Wednesday, April 28, 2010
Ο Σερβιτόρος της Ιστορίας
Με τα πλέον μελανά χρώματα σκιαγράφησε τα επόμενα χρόνια για τους Έλληνες ο Λάκης Λαζόπουλος, δεδομένης της προσφυγής στο μηχανισμό στήριξης. Ο Λάκης παρατήρησε πως υπάρχει ακόμα ελπίδα στους πολίτες που ψυχαναγκαστικά αρνούνται να απελπιστούν, ωστόσο μίλησε για τη "νέα οικονομική δικτατορία του ΔΝΤ" που έρχεται την 21η Απριλίου του 2010. "Ο λαός πετιέται στον κάδο της ευρωπαϊκής ιστορίας" είπε και στη συνέχεια απευθύνθηκε στον πρωθυπουργό σε β' πρόσωπο: "Κε Παπανδρέου εσείς θέλατε να έρθετε στην αξουσία" τον κατηγόρησε κι επεσήμανε πως μετά την παρέμβαση του ΔΝΤ θα είναι "ολίγον πρωθυπουργός". Όσο για τον αυτοπροσδιορισμό του Γιώργου Παπανδρέου ως σοσιαλιστή, ο Λάκης είπε πως "ο Παπανδρέου μπορεί να αισθάνεται όσο σοσιαλιστής θέλει το βράδυ αλλά το πρωί σαν καλός δεξιός θα αναγγέλει δυσβάσταχτα μέτρα". Περνώντας το μήνυμα πως ο πρωθυπουργός δεν είναι ίδιος με όλους όσους κυβέρνησαν μέχρι τώρα αλλά το ίδιο υπεύθυνος, ο Λάκης Λαζόπουλος χρησιμοποίησε την αλληγορία του τραπεζιού της ιστορίας. Σύμφωνα με αυτή, στο τραπέζι κάθονταν όλοι οι κυβερνήτες της μεταπολίτευσης, οι υπόλοιποι εκτός από το Γιώργο έτρωγαν και πέταγαν λουλούδια αφειδώς αλλά σηκώθηκαν από το τραπέζι έγκαιρα κι έτσι ο σερβιτόρος της ιστορίας έφερε το λογαριασμό σε εκείνον γιατί αν και δεν έφαγε πολύ, ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε για τις σπατάλες και τις ασωτίες των συνδαιτημόνων του.
Πηγή www.newstime.gr
Monday, April 26, 2010
Η Ομιλία της Χαράς Νικοπούλου για τους Πομάκους και τους Ρωμά
Είναι ιδιαίτερη η συγκίνηση μου σήμερα να βραβεύομαι στη γη που με γέννησε και με μεγάλωσε, στη Μακεδονία!
Ευχαριστώ θερμά το νομάρχη της Θεσσαλονίκης κ.Ψωμιάδη , καθώς και τον πρόεδρο του συμβουλίου αποδήμου ελληνισμού κ. Ταμβάκη , όχι μόνο για την τιμητική διάκριση που μου αποδίδουν στη σημερινή εκδήλωση , αλλά κυρίως γιατί αναγνωρίζουν μέσα από την πορεία μου στα πομακοχώρια, το πρόβλημα που υπάρχει στη Θράκη, με την παρουσία του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, που συντελεί στην πολιτιστική γενοκτονία των Πομάκων και των Ρωμά της Θράκης.
Τα επόμενα λόγια που θα ακούσετε είναι το μήνυμα που στέλνουν μέσα από εμένα οι Πομάκοι της Θράκης.
Όπως ίσως γνωρίζετε, τα τελευταία χρόνια, επέλεξα να εγκατασταθώ μόνιμα και να διδάξω στο ακριτικό πομακοχώρι του Έβρου στο Μεγάλο Δέρειο , έχοντας δίπλα μου ακούραστο συμπαραστάτη το σύζυγο μου Ηλία και την ευχή των γονέων μου!
Έζησα απίστευτες στιγμές με τους μαθητές μου, που διψούσαν να μάθουν "τι είναι η πατρίδα μας".
Ταξιδέψαμε μαζί στα μονοπάτια της Ελλάδας και συγκροτήσαμε τη χορωδία του Μεγάλου Δερείου, που με περηφάνια ερμηνεύει τα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκη, του Τσιτσάνη, και εθνικά κομμάτια στις εορτές .
Τα απογεύματα μαζί με τις μητέρες των Πομάκων παιδιών μου, μαθαίναμε Ελληνικά ήθη και έθιμα των Πομάκων και των Αλεβητών. Τα χρόνια κύλησαν δημιουργώντας ανάμεσά μας σχέσεις αγάπης, εμπιστοσύνης και σεβασμού.
Δυστυχώς πολλές φορές βρέθηκα αντιμέτωπη με τους εγκάθετους του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής που με κάθε τρόπο αντιδρούσαν στην παρουσία μου στο Δέρειο, μια και προκλητικά κάνουν τα πάντα για να εκτουρκίσουν τους Πομάκους και τους Ρωμά και ευτυχώς αποτέλεσα εν μέρει τροχοπέδη στα σχέδια τους.
Αφενός θέλω λοιπόν να στείλω ένα μήνυμα στο Σάρνιτς στον Πρόξενο της Κομοτηνής:
Η μειονότητα στη Θράκη είναι ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Τουρκική.
Αν και μαζί με τους Πομάκους και τους Αλεβήτες του Δερείου αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα, εντούτοις αντέξαμε , γιατί ο Θεός μας έστειλε ως οδηγούς στο δύσκολο αγώνα μας , τα παιδιά, τους μαθητές μου, τους πιο αξιοπρεπείς ΕΛΛΗΝΕΣ της Θράκης.
Τα "δικά μου πομακόπουλα" ως γνήσια Ελληνόπουλα με κάθε τρόπο στέλνουν ένα ηχηρό ράπισμα σε όσους αναρωτιούνται σήμερα μέσα από εγχειρίδια ντροπής "Τι είναι η πατρίδα μας."
Ο κάθε ΕΛΛΗΝΑΣ του χθες και του σήμερα ΦΩΝΑΖΕΙ "τι ειναι η Πατρίδα μας":
Μέσα από τα βάθη των αιώνων το θρυλικό <<ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ>> του Λεωνίδα και των 300 ορίζει τι είναι η Ελλάδα....
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ είναι η ΕΛΛΑΣ του χθες και του σήμερα , έτσι όπως θα θέλαμε όλοι να είναι,
"Πατρίδα μας" είναι ο Σωκράτης, ο Περικλής,
οι αρχαίοι φιλόσοφοι, οι ρήτορες...
Πατρίδα μας είναι οι βυζαντινοί Αυτοκράτορες, ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ,
ο δάσκαλος του γένους Ευγένιος Βούλγαρης...
ο Έλλην φιλόσοφος Μιχαήλ Ψελλός, ο φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός ή Πλύθων, η Άννα Κομνηνή.
ΟΙ ΕΠΙ 400 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΙ ΜΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ,
οι Φιλικοί,
Ο ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ που διαχρονικά κήρυττε: " τα σχολειά χτίστε , εκεί ο Θεός μένει της ελευθερίας".......
Ελλάδα είναι ο Κολοκοτρώνης,
ο Μακρυγιάννης,
ο Μιαούλης,
η Μπουμπουλίνα,
ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ ΣΤΑ ΚΡΥΦΑ ΣΧΟΛΕΙΑ διατήρησαν στους αιώνες ΤΟ ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΝ, ΤΟ ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ, ΤΟ ΟΜΟΘΡΗΣΚΟΝ , όπως απ' την αρχαία ακόμη Ελλάδα όριζε ο Ηρόδοτος
ΕΛΛΑΔΑ, Πατρίδα μας
είναι ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ που αγωνίστηκε για να απελευθερώσει αυτή εδώ την ιερή γη των Μακεδόνων,
ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης που θυσιάστηκε για την Κύπρο,
ο Διγενής,
ο Οπλαρχηγός στον αγώνα της ανεξαρτησίας της Βορείου Ηπείρου ο προπάππους μου θρυλικός Αθανάσιος Φαρμάκης,
αλλά μέχρι και σήμερα "πατριδα μας ΕΛΛΑΔΑ"
είναι οι Ήρωες των Ιμίων......
Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης.........
ο Παναγιώτης Βλαχάκος ,
μα και κάθε εν ζωή Έλληνας πιλότος που καθημερινά αναχαιτίζει στο Αιγαίο τα τουρκικά αεροσκάφη
ΕΛΛΑΔΑ, Πατρίδα μου δικιά μου και δικιά σας,
είναι ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΦΘΑΝΕΙ ΣΤΑ ΑΚΡΙΤΙΚΑ ΜΕΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟ "ΑΛΦΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΨΙΛΟΝ" ΠΟΥ ΙΔΙΟ ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΑΤΑΙ ΓΡΑΦΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΕΙ ΠΩΣ ΗΜΑΣΤΑΝ -ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ......
"Πατρίδα μας" είναι κάθε ξεριζωμένος Έλληνας του Πόντου, κάθε ξενιτεμένος Ηπειρώτης, κάθε αγέρωχος Μακεδόνας, κάθε Θεσσαλός, κάθε Στερεοελλαδίτης, Πελοποννήσιος, νησιώτης, κάθε Έλληνας της Διασποράς.
Μα πάνω από όλα για εμένα τη δασκάλα του Δερείου:
ΕΛΛΑΔΑ είναι κάθε Πομάκος μαθητής μου που φωνάζει μέσα από σχολικές εφημερίδες ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΟΣ ειναι ΕΛΛΗΝΑΣ , μα κάποιοι τόσο άκριτα και ανεύθυνα τον ρίχνουν στα δίχτυα της Τουρκίας , δημιουργώντας δίγλωσσα νηπιαγωγεία και αρνούμενοι πεισματικά την ίδρυση δημοσίων σχολείων στα πομακοχώρια.
Μπορεί κάποιοι να απαγόρευσαν στους Πομάκους μαθητές μου να φορέσουν με υπερηφάνεια, λίγες μέρες πριν, στις 25 Μαρτίου την Εθνική φορεσιά του Τσολιά που τόσο επιθυμούσαν μα ο Χασάν , ο Ρετζέπ, ο Οκτάϊ, η Γελής, η Νουράν , η Μελίσα ο Σαμπρί, ο Σαλή, η Νουρτζάν, ο Ερτζάν ,ο Μπαρής, η Ετζέ, η Φατμέ, η Γκιζέμ, ο Σαμπρί , ο Τζελάλ, η Ντιλάρα, ο Σετσκήν , ο Αλή, ο Γιουνούς, οι δικοί μου μαθητές αλλά και εμείς οι δασκάλες του ελληνόγλωσσου προγράμματος του Μειονοτικού σχολείου Μεγάλου Δερείου Έβρου η κυρία Σουμάκα Ζαφείρω, η κυρία Ελπίδα Τζώρτζη και εγώ δεν πτοηθήκαμε.
Αντίθετα ΣΕ ΚΑΘΕ ΞΕΝΟ Ή ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΕΠΙΒΟΥΛΕΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ,
στον Αλβανό που εγείρει θέμα Τσάμηδων,
στον σκοπιανό που προκλητικά οικειοποιείται τη ΓΗ των Μακεδόνων,
και στον Τούρκο που καταδυναστεύει την Κύπρο και επιβουλεύεται τη Θράκη και το Αιγαίο αφιερώνουμε μέσα από τα βάθη της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ μας το τραγούδι που ακούστηκε στη φετινή επέτειο της 25ης Μαρτίου:
ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ,
ΠΟΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΟΙΡΑ ΔΙΑΦΕΝΤΕΥΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΡΟ
ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΝΑ ΔΗΛΩΣΩ ΥΠΟΤΑΓΗ.
ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ
Ευχαριστώ θερμά το νομάρχη της Θεσσαλονίκης κ.Ψωμιάδη , καθώς και τον πρόεδρο του συμβουλίου αποδήμου ελληνισμού κ. Ταμβάκη , όχι μόνο για την τιμητική διάκριση που μου αποδίδουν στη σημερινή εκδήλωση , αλλά κυρίως γιατί αναγνωρίζουν μέσα από την πορεία μου στα πομακοχώρια, το πρόβλημα που υπάρχει στη Θράκη, με την παρουσία του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, που συντελεί στην πολιτιστική γενοκτονία των Πομάκων και των Ρωμά της Θράκης.
Τα επόμενα λόγια που θα ακούσετε είναι το μήνυμα που στέλνουν μέσα από εμένα οι Πομάκοι της Θράκης.
Όπως ίσως γνωρίζετε, τα τελευταία χρόνια, επέλεξα να εγκατασταθώ μόνιμα και να διδάξω στο ακριτικό πομακοχώρι του Έβρου στο Μεγάλο Δέρειο , έχοντας δίπλα μου ακούραστο συμπαραστάτη το σύζυγο μου Ηλία και την ευχή των γονέων μου!
Έζησα απίστευτες στιγμές με τους μαθητές μου, που διψούσαν να μάθουν "τι είναι η πατρίδα μας".
Ταξιδέψαμε μαζί στα μονοπάτια της Ελλάδας και συγκροτήσαμε τη χορωδία του Μεγάλου Δερείου, που με περηφάνια ερμηνεύει τα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκη, του Τσιτσάνη, και εθνικά κομμάτια στις εορτές .
Τα απογεύματα μαζί με τις μητέρες των Πομάκων παιδιών μου, μαθαίναμε Ελληνικά ήθη και έθιμα των Πομάκων και των Αλεβητών. Τα χρόνια κύλησαν δημιουργώντας ανάμεσά μας σχέσεις αγάπης, εμπιστοσύνης και σεβασμού.
Δυστυχώς πολλές φορές βρέθηκα αντιμέτωπη με τους εγκάθετους του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής που με κάθε τρόπο αντιδρούσαν στην παρουσία μου στο Δέρειο, μια και προκλητικά κάνουν τα πάντα για να εκτουρκίσουν τους Πομάκους και τους Ρωμά και ευτυχώς αποτέλεσα εν μέρει τροχοπέδη στα σχέδια τους.
Αφενός θέλω λοιπόν να στείλω ένα μήνυμα στο Σάρνιτς στον Πρόξενο της Κομοτηνής:
Η μειονότητα στη Θράκη είναι ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Τουρκική.
Αν και μαζί με τους Πομάκους και τους Αλεβήτες του Δερείου αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα, εντούτοις αντέξαμε , γιατί ο Θεός μας έστειλε ως οδηγούς στο δύσκολο αγώνα μας , τα παιδιά, τους μαθητές μου, τους πιο αξιοπρεπείς ΕΛΛΗΝΕΣ της Θράκης.
Τα "δικά μου πομακόπουλα" ως γνήσια Ελληνόπουλα με κάθε τρόπο στέλνουν ένα ηχηρό ράπισμα σε όσους αναρωτιούνται σήμερα μέσα από εγχειρίδια ντροπής "Τι είναι η πατρίδα μας."
Ο κάθε ΕΛΛΗΝΑΣ του χθες και του σήμερα ΦΩΝΑΖΕΙ "τι ειναι η Πατρίδα μας":
Μέσα από τα βάθη των αιώνων το θρυλικό <<ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ>> του Λεωνίδα και των 300 ορίζει τι είναι η Ελλάδα....
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ είναι η ΕΛΛΑΣ του χθες και του σήμερα , έτσι όπως θα θέλαμε όλοι να είναι,
"Πατρίδα μας" είναι ο Σωκράτης, ο Περικλής,
οι αρχαίοι φιλόσοφοι, οι ρήτορες...
Πατρίδα μας είναι οι βυζαντινοί Αυτοκράτορες, ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ,
ο δάσκαλος του γένους Ευγένιος Βούλγαρης...
ο Έλλην φιλόσοφος Μιχαήλ Ψελλός, ο φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός ή Πλύθων, η Άννα Κομνηνή.
ΟΙ ΕΠΙ 400 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΙ ΜΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ,
οι Φιλικοί,
Ο ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ που διαχρονικά κήρυττε: " τα σχολειά χτίστε , εκεί ο Θεός μένει της ελευθερίας".......
Ελλάδα είναι ο Κολοκοτρώνης,
ο Μακρυγιάννης,
ο Μιαούλης,
η Μπουμπουλίνα,
ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ ΣΤΑ ΚΡΥΦΑ ΣΧΟΛΕΙΑ διατήρησαν στους αιώνες ΤΟ ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΝ, ΤΟ ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ, ΤΟ ΟΜΟΘΡΗΣΚΟΝ , όπως απ' την αρχαία ακόμη Ελλάδα όριζε ο Ηρόδοτος
ΕΛΛΑΔΑ, Πατρίδα μας
είναι ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ που αγωνίστηκε για να απελευθερώσει αυτή εδώ την ιερή γη των Μακεδόνων,
ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης που θυσιάστηκε για την Κύπρο,
ο Διγενής,
ο Οπλαρχηγός στον αγώνα της ανεξαρτησίας της Βορείου Ηπείρου ο προπάππους μου θρυλικός Αθανάσιος Φαρμάκης,
αλλά μέχρι και σήμερα "πατριδα μας ΕΛΛΑΔΑ"
είναι οι Ήρωες των Ιμίων......
Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης.........
ο Παναγιώτης Βλαχάκος ,
μα και κάθε εν ζωή Έλληνας πιλότος που καθημερινά αναχαιτίζει στο Αιγαίο τα τουρκικά αεροσκάφη
ΕΛΛΑΔΑ, Πατρίδα μου δικιά μου και δικιά σας,
είναι ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΦΘΑΝΕΙ ΣΤΑ ΑΚΡΙΤΙΚΑ ΜΕΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟ "ΑΛΦΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΨΙΛΟΝ" ΠΟΥ ΙΔΙΟ ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΑΤΑΙ ΓΡΑΦΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΕΙ ΠΩΣ ΗΜΑΣΤΑΝ -ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ......
"Πατρίδα μας" είναι κάθε ξεριζωμένος Έλληνας του Πόντου, κάθε ξενιτεμένος Ηπειρώτης, κάθε αγέρωχος Μακεδόνας, κάθε Θεσσαλός, κάθε Στερεοελλαδίτης, Πελοποννήσιος, νησιώτης, κάθε Έλληνας της Διασποράς.
Μα πάνω από όλα για εμένα τη δασκάλα του Δερείου:
ΕΛΛΑΔΑ είναι κάθε Πομάκος μαθητής μου που φωνάζει μέσα από σχολικές εφημερίδες ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΟΣ ειναι ΕΛΛΗΝΑΣ , μα κάποιοι τόσο άκριτα και ανεύθυνα τον ρίχνουν στα δίχτυα της Τουρκίας , δημιουργώντας δίγλωσσα νηπιαγωγεία και αρνούμενοι πεισματικά την ίδρυση δημοσίων σχολείων στα πομακοχώρια.
Μπορεί κάποιοι να απαγόρευσαν στους Πομάκους μαθητές μου να φορέσουν με υπερηφάνεια, λίγες μέρες πριν, στις 25 Μαρτίου την Εθνική φορεσιά του Τσολιά που τόσο επιθυμούσαν μα ο Χασάν , ο Ρετζέπ, ο Οκτάϊ, η Γελής, η Νουράν , η Μελίσα ο Σαμπρί, ο Σαλή, η Νουρτζάν, ο Ερτζάν ,ο Μπαρής, η Ετζέ, η Φατμέ, η Γκιζέμ, ο Σαμπρί , ο Τζελάλ, η Ντιλάρα, ο Σετσκήν , ο Αλή, ο Γιουνούς, οι δικοί μου μαθητές αλλά και εμείς οι δασκάλες του ελληνόγλωσσου προγράμματος του Μειονοτικού σχολείου Μεγάλου Δερείου Έβρου η κυρία Σουμάκα Ζαφείρω, η κυρία Ελπίδα Τζώρτζη και εγώ δεν πτοηθήκαμε.
Αντίθετα ΣΕ ΚΑΘΕ ΞΕΝΟ Ή ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΕΠΙΒΟΥΛΕΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ,
στον Αλβανό που εγείρει θέμα Τσάμηδων,
στον σκοπιανό που προκλητικά οικειοποιείται τη ΓΗ των Μακεδόνων,
και στον Τούρκο που καταδυναστεύει την Κύπρο και επιβουλεύεται τη Θράκη και το Αιγαίο αφιερώνουμε μέσα από τα βάθη της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ μας το τραγούδι που ακούστηκε στη φετινή επέτειο της 25ης Μαρτίου:
ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ,
ΠΟΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΟΙΡΑ ΔΙΑΦΕΝΤΕΥΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΡΟ
ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΝΑ ΔΗΛΩΣΩ ΥΠΟΤΑΓΗ.
ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ
Friday, April 23, 2010
H Τζούλια Αλεξανδράτου στην Βουλή
Δεν του έφτανε το ΔΝΤ και η Ε.Ε. που τους έχει πάνω από το κεφάλι του να επιτηρούν τα μέτρα της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, τώρα έχει έναν ακόμα πονοκέφαλο… την Τζούλια Αλεξανδράτου που του στέλνει επιστολή διαμαρτυρίας για τα όσα είπε εναντίον της ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλης.
Να τη γράφει, σε… άπταιστα ελληνικά προς έκπληξη όλων, η Τζούλια στην επιστολή της:
«Αξιότιμοι κύριοι,
Βιώνοντας κι εγώ, όπως όλοι οι Έλληνες τις δραματικές εξελίξεις με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και τις αγωνιώδεις προσπάθειές σας για την καλύτερη δυνατή στήριξη και επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε από την Ε.Ε., αλλά και το ΔΝΤ, έκπληκτη παρακολούθησα την ομιλία ενώπιον του ελληνικού κοινοβουλίου του βουλευτή του Σύριζα, κου Δ. Παπαδημούλη.
Ο κ. Παπαδημούλης με τον οποίο ουδέποτε είχα προσωπική ή με οποιοδήποτε τρόπο επαφή, από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων αναφέρθηκε στο όνομά μου με χαρακτηρισμούς απαξιωτικούς και προσβλητικούς για μένα ως άνθρωπο όσο και ως επαγγελματία.
Προφανώς ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ελλείψει πολιτικού λόγου και επιχειρημάτων, επιδιώκοντας μόνο τον εντυπωσιασμό και την αναμετάδοση του ανύπαρκτου πολιτικά λόγου του από τα ΜΜΕ, χρησιμοποίησε το όνομά μου με υβριστικό τρόπο, χρησιμοποιώντας τη βουλευτική του ασυλία για μια αήθη και άνανδρη επίθεση σε βάρος ενός απροστάτευτου στη συγκεκριμένη περίπτωση πολίτη, διασύροντάς με από τον ύψιστο και ανώτερο ναό της δημοκρατίας, το κοινοβούλιο.
Δίχως καμία αιτία και κανένα επιχείρημα, πέρα από υβριστικούς χαρακτηρισμούς του, ο κ. Παπαδημούλης υποστήριξε ενώπιον της ολομέλειας του κοινοβουλίου ότι φοροδιαφεύγω και εξαπατώ το ελληνικό κράτος, τη στιγμή μάλιστα που υπόκειμαι διαρκώς σε αλλεπάλληλους ελέγχους από τα αρμόδια όργανα της πολιτείας, δίχως να έχει προκύψει από την πλευρά μου η παραμικρή παρατυπία. Κι όλα αυτά τη στιγμή που εγώ εκτίθεμαι, εξαιτίας του επαγγέλματός μου ως καταξιωμένη καλλιτέχνης, καθημερινά στα ΜΜΕ και προσπαθώ να αποτελέσω παράδειγμα για την οικονομική στήριξη της χώρας μας, καταβάλλοντας μέχρι κεραίας και με διαφάνεια κάθε ευρώ που μου αναλογεί από φόρους και υποχρεώσεις
Την ίδια στιγμή προσωπικά αμφιβάλλω αν ο κ. Παπαδημούλης λειτουργεί με την ίδια διαφάνεια απέναντι στο ελληνικό δημόσιο. Αμφιβάλλω αν ο κ. Παπαδημούλης τη στιγμή που με υβρίζει και με κατηγορεί αβάσιμα, δεν έχει εμπλακεί σε κάποια από τις πολλές υποθέσεις διαφθοράς και σκανδάλων για τα οποία βοά ο πολιτικός κόσμος της χώρας και ταλανίζουν εδώ και χρόνια την ελληνική οικονομία
Αμφιβάλλω αν ο κ. Παπαδημούλης δεν έχει χαρτοφυλάκιο μετοχών σε «off shore» εταιρίες, δεν έχει χρηματιστεί, δεν έχει «λαδωθεί», δεν έχει συμμετάσχει σε κάθε λογής ρεμούλες και δεν έχει υποκύψει σε πιέσεις οικονομικά ισχυρών με αντάλλαγμα φυσικά το χρήμα.
Επειδή ο κ. Παπαδημούλης καλύπτεται δυστυχώς από τη βουλευτική ασυλία, η κίνησή μου να στραφώ νομικά εναντίον του, μετά την ανήθικη επίθεση που μου εξαπέλυσε και μάλιστα μέσα από το κοινοβούλιο, ήταν καθαρά συμβολική. Όμως μέσω της παρούσης επιστολής, εκτιμώ ότι κάνω κάτι άκρως ουσιαστικό. Ασκώ το δικαίωμα που μου δίνει το σύνταγμα της Ελλάδας να απευθυνθώ σ’ εσάς, τους ανώτερους θεσμούς του κοινοβουλευτικού μας συστήματος και να σας ζητήσω να με προστατεύσετε από τον κ. Παπαδημούλη και τους ομοίους του που προσβάλλουν το κύρος του ελληνικού κοινοβουλίου.
Ως πολίτης της χώρας στην οποία γεννήθηκε η δημοκρατία, πιστεύω ότι θα σκύψετε με ενδιαφέρον και στοργή στην περίπτωση της κατάφορης προσβολής και αδικίας σε βάρος μου και θα με περιβάλλετε με αγάπη, προστατεύοντάς με παράλληλα και ως επαγγελματία που προσπαθώ καθημερινά να προάγω την τέχνη, αλλά και να βοηθήσω αυτή τη δύσκολη στιγμή την Ελλάδα μας, καταβάλλοντας μέχρι κεραίας τις οικονομικές μου υποχρεώσεις, εργαζόμενη σκληρά πολλές φορές και νύχτα κάτω από αντίξοες συνθήκες
Στην προσπάθειά σας αυτή να βγούμε από την οικονομική κρίση, διατίθεμαι να συμμετέχω με οποιοδήποτε τρόπο καθώς έρχομαι σε επαφή με τους νέους και τις νέες της χώρας μας αποτελώντας για τους περισσότερους «είδωλο». Κι επειδή ακριβώς είμαι άκρως ευαισθητοποιημένη και θέλω να προσφέρω στην κοινωνία, όχι μόνο δείγματα της καλλιτεχνικής μου φύσης αλλά και του κοινωνικού μου έργου, δε σας κρύβω ότι σκέπτομαι πλέον σοβαρά να εισέλθω ενεργά στο χώρο της πολιτικής, καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που σε κάθε μου εμφάνιση με προτρέπουν να συμμετέχω στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, ως εκπρόσωπο της νέας γενιάς της πατρίδας μας.
Μετά τιμής
Τζούλια Αλεξανδράτου»
Saturday, April 17, 2010
ΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ TOY ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
ΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ
ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΩΝ ΟΡΩΝ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΘΟΛΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού Φιλολόγου - Ιστορικού
Συγγραφέως
Στην εποχή μας όταν πρόκειται να αναλύσουμε έναν όρο, μία λέξη, ένα νόημα, το οποίο αναφέρεται στις σχέσεις με συστήματα εξουσίας, πρέπει να έχουμε πάντα υπ’ όψιν μας όσα έγραφε ο Θουκυδίδης στο τρίτο βιβλίο της ιστορίας του «του Πελοποννησιακού πολέμου» (Γ,82,4), σχετικά με την δράση των τότε ισχυρών: «Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει», που σε νεοελληνική απόδοση σημαίνει: «Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και την σημασία των λέξεων» (ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, Γ,82,4).
Όπως τότε δηλαδή οι διάφορες πόλεις με την πολυμήχανη υπουλότητα των επιθέσεών τους κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαιρέτως την σημασία των λέξεων, δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα, έτσι και σήμερα οι σύγχρονοι κοσμοεξουσιαστές εφαρμόζουν την ανωτέρω «θουκυδίδειον ρήσιν», για την αλλαγή της σημασίας των λέξεων.
Έτσι λοιπόν, σήμερα, πολλοί είναι οι παίζοντες το παιχνίδι των κοσμοεξουσιαστών. Για να το πετύχουν όμως πρέπει να αφαιρέσουν μέσα από κάθε λαό το στοιχείο, που τον χαρακτηρίζει και τον διαφοροποιεί ως έθνος. Να αλλάξουν την σημασία των λέξεων, να κάνουν τους λαούς να μισούν ο,τι έπρεπε να αγαπούν και το αντίθετο.
Έτσι δυστυχώς γίνεται... Έχουμε ξαναγράψει ότι όποιος σήμερα αγαπά την πατρίδα του, όποιος σκέπτεται εθνικά, δηλαδή όποιος φρονεί εθνικά, λέγεται ορθώς «εθνικόφρων». Κι όμως, για να δικαιολογούν οι κοσμοεξουσιαστές τις πράξεις τους έχουν αλλάξει την σημασία της λέξεων, παρασύροντας και άλλους λεξικογράφους. Ξέρετε για παράδειγμα τι γράφει το ηλεκτρονικό «Μείζον Ελληνικό Λεξικό» Τεγόπουλου – Φυτράκη για την λέξη «εθνικόφρων», που σήμερα έχει γίνει «εθνικόφρονας»; Γράφει τα ακόλουθα μονοτονικά:
«Εθνικόφρονας [-ων, -ον (-ονος)] κ. εθνικόφρονας (ο) επίθ. ο εμφορούμενος από εθνικά φρονήματα | (ειδ.) συντηρητικός εθνικιστής, αντίθετος προς τις αριστερές τάσεις».
Διανοείσθε λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, που έχουμε φθάσει; Διανοείσθε ότι η διαστρεβλωμένη επίτηδες ερμηνεία, που τώρα χαρακτηρίζεται «ειδική», γράφει ότι εθνικόφρων είναι ο συντηρητικός εθνικιστής, αντίθετος προς τις αριστερές τάσεις; Και το ίδιο λεξικό έχει ακόμα το λήμμα «αντιδεξιός», χαρακτηρίζοντάς τον ως «αντίθετο προς την δεξιάν ιδεολογία» ενώ το αντίθετο «αντιαριστερός» δεν αναγράφεται πουθενά! Γιατί: Μα απλούστατα, διότι η «κομματική» αριστερά (και όχι οι αριστεροί στο σύνολό τους) και σήμερα αλλά και από παλιά δεν εξέφραζε το έθνος αλλά τον διεθνισμό. Μετά δε την κατάρρευσή του βρήκαν στέγη στην θυγατρική του διεθνισμού, την παγκοσμιοποίηση! Γι’ αυτό και εφαρμόζουν κατά γράμμα το «δόγμα Κίσσιγκερ» δια της «γραμμής Ρεπούση».
Αν όμως, οι προπάτορές μας ακολουθούσαν αυτή την πολιτική αντίληψη τότε ούτε η παλιγγενεσία του 1821 θα γινόταν, ούτε οι λαμπρές σελίδες του 1912-13, ούτε η δόξα του 1919-22, ούτε το έπος του 1940 και οι Έλληνες θα αναφέρονταν απλώς στα βιβλία των εξαφανισθέντων εθνών.
Οι εχθροί του Ελληνικού Έθνους επιδιώκουν να παρασύρουν τον Ελληνικό λαό να πιστεύση σε αυτήν την ηττοπαθή αντίληψη. Πόσες δε, ωραίες στο αυτί λέξεις, δεν έχουν «επιστρατεύσει» δήμερα, για να στολίζουν την ηττοπάθεια η την προδοσία: Ειρηνοφιλία, ισότης των φυλών, ανεξιθρησκία, διεθνής κατανόηση κ.λπ. Όμως οι Έλληνες επιζήσαμε ιστορικώς χιλιάδες χρόνια και εξασφαλίσαμε την εθνική μας ελευθερία, μόνο με την συνειδητοποίηση της ενότητός μας ως Έθνους. Αυτό βεβαιώνει η πραγματικότητα και μπορούν να την αλλάξουν τα χιλιάδες ψεύδη της μισελληνικής προπαγάνδας.
Ας δούμε όμως ακόμη έναν παγκοσμιοποιημένο ορισμό. Αυτόν του εθνικισμού. Σύμφωνα λοιπόν πάλι με το μονοτονικό «Μείζον Ελληνικό Λεξικό» Τεγόπουλου – Φυτράκη:
«Εθνικισμός:(ο) ουσ. η σε μεγάλο βαθμό προσήλωση στο έθνος και στα εθνικά ιδανικά που συνοδεύεται, μερικές φορές, από ξενοφοβία και επιθυμία απομόνωσης | εθνική συνείδηση που χαρακτηρίζεται από την πεποίθηση ότι το έθνος υπερέχει από τα άλλα και οφείλει να προβάλει με έμφαση τον πολιτισμό και τα συμφέροντά του εις βάρος άλλων εθνών | κίνηση για πολιτική ανεξαρτησία υπόδουλης εθνότητας».
Αυτόν μάλιστα τον ορισμό αναμασούν όλα σχεδόν τα σύγχρονα ελληνικά λεξικά.
Όμως ένας εκ των πλέον αρμοδίων επί του θέματος, ο επιφανής καθηγητής πολλών Πανεπιστημίων Δημήτριος Βεζανής προσδιώρισε στην «Γενική Πολιτειολογία» του την διαφορά μεταξύ «εθνικισμού» και «εθνισμού».
Ο εθνικισμός λοιπόν, γράφει ο εξαίρετος πολιτειολόγος, αποτελεί την «ενεργητικήν κατάφασιν της ιδέας του 'Εθνους». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι όταν είσαι εθνικιστής πιστεύεις στα ιδεώδη του Έθνους σου και ενεργείς, αγωνίζεσαι δηλαδή γι’ αυτά τα ιδανικά. Από την άλλη ο Εθνισμός αποτελεί «την παθητικήν κατάφασιν της ιδέας του Έθνους». Και τούτο με την σειρά του σημαίνει ότι ο Εθνιστής πιστεύει στα ιδεώδη του Έθνους, αλλά ηθελημένα δεν αγωνίζεται γι’ αυτά.
Φαίνεται λοιπόν καθαρά ότι ο εθνικιστής είναι ένας δρων αγωνιστής υπέρ του Έθνους ενώ ο εθνιστής απλώς πιστεύει στο Έθνος, ανήκει εις αυτό, άλλα δεν επιθυμεί να αγωνισθή για το Έθνος του. Προσφάτως, μάλιστα, συναντήσαμε στις οθόνες της τηλοψίας κάποιους που δήλωναν ότι αγαπούσαν την Ελλάδα αλλά εξεδηλώνοντο κατά των συλλαλητηρίων) Μου θυμίζει βεβαίως και κάποιους «γιαλαντζί» αντιστασιακούς, που, όταν οι σύντροφοί τους πλήρωναν την αντίθεσή τους προς την δικτατορία με φυλακίσεις στα υπόγεια, εκείνοι έκαναν αντίσταση στα μπαράκια τοης αλλοδαπής. Αυτός είναι ο εθνιστής, ο παθητικός δηλαδή φορέας της εθνικής ιδέας.
Οι ανωτέρω διακρίσεις ήταν απολύτως απαραίτητο να αναφερθούν, διότι τελευταία οι εχθροί του έθνους, ακολουθώντας την αποκάλυψη του Θουκυδίδου, μέσω των οργάνων τους προκαλούν μία σκόπιμη σύγχυση στις έννοιες του εθνικιστού και εθνιστού.
Όμως την σύνδεση του εθνικισμού με την ενέργεια την είχε επισημάνει και ο Ίων Δραγούμης, ο οποίος χαρακτηριστικώς, από το 1904, στο σύγγραμά του «Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες», Αθήναι. 1991, εκδ. "ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ" σελ. 62 κ.ε. γράφει:
«Ο εθνικισμός είναι μορφή της ενέργειας... Η ενέργειά μου με κάνει εθνικιστή...»
Το πολιτικό λοιπόν σύνθημα, που ανταποκρίνεται στην ανάγκην της εποχής είναι «ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΕΘΝΙΚΟ»!
Πρέπει οι Έλληνες να δείξουμε εμπράκτως την αγάπη μας προς την πατρίδα μας την Ελλάδα. Αλλά η αγάπη μας αυτή δεν θα πρέπει να μείνη στα λόγια η στα κρυφά ενδόμυχα αισθήματα. Αλλά να εκδηλωθή με έργα και με αγώνα.
Επειδή όμως σήμερα πολλοί είναι εκείνοι, που δηλώνουν πατριώτες αλλά όχι εθνικιστές, ερμηνεύοντας μάλιστα κάθε φορά κατά το δοκούν τους όρους θα χρειασθή να αναλύσουμε την σχέση μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού. Έτσι θα καταλήξουμε σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα:
«Πατρίς», λοιπόν, σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα και λεξικά είναι «η γη των πατέρων». Μάλιστα στα αρχαία χρόνια που οι Κρήτες που είχαν μητριαρχία, ωμιλούσαν όχι περί της Πατρίδος, περί της γης δηλαδή των πατέρων, αλλά περί της Μητρίδος, περί της γης των μητέρων («Η δε πατρίς και μητρίς ως Κρήτες καλούσι, πρεσβύτερα και μείζονα δίκαια γονέων έχουσα, πολυχρόνιος μεν εστιν ου μην αγήρως ουδ’αυτάρκης, αλλ’ αεί πολυωρίας δεομένη και βοηθείας και φροντίδος επισπάται», Πλουτάρχου «ει πρεσβυτέρω πολιτευτέον»).
Η αγάπη, λοιπόν, προς την Πατρίδα και ο αγώνας υπέρ αυτής ονομάζεται Πατριωτισμός.
Ο Εθνικισμός όπως αναλύσαμε προηγουμένως, βασίζεται στο Έθνος. Ο δε πατριωτισμός στην Πατρίδα. Επομένως διαπιστώνουμε ότι ο Εθνικισμός υπάρχει στον πνευματικό χώρο, αλλά και στον βιολογικό, διότι προϋποθέτει την ύπαρξη φυλής. Επίσης ο Εθνικισμός είναι διαχρονικός, διότι στην έννοια του Έθνους περιλαμβάνονται οι άγεννητοι και οι νεκροί. Και για τις πράξεις μας «Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί», όπως λέει ο Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς.
Το Έθνος λοιπόν, επεκτείνεται στο παρελθόν και στο μέλλον. Η πατρίδα από την άλλη έχει συναισθηματικό περιεχόμενο, διότι συνδέει τα άτομα ενός ομοεθνούς λαού προς έναν γεωγραφικό χώρο. Μπορεί να υπάρξη Έθνος χωρίς Πατρίδα (π.χ. διότι αυτή κατεκτήθη και το έθνος εξεδιώχθη).
Η έννοια του Έθνους επομένως είναι διαφορετική από την έννοια της πατρίδος και οπωσδήποτε πιο ευρεία. Βεβαίως, όλα τα έθνη αγωνίζονται να δημιουργήσουν Πατρίδα, η οποία να περιλαμβάνη όλους τους ομοεθνείς. Όλα τα έθνη μάχονται να απελευθερώσουν τα τμήματα της Πατρίδος τους που είναι υπόδουλα. Και μάλιστα, σήμερα δημιουργούνται τεχνικώ τω τρόπω από τους κοσμοεξουσιαστές και «έθνη», τα οποία με διαστρεβλωμένη και κατασκευασμένη ιστορία προσπαθούν να οικειοποιηθούν το παρελθόν και την ιστορία σπουδαίων και παναρχαίων λαών, τη βοηθεία πολλών αδρανούντων δηλωμένων εθνιστών, καλυπτομένων από το σύγχρονο επίθετο «πατριώτης», προβάλλοντας μάλιστα το σοφιστικό επιχείρημα ότι «δεν υπάρχουν περισσότερο η λιγότερο πατριώτες». Έχουμε ακούσει πλειστάκις στην τηλοψία εκπροσώπους της θολοκουλτούρας να θέτουν σε «δίλημμα» τους αμηχάνους και αντιθέτους προς αυτήν την άποψη παρευρισκομένους, με την ερώτηση: «Είσαι εσύ περισσότερο πατριώτης από εμένα;» Και αντί αυτοί να τους δώσουν την πρέπουσα απάντηση, συμβιβάζονται με την ισοβαθμία του πατριωτισμού όλων, προς χαράν της επηρμένης θολοκουλτούρας.
Επομένως, από την ανάλυση των ανωτέρω εννοιών προκύπτει ότι ο Εθνικισμός και ο Πατριωτισμός είναι δυό αλληλένδετες έννοιες. Επομένως, μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι ο καλός εθνικιστής είναι και καλός πατριώτης και αντιστρόφως.
Η θολοκουλτούρα βεβαίως έχει επιδοθή σε έναν αγώνα διαστρεβλώσεως και αλλαγής της σημασίας των λέξεων «εθνικισμός» και «πατριωτισμός». Και για την μεν πρώτη έχει δώσει την διαστρεβλωμένη ερμηνεία ότι «Εθνικισμός είναι η σε μεγάλο βαθμό προσήλωση στο έθνος και στα εθνικά ιδανικά που συνοδεύεται, μερικές φορές, από ξενοφοβία και επιθυμία απομόνωσης...»
Αυτό το μερικές φορές τα αλλάζει όλα... Δηλαδή και όσους δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτές τις μερικές φορές, θα τους πάρη το ποτάμι της «σκοπίμου γενικότητος» του ορισμού, ο οποίος κάνει και όσους θέλουν να είναι εθνικιστές να φοβούνται να το δηλώσουν μήπως και τους ταυτίσουν με όσους υπάγονται στο «μερικές φορές». Μεσοβέζικα πράγματα, μεσοβέζικοι ορισμοί, που κάνουν όμως στο ακέραιο την δουλειά (δηλαδή την εκ δουλείας εργασία) της θολοκουλτούρας.
«Για να μην απορούν, όμως, για τους σωστούς ορισμούς («εθνικόφρονος και εθνικιστού») τους θυμίζω να διαβάσουν το έργο του όντως σπουδαίου αλλά και χαρακτηριζομένου από τους ιδίους «Πατέρα της Δημοκρατίας» Αλεξάνδρου Παπαναστασίου με τον τίτλο: «Εθνικισμός». Το έργο αυτό το έχουν εξαφανίσει από την αγορά, διότι τους ξεμπροστιάζει, τραβώντας την ψεύτικη λεοντή των υποτιθεμένων προοδευτικών αγωνιστών».
«Ημπορούμεν να ορίσωμεν τον Εθνικισμόν ως την προσπάθειαν ενός έθνους προς επιβολήν του εντός των ορίων του δι’ αποκρούσεως αλλοεθνούς επιβολής η δια συγχωνεύσεως εις εν όλον των χωρισμένων μερών του αυτού Έθνους. Εις την πρώτην περίπτωσιν η εθνικιστική ιδέα εκδηλώνεται εις την καταπολέμησιν της ξενικής επιδράσεως, εις δε την δευτέραν εις την κατάπνιξιν των τοπικιστικών τμημάτων του αυτού Έθνους. Και εις τας δύο περιπτώσεις το ουσιώδες είναι η προσπάθεια προς κυριαρχίαν της υποστάσεως ολοκλήρου του Έθνους».
Ο Παπαναστασίου τα έγραφε αυτά όχι οι σημερινοί εθνικιστές. Την θολοκουλτούρα, ο σπουδαίος Έλλην, την είχε καταλάβει από τότε. Και δεν είχε επισημάνει μόνο την αλλαγή των ορισμών αλλά και τις ριζο – σπαστικές μεθόδους καταστροφής του έθνους:
Ο Παπαναστασίου ήταν αυτός που είχε επισημάνει τον καθοριστικό ρόλο της γλώσσας στην διατήρηση της Εθνικής ταυτότητας, γράφοντας: «Όταν η εισβολή ξένων (γλωσσικών) στοιχείων είναι τόσον μεγάλη, ώστε κατ’ ουσίαν αποτελεί τάσιν παραγκωνίσεως της γλώσσης του σχετικού Έθνους από ξένην, όπως η αθρόα εισβολή λατινικών στοιχείων εις την ελληνικήν γλώσσαν κατά τους πρώτους αιώνας της βυζαντινής αυτοκρατορίας, σημαίνει ότι εκ παραλλήλου γίνεται προσέγγισις εθνική που τείνει να μεταβάλη τον χαρακτήρα του σχετικού Έθνους, να το αφομοιώση με άλλο». Σήμερα θα ήταν απολύτως βέβαιος για την ορθότητα του ισχυρισμού του.
Ο Παπαναστασίου ήταν αυτός που είχε γράψει ότι «Όσον μεγαλύτερος και λαμπρότερος είναι ένας πολιτισμός τόσον ισχυρότερον είναι το σχετικόν εθνικόν αίσθημα και κατά συνέπειαν ο εθνικισμός».
Τέλος, ο Παπαναστασίου ήταν αυτός που πιστεύει ότι ο αμυντικός εθνικισμός «θέλει την σύμπτωσιν κρατικών και εθνικών ορίων», σε αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος «επιδιώκει την επέκτασιν των κρατικών ορίων πέραν από τα εθνικά».
Και σαν ένας προφήτης του Ελληνισμού για το θέμα της Μακεδονίας μας και την επεκτατική πολιτική των Σκοπίων γράφει: «Όσον ολιγώτερον στηρίζονται οι αξιώσεις ενός έθνους εις την ύπαρξιν ομοεθνούς πληθυσμού και κατά δεύτερον λόγον εις ιστορικά δικαιώματα, τόσον περισσσότερον λαμβάνουν την μορφήν του ιμπεριαλισμού.»
Γι’ αυτόν τον λόγο και ο μεγάλος Έλλην, ο πολίτης Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου, στην μελέτη του για τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου επισημαίνει: «Προσκολλημένη η Ελλάδα – ως «ψωροκώσταινα» στα στενά χωρικά όρια, τα οποία απέκτησε με πολέμους και αίμα – δεν τόλμησε να συμπεριφερθή με την ιστορική αναγκαιότητα των εθνών, τα οποία, κατά τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου «έχουν την τάσιν εξαπλώσεως της επιβολής των ...»
Το βλέμμα μας λοιπόν πρέπει να στραφή στην νεολαία, η οποία όποτε της δοθή ευκαιρία και η ελευθερία εκφράζει τον εθνικισμό της, στις επευφημίες για κάθε νίκη της Εθνικής (και όχι λαϊκής) ομάδος της Ελλάδος, και μάλιστα σε κάθε άθλημα. Η Ελληνική νεολαία με τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό της θα αναπετάξη την σημαία του αγώνος για την Ελλάδα.
Και για τον σκοπό αυτόν ας έχουμε κατά νουν όσα γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Ασκητική» του
...«Το πρώτο σου χρέος εκτελώντας την θητεία σου στην ΡΑΤΣΑ, είναι να νιώσης μέσα σου όλους τους προγόνους.
Το δεύτερο, να φωτίσης την ορμή τους και να συνεχίσης το έργο τους.
Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσης στον γυιό την μεγάλη εντολή να σε ξεπεράση»...
Αυτό θα κάνουμε και όλοι εμείς οι «όσοι ζωντανοί», κατά τον Ίωνα Δραγούμη Έλληνες. Για να παραδώσουμε στα παιδιά μας μία πατρίδα με όλα τα στοιχεία του ελληνικού έθνους: Ελληνική Γλώσσα, Ελληνική Ιστορία, Ελληνική Παράδοση, Ελληνικό πολιτισμό και Ελληνική ανθρωπιστική Παιδεία... Αντίθετα προς κάθε επιβουλή της ριζο-σπαστικής θολοκουλτούρας.
Friday, April 16, 2010
ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΟΜΗΡΟ του Αντωνίου Α. Αντωνάκου ,Καθηγητού Φιλολόγου, ιστορικού συγγραφέως
Η ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΟΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗ
ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ
ΚΑΙ Η ΥΓΙΕΙΝΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ
Γνωρίζουμε ότι σχεδόν το σύνολο των πολιτισμένων λαών σήμερα, απεκαλούντο κατά την αρχαία εποχή από τους Έλληνες «βάρβαροι». Ο χαρακτηρισμός αυτός δεν είχε σχέση μόνο με την γλώσσα, αν και από εκεί ξεκινούσε. Είχε σχέση, επίσης με τον τρόπο ζωής αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι ήσαν άξεστοι, αγροίκοι και ζούσαν μαζί με τα ζώα τους αγνοώντας βασικά στοιχεία πολιτισμού, όπως την καθαριότητα και, κατά συνέπεια, και την εξ αυτής προερχομένη σωματική υγιεινή. Πολλοί από αυτούς γνώριζαν μόνο την βασική χρήση του νερού, δηλαδή «την προς πόσιν και επιβίωσιν» κι αυτήν εξ ενστίκτου, εφ’ όσον τους έσβηνε την δίψα, ικανοποιώντας έτσι μία βασική ανάγκη του οργανισμού.
Άλλοι λαοί πάλι, όποτε εύρισκαν ποτάμια, λίμνες η παραλίες στις περιπλανήσεις τους, έπεφταν με τα ρούχα στο νερό για να δροσιστούν και στην συνέχεια στέγνωναν μαζί με αυτά.
Εκείνοι, όμως, οι οποίοι διέφεραν από τους υπολοίπους λαούς, ήσαν οι Έλληνες, οι οποίοι είχαν να παρουσιάσουν σημαντικά στοιχεία πολιτισμού από την απώτατη αρχαία εποχή, τα οποία και προσέφεραν απλόχερα σε αυτούς, με τους οποίους έρχονταν σε επαφή.
Έτσι τα αρχαία ελληνικά λουτρά τα μιμήθηκαν και τα αντέγραψαν οι Ρωμαίοι, τα συνέχισαν δε οι Βυζαντινοί, κατασκευάζοντας καταπληκτικά μαρμάρινα δημιουργήματα. Αυτά τα βρήκαν οι άξεστοι Οθωμανοί έτοιμα, τα αντέγραψαν και παρουσίασαν τα θερμά λουτρά, τα χαρακτηριζόμενα ως χαμάμ* , δικά τους. Είναι τα γνωστά σήμερα με την προσωνυμία «οθωμανικά λουτρά».
Όμως η ελληνική γλώσσα αποδεικνύει σήμερα ποιοί είναι οι πραγματικοί δημιουργοί των λουτρών, που δεν είναι άλλοι από τους αρχαίους Έλληνες. Τούτο δε φαίνεται και πιστοποιείται εκ του ότι σήμερα όλες οι ευρωπαϊκές ελληνογενείς γλώσσες χρησιμοποιούν την λέξη «βαλανείον» στις παραλλαγές της για να δηλώσουν το λουτρό.
Συγκεκριμένα, το λεξικό «Etymologicum Gudianum» μας πληροφορεί ότι:
«Βαλανείον το λουτρόν• παρά το βαλάνοις παρά τοις αρχαίοις υποκαίεσθαι».
Το δε «Ετυμολογικόν το Μέγα», το πλέον εξαίρετο λεξικό ετυμολογίας της ελληνικής, αναφέρει επίσης ότι:
«Βαλανείον: Το λουτρόν. Τινές δε λέγουσι παρά το αποβάλλειν τας ανίας».
Η λέξη πέρασε στα ιταλικά ως «bagno», στα γαλλικά ως «bain», στα ισπανικά ως «baño» και στα γερμανικά ως «bad». Είναι γνωστή εξ άλλου η γερμανική λουτρόπολη «Baden Baden». Από την ίδια λέξη ακόμη πήραμε ως αντιδάνεια τις νεοελληνικές λέξεις «μπανιέρα» «μπανιερό» και «μπανίζω» «μπανιστήρι» κ.λπ., από την συνήθεια που κατά το παρελθόν είχαν οι άνδρες να παρακολουθούν τις λουόμενες κοπέλες.
Το λουτρό όμως ως μέσον καθαριότητος και υγιεινής υπάρχει στους Έλληνες όπως θα διαπιστώσουμε στην συνέχεια αυτού του άρθρου από την εποχή του Ομήρου. Το άρθρο δε αυτό αποτελεί προδημοσίευμα από εκτενή πολυσέλιδη μελέτη μου, η οποία ασχολείται με τα στοιχεία πολιτισμού στον Όμηρο.
Πράγματι η ιδέα της καθαριότητος του σώματος, μέσω ενός λουτρού, υποδηλώνει μία προηγμένη αντίληψη περί υγιεινής, η οποία μάλιστα ήταν ιδιαιτέρως ανεπτυγμένη κατά την Ομηρική εποχή. Τούτο φαίνεται μέσα από την ανάλυση ενός μεγάλου αριθμού χωρίων των Ομηρικών επών, της Ιλιάδος και της 'Οδυσσειας, δια των οποίων διαπιστώνεται ότι κατά την παλαιά εκείνη εποχή γινόταν συστηματική αλλά και επαρκής χρήση λουτρών τόσο θερμών όσο και ψυχρών.
ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΖΕΣΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
Το θερμό (ζεστό) νερό είναι γνωστό πως έχει συγκεκριμένες χρήσεις. Εκτός από την περίπτωση της χρήσης του ως λουτρού, ο Όμηρος σαφώς καθορίζει ότι αυτό χρησιμοποιείται επίσης για ιατρικούς αλλά και για τελετουργικούς σκοπούς, όπως για και το πλύσιμο και τον καθαρισμό των τραυμάτων αλλά και για τον καθαρισμό των νεκρών. Ονομάζει μάλιστα αυτό το νερό «λιαρόν ύδωρ» δηλαδή χλιαρό, υπόθερμο, όπως φαίνεται και από μία ακόμη παραπομπή:
μηρού δ' έκταμ' οϊστόν, απ' αυτού δ' αίμα κελαινόν
νίζ' ύδατι λιαρώ, επί δ' ήπια φάρμακα πάσσε
εσθλά, τα σε προτί φασιν Αχιλλήος δεδιδάχθαι,
ον Χείρων εδίδαξε δικαιότατος Κενταύρων. (Ιλιάδος, Λ -829-832)
που θα πη:
[Κι από τον μηρό κόψε το βέλος, κι απ' αυτόν το αίμα το μελανό
νίψε με ύδωρ χλιαρό και πάνω ήπια φάρμακα βάλε
καλά, που λένε πως από τον Αχιλλέα τα διδάχθηκες,
στον οποίον ο Χείρων εδίδαξε, ο δικαιότατος των Κενταύρων].
Η λέξη «λιαρός», λοιπόν, είδαμε ότι διασώζεται μέχρι σήμερα ως (χ)λιαρός. Εξ άλλου το Ετυμολογικόν το Μέγα σχετικώς με την σημασία της αναφέρει:
«Λιαρός: Ιλιάδος Λ, Και ύδατι λιαρώ”. Ευκράτω, χλιαρώ, προσηνεί. Από του χλιαρός, κατά αποβολήν του χ• τα γαρ χλιαρά, προσηνή. Η παρά το λω, το θέλω, γίνεται λαρόν, ο θέλομεν, ως νω, ναρόν και πλεονασμώ του ι, λιαρόν. Η λιλώ, το λίαν θέλω• και ως μαδώ μαδαρός, πλαδώ πλαδαρός, ούτω λιλώ λιλαρός• και αποβολή του λ, λιαρός• τα γαρ προσηνή θέλομεν και αυτών επιθυμούμεν.»
Η μία λοιπόν ετυμολογία αποδίδει την λέξη «λιαρός», στο επίθετο «χλιαρός» με αποβολή του χ. Αιτιολογεί μάλιστα την σχέση σημαίνοντος - σημαινομένου εκ του ότι τα χλιαρά μας είναι και προσηνή και ανεκτά και ευχάριστα. (ενώ τα πολύ καυτά η τα πολύ παγωμένα πάντοτε καίνε).
Μία άλλη εκδοχή αναφέρει ότι το «λιαρόν» προέρχεται από το μονοσύλλαβο ρήμα «λω», που σημαίνει «θέλω». Από το «λω» γίνεται «λαρόν» και με πλεονασμό του ι (ιώτα) λιαρόν.
Υπάρχει όμως και μία τρίτη εκδοχή που το ετυμολογεί από το «λιλώ», που σημαίνει «θέλω πολύ». Από το «λιλώ» έγινε «λιλαρός» και από αυτό με αποβολή του «λ» έγινε «λιαρός», δικαιολογώντας ότι τα προσηνή και τα θέλουμε και τα επιθυμούμε.
Εκτός όμως από αυτή την χρήση του, το θερμό λουτρό ήταν πολύ διαδεδομένο διότι προκαλούσε πολύ μεγάλη ευχαρίστηση και χαλάρωση στους ανθρώπους. Ο Αλκίνοος μάλιστα λέει στον Οδυσσέα (Οδύσσεια, θ 248-249) ότι στους Φαίακες αρέσουν όχι μόνον οι διασκεδάσεις με τα τραγούδια, οι χοροί και η καλή ενδυμασία, αλλά και τα θερμά λουτρά.
«αιεί δ' ημίν δαις τε φίλη κίθαρίς τε χοροί τε
είματά τ' εξημοιβά λοετρά τε θερμά και ευναί», δηλαδή
[Πάντα μας αρέσουν τα συμπόσια κι οι κιθάρες κι οι χοροί, ν' αλλάζουμε φορεσιές, να λουζόμαστε με ζεστά νερά και να ξαπλώνουμε στο στρώμα.]
Το λουτρό είτε είναι ψυχρό είτε είναι θερμό συντελεί στην ανακούφιση του σώματος από την κόπωση. Οι ιατρικές διαπιστώσεις ως προς αυτό είναι σαφέστατες, διότι σήμερα είναι πλέον γνωστόν ότι το μεν θερμό λουτρό χαλαρώνει, το δε ψυχρό τονώνει το σώμα.
Μάλιστα ο Αθήναιος στους «Δειπνοσοφιστές» [1,44, 18 - 1,44,39.] μας πιστοποιεί ότι οι πρόγονοί μας γνώριζαν επ’ ακριβώς τις διάφορες χρήσεις του λουτρού.
Ας παρακολουθήσουμε λίγο το κείμενο:
«ίσασι δε και λουτρά άκη πόνων παντοία, κόπον μεν θαλάττη λύοντες, η μάλιστα τοις νεύροις εστί πρόσφορος, αναχαλώντες δε ταις εμβάσεσι τας των μυών συντάσεις, είτ’ επαλείφοντες λίπα προς το μη ξηρανθέντος του ύδατος απεσκληρυμμένα γίνεσθαι τα σώματα. οι γουν από της σκοπιής επανελθόντες ‘ιδρώ πολλόν απενίζοντο θαλάσση κνήμας ηδέ λόφον αμφί τε μηρούς’ (Κ 572), και ούτως αναψύξαντες ‘ες ασαμίνθους βάντες ευξέστας λούσαντο και αλειψάμενοι λίπ’ ελαίω δείπνω εφιζανέτην.’ έστι και τρόπος έτερος καμάτων λύσεως εκ των κατά κεφαλής καταιονήσεων (κ 362)•
θυμήρες κεράσασα κατά κράτος τε και ώμων. αι γαρ εμβάσεις περικεχυμένου πανταχόθεν τοις πόροις του ύδατος φράττουσι την των ιδρώτων έκκρισιν καθάπερ αν ει τις ηθμός εις ύδωρ βληθείς• διέξεισι γαρ ουθέν, ει μη τις αυτόν μετεωρίσας τοις πόροις αναψυχήν και διέξοδον εις το έξω παράσχη, ως Αριστοτέλης είρηκεν εν τοις φυσικοίς προβλήμασι (fr. 219 R) ζητών, δια τι οι ιδρούντες επάν έλθωσιν εις θερμόν η ψυχρόν ύδωρ ουκ έτι ιδρούσιν, έως <αν> πάλιν επανέλθωσιν από των εμβάσεων. [Αθήναιος «Δειπνοσοφιστές» 1,44, 18 - 1,44,39.]
Αυτό αποδίδεται:
[Γνώριζαν ακόμη ότι το λουτρό είναι φάρμακο για τους κόπους, οποιαδήποτε και αν ήταν η αιτία αυτών. Γι’ αυτό βλέπουμε ότι τους καταπαύουν με θαλάσιο λουτρό, το οποίο είναι κατάλληλο φάρμακο για τα νεύρα. Χαλάρωναν τους τεντωμένους μυς μπαίνοντας μέσα στο νερό, έπειτα αλείφοντο με κάποια λιπαρή ουσία, για να εμποδίσουν την αποσκλήρυνση του σώματος μετά το στέγνωμα του νερού. Οι επανερχόμενοι λοιπόν από την σκοπιά ξέπλεναν τον πολύ ιδρώτα τους με θαλασσινό νερό, τρίβοντας τις κνήμες, τον λαιμό και τους μηρούς. Και αφού έτσι ξεκουράζονταν δροσιζόμενοι, έμπαιναν σε λουτήρες καλοκαμωμένους και λούζονταν. Κατόπιν αλείφονταν με λάδι και παρακάθονταν στο δείπνο.
Υπάρχει όμως και άλλος τρόπος για να σταματά η κούραση του σώματος, αυτός, κατά τον οποίον κάποιος χύνει νερό στο κεφάλι (η λεγόμενη ψυχρολουσία): κ 362
«Ανέμειξε ευχάριστο υγρό και μου το έχυνε επάνω στο κεφάλι μου όπως και στους ώμους».
Πράγματι η είσοδος στο νερό, το οποίο περιβάλλει από παντού τους πόρους του δέρματος, συντελεί στην έμφραξη αυτών και έτσι εμποδίζει την έκκριση του ιδρώτα, όπως ακριβώς γίνεται αν μπη στο νερό το σουρωτήρι. Διότι δεν εξέρχεται τίποτε από αυτό όταν βεβαίως δεν το υψώνουν πάνω από το νερό και δεν του αφήνουν διέξοδο προς τα έξω δια των οπών, όπως ο Αριστοτέλης είχε πει στα «Φυσικά προβλήματα», όπου ρωτά γιατί όσοι ιδρώνουν, από την στιγμή που θα μπουν σε θερμό η ψυχρό νερό, δεν ιδρώνουν πλέον, έως ότου επανέλθουν στην κατάσταση στην οποία ευρίσκοντο προτού μπουν στο νερό].
Ο Όμηρος για το θερμό λουτρό κάνει την πιο πάνω διαπίστωση, στην ραψωδία κ της Οδυσσείας, όπου κατά την άφιξη του Οδυσσέως στο ανάκτορο της Κίρκης, μία από τις υπηρέτριες έλουσε τον 'Οδυσσεα, ο οποίος μάλιστα αισθάνθηκε μεγάλη ανακούφιση από την κόπωση που είχε, όπως ο ίδιος αφηγείται στον Αλκίνοο (Οδύσσεια, Κ 360 -363) λέγοντας
«αυτάρ επεί δη ζέσσεν ύδωρ ενί ήνοπι χαλκώ,
ες ρ’ ασάμινθον έσασα λο’ εκ τρίποδος μεγάλοιο,
θυμήρες κεράσασα, κατά κράτός τε και ώμων,
όφρα μοι εκ κάματον θυμοφθόρον είλετο γυίων».
που σημαίνει
«όταν έβρασε λοιπόν το νερό μέσα στο καζάνι που λαμποκοπούσε,
μ' έβαλε στο λουτρό και μου έλουσε κεφάλι και ώμους από τον πελώριο λέβητα,
αφού ανακάτεψε το νερό ώστε να το δέχεται το σώμα με ευχαρίστηση,
ώσπου πήρε από το κορμί μου την ολέθρια κούραση».
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΛΟΥΤΡΟΥ
Επανερχόμαστε όμως στον μεγάλο μας ποιητή, ο οποίος στην ραψωδία Σ της Ιλιάδος μας εξηγεί την διαδικασία προετοιμασίας του λουτρού, δίνοντας μάλιστα μία λεπτομερή περιγραφή για τον τρόπο, με τον οποίο θερμαινόταν το νερό.
Ο Όμηρος, λοιπόν, με αφορμή την διαταγή που έδωσε ο Αχιλλεύς για να ετοιμασθή το θερμό νερό, με το οποίο θα καθαρίζανε το πτώμα του αιμόφυρτου Πατρόκλου από το αίμα, που ήταν ανάμικτο με χώμα (και το οποίο ονομαζόταν «λύθρος»), γράφει: (Σ 343-351)
«Ως ειπών ετάροισιν εκέκλετο δίος Αχιλλεύς
αμφί πυρι στήσαι τρίποδα μέγαν, όφρα τάχιστα
Πάτροκλον λούσειαν άπο βρότον αιματόεντα.
οι δε λοετροχόον τρίποδ’ ίστασαν εν πυρί κηλέω,
εν δ' άρ’ ύδωρ έχεαν, υπό δε ξύλα δαίον ελόντες.
γάστρην μεν τρίποδος πυρ άμφεπε, θέρμετο δ' ύδωρ•
αυτάρ επεί δη ζέσσεν ύδωρ ενί ήνοπι χαλκώ,
και τότε δη λούσάν τε και ήλειψαν λίπ’ ελαίω,
εν δ' ωτειλάς πλήσαν αλείφατος εννεώροιο•»,
που σημαίνει
[Αυτά σαν είπε, προστάζει τους συντρόφους ο θεϊκός Αχιλλεύς να βάλουν μεγάλο τρίποδα πάνω στην φωτιά, για να πλύνουν γρήγορα τον Πάτροκλο απ' το αίμα που τον σκέπαζε. Κι αυτοί το καζάνι, που μέσα έβαζαν νερά για λουτρό, σε τρίποδα έστησαν και τα άφησαν πάνω στην λαμπρή φλόγα κι έχυσαν μέσα νερά κι αφού έπιασαν ξύλα τα έκαιγαν από κάτω. Την κοιλιά του τρίποδα την εθέρμαινε γύρω η φωτιά και το νερό ζεσταινόταν. Αφού το νερό έβρασε μέσα στον χαλκόλαμπρο λέβητα, τότε τον έλουσαν και τον άλειψαν με λαμπρό λάδι και γέμισαν με αλοιφή εννέα ετών τις πληγές του.]
Από την λεπτομερή αυτή περιγραφή, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι οι Έλληνες των Ομηρικών χρόνων, χρησιμοποιούσαν μία συγκεκριμένη διαδικασία για την προετοιμασία του λουτρού. Τοποθετούοαν έναν τρίποδα επάνω στην φωτιά, ο οποίος ονομαζόταν «λοετροχόος», πάνω δε σε αυτόν έβαζαν μία χάλκινη γάστρα (λέβητα, καζάνι), που περιείχε το νερό, το οποίο έβραζε για να γίνη στην συνέχεια το λουτρό.
Μία ανάλογη με αυτήν περιγραφή αναφέρεται και στην ραψωδία θ της Οδυσσείας (Οδύσσεια, θ, 424-429) λίγο πριν την αναχώρηση του 'Οδυσσεα από το νησί των Φαιάκων. Ο βασιλιάς Αλκίνοος καθώς ετοιμάζει τα δώρα, προτρέπει την σύζυγό του, την Αρήτη, να φροντίση για το ζεστό νερό του λουτρού.
«δεύρο, γύναι, φέρε χηλόν αριπρεπέ’, η τις αρίστη•
εν δ’ αυτή θες φάρος εϋπλυνές ηδέ χιτώνα.
αμφί δε οι πυρί χαλκόν ιήνατε, θέρμετε δ' ύδωρ,
όφρα λοεσσάμενός τε ιδών τ’ ευ κείμενα πάντα
δώρα, τα οι Φαίηκες αμύμονες ενθάδ’ ένεικαν,
δαιτί τε τέρπηται και αοιδής ύμνον ακούων».
που αποδίδεται:
«Έλα, γυναίκα, φέρε μία όμορφη κασέλα την καλλίτερη απ’ όλες
και τοποθέτησε μέσα καλοπλυμένη χλαίνα και χιτώνα
βάλτε λέβητα στην φωτιά να ζεσταθή, ετοιμάστε ζεστό νερό
και σαν λουστή και δη καλοβαλμένα τα δώρα όλα
που του κουβάλησαν εδώ οι εξαίρετοι Φαίακες
να ευχαριστηθή τρώγοντας και ακούγοντας τον σκοπό του τραγουδιού».
ΕΠΑΛΕΙΨΗ ΜΕ «ΕΛΑΙΟΝ»
Μία συνήθεια των αρχαίων προγόνων μας, όπως διαπιστώσαμε και από προηγούμενες παραπομπές κειμένων, ήταν η επάλειψη με «έλαιον» αμέσως μετά το λούσιμο και στην συνέχεια το ντύσιμο του λουσμένου με χλαίνη και χιτώνα.
Την απάντηση στο γιατί γινόταν επάλειψη με «έλαιον», μας την δίδουν οι σχολιαστές της 'Οδυσσειας επ' ακριβώς:
«[έχρισεν λίπ’ ελαίω] εχρίοντο ελαίω μετά το λουθήναι, διότι το ανθρώπινον σώμα σομφόν εστι και ηραιωμένον, και ποτέ μεν υγραίνεται, ποτέ δε ξηραίνεται, ως του υγρού εξερχομένου δι' ιδρώτων• υγραίνεται δε πάλιν εν τη θέρμη του λουτρού και ανοίγεται• τότε δε εχρίοντο τω ελαίω ως γλίσχρω όντι και κωλύοντι το υγρόν εξέρχεσθαι. εμφράττει γαρ τας οπάς τας του σώματος και συνίστησιν αυτό». (Σχόλια στην 'Οδυσσεια - Scholia Vetera 3,466,1-6), δηλαδή
[«έχρισεν λίπ’ ελαίω»='Αλειφοντο με «έλαιον» μετά το λουτρό, διότι το ανθρώπινο σώμα είναι πορώδες αραιωμένο (ενν. με ανοιχτούς τους πόρους) και άλλοτε υγραίνεται άλλοτε δε ξηραίνεται, όταν τα υγρά εξέρχονται με τον ιδρώτα. Υγραίνεται δε πάλι με το θερμό λουτρό και ανοίγουν οι πόροι. Τότε αλείφοντο με έλαιον επειδή (τούτο) ως λιπώδες εμποδίζει τα υγρά να εξέρχωνται. Διότι φράζει τους πόρους του σώματος και το κρατά ενυδατωμένο.]
Η συνήθεια, επομένως, της καθαριότητος και της υγιεινής αντιλήψεως μέσω του λουτρού ήταν πολύ διαδεδομένη στην ομηρική εποχή. Αυτό σημαίνει ότι ήταν για τους Έλληνες προγόνους μας τρόπος ζωής. Παράλληλα, όμως, αποτελούσε και ένα σημαντικώτατο έθιμο.
Η πιστοποίηση αυτού του συμπεράσματος φαίνεται από ένα ακόμη σημείο. Είναι εκεί που η Κίρκη, όπως αναφέρει ο Όμηρος, μετά το λουτρό του 'Οδυσσεως, έλουσε και τους συντρόφους του, και μάλιστα χρησιμοποιώντας τα ίδια λόγια με αυτά της παραπάνω παραπομπής, και ακολουθώντας την ίδια ακριβώς διαδικασία που σημαίνει: Λούσιμο και στην συνέχεια επάλειψη με «έλαιον» και ντύσιμο με χλαίνη και χιτώνα: (Οδύσσεια. κ. 449 -451)
«τόφρα δε τους άλλους ετάρους εν δώμασι Κίρκη
ενδυκέως λούσέν τε και έχρισεν λίπ’ ελαίω,
αμφί δ’ άρα χλαίνας ούλας βάλεν ηδέ χιτώνας•»
που σημαίνει:
«Αυτό το διάστημα η Κίρκη μέσα στα ανάκτορά της έλουσε με προθυμία και τους άλλους μας συντρόφους, τους άλειψε με λάδι και τους έντυσε με χλαίνες μάλλινες και με χιτώνες».
ΘΕΡΜΑ ΛΟΥΤΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ
Κατά την Ομηρική εποχή, λοιπόν, πιστοποιείται εκ των αρχαίων κειμένων ότι το θερμό λουτρό αποτελεί μία απαραίτητη εκδήλωση φιλοφρονήσεως προς κάθε φιλοξενούμενο, τόσο κατά την άφιξη όσο και κατά την αναχώρησή του από την οικία του ανθρώπου που τον φιλοξενούσε. Οι πρόγονοί μας όμως, είχαν διαπιστώσει και μία ακόμη ουσιαστική αξιολογική παράμετρο στην χρήση του. Ήταν αυτή της χρησιμοποιήσεώς του ως αποτελεσματικού μέτρου κατά της κοπώσεως. Επομένως, το λουτρό θεωρείται ως μέτρο που συντελεί στην τόνωση και αναζωογόνηση του οργανισμού και κατ' επέκταση της υγείας του ατόμου.
Μας αναφέρει ο Όμηρος ότι τόσον οι Αχαιοί όσο και οι Τρώες, που πολεμούσαν στο Ίλιον, μετά από κάθε μάχη ανακουφίζονταν από τον σωματικό κάματο, πλένοντας το σώμα και καθαρίζοντάς το από τον κονιορτό και τα αίματα με ένα θερμό λουτρό, όπως αυτό φαίνεται από όσα ο Όμηρος αναφέρει στην ραψωδία Ξ της Ιλιάδος.
Εκεί ο Νέστωρ, αφού ερωτά τον Μαχάονα που μόλις είχε επιστρέψει από την μάχη, να τον πληροφορήση σχετικά με την εξέλιξή της, του προτείνει να παραμείνη στην σκηνή, έως ότου η «εϋπλόκαμος» Εκαμήδη ετοιμάση «θερμόν λουτρόν», για να πλύνη τα αίματα από το σώμα του. («θερμήνη και λούση άπο βρότον αιματόεντα» - Ιλιάδος, Ξ 3-7)
Αλλά και η σύζυγος του Έκτορος, η Ανδρομάχη, καθώς υφαίνει στο βάθος του υψηλού ανακτόρου και αγνοώντας ότι πριν λίγο είχε φονευθή ο σύζυγός της μπροστά στα τείχη του Ιλίου, προέτρεψε τις υπηρέτριες να στήσουν έναν μεγάλο τρίποδα, για να ετοιμάσουν το θερμό λουτρό για τον Έκτορα, όταν θα επανέλθη αυτός από την μάχη.
ΤΟ ΘΕΡΜΟ ΛΟΥΤΡΟ
ΩΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ
Αλλά τα θερμά λουτρά γίνονταν μετά την μάχη όχι μόνο για τον καθαρισμό του σώματος από τα αίματα και την σκόνη. Σε κάποιες περιπτώσεις είχαν και έναν ρόλο τελετουργικό. Γίνονταν δηλαδή για τους νεκρούς της μάχης, και ειδικά για τους αρχηγούς. Έτσι αποδεικνύεται όχι μόνον ο σεβασμός προς τους νεκρούς, αλλά και μία ευρύτερη αντίληψη περί υγιεινής. Ο Όμηρος στην ραψωδία ω της 'Οδυσσειας (Οδύσσεια ω 43-45), η ψυχή του Αγαμέμνονα λέγει στην ψυχή του Αχιλλέα ότι, όταν εκείνος εφονεύθη και έγινε σκληρή μάχη για να κατορθώσουν οι Αχαιοί να παραλάβουν το πτώμα του, το έπλυναν με χλιαρό νερό και στην συνέχεια του έκαναν επάλειψη με άλειφαρ (=αλοιφή). Το χωρίο έχει ως εξής:
«αυτάρ επεί σ’ επί νήας ενείκαμεν εκ πολέμοιο,
κάτθεμεν εν λεχέεσσι, καθήραντες χρόα καλόν
ύδατί τε λιαρώ και αλείφατι•»
δηλαδή:
«Κι όταν από τον τόπο της μάχης σε φέραμε στα πλοία, σε βάλαμε στο κρεββάτι, αφού πρώτα καθαρίσαμε το όμορφό σου σώμα με χλιαρό νερό και με αλοιφή».
Αλλά και όταν ο Πάτροκλος εφονεύθη στην μάχη, ο Αχιλλεύς διατάσσει τους συντρόφους του να στήσουν πάνω από την φωτιά τρίποδα για να ζεστάνουν το νερό, προκειμένου να λούσουν το νεκρό σώμα του Πατρόκλου για τον καθαρισμό του από τα πηγμένα αίματα, τον «βρότον αιματόεντα» όπως γράφει ο μεγάλος μας ποιητής στην ραψωδία Σ της Ιλιάδος. (Ιλιάδος, Σ, 343-353).
ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑ
ΤΟΥ ΛΟΥΤΡΟΥ
Άξιο παρατηρήσεως είναι το γεγονός ότι το λουτρό γινόταν πάντοτε πριν το φαγητό. Από το γεγονός ότι ουδέποτε στα αρχαία ελληνικά κείμενα αναφέρεται να γίνεται λουτρό μετά από το φαγητό, φαίνεται ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν διαπιστώσει τον κίνδυνο που προέρχεται από μία τέτοια ενέργεια. Το γεγονός αυτό δείχνει εκτός των άλλων τουλάχιστον μία αυξημένη παρατηρητικότητα, αν όχι μία σημαντική ιατρική γνώση γι’αυτό. Σήμερα μάλιστα, γνωρίζουμε ότι το λουτρό, ειδικά στην θάλασσα αλλά και όπου αλλού, πρέπει να γίνεται τρεις ώρες μετά από κάποιο γεύμα, ακόμη και το πιο ελαφρύ.
Στην Ιλιάδα παρατηρούμε ότι τόσον ο 'Οδυσσευς όσο και ο Διομήδης μετά την επιτυχή έκβαση της νυκτερινής επιδρομής εναντίον της σκηνής του βασιλιά των Θρακών Ρήσου, όταν επιστρέφουν στο στρατόπεδό τους, πρώτα λούζονται και στην συνέχεια δειπνούν. [τω δε λοεσσαμένω και αλειψαμένω λίπ’ ελαίω δείπνω εφιζανέτην,... (Ιλιάδος Κ 577 -578). Κι όταν κι οι δύο λούσθηκαν και καλά αλείφθηκαν με λάδι κάθησαν για φαγητό.]
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Το κυριώτερο συμπέρασμα που προκύπτει όμως από την εξέταση των στοιχείων αποδεικνύει ότι ο Ελληνικός λαός δεν ήταν τυχαία δημιουργός πολιτισμού. Όταν πολλοί από τους σημερινούς «πολιτισμένους» λαούς αγνοούσαν την χρήση του νερού ως μέσου καθαριότητος και τονώσεως του σώματος, έχοντάς το μόνο «προς πόσιν», ο θείος ελληνικός λαός το θεωρούσε ως βασικό στοιχείο του πολιτισμού του, γνωρίζοντας, μάλιστα, όλες τις παραμέτρους της χρήσεώς του.
Γι’ αυτό ας έχουμε κατά νουν το χωρίο του Ευσεβίου Καισαρείας [Ευαγγελική Προπαρασκευή, 8ο βιβλίο, Κεφ. 14, παρ. 66], τα λόγια του οποίου εκφράζουν μία ιστορικώς ισχύουσα πραγματικότητα. «Μόνη γαρ η Ελλάς αψευδώς ανθρωπογονεί "φυτόν ουράνιον" και βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμη....».
Λόγια, που αποδίδουν στο ακέραιο την υπεροχή του Ελληνισμού: «Η Ελλάς με το να δημιουργή τον λογισμό, ο οποίος γίνεται οικείος δια της επιστήμης, είναι αληθώς η μόνη, που γεννά τον άνθρωπο, ο οποίος είναι ουράνια φύτρα και εξακριβωμένος θεϊκός βλαστός».
ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ
ΚΑΙ Η ΥΓΙΕΙΝΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ
Γνωρίζουμε ότι σχεδόν το σύνολο των πολιτισμένων λαών σήμερα, απεκαλούντο κατά την αρχαία εποχή από τους Έλληνες «βάρβαροι». Ο χαρακτηρισμός αυτός δεν είχε σχέση μόνο με την γλώσσα, αν και από εκεί ξεκινούσε. Είχε σχέση, επίσης με τον τρόπο ζωής αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι ήσαν άξεστοι, αγροίκοι και ζούσαν μαζί με τα ζώα τους αγνοώντας βασικά στοιχεία πολιτισμού, όπως την καθαριότητα και, κατά συνέπεια, και την εξ αυτής προερχομένη σωματική υγιεινή. Πολλοί από αυτούς γνώριζαν μόνο την βασική χρήση του νερού, δηλαδή «την προς πόσιν και επιβίωσιν» κι αυτήν εξ ενστίκτου, εφ’ όσον τους έσβηνε την δίψα, ικανοποιώντας έτσι μία βασική ανάγκη του οργανισμού.
Άλλοι λαοί πάλι, όποτε εύρισκαν ποτάμια, λίμνες η παραλίες στις περιπλανήσεις τους, έπεφταν με τα ρούχα στο νερό για να δροσιστούν και στην συνέχεια στέγνωναν μαζί με αυτά.
Εκείνοι, όμως, οι οποίοι διέφεραν από τους υπολοίπους λαούς, ήσαν οι Έλληνες, οι οποίοι είχαν να παρουσιάσουν σημαντικά στοιχεία πολιτισμού από την απώτατη αρχαία εποχή, τα οποία και προσέφεραν απλόχερα σε αυτούς, με τους οποίους έρχονταν σε επαφή.
Έτσι τα αρχαία ελληνικά λουτρά τα μιμήθηκαν και τα αντέγραψαν οι Ρωμαίοι, τα συνέχισαν δε οι Βυζαντινοί, κατασκευάζοντας καταπληκτικά μαρμάρινα δημιουργήματα. Αυτά τα βρήκαν οι άξεστοι Οθωμανοί έτοιμα, τα αντέγραψαν και παρουσίασαν τα θερμά λουτρά, τα χαρακτηριζόμενα ως χαμάμ* , δικά τους. Είναι τα γνωστά σήμερα με την προσωνυμία «οθωμανικά λουτρά».
Όμως η ελληνική γλώσσα αποδεικνύει σήμερα ποιοί είναι οι πραγματικοί δημιουργοί των λουτρών, που δεν είναι άλλοι από τους αρχαίους Έλληνες. Τούτο δε φαίνεται και πιστοποιείται εκ του ότι σήμερα όλες οι ευρωπαϊκές ελληνογενείς γλώσσες χρησιμοποιούν την λέξη «βαλανείον» στις παραλλαγές της για να δηλώσουν το λουτρό.
Συγκεκριμένα, το λεξικό «Etymologicum Gudianum» μας πληροφορεί ότι:
«Βαλανείον το λουτρόν• παρά το βαλάνοις παρά τοις αρχαίοις υποκαίεσθαι».
Το δε «Ετυμολογικόν το Μέγα», το πλέον εξαίρετο λεξικό ετυμολογίας της ελληνικής, αναφέρει επίσης ότι:
«Βαλανείον: Το λουτρόν. Τινές δε λέγουσι παρά το αποβάλλειν τας ανίας».
Η λέξη πέρασε στα ιταλικά ως «bagno», στα γαλλικά ως «bain», στα ισπανικά ως «baño» και στα γερμανικά ως «bad». Είναι γνωστή εξ άλλου η γερμανική λουτρόπολη «Baden Baden». Από την ίδια λέξη ακόμη πήραμε ως αντιδάνεια τις νεοελληνικές λέξεις «μπανιέρα» «μπανιερό» και «μπανίζω» «μπανιστήρι» κ.λπ., από την συνήθεια που κατά το παρελθόν είχαν οι άνδρες να παρακολουθούν τις λουόμενες κοπέλες.
Το λουτρό όμως ως μέσον καθαριότητος και υγιεινής υπάρχει στους Έλληνες όπως θα διαπιστώσουμε στην συνέχεια αυτού του άρθρου από την εποχή του Ομήρου. Το άρθρο δε αυτό αποτελεί προδημοσίευμα από εκτενή πολυσέλιδη μελέτη μου, η οποία ασχολείται με τα στοιχεία πολιτισμού στον Όμηρο.
Πράγματι η ιδέα της καθαριότητος του σώματος, μέσω ενός λουτρού, υποδηλώνει μία προηγμένη αντίληψη περί υγιεινής, η οποία μάλιστα ήταν ιδιαιτέρως ανεπτυγμένη κατά την Ομηρική εποχή. Τούτο φαίνεται μέσα από την ανάλυση ενός μεγάλου αριθμού χωρίων των Ομηρικών επών, της Ιλιάδος και της 'Οδυσσειας, δια των οποίων διαπιστώνεται ότι κατά την παλαιά εκείνη εποχή γινόταν συστηματική αλλά και επαρκής χρήση λουτρών τόσο θερμών όσο και ψυχρών.
ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΖΕΣΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
Το θερμό (ζεστό) νερό είναι γνωστό πως έχει συγκεκριμένες χρήσεις. Εκτός από την περίπτωση της χρήσης του ως λουτρού, ο Όμηρος σαφώς καθορίζει ότι αυτό χρησιμοποιείται επίσης για ιατρικούς αλλά και για τελετουργικούς σκοπούς, όπως για και το πλύσιμο και τον καθαρισμό των τραυμάτων αλλά και για τον καθαρισμό των νεκρών. Ονομάζει μάλιστα αυτό το νερό «λιαρόν ύδωρ» δηλαδή χλιαρό, υπόθερμο, όπως φαίνεται και από μία ακόμη παραπομπή:
μηρού δ' έκταμ' οϊστόν, απ' αυτού δ' αίμα κελαινόν
νίζ' ύδατι λιαρώ, επί δ' ήπια φάρμακα πάσσε
εσθλά, τα σε προτί φασιν Αχιλλήος δεδιδάχθαι,
ον Χείρων εδίδαξε δικαιότατος Κενταύρων. (Ιλιάδος, Λ -829-832)
που θα πη:
[Κι από τον μηρό κόψε το βέλος, κι απ' αυτόν το αίμα το μελανό
νίψε με ύδωρ χλιαρό και πάνω ήπια φάρμακα βάλε
καλά, που λένε πως από τον Αχιλλέα τα διδάχθηκες,
στον οποίον ο Χείρων εδίδαξε, ο δικαιότατος των Κενταύρων].
Η λέξη «λιαρός», λοιπόν, είδαμε ότι διασώζεται μέχρι σήμερα ως (χ)λιαρός. Εξ άλλου το Ετυμολογικόν το Μέγα σχετικώς με την σημασία της αναφέρει:
«Λιαρός: Ιλιάδος Λ, Και ύδατι λιαρώ”. Ευκράτω, χλιαρώ, προσηνεί. Από του χλιαρός, κατά αποβολήν του χ• τα γαρ χλιαρά, προσηνή. Η παρά το λω, το θέλω, γίνεται λαρόν, ο θέλομεν, ως νω, ναρόν και πλεονασμώ του ι, λιαρόν. Η λιλώ, το λίαν θέλω• και ως μαδώ μαδαρός, πλαδώ πλαδαρός, ούτω λιλώ λιλαρός• και αποβολή του λ, λιαρός• τα γαρ προσηνή θέλομεν και αυτών επιθυμούμεν.»
Η μία λοιπόν ετυμολογία αποδίδει την λέξη «λιαρός», στο επίθετο «χλιαρός» με αποβολή του χ. Αιτιολογεί μάλιστα την σχέση σημαίνοντος - σημαινομένου εκ του ότι τα χλιαρά μας είναι και προσηνή και ανεκτά και ευχάριστα. (ενώ τα πολύ καυτά η τα πολύ παγωμένα πάντοτε καίνε).
Μία άλλη εκδοχή αναφέρει ότι το «λιαρόν» προέρχεται από το μονοσύλλαβο ρήμα «λω», που σημαίνει «θέλω». Από το «λω» γίνεται «λαρόν» και με πλεονασμό του ι (ιώτα) λιαρόν.
Υπάρχει όμως και μία τρίτη εκδοχή που το ετυμολογεί από το «λιλώ», που σημαίνει «θέλω πολύ». Από το «λιλώ» έγινε «λιλαρός» και από αυτό με αποβολή του «λ» έγινε «λιαρός», δικαιολογώντας ότι τα προσηνή και τα θέλουμε και τα επιθυμούμε.
Εκτός όμως από αυτή την χρήση του, το θερμό λουτρό ήταν πολύ διαδεδομένο διότι προκαλούσε πολύ μεγάλη ευχαρίστηση και χαλάρωση στους ανθρώπους. Ο Αλκίνοος μάλιστα λέει στον Οδυσσέα (Οδύσσεια, θ 248-249) ότι στους Φαίακες αρέσουν όχι μόνον οι διασκεδάσεις με τα τραγούδια, οι χοροί και η καλή ενδυμασία, αλλά και τα θερμά λουτρά.
«αιεί δ' ημίν δαις τε φίλη κίθαρίς τε χοροί τε
είματά τ' εξημοιβά λοετρά τε θερμά και ευναί», δηλαδή
[Πάντα μας αρέσουν τα συμπόσια κι οι κιθάρες κι οι χοροί, ν' αλλάζουμε φορεσιές, να λουζόμαστε με ζεστά νερά και να ξαπλώνουμε στο στρώμα.]
Το λουτρό είτε είναι ψυχρό είτε είναι θερμό συντελεί στην ανακούφιση του σώματος από την κόπωση. Οι ιατρικές διαπιστώσεις ως προς αυτό είναι σαφέστατες, διότι σήμερα είναι πλέον γνωστόν ότι το μεν θερμό λουτρό χαλαρώνει, το δε ψυχρό τονώνει το σώμα.
Μάλιστα ο Αθήναιος στους «Δειπνοσοφιστές» [1,44, 18 - 1,44,39.] μας πιστοποιεί ότι οι πρόγονοί μας γνώριζαν επ’ ακριβώς τις διάφορες χρήσεις του λουτρού.
Ας παρακολουθήσουμε λίγο το κείμενο:
«ίσασι δε και λουτρά άκη πόνων παντοία, κόπον μεν θαλάττη λύοντες, η μάλιστα τοις νεύροις εστί πρόσφορος, αναχαλώντες δε ταις εμβάσεσι τας των μυών συντάσεις, είτ’ επαλείφοντες λίπα προς το μη ξηρανθέντος του ύδατος απεσκληρυμμένα γίνεσθαι τα σώματα. οι γουν από της σκοπιής επανελθόντες ‘ιδρώ πολλόν απενίζοντο θαλάσση κνήμας ηδέ λόφον αμφί τε μηρούς’ (Κ 572), και ούτως αναψύξαντες ‘ες ασαμίνθους βάντες ευξέστας λούσαντο και αλειψάμενοι λίπ’ ελαίω δείπνω εφιζανέτην.’ έστι και τρόπος έτερος καμάτων λύσεως εκ των κατά κεφαλής καταιονήσεων (κ 362)•
θυμήρες κεράσασα κατά κράτος τε και ώμων. αι γαρ εμβάσεις περικεχυμένου πανταχόθεν τοις πόροις του ύδατος φράττουσι την των ιδρώτων έκκρισιν καθάπερ αν ει τις ηθμός εις ύδωρ βληθείς• διέξεισι γαρ ουθέν, ει μη τις αυτόν μετεωρίσας τοις πόροις αναψυχήν και διέξοδον εις το έξω παράσχη, ως Αριστοτέλης είρηκεν εν τοις φυσικοίς προβλήμασι (fr. 219 R) ζητών, δια τι οι ιδρούντες επάν έλθωσιν εις θερμόν η ψυχρόν ύδωρ ουκ έτι ιδρούσιν, έως <αν> πάλιν επανέλθωσιν από των εμβάσεων. [Αθήναιος «Δειπνοσοφιστές» 1,44, 18 - 1,44,39.]
Αυτό αποδίδεται:
[Γνώριζαν ακόμη ότι το λουτρό είναι φάρμακο για τους κόπους, οποιαδήποτε και αν ήταν η αιτία αυτών. Γι’ αυτό βλέπουμε ότι τους καταπαύουν με θαλάσιο λουτρό, το οποίο είναι κατάλληλο φάρμακο για τα νεύρα. Χαλάρωναν τους τεντωμένους μυς μπαίνοντας μέσα στο νερό, έπειτα αλείφοντο με κάποια λιπαρή ουσία, για να εμποδίσουν την αποσκλήρυνση του σώματος μετά το στέγνωμα του νερού. Οι επανερχόμενοι λοιπόν από την σκοπιά ξέπλεναν τον πολύ ιδρώτα τους με θαλασσινό νερό, τρίβοντας τις κνήμες, τον λαιμό και τους μηρούς. Και αφού έτσι ξεκουράζονταν δροσιζόμενοι, έμπαιναν σε λουτήρες καλοκαμωμένους και λούζονταν. Κατόπιν αλείφονταν με λάδι και παρακάθονταν στο δείπνο.
Υπάρχει όμως και άλλος τρόπος για να σταματά η κούραση του σώματος, αυτός, κατά τον οποίον κάποιος χύνει νερό στο κεφάλι (η λεγόμενη ψυχρολουσία): κ 362
«Ανέμειξε ευχάριστο υγρό και μου το έχυνε επάνω στο κεφάλι μου όπως και στους ώμους».
Πράγματι η είσοδος στο νερό, το οποίο περιβάλλει από παντού τους πόρους του δέρματος, συντελεί στην έμφραξη αυτών και έτσι εμποδίζει την έκκριση του ιδρώτα, όπως ακριβώς γίνεται αν μπη στο νερό το σουρωτήρι. Διότι δεν εξέρχεται τίποτε από αυτό όταν βεβαίως δεν το υψώνουν πάνω από το νερό και δεν του αφήνουν διέξοδο προς τα έξω δια των οπών, όπως ο Αριστοτέλης είχε πει στα «Φυσικά προβλήματα», όπου ρωτά γιατί όσοι ιδρώνουν, από την στιγμή που θα μπουν σε θερμό η ψυχρό νερό, δεν ιδρώνουν πλέον, έως ότου επανέλθουν στην κατάσταση στην οποία ευρίσκοντο προτού μπουν στο νερό].
Ο Όμηρος για το θερμό λουτρό κάνει την πιο πάνω διαπίστωση, στην ραψωδία κ της Οδυσσείας, όπου κατά την άφιξη του Οδυσσέως στο ανάκτορο της Κίρκης, μία από τις υπηρέτριες έλουσε τον 'Οδυσσεα, ο οποίος μάλιστα αισθάνθηκε μεγάλη ανακούφιση από την κόπωση που είχε, όπως ο ίδιος αφηγείται στον Αλκίνοο (Οδύσσεια, Κ 360 -363) λέγοντας
«αυτάρ επεί δη ζέσσεν ύδωρ ενί ήνοπι χαλκώ,
ες ρ’ ασάμινθον έσασα λο’ εκ τρίποδος μεγάλοιο,
θυμήρες κεράσασα, κατά κράτός τε και ώμων,
όφρα μοι εκ κάματον θυμοφθόρον είλετο γυίων».
που σημαίνει
«όταν έβρασε λοιπόν το νερό μέσα στο καζάνι που λαμποκοπούσε,
μ' έβαλε στο λουτρό και μου έλουσε κεφάλι και ώμους από τον πελώριο λέβητα,
αφού ανακάτεψε το νερό ώστε να το δέχεται το σώμα με ευχαρίστηση,
ώσπου πήρε από το κορμί μου την ολέθρια κούραση».
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΛΟΥΤΡΟΥ
Επανερχόμαστε όμως στον μεγάλο μας ποιητή, ο οποίος στην ραψωδία Σ της Ιλιάδος μας εξηγεί την διαδικασία προετοιμασίας του λουτρού, δίνοντας μάλιστα μία λεπτομερή περιγραφή για τον τρόπο, με τον οποίο θερμαινόταν το νερό.
Ο Όμηρος, λοιπόν, με αφορμή την διαταγή που έδωσε ο Αχιλλεύς για να ετοιμασθή το θερμό νερό, με το οποίο θα καθαρίζανε το πτώμα του αιμόφυρτου Πατρόκλου από το αίμα, που ήταν ανάμικτο με χώμα (και το οποίο ονομαζόταν «λύθρος»), γράφει: (Σ 343-351)
«Ως ειπών ετάροισιν εκέκλετο δίος Αχιλλεύς
αμφί πυρι στήσαι τρίποδα μέγαν, όφρα τάχιστα
Πάτροκλον λούσειαν άπο βρότον αιματόεντα.
οι δε λοετροχόον τρίποδ’ ίστασαν εν πυρί κηλέω,
εν δ' άρ’ ύδωρ έχεαν, υπό δε ξύλα δαίον ελόντες.
γάστρην μεν τρίποδος πυρ άμφεπε, θέρμετο δ' ύδωρ•
αυτάρ επεί δη ζέσσεν ύδωρ ενί ήνοπι χαλκώ,
και τότε δη λούσάν τε και ήλειψαν λίπ’ ελαίω,
εν δ' ωτειλάς πλήσαν αλείφατος εννεώροιο•»,
που σημαίνει
[Αυτά σαν είπε, προστάζει τους συντρόφους ο θεϊκός Αχιλλεύς να βάλουν μεγάλο τρίποδα πάνω στην φωτιά, για να πλύνουν γρήγορα τον Πάτροκλο απ' το αίμα που τον σκέπαζε. Κι αυτοί το καζάνι, που μέσα έβαζαν νερά για λουτρό, σε τρίποδα έστησαν και τα άφησαν πάνω στην λαμπρή φλόγα κι έχυσαν μέσα νερά κι αφού έπιασαν ξύλα τα έκαιγαν από κάτω. Την κοιλιά του τρίποδα την εθέρμαινε γύρω η φωτιά και το νερό ζεσταινόταν. Αφού το νερό έβρασε μέσα στον χαλκόλαμπρο λέβητα, τότε τον έλουσαν και τον άλειψαν με λαμπρό λάδι και γέμισαν με αλοιφή εννέα ετών τις πληγές του.]
Από την λεπτομερή αυτή περιγραφή, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι οι Έλληνες των Ομηρικών χρόνων, χρησιμοποιούσαν μία συγκεκριμένη διαδικασία για την προετοιμασία του λουτρού. Τοποθετούοαν έναν τρίποδα επάνω στην φωτιά, ο οποίος ονομαζόταν «λοετροχόος», πάνω δε σε αυτόν έβαζαν μία χάλκινη γάστρα (λέβητα, καζάνι), που περιείχε το νερό, το οποίο έβραζε για να γίνη στην συνέχεια το λουτρό.
Μία ανάλογη με αυτήν περιγραφή αναφέρεται και στην ραψωδία θ της Οδυσσείας (Οδύσσεια, θ, 424-429) λίγο πριν την αναχώρηση του 'Οδυσσεα από το νησί των Φαιάκων. Ο βασιλιάς Αλκίνοος καθώς ετοιμάζει τα δώρα, προτρέπει την σύζυγό του, την Αρήτη, να φροντίση για το ζεστό νερό του λουτρού.
«δεύρο, γύναι, φέρε χηλόν αριπρεπέ’, η τις αρίστη•
εν δ’ αυτή θες φάρος εϋπλυνές ηδέ χιτώνα.
αμφί δε οι πυρί χαλκόν ιήνατε, θέρμετε δ' ύδωρ,
όφρα λοεσσάμενός τε ιδών τ’ ευ κείμενα πάντα
δώρα, τα οι Φαίηκες αμύμονες ενθάδ’ ένεικαν,
δαιτί τε τέρπηται και αοιδής ύμνον ακούων».
που αποδίδεται:
«Έλα, γυναίκα, φέρε μία όμορφη κασέλα την καλλίτερη απ’ όλες
και τοποθέτησε μέσα καλοπλυμένη χλαίνα και χιτώνα
βάλτε λέβητα στην φωτιά να ζεσταθή, ετοιμάστε ζεστό νερό
και σαν λουστή και δη καλοβαλμένα τα δώρα όλα
που του κουβάλησαν εδώ οι εξαίρετοι Φαίακες
να ευχαριστηθή τρώγοντας και ακούγοντας τον σκοπό του τραγουδιού».
ΕΠΑΛΕΙΨΗ ΜΕ «ΕΛΑΙΟΝ»
Μία συνήθεια των αρχαίων προγόνων μας, όπως διαπιστώσαμε και από προηγούμενες παραπομπές κειμένων, ήταν η επάλειψη με «έλαιον» αμέσως μετά το λούσιμο και στην συνέχεια το ντύσιμο του λουσμένου με χλαίνη και χιτώνα.
Την απάντηση στο γιατί γινόταν επάλειψη με «έλαιον», μας την δίδουν οι σχολιαστές της 'Οδυσσειας επ' ακριβώς:
«[έχρισεν λίπ’ ελαίω] εχρίοντο ελαίω μετά το λουθήναι, διότι το ανθρώπινον σώμα σομφόν εστι και ηραιωμένον, και ποτέ μεν υγραίνεται, ποτέ δε ξηραίνεται, ως του υγρού εξερχομένου δι' ιδρώτων• υγραίνεται δε πάλιν εν τη θέρμη του λουτρού και ανοίγεται• τότε δε εχρίοντο τω ελαίω ως γλίσχρω όντι και κωλύοντι το υγρόν εξέρχεσθαι. εμφράττει γαρ τας οπάς τας του σώματος και συνίστησιν αυτό». (Σχόλια στην 'Οδυσσεια - Scholia Vetera 3,466,1-6), δηλαδή
[«έχρισεν λίπ’ ελαίω»='Αλειφοντο με «έλαιον» μετά το λουτρό, διότι το ανθρώπινο σώμα είναι πορώδες αραιωμένο (ενν. με ανοιχτούς τους πόρους) και άλλοτε υγραίνεται άλλοτε δε ξηραίνεται, όταν τα υγρά εξέρχονται με τον ιδρώτα. Υγραίνεται δε πάλι με το θερμό λουτρό και ανοίγουν οι πόροι. Τότε αλείφοντο με έλαιον επειδή (τούτο) ως λιπώδες εμποδίζει τα υγρά να εξέρχωνται. Διότι φράζει τους πόρους του σώματος και το κρατά ενυδατωμένο.]
Η συνήθεια, επομένως, της καθαριότητος και της υγιεινής αντιλήψεως μέσω του λουτρού ήταν πολύ διαδεδομένη στην ομηρική εποχή. Αυτό σημαίνει ότι ήταν για τους Έλληνες προγόνους μας τρόπος ζωής. Παράλληλα, όμως, αποτελούσε και ένα σημαντικώτατο έθιμο.
Η πιστοποίηση αυτού του συμπεράσματος φαίνεται από ένα ακόμη σημείο. Είναι εκεί που η Κίρκη, όπως αναφέρει ο Όμηρος, μετά το λουτρό του 'Οδυσσεως, έλουσε και τους συντρόφους του, και μάλιστα χρησιμοποιώντας τα ίδια λόγια με αυτά της παραπάνω παραπομπής, και ακολουθώντας την ίδια ακριβώς διαδικασία που σημαίνει: Λούσιμο και στην συνέχεια επάλειψη με «έλαιον» και ντύσιμο με χλαίνη και χιτώνα: (Οδύσσεια. κ. 449 -451)
«τόφρα δε τους άλλους ετάρους εν δώμασι Κίρκη
ενδυκέως λούσέν τε και έχρισεν λίπ’ ελαίω,
αμφί δ’ άρα χλαίνας ούλας βάλεν ηδέ χιτώνας•»
που σημαίνει:
«Αυτό το διάστημα η Κίρκη μέσα στα ανάκτορά της έλουσε με προθυμία και τους άλλους μας συντρόφους, τους άλειψε με λάδι και τους έντυσε με χλαίνες μάλλινες και με χιτώνες».
ΘΕΡΜΑ ΛΟΥΤΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ
Κατά την Ομηρική εποχή, λοιπόν, πιστοποιείται εκ των αρχαίων κειμένων ότι το θερμό λουτρό αποτελεί μία απαραίτητη εκδήλωση φιλοφρονήσεως προς κάθε φιλοξενούμενο, τόσο κατά την άφιξη όσο και κατά την αναχώρησή του από την οικία του ανθρώπου που τον φιλοξενούσε. Οι πρόγονοί μας όμως, είχαν διαπιστώσει και μία ακόμη ουσιαστική αξιολογική παράμετρο στην χρήση του. Ήταν αυτή της χρησιμοποιήσεώς του ως αποτελεσματικού μέτρου κατά της κοπώσεως. Επομένως, το λουτρό θεωρείται ως μέτρο που συντελεί στην τόνωση και αναζωογόνηση του οργανισμού και κατ' επέκταση της υγείας του ατόμου.
Μας αναφέρει ο Όμηρος ότι τόσον οι Αχαιοί όσο και οι Τρώες, που πολεμούσαν στο Ίλιον, μετά από κάθε μάχη ανακουφίζονταν από τον σωματικό κάματο, πλένοντας το σώμα και καθαρίζοντάς το από τον κονιορτό και τα αίματα με ένα θερμό λουτρό, όπως αυτό φαίνεται από όσα ο Όμηρος αναφέρει στην ραψωδία Ξ της Ιλιάδος.
Εκεί ο Νέστωρ, αφού ερωτά τον Μαχάονα που μόλις είχε επιστρέψει από την μάχη, να τον πληροφορήση σχετικά με την εξέλιξή της, του προτείνει να παραμείνη στην σκηνή, έως ότου η «εϋπλόκαμος» Εκαμήδη ετοιμάση «θερμόν λουτρόν», για να πλύνη τα αίματα από το σώμα του. («θερμήνη και λούση άπο βρότον αιματόεντα» - Ιλιάδος, Ξ 3-7)
Αλλά και η σύζυγος του Έκτορος, η Ανδρομάχη, καθώς υφαίνει στο βάθος του υψηλού ανακτόρου και αγνοώντας ότι πριν λίγο είχε φονευθή ο σύζυγός της μπροστά στα τείχη του Ιλίου, προέτρεψε τις υπηρέτριες να στήσουν έναν μεγάλο τρίποδα, για να ετοιμάσουν το θερμό λουτρό για τον Έκτορα, όταν θα επανέλθη αυτός από την μάχη.
ΤΟ ΘΕΡΜΟ ΛΟΥΤΡΟ
ΩΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ
Αλλά τα θερμά λουτρά γίνονταν μετά την μάχη όχι μόνο για τον καθαρισμό του σώματος από τα αίματα και την σκόνη. Σε κάποιες περιπτώσεις είχαν και έναν ρόλο τελετουργικό. Γίνονταν δηλαδή για τους νεκρούς της μάχης, και ειδικά για τους αρχηγούς. Έτσι αποδεικνύεται όχι μόνον ο σεβασμός προς τους νεκρούς, αλλά και μία ευρύτερη αντίληψη περί υγιεινής. Ο Όμηρος στην ραψωδία ω της 'Οδυσσειας (Οδύσσεια ω 43-45), η ψυχή του Αγαμέμνονα λέγει στην ψυχή του Αχιλλέα ότι, όταν εκείνος εφονεύθη και έγινε σκληρή μάχη για να κατορθώσουν οι Αχαιοί να παραλάβουν το πτώμα του, το έπλυναν με χλιαρό νερό και στην συνέχεια του έκαναν επάλειψη με άλειφαρ (=αλοιφή). Το χωρίο έχει ως εξής:
«αυτάρ επεί σ’ επί νήας ενείκαμεν εκ πολέμοιο,
κάτθεμεν εν λεχέεσσι, καθήραντες χρόα καλόν
ύδατί τε λιαρώ και αλείφατι•»
δηλαδή:
«Κι όταν από τον τόπο της μάχης σε φέραμε στα πλοία, σε βάλαμε στο κρεββάτι, αφού πρώτα καθαρίσαμε το όμορφό σου σώμα με χλιαρό νερό και με αλοιφή».
Αλλά και όταν ο Πάτροκλος εφονεύθη στην μάχη, ο Αχιλλεύς διατάσσει τους συντρόφους του να στήσουν πάνω από την φωτιά τρίποδα για να ζεστάνουν το νερό, προκειμένου να λούσουν το νεκρό σώμα του Πατρόκλου για τον καθαρισμό του από τα πηγμένα αίματα, τον «βρότον αιματόεντα» όπως γράφει ο μεγάλος μας ποιητής στην ραψωδία Σ της Ιλιάδος. (Ιλιάδος, Σ, 343-353).
ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑ
ΤΟΥ ΛΟΥΤΡΟΥ
Άξιο παρατηρήσεως είναι το γεγονός ότι το λουτρό γινόταν πάντοτε πριν το φαγητό. Από το γεγονός ότι ουδέποτε στα αρχαία ελληνικά κείμενα αναφέρεται να γίνεται λουτρό μετά από το φαγητό, φαίνεται ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν διαπιστώσει τον κίνδυνο που προέρχεται από μία τέτοια ενέργεια. Το γεγονός αυτό δείχνει εκτός των άλλων τουλάχιστον μία αυξημένη παρατηρητικότητα, αν όχι μία σημαντική ιατρική γνώση γι’αυτό. Σήμερα μάλιστα, γνωρίζουμε ότι το λουτρό, ειδικά στην θάλασσα αλλά και όπου αλλού, πρέπει να γίνεται τρεις ώρες μετά από κάποιο γεύμα, ακόμη και το πιο ελαφρύ.
Στην Ιλιάδα παρατηρούμε ότι τόσον ο 'Οδυσσευς όσο και ο Διομήδης μετά την επιτυχή έκβαση της νυκτερινής επιδρομής εναντίον της σκηνής του βασιλιά των Θρακών Ρήσου, όταν επιστρέφουν στο στρατόπεδό τους, πρώτα λούζονται και στην συνέχεια δειπνούν. [τω δε λοεσσαμένω και αλειψαμένω λίπ’ ελαίω δείπνω εφιζανέτην,... (Ιλιάδος Κ 577 -578). Κι όταν κι οι δύο λούσθηκαν και καλά αλείφθηκαν με λάδι κάθησαν για φαγητό.]
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Το κυριώτερο συμπέρασμα που προκύπτει όμως από την εξέταση των στοιχείων αποδεικνύει ότι ο Ελληνικός λαός δεν ήταν τυχαία δημιουργός πολιτισμού. Όταν πολλοί από τους σημερινούς «πολιτισμένους» λαούς αγνοούσαν την χρήση του νερού ως μέσου καθαριότητος και τονώσεως του σώματος, έχοντάς το μόνο «προς πόσιν», ο θείος ελληνικός λαός το θεωρούσε ως βασικό στοιχείο του πολιτισμού του, γνωρίζοντας, μάλιστα, όλες τις παραμέτρους της χρήσεώς του.
Γι’ αυτό ας έχουμε κατά νουν το χωρίο του Ευσεβίου Καισαρείας [Ευαγγελική Προπαρασκευή, 8ο βιβλίο, Κεφ. 14, παρ. 66], τα λόγια του οποίου εκφράζουν μία ιστορικώς ισχύουσα πραγματικότητα. «Μόνη γαρ η Ελλάς αψευδώς ανθρωπογονεί "φυτόν ουράνιον" και βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμη....».
Λόγια, που αποδίδουν στο ακέραιο την υπεροχή του Ελληνισμού: «Η Ελλάς με το να δημιουργή τον λογισμό, ο οποίος γίνεται οικείος δια της επιστήμης, είναι αληθώς η μόνη, που γεννά τον άνθρωπο, ο οποίος είναι ουράνια φύτρα και εξακριβωμένος θεϊκός βλαστός».
Βιογραφικό Σημείωμα του φιλόλογου- ιστπρικού Αντωννίου Α. Αντωνάκου
Ο Αντώνιος Α. Αντωνάκος (με καταγωγή Λακωνική εκ πατρός και Αργολική εκ μητρός) εγεννήθη το 1954 στον Πειραιά, όπου και μεγάλωσε.
Είναι Φιλόλογος και Ιστορικός, πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Από το 1980 διδάσκει στην Δευτεροβάθμια (Μέση) Εκπαίδευση.
Έχει συμμετάσχει σε διάφορα ελληνικά και διεθνή συνέδρια για την Ελληνική Γλώσσα, συνεργάζεται δε με καθηγητές Πανεπιστημίων του εξωτερικού για τις μεθόδους διδασκαλίας και εκμαθήσεως της αρχαίας Ελληνικής ως ζωντανής γλώσσας.
Αρθρογραφεί σε ποικίλες εφημερίδες και περιοδικά, της Ελλάδος και του εξωτερικού δημοσιεύοντας ειδικές μελέτες και έρευνες του, σχετικές με την κλασσική ελληνική γλώσσα, την ιστορία και την λαογραφία. Τις μελέτες του έχει παρουσιάσει με πολλές διαλέξεις καθώς "και σε διάφορες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.
Ιδιαιτέρως γνωστός έγινε μετά την μεγάλη επιτυχία του συγγράμματος του, με τον τίτλο «ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΓΛΩΣΣΗΣ» (Εκδόσεις «Νέα Θέσις» 2002), αναφερόμενο στις μοναδικές ιδιότητες της Ελληνικής, οι οποίες της δίνουν όλα τα στοιχεία υπεροχής έναντι των άλλων γλωσσών. Ένα βιβλίο, το οποίο χαρακτηρίζεται πλέον από τον πνευματικό κόσμο της Ελλάδος ως βιβλίο αναφοράς, με αξιόλογες θετικές κριτικές από σημαίνοντα πρόσωπα (όπως του π. Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Χρήστου Σαρτζετάκη, του Μακαριότατου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Χριστοδούλου, του πρώην Υφυπουργού Οικονομικών κ. Παναγιώτη Δελημήτσου, του Ιωάννη Αρβανίτη, Επιτίμου Συμβούλου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου κ.λ π.) Στο εν λόγω σύγγραμμα έχουν ήδη απονεμηθεί τιμητικές πλακέτες από 15 Δήμους και πέντε πνευματικούς Συλλόγους της Ελλάδος, μεταφράζεται δε στα αγγλικά και ιταλικά.
Λόγω της επιτυχίας του εν λόγω έργου του ο συγγραφεύς ετιμήθη από την Ελληνική Γλωσσική Κληρονομιά (Σύλλογος υπό την αιγίδα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Ακαδημίας Αθηνών) με το να κλιθεί να ομιλήσει στην ημερίδα για την διαχρονικότητα της Ελληνικής Γλώσσης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ενώπιον 2500 ατόμων, εκδήλωση η οποία έκλεισε με γενικό σύνθημα τον τίτλο του δικού του βιβλίου.
Το σύγγραμμα του επίσης, με τίτλο «Ελευθερία λόγου και Δημοκρατία», μοναδικό στην παγκόσμια βιβλιογραφία με αυτό το θέμα, έτυχε σημαντικής ευμενούς κριτικής από το Πανεπιστήμιο Αθηνών (καθηγητής κ. Δ. Μούκανος), όπου και προτείνεται στις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας να αξιοποιηθεί ως σχολικό βιβλίο για τα Γυμνάσια και Λύκεια της Ελλάδος.
ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
Μεταξύ των 24 πνευματικών του πονημάτων του συγγραφέως σημειώνονται:
Ι. «ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΓΛΩΣΣΗΣ»
(Εκδόσεις Νέα Θέσις 2002, β έκδοση 2003)
2. Ελευθερία λόγου και Δημοκρατία: Το θαύμα της Αρχαίας Ελλάδος [Φιλολογική και ιστορική προσέγγιση]. (Σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Σπίνο. Εκδόσεις AMBER)
3. ΕΛΛΗΝΙΣΤΙ (Αρχαία Ελληνικά άνευ διδασκάλου για αρχαρίους) ΤΟΜΟΙ 2 - Εκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ
4. Η Ελληνική Γλώσσα - Εκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ
5. ΑΙΕΝ ΕΛΛΗΝΙΖΕΙΝ - Εκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ
6. Προλογική εργασία στην ελληνική έκδοση του συγγράμματος του καθηγητού των Πανεπιστημίων Berkley (ΗΠΑ) και Χαϊδελβέργης (Γερμανίας), Δόκτορος Nors S. Josephson, με τον τίτλο «ΕΝΑΣ ΑΡΧΑΪΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΝΗΣΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ».
7. Η Μεγαρική Φιλοσοφική Σχολή (Έκδοση Δημοτικής Βιβλιοθήκης Μεγάρων)
Ένοπλες Δυνάμεις - Ανταπόκριση του Αντώνη Αντωνάκου
O Συνήγορος του Πολίτη δίνει πλέον την δυνατότητα εισαγωγής στις παραγωγικές Σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων, σε όλους τους μετανάστες, λαθρομετανάστες και λοιπoύς μελλοντικούς Έλληνες υπηκόους, οι οποίοι θα αποκτήσουν βάσει του νέου νόμου την ελληνική ιθαγένεια. Αυτό ανακοινώθηκε σήμερα από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας με τον "σεμνό" τίτλο "Η εισαγωγή αλλογενών στις Σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων".
Ήδη, στην προκήρυξη των εισαγωγικών εξετάσεων των παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων που υπέγραψε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος, καταργείται ως αντισυνταγματική η προϋπόθεση του ελληνικού γένους των υποψηφίων. Παραμένει ως προϋπόθεση η απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας.
Δηλαδή με ένα διοικητικό μέτρο, αυτό της απόκτησης υπηκοότητας, δέχεται η Πολιτεία ότι θα αποκτήσουν οι "νέοι Έλληνες", αυτόματα, συνείδηση θυσίας υπέρ βωμών και εστιών...
Εξισώνεται, κατά το υπουργείο, με τον τρόπο αυτό η μεταχείριση όλων των Ελλήνων πολιτών, καθώς η ύπαρξη ελληνικής καταγωγής από πατέρα ή μητέρα προβλέπεται συνταγματικά μόνο για την εκλογή στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας και για καμία άλλη δημόσια θέση.
Άρα μόνο Πρόεδροι Δημοκρατίας δεν θα μπορούν να γίνουν οι νυν ξένοι μετανάστες και μελλοντικοί Έλληνες πολίτες. Κακώς βέβαια, γιατί αυτό είναι ρατσιστικό. Από την στιγμή που αναγνωρίζεις στον μελλοντικό Έλληνα ότι προτίθεται να δώσει τη ζωή του για τη (νέα) πατρίδα του (βασική προϋπόθεση για να γίνεις Έλληνας αξιωματικός ή γενικά στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων), με ποιο δικαίωμα του απαγορεύεις να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Θεωρούμε ότι πρόκειται για μία αναχρονιστική διάταξη που πρέπει να καταργηθεί στην πρώτη αναθεώρηση του Συντάγματος.
Ήδη, στην προκήρυξη των εισαγωγικών εξετάσεων των παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων που υπέγραψε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος, καταργείται ως αντισυνταγματική η προϋπόθεση του ελληνικού γένους των υποψηφίων. Παραμένει ως προϋπόθεση η απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας.
Δηλαδή με ένα διοικητικό μέτρο, αυτό της απόκτησης υπηκοότητας, δέχεται η Πολιτεία ότι θα αποκτήσουν οι "νέοι Έλληνες", αυτόματα, συνείδηση θυσίας υπέρ βωμών και εστιών...
Εξισώνεται, κατά το υπουργείο, με τον τρόπο αυτό η μεταχείριση όλων των Ελλήνων πολιτών, καθώς η ύπαρξη ελληνικής καταγωγής από πατέρα ή μητέρα προβλέπεται συνταγματικά μόνο για την εκλογή στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας και για καμία άλλη δημόσια θέση.
Άρα μόνο Πρόεδροι Δημοκρατίας δεν θα μπορούν να γίνουν οι νυν ξένοι μετανάστες και μελλοντικοί Έλληνες πολίτες. Κακώς βέβαια, γιατί αυτό είναι ρατσιστικό. Από την στιγμή που αναγνωρίζεις στον μελλοντικό Έλληνα ότι προτίθεται να δώσει τη ζωή του για τη (νέα) πατρίδα του (βασική προϋπόθεση για να γίνεις Έλληνας αξιωματικός ή γενικά στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων), με ποιο δικαίωμα του απαγορεύεις να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Θεωρούμε ότι πρόκειται για μία αναχρονιστική διάταξη που πρέπει να καταργηθεί στην πρώτη αναθεώρηση του Συντάγματος.
Bring them back- You Tube
Reunite Them! “BRING THEM BACK!”
Thousands of pieces of Greek antiquities are hosted in the British Museum. Our campaign does not ask for the return of those.
We ask for the return of the Parthenon Marbles in Greece and the Reunification of the Monument.
We, the users of the Internet obtain power and we are able to mobilize the international public opinion. Our goal can be achieved this way.
Do you believe this is fair? If yes, help this goal come true.
Say your own “BRING THEM BACK!”
Sunday, April 11, 2010
ΣΚΗΝΕΣ ΣΟΚ βίας απο Αφρικανούς στην οδο Ερμού
object width="300" height="200">
April 10, 2010 — Μια επιτροπή εμπόρων πήρε την πρωτοβουλία να κάνει μία ενημέρωση των πολιτών και καταγραφή του λαθρεμπορίου που γίνεται τόσα χρόνια στην οδό Ερμού (υπό την ανοχή του Δημάρχου και της Ελληνικής Αστυνομίας)
Οι Αφρικανοί λαθρομετανάστες - λαθρέμποροι αφού μας εξύβρισαν, επιτέθηκαν (δύο από αυτούς) σε έναν ηλικιωμένο Ελληνα (72 ετών) και τότε όρμησαν 6-7 Ελληνες να τον σώσουν και να προσπαθήσουν να συλλάβουν τους εγκληματίες.
Η αστυνομία ενώ είχε ενημερωθεί ήταν απούσα...
ΥΓ 1. Στην αρχή του βίντεο ο τραυματισμένος 72χρονος Ελληνας, απαντάει στην ερώτησή μου, "Πειράζει να δείξω στο διαδίκτυο το προσωπό σας" με όχι, όχι (οτι δηλαδή δεν πειράζει).
ΥΓ 2. Προς το τέλος του Βιντεο, εκεί που μιλάει ο τραυματισμένος Ελληνας (γεμάτος αίματα) βλέπουμε έξαφνα οτι στα 50 μέτρα 10 ΑΦΡΙΚΑΝΟΙ χτυπάνε έναν Ελληνα και αναγκαζόμαστε 3 Ελληνες να ορμήσουμε με ιαχές για να τον γλυτώσουμε από τα δολοφονικά τους χτυπήματα.
Σε εκείνο το σημείο αυτοί εκτοξεύουν πλήθος από ποτήρια και άλλα αντικείμενα (εναντίον μας) και αναγκαζόμαστε να πάρουμε τραπεζάκια και καρέκλες (σαν ασπίδες) για να προστατέψουμε το προσωπό μας.
ΥΓ 3. Ο τύπος που μιλάει στο 1.19 (μας ενημέρωσαν οι καταστηματάρχες) είναι γνωστός στη περιοχή και πουλάει λαθραία ρολόγια και γυαλιά σε τουρίστες
_________________________________________________
April 10, 2010 — Μια επιτροπή εμπόρων πήρε την πρωτοβουλία να κάνει μία ενημέρωση των πολιτών και καταγραφή του λαθρεμπορίου που γίνεται τόσα χρόνια στην οδό Ερμού (υπό την ανοχή του Δημάρχου και της Ελληνικής Αστυνομίας)
Οι Αφρικανοί λαθρομετανάστες - λαθρέμποροι αφού μας εξύβρισαν, επιτέθηκαν (δύο από αυτούς) σε έναν ηλικιωμένο Ελληνα (72 ετών) και τότε όρμησαν 6-7 Ελληνες να τον σώσουν και να προσπαθήσουν να συλλάβουν τους εγκληματίες.
Η αστυνομία ενώ είχε ενημερωθεί ήταν απούσα...
ΥΓ 1. Στην αρχή του βίντεο ο τραυματισμένος 72χρονος Ελληνας, απαντάει στην ερώτησή μου, "Πειράζει να δείξω στο διαδίκτυο το προσωπό σας" με όχι, όχι (οτι δηλαδή δεν πειράζει).
ΥΓ 2. Προς το τέλος του Βιντεο, εκεί που μιλάει ο τραυματισμένος Ελληνας (γεμάτος αίματα) βλέπουμε έξαφνα οτι στα 50 μέτρα 10 ΑΦΡΙΚΑΝΟΙ χτυπάνε έναν Ελληνα και αναγκαζόμαστε 3 Ελληνες να ορμήσουμε με ιαχές για να τον γλυτώσουμε από τα δολοφονικά τους χτυπήματα.
Σε εκείνο το σημείο αυτοί εκτοξεύουν πλήθος από ποτήρια και άλλα αντικείμενα (εναντίον μας) και αναγκαζόμαστε να πάρουμε τραπεζάκια και καρέκλες (σαν ασπίδες) για να προστατέψουμε το προσωπό μας.
ΥΓ 3. Ο τύπος που μιλάει στο 1.19 (μας ενημέρωσαν οι καταστηματάρχες) είναι γνωστός στη περιοχή και πουλάει λαθραία ρολόγια και γυαλιά σε τουρίστες
_________________________________________________
Friday, April 2, 2010
Η Κατάρρευση της Αυτοκρατορίας. Το Βυζαντινό Μάθημα»
Όποια και αν είναι η προσωπική μας ματιά και η αντίδραση μας στην ταινία που σας προτρέπω να παρακολουθήσετε, σίγουρα θα μας καταλάβει μια μελαγχολία.
Αλλά μην μείνετε σε αυτή κανένας σας,Είτε πολιτικός είτε μη.
Πολλά από αυτά που θα δείτε, συμβαίνουν εδώ και πολλά χρόνια στη σημερινή Ελλάδα.
Αντι λοιπόν να μελαγχολήσουμε ας αυτοσυγκεντρωθουμε πριν είναι αργά.
Η ζωτικότητα και η ομορφιά του Λαού μας δεν έχει καταστραφεί.
Ας αναγεννηθουμε,
Ευχαριστώ τον Άντρο Νικολαΐδης και τον Παναγιώτη Ήφαιστο γι αυτή την πολύτιμη ενημέρωση.
Και μην αμελήσετε.
Θα βρείτε κάποια ώρα από τις ασχολίες σας γι αυτό το περίφημο μάθημα.
Καθε σχολιασμός θα ήταν ευπρόσδεκτος.
Δημήτρης Αλευρομαγειρος
Την ιδέα της ταινίας «Η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας. Το Βυζαντινό Μάθημα», την συνέλαβε ο Ηγούμενος της Ι.Μ. Σρέτενσκυ (Εισοδίων), Μόσχα, Αρχιμανδρίτης Τύχων (50), που είναι ταυτόχρονα ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης και αφηγητής της ταινίας. Ο π. Τύχων είναι ένας προβεβλημένος κληρικός της Ρωσικής Εκκλησίας, που ανασυγκρότησε την Μονή Σρέτενσκυ και λέγεται ότι είναι ο πνευματικός του Β. Πούτιν. Το γύρισμα της ταινίας χρηματοδοτήθηκε το 2007 από το Κρατικό κανάλι «Rossija», όπως και η γνωστή για την επιτυχία της ταινία «ΤΟ ΝΗΣΙ».
Subscribe to:
Posts (Atom)