ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΜΕΝ ΑΝΕΥ ΜΑΛΑΚΙΑΣ;

(Σκατολογικές προσεγγίσεις ἐσχατολογικῆς ἑλληνικῆς ὥρας)

Τοῦ Ἀντωνίου Ἀ. Ἀντωνάκου
Καθηγητοῦ - Φιλολόγου
Ἱστορικοῦ - Συγγραφέως
Ἀντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως
ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων


Θέλω νὰ γίνω σήμερα λίγο πιὸ Ἕλληνας. Ὄχι στὴν οὐσία, διότι πάντα εἶμαι, ἀλλὰ στὴν γλῶσσα. Νὰ δείξω δηλαδὴ τὸν ἑλληνικό μου χαρακτῆρα, ὅπως αὐτὸς προκύπτει μέσα ἀπὸ τὴν ἔκφραση ἀγανάκτησης, ἀηδίας καὶ ἀποστροφῆς πρὸς ὅλους αὐτούς, πού μᾶς ἔφεραν σὲ αὐτὸ τὸ χάλι. Ὄχι μιλῶντας ὑποκριτικά, ἀλλὰ μιλῶντας ὅπως θὰ ἔκανε ὁ Ἀριστοφάνης, ὁ Καραϊσκάκης, ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος. Θὰ ’θελα γιὰ παράδειγμα νὰ χρησιμοποιήσω τὴν ἑλληνική ἀπὸ ἀρχαιοτάτης ἐποχῆς λέξη «μαλάκας» ἢ τὴν ἀπὸ ἰδίας παλαιᾶς ἐποχῆς λέξη «χέζω», μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ τὴν ἔλεγαν οἱ πρόγονοί μας, καὶ ὄχι σὰν βρισιά, ὅπως τὴν ἔχουμε σήμερα!
Ἀλήθεια, σὲ πόσους ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἀνθέλληνες εὐρωπαίους, τούρκους, σκοπιανοὺς καὶ τόσους ἄλλους ποὺ θέλησαν νὰ διακωμωδήσουν τὴν τραγική, ἐλέῳ πολιτικοῦ συστήματος, κατάσταση στὴν Ἑλλάδα, δὲν θὰ θέλατε νὰ πῆτε «σ’ ἔχω χεσμένο»; Πόσες φορὲς δὲν ἔχετε πῆ ὅτι στὶς μέρες μας «ἐπιπλέουν πάντα οἱ φελλοὶ καὶ τὰ σκατά;»
Ἃς πᾶμε, ἑπομένως, νὰ κάνουμε λίγη «γλωσσικὴ σκατολογία» «τύπου Ἀριστοφάνη, Καραϊσκάκη, Μακρυγιάννη ἢ Ζουράρι», ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ μακαρίτης λαογράφος Ἠλίας Πετρόπουλος. Ὑπάρχει λοιπὸν μία λέξη ἀρχαιότατη στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ποὺ λέγεται «τὸ σκώρ». Τὰ Λεξικὰ Ζωναρᾶ, Φωτίου καὶ Ὠρίωνος ἀναφέρουν ὅτι «σκώρ: τὸ κόπρον...» ὁ δὲ Σχολιαστὴς τοῦ Ἀριστοφάνη μᾶς λέει ὅτι «Σκώρ: ἀποπάτημα, χέσμα». Εἶναι γνωστὴ ἐπίσης στὴν ἰατρικὴ καὶ ἡ σκωραμίς, ἡ ὁποία εἶναι ἡ «ἰατρικὴ πάπια», διότι, ὅπως μᾶς λέει τὸ Λεξικὸν ΣΟΥΔΑΣ «Σκωραμίς: ἀμὶς μὲν ἐν ᾧ οὐροῦσι, σκωραμὶς δὲ ἐν ᾧ ἀποπατοῦσιν». Ὑπάρχει ἀκόμη καὶ ἡ «σκωραμὶς κωμῳδική», δηλαδὴ αὐτὴ ποὺ συλέγει τὰ περιττώματα πρὸς διακωμώδηση. «Ἵνα μὴ γένωμαι σκωραμὶς κωμωδική» μᾶς ἀναφέρει τὸ ἴδιο Λεξικό.
Στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα βεβαίως δὲν ὑπάρχει χυδαιότης σὲ τέτοιες λέξεις. Ὅλες οἱ λέξεις αὐτὲς δηλώνουν ἰατρικὲς διεργασίες. Δηλαδή, ὁ ὀργανισμὸς τοῦ κάθε ἀνθρώπου γιὰ νὰ ἐπιβιώση χρειάζεται τροφὴ καὶ νερό, διότι εἶναι ὑδρόψυκτος. Τὸ περιττὸ λοιπὸν «ὕδωρ» ἀποβάλλεται διὰ τῶν οὔρων καὶ ἡ τροφή, ἀφοῦ ὁ ὀργανισμὸς κρατήση ὅλα τὰ χρήσιμα γι’ αὐτὸν συστατικά, κάθε τί περιττὸ τὸ ἀποβάλλει. Αὐτὸ τὸ περιττό, λοιπόν, τὸ περίττωμα γιὰ τὸν ὀργανισμό, εἶναι «τὸ σκώρ». Ἡ γενικὴ ὅμως αὐτοῦ τοῦ ὀνόματος δὲν εἶναι «τοῦ σκωρὸς» ἀλλὰ «τοῦ σκατὸς» καὶ στὸν πληθυντικὸ «τὰ σκατά»!
Ὅταν λοιπὸν κάποιους τοὺς χαρακτηρίζουμε ὡς «σκατά», αὐτομάτως τοὺς χαρακτηρίζουμε ὡς περιττοὺς καὶ ὄχι χρήσιμους, δηλαδὴ ἄχρηστους. Εἶναι τόση δὲ ἡ σήψη μὲ τὴν ὁποία συνδέονται ὥστε ἀναδίδουν καὶ μία δυσάρεστη ὀσμή! Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄχρηστοι καὶ σεσηπότες «σκωροποιοὶ πολιτικοί». Τὸ δὲ ρῆμα «χέζω» εἶναι ἕνα ἐπίσης ἀρχαιότατο ρῆμα, ὅπως καὶ τὸ «χέω» (σημαίνει τὸ κενῶ), τὸ ὁποῖο ὑποδηλώνει τὴν ἀπόρριψη κάθε περιττοῦ εἰς τὸ χάος, εἰς τὸ κενὸν δηλαδή, ἐξ οὗ καὶ «κένωση».
Ὅταν λέμε σὲ κάποιον «σ’ ἔχω χεσμένο» σημαίνει «ἔχω πετάξει πάνω σου ὅ,τι πιὸ περιττὸ ἔχω».
Ὁ Μακρυγιάννης, μὲ τὴν ἑλληνικὴ καρδιά, ἀρχίζοντας τὸ ἑλληνικὸ ἀντάρτικο, εἶχε πεῖ τὰ παρακάτω λόγια:
«Τέλος πάντων, ἐσὺ γυρεύεις ἀκόμα ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν νὰ πάρης καὶ ὀχτακόσες χιλιάδες γρόσια· καὶ κατὰ τὴν ἐπιτροπή, ὁποῦ ’ναι διωρισμένοι ὅλοι φίλοι σου, θὰ πάρης ὑποστατικὸ ὅπου ν' ἀξίζη πενῆντα διὰ δέκα· αὐτήνη ἡ ἐπιτροπὴ θὰ τὸ ξετιμήση τοιούτως. Οἱ φίλοι σου καὶ oi συγγενεῖς σου κυβερνῆτες τὰ ’πικυρώνουν. Τέλος πάν¬των ἐσὺ καὶ ὁ Μαμούρης σου (δηλ. τὸ πρωτοπαλλήκαρο τοῦ Γκούρα) θὰ γίνης Μεμεταλῆς, ἐσύ, κι αὐτὸς Μπραΐμης, κι ἐμᾶς θὰ μᾶς πάρετε εἵλωτες! Νὰ τὴν χέσω τέτοια λευτεριά, ὅπου θὰ κάμω ἐγὼ ἐσένα πασιᾶ!»
Κι ἐδῶ, λοιπόν, τὸ ἴδιο ἑλληνικὸ ρῆμα!
Ἀλλὰ καὶ ὁ Καραϊσκάκης, ἐπίσης γνωστὸς γιὰ τὸ ἐλευθεριάζον τοῦ λόγου του, εἶχε στολίσει μὲ τὴν συγκεκριμένη λέξη πολλοὺς προγόνους αὐτῶν, τοὺς ὁποίους σήμερα προσκυνοῦν οἱ νεοραγιάδες:
Τὸ 1823, ὁ μέγας αὐτὸς Στρατηγὸς καὶ Ὁπλαρχηγός, λέει ἀπευθυνόμενος στὸν ἀπεσταλμένο τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ τουρκικοῦ στρατεύματος τῶν Τρικάλων Σιλιχτὰρ Μπόδα:
«Τί θαρρεύετε κερατάδες...Δὲν ἐντρέπεσθε νὰ ζητῆτε ἀπὸ ἠμᾶς συνθήκην μὲ ἕναν κοντζιᾶ σκατο-Σουλτὰν Μαχμούτην - νὰ τὸν χέσω καὶ αὐτὸν καὶ τὸν Βεζύρην σας!...»
Ἐπανάληψη τοῦ «Μολὼν λαβέ» τοῦ Λεωνίδα, τοῦ «οὐκ εἴθισται τοῖς Ἔλλησι προσκυνέειν», τοῦ «τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὒτ’ ἐμόν ἐστι οὒτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ. Κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν» τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ἡ ἴδια ἀπάντηση, μὲ κλασσικό, ὅμως, ἑλληνικὸ τρόπο... «νὰ τὸν χέσω καὶ αὐτὸν καὶ τὸν Βεζύρην σας!...» Τί ρατσιστὴς ἦταν κι αὐτός, ρὲ παιδιά;

Ο «ΒΛΑΚΑΣ» ΚΑΙ Ο «ΜΑΛΑΚΑΣ»

Κάνουμε, λοιπόν, σήμερα ἕνα μεγάλο λάθος. Ὄχι μόνο ξεχνᾶμε τὴν γλῶσσα μας, ὄχι μόνο τὴν καταστρέφουμε, ὄχι μόνο τὴν διαστρεβλώνουμε καὶ τὴν παραποιοῦμε, ἀλλὰ ταυτόχρονα ντρεπόμαστε νὰ ἀποδώσουμε τὸ νόημα μιᾶς λέξεως, ὅπως αὐτὸ τὸ ἀπέδιδαν μὲ παρρησία οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι.
Στὸν «Ἐπιτάφιο» τοῦ Περικλέους γιὰ παράδειγμα, ὁ Θουκυδίδης παρουσιάζει τὸν Περικλῆ νὰ λέη: «Φιλοκαλοῦμέν τε μετ’ εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας». Αὐτὸ σὲ ἁπλοελληνικὴ ἀπόδοση τὸ μετέφεραν ὡς ἑξῆς: «Ἀγαποῦμε τὸ ὡραῖο (εἴμαστε φίλοι τοῦ κάλλους) μὲ ἁπλότητα, καὶ φιλοσοφοῦμε χωρὶς νὰ γινόμαστε ...μαλθακοί». Ὅμως δὲν ἔλεγε αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ φράση τοῦ Θουκυδίδη... Ἔλεγε «Ἀγαποῦμε τὸ ὡραῖο μὲ ἁπλότητα, καὶ φιλοσοφοῦμε χωρὶς νὰ λέμε μαλακίες = βλακεῖες». Τόσο ἁπλᾶ.
Ἐπειδὴ ὅμως σήμερα αὐτὴ ἡ λέξη ἔχει γίνει παραποιημένα «ἐθνική», ὑποδηλώνοντας τὸν «αὐνανισμό», πρέπει νὰ τὴν ἀποκαταστήσουμε καὶ νὰ δώσουμε λίγο τὴν ἐτυμολογία της.
Εἶναι γνωστὸ λοιπὸν ὅτι τὸ «μ» πρὸ τοῦ «λ» τρέπεται σὲ «β». Γιὰ παράδειγμα, τὸ ρῆμα «μολ-ώσκω» (ἀόριστος «ἔ-μολ-ον», μετοχὴ «μολ-ών»), μετὰ τὴν ἀποβολὴ τοῦ –ο- γίνεται «μολ-ώσκω -> μλώσκω -> βλώσκω», ἔτσι καὶ τὸ ὄνομα «μάλαξ» ἔγινε «μλάξ» καὶ στὴν συνέχεια «βλάξ». Τὸ λένε καὶ τὰ Λεξικά:
1. Τὸ Λεξικὸ τοῦ Ὠρίωνος γράφει: Βλάξ, συγκοπὴ καὶ μετάθεσις τοῦ «μ» εἰς «β»· μαλακὸς καὶ παρώνυμον μάλαξ καὶ βλάξ. Οὐ γὰρ ἐδύνατο τὸ «μ» προτάττεσθαι τοῦ «λ». 2. Τὸ Λεξικὸ τοῦ Ζωναρᾶ γράφει: «Βλάξ, ἐκ τοῦ μαλακὸς μάλαξ καὶ συγκοπῆ μλάξ· καὶ τροπὴ τοῦ «μ» εἰς «β» βλάξ». Καὶ βλακεύειν τὸ βραδύνειν. 3. Τὸ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟΝ Genuinum γράφει: «Βλάξ· ὁ εὐήθης καὶ ἀργὸς καὶ ἀνόητος· Ἀριστοφάνης (fr.443) εἴρηται ἀπὸ τοῦ μαλακὸς καὶ τὸ ὑποκοριστικὸν μάλαξ. Μάλαξ οὒν καὶ κατὰ συγκοπὴν καὶ τροπὴν βλάξ».
Ἄρα γλωσσικῶς ὁ «βλάκας» καὶ ὁ «μαλάκας» ἔχουν τὴν ἴδια ρίζα. Ἁπλῶς ἡ λέξη «βλάξ» ὡς πλέον ἐντυπωσιακὴ ἐχρησιμοποιεῖτο μεταξὺ τοῦ εὐγενοῦς κόσμου, ἐνῶ ἡ λέξη «μάλαξ - μαλάκας» ἔμεινε ἐν χρήσει τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ. «Μαλακία» λοιπὸν εἶναι ἡ «βλακεία, ἡ «μωρία», ἡ «ἀ-νοησία» καὶ ὄχι ὁ αὐνανισμός. Κι ὅταν ὁ Δημοσθένης ἔγραφε «Διὰ μαλακίαν τε καὶ ῥαθυμίαν ἐγκαταλείπειν τὰ τῶν προγόνων ἔργα καὶ τὰ συμφέροντα τῆς πατρίδος», ἐννοοῦσε ὅ,τι ἀκριβῶς καὶ σήμερα!
Ὁ μαλάκας λοιπὸν εἶναι στὴν ἐποχή μας σὲ ἡμερήσια διάταξη. Τὸν βλέπεις παντοῦ. Στὴν λεγόμενη «διανόηση», ἑλλαδικὴ καὶ διεθνῆ, ποὺ δὲν ξέρει τί τῆς γίνεται καὶ νομίζει ὅτι ξέρει τὰ πάντα! Χαρακτηριστικὸ «ἀ-νοήτων» ἀνθρώπων νοητῶς διαβιούντων! Παράδειγμα: Στὸ περιοδικὸ «ΒΗMagazino» τεῦχος 491 τῆς 14ης Μαρτίου 2010, καὶ στὴν σελίδα 30, ὁ ἄθεος «φιλόσοφος» Ρίτσαρτ Ντόκινς λέει: «Κάθε μαθητὴς θὰ μποροῦσε νὰ πῆ στὸν Σωκράτη ἑκατοντάδες πράγματα ποὺ θὰ τὸν ἐνθουσίαζαν. Ὅσο εὐφυεῖς καὶ ἂν ἦσαν ὁ Σωκράτης καὶ ὁ Πλάτων, συγκρινόμενοι μὲ τὸν μέσο ἄνθρωπο τοῦ σήμερα, δὲν ἤξεραν τίποτε»... Ἐδῶ λοιπόν, ἔχουμε ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τοῦ δόγματος ὅτι σήμερα «φιλοσοφοῦμεν μετὰ μαλακίας», φράση ποὺ ἀποτελεῖ ἐλάχιστη ἀπάντηση στὴν «λεκτικὴ φιλοσοφικὴ ἱεροσυλία», ἤγουν «μαλακία = βλακεία, ἀνοησία» τοῦ συγχρόνου φιλοσόφου! Τὸ ὅτι ὁ Πλάτων καὶ ὁ Σωκράτης δὲν ἤξεραν τίποτε συγκρινόμενοι μὲ ἐμένα, ποὺ πιστεύω πὼς εἶμαι ἕνας μέσος ἄνθρωπος τοῦ σήμερα, δὲν περίμενα ὅτι θὰ τὸ ἄκουγα ποτέ. Βεβαίως ὁ μεγάλος μας ἀρχαῖος φιλόσοφος Σωκράτης, ὁ ὁποῖος ἔλεγε «ἕν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα» καὶ «γηράσκω ἀεὶ διδασκόμενος», ἐννοοῦσε ἄλλο, ἀλλὰ ὅτι ἕνας μέσος ἄνθρωπος τοῦ σήμερα θὰ ἤξερε περισσότερα ἀπὸ αὐτόν, αὐτὸ πρώτη φορὰ τὸ ἀκούω, πιστεύω κι ἐσεῖς!!!
Ὁ «μαλάκας» λοιπόν, ὅπως προείπαμε, εἶναι στὴν ἐποχή μας σὲ ἡμερήσια διάταξη. Τὸν βλέπεις παντοῦ. Στὰ ὑπουργεῖα. Στὶς δουλειές σου. Στὴν Ἐφορία, στὶς τράπεζες. Τὸ ἀστεῖο εἶναι πὼς νομίζει ὅτι εἶναι ἔξυπνος. Καὶ τὸ πιὸ ἀστεῖο; Ἐσὺ τὸν ψηφίζεις γιὰ τέτοιον. Ἐσὺ εἶσαι περισσότερο μαλάκας (= ἀνόητος) ὑποτιθέμενε ἔξυπνε ἕλληνα, μόνο ποὺ ἀρνεῖσαι νὰ κοιτάξης τὸν καθρέφτη. Ἐσὺ εἶσαι ὁ μαλάκας (=ἀνόητος), μόνο ποὺ δὲν τὸ ξέρεις!

ΑΠΟ «ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ ΔΥΝΑΤΑ» ΣΤΗΝ «ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΕΦΙΚΤΟΥ»
«Ἐθνικὲς μειοδοσίες» μὲ «πολιτικὴ σῶς (γαρνιτούρα)».

ΤΑ «ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ – ΠΟΛΥΘΕΣΙΤΕΣ» ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΥΣ ΡΟΛΟΣ

Οἱ σύγχρονοι πολιτικοὶ λένε ὅτι «πολιτικὴ εἶναι ἡ τέχνη τοῦ ἐφικτοῦ»! Γι’ αὐτό, ἴσως, δὲν ἔχουν πετύχει τίποτα, διότι ἡ ἀσημαντότητα καὶ ἡ ἀνικανότητά τους, τοὺς ὁδηγεῖ στὸ σημεῖο ὅλα νὰ τὰ θεωροῦν ἀνέφικτα! Κι ὅμως, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες πίστευαν τὸ δόγμα νὰ κάνη κάποιος «τὰ ἀδύνατα δυνατά», ὁ δὲ Γκαῖμπελς στηριζόμενος σὲ αὐτὴ τὴν θέση ἔλεγε ὅτι «πολιτικὴ εἶναι τὸ νὰ κάνη κάποιος δυνατὰ αὐτὰ ποὺ φαίνονται ἀδύνατα»!
Αὐτοὶ ποὺ χαρακτηρίζουμε μαλάκες (=βλάκες, ἀνοήτους) συνήθως ἔχουν καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ σκώληκος (σκώληξ. Ὁ μὴ ἔχων κῶλον, ἤγουν ὀστοῦν). Οἱ σκώληκες, λοιπόν, ἔχουν κάποιες ἰδιότητες. Πρώτη καὶ βασικὴ βρίσκονται κάτω ἀπὸ κάθε πέτρα. Ὅποια πέτρα καὶ νὰ σηκώσης θὰ τοὺς βρῆς. Διπλοθεσίτες, τριπλοθεσίτες, πολυθεσίτες. Τὸ ἴδιο γλοιώδεις, τὸ ἴδιο βρωμεροί. Αὐτὸς εἶναι ὁ ρόλος τους.
Ὁ δικός σου ρόλος, ὅμως, ἀνόητε Ἕλληνα, δὲν εἶναι νὰ βάλης αὐτοὺς τοὺς σκώληκες στὴν γυάλα νὰ τοὺς θαυμάζης καὶ νὰ τοὺς δείχνης. Ὁ δικός σου ρόλος, ἐφ’ ὅσον θέλης νὰ λέγεσαι ζωντανὸς Ἕλληνας, εἶναι νὰ τοὺς πατᾶς καὶ νὰ τοὺς λειώνης. Τὸ ξέρουν βεβαίως αὐτοὶ ὅτι ἂν τοὺς πατήσης θὰ τοὺς λειώσης. Γι’ αὐτὸ κρύβονται. Ἄλλες φορὲς τὰ σκουλήκια αὐτὰ τὰ βρίσκεις μέσα σὲ κάθε ὄμορφο ὥριμο καὶ γευστικὸ καρπό. Εἶναι μία ἄλλη παράμετρος τοῦ πολλαπλοῦ ρόλου τους. Νὰ τρῶνε ἀπὸ μέσα ὀ,τιδήποτε μπορεῖ νὰ εἶναι ὄμορφο καὶ νὰ ἔχη γεύση, ἄρωμα καὶ χρῶμα! Νὰ τὸ σαπίζουν ἀπὸ μέσα καὶ νὰ τὸ ἀφήνουν στὴν συνέχεια νὰ πέση καὶ νὰ καταστραφῆ! Τέτοια σκουλήκια βλέπεις καθημερινὰ στὰ σχολεῖα, στὰ πανεπιστήμια, στὰ σύνορά της χώρας μας, στὰ λεγόμενα ὑπουργεῖα, ποὺ συζητοῦν τάχα γιὰ τὸ καλό μας! Τρῶνε, ὅμως χωρὶς πάντα νὰ φαίνωνται, τὶς σάρκες τῆς Ἑλλάδος, καταστρέφοντας ἀπὸ μέσα τὴν ὡραία γεύση της, τὸ ἄρωμα καὶ τὸ χρῶμα της!
Κι ἐσεῖς τί κάνετε συνέλληνες; Καθόσαστε καὶ τοὺς κοιτᾶτε; Σκουλήκια εἶναι! Πατῆστε τους καὶ λειῶστε τους! Ἡ διαμαρτυρία, ἡ ψῆφος καὶ ἡ ἀντίδρασή σας εἶναι γι’ αὐτοὺς μία μπότα σηκωμένη, ποὺ τὴν αἰσθάνονται νὰ κατεβαίνη καὶ νὰ τοὺς λειώνει. Ξεριζῶστε καὶ λειῶστε τὰ παράσιτα ποὺ τόσα χρόνια ζοῦν εἰς βάρος σας.
Ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος τόνιζε γιὰ τοὺς Ἕλληνες τῆς ἐποχῆς του, ποὺ ὅπως φαίνεται δὲν ἔχει ἀλλάξει σὲ τίποτα. «Ἑλληνικὴ φυλὴ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός σου εἶναι ὁ ἐαυτός σου. Διὰ νὰ εἶναι ἡ Φυλὴ εἰς τὸ χάλι ποὺ εἶναι, φανερὸν ὅτι οἱ τωρινοὶ Ἕλληνες εἶσθε οἱ χειρότεροι ποὺ ὑπῆρξαν ποτέ». Κι ὅμως ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος ἔχει ἀφήσει μία παρακαταθήκη γιὰ ἐμᾶς τοὺς νεοέλληνες. Νὰ ὁρκισθοῦμε ὅτι θὰ φυλάττουμε καὶ θὰ κρατοῦμε δυνατὲς τὶς δημιουργικὲς ἀξίες τοῦ Ἔθνους. Τὸ ἐθνικὰ ὀρθὸν πρέπει νὰ εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια καὶ ὁ μόνος στόχος μας. Αὐτὸ ἔλεγε καὶ ἐκεῖνος, ἀφήνοντας τὶς ρίζες τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους νὰ ἁπλωθοῦν νὰ γιγαντώσουν τὸν κορμὸ καὶ νὰ ἀποβάλλουν γιὰ πάντα τὰ σκουλήκια, ποὺ εἶναι σὲ κάποιους καρπούς, κάνοντας τὶς προσπάθειές τους ἀτελέσφορες!
«Ὁ προορισμὸς τοῦ Ἕλληνος εἰς τὸν κόσμον αὐτόν, ἦτο καὶ θὰ εἶναι εἰς κάθε ἐποχήν, σήμερα καὶ αὔριον: Ὁ Ἐξανθρωπισμὸς τῆς Οἰκουμένης».
Ἀγωνίσου λοιπόν συνέλληνα! Ξύπνα ἀπὸ τὸν πνευματικὸ λήθαργο, ποὺ σὲ ἔχουν ἀφήσει! Ὁ Νῖκος Γκάτσος, αὐτὸς ὁ σπουδαῖος ποιητὴς καὶ στιχουργός, ἔγραφε σὲ ἕνα προφητικό, διότι ἔχει γραφῆ ἀρκετὰ χρόνια πρίν, ποίημά του μὲ τὸν τίτλο «Κατηγορεῖται ἡ Ἑλλάς» (ἐκδόσεις Πατάκη, Ἀθήνα 1998, σέλ. 610-611) τοὺς παρακάτω στίχους:

Ἄκου κατηγορουμένη, εἶσαι ἄσχημα μπλεγμένη.
Βάλ’ τὸ χέρι στὸ βαγγέλιο κι ἄσε τὸ σαρδόνιο γέλιο.
Βλέπω τό’ ριξες καὶ πάλι, στὴν σπατάλη στὴν κραιπάλη.
Ἔχεις τὰ παιδιά σου σκόρπια κι ἀγριέψανε τὰ Σκόπια.

Ἔχεις τὰ παιδιά σου σκόρπια κι ἀγριέψανε τὰ Σκόπια.
Κι ἂν δὲν βγῆς ἀπὸ τὸν βοῦρκο, χαιρετίσματα στὸν Τοῦρκο.

Καὶ λίγο πιὸ κάτω προβλέπει γιὰ τὴν ὑποστήριξη αὐτῶν τῶν ὁποίων ὑποστηρίζουμε τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτικὴ...

Μουσουλμᾶνοι καὶ Πομᾶκοι θὰ σοῦ πάρουνε τὴν Θράκη
Καὶ μὲ γείτονα χυδαῖο, θὰ τὸ χάσης τὸ Αἰγαῖο.
Θὰ σὲ θάψουν μὲ κοτρόνια γι’ ἄλλα τετρακόσια χρόνια

Τί νὰ κάνω ἡ κακομοίρα, ἔτσι τὰ ’φερε ἡ μοίρα.
Κάνε μῶκο κατεργάρα νὰ μὴ φᾶς καμμιὰ σφαλιάρα
Πού ’γινες ἀντὶ γιὰ φῶς μου, ὁ περίγελως τοῦ κόσμου!

Ἀγωνίσου λοιπόν συνέλληνα! Βγὲς ἀπὸ τὴν ἀδράνειά σου καὶ ἀγωνίσου! Τὸ ποίημα αὐτὸ γράφτηκε ἀρκετὰ χρόνια πρίν! Κι ὅμως εἶναι σὰν νὰ μὴ πέρασε μία μέρα. Τώρα δὲ εἶναι ἀκόμη πιὸ ὁρατὴ αὐτὴ ἡ τραγικὴ κατάσταση... «Βλέπω τὸ ’ριξες καὶ πάλι, στὴν σπατάλη στὴν κραιπάλη. Ἔχεις τὰ παιδιά σου σκόρπια κι ἀγριέψανε τὰ Σκόπια». Παντοῦ σπατάλη ἀπὸ τοὺς ἀνίκανους κυβερνῆτες. Οἱ πραγματικοὶ Ἕλληνες σκορπισμένοι ἢ παραγκωνισμένοι καὶ τὰ ἀνδρείκελα τῆς πολιτικῆς στὴν θέση ἀνδρῶν, ἀνίκανοι νὰ χειρισθοῦν τὸ ἀγρίεμα τῶν Σκοπίων!
«Μουσουλμᾶνοι καὶ Πομᾶκοι θὰ σοῦ πάρουνε τὴν Θράκη», λέει ὁ Γκάτσος! Οἱ μὲν Τοῦρκοι μὲ τὸ συνεχὲς χάϊδεμα, οἱ δὲ ἀδελφοὶ Πομᾶκοι, διότι τοὺς ἐγκαταλείψαμε καὶ τοὺς ρίξαμε στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Τουρκίας, τοῦ τουρκικοῦ προξενείου καὶ τοῦ ἑλλαδιστανικοῦ Ὑπουργείου Παιδείας μας προστατευόντων, καὶ τῶν κυριῶν Δραγώνα καὶ Διαμαντοπούλου συνεπικουρουσῶν!
«Καὶ μὲ γείτονα χυδαῖο, θὰ τὸ χάσης τὸ Αἰγαῖο». Μὲ τέτοιον γείτονα χυδαῖο, τοῦ ὁποίου τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτικὴ στηρίζεις, θὰ τὸ χάσης τὸ Αἰγαῖο!
Μεγάλε Γκάτσε! Θεὸς συγχωρέσοι τὴν ἑλληνικὴ ψυχή σου! Κι ἐσὺ Ἕλληνα; Τί κάνεις; Συζητᾶς μὲ τοὺς σφετεριστὲς τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας ἀπὸ τὴν μιά, ἐνῷ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ «ἰνδοευρωπαῖοι» (δηλαδὴ οἱ Ἰνδοὶ στὴν Εὐρώπη) καὶ ὄχι μόνο λαθρομετανάστες σὲ πνίγουν, σοῦ παίρνουν τὶς δουλειές, σὲ προκαλοῦν, σὲ σκοτώνουν. Διαμαρτύρεσαι ὅτι δὲν τοὺς θέλεις, χωρὶς ὅμως νὰ κάνης καὶ κάτι. Οὔτε τὸ χαρτὶ γιὰ νὰ γίνη δημοψήφισμα δὲν ὑπογράφεις...
Ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος, ὅμως, ἔγραφε προφητικὰ πολλὰ χρόνια πρὶν γιὰ τὴν διαχρονικὴ κατάντια σου: «Ντροπή σας νὰ συζητᾶτε μὲ τὸν Σκυλόφραγκο ἂν ἡ Μακεδονική σας Γῆ εἶναι δική σας Γῆ...» καὶ πιὸ κάτω «Ἑλληνικὴ Φυλὴ τί φωνάζεις; Μπῆκαν κλέφτες στὸ μαντρί; Ἐὰν σοῦ βαστᾶ ἔμπα διώχτους»! Ἀγωνίσου λοιπὸν Ἕλληνα! Βγὲς ἀπὸ τὴν ἀδράνειά σου! Μὴ μιλᾶς γιὰ ἰδέες χωρὶς νὰ κάνης τίποτα γι’ αὐτές! Ο Ezra Pound ἔλεγε: "Ἂν δὲν κάνης θυσίες γιὰ τὶς Ἰδέες σου ἢ ἐσὺ δὲν ἀξίζεις ἢ οἱ Ἰδέες σου".

Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ
Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙ

Τὸ παρακάτω κείμενο δὲν εἶναι παραίνεση σύγχρονη γιὰ τοὺς Τούρκους καὶ γιὰ τὴν πρόσφατη, «ὀργασμική» γιὰ τὴν κυβέρνηση, ἐπίσκεψη Ἐρντογάν! Εἶναι συμβουλὴ γιὰ τοὺς ἀποδομητὲς τῆς ἑλληνικῆς κυριαρχίας, τοὺς κυριαρχουμένους ἀπὸ τὸ «σύνδρομο τοῦ σαλίγκαρου» καὶ τὸ «σύνδρομο τῆς ὀθωμανολαγνείας»!
«Καὶ ὑμῖν ἔστω τι τεκμήριον ἃ πρὸς ἡμᾶς τοὺς συγγενεῖς δρῶσιν, ὥστε ἀπάτη τε μὴ παράγεσθαι ὑπ’ αὐτῶν δεομένοις τε ἐκ τοῦ εὐθέος μὴ ὑπουργεῖν. Ὁ γὰρ τὰς μεταμελείας ἐκ τοῦ χαρίζεσθαι τοῖς ἐναντίοις λαμβάνων ἀσφαλέστατος ἂν διατελοίη», ποὺ ἀποδίδεται ὡς ἑξῆς:
«καὶ αὐτὰ ποὺ κάνουν σὲ ἐμᾶς, τοὺς συγγενεῖς τους, ἃς εἶναι γιὰ σᾶς ἀπόδειξη ὥστε νὰ μὴ σᾶς ἐξαπατήσουν καὶ νὰ μὴν ὑποκύψετε στὶς ἐπιθυμίες τους, ὅταν εὐθέως σας παρακαλοῦν. Διότι ἐκεῖνος εἶναι πιὸ ἀσφαλὴς στὴν ζωή του, ὅποιος, δηλαδή, μετανιώνει ἐλάχιστα γιὰ εὐεργεσίες ποὺ ἔκανε στοὺς ἐχθρούς του».
Ἡ κυβέρνηση σήμερα εὐεργετεῖ τὴν Τουρκία, στηρίζει τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτική της, ὑποχωρεῖ στὶς προκλητικὲς ἀξιώσεις της, δέχεται τὶς παραβιάσεις τοῦ θαλάσσιου καὶ ἐναέριου χώρου τῆς Ἑλλάδος, ἀνέχεται τὸ casus belli γιὰ τὴν νόμιμη ἐπέκταση τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων, ὅπως ὁρίζει τὸ διεθνὲς Δίκαιο, φοβᾶται καὶ ἀποφεύγει, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ, νὰ ξεχρεώση ἀμέσως καὶ γιὰ πάντα τὶς διακομματικὲς καὶ τὶς κυβερνητικὲς ἀτασθαλίες, σείοντας τὸ βάρος ἀπὸ τὶς πλάτες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μὲ τὴν ἐκμετάλλευση τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν τῆς χώρας, πετρελαίου, φυσικοῦ ἀερίου, οὐρανίου, χρυσοῦ καὶ γενικὰ ὅλου τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου τῆς εὐλογημένης πατρίδος μας, ποὺ ἔχει, ὅμως, τὴν κατάρα νὰ ἔχη γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα ἀνάξιους κυβερνῆτες!

ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΜΕ ΔΑΦΝΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΑΚΕΣ
ΗΤΟΙ «ΠΑΛΛΗΚΑΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΦΑΚΗΣ»

Καὶ οἱ στρατιωτικοί μας; Ἡ λέξη «Στρατηγὸς» προσδιορίζει καὶ χαρακτηρίζει «τὸν ἄγοντα τὸν στρατό», δηλαδὴ «τὸν ἡγούμενο τοῦ στρατοῦ». Σήμερα οἱ Στρατηγοὶ πρέπει νὰ λέγωνται «στρατουραγοί», μὲ ἐξαίρεση βεβαίως τὶς Εἰδικὲς Δυνάμεις καὶ τοὺς καθημερινῶς περιπολοῦντες Ἀεροπόρους καὶ Ναυτικούς μας.
«Στρατουραγοί» εἶναι οἱ ἐπιτελικοί, ποὺ ἀνέχονται νὰ κρίνωνται οἱ δάφνες τους ἀπὸ ἀστράτευτους προϊσταμένους, τοὺς ὁποίους χαιρετοῦν στρατιωτικὰ (sic)! Οἱ δάφνες λοιπόν, ὅταν προσφέρωνται σὲ ἀξιωματικοὺς καρριέρας ἀπὸ ἀστράτευτους πολιτικούς, εἶναι, δυστυχῶς, μόνο γιὰ τὶς φακές. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνοι λέγονται «παλληκαράκια τῆς φακῆς», ὅπως στὴν κωμωδία τοῦ Μολιέρου «Miles gloriosus»!
Αὐτοὶ ποὺ παίρνουν διαταγὲς ἀπὸ ἀστράτευτους πολιτικούς, ὁδηγοῦν κάποιες φορὲς καὶ ἥρωες, ποὺ ἔχουν ὑπὸ τὶς διαταγές τους, στὴν ἧττα ἢ στὸν θάνατο! Τὰ Ἴμια εἶναι μία θλιβερὴ τέτοια περίπτωση! Οἱ στρατουραγοί, ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τῆς οὐρᾶς τοῦ Ἐπιτελείου, ἔδιναν διαταγὲς στοὺς ἥρωες τῆς πρώτης γραμμῆς πῶς νὰ πᾶνε στὸν θάνατο, δεχόμενοι διαταγὲς ἀπὸ ἀνίκανους πολιτικούς, ποὺ τοὺς εἶχαν προσφέρει «δάφνες γιὰ τὶς φακές». Καὶ ὅπως προέκυψε ἀπὸ σύγχρονες ἔρευνες, ποὺ ἔγιναν γνωστὲς ἀπὸ μεγάλης ἐμβέλειας τηλεοπτικὴ ἐκπομπή, τὸ ἐπιτελεῖο εἶχε εἰδοποιηθῆ γιὰ τὸ πόσοι τοῦρκοι ἦσαν στὴν μικρὴ Ἴμια, διότι τοὺς ἔβλεπαν, ἀλλὰ παρ’ ὅλα αὐτὰ ἔστειλαν τοὺς ἥρωες Ἀξιωματικοὺς Καραθανάση, Βλαχᾶκο καὶ Γιαλοψὸ στὸν θάνατο, ἐν μέσῳ θυέλλης, ὡς «πρόβατα ἐπὶ σφαγήν».
Γιὰ ἕναν τέτοιο τύπο ὁ Ἀριστοφάνης στοὺς «Ἱππῆς» (στ. 1057) ἔλεγε «ἀλλ’ οὐκ ἂν μαχέσαιτο· χέσαιτο γάρ, εἰ μαχέσαιτο» (ἀλλὰ δὲν θὰ πολεμοῦσε· γιατί θὰ χεζόταν ἂν πολεμοῦσε)...
Νὰ ’τὸ πάλι τὸ χέσιμο. Δὲν φταίω ὅμως ἐγώ... Ὅταν κάποιος κάνη πράξεις «γιὰ χέσιμο», ὅταν, δηλαδή, «τὰ κάνη σκατά», δὲν φταίει ἡ λέξη... Φταίει αὐτός!
Ἀγαπητὲ μὰ ἀδιάφορε συνέλληνα! Ἀπευθύνομαι μόνο σὲ σένα. Δὲν εἴμαστε πιὰ στὸ παρὰ πέντε. Εἴμαστε στὸ καὶ πέντε! Τὸ παιχνίδι φαίνεται νὰ ἔχη χαθῆ ἀλλὰ ὁ Ἕλληνας εἶναι ἱκανὸς πάντα νὰ κάνη τὴν ἀνατροπή! Αὐτὸ φοβοῦνται ἄλλωστε οἱ κυβερνῆτες καὶ οἱ ἐξουσιαστές! Φοβοῦνται τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν ἀδράνειά σου!
Σὲ καλοῦμε λοιπὸν νὰ πάψης νὰ εἶσαι ἀδρανής. Νὰ πάρης δύναμη ἀπὸ τὰ λόγια τῶν μπουρλοτιέρηδων τῶν ψυχῶν καὶ τῶν συνειδήσεων, Περικλῆ Γιαννόπουλου καὶ Ἴωνα Δραγούμη. Ὁ πρῶτος ἀπαντᾶ στοὺς ὑποτιθέμενους πολιτισμένους Εὐρωπαίους: «Δὲν θὰ κρίνετε σεῖς οἱ Φράγκοι, τὰ χθεσινὰ ἀγριογούρουνα, ἐμᾶς, ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ κρίνωμε σᾶς καὶ τὸν πολιτισμό σας... Ἐμεῖς οἱ ὡραιότεροι ΙΔΑΝΙΣΤΑΙ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΤΑΙ καὶ ἐξωφρενικώτεροι τῶν παλαβῶν τῆς Γῆς». Ὀ δεύτερος, ὁ Ἴων Δραγούμης, μὲ τοῦ ὁποίου τὰ λόγια κλείνω πρόσταζε, προσπαθῶντας νὰ ξορκίση τὴν ἀδράνειά σας: «Καὶ τώρα, ὅσοι ζωντανοὶ προσέλθετε».