Βρέθηκε το Παλάτι του Οδυσσέα στην Ιθάκη

ht="385">

Ιθακη Αρχαιολογοι βρηκαν το παλατι του Οδυσσέα
Μέγαρο μυκηναϊκής εποχής στην Ιθάκη...
Αυτή τη φορά μια ομάδα αρχαιολόγων που χρόνια τώρα κάνει ανασκαφές στην Ιθάκη, πιστεύει ότι βρήκε το παλάτι του βασιλιά Οδυσσέα. Ένα μέγαρο τριών επιπέδων, με κλιμακοστάσιο λαξευμένο στο βράχο.

Μέσα σ' αυτό υπολείμματα μυκηναϊκής κεραμικής, πινακίδες με... γραμμική γραφή.
Παρόμοια μέγαρα βασιλιάδων έχουν βρεθεί στην Πύλο, στις Μυκήνες και στην Τίρυνθα.

"Το μέγαρο και τα ευρήματα που εντοπίσαμε μας κάνουν με επιφύλαξη να πιστεύουμε ότι είναι το παλάτι του Οδυσσέα", είπε απόψε στο δελτίο του ΣΚΑΪ ο επικεφαλής της ομάδας των αρχαιολόγων, κ. Παπαδόπουλος.

Ανάμεσα στα ευρήματα είναι και μια κρήνη μυκηναϊκής εποχής που εντυπωσιάσει τους αρχαιολόγους...

Σοβαρά ευρήματα υποστηρίζουν ότι έχουν ανακαλύψει οι αρχαιολόγοι στην Ιθάκη, τα οποία τους κάνουν να πιστεύουν ότι βρίσκονται μπροστά στο ομηρικό παλάτι του Οδυσσέα. Αρχαιολόγοι του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων συνεχίζουν εδώ και περίπου 16 χρόνια τις ανασκαφές στην περιοχή της Εξωγής Ιθάκης.

Όπως δήλωσε στην Τηλεόραση του ΣΚΑΪ που μεταδόθηκε στις 20/8/2010, ο καθηγητής Αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Θανάσης Παπαδόπουλος, οι ανασκαφές έφεραν στο φως ένα τριμερές κτίριο με διαστάσεις ανακτόρου, παρόμοιες με εκείνα που έχουν ανακαλυφθεί στις Μυκήνες, την Πύλο και την Τίρυνθα.

Επιπλέον, όπως υποστηρίζει ο κ. Παπαδόπουλος, ένα ακόμα εύρημα που τους κάνει να πιστεύουν ότι έχουν ανακαλύψει το παλάτι του Οδυσσέα είναι και μία κρήνη, η οποία χρονολογείται το 13ο αιώνα π.Χ, περίοδο δηλαδή κατά την οποία έζησε ο Οδυσσέας.

Στην Ιθάκη υπάρχει μία περιοχή κοντά στο χωριό Αγ. Αθανάσιος που σήμερα ονομάζεται Σχολή Ομήρου. Στην τοποθεσία πολλοί πραγματοποίησαν ανασκαφές μεταξύ των οποίων και ο Σλήμαν διαισθανόμενοι προφανώς ότι κάτι σημαντικό υπάρχει εκεί. Η αρχαιολογική σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κλήθηκε μετά 60 χρόνια να συνεχίσει τις ανασκαφές που είχε ξεκινήσει στις αρχές του αιώνα η Βρετανική Αρχαιολογική σχολή. Το ζεύγος των αρχαιολόγων Θανάσης Παπαδόπουλος και Λίτσα Κοντορλή Παπαδοπούλου έθεσαν σαν στόχο ζωής να ανακαλύψουν την Ομηρική Ιθάκη.

Πριν από τέσσερα χρόνια, το Νοέμβριο του 2006, είχαν φέρει στο φως ένα σημαντικό εύρημα από την Ιθάκη, μία πινακίδα που «αφηγείται» με γλαφυρό τρόπο ένα από τα επεισόδια της Οδύσσειας, παρουσιάστηκε στο γερμανικό αρχαιολογικό περιοδικό «Kadmos».

Στην πινακίδα απεικονίζεται ένα πλοίο με τον Οδυσσέα δεμένο στο κατάρτι και εκατέρωθεν τερατόμορφα σχέδια, μία τρίαινα και σημάδια πιθανής γραφής Γραμμικής Β. Το εύρημα, βρέθηκε μαζί με άλλες πινακίδες που φέρουν επίσης σκηνές από την Ιλιάδα και Οδύσσεια.Την επιστημονική δημοσίευση του αρχαίου συνυπογράφουν οι δύο Ελληνες αρχαιολόγοι με τον ειδικό σε θέματα επιγραφικής Βρετανό G. Owens.

Πινακίδες με Γραμμική Β στην Ελλάδα έχουν βρεθεί σε προαύλια αρχαίων ανακτορικών συγκροτημάτων. Στη θέση του «Αγίου Αθανασίου» έχει ανακαλυφθεί από το 1996 που ερευνάται, μεγάλη αρχαία κτιριακή εγκατάσταση με δύο άνδηρα που επικοινωνούν μεταξύ τους με λαξευμένες στο βράχο κλίμακες που παραπέμπουν σε ανακτορικού τύπου συγκρότημα.

ΕΒΡΑΙΟΙ ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ-ΕΒΡΑΙΟΙ ΜΑΣ ΔΙΟΙΚΟΥΝ-ΕΒΡΑΙΟΙ ΜΑΣ ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ

ΠΩΣ ΚΡΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ 2010

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού- Φιλολόγου
Ιστορικού - Συγγραφέως
Αντιπροέδρου τής Επιτροπής Ενημερώσεως
Επί τών Εθνικών Θεμάτων
Αντιπροέδρου τού Συνδέσμου
τών Απανταχού Λακώνων «Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ»


Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι ἦσαν ὑπερήφανοι γιὰ τὸ μοναδικὸ πολιτευμά τους, τὴν δημοκρατία. Δὲν ζήλευαν κανενὸς ἄλλου λαοῦ τὸ πολίτευμα καὶ αὐτὸ τὸ δήλωναν παντοῦ, ὅπως εἶναι ἀποτυπωμένο στὸν «Ἐπιτάφιο» τοῦ Περικλέους. «Χρώμεθα γὰρ πολιτείᾳ οὐ ζηλούσῃ τοὺς τῶν πέλας νόμους, παράδειγμα δὲ μᾶλλον αὐτοὶ ὄντες τισιν ἢ μιμούμενοι ἑτέρους.» Βιβλίο Β΄, 37,1 - 3.
Σήμερα ζηλεύουμε... τοὺς Εὐρωπαίους καὶ ὄχι ἁπλῶς τοὺς μιμούμεθα ἀλλὰ ἀκολουθοῦμε τὰ πολιτεύματά τους, τὰ ὁποῖα κατ’ ἐπίφασιν εἶναι δημοκρατικά. Καὶ ἐξηγῶ ὅτι εἶναι κατ’ ἐπίφασιν, διότι δὲν λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τὶς ἰδιαιτερότητες ἀλλὰ καὶ τὴν ἱστορία ἑνὸς λαοῦ ἀλλὰ τὸ μόνο ποὺ ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ ἐπιβολὴ τῆς παγκοσμιοποιήσεως.

Γιὰ παράδειγμα ὅλες οἱ Ἑνώσεις ποὺ δημιουργήθηκαν στὸν 20ο αἰῶνα εἶχαν ὡς βάση τὰ ἔθνη. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰῶνος καὶ μετὰ τὸν α΄ παγκόσμιο πόλεμο, δημιουργήθηκε ἡ Κοινωνία Τῶν Ἐθνῶν (ΚΤΕ). Μετὰ τὸν β΄ παγκόσμιο πόλεμο ἔγινε ὁ Ὀργανισμὸς Ἡνωμένων Ἐθνῶν (ΟΗΕ).
Ἡ ΕΕ ἐνῷ δημιουργήθηκε ὡς Εὐρώπη τῶν Ἐθνῶν, τώρα μᾶς προκύπτει Εὐρώπη τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Στὴν Ἑλλάδα τοῦ 2010 Ἑλλάδα τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς ἀπαξιώσεως τῶν δημοψηφισμάτων κ.λπ. ἔχουν ἀρχίσει νὰ γίνωνται ἀλλαγὲς σὲ πάρα πολλὰ πράγματα, σὲ πάρα πολλοὺς θεσμοὺς.
Μέσα σὲ αὐτὰ κι ὁ στρατὸς. Στὸν «κυρίαρχο ἑλληνικὸ χῶρο καὶ κυρίως κοντὰ στὰ σύνορα, καταργήθηκαν μονάδες τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, ἔκλεισαν στρατόπεδα, ὁ δὲ στρατός μας ἔγινε πλέον, ὅπως διακηρύσσεται καὶ ἀπὸ τὰ χείλη τῶν ἰθυνόντων ταγῶν μας, ἐπαγγελματικὸς Τὰ καταστροφικὰ βεβαίως ἀποτελέσματα ἀπὸ ἕναν ἐπαγγελματικὸ στρατὸ μᾶς τὰ διδάσκει ἡ ἱστορία καὶ κατὰ τὴν περίοδο τῆς ρωμαιοκρατίας ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες σημαντικὲς ἱστορικὲς περιόδους.
Βεβαίως οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι εἶχαν προβλέψει ἂν καὶ πότε μπορεῖ κάποιος νὰ τὸ κάνῃ αὐτό, πρᾶγμα ποὺ ἀναφέρει ὁ Στοβαῖος.

Εἰ βούλει σοὶ τὴν οἰκίαν εὖ οἰκεῖσθαι, μιμοῦ τὸν Σπαρτιάτην Λυκοῦργον· ὃν γὰρ τρόπον οὗτος οὐ τείχεσι τὴν πόλιν ἔφραξεν, ἀλλ’ ἀρετῇ τοὺς ἐνοικούντας ὠχύρωσε καὶ διὰ παντὸς ἐτήρησε ἐλευθέραν τὴν πόλιν· οὕτω καὶ σὺ μὴ μεγάλην αὐλὴν περιβάλλου καὶ πύργους ὑψηλοὺς ἀνίστα, ἀλλὰ τοὺς ἐνοικούντας εὐνοίᾳ καὶ πίστει καὶ φιλίᾳ στήριζε, καὶ οὐδὲν εἰς αὐτὴν εἰσελεύσεται βλαβερόν, οὐδ’ἂν τὸ σύμπαν τῆς κακίας παρατάξηται στῖφος. (fr. 46 I. c. p. 82) - ΣΤΟΒΑΙΟΣ

Ἐμεῖς λοιπὸν θέλουμε νὰ διδάξουμε ἀρετή. Ξέρουμε ὅμως ἂν οἱ γείτονες προτιμοῦν νὰ διδαχθοῦν τὴν ἀρετὴ ἀπὸ τὸ νὰ παραμείνουν βάρβαροι; Ἡ ἱστορία δείχνει πὼς δὲν τὸ προτιμοῦν. Ἂν καταργούσαμε λοιπόν, στρατόπεδα γιὰ νὰ τοὺς διδάσκαμε ἀρετὴ, ἔχει καλῶς, ἀλλά ὑπάρχει ὁμόνοια μεταξύ μας ἢ πραγματικὴ φιλία ἀπὸ τοὺς γείτονες; Ἡ ἱστορία καὶ τὰ γεγονότα ἔχουν δείξει πὼς ὄχι.

Δὲν εἶναι ὅμως τὰ μόνα ἀποτελέσματα αὐτὰ ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω. Ἐνῷ ὑποτίθεται πὼς ἡ Εὐρώπη εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ φυλάξη μὲ τὸν δικό της στρατὸ τὰ δικά της σύνορα, ποὺ πλέον εἶναι τὰ σύνορα τῆς Ἑλλάδος, ἀδιαφόρησε στὴν παράνομη ἀπαίτηση τῶν Τούρκων γιὰ τὰ Ἴμια, ἐνῷ ἐμεῖς δεχθήκαμε νὰ κατέβη ἡ σημαία μας ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ βραχονησίδα καὶ νὰ μὴ μπορῆ ὁ Ἕλληνας βοσκὸς νὰ βοσκήση τὸ κοπάδι του σ’ αὐτὴν.
Εἴχαμε γράψει προσφάτως, πὼς τὸ Γερμανικὸ ἐρευνητικὸ σκάφος «Ποσειδῶν» ἔκανε κάποιες ἔρευνες 10 μίλια ἀνοιχτὰ τοῦ Ἡρακλείου Κρήτης γιὰ τὸ παγοποιημένο μεθάνιο, μιὰ νέα καὶ πολύ σημαντικὴ πηγὴ ἐνεργείας. Τότε οἱ Τοῦρκοι ἔβγαλαν μία φρεγάτα στὴν περιοχὴ ἐρεύνης, διαμαρτυρόμενοι, διότι στὰ 10 μίλια χρειαζόταν, ὅπως εἶπαν καὶ δική τους ἄδεια γιὰ τὴν ἔρευνα!!!! Ἡ ὑπερήφανη, πολιτισμένη καὶ τηροῦσα «ἄψογη στάση» Ἑλλάς καὶ σ’αὐτὴν τὴν περίπτωση ὑπεχώρησε στὶς τουρκικὲς ἀξιώσεις καὶ στὸ σκάφος «Ποσειδῶν» ἀνέβη καὶ Τοῦρκος ἐπιστήμων, ὁπότε ἡ ἔρευνα συνεχίσθη πλέον ὡς τριεθνής, μιᾶς καὶ οἱ «τσαμπουκάδες» «φίλοι» μας, οἱ Τοῦρκοι, εἶναι γνωστὸ πὼς ζητοῦν ἐπιμόνως συγκυριαρχία στὸ Αἰγαῖο.
Ἄρα καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἔχουμε μείωση τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας, κι ἂς λένε τὰ ἀντίθετα. Ἡ ἀλήθεια φαίνεται ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα. α) Πρὶν τὸ ἐπεισόδιο τῶν Ἰμίων μποροῦσε νὰ πάη στὴν βραχονησίδα ἐλεύθερα τόσον ὁ βοσκὸς ὅσο καὶ ὁποιοσδήποτε Ἕλληνας. Τώρα δὲν μπορεῖ... β) Ἄν ἡ Ἑλλάς εἶχε ἀσκήσει τὸ νόμιμο δικαίωμά της νὰ ἐπεκτείνη τὰ χωρικά της ὕδατα στὰ 12 μίλλια, ἀποδεικνύοντας τὴν σκοπιμότητα τοῦ casus belli ἀπὸ πλευρᾶς τῆς γείτονος, δὲν θὰ ὑποχωρούσαμε βάζοντας «κεχαγιᾶ» στὴν δική μας περιουσία.
Ἐνῷ λοιπὸν ἡ Ἑλλὰς ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς ἀνεξαρτησίας (;) της καὶ μετὰ συνεχῶς αὐξανόταν, μετὰ τὰ Ἴμια ἀρχίζει καὶ μειώνεται.
Ἡ πρόεδρος τῆς βουλῆς, κα Ἄννα Ψαρούδα Μπενάκη, διαπρεπὴς νομικός, ὅταν προσεφώνησε τὸν κ. Παπούλια ὡς πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, τὴν ἡμέρα ἀναλήψεως τῶν καθηκόντων του, τοῦ εἶπε ὅτι κατὰ τὴν διάργεια τῆς θητείας του τὰ σύνορα καὶ ἡ ἐθνικὴ κυριαρχία θὰ μειωθοῦν πρὸς χάριν τῆς εὐρωπαϊκῆς ὁλοκληρώσεως. Μίλησε δηλαδὴ σαφῶς γιὰ μείωση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας.
Ὅταν τὸ ἄκουσα καὶ τὸ εἶδα στὴν τηλοψία, δὲν ἤθελα νὰ τὸ πιστέψω μέχρι ποὺ ψάχνοντας μία μέρα γιὰ κάποιο ἄρθρο τοῦ συντάγματός μας, ἔπεσα τυχαῖα πάνω στὸ ἄρθρο 28, ὅπως αὐτὸ προέκυψε ἀπὸ τὴν τελευταῖα ἀναθεώρηση. Καὶ τότε κατάλαβα τί γινόταν στὴν πράξη, γιὰ κάτι ποὺ ἀποφάσισαν κάποιοι γιὰ μένα χωρὶς ἐμένα. Τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο λέει τὰ ἑξῆς:

Ἄρθρο 28

Οἱ γενικὰ παραδεγμένοι κανόνες τοῦ διε¬θνοῦς δικαίου, καθὼς καὶ οἱ διεθνεῖς συμβάσεις, ἀπὸ τὴν ἐπικύρωσή τους μὲ νόμο καὶ τὴν θέση τους σὲ ἰσχὺ σύμφωνα μὲ τοὺς ὅρους καθεμιᾶς, ἀποτε¬λοῦν ἀναπόσπαστο μέρος τοῦ ἐσωτερικοῦ ἑλληνι¬κοῦ δικαίου καὶ ὑπερισχύουν ἀπὸ κάθε ἄλλη ἀντίθετη διάταξη νόμου. Ἡ ἐφαρμογὴ τῶν κανόνων τοῦ διεθνοῦς δικαίου καὶ τῶν διεθνῶν συμβάσεων στοὺς ἀλλοδαποὺς τελεῖ πάντοτε ὑπὸ τὸν ὅρο τῆς ἀμοιβαιότητας.
Γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθεῖ σπουδαῖο ἐθνικὸ συμ¬φέρον καὶ νὰ προαχθεῖ ἡ συνεργασία μὲ ἄλλα κράτη, μπορεῖ νὰ ἀναγνωρισθοῦν, μὲ συνθήκη ἢ συμφωνία, σὲ ὄργανα διεθνῶν ὀργανισμῶν ἁρμοδιότητες ποὺ προβλέπονται ἀπὸ τὸ Σύνταγμα. Γιὰ τὴν ψήφιση νόμου ποὺ κυρώνει αὐτὴ τῇ συνθήκῃ ἢ συμφωνία ἀπαιτεῖται πλειοψηφία τῶν τριῶν πέμπτων του ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν.
Ἡ Ἑλλάδα προβαίνει ἐλεύθερα, μὲ νόμο ποὺ ψηφίζεται ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη πλειοψηφία τοῦ ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν, σὲ περιορισμοὺς ὡς πρὸς τὴν ἄσκηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας της, ἐφόσον αὐτὸ ὑπαγορεύεται ἀπὸ σπουδαῖο ἐθνικὸ συμφέρον, δὲν θίγει τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὶς βάσεις τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καὶ γίνεται μὲ βάση τὶς ἀρχὲς τῆς ἰσότητας καὶ μὲ τὸν ὅρο τῆς ἀμοιβαιότητας.
** Ἑρμηνευτικὴ δήλωση:
Τὸ ἄρθρο 28 ἀποτελεῖ θεμέλιο γιὰ τὴν συμμετοχῇ τῆς Χώρας στὶς διαδικασίες τῆς εὐρωπαϊκῆς ὁλοκλήρωσης.

Βλέπετε λοιπὸν, ἀγαπητοὶ φίλοι, ἰδίοις ὄμασιν ὅτι ἡ Ἑλλὰς προβαίνει ἐλεύθερα σὲ περιορισμοὺς ὡς πρὸς τὴν ἄσκηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας της... Τώρα πὼς ἕνας περιορισμὸς μπορεῖ νὰ γίνῃ ἐλεύθερα καὶ νὰ ἔχῃ σχέση μὲ τὴν ἐλευθερία, αὐτὸ ἀποτελεῖ «ἀλλουνοῦ παππᾶ εὐαγγέλιο», ὅπως λέει κι ὁ λαός μας. Αὐτὸ γίνεται λέει ἐπίσης ἂν ὑπαγορεύεται ἀπὸ ἀπὸ σπουδαῖο ἐθνικὸ συμφέρον, δὲν θίγει τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὶς βάσεις τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καὶ γίνεται μὲ βάση τὶς ἀρχὲς τῆς ἰσότητας καὶ μὲ τὸν ὅρο τῆς ἀμοιβαιότητας. Ποιό ὅμως ἐθνικὸ συμφέρον θὰ ὑπαγόρευε μείωση ἐθνικῆς κυριαρχίας, ποιά μείωση δὲν θὰ ἔθιγε τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὶς βάσεις τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καὶ πότε αὐτὸ ἔγινε μὲ βάση τὶς ἀρχὲς τῆς ἰσότητας καὶ μὲ τὸν ὅρο τῆς ἀμοιβαιότητας. Μήπως οἱ Τοῦρκοι μᾶς ἔδωσαν μία ἄλλη βραχονησίδα γιὰ ἀντάλλαγμα, μιᾶς καὶ τὰ Ἴμια ἀνῆκαν σὲ μᾶς ἢ μήπως ἐμεῖς κάναμε ἔρευνες σὲ δικό τους Αἰγαῖο καὶ ὄχι στὸ δικό μας;

Εἴπαμε λοιπὸν παραπάνω ὅτι ἐνῷ ἡ Ἑλλὰς ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς ἀνεξαρτησίας της καὶ μετὰ συνεχῶς αὐξανόταν σὲ μέγεθος καὶ ἐδάφη, μετὰ τὰ Ἴμια, ὅμως, ἀρχίζει νὰ μειώνεται. Τὸ ἂν αὐτὸ ἦταν σωστὸ ἢ ἂν ἔπρεπε νὰ τὸ ἐπιτρέψουμε, μᾶς τὸ λένε οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι, μέσα ἀπὸ τὸν ὅρκο τῶν Ἀθηναίων ἐφήβων, τὸν ὁποῖο μᾶς διασώζει ὁ Στοβαῖος.

Οὐ καταισχυνῶ ὅπλα τὰ ἱερά, οὐδ’ ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην ὄτω ἂν στοιχήσω, ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὑπὲρ ὁσίων καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν· τὴν πατρίδα δὲ οὐκ ἐλάσσω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωμαι· καὶ εὐηκοήσω τῶν ἀεὶ κρινόντων ἐμφρόνως, καὶ τοῖς θεσμοὶς τοῖς ἱδρυμένοις πείσομαι καὶ οὖς τίνας ἂν ἄλλους τὸ πλῆθος ἱδρύσηται ὁμοφρόνως· καὶ ἂν τὶς ἀναιρῇ τοὺς θεσμοὺς ἢ μὴ πείθηται, οὐκ ἐπιτρέψω, ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ πάντων· καὶ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω. Ἵστορες θεοὶ τούτων. Ἄγλαυρος, Ἑστία, Ἐνυῶ, Ἐνυάλιος Ἄρης, καὶ Ἀθηνᾶ Ἀρεία, Ζεύς, Θαλλῶ, Αὐξῶ, Ἠγεμόνη, Ἡρακλῆς.
Ἡ διαφορὰ, λοιπὸν, εἶναι σαφής. Οἱ πατέρες μας ἀπὸ τὴν ἐφηβική τους ἡλικία ἀκόμη ὤρκίζοντο ὅτι «τὴν πατρίδα δὲ οὐκ ἐλάσσω παραδώσουσι, πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωνται·» Ὠρκίζοντο ὅτι τὴν πατρίδα θὰ τὴν παραδώσουν ὄχι λιγώτερη ἀλλὰ μεγαλύτερη καὶ ἰσχυρότερη.
Αὐτὸν τὸν ὄρκο θὰ ἔπρεπε νὰ δίνουν καὶ σήμερα τὰ Ἑλληνόπουλα καὶ ὄχι νὰ ορκίζονται νὰ φυλάττουν τὸ σύνταγμα!!! Ποιὸ σύνταγμα; Αὐτὸ ποὺ προβλέπει ὅτι ἡ Ἑλλάδα προβαίνει ἐλεύθερα σὲ περιορισμοὺς ὡς πρὸς τὴν ἄσκηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας της;
Ἄς ἀποφασίσουμε γιὰ μιὰ φορὰ λοιπὸν νὰ κάνουμε ὁδηγούς μας αὐτοὺς ποὺ ἔδωσαν τὰ φῶτα σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὴν δίδαξαν νὰ πιστεύη σὲ ἀξίες καὶ ἰδανικά. Τότε ἴσως σταματήσουμε τὴν κατ’ ἐπίφασιν πολιτισμένη ἄψογη στάση μας καὶ καταλάβουμε τὶ σημαίνει ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια καὶ ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια. Καὶ τελικὰ ἴσως ἀποφασίσουμε νὰ ὀρκίζωνται τὰ ἑλληνόπουλα ὅτι τὴν πατρίδα θὰ τὴν παραδώσουν ὄχι λιγώτερη ἀλλὰ μεγαλύτερη καὶ ἰσχυρότερη. Γιὰ νὰ ἀποκτήσουν καὶ πάλι ἀρχὲς ἀξίες καὶ ἰδανικά. Ἑλληνικὰ ἰδανικὰ ποὺ ἀποτελοῦν τὴν βάση τῆς ζωῆς.

Το Λιοντάρι του Πειραιά του Γιώργου Λουτριανάκη,

Το πρωτότυπο βρίσκεται στον Ναύσταθμο της βενετίας


του Γιώργου Λουτριανάκη, george@re-port.gr

Πειραιάς! Η αλλιώς Porto Leone! Όπως είχε επικρατήσει να αποκαλούν το λιμάνι του Πειραιά παγκοσμίως οι ταξιδιώτες για πολλά χρόνια! Ένα όνομα που προέκυψε λόγω της επιβλητικής παρουσίας ενός μνημείου στην είσοδο του λιμανιού, το περίφημο «Λιοντάρι του Πειραιά». Ένα μνημείο το οποίο σηματοδοτεί μέχρι και σήμερα την πόλη, ένας θρύλος που επιβάλλεται και στοιχειώνει παρά την απουσία του!


ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ

Η ιστορία του λιονταριού καλύπτεται από μεγάλο μυστήριο! Και αυτό γιατί δεν είναι σαφές το πότε και για ποιο λόγο κατασκευάστηκε, πότε και για ποιο λόγο τοποθετήθηκε στον Πειραιά. Όλα όσα ξέρουμε στηρίζονται κυρίως σε διηγήσεις και θρύλους. Οι μέχρι τώρα σχετικές έρευνες επικεντρώνονται σε προσωπικές μαρτυρίες όσων είδαν το λιοντάρι με τα ίδια τους τα μάτια κατά την επίσκεψή τους στον Πειραιά.

Aπό τους αρχαίους συγγραφείς δεν έχουμε κάποιο απόσπασμα που να κάνει λόγο για το λιοντάρι. Η πρώτη αναφορά του λιμανιού ως “Porto Leone” γίνεται σε ναυτικό χάρτη του Γενοβέζου Πέτρο Βισκόντι το 1318. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το μνημείο δεν βρισκόταν εκεί από πιο παλιά.

Ο Παυσανίας και ο Στράβωνας οι οποίοι περιγράφουν τον Πειραιά κατά την περίοδο της παρακμής του, ενώ αναφέρονται σε πολλά μνημεία, πουθενά δεν αναφέρουν το λιοντάρι. Το γεγονός αυτό οδήγησε τον Αkerblad στο συμπέρασμα ότι φτιάχτηκε περίπου το 2ο μ.Χ. αιώνα. Άλλοι ερευνητές υποθέτουν ότι φτιάχτηκε από το Δούκα Guido II Hern de la Roche και άλλοι πως φτιάχτηκε μεταξύ 11ου και 15ου αιώνα. Οι Rafn, Watbled, Σχινάς, Αρβανιτόπουλος, καθώς και ο γλύπτης Καννόβας, που επισκέφθηκε το λιοντάρι στη Βενετία, υποστηρίζουν πως είναι έργο της κλασικής περιόδου. Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει κάποια κοινά αποδεκτή εκτίμηση για την ηλικία του μνημείου.

Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η θέση που καταλάμβανε το λιοντάρι από το 1388 δεν είναι και η αρχική και αυτό γιατί στη συγκεκριμένη θέση υπήρχαν στην αρχαιότητα οι «Στοές». Οι Amaud Fr, Guilletiere J-P Babin, Spon, Wheler, Gourmenin, Robert de Dreux, Coronelli de Combew, Comelio Magni, Anne d’ Akerjhelm αναφέρουν ότι είδαν ένα λιοντάρι στον μυχό του λιμανιού. Εκτιμάται ότι το συγκεκριμένο σημείο βρίσκεται μεταξύ του κτιρίου της Εθνικής Τράπεζας και του Τινάνειου κήπου. Οι Spon και Wheler, το 1675, αναφέρουν το ίδιο, προσθέτοντας ότι είχε μέγεθος τριπλάσιο του κανονικού. Παρατηρώντας το σωλήνα που κατέληγε στο στόμα του μέσω της ράχης, συμπέραναν ότι χρησίμευε ως κρήνη.

Η παρουσία του μνημείου στο λιμάνι του Πειραιά τερματίζεται το 1687 με την αρπαγή του από το ναύαρχο Μοροζίνη. Μεταφέρεται στη Βενετία ως λάφυρο μαζί με άλλα τρία λιοντάρια μικρότερου μεγέθους. Τα έργα αυτά βρίσκονται μέχρι σήμερα στο ναύσταθμο της Βενετίας. Η αρπαγή των συγκεκριμένων λιονταριών δεν είναι τυχαία και αυτό γιατί έμβλημα της Βενετίας την εποχή εκείνη ήταν το λιοντάρι.


ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ ΤΟΥ ΛΙΟΝΤΑΡΙΟΥ

Πολύς λόγος έχει γίνει για τις επιγραφές στη ράχη του λιονταριού, οι οποίες και μπορούν ίσως να δώσουν απάντηση στο ερώτημα που αφορά το πότε και γιατί κατασκευάστηκε. Πρώτος ο Δανός Akerblad το 1799 επικεντρώθηκε στο θέμα και εξέδωσε τα αποτελέσματα της έρευνάς του σε μια φιλολογική εσπερίδα στην Κοπεγχάγη. Πολλοί μετά απ’ αυτόν χρησιμοποίησαν ή τροποποίησαν τη συγκεκριμένη εργασία. Αξίζει να επισημάνουμε ότι, ο πρώτος Έλληνας που ασχολήθηκε με τη μετάφραση των επιγραφών ήταν ο Α. Μουστοξύδης. Το πότε χαράχτηκαν οι επιγραφές αυτές είναι ένα ερώτημα που απασχόλησε πολλούς μελετητές. Ο Laborde υποστήριξε ότι οι επιγραφές χαράχτηκαν την εποχή κατά την οποία το λιοντάρι μεταφέρονταν από το Μαραθώνα στην Αθήνα. Υποστηρίζει δηλαδή ότι το μνημείο είναι δημιούργημα των Αθηναίων σε ανάμνηση της νίκης των Ελλήνων στο Μαραθώνα. Αντιθέτως, ο με βάση τον Bugge οι επιγραφές χαράχτηκαν γύρω στα μέσα του 11ου αιώνα. Με αυτή την άποψη συμφωνεί και ο Γρηγορόβιος και προσθέτει πως οι επιγραφές χαράχτηκαν από την ακολουθία του Βασίλειου του Βουλγαροκτόνου κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα το 1018.

O Grimm τοποθέτησε χρονικά τη χάραξη των επιγραφών αυτών το 12ο ή το 13ο αιώνα. Οι λόγιοι της Άρκτου υποστηρίζουν την άποψη του Γρηγορόβιου και προσθέτουν ότι οι επιγραφές χαράχτηκαν κατ’ εντολή του κόμη Konigsmark ή από στρατιώτη του για διασκέδαση το 1688.

Οι Akerblad, Kopish, Grimm, Bugge, Γρηγορόβιος, Αρβανιτόπουλος, Χιοτέλης υποστήριξαν ότι οι επιγραφές χαράχτηκαν από Σουηδό μισθοφόρο ο οποίος υπηρετούσε στη φρουρά των Βαράγγων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τον 11ο αιώνα. Ο Laborde αντιτίθεται με την εκδοχή αυτή υποστηρίζοντας ότι οι Βαράγγοι δεν είχαν ούτε τη συνήθεια αλλά ούτε και την γνώση που απαιτείται για τέτοιου είδους επιγραφές.

Η γλώσσα των επιγραφών υπήρξε πεδίο πολλών αντιπαραθέσεων και διαφωνιών. Ο Bossi και ο αρχαιολόγος D’ Hancarville διακρίνουν πελασγική γραφή. Ο Laborde υποστήριξε ότι μοιάζουν με ελληνικά, φοινικικά, σιναϊτικά γράμματα σε πρωτόγονη μορφή. Υπήρξαν πολλοί όμως, με επικεφαλής τον Akerblad οι οποίοι έχουν την άποψη ότι τα γράμματα είναι ρουνικά. Ρουνικό[1] αλφάβητο χρησιμοποίησαν διάφοροι βόρειοι λαοί, κυρίως σκανδιναβικοί, για πάρα πολλούς αιώνες. Δεδομένου ότι η επίσκεψη τέτοιων φύλων ήταν συνεχής στο πέρασμα των αιώνων, στον ελλαδικό χώρο, ενισχύεται η θεωρία με βάση την οποία έγιναν οι διάφορες μελέτες.

Ο πρώτος ο οποίος έδωσε μία πλήρη ερμηνεία των επιγραφών είναι ο Σουηδός Rafn το 1856. Μετάφραση της επιγραφής αυτής υπάρχει αυτούσια στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» του Κων. Παπαρηγόπουλου και είναι η εξής:

• Για την αριστερή πλευρά «Ο Χάνων με τον Ουλφ, Ασμούνδ και Οέρν κυρίευσαν αυτό το λιμάνι. Αυτοί μαζί με το Χάραλδ τον Μακρό επέβαλαν βαριές χρηματικές ποινές εξαιτίας της αποστασίας του ελληνικού λαού. Ο Δαλκ αιχμαλωτίστηκε, ο Έγιλ και ο Ραγνάρ εκστράτευσαν σε Ρουμανία και Αρμενία».

• Για τη δεξιά πλευρά «Ο Άσμουνδ με τον Ασγείρ, Θορλείφ, Θορ και Ιβάρ χάραξαν τις επιγραφές αυτές κατόπιν παραγγελίας του Χάραλδ του Μακρού παρά την οργή των Ελλήνων να τους εμποδίσουν».

Οι ερμηνείες αυτές, έχουν υιοθετηθεί από πολλούς αλλά έχουν απορριφθεί επίσης από πολλούς. Παρόλαυτά το μόνο υπαρκτό πρόσωπο στην επιγραφή είναι ο Χάραλδ ο Μακρός[2], για τον οποίο όμως δεν υπάρχει μαρτυρία για την εμφάνισή του στον Πειραιά, παρά μόνο για τις δραστηριότητές του στην ευρύτερη περιοχή.


ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Το λιμάνι του Πειραιά κατά το μεσαίωνα ονομαζόταν Πόρτο Λεόνε ή Πόρτο Δράκο. Η ονομασία σύμφωνα με του θρύλους, προέκυψε γιατί θεωρούσαν τους δράκους ανθρώπους, τεράστιους σε μέγεθος, οι οποίοι είχαν τη δύναμη να μεταμορφώνονται σε ανθρωπόμορφους λέοντες.

Οι Τούρκοι, από την άλλη πλευρά, το ονόμαζαν «Ασλάν» λιμάνι, δηλαδή Λιμάνι του Λιονταριού. Με βάση τον σχετικό θρύλο, κάποια Τουρκάλα που ήταν έγκυος έτυχε να κοιτάξει το άγαλμα και αμέσως γέννησε ένα τέρας με πρόσωπο λιονταριού, αυτιά όρθια σαν του λαγού και πόδια μικρού παιδιού. Πήδηξε στο έδαφος βγάζοντας κραυγές σαν γαβγίσματα σκύλου. Λέγεται ότι το σκότωσαν αμέσως και ότι απαγόρευσαν στο Γάλλο χειρούργο Fouchon, που ήταν παρών να το ταριχεύσει και να το στείλει στη Γαλλία.


ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΥ

Προσπάθειες για την επιστροφή του λιονταριού έχουν γίνει από πολύ παλιά. Ήδη, σε ένα φύλλο της εφημερίδας «Φωνή του Πειραιά» του 1945, αναφέρεται ότι το θέμα της επιστροφής έχει τεθεί και από πριν τον πόλεμο από την κυβέρνηση Μεταξά. Με αφορμή το δημοσίευμα της εφημερίδας, ο τότε υπουργός Πρωτευούσης Κοτζιάς έθεσε το ερώτημα στο υπουργείο Παιδείας, το οποίο απαντώντας γνωστοποιεί ότι η αρχαιολογική υπηρεσία έχει προβεί στην αποστολή επιστολής ζητώντας την επιστροφή των δύο λιονταριών που κοσμούσαν το λιμάνι. Βέβαια εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι γίνεται ένα μεγάλο λάθος γιατί ένα ήταν το λιοντάρι που κοσμούσε το λιμάνι του Πειραιά.

Στις μέρες μας γίνονται και πάλι προσπάθειες για την επιστροφή αυτού του σημαντικού μνημείου. Έχει ιδρυθεί από τον Απόστολο Δρόμβο η «Επιτροπή Επιστροφής του Λέοντος». Παράλληλα με τις προσπάθειες που γίνονται η επιτροπή είχε αναθέσει στο γλύπτη Γιώργο Μέγκουλα την κατασκευή αντίγραφου με σκοπό την ανταλλαγή και την τοποθέτηση του πραγματικού στη θέση του. Το αντίγραφο βρίσκεται στην είσοδο του λιμανιού, στη λεγόμενη «μπούκα».

Τα όσα γράφτηκαν στο παρόν άρθρο είναι μόνο μία μικρή αναφορά στο τόσο σημαντικό μνημείο. Το πόσο σημαντικό είναι το «Λιοντάρι» το μαρτυρά και ο αριθμός των μελετητών που έχουν ασχοληθεί. Ας ελπίσουμε ότι το λιοντάρι θα επιστρέψει στη θέση που του αξίζει, όχι απλώς ως ένα ακόμα έκθεμα, αλλά ως ένα σύμβολο της πόλης και της μακραίωνης ιστορίας της. Ένα μνημείο το οποίο συμβολίζει την δύναμη και την ισχύ της πόλης του Πειραιά! Ίσως με την επιστροφή του, να ξεκινήσει μια νέα εποχή για το μεγαλύτερο Λιμάνι της Ελλάδας!


Πηγές:
Πειραϊκό Αρχείο (εκδόσεις Σάκουλα 1980)
www.wikipedia.org


[1] Ρούνοι ή ρούνες ονομάζεται το αρχαίο αλφαβητικό σύστημα γραφής των βόρειων λαών της Ευρώπης, το οποίο η μυθολογική παράδοση αποδίδει στους θεούς και είναι κελτικής καταγωγής. Το χρησιμοποιούσαν οι Γερμανικοί λαοί, πριν αποκτήσουν το δυτικό αλφάβητο, οι Τεύτονες, οι Βίκινγκς και φυσικά οι Κέλτες. Η λέξη ρούνος (rune), με βάση την ινδοευρωπαϊκή ρίζα ru, σημαίνει ψίθυρος, μυστικό. Αυτό συνεπάγεται και από την πρωταρχική χρήση που είχαν: η παράδοσή τους ήταν προφορική και μεταδιδόταν από το σαμάνο ή το δρυΐδη στο μαθητευόμενο και μόνο. Έτσι η χρήση των ρουνικών συμβόλων ως μέσο απομνημόνευσης των εννοιών και των δοξολογιών παρέμενε σε έναν κλειστό ιερατικό κύκλο. Ακόμη, εικάζεται ότι οι ρούνοι γράφονταν σε ξύλο, το οποίο, πέρα της φθαρτότητός του σε σχέση με την πέτρα και τον πάπυρο, καίγονταν κατά το τέλος της τελετής. Έτσι τα στοιχεία που έχουμε για αυτούς είναι κατά πολύ νεότερα της χρήσης τους (περίπου στα 200 μ.Χ.), ενώ ασαφή αποσπάσματα έχουμε σε πέτρες της Νορβηγίας ανάγουν τη χρήση του περί το 1300 π.Χ.

[2] Αναχώρησε γύρω στα 1030 από την πατρίδα του και ερχόμενος στο Βυζάντιο διετέλεσε αρχηγός των Βαράγγων (αυτοκρατορική φρουρά) από το 1033 ως το 1043. Όντας αρχηγός της πολέμησε εναντίον των Βουλγάρων και των Αράβων. Υπήρξε εραστής της Μαρίας, ανιψιάς της βασιλίδας Ζωής. Αγαπήθηκε βέβαια και απ’ αυτήν την ηλικιωμένη γυναίκα χωρίς βέβαια να ανταποκριθεί στα αισθήματά της. Τέλος επέστρεψε στη Νορβηγία φορτωμένος με τόσο χρυσό, ώστε λέγεται ότι 12 αγόρια μόλις και μετά βίας μπορούσαν να κουβαλήσουν. Ως βασιλιάς της Νορβηγίας το 1047 υπήρξε σύμμαχος του Γουλιέλμου στην εκστρατεία του τελευταίου κατά της Αγγλίας. Σκοτώθηκε σε μάχη το 1066 κατά την οποία ο Γουλιέλμος κατέκτησε την Αγγλία.
george@re-port.gr

ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΜΕΝ ΑΝΕΥ ΜΑΛΑΚΙΑΣ;

(Σκατολογικές προσεγγίσεις ἐσχατολογικῆς ἑλληνικῆς ὥρας)

Τοῦ Ἀντωνίου Ἀ. Ἀντωνάκου
Καθηγητοῦ - Φιλολόγου
Ἱστορικοῦ - Συγγραφέως
Ἀντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως
ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων


Θέλω νὰ γίνω σήμερα λίγο πιὸ Ἕλληνας. Ὄχι στὴν οὐσία, διότι πάντα εἶμαι, ἀλλὰ στὴν γλῶσσα. Νὰ δείξω δηλαδὴ τὸν ἑλληνικό μου χαρακτῆρα, ὅπως αὐτὸς προκύπτει μέσα ἀπὸ τὴν ἔκφραση ἀγανάκτησης, ἀηδίας καὶ ἀποστροφῆς πρὸς ὅλους αὐτούς, πού μᾶς ἔφεραν σὲ αὐτὸ τὸ χάλι. Ὄχι μιλῶντας ὑποκριτικά, ἀλλὰ μιλῶντας ὅπως θὰ ἔκανε ὁ Ἀριστοφάνης, ὁ Καραϊσκάκης, ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος. Θὰ ’θελα γιὰ παράδειγμα νὰ χρησιμοποιήσω τὴν ἑλληνική ἀπὸ ἀρχαιοτάτης ἐποχῆς λέξη «μαλάκας» ἢ τὴν ἀπὸ ἰδίας παλαιᾶς ἐποχῆς λέξη «χέζω», μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ τὴν ἔλεγαν οἱ πρόγονοί μας, καὶ ὄχι σὰν βρισιά, ὅπως τὴν ἔχουμε σήμερα!
Ἀλήθεια, σὲ πόσους ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἀνθέλληνες εὐρωπαίους, τούρκους, σκοπιανοὺς καὶ τόσους ἄλλους ποὺ θέλησαν νὰ διακωμωδήσουν τὴν τραγική, ἐλέῳ πολιτικοῦ συστήματος, κατάσταση στὴν Ἑλλάδα, δὲν θὰ θέλατε νὰ πῆτε «σ’ ἔχω χεσμένο»; Πόσες φορὲς δὲν ἔχετε πῆ ὅτι στὶς μέρες μας «ἐπιπλέουν πάντα οἱ φελλοὶ καὶ τὰ σκατά;»
Ἃς πᾶμε, ἑπομένως, νὰ κάνουμε λίγη «γλωσσικὴ σκατολογία» «τύπου Ἀριστοφάνη, Καραϊσκάκη, Μακρυγιάννη ἢ Ζουράρι», ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ μακαρίτης λαογράφος Ἠλίας Πετρόπουλος. Ὑπάρχει λοιπὸν μία λέξη ἀρχαιότατη στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ποὺ λέγεται «τὸ σκώρ». Τὰ Λεξικὰ Ζωναρᾶ, Φωτίου καὶ Ὠρίωνος ἀναφέρουν ὅτι «σκώρ: τὸ κόπρον...» ὁ δὲ Σχολιαστὴς τοῦ Ἀριστοφάνη μᾶς λέει ὅτι «Σκώρ: ἀποπάτημα, χέσμα». Εἶναι γνωστὴ ἐπίσης στὴν ἰατρικὴ καὶ ἡ σκωραμίς, ἡ ὁποία εἶναι ἡ «ἰατρικὴ πάπια», διότι, ὅπως μᾶς λέει τὸ Λεξικὸν ΣΟΥΔΑΣ «Σκωραμίς: ἀμὶς μὲν ἐν ᾧ οὐροῦσι, σκωραμὶς δὲ ἐν ᾧ ἀποπατοῦσιν». Ὑπάρχει ἀκόμη καὶ ἡ «σκωραμὶς κωμῳδική», δηλαδὴ αὐτὴ ποὺ συλέγει τὰ περιττώματα πρὸς διακωμώδηση. «Ἵνα μὴ γένωμαι σκωραμὶς κωμωδική» μᾶς ἀναφέρει τὸ ἴδιο Λεξικό.
Στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα βεβαίως δὲν ὑπάρχει χυδαιότης σὲ τέτοιες λέξεις. Ὅλες οἱ λέξεις αὐτὲς δηλώνουν ἰατρικὲς διεργασίες. Δηλαδή, ὁ ὀργανισμὸς τοῦ κάθε ἀνθρώπου γιὰ νὰ ἐπιβιώση χρειάζεται τροφὴ καὶ νερό, διότι εἶναι ὑδρόψυκτος. Τὸ περιττὸ λοιπὸν «ὕδωρ» ἀποβάλλεται διὰ τῶν οὔρων καὶ ἡ τροφή, ἀφοῦ ὁ ὀργανισμὸς κρατήση ὅλα τὰ χρήσιμα γι’ αὐτὸν συστατικά, κάθε τί περιττὸ τὸ ἀποβάλλει. Αὐτὸ τὸ περιττό, λοιπόν, τὸ περίττωμα γιὰ τὸν ὀργανισμό, εἶναι «τὸ σκώρ». Ἡ γενικὴ ὅμως αὐτοῦ τοῦ ὀνόματος δὲν εἶναι «τοῦ σκωρὸς» ἀλλὰ «τοῦ σκατὸς» καὶ στὸν πληθυντικὸ «τὰ σκατά»!
Ὅταν λοιπὸν κάποιους τοὺς χαρακτηρίζουμε ὡς «σκατά», αὐτομάτως τοὺς χαρακτηρίζουμε ὡς περιττοὺς καὶ ὄχι χρήσιμους, δηλαδὴ ἄχρηστους. Εἶναι τόση δὲ ἡ σήψη μὲ τὴν ὁποία συνδέονται ὥστε ἀναδίδουν καὶ μία δυσάρεστη ὀσμή! Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄχρηστοι καὶ σεσηπότες «σκωροποιοὶ πολιτικοί». Τὸ δὲ ρῆμα «χέζω» εἶναι ἕνα ἐπίσης ἀρχαιότατο ρῆμα, ὅπως καὶ τὸ «χέω» (σημαίνει τὸ κενῶ), τὸ ὁποῖο ὑποδηλώνει τὴν ἀπόρριψη κάθε περιττοῦ εἰς τὸ χάος, εἰς τὸ κενὸν δηλαδή, ἐξ οὗ καὶ «κένωση».
Ὅταν λέμε σὲ κάποιον «σ’ ἔχω χεσμένο» σημαίνει «ἔχω πετάξει πάνω σου ὅ,τι πιὸ περιττὸ ἔχω».
Ὁ Μακρυγιάννης, μὲ τὴν ἑλληνικὴ καρδιά, ἀρχίζοντας τὸ ἑλληνικὸ ἀντάρτικο, εἶχε πεῖ τὰ παρακάτω λόγια:
«Τέλος πάντων, ἐσὺ γυρεύεις ἀκόμα ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν νὰ πάρης καὶ ὀχτακόσες χιλιάδες γρόσια· καὶ κατὰ τὴν ἐπιτροπή, ὁποῦ ’ναι διωρισμένοι ὅλοι φίλοι σου, θὰ πάρης ὑποστατικὸ ὅπου ν' ἀξίζη πενῆντα διὰ δέκα· αὐτήνη ἡ ἐπιτροπὴ θὰ τὸ ξετιμήση τοιούτως. Οἱ φίλοι σου καὶ oi συγγενεῖς σου κυβερνῆτες τὰ ’πικυρώνουν. Τέλος πάν¬των ἐσὺ καὶ ὁ Μαμούρης σου (δηλ. τὸ πρωτοπαλλήκαρο τοῦ Γκούρα) θὰ γίνης Μεμεταλῆς, ἐσύ, κι αὐτὸς Μπραΐμης, κι ἐμᾶς θὰ μᾶς πάρετε εἵλωτες! Νὰ τὴν χέσω τέτοια λευτεριά, ὅπου θὰ κάμω ἐγὼ ἐσένα πασιᾶ!»
Κι ἐδῶ, λοιπόν, τὸ ἴδιο ἑλληνικὸ ρῆμα!
Ἀλλὰ καὶ ὁ Καραϊσκάκης, ἐπίσης γνωστὸς γιὰ τὸ ἐλευθεριάζον τοῦ λόγου του, εἶχε στολίσει μὲ τὴν συγκεκριμένη λέξη πολλοὺς προγόνους αὐτῶν, τοὺς ὁποίους σήμερα προσκυνοῦν οἱ νεοραγιάδες:
Τὸ 1823, ὁ μέγας αὐτὸς Στρατηγὸς καὶ Ὁπλαρχηγός, λέει ἀπευθυνόμενος στὸν ἀπεσταλμένο τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ τουρκικοῦ στρατεύματος τῶν Τρικάλων Σιλιχτὰρ Μπόδα:
«Τί θαρρεύετε κερατάδες...Δὲν ἐντρέπεσθε νὰ ζητῆτε ἀπὸ ἠμᾶς συνθήκην μὲ ἕναν κοντζιᾶ σκατο-Σουλτὰν Μαχμούτην - νὰ τὸν χέσω καὶ αὐτὸν καὶ τὸν Βεζύρην σας!...»
Ἐπανάληψη τοῦ «Μολὼν λαβέ» τοῦ Λεωνίδα, τοῦ «οὐκ εἴθισται τοῖς Ἔλλησι προσκυνέειν», τοῦ «τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὒτ’ ἐμόν ἐστι οὒτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ. Κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν» τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ἡ ἴδια ἀπάντηση, μὲ κλασσικό, ὅμως, ἑλληνικὸ τρόπο... «νὰ τὸν χέσω καὶ αὐτὸν καὶ τὸν Βεζύρην σας!...» Τί ρατσιστὴς ἦταν κι αὐτός, ρὲ παιδιά;

Ο «ΒΛΑΚΑΣ» ΚΑΙ Ο «ΜΑΛΑΚΑΣ»

Κάνουμε, λοιπόν, σήμερα ἕνα μεγάλο λάθος. Ὄχι μόνο ξεχνᾶμε τὴν γλῶσσα μας, ὄχι μόνο τὴν καταστρέφουμε, ὄχι μόνο τὴν διαστρεβλώνουμε καὶ τὴν παραποιοῦμε, ἀλλὰ ταυτόχρονα ντρεπόμαστε νὰ ἀποδώσουμε τὸ νόημα μιᾶς λέξεως, ὅπως αὐτὸ τὸ ἀπέδιδαν μὲ παρρησία οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι.
Στὸν «Ἐπιτάφιο» τοῦ Περικλέους γιὰ παράδειγμα, ὁ Θουκυδίδης παρουσιάζει τὸν Περικλῆ νὰ λέη: «Φιλοκαλοῦμέν τε μετ’ εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας». Αὐτὸ σὲ ἁπλοελληνικὴ ἀπόδοση τὸ μετέφεραν ὡς ἑξῆς: «Ἀγαποῦμε τὸ ὡραῖο (εἴμαστε φίλοι τοῦ κάλλους) μὲ ἁπλότητα, καὶ φιλοσοφοῦμε χωρὶς νὰ γινόμαστε ...μαλθακοί». Ὅμως δὲν ἔλεγε αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ φράση τοῦ Θουκυδίδη... Ἔλεγε «Ἀγαποῦμε τὸ ὡραῖο μὲ ἁπλότητα, καὶ φιλοσοφοῦμε χωρὶς νὰ λέμε μαλακίες = βλακεῖες». Τόσο ἁπλᾶ.
Ἐπειδὴ ὅμως σήμερα αὐτὴ ἡ λέξη ἔχει γίνει παραποιημένα «ἐθνική», ὑποδηλώνοντας τὸν «αὐνανισμό», πρέπει νὰ τὴν ἀποκαταστήσουμε καὶ νὰ δώσουμε λίγο τὴν ἐτυμολογία της.
Εἶναι γνωστὸ λοιπὸν ὅτι τὸ «μ» πρὸ τοῦ «λ» τρέπεται σὲ «β». Γιὰ παράδειγμα, τὸ ρῆμα «μολ-ώσκω» (ἀόριστος «ἔ-μολ-ον», μετοχὴ «μολ-ών»), μετὰ τὴν ἀποβολὴ τοῦ –ο- γίνεται «μολ-ώσκω -> μλώσκω -> βλώσκω», ἔτσι καὶ τὸ ὄνομα «μάλαξ» ἔγινε «μλάξ» καὶ στὴν συνέχεια «βλάξ». Τὸ λένε καὶ τὰ Λεξικά:
1. Τὸ Λεξικὸ τοῦ Ὠρίωνος γράφει: Βλάξ, συγκοπὴ καὶ μετάθεσις τοῦ «μ» εἰς «β»· μαλακὸς καὶ παρώνυμον μάλαξ καὶ βλάξ. Οὐ γὰρ ἐδύνατο τὸ «μ» προτάττεσθαι τοῦ «λ». 2. Τὸ Λεξικὸ τοῦ Ζωναρᾶ γράφει: «Βλάξ, ἐκ τοῦ μαλακὸς μάλαξ καὶ συγκοπῆ μλάξ· καὶ τροπὴ τοῦ «μ» εἰς «β» βλάξ». Καὶ βλακεύειν τὸ βραδύνειν. 3. Τὸ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟΝ Genuinum γράφει: «Βλάξ· ὁ εὐήθης καὶ ἀργὸς καὶ ἀνόητος· Ἀριστοφάνης (fr.443) εἴρηται ἀπὸ τοῦ μαλακὸς καὶ τὸ ὑποκοριστικὸν μάλαξ. Μάλαξ οὒν καὶ κατὰ συγκοπὴν καὶ τροπὴν βλάξ».
Ἄρα γλωσσικῶς ὁ «βλάκας» καὶ ὁ «μαλάκας» ἔχουν τὴν ἴδια ρίζα. Ἁπλῶς ἡ λέξη «βλάξ» ὡς πλέον ἐντυπωσιακὴ ἐχρησιμοποιεῖτο μεταξὺ τοῦ εὐγενοῦς κόσμου, ἐνῶ ἡ λέξη «μάλαξ - μαλάκας» ἔμεινε ἐν χρήσει τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ. «Μαλακία» λοιπὸν εἶναι ἡ «βλακεία, ἡ «μωρία», ἡ «ἀ-νοησία» καὶ ὄχι ὁ αὐνανισμός. Κι ὅταν ὁ Δημοσθένης ἔγραφε «Διὰ μαλακίαν τε καὶ ῥαθυμίαν ἐγκαταλείπειν τὰ τῶν προγόνων ἔργα καὶ τὰ συμφέροντα τῆς πατρίδος», ἐννοοῦσε ὅ,τι ἀκριβῶς καὶ σήμερα!
Ὁ μαλάκας λοιπὸν εἶναι στὴν ἐποχή μας σὲ ἡμερήσια διάταξη. Τὸν βλέπεις παντοῦ. Στὴν λεγόμενη «διανόηση», ἑλλαδικὴ καὶ διεθνῆ, ποὺ δὲν ξέρει τί τῆς γίνεται καὶ νομίζει ὅτι ξέρει τὰ πάντα! Χαρακτηριστικὸ «ἀ-νοήτων» ἀνθρώπων νοητῶς διαβιούντων! Παράδειγμα: Στὸ περιοδικὸ «ΒΗMagazino» τεῦχος 491 τῆς 14ης Μαρτίου 2010, καὶ στὴν σελίδα 30, ὁ ἄθεος «φιλόσοφος» Ρίτσαρτ Ντόκινς λέει: «Κάθε μαθητὴς θὰ μποροῦσε νὰ πῆ στὸν Σωκράτη ἑκατοντάδες πράγματα ποὺ θὰ τὸν ἐνθουσίαζαν. Ὅσο εὐφυεῖς καὶ ἂν ἦσαν ὁ Σωκράτης καὶ ὁ Πλάτων, συγκρινόμενοι μὲ τὸν μέσο ἄνθρωπο τοῦ σήμερα, δὲν ἤξεραν τίποτε»... Ἐδῶ λοιπόν, ἔχουμε ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τοῦ δόγματος ὅτι σήμερα «φιλοσοφοῦμεν μετὰ μαλακίας», φράση ποὺ ἀποτελεῖ ἐλάχιστη ἀπάντηση στὴν «λεκτικὴ φιλοσοφικὴ ἱεροσυλία», ἤγουν «μαλακία = βλακεία, ἀνοησία» τοῦ συγχρόνου φιλοσόφου! Τὸ ὅτι ὁ Πλάτων καὶ ὁ Σωκράτης δὲν ἤξεραν τίποτε συγκρινόμενοι μὲ ἐμένα, ποὺ πιστεύω πὼς εἶμαι ἕνας μέσος ἄνθρωπος τοῦ σήμερα, δὲν περίμενα ὅτι θὰ τὸ ἄκουγα ποτέ. Βεβαίως ὁ μεγάλος μας ἀρχαῖος φιλόσοφος Σωκράτης, ὁ ὁποῖος ἔλεγε «ἕν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα» καὶ «γηράσκω ἀεὶ διδασκόμενος», ἐννοοῦσε ἄλλο, ἀλλὰ ὅτι ἕνας μέσος ἄνθρωπος τοῦ σήμερα θὰ ἤξερε περισσότερα ἀπὸ αὐτόν, αὐτὸ πρώτη φορὰ τὸ ἀκούω, πιστεύω κι ἐσεῖς!!!
Ὁ «μαλάκας» λοιπόν, ὅπως προείπαμε, εἶναι στὴν ἐποχή μας σὲ ἡμερήσια διάταξη. Τὸν βλέπεις παντοῦ. Στὰ ὑπουργεῖα. Στὶς δουλειές σου. Στὴν Ἐφορία, στὶς τράπεζες. Τὸ ἀστεῖο εἶναι πὼς νομίζει ὅτι εἶναι ἔξυπνος. Καὶ τὸ πιὸ ἀστεῖο; Ἐσὺ τὸν ψηφίζεις γιὰ τέτοιον. Ἐσὺ εἶσαι περισσότερο μαλάκας (= ἀνόητος) ὑποτιθέμενε ἔξυπνε ἕλληνα, μόνο ποὺ ἀρνεῖσαι νὰ κοιτάξης τὸν καθρέφτη. Ἐσὺ εἶσαι ὁ μαλάκας (=ἀνόητος), μόνο ποὺ δὲν τὸ ξέρεις!

ΑΠΟ «ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ ΔΥΝΑΤΑ» ΣΤΗΝ «ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΕΦΙΚΤΟΥ»
«Ἐθνικὲς μειοδοσίες» μὲ «πολιτικὴ σῶς (γαρνιτούρα)».

ΤΑ «ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ – ΠΟΛΥΘΕΣΙΤΕΣ» ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΥΣ ΡΟΛΟΣ

Οἱ σύγχρονοι πολιτικοὶ λένε ὅτι «πολιτικὴ εἶναι ἡ τέχνη τοῦ ἐφικτοῦ»! Γι’ αὐτό, ἴσως, δὲν ἔχουν πετύχει τίποτα, διότι ἡ ἀσημαντότητα καὶ ἡ ἀνικανότητά τους, τοὺς ὁδηγεῖ στὸ σημεῖο ὅλα νὰ τὰ θεωροῦν ἀνέφικτα! Κι ὅμως, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες πίστευαν τὸ δόγμα νὰ κάνη κάποιος «τὰ ἀδύνατα δυνατά», ὁ δὲ Γκαῖμπελς στηριζόμενος σὲ αὐτὴ τὴν θέση ἔλεγε ὅτι «πολιτικὴ εἶναι τὸ νὰ κάνη κάποιος δυνατὰ αὐτὰ ποὺ φαίνονται ἀδύνατα»!
Αὐτοὶ ποὺ χαρακτηρίζουμε μαλάκες (=βλάκες, ἀνοήτους) συνήθως ἔχουν καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ σκώληκος (σκώληξ. Ὁ μὴ ἔχων κῶλον, ἤγουν ὀστοῦν). Οἱ σκώληκες, λοιπόν, ἔχουν κάποιες ἰδιότητες. Πρώτη καὶ βασικὴ βρίσκονται κάτω ἀπὸ κάθε πέτρα. Ὅποια πέτρα καὶ νὰ σηκώσης θὰ τοὺς βρῆς. Διπλοθεσίτες, τριπλοθεσίτες, πολυθεσίτες. Τὸ ἴδιο γλοιώδεις, τὸ ἴδιο βρωμεροί. Αὐτὸς εἶναι ὁ ρόλος τους.
Ὁ δικός σου ρόλος, ὅμως, ἀνόητε Ἕλληνα, δὲν εἶναι νὰ βάλης αὐτοὺς τοὺς σκώληκες στὴν γυάλα νὰ τοὺς θαυμάζης καὶ νὰ τοὺς δείχνης. Ὁ δικός σου ρόλος, ἐφ’ ὅσον θέλης νὰ λέγεσαι ζωντανὸς Ἕλληνας, εἶναι νὰ τοὺς πατᾶς καὶ νὰ τοὺς λειώνης. Τὸ ξέρουν βεβαίως αὐτοὶ ὅτι ἂν τοὺς πατήσης θὰ τοὺς λειώσης. Γι’ αὐτὸ κρύβονται. Ἄλλες φορὲς τὰ σκουλήκια αὐτὰ τὰ βρίσκεις μέσα σὲ κάθε ὄμορφο ὥριμο καὶ γευστικὸ καρπό. Εἶναι μία ἄλλη παράμετρος τοῦ πολλαπλοῦ ρόλου τους. Νὰ τρῶνε ἀπὸ μέσα ὀ,τιδήποτε μπορεῖ νὰ εἶναι ὄμορφο καὶ νὰ ἔχη γεύση, ἄρωμα καὶ χρῶμα! Νὰ τὸ σαπίζουν ἀπὸ μέσα καὶ νὰ τὸ ἀφήνουν στὴν συνέχεια νὰ πέση καὶ νὰ καταστραφῆ! Τέτοια σκουλήκια βλέπεις καθημερινὰ στὰ σχολεῖα, στὰ πανεπιστήμια, στὰ σύνορά της χώρας μας, στὰ λεγόμενα ὑπουργεῖα, ποὺ συζητοῦν τάχα γιὰ τὸ καλό μας! Τρῶνε, ὅμως χωρὶς πάντα νὰ φαίνωνται, τὶς σάρκες τῆς Ἑλλάδος, καταστρέφοντας ἀπὸ μέσα τὴν ὡραία γεύση της, τὸ ἄρωμα καὶ τὸ χρῶμα της!
Κι ἐσεῖς τί κάνετε συνέλληνες; Καθόσαστε καὶ τοὺς κοιτᾶτε; Σκουλήκια εἶναι! Πατῆστε τους καὶ λειῶστε τους! Ἡ διαμαρτυρία, ἡ ψῆφος καὶ ἡ ἀντίδρασή σας εἶναι γι’ αὐτοὺς μία μπότα σηκωμένη, ποὺ τὴν αἰσθάνονται νὰ κατεβαίνη καὶ νὰ τοὺς λειώνει. Ξεριζῶστε καὶ λειῶστε τὰ παράσιτα ποὺ τόσα χρόνια ζοῦν εἰς βάρος σας.
Ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος τόνιζε γιὰ τοὺς Ἕλληνες τῆς ἐποχῆς του, ποὺ ὅπως φαίνεται δὲν ἔχει ἀλλάξει σὲ τίποτα. «Ἑλληνικὴ φυλὴ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός σου εἶναι ὁ ἐαυτός σου. Διὰ νὰ εἶναι ἡ Φυλὴ εἰς τὸ χάλι ποὺ εἶναι, φανερὸν ὅτι οἱ τωρινοὶ Ἕλληνες εἶσθε οἱ χειρότεροι ποὺ ὑπῆρξαν ποτέ». Κι ὅμως ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος ἔχει ἀφήσει μία παρακαταθήκη γιὰ ἐμᾶς τοὺς νεοέλληνες. Νὰ ὁρκισθοῦμε ὅτι θὰ φυλάττουμε καὶ θὰ κρατοῦμε δυνατὲς τὶς δημιουργικὲς ἀξίες τοῦ Ἔθνους. Τὸ ἐθνικὰ ὀρθὸν πρέπει νὰ εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια καὶ ὁ μόνος στόχος μας. Αὐτὸ ἔλεγε καὶ ἐκεῖνος, ἀφήνοντας τὶς ρίζες τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους νὰ ἁπλωθοῦν νὰ γιγαντώσουν τὸν κορμὸ καὶ νὰ ἀποβάλλουν γιὰ πάντα τὰ σκουλήκια, ποὺ εἶναι σὲ κάποιους καρπούς, κάνοντας τὶς προσπάθειές τους ἀτελέσφορες!
«Ὁ προορισμὸς τοῦ Ἕλληνος εἰς τὸν κόσμον αὐτόν, ἦτο καὶ θὰ εἶναι εἰς κάθε ἐποχήν, σήμερα καὶ αὔριον: Ὁ Ἐξανθρωπισμὸς τῆς Οἰκουμένης».
Ἀγωνίσου λοιπόν συνέλληνα! Ξύπνα ἀπὸ τὸν πνευματικὸ λήθαργο, ποὺ σὲ ἔχουν ἀφήσει! Ὁ Νῖκος Γκάτσος, αὐτὸς ὁ σπουδαῖος ποιητὴς καὶ στιχουργός, ἔγραφε σὲ ἕνα προφητικό, διότι ἔχει γραφῆ ἀρκετὰ χρόνια πρίν, ποίημά του μὲ τὸν τίτλο «Κατηγορεῖται ἡ Ἑλλάς» (ἐκδόσεις Πατάκη, Ἀθήνα 1998, σέλ. 610-611) τοὺς παρακάτω στίχους:

Ἄκου κατηγορουμένη, εἶσαι ἄσχημα μπλεγμένη.
Βάλ’ τὸ χέρι στὸ βαγγέλιο κι ἄσε τὸ σαρδόνιο γέλιο.
Βλέπω τό’ ριξες καὶ πάλι, στὴν σπατάλη στὴν κραιπάλη.
Ἔχεις τὰ παιδιά σου σκόρπια κι ἀγριέψανε τὰ Σκόπια.

Ἔχεις τὰ παιδιά σου σκόρπια κι ἀγριέψανε τὰ Σκόπια.
Κι ἂν δὲν βγῆς ἀπὸ τὸν βοῦρκο, χαιρετίσματα στὸν Τοῦρκο.

Καὶ λίγο πιὸ κάτω προβλέπει γιὰ τὴν ὑποστήριξη αὐτῶν τῶν ὁποίων ὑποστηρίζουμε τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτικὴ...

Μουσουλμᾶνοι καὶ Πομᾶκοι θὰ σοῦ πάρουνε τὴν Θράκη
Καὶ μὲ γείτονα χυδαῖο, θὰ τὸ χάσης τὸ Αἰγαῖο.
Θὰ σὲ θάψουν μὲ κοτρόνια γι’ ἄλλα τετρακόσια χρόνια

Τί νὰ κάνω ἡ κακομοίρα, ἔτσι τὰ ’φερε ἡ μοίρα.
Κάνε μῶκο κατεργάρα νὰ μὴ φᾶς καμμιὰ σφαλιάρα
Πού ’γινες ἀντὶ γιὰ φῶς μου, ὁ περίγελως τοῦ κόσμου!

Ἀγωνίσου λοιπόν συνέλληνα! Βγὲς ἀπὸ τὴν ἀδράνειά σου καὶ ἀγωνίσου! Τὸ ποίημα αὐτὸ γράφτηκε ἀρκετὰ χρόνια πρίν! Κι ὅμως εἶναι σὰν νὰ μὴ πέρασε μία μέρα. Τώρα δὲ εἶναι ἀκόμη πιὸ ὁρατὴ αὐτὴ ἡ τραγικὴ κατάσταση... «Βλέπω τὸ ’ριξες καὶ πάλι, στὴν σπατάλη στὴν κραιπάλη. Ἔχεις τὰ παιδιά σου σκόρπια κι ἀγριέψανε τὰ Σκόπια». Παντοῦ σπατάλη ἀπὸ τοὺς ἀνίκανους κυβερνῆτες. Οἱ πραγματικοὶ Ἕλληνες σκορπισμένοι ἢ παραγκωνισμένοι καὶ τὰ ἀνδρείκελα τῆς πολιτικῆς στὴν θέση ἀνδρῶν, ἀνίκανοι νὰ χειρισθοῦν τὸ ἀγρίεμα τῶν Σκοπίων!
«Μουσουλμᾶνοι καὶ Πομᾶκοι θὰ σοῦ πάρουνε τὴν Θράκη», λέει ὁ Γκάτσος! Οἱ μὲν Τοῦρκοι μὲ τὸ συνεχὲς χάϊδεμα, οἱ δὲ ἀδελφοὶ Πομᾶκοι, διότι τοὺς ἐγκαταλείψαμε καὶ τοὺς ρίξαμε στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Τουρκίας, τοῦ τουρκικοῦ προξενείου καὶ τοῦ ἑλλαδιστανικοῦ Ὑπουργείου Παιδείας μας προστατευόντων, καὶ τῶν κυριῶν Δραγώνα καὶ Διαμαντοπούλου συνεπικουρουσῶν!
«Καὶ μὲ γείτονα χυδαῖο, θὰ τὸ χάσης τὸ Αἰγαῖο». Μὲ τέτοιον γείτονα χυδαῖο, τοῦ ὁποίου τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτικὴ στηρίζεις, θὰ τὸ χάσης τὸ Αἰγαῖο!
Μεγάλε Γκάτσε! Θεὸς συγχωρέσοι τὴν ἑλληνικὴ ψυχή σου! Κι ἐσὺ Ἕλληνα; Τί κάνεις; Συζητᾶς μὲ τοὺς σφετεριστὲς τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας ἀπὸ τὴν μιά, ἐνῷ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ «ἰνδοευρωπαῖοι» (δηλαδὴ οἱ Ἰνδοὶ στὴν Εὐρώπη) καὶ ὄχι μόνο λαθρομετανάστες σὲ πνίγουν, σοῦ παίρνουν τὶς δουλειές, σὲ προκαλοῦν, σὲ σκοτώνουν. Διαμαρτύρεσαι ὅτι δὲν τοὺς θέλεις, χωρὶς ὅμως νὰ κάνης καὶ κάτι. Οὔτε τὸ χαρτὶ γιὰ νὰ γίνη δημοψήφισμα δὲν ὑπογράφεις...
Ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος, ὅμως, ἔγραφε προφητικὰ πολλὰ χρόνια πρὶν γιὰ τὴν διαχρονικὴ κατάντια σου: «Ντροπή σας νὰ συζητᾶτε μὲ τὸν Σκυλόφραγκο ἂν ἡ Μακεδονική σας Γῆ εἶναι δική σας Γῆ...» καὶ πιὸ κάτω «Ἑλληνικὴ Φυλὴ τί φωνάζεις; Μπῆκαν κλέφτες στὸ μαντρί; Ἐὰν σοῦ βαστᾶ ἔμπα διώχτους»! Ἀγωνίσου λοιπὸν Ἕλληνα! Βγὲς ἀπὸ τὴν ἀδράνειά σου! Μὴ μιλᾶς γιὰ ἰδέες χωρὶς νὰ κάνης τίποτα γι’ αὐτές! Ο Ezra Pound ἔλεγε: "Ἂν δὲν κάνης θυσίες γιὰ τὶς Ἰδέες σου ἢ ἐσὺ δὲν ἀξίζεις ἢ οἱ Ἰδέες σου".

Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ
Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙ

Τὸ παρακάτω κείμενο δὲν εἶναι παραίνεση σύγχρονη γιὰ τοὺς Τούρκους καὶ γιὰ τὴν πρόσφατη, «ὀργασμική» γιὰ τὴν κυβέρνηση, ἐπίσκεψη Ἐρντογάν! Εἶναι συμβουλὴ γιὰ τοὺς ἀποδομητὲς τῆς ἑλληνικῆς κυριαρχίας, τοὺς κυριαρχουμένους ἀπὸ τὸ «σύνδρομο τοῦ σαλίγκαρου» καὶ τὸ «σύνδρομο τῆς ὀθωμανολαγνείας»!
«Καὶ ὑμῖν ἔστω τι τεκμήριον ἃ πρὸς ἡμᾶς τοὺς συγγενεῖς δρῶσιν, ὥστε ἀπάτη τε μὴ παράγεσθαι ὑπ’ αὐτῶν δεομένοις τε ἐκ τοῦ εὐθέος μὴ ὑπουργεῖν. Ὁ γὰρ τὰς μεταμελείας ἐκ τοῦ χαρίζεσθαι τοῖς ἐναντίοις λαμβάνων ἀσφαλέστατος ἂν διατελοίη», ποὺ ἀποδίδεται ὡς ἑξῆς:
«καὶ αὐτὰ ποὺ κάνουν σὲ ἐμᾶς, τοὺς συγγενεῖς τους, ἃς εἶναι γιὰ σᾶς ἀπόδειξη ὥστε νὰ μὴ σᾶς ἐξαπατήσουν καὶ νὰ μὴν ὑποκύψετε στὶς ἐπιθυμίες τους, ὅταν εὐθέως σας παρακαλοῦν. Διότι ἐκεῖνος εἶναι πιὸ ἀσφαλὴς στὴν ζωή του, ὅποιος, δηλαδή, μετανιώνει ἐλάχιστα γιὰ εὐεργεσίες ποὺ ἔκανε στοὺς ἐχθρούς του».
Ἡ κυβέρνηση σήμερα εὐεργετεῖ τὴν Τουρκία, στηρίζει τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτική της, ὑποχωρεῖ στὶς προκλητικὲς ἀξιώσεις της, δέχεται τὶς παραβιάσεις τοῦ θαλάσσιου καὶ ἐναέριου χώρου τῆς Ἑλλάδος, ἀνέχεται τὸ casus belli γιὰ τὴν νόμιμη ἐπέκταση τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων, ὅπως ὁρίζει τὸ διεθνὲς Δίκαιο, φοβᾶται καὶ ἀποφεύγει, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ, νὰ ξεχρεώση ἀμέσως καὶ γιὰ πάντα τὶς διακομματικὲς καὶ τὶς κυβερνητικὲς ἀτασθαλίες, σείοντας τὸ βάρος ἀπὸ τὶς πλάτες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μὲ τὴν ἐκμετάλλευση τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν τῆς χώρας, πετρελαίου, φυσικοῦ ἀερίου, οὐρανίου, χρυσοῦ καὶ γενικὰ ὅλου τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου τῆς εὐλογημένης πατρίδος μας, ποὺ ἔχει, ὅμως, τὴν κατάρα νὰ ἔχη γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα ἀνάξιους κυβερνῆτες!

ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΜΕ ΔΑΦΝΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΑΚΕΣ
ΗΤΟΙ «ΠΑΛΛΗΚΑΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΦΑΚΗΣ»

Καὶ οἱ στρατιωτικοί μας; Ἡ λέξη «Στρατηγὸς» προσδιορίζει καὶ χαρακτηρίζει «τὸν ἄγοντα τὸν στρατό», δηλαδὴ «τὸν ἡγούμενο τοῦ στρατοῦ». Σήμερα οἱ Στρατηγοὶ πρέπει νὰ λέγωνται «στρατουραγοί», μὲ ἐξαίρεση βεβαίως τὶς Εἰδικὲς Δυνάμεις καὶ τοὺς καθημερινῶς περιπολοῦντες Ἀεροπόρους καὶ Ναυτικούς μας.
«Στρατουραγοί» εἶναι οἱ ἐπιτελικοί, ποὺ ἀνέχονται νὰ κρίνωνται οἱ δάφνες τους ἀπὸ ἀστράτευτους προϊσταμένους, τοὺς ὁποίους χαιρετοῦν στρατιωτικὰ (sic)! Οἱ δάφνες λοιπόν, ὅταν προσφέρωνται σὲ ἀξιωματικοὺς καρριέρας ἀπὸ ἀστράτευτους πολιτικούς, εἶναι, δυστυχῶς, μόνο γιὰ τὶς φακές. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνοι λέγονται «παλληκαράκια τῆς φακῆς», ὅπως στὴν κωμωδία τοῦ Μολιέρου «Miles gloriosus»!
Αὐτοὶ ποὺ παίρνουν διαταγὲς ἀπὸ ἀστράτευτους πολιτικούς, ὁδηγοῦν κάποιες φορὲς καὶ ἥρωες, ποὺ ἔχουν ὑπὸ τὶς διαταγές τους, στὴν ἧττα ἢ στὸν θάνατο! Τὰ Ἴμια εἶναι μία θλιβερὴ τέτοια περίπτωση! Οἱ στρατουραγοί, ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τῆς οὐρᾶς τοῦ Ἐπιτελείου, ἔδιναν διαταγὲς στοὺς ἥρωες τῆς πρώτης γραμμῆς πῶς νὰ πᾶνε στὸν θάνατο, δεχόμενοι διαταγὲς ἀπὸ ἀνίκανους πολιτικούς, ποὺ τοὺς εἶχαν προσφέρει «δάφνες γιὰ τὶς φακές». Καὶ ὅπως προέκυψε ἀπὸ σύγχρονες ἔρευνες, ποὺ ἔγιναν γνωστὲς ἀπὸ μεγάλης ἐμβέλειας τηλεοπτικὴ ἐκπομπή, τὸ ἐπιτελεῖο εἶχε εἰδοποιηθῆ γιὰ τὸ πόσοι τοῦρκοι ἦσαν στὴν μικρὴ Ἴμια, διότι τοὺς ἔβλεπαν, ἀλλὰ παρ’ ὅλα αὐτὰ ἔστειλαν τοὺς ἥρωες Ἀξιωματικοὺς Καραθανάση, Βλαχᾶκο καὶ Γιαλοψὸ στὸν θάνατο, ἐν μέσῳ θυέλλης, ὡς «πρόβατα ἐπὶ σφαγήν».
Γιὰ ἕναν τέτοιο τύπο ὁ Ἀριστοφάνης στοὺς «Ἱππῆς» (στ. 1057) ἔλεγε «ἀλλ’ οὐκ ἂν μαχέσαιτο· χέσαιτο γάρ, εἰ μαχέσαιτο» (ἀλλὰ δὲν θὰ πολεμοῦσε· γιατί θὰ χεζόταν ἂν πολεμοῦσε)...
Νὰ ’τὸ πάλι τὸ χέσιμο. Δὲν φταίω ὅμως ἐγώ... Ὅταν κάποιος κάνη πράξεις «γιὰ χέσιμο», ὅταν, δηλαδή, «τὰ κάνη σκατά», δὲν φταίει ἡ λέξη... Φταίει αὐτός!
Ἀγαπητὲ μὰ ἀδιάφορε συνέλληνα! Ἀπευθύνομαι μόνο σὲ σένα. Δὲν εἴμαστε πιὰ στὸ παρὰ πέντε. Εἴμαστε στὸ καὶ πέντε! Τὸ παιχνίδι φαίνεται νὰ ἔχη χαθῆ ἀλλὰ ὁ Ἕλληνας εἶναι ἱκανὸς πάντα νὰ κάνη τὴν ἀνατροπή! Αὐτὸ φοβοῦνται ἄλλωστε οἱ κυβερνῆτες καὶ οἱ ἐξουσιαστές! Φοβοῦνται τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν ἀδράνειά σου!
Σὲ καλοῦμε λοιπὸν νὰ πάψης νὰ εἶσαι ἀδρανής. Νὰ πάρης δύναμη ἀπὸ τὰ λόγια τῶν μπουρλοτιέρηδων τῶν ψυχῶν καὶ τῶν συνειδήσεων, Περικλῆ Γιαννόπουλου καὶ Ἴωνα Δραγούμη. Ὁ πρῶτος ἀπαντᾶ στοὺς ὑποτιθέμενους πολιτισμένους Εὐρωπαίους: «Δὲν θὰ κρίνετε σεῖς οἱ Φράγκοι, τὰ χθεσινὰ ἀγριογούρουνα, ἐμᾶς, ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ κρίνωμε σᾶς καὶ τὸν πολιτισμό σας... Ἐμεῖς οἱ ὡραιότεροι ΙΔΑΝΙΣΤΑΙ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΤΑΙ καὶ ἐξωφρενικώτεροι τῶν παλαβῶν τῆς Γῆς». Ὀ δεύτερος, ὁ Ἴων Δραγούμης, μὲ τοῦ ὁποίου τὰ λόγια κλείνω πρόσταζε, προσπαθῶντας νὰ ξορκίση τὴν ἀδράνειά σας: «Καὶ τώρα, ὅσοι ζωντανοὶ προσέλθετε».

Έβαλε πίνακα με Εβραίους στο γραφείο του ο πρωθυπουργός!

Έβαλε πίνακα με Εβραίους στο γραφείο του ο πρωθυπουργός!

ΑΘΗΝΑ-Στο πρωθυπουργικό γραφείο παλιότερα υπήρχε ο πίνακας του Θεόδωρου Βρυζάκη «Η Ελλάς ευγνωμονούσα». Στην αλλαγή πρωθυπουργού ο πίνακας «χάθηκε». Όταν ο κ. Γ. Παπανδρέου έδωσε συνέντευξη πριν λίγους μήνες στο «Βήμα της Κυριακής» και φωτογραφήθηκε στο γραφείο του δημιουργήθηκε θέμα καθώς είδε ο κόσμος ότι ο πατριωτικός πίνακας λείπει....


Σήμερα σας αποκαλύπτουμε ότι ο Γ.Παπανδρέου γύρισε από το Ισραήλ με έναν πίνακα που του έκανε δώρο ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου και απεικονίζει Εβραίους και τον τοποθέτησε στη θέση του πίνακα «Η Ελλάς ευγνωμονούσα» ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν χάθηκε - ο πρώην πρωθυπουργός κ. Καραμανλής τον πήρε στο σπίτι του στη Ραφήνα όμως μέχρι στιγμής δεν καταφέραμε να έχουμε στα χέρια μας φωτογραφικό ντοκουμέντο, αλλά ο λόγος μας είναι εγγύηση.

http://bang-gr.blogspot.com/2010/07/blog-post_25.html

Σήμα τροχαίας για τους μελλοντικούς υπέργηρους εργαζόμενους

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου, να δουλεύει, και να μην γνωρίζει αν θα προλάβει να συνταξιοδοτηθεί! Διότι, κακά τα ψέματα, με τα χρόνια εργασίας που απαιτούνται για να μπορέσει κανείς να πάρει την πλήρη σύνταξή του, (εδώ ταιριάζει το γνωστότατο «σαράντα χρόνια φούρναρης»!), δεν είναι γνωστό αν τελικά θα μπορέσει να πάρει τη σύνταξή του, αλλά, το κυριότερο και πιο σημαντικό, σε τι κατάσταση υγείας θα βρίσκεται για να μπορέσει να την χαρεί!
Να μπορέσει, δηλαδή, στο υπόλοιπο της ζωής του, να ζήσει και να ευχαριστηθεί, στην κυριολεξία, τους κόπους μιας ζωής!
Αυτό, λοιπόν, σκέφτηκε και ο δημιουργός αυτής της εκπληκτικής ιδέας, που την αποτύπωσε σε σήμα τροχαίας επισήμανσης!
Δεν είναι πράγματι καταπληκτική;

Πηγή: City of petaloudes.gr