναι ἡ τέχνη τοῦ ἐφικτοῦ»! Γι’ αὐτό, ἴσως, δὲν ἔχουν πετύχει τίποτα, διότι ἡ ἀσημαντότητα καὶ ἡ ἀνικανότητά τους, τοὺς ὁδηγεῖ στὸ σημεῖο ὅλα νὰ τὰ θεωροῦν ἀνέφικτα! Κι ὅμως, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες πίστευαν τὸ δόγμα νὰ κάνη κάποιος «τὰ ἀδύνατα δυνατά», ὁ δὲ Γκαῖμπελς στηριζόμενος σὲ αὐτὴ τὴν θέση ἔλεγε ὅτι «πολιτικὴ εἶναι τὸ νὰ κάνη κάποιος δυνατὰ αὐτὰ ποὺ φαίνονται ἀδύνατα»!
Αὐτοὶ ποὺ χαρακτηρίζουμε μαλάκες (=βλάκες, ἀνοήτους) συνήθως ἔχουν καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ σκώληκος (σκώληξ. Ὁ μὴ ἔχων κῶλον, ἤγουν ὀστοῦν). Οἱ σκώληκες, λοιπόν, ἔχουν κάποιες ἰδιότητες. Πρώτη καὶ βασικὴ βρίσκονται κάτω ἀπὸ κάθε πέτρα. Ὅποια πέτρα καὶ νὰ σηκώσης θὰ τοὺς βρῆς. Διπλοθεσίτες, τριπλοθεσίτες, πολυθεσίτες. Τὸ ἴδιο γλοιώδεις, τὸ ἴδιο βρωμεροί. Αὐτὸς εἶναι ὁ ρόλος τους.
Ὁ δικός σου ρόλος, ὅμως, ἀνόητε Ἕλληνα, δὲν εἶναι νὰ βάλης αὐτοὺς τοὺς σκώληκες στὴν γυάλα νὰ τοὺς θαυμάζης καὶ νὰ τοὺς δείχνης. Ὁ δικός σου ρόλος, ἐφ’ ὅσον θέλης νὰ λέγεσαι ζωντανὸς Ἕλληνας, εἶναι νὰ τοὺς πατᾶς καὶ νὰ τοὺς λειώνης. Τὸ ξέρουν βεβαίως αὐτοὶ ὅτι ἂν τοὺς πατήσης θὰ τοὺς λειώσης. Γι’ αὐτὸ κρύβονται. Ἄλλες φορὲς τὰ σκουλήκια αὐτὰ τὰ βρίσκεις μέσα σὲ κάθε ὄμορφο ὥριμο καὶ γευστικὸ καρπό. Εἶναι μία ἄλλη παράμετρος τοῦ πολλαπλοῦ ρόλου τους. Νὰ τρῶνε ἀπὸ μέσα ὀ,τιδήποτε μπορεῖ νὰ εἶναι ὄμορφο καὶ νὰ ἔχη γεύση, ἄρωμα καὶ χρῶμα! Νὰ τὸ σαπίζουν ἀπὸ μέσα καὶ νὰ τὸ ἀφήνουν στὴν συνέχεια νὰ πέση καὶ νὰ καταστραφῆ! Τέτοια σκουλήκια βλέπεις καθημερινὰ στὰ σχολεῖα, στὰ πανεπιστήμια, στὰ σύνορά της χώρας μας, στὰ λεγόμενα ὑπουργεῖα, ποὺ συζητοῦν τάχα γιὰ τὸ καλό μας! Τρῶνε, ὅμως χωρὶς πάντα νὰ φαίνωνται, τὶς σάρκες τῆς Ἑλλάδος, καταστρέφοντας ἀπὸ μέσα τὴν ὡραία γεύση της, τὸ ἄρωμα καὶ τὸ χρῶμα της!
Κι ἐσεῖς τί κάνετε συνέλληνες; Καθόσαστε καὶ τοὺς κοιτᾶτε; Σκουλήκια εἶναι! Πατῆστε τους καὶ λειῶστε τους! Ἡ διαμαρτυρία, ἡ ψῆφος καὶ ἡ ἀντίδρασή σας εἶναι γι’ αὐτοὺς μία μπότα σηκωμένη, ποὺ τὴν αἰσθάνονται νὰ κατεβαίνη καὶ νὰ τοὺς λειώνει. Ξεριζῶστε καὶ λειῶστε τὰ παράσιτα ποὺ τόσα χρόνια ζοῦν εἰς βάρος σας.
Ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος τόνιζε γιὰ τοὺς Ἕλληνες τῆς ἐποχῆς του, ποὺ ὅπως φαίνεται δὲν ἔχει ἀλλάξει σὲ τίποτα. «Ἑλληνικὴ φυλὴ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός σου εἶναι ὁ ἐαυτός σου. Διὰ νὰ εἶναι ἡ Φυλὴ εἰς τὸ χάλι ποὺ εἶναι, φανερὸν ὅτι οἱ τωρινοὶ Ἕλληνες εἶσθε οἱ χειρότεροι ποὺ ὑπῆρξαν ποτέ». Κι ὅμως ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος ἔχει ἀφήσει μία παρακαταθήκη γιὰ ἐμᾶς τοὺς νεοέλληνες. Νὰ ὁρκισθοῦμε ὅτι θὰ φυλάττουμε καὶ θὰ κρατοῦμε δυνατὲς τὶς δημιουργικὲς ἀξίες τοῦ Ἔθνους. Τὸ ἐθνικὰ ὀρθὸν πρέπει νὰ εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια καὶ ὁ μόνος στόχος μας. Αὐτὸ ἔλεγε καὶ ἐκεῖνος, ἀφήνοντας τὶς ρίζες τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους νὰ ἁπλωθοῦν νὰ γιγαντώσουν τὸν κορμὸ καὶ νὰ ἀποβάλλουν γιὰ πάντα τὰ σκουλήκια, ποὺ εἶναι σὲ κάποιους καρπούς, κάνοντας τὶς προσπάθειές τους ἀτελέσφορες!
«Ὁ προορισμὸς τοῦ Ἕλληνος εἰς τὸν κόσμον αὐτόν, ἦτο καὶ θὰ εἶναι εἰς κάθε ἐποχήν, σήμερα καὶ αὔριον: Ὁ Ἐξανθρωπισμὸς τῆς Οἰκουμένης».
Ἀγωνίσου λοιπόν συνέλληνα! Ξύπνα ἀπὸ τὸν πνευματικὸ λήθαργο, ποὺ σὲ ἔχουν ἀφήσει! Ὁ Νῖκος Γκάτσος, αὐτὸς ὁ σπουδαῖος ποιητὴς καὶ στιχουργός, ἔγραφε σὲ ἕνα προφητικό, διότι ἔχει γραφῆ ἀρκετὰ χρόνια πρίν, ποίημά του μὲ τὸν τίτλο «Κατηγορεῖται ἡ Ἑλλάς» (ἐκδόσεις Πατάκη, Ἀθήνα 1998, σέλ. 610-611) τοὺς παρακάτω στίχους:

Ἄκου κατηγορουμένη, εἶσαι ἄσχημα μπλεγμένη.
Βάλ’ τὸ χέρι στὸ βαγγέλιο κι ἄσε τὸ σαρδόνιο γέλιο.
Βλέπω τό’ ριξες καὶ πάλι, στὴν σπατάλη στὴν κραιπάλη.
Ἔχεις τὰ παιδιά σου σκόρπια κι ἀγριέψανε τὰ Σκόπια.

Ἔχεις τὰ παιδιά σου σκόρπια κι ἀγριέψανε τὰ Σκόπια.
Κι ἂν δὲν βγῆς ἀπὸ τὸν βοῦρκο, χαιρετίσματα στὸν Τοῦρκο.

Καὶ λίγο πιὸ κάτω προβλέπει γιὰ τὴν ὑποστήριξη αὐτῶν τῶν ὁποίων ὑποστηρίζουμε τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτικὴ...

Μουσουλμᾶνοι καὶ Πομᾶκοι θὰ σοῦ πάρουνε τὴν Θράκη
Καὶ μὲ γείτονα χυδαῖο, θὰ τὸ χάσης τὸ Αἰγαῖο.
Θὰ σὲ θάψουν μὲ κοτρόνια γι’ ἄλλα τετρακόσια χρόνια

Τί νὰ κάνω ἡ κακομοίρα, ἔτσι τὰ ’φερε ἡ μοίρα.
Κάνε μῶκο κατεργάρα νὰ μὴ φᾶς καμμιὰ σφαλιάρα
Πού ’γινες ἀντὶ γιὰ φῶς μου, ὁ περίγελως τοῦ κόσμου!

Ἀγωνίσου λοιπόν συνέλληνα! Βγὲς ἀπὸ τὴν ἀδράνειά σου καὶ ἀγωνίσου! Τὸ ποίημα αὐτὸ γράφτηκε ἀρκετὰ χρόνια πρίν! Κι ὅμως εἶναι σὰν νὰ μὴ πέρασε μία μέρα. Τώρα δὲ εἶναι ἀκόμη πιὸ ὁρατὴ αὐτὴ ἡ τραγικὴ κατάσταση... «Βλέπω τὸ ’ριξες καὶ πάλι, στὴν σπατάλη στὴν κραιπάλη. Ἔχεις τὰ παιδιά σου σκόρπια κι ἀγριέψανε τὰ Σκόπια». Παντοῦ σπατάλη ἀπὸ τοὺς ἀνίκανους κυβερνῆτες. Οἱ πραγματικοὶ Ἕλληνες σκορπισμένοι ἢ παραγκωνισμένοι καὶ τὰ ἀνδρείκελα τῆς πολιτικῆς στὴν θέση ἀνδρῶν, ἀνίκανοι νὰ χειρισθοῦν τὸ ἀγρίεμα τῶν Σκοπίων!
«Μουσουλμᾶνοι καὶ Πομᾶκοι θὰ σοῦ πάρουνε τὴν Θράκη», λέει ὁ Γκάτσος! Οἱ μὲν Τοῦρκοι μὲ τὸ συνεχὲς χάϊδεμα, οἱ δὲ ἀδελφοὶ Πομᾶκοι, διότι τοὺς ἐγκαταλείψαμε καὶ τοὺς ρίξαμε στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Τουρκίας, τοῦ τουρκικοῦ προξενείου καὶ τοῦ ἑλλαδιστανικοῦ Ὑπουργείου Παιδείας μας προστατευόντων, καὶ τῶν κυριῶν Δραγώνα καὶ Διαμαντοπούλου συνεπικουρουσῶν!
«Καὶ μὲ γείτονα χυδαῖο, θὰ τὸ χάσης τὸ Αἰγαῖο». Μὲ τέτοιον γείτονα χυδαῖο, τοῦ ὁποίου τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτικὴ στηρίζεις, θὰ τὸ χάσης τὸ Αἰγαῖο!
Μεγάλε Γκάτσε! Θεὸς συγχωρέσοι τὴν ἑλληνικὴ ψυχή σου! Κι ἐσὺ Ἕλληνα; Τί κάνεις; Συζητᾶς μὲ τοὺς σφετεριστὲς τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας ἀπὸ τὴν μιά, ἐνῷ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ «ἰνδοευρωπαῖοι» (δηλαδὴ οἱ Ἰνδοὶ στὴν Εὐρώπη) καὶ ὄχι μόνο λαθρομετανάστες σὲ πνίγουν, σοῦ παίρνουν τὶς δουλειές, σὲ προκαλοῦν, σὲ σκοτώνουν. Διαμαρτύρεσαι ὅτι δὲν τοὺς θέλεις, χωρὶς ὅμως νὰ κάνης καὶ κάτι. Οὔτε τὸ χαρτὶ γιὰ νὰ γίνη δημοψήφισμα δὲν ὑπογράφεις...
Ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος, ὅμως, ἔγραφε προφητικὰ πολλὰ χρόνια πρὶν γιὰ τὴν διαχρονικὴ κατάντια σου: «Ντροπή σας νὰ συζητᾶτε μὲ τὸν Σκυλόφραγκο ἂν ἡ Μακεδονική σας Γῆ εἶναι δική σας Γῆ...» καὶ πιὸ κάτω «Ἑλληνικὴ Φυλὴ τί φωνάζεις; Μπῆκαν κλέφτες στὸ μαντρί; Ἐὰν σοῦ βαστᾶ ἔμπα διώχτους»! Ἀγωνίσου λοιπὸν Ἕλληνα! Βγὲς ἀπὸ τὴν ἀδράνειά σου! Μὴ μιλᾶς γιὰ ἰδέες χωρὶς νὰ κάνης τίποτα γι’ αὐτές! Ο Ezra Pound ἔλεγε: "Ἂν δὲν κάνης θυσίες γιὰ τὶς Ἰδέες σου ἢ ἐσὺ δὲν ἀξίζεις ἢ οἱ Ἰδέες σου".

Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ
Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙ

Τὸ παρακάτω κείμενο δὲν εἶναι παραίνεση σύγχρονη γιὰ τοὺς Τούρκους καὶ γιὰ τὴν πρόσφατη, «ὀργασμική» γιὰ τὴν κυβέρνηση, ἐπίσκεψη Ἐρντογάν! Εἶναι συμβουλὴ γιὰ τοὺς ἀποδομητὲς τῆς ἑλληνικῆς κυριαρχίας, τοὺς κυριαρχουμένους ἀπὸ τὸ «σύνδρομο τοῦ σαλίγκαρου» καὶ τὸ «σύνδρομο τῆς ὀθωμανολαγνείας»!
«Καὶ ὑμῖν ἔστω τι τεκμήριον ἃ πρὸς ἡμᾶς τοὺς συγγενεῖς δρῶσιν, ὥστε ἀπάτη τε μὴ παράγεσθαι ὑπ’ αὐτῶν δεομένοις τε ἐκ τοῦ εὐθέος μὴ ὑπουργεῖν. Ὁ γὰρ τὰς μεταμελείας ἐκ τοῦ χαρίζεσθαι τοῖς ἐναντίοις λαμβάνων ἀσφαλέστατος ἂν διατελοίη», ποὺ ἀποδίδεται ὡς ἑξῆς:
«καὶ αὐτὰ ποὺ κάνουν σὲ ἐμᾶς, τοὺς συγγενεῖς τους, ἃς εἶναι γιὰ σᾶς ἀπόδειξη ὥστε νὰ μὴ σᾶς ἐξαπατήσουν καὶ νὰ μὴν ὑποκύψετε στὶς ἐπιθυμίες τους, ὅταν εὐθέως σας παρακαλοῦν. Διότι ἐκεῖνος εἶναι πιὸ ἀσφαλὴς στὴν ζωή του, ὅποιος, δηλαδή, μετανιώνει ἐλάχιστα γιὰ εὐεργεσίες ποὺ ἔκανε στοὺς ἐχθρούς του».
Ἡ κυβέρνηση σήμερα εὐεργετεῖ τὴν Τουρκία, στηρίζει τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτική της, ὑποχωρεῖ στὶς προκλητικὲς ἀξιώσεις της, δέχεται τὶς παραβιάσεις τοῦ θαλάσσιου καὶ ἐναέριου χώρου τῆς Ἑλλάδος, ἀνέχεται τὸ casus belli γιὰ τὴν νόμιμη ἐπέκταση τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων, ὅπως ὁρίζει τὸ διεθνὲς Δίκαιο, φοβᾶται καὶ ἀποφεύγει, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ, νὰ ξεχρεώση ἀμέσως καὶ γιὰ πάντα τὶς διακομματικὲς καὶ τὶς κυβερνητικὲς ἀτασθαλίες, σείοντας τὸ βάρος ἀπὸ τὶς πλάτες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μὲ τὴν ἐκμετάλλευση τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν τῆς χώρας, πετρελαίου, φυσικοῦ ἀερίου, οὐρανίου, χρυσοῦ καὶ γενικὰ ὅλου τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου τῆς εὐλογημένης πατρίδος μας, ποὺ ἔχει, ὅμως, τὴν κατάρα νὰ ἔχη γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα ἀνάξιους κυβερνῆτες!

ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΜΕ ΔΑΦΝΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΑΚΕΣ
ΗΤΟΙ «ΠΑΛΛΗΚΑΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΦΑΚΗΣ»

Καὶ οἱ στρατιωτικοί μας; Ἡ λέξη «Στρατηγὸς» προσδιορίζει καὶ χαρακτηρίζει «τὸν ἄγοντα τὸν στρατό», δηλαδὴ «τὸν ἡγούμενο τοῦ στρατοῦ». Σήμερα οἱ Στρατηγοὶ πρέπει νὰ λέγωνται «στρατουραγοί», μὲ ἐξαίρεση βεβαίως τὶς Εἰδικὲς Δυνάμεις καὶ τοὺς καθημερινῶς περιπολοῦντες Ἀεροπόρους καὶ Ναυτικούς μας.
«Στρατουραγοί» εἶναι οἱ ἐπιτελικοί, ποὺ ἀνέχονται νὰ κρίνωνται οἱ δάφνες τους ἀπὸ ἀστράτευτους προϊσταμένους, τοὺς ὁποίους χαιρετοῦν στρατιωτικὰ (sic)! Οἱ δάφνες λοιπόν, ὅταν προσφέρωνται σὲ ἀξιωματικοὺς καρριέρας ἀπὸ ἀστράτευτους πολιτικούς, εἶναι, δυστυχῶς, μόνο γιὰ τὶς φακές. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνοι λέγονται «παλληκαράκια τῆς φακῆς», ὅπως στὴν κωμωδία τοῦ Μολιέρου «Miles gloriosus»!
Αὐτοὶ ποὺ παίρνουν διαταγὲς ἀπὸ ἀστράτευτους πολιτικούς, ὁδηγοῦν κάποιες φορὲς καὶ ἥρωες, ποὺ ἔχουν ὑπὸ τὶς διαταγές τους, στὴν ἧττα ἢ στὸν θάνατο! Τὰ Ἴμια εἶναι μία θλιβερὴ τέτοια περίπτωση! Οἱ στρατουραγοί, ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τῆς οὐρᾶς τοῦ Ἐπιτελείου, ἔδιναν διαταγὲς στοὺς ἥρωες τῆς πρώτης γραμμῆς πῶς νὰ πᾶνε στὸν θάνατο, δεχόμενοι διαταγὲς ἀπὸ ἀνίκανους πολιτικούς, ποὺ τοὺς εἶχαν προσφέρει «δάφνες γιὰ τὶς φακές». Καὶ ὅπως προέκυψε ἀπὸ σύγχρονες ἔρευνες, ποὺ ἔγιναν γνωστὲς ἀπὸ μεγάλης ἐμβέλειας τηλεοπτικὴ ἐκπομπή, τὸ ἐπιτελεῖο εἶχε εἰδοποιηθῆ γιὰ τὸ πόσοι τοῦρκοι ἦσαν στὴν μικρὴ Ἴμια, διότι τοὺς ἔβλεπαν, ἀλλὰ παρ’ ὅλα αὐτὰ ἔστειλαν τοὺς ἥρωες Ἀξιωματικοὺς Καραθανάση, Βλαχᾶκο καὶ Γιαλοψὸ στὸν θάνατο, ἐν μέσῳ θυέλλης, ὡς «πρόβατα ἐπὶ σφαγήν».
Γιὰ ἕναν τέτοιο τύπο ὁ Ἀριστοφάνης στοὺς «Ἱππῆς» (στ. 1057) ἔλεγε «ἀλλ’ οὐκ ἂν μαχέσαιτο· χέσαιτο γάρ, εἰ μαχέσαιτο» (ἀλλὰ δὲν θὰ πολεμοῦσε· γιατί θὰ χεζόταν ἂν πολεμοῦσε)...
Νὰ ’τὸ πάλι τὸ χέσιμο. Δὲν φταίω ὅμως ἐγώ... Ὅταν κάποιος κάνη πράξεις «γιὰ χέσιμο», ὅταν, δηλαδή, «τὰ κάνη σκατά», δὲν φταίει ἡ λέξη... Φταίει αὐτός!
Ἀγαπητὲ μὰ ἀδιάφορε συνέλληνα! Ἀπευθύνομαι μόνο σὲ σένα. Δὲν εἴμαστε πιὰ στὸ παρὰ πέντε. Εἴμαστε στὸ καὶ πέντε! Τὸ παιχνίδι φαίνεται νὰ ἔχη χαθῆ ἀλλὰ ὁ Ἕλληνας εἶναι ἱκανὸς πάντα νὰ κάνη τὴν ἀνατροπή! Αὐτὸ φοβοῦνται ἄλλωστε οἱ κυβερνῆτες καὶ οἱ ἐξουσιαστές! Φοβοῦνται τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν ἀδράνειά σου!
Σὲ καλοῦμε λοιπὸν νὰ πάψης νὰ εἶσαι ἀδρανής. Νὰ πάρης δύναμη ἀπὸ τὰ λόγια τῶν μπουρλοτιέρηδων τῶν ψυχῶν καὶ τῶν συνειδήσεων, Περικλῆ Γιαννόπουλου καὶ Ἴωνα Δραγούμη. Ὁ πρῶτος ἀπαντᾶ στοὺς ὑποτιθέμενους πολιτισμένους Εὐρωπαίους: «Δὲν θὰ κρίνετε σεῖς οἱ Φράγκοι, τὰ χθεσινὰ ἀγριογούρουνα, ἐμᾶς, ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ κρίνωμε σᾶς καὶ τὸν πολιτισμό σας... Ἐμεῖς οἱ ὡραιότεροι ΙΔΑΝΙΣΤΑΙ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΤΑΙ καὶ ἐξωφρενικώτεροι τῶν παλαβῶν τῆς Γῆς». Ὀ δεύτερος, ὁ Ἴων Δραγούμης, μὲ τοῦ ὁποίου τὰ λόγια κλείνω πρόσταζε, προσπαθῶντας νὰ ξορκίση τὴν ἀδράνειά σας: «Καὶ τώρα, ὅσοι ζωντανοὶ προσέλθετε».

Έβαλε πίνακα με Εβραίους στο γραφείο του ο πρωθυπουργός!

Έβαλε πίνακα με Εβραίους στο γραφείο του ο πρωθυπουργός!

ΑΘΗΝΑ-Στο πρωθυπουργικό γραφείο παλιότερα υπήρχε ο πίνακας του Θεόδωρου Βρυζάκη «Η Ελλάς ευγνωμονούσα». Στην αλλαγή πρωθυπουργού ο πίνακας «χάθηκε». Όταν ο κ. Γ. Παπανδρέου έδωσε συνέντευξη πριν λίγους μήνες στο «Βήμα της Κυριακής» και φωτογραφήθηκε στο γραφείο του δημιουργήθηκε θέμα καθώς είδε ο κόσμος ότι ο πατριωτικός πίνακας λείπει....


Σήμερα σας αποκαλύπτουμε ότι ο Γ.Παπανδρέου γύρισε από το Ισραήλ με έναν πίνακα που του έκανε δώρο ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου και απεικονίζει Εβραίους και τον τοποθέτησε στη θέση του πίνακα «Η Ελλάς ευγνωμονούσα» ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν χάθηκε - ο πρώην πρωθυπουργός κ. Καραμανλής τον πήρε στο σπίτι του στη Ραφήνα όμως μέχρι στιγμής δεν καταφέραμε να έχουμε στα χέρια μας φωτογραφικό ντοκουμέντο, αλλά ο λόγος μας είναι εγγύηση.

http://bang-gr.blogspot.com/2010/07/blog-post_25.html

Σήμα τροχαίας για τους μελλοντικούς υπέργηρους εργαζόμενους

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου, να δουλεύει, και να μην γνωρίζει αν θα προλάβει να συνταξιοδοτηθεί! Διότι, κακά τα ψέματα, με τα χρόνια εργασίας που απαιτούνται για να μπορέσει κανείς να πάρει την πλήρη σύνταξή του, (εδώ ταιριάζει το γνωστότατο «σαράντα χρόνια φούρναρης»!), δεν είναι γνωστό αν τελικά θα μπορέσει να πάρει τη σύνταξή του, αλλά, το κυριότερο και πιο σημαντικό, σε τι κατάσταση υγείας θα βρίσκεται για να μπορέσει να την χαρεί!
Να μπορέσει, δηλαδή, στο υπόλοιπο της ζωής του, να ζήσει και να ευχαριστηθεί, στην κυριολεξία, τους κόπους μιας ζωής!
Αυτό, λοιπόν, σκέφτηκε και ο δημιουργός αυτής της εκπληκτικής ιδέας, που την αποτύπωσε σε σήμα τροχαίας επισήμανσης!
Δεν είναι πράγματι καταπληκτική;

Πηγή: City of petaloudes.gr

ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΟΡΙΣΘΗΚΕ ΚΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Γιάννης Κωνσταντίνου πρόεδρος ΔΕΘ

Το κράτος είναι ένα μπουρδέλο, κονομάνε μόνο οι νταβατζήδες ενώ οι πουτάνες δεν πληρώνονται - Ψαριανός στο "Veto" Βουλευτής της Κίνησης ΚΟΥΒΕΛΗ

Για ένα κράτος «μπουρδέλο», στο οποίο «κονομάνε οι νταβατζήδες και οι πουτάνες δεν πληρώνονται», μιλάει σε συνέντευξη του στο "Veto" ο κ. Γρηγόρης Ψαριανός, ο βουλευτής της ομάδας, πλέον, του Φώτη Κουβέλη αποκλείει το ενδεχόμενο να συνεργαστεί η Δημοκρατική Αριστερά με το ΠΑΣΟΚ, αφού -όπως λέει- οι ίδιοι οι βουλευτές του «πηδάνε από τα παράθυρα». Χαρακτηρίζει τον ΣΥΝ «ΚΚΕ β' με ολίγον αριστερισμό» και απαντά στις επιθέσεις που δέχεται περί... προσχώρησης του στο κυβερνών κόμμα, τονίζοντας ότι αυτοί που τον κατηγορούν είναι οι πρώτοι που θα πάνε στο ΠΑΣΟΚ.
Αποσπάσματα συνέντευξης του Γρηγόρη Ψαριανού στην Εύη Πανταζοπούλου για το "Veto"

Και το όνομα αυτού «Δημοκρατική Αριστερά». Ο κόσμος, πάντως, δεν φαίνεται να είναι θετικός σε νέα κόμματα...

Ακριβώς το αντίθετο. Επειδή έχει απαυδήσει με την υπάρχουσα κατάσταση, ψάχνει να βρει διέξοδο και εδώ είναι που η Δημοκρατική Αριστερά οφείλει, και έπρεπε από καιρό να το έχει κάνει, να συμπληρώσει αυτό το κενό -ένα πολιτικό κενό που υπάρχει-ανάμεσα στο Κέντρο και την Αριστερά. Ανάμεσα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και στο χώρο του ΚΚΕ. Η Δημοκρατική Αριστερά, κάτι σαν προέκταση της παλιάς ΕΔΑ, πρέπει να καλύψει αυτό το χώρο της Ανανεωτικής Δημοκρατικής Αριστεράς, που είναι κενός στο βαθμό που δεν κατάφερε ο ΣΥΝ να τον καλύψει.

Θα επιδιώξετε μια συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ;

Με το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχουν περιθώρια σύγκλισης και συνεργασίας γιατί το ΠΑΣΟΚ κινείται στο χώρο της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης με τις οδηγίες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, των ξένων κέντρων λήψης αποφάσεων. Με το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να συνεργαστούν ούτε οι ψηφοφόροι του και οι βουλευτές του και θα συνεργαστούμε εμείς; Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ πηδάνε από τα παράθυρα, τους κρατάνε με αλυσίδες, τους εκβιάζουνε ότι «θα πάμε σε εκλογές και θα σας καρατομήσουμε, θα χάσετε τις έδρες σας» αν δεν ψηφίσουν τα τερατώδη νομοσχέδια. Με αυτό το ΠΑΣΟΚ μόνο η Ν. Δ. μπορεί να συνεργαστεί
Οπότε είναι προφανές το άνοιγμα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ... Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ είναι αριστεροί άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους, οι οποίοι έχουν εγκλωβιστεί σε ένα σοσιαλιστικό κίνημα που είναι περισσότερο φιλελεύθερο και διαχείρισης του καπιταλισμού με βάση τις έξωθεν οδηγίες παρά ένα σοσιαλιστικό λαϊκό κίνημα. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι εγκλωβισμένοι στην παραδοσιακή Αριστερά του ΚΚΕ ή σε εξωκοινοβουλευτικές ομάδες. Κανένας στη Δημοκρατική Αριστερά δεν είναι καινούργιος και υπάρχει μια γελοία αποστροφή κάποιων αριστερών που μας λένε «να πάτε στο αγαπημένο σας ΠΑΣΟΚ». Αυτοί θα πάνε στο αγαπημένο τους ΠΑΣΟΚ. Οσοι μού είπαν «αν δεν σου αρέσει η Αριστερά να πας στο αγαπημένο σου ΠΑΣΟΚ», εκείνοι πήγανε: από τον Ανδρουλάκη και τη Δαμανάκη μέχρι τον Μπίστη και τον Τσουκάτο. Από το ΚΚΕ και τα γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς όλοι κωλοτριφτήκανε με το ΠΑΣΟΚ. Δεν θα μας λένε τώρα παπαριές

Στο κόμμα σας υπάρχει χώρος για ανεξάρτητους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ;

Δεν το αποκλείω. Ξέρω τουλάχιστον 15 βουλευτές που μου λένε ότι «έπρεπε ήδη να είμαστε μαζί σας στο ίδιο κόμμα». Κρατιούνται με τα δόντια, πηγαίνουν στις περιφέρειες τους και τους κυνηγάει ο κόσμος, δεν μπορούν να βγουν να μιλήσουν. Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ της Αρκαδίας, της Χίου, της Σάμου, της θεσσαλονίκης, του Ρεθύμνου δεν τολμάνε να μιλήσουν στον κόσμο γιατί πριν τις εκλογές έλεγαν άλλα και μόλις πήραν μια ισχυρή αυτοδυναμία μάς έχουνε σκίσει το γκρόβερ. Και θα την πληρώσουν οι συνήθεις ύποπτοι, γιατί εδώ έχουμε την πατέντα «σοσιαλισμό στις ζημιές αλλά καπιταλισμό στα κέρδη». Τώρα αυτά τα ρεμάλια βγάζουν τα εκατομμύρια από τις τράπεζες και τα πάνε στο Λονδίνο, στη Λευκωσία και στο Παρίσι. Αυτά τα λαμόγια, οι ξεφτιλισμένοι πατριδοκάπηλοι που μας λένε να βάλουμε πλάτη να σώσουμε την Ελλάδα, έχουνε πάρει τα εκατομμύρια και αγοράζουν ακίνητα. Πιστεύω ότι η Δημοκρατική Αριστερά σε 6 μήνες θα είναι σε διψήφια νούμερα δημοσκοπικά και θα τα κερδίσει και στις εκλογές. Δεν θα την πάθουμε όπως την πάθαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ που πιάσαμε τα 12άρια, φτάσαμε στο 18% και μετά από ένα χρόνο ψάχναμε να βρούμε αν θα μπούμε στη Βουλή. Το 3% πέθανε

Λέτε «όχι» σε έξοδο από την ευρωζώνη, αλλά έχουμε «φορτωθεί» το ΔΝΤ...

Να το ξεφορτωθούμε. Οπως το ξεφορτώθηκε η Αργεντινή ή όπως δεν το φορτώθηκε η Αγγλία. Υπήρχε λύση. Το είχε πει και ο πρωθυπουργός, ότι θα προχωρήσει σε ένα ομολογιακό δάνειο με τον κόσμο, γιατί έκανε πίσω; Γιατί του βάλανε χέρι οι τραπεζίτες, γιατί λυσσομανάνε στην κερδοφορία με την ανάγκη του κοσμάκη. Αν ο Παπανδρέου, αντί να δανειστεί με 10% από το ΔΝΤ, έβγαζε ένα λαϊκό ομόλογο και έλεγε «αγοράστε τα ομόλογα με 5%», δεν θα κέρδιζε; Αλλά του την έφεραν οι τραπεζίτες προφανώς και την έκανε γυριστή και πληρώνει και τις τράπεζες.

Το ασφαλιστικό ψηφίστηκε. Υπάρχει δυνατότητα να ανατραπεί από τους αγώνες των εργαζομένων εκτός Βουλής;

Γι' αυτό υπάρχουν αυτά τα καλπονοθευτικά συστήματα, που με το 40% παίρνεις 65% σε βουλευτές. Και το ασφαλιστικό εντάσσεται στο ίδιο κόλπο. Και μετά θα προσθέσουνε κάποιες τροπολογίες και θα λένε «δεν το πληκτρολόγησε στον υπολογιστή ο χειριστής», πράγματα που δεν τα ακούμε ούτε στον «Λούκι Λουκ». Βεβαίως, υπάρχουν προνομιακές συντάξεις και πολλοί έπαιρναν τρελά λεφτά και είχαν συνταξιοδοτηθεί από τα 35. Πρέπει να απαλλαγούμε από τέτοιες αθλιότητες, αλλά όχι να δουλεύουμε μέχρι τα 80 ή να παρακαλάνε να πεθάνουμε στα 50. Ως Δημοκρατική Αριστερά μάς ενδιαφέρει η διαχείριση και ο τρόπος διακυβέρνησης της χώρας. Δεν είμαστε μια Αριστερά της αντίδρασης και των κινητοποιήσεων Τρίτη - Πέμπτη -Σάββατο. Αν είναι να κάνουμε απεργία, να γίνει μια γενική για δύο μέρες να παραλύσει το σύμπαν. Να κλάσουνε πόμολα. Κι επειδή τα έχουνε βάλει με τους βουλευτές, οι δικαστικοί, οι αστυνομικοί, οι στρατιωτικοί, οι μητροπολίτες και χιλιάδες βαλάντια είναι πολύ πιο ευνοημένα από τους 300 της Βουλής. Δεν είμαστε όλοι λαμόγια. Το ΠΑΣΟΚ φταίει που μας έχει γονατίσει, αλλά ούτε όλοι οι Πασόκοι είναι λαμόγια. Οι άνθρωποι που διαχειρίστηκαν το δημόσιο χρήμα να υποστούν δήμευση της περιουσίας τους χωρίς παραγραφές και κόλπα. Αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, γιατί είναι νόμος περί... απαλλαγής υπουργών, είναι μια μεγάλη απάτη οργανωμένη από το σύστημα του δικομματισμού. Ολος ο κόσμος μιλάει για τα υπουργεία Δημόσιας Τάξης, Εθνικής Αμυνας, Οικονομίας, για τις μίζες, τις αγορές με τα Ε16, τα υποβρύχια που γερνούνε, τα τρένα που είναι πιο στενά από τις γραμμές και σαπίζουνε. Αυτά κάποιοι τα έχουνε υπογράψει, γιατί δεν κόβουνε μερικούς κώλους; Ολοι αυτοί με τις βίλες δεν είναι πρώην υπουργοί ούτε διευθυντές ΔΕΚΟ, είναι ανθυποστελέχη και συνδικαλιστές. Είναι αριστεροί, προοδευτικοί του συνδικαλισμού και των συντεχνιών. Ποια Αριστερά θεωρεί τον εαυτό της πραγματική Αριστερά, όταν καλύπτει τέτοιες περιπτώσεις; Υπάρχει μια «ομερτά» ακόμα και για κόμματα και οργανισμούς της Αριστεράς. Να καλύπτουνε μια συντεχνιακή λογική, τα κεκτημένα. Κάτι λιμενεργάτες, κάτι μεγαλοαγρότες, κάτι μεγαλοπαπάρες, οι οποίοι είναι δικοί μας, στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, στην ΕΡΤ, στον ΟΠΑΠ. Οταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Δ. φορτώνανε την Ολυμπιακή με χειριστές αέρος, εδάφους, αεροσυνοδούς, μασέρ, βιζιτούδες, βγήκε ποτέ η Αριστερά να πει «σταματήστε αυτό το βιολί γιατί θα ρίξετε έξω την Ολυμπιακή»; Η Αριστερά έχει μια πάγια τακτική να γίνουν όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, να τα ξύνουνε και να τρώνε τυρόπιτες.

Jose Mujica - President of Uruguay

Uruguay: On the first-round victory of the Frente Amplio
By Hector Benoit
30 November 2009
On October 25, José “Pepe” Mujica, presidential candidate of Uruguay’s ruling Frente Amplio (Broad Front), won by a wide margin over his nearest rival, Luis Alberto Lacalle, ex-president of Uruguay (1990-1995), representing the Partido Nacional (popularly known as the Partido Blanco).

While the vote for Mujica was not sufficient to grant him the presidency in the first round, the Frente Amplio won a majority of the ballots cast in the elections to the parliament, which suggests that “Pepe” will win by a comfortable margin in the second round, which is scheduled for November 29. Current polls give Mujica an 8 to 9 percent lead over LaCalle.

The October 25 vote also included two plebiscites, one on overturning the amnesty that was granted to members of the security forces for the crimes they committed during years of dictatorship that began in the early 1970s, and the second on granting Uruguayans living abroad the right to vote by mail ballot. Backed by the Frente Amplio, these changes to the country’s constitution were both defeated.

The Frente Amplio is a broad coalition whose “left” characteristics are quite limited. Some 40 political groups participate in the electoral bloc. Among them are Guevarists, “Posadasite-Trotskyists,” Christian Democrats and everything in between. Many of the participants in the Front do not consider themselves socialists.

Mujica is an ex-Tupamaro guerrilla who became a senator, while his vice-presidential running mate Danilo Astori is an economist who served as finance minister in the current government of President Tabaré Vazquez, who is also a member of the Frente Amplio.

In last month’s first round, the Frente Amplio won 47.96 percent of the votes, followed by the right-wing National (Blanco) Party of Lacalle with 28.53 percent. The Partido Colorado, which ruled Uruguay from 1865 to 1959, trailed in third place with just 16.66 percent of the ballots cast. The Colorados’ candidate was Pedro Bordaberry—the son of the country’s ex-president and dictator, Juan Maria Bordaberry, who has been charged in the Uruguayan courts with responsibility for the disappearance and killing of opponents of the dictatorship in the 1970s.

Also participating in the election were the Partido Independiente with 2.44 percent of the vote and the Asamblea Popular (whose candidate Raul Rodriguez was previously part of the left wing of the Frente Amplio) with 0.66 percent.

Playing a significant part in the elections were Uruguayan workers who, due to chronic unemployment inside the country, have left for neighboring countries like Argentina and Brazil in search of work. It is estimated that there are close to half a million of these “exiled” Uruguayan workers.

In the first round of the election, close to 40,000 Uruguayans crossed back across the border to cast ballots, most of them for Mujica. The number is significant in a country the size of Uruguay, which has a total population of just 3.5 million.


The Frente Amplio has a long history. Líber Seregni is considered the symbolic founder of Frente Amplio and was its first candidate for president in 1971. Seregni said that the founding of this coalition took place on October 7, 1970, with the issuing of the “Call of the Independent Citizens.”

From that moment on, according to Seregni, various groups abandoned their particular programs and united, building the Frente Amplio, which exists until this day despite some changes. Almost all of the political groups that are not affiliated with the traditional parties of Uruguay—the Partido Nacional (Blancos) and the Partido Colorado—participated then and participate now within this amorphous front.

If the current government of Tabaré Vazquez has enjoyed a majority approval rating (60 percent according to recent polls), it is above all thanks to a relatively favorable international conjuncture that permitted a modicum of economic growth in Latin America, even as economies contracted in Europe and North America.

The Vasquez government presided over a modest increase in industrialization and job creation, but this was due solely to trade concessions, above all from the United States, which was interested in weakening Mercosur (the Latin American trading bloc led by Brazil and Argentina). Vasquez to some extent turned his back on Mercosur and signed separate trade agreements with the US and Europe.

The history of the Frente Amplio has been one of bitter defeats for which the Uruguayan proletariat has paid dearly.

Today, it is considered probable that in 1971 the Frente Amplio would have won the presidential elections, if they had not been rigged to give the victory to Bordaberry, opening the door to the repression that began in 1972 and gave rise to an open military dictatorship within a year. Recently declassified CIA documents make clear that US President Richard Nixon and his secretary of state, Henry Kissinger, together with the British government and the military dictatorship in Brazil, then headed by General Médici, participated in the election fraud. According to these same reports, there existed plans for the overthrow of a Seregni government if it had managed to come to power.

During the decades of the sixties and seventies, when military dictatorships came to power in Brazil, Chile, and Argentina, as well as Uruguay, a large part of the Uruguayan left, influenced by Guevarism and the Cuban Revolution, adopted “armed struggle” as a strategy for the overthrow of the existing states.

The MLN (Movement of National Liberation) in Uruguay (known popularly as the Tupamaros, in honor of Tupac Amaru, the Peruvian indigenous leader who fought the Spanish) took this path, developing a strategy of urban guerrillaism. After achieving initial successes—largely in the form of bank robberies, distribution of expropriated food in impoverished neighborhoods, prison breaks and kidnappings—the movement was crushed, with its principal leaders imprisoned.

A similar development took place in Argentina with the PRT-ERP of Mario Roberto Santucho (Partido Revolucionario de los Trabajadores—Ejercito Revolucionario Popular), which initially was affiliated with the Pabloite revisionist movement that had broken from Trotskyism, the so-called Unified Secretariat led by Ernest Mandel.

The Pabloites played a crucial role in glorifying Castroism and guerrillaism and rejecting the revolutionary role of the working class and the necessity for building a conscious Marxist leadership through the construction of parties of the Fourth International. The results were catastrophic.

In Uruguay, the armed struggle failed, creating only a mythological heroism. All of Latin America paid a heavy price for Castroism and Guevarism, supported by the Pabloite revisionists.

These theories and policies of guerrilla warfare served to isolate the most radicalized sections of the students, youth and sections of workers themselves from the proletariat and the movement of the masses. The workers’ movement was left under the domination of its Stalinist and reformist leaderships, turned into a mere spectator to the heroic deeds of the armed guerrillas.

These petty-bourgeois movements were also easily infiltrated by the apparatus of state repression and defeated, while serving as an ideological justification for the dictatorships that seized power in Latin America. This facilitated the processes of intervention in the unions and the smashing of democratic rights of agitation and propaganda, thereby blocking the work of building a Marxist leadership and delaying for many years the reorganization of the workers movement through the building of the Fourth International throughout the region.

The current candidate for president, José Mujica, was a Tupamaro and spent more than 10 years as a political prisoner. The majority of those who participated in the Tupamaros, despite some internal divisions, today support the Frente Amplio, opting for the electoral road to power.

The Frente Amplio, despite seemingly being the polar opposite of armed struggle, is a Uruguayan version of the popular front strategy that also caused terrible defeats for the international working class.

The strategy of the Popular Front is that of a political alliance between the working class and supposedly “democratic” bourgeois parties, which serves to subordinate workers’ struggles to the interests of the bourgeoisie, private property and the capitalist state. Initiated under condition of a rising movement of the masses, these fronts have repeatedly served as the antechamber to the counterrevolution.

In Latin America, this policy found its finished expression in the Popular Unity government of Salvador Allende that paved the way to the military dictatorship in Chile. And there was the case of Líber Seregni in 1971 in Uruguay itself.

In this sense, the so-called strategy of “armed struggle” and the policy of the popular front, rather than constituting polar opposites, played complementary roles in politically paralyzing the working class.

In the political platform of Mujica, one can hardly find even the pretense of a socialist program. What predominate in the program of the Uruguayan Frente Amplio are the development proposals elaborated by vice-presidential candidate Danilo Astori.

His program of industrialization and jobs creation is based on a national development project that is totally implausible. In the election propaganda of the Frente Amplio, for example, there is a proposal dubbed “Uruguay Develops.” This program would supposedly offer guidance for the opening of small businesses, credit for the creation of cooperative associations, plans for increasing productivity, technical advice on developing small export firms, etc.

But in the face of a world capitalist economy that is becoming ever more internationalized, and in the midst of the worst capitalist crisis since 1929, any attempt to find a neo-national development solution is absolutely utopian and condemned to failure, all the more so in a tiny country like Uruguay.

For the Uruguayan working class, the only way out lies through a socialist and internationalist program that advances the demand for the United Socialist States of Latin America. The fight for a common struggle by the workers of Uruguay—many of whom, as we mentioned, are expatriates—with Argentine, Brazilian, Chilean and other Latin American workers is a perspective that is far more coherent with the objective reality of the country and the region as a whole than the economic nationalism of the Frente Amplio.

Της ΚΟΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ποιός είναιο Πέπε ο πρώην Τουπαμάρος και νύν πρόεδρος της Ουρουγουάης

Το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο είναι ένας Σκαραβαίος. Ενα σαραβαλάκι μοντέλο του '87. Υπεραρκετό, ίσως, για έναν προλετάριο, όχι όμως και για αρχηγό κράτους.
Κι όμως, αυτά είναι όλα κι όλα τα υπάρχοντα που αναφέρονται στη φορολογική δήλωση του Χοσέ Μούχικα, του προέδρου της Ουρουγουάης. Ο «Πέπε», όπως είναι το χαϊδευτικό του, ο πρώην αντάρτης των Τουπαμάρος, που τον περασμένο Μάρτιο ορκίστηκε πρόεδρος της χώρας του, φαίνεται πως συνεχίζει να κάνει αντάρτικο, με το δικό του τρόπο.

Τίποτα πάνω του δεν συνάδει με το κλασικό πια προφίλ του πολιτικού που επιχειρεί να συνδυάσει την εξουσία με το εύκολο χρήμα. Και στα 75 του, είναι μάλλον πολύ αργά για να χαλάσει. Ζει σε ένα μικρό αγρόκτημα έξω από το Μοντεβιδέο, την πρωτεύουσα, καλλιεργώντας τα λουλούδια του και τα λαχανικά του κι εκεί σκοπεύει να παραμείνει. Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του, δήλωσε ορθά κοφτά ότι το προεδρικό μέγαρο θα το χρησιμοποιεί μόνο για τις επίσημες συναντήσεις και εκδηλώσεις. Ακόμα και για τις μετακινήσεις του σπάνια χρησιμοποιεί το σαραβαλάκι του.

Προτιμά το ποδήλατο, που έχει γίνει και το σήμα κατατεθέν του. Γραβάτα δεν έχει φορέσει ποτέ στη ζωή του. Ούτε καν τώρα, που δεξιώνεται τους διάφορους επισήμους. Απαρνήθηκε τον προεδρικό του μισθό και ζει με το μισθό της γυναίκας του και από χρόνια συντρόφισσάς του στους πολιτικούς αγώνες, της Λουσία Τοπολάνσκι, η οποία είναι γερουσιαστής. Το ίδιο πνεύμα λιτότητας έχει επιβάλει και σε όλη την κυβέρνηση. Κομμένες, είπε, οι αυξήσεις στους μισθούς βουλευτών και υπουργών, οι λιμουζίνες και όλη η χλιδή με έξοδα του κράτους.

Στην εποχή της ρεμούλας, της μίζας και των off shore, όλα αυτά ακούγονται ουτοπικά, ενδεχομένως και γραφικά. Με τη διαφορά ότι ο Χοσέ Μούχικα προέρχεται από διαφορετικά μήκη και πλάτη και από μια πολιτική κουλτούρα που εξακολουθεί να πιστεύει ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Ο αντάρτης-πρόεδρος της Ουρουγουάης είναι από τους λίγους εναπομείναντες εκπροσώπους μιας αριστεράς που ξέρει να αλλάζει χωρίς να μεταλλάσσεται και να συνδιαλέγεται χωρίς να ξεπουλιέται. Δεν μιλάει για «συγκλίσεις», αριθμούς και δημοσιονομικά ελλείμματα, αλλά για κοινωνική ισότητα, περισσότερη εργασία, μεγαλύτερους μισθούς και συντάξεις, καλύτερη δημόσια υγεία και παιδεία και άλλα τέτοια «ξεπερασμένα». Ωραίος ο Πέπε. Οχι «ωραίος ως Ελλην», όπως λέγαμε παλιά. Ωραίος ως Ουρουγουανός.

Εκτύπωση σελίδαςΑποστολή με Email

Aνοιχτή επιστολή του ποιητή Δημήτρη Ιατρόπουλου

Συγκλονιστική και αφοπλιστικά αποκαλυπτική ανοιχτή επιστολή του ποιητή Δημήτρη Ιατρόπουλου στους Έλληνες τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές κι αρχοντοδεσπότες.

«Κυρίες και Κύριοι, αδελφοί Συνέλληνες. Τώρα που πέσανε πια όλες οι μάσκες, τώρα που η χώρα αυτή, για άλλους Πατρίδα, για άλλους χώρος επιχειρήσεων και για άλλους κερδοσκοπικός παράδεισος, κινδυνεύει όχι πλέον να πτωχεύσει αλλά να σβηστεί απ’ τον παγκόσμιο χάρτη κυριολεκτικά, σε ελάχιστα μονάχα χρόνια, τώρα λοιπόν που οι κατεργάρηδες μέσα κι έξω απ’ τον τόπο, είναι τόσοι πολλοί ώστε να μην υπάρχουν πάγκοι για να καθίσουν, ας κοιταχτούμε στα μάτια, στα ίσα, κι ας κουβεντιάσουμε σταράτα και κάθετα. Γνωριζόμαστε όλοι σ' αυτό τον τόπο. Εννοώ κι εσάς τους 10.000 – δεν είσαστε περισσότεροι - κι εμάς που παροικούμε την Ιερουσαλήμ της Ενημέρωσης ως ένοικοι του Δημόσιου Βήματος αυτής εδώ της τραυματισμένης Δημοκρατίας.
Δεν ωφελεί κανέναν μας πια, η Οπισθοδακτυλοκρυψία, το Συναξάρισμα, η Επαγγελματική Υποκρισία και το Αλληλοπαραμύθιασμα. Η Ελλάδα έγινε Μπατεσκυλαλεσταρία.
Απευθύνομαι σ' εσάς, με ξέρετε όλοι, περνάτε καλά μαζί μου όταν «τα χώνω» από τηλεοράσεως, έχετε διασκεδάσει με τα
τραγούδια μου, κοντά μισόν αιώνα τώρα, και σε κάποιες εξαιρέσεις σας μάλιστα, έχετε επικοινωνήσει και με τον καθαρό ποιητικό μου λόγο, κλπ. Απευθύνομαι σ’ εσάς, διότι εσείς κυβερνάτε εδώ και πολλά χρόνια τον τόπο. Αγοράζετε και εξαγοράζετε επίορκους, ανίκανους και φτωχομπινέδες πολιτικούς, - οι εξαιρέσεις, πασίγνωστες και φωτεινές δεν αρκούν να τουμπάρουν τη ζυγαριά - φτιάχνετε νόμους και καθιερώνετε διατάξεις σύμφωνα με τα κλειστά δικά σας συμφέροντα, γράφοντας στα παλιά σας τα παπούτσια το λαό αυτής της χώρας. Τον οποίο συχνά πυκνά φωνάζετε να σκύψει κι άλλο και να βγάλει απ τη μύγα το ξύγκι να το καταθέσει στις ατέλειωτες τεράστιες δεξαμενές χρημάτων που είτε κληρονομικά είτε με τη δικιά σας μαεστρία και ικανότητα, έχετε αποθηκεύσει για πολλές-πολλές γενιές των οικογενειών σας.
Απευθύνομαι σ' εσάς γιατί δεν είσαστε όλοι παλιοτόμαρα, η συντριπτική σας πλειοψηφία έχει σπουδάσει, συνήθως στο εξωτερικό, έχετε λάβει και ελληνική παιδεία, ξέρετε γλώσσες αλλά μιλάτε και την ελληνική πολύ καλά.
Έχετε διαβάσει ιστορία και μετέχετε των παραδόσεων στο βαθμό που οι τελετές τους σας εξασφαλίζουν ένα μίνιμουμ ψυχικής ευφορίας. Πολλοί από σας είσαστε και αληθινά φιλοπάτριδες. Και βοηθάτε μακριά από τη δημοσιότητα με συγκεκριμένο φιλανθρωπικό έργο.
Κανείς δεν δικαιούται να σας βάλει σ' ένα καζάνι όλους μαζί, έτσι απλουστευτικά και αφελώς. Απευθύνομαι λοιπόν σ’ εσάς, γιατί ετούτες τις μέρες η Ιστορία μας η Ελληνική, μας χτυπάει τα τζάμια των παραθύρων, έρχεται τη νύχτα στον ύπνο μας, κυκλοφορεί αμεταμφίεστη πλέον στους δρόμους μας, τη βλέπετε βουρκωμένη να κρεμιέται σαν την πρώτη τυχούσα πουτάνα στα περίπτερα...
Κατ αρχήν, εσείς οι τραπεζίτες μας. Όπως η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδας ομολογεί, το ενεργητικό σας είναι 580 δισεκατομμύρια Ευρώ. Τα τελευταία χρόνια μονάχα, κερδίσατε 350 δις! Κι εσείς οι επιχειρηματίες μας. Τα «Νέα» γράφανε το Μάη του 09, αυτό που αποκαλύπτει το παγκόσμιο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης, ότι έχετε 10.000 οφ-σορ εταιρίες δικές σας και κάνετε κάθε χρόνο τζίρο, 500 δις! 6.000 από σας χρωστάτε 15 δις ευρώ στο κράτος! Αλλά τα ρέπος σας, γίνανε τα τελευταία χρόνια 277 δις ευρώ! Και οι προθεσμιακές σας καταθέσεις στις τράπεζες είναι άλλα 136 δις! Και το επίσημο Ενεργητικό των επιχειρήσεών σας, (τα λέει η ICAP αυτά) έχει φτάσει στα 700 δις!
Την ίδια ώρα αυτή η κυβέρνηση, έχει κιόλας ανακοινώσει τη
χρηματοδότησή σας με 10 δις ευρώ μέσω του ΕΣΠΑ, με άλλα 7,2 δις ευρώ μέσω του Επενδυτικού Νόμου, με άλλα 6 δις μέσω των «Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα», ενώ άλλα 4 δις ευρώ σας τα χαρίζει για τις πληρωμές των ασφαλιστικών εισφορών που οφείλετε!

Τι άλλο θέλετε πια; ΄Ελεος!

Εσείς οι εφοπλιστές μας, πάλι, το έλλειμμα των 30 δις ευρώ για το
οποίο πάμε να βουλιάξουμε έναν ολόκληρο λαό στη μιζέρια, ισοδυναμεί, («Καθημερινή» (8/9/2009)), με μια και μόνο παραγγελία σας για τη ναυπήγηση των νέων 777 ποντοπόρων πλοίων σας εντός του 2009!
Όσο για σας αρχοντοδεσπότες, με την αμύθητη περιουσία που δεν μπορεί να μετρηθεί καν, τι να πει κανείς, οι αριθμοί χλομιάζουν!
Δισεκατομμύρια ευρώ, τεράστια φιλέτα της χώρας, χιλιάδες ακίνητα, κτήρια, μέγαρα, καταθέσεις, μετοχές, ΜΚΟ μαϊμούδες, λιβάδια, κοπάδια...
Λοιπόν; Τι θα κάνουμε Κύριοι; Βλέπετε ένα λαό στη συντριπτική του πλειοψηφία ολιγογράμματο, μαστουρωμένο απ τον μπανιστηρτζίδικο λαϊκισμό, και πανικόβλητο. Έχετε κι εσείς, - ξέρετε ποιοι - ευθύνη γι αυτή την κατάντια.
Βλέπετε αναρίθμητους προβοκάτορες να καταστρέφουν τα πάντα, να καίνε τη χώρα βάσει σχεδίου, να βομβαρδίζουν την όποια εναπομείνασα εθνική φυσιογνωμία, να διαλύουν τον κοινωνικό ιστό.
Βλέπετε μια νεολαία ζαλισμένη, και με το δίκιο της. Βλέπετε την
ξευτίλα, την υποτέλεια, την υποταγή, η Ελλάδα κινδυνεύει για πρώτη
φορά μετά από την ‘Αλωση της Πόλης με μια καινούργια Άλωση.
Θα το επιτρέψετε; Τι σόι αίμα κυλάει στις φλέβες σας; Πόσο νομίζετε ότι θα ζήσετε; Μια μπριζόλα χωράει η κοιλιά σας κι αυτή μετά από άδεια του γιατρού. Για τους απογόνους σας φροντίσατε δεν κινδυνεύουν για πολλές γενιές, τα είπαμε.
Δεν υπάρχει ανάμεσα σας ένας Έλληνας μωρέ, μια αληθινή Ελληνίδα, να βουρκώσει επιτέλους, γαμώ τα λεφτά σας, γαμώ; Η πατρίδα κυλιέται σαν τσούλα στα πεζοδρόμια, οι κωλοσύμμαχοι βγάζουνε όλα τους τα κόμπλεξ, οι ανθέλληνες περιμένουν σαν κοράκια να μοιράσουν τις σάρκες μας, κι εσείς μετράτε τι ακόμα θα κερδίστε απ' αυτό το σαρακοφαγωμένο «νεοελληνικό» κρανίο, που πάνε να του αφαιρέσουν εντελώς τη φαιά ουσία απ την κρανιακή κάψα;
Τα παιδιά μας μισογραμματιζούμενα, οι γέροι μας πανικόβλητοι, οι ψυχές μας πεταγμένες στα πεζοδρόμια, τα όνειρά μας σκέτοι εφιάλτες, ηγέτες δεν έχουμε, πολιτικούς δεν έχουμε, πνευματικούς ανθρώπους δεν έχουμε, μαλάκες οι περισσότεροι, τελεία ο τόπος και πάμε για την παύλα.

ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ:
Ε, όχι λοιπόν, όχι! Εσείς κυβερνάτε! Κάντε κάτι. Τη σκόνη μονάχα να δώσετε, σώθηκε η πατρίδα. Εχετε και τον τρόπο και τη δύναμη.
Κρατήστε την Ελλάδα, γιατί φεύγει! Και δεν το θέλετε ούτε εσείς, που διαβάζετε την ιστορία, να σας σκατοψυχάνε οι μεταγενέστεροι! Δώσετε στην Ελλάδα τη σκόνη από τα αμύθητα πλούτη σας, για να μην διαλυθεί η σκόνη της μνήμης σας κάποτε, στους πέντε ανέμους.
Κάντε αυτό που πρέπει. Τώρα. Εσείς, και αμέσως!