«ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ Η ΙΣΧΥΣ», ΕΛΛΗΝΕΣ Μήνυμα «εις Νέωτα» δηλαδή εις το επερχόμενον Έτος

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού - Φιλολόγου
Ιστορικού - Συγγραφέως


Ενώ οι Έλληνες έχουν καταντήσει, λόγω «τρώει-κας», η οποία τρώει συνεχώς ο,τιδήποτε απέμεινε στον ελληνικό λαό, να τρώνε με την σειρά τους όσα πετάνε στο παζάρι, κάποιοι άλλοι κάνοντας παζάρια για δικό τους λογαριασμό, ασχολούνται με bazaar πωλήσεως ελληνικής γης και ελληνικού πλούτου.
Ζούμε πραγματικά ιστορικές στιγμές, εφ’ όσον διαπιστώνουμε ότι οι πυλώνες πάνω στους οποίους στηριζόταν το έθνος μας σιγά σιγά και μεθοδικά ένας ένας αποκόπτονται. Η ιστορία διαστρεβλώνεται και παραποιείται, η γλώσσα μας καταστρέφεται και αλλοιώνεται, ο πολιτισμός μάς αφήνει αδιάφορους και τόσα άλλα. Και μέσα σε αυτά δεν έχουμε καταλάβει ότι η τακτική των εκάστοτε κοσμοεξουσιαστών είναι το divide et impera (διαίρει και βασίλευε).
Πράγματι, αν δώσουμε λίγη περισσότερη προσοχή, θα διαπιστώσουμε ότι το ελληνικόν έθνος έχει χωρισθεί σε ποικίλες μικροομάδες. Όλοι μαλώνουν μεταξύ τους. Για τα ποδοσφαιρικά για τα πολιτικά για τα εργασιακά, για τα συντεχνιακά κ.λπ. Μαλώνουν οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς, οι βόρειοι με τους νότιους, οι δεξιοί με τους αριστερούς, οι δημόσιοι υπάλληλοι με τους ιδιωτικούς... Και η δουλειά πάει λέγοντας.
Όσοι φροντίζουν να κρατούν ζεστή αυτή την διαμάχη γνωρίζουν καλά ότι το αντίθετο του divide et impera (διαίρει και βασίλευε) είναι το «εν τη ενώσει η ισχύς». Και πράγματι... ΟΠΟΤΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΑΜΕ.
Οι κοσμοεξουσιαστές είναι γνωστόν ότι απεχθάνονται την έννοια του έθνους για τους λαούς που εξουσιάζουν. Έτσι, εφαρμόζοντας την Θουκυδίδειον γραφήν «και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλαξαν τη δικαιώσει», η οποία ελευθέρως ερμηνευομένη αποδίδεται «για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμη και την σημασία των λέξεων», άλλαξαν κι αυτοί, με την σειρά τους, την σημασία κάποιων λέξεων, όπως «εθνικόφρων», που είναι «ο φρονών εθνικώς» η «εθνικισμός», που, κατά τον πατέρα της Δημοκρατίας Αλέξανδρο Παπαναστασίου, επιδιώκει «την σύμπτωσιν εθνικών και κρατικών ορίων», αντιδιαστέλοντάς τον μάλιστα προς τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος «θέλει επέκτασιν των ορίων πέρα από τα εθνικά». Έτσι έδωσαν σε αυτούς τους όρους άλλη σημασία για να βάλουν απέναντι τους εθνικόφρονες πατριώτες.
Ίσως δεν είναι άμοιρη της αλλαγής τού ορισμού του εθνικισμού από την έννοια που προσδιόριζε ο Παπαναστασίου, «της συμπτώσεως, δηλαδή, εθνικών και κρατικών ορίων» και η εγκατάλειψη των ελληνικών πληθυσμών στις λεγόμενες αλύτρωτες περιοχές, όπου κάποιοι, αφού εγκατέλειψαν τους Έλληνες κατοίκους στην μοίρα τους και στα αρπακτικά νύχια των ανθελλήνων πρακτόρων των περιοχών αυτών, υιοθέτησαν ανερυθρίαστα το αντεθνικώτατον «δεν διεκδικούμε τίποτα», ενώ παράλληλα τα ΜΜΕ τους ανεδείκνυαν σε «εθνάρχες» ή «υπερπατριώτες».
Το προοδευτικά «εθνικιστικό», σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», εξαντλήθηκε σε κάποιες «εθνικιστικές» κορώνες, εξελισσόμενες σε ζεϊμπεκιές. Διότι, είναι γεγονός ότι η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στους Έλληνες αλλά στους κάθε είδους αλλοδαπούς λαθρομετανάστες, στην τρόϊκα που μας επέβαλαν και στους διεθνείς τοκογλύφους που εκπροσωπεί, στους πρακτορίσκους των ξένων μυστικών υπηρεσιών, που αλωνίζουν στο έδαφός της, και στα εξαρτημένα φερέφωνά τους, τους «πασίγνωστους γνωστούς», τους οποίους γνωρίζουν αλλά αδιαφορούν και των οποίων οι κοσμοεξουσιαστές άλλαξαν κι αυτών το όνομα, ονομάζοντάς τους πλέον ... «γνωστούς αγνώστους».
Ενώ λοιπόν η Ελλάς ήταν ένα ευνομούμενο κράτος, μετεβλήθη σε ένα αναρχούμενο κράτος. Πραγματικά στο «ΝεοΕλλαδιστάν» του 21ου αιώνος, κυριαρχεί η αναρχία, και μάλιστα η «νόμιμος» τοιαύτη.
Το «ΝΟΜΙΜΟΝ» αποτελεί ιδιότητα του κράτους, εκφραζομένη δια των νόμων και προϋποθέτουσα την πιστή τήρησή τους τόσον από τους πολίτες, όσον και από τους πολιτικούς ταγούς. Όμως η λέξη «ΝΟΜΙΜΟΝ» διαβάζεται το ίδιο και από τις δύο πλευρές, πράγμα που σημαίνει ότι ο καθένας ερμηνεύει τους νόμους όπως θέλει, καθώς και ότι υπάρχουν πάντοτε, μέσα από τις ασάφειες που σκοπίμως αφήνονται κατά την ψήφισή τους, κάποια «παραθυράκια», μέσα από τα οποία καταλαβαίνουμε ότι οι νόμοι δημιουργούνται για να ξεχωρίσουν τους υπουργούς από τους κατ’ όνομα «πολίτες». Και λέω κατ’ όνομα, διότι οι Έλληνες μόνο πολίτες δεν είναι, μιας και ο τίτλος «υπήκοοι», ο οποίος αναγράφεται ευκρινώς στις ταυτότητές τους, τους έχει αναδείξει σε υπάκουα άβουλα πλάσματα μιας σάπιας κοινωνίας και μιας ακόμα πιο σάπιας ηγεσίας.
Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα: Για ένα μικρό χρέος π.χ. προς την Εφορία ένα αδύναμο άτομο καταλήγει πάντοτε στην φυλακή, ενώ για μία μεγάλη κλοπή δημοσίου χρήματος, από έναν πολιτικό η υπουργό, σε ελάχιστα χρόνια υπάρχει παραγραφή. Έτσι είναι, λένε, η κοινωνία... Όπως, όταν εγκλωβισθεί ένα κοπάδι ψαριών μέσα στα δίχτυα, τα μεγάλα ψάρια, οι καρχαρίες τα κόβουν και ξεφεύγουν μαζί με όσα μικρότερα ψάρια βρίσκονται κοντά τους, ενώ τα μικρά ψαράκια αιχμαλωτίζονται πάντοτε... Δύο μέτρα, λοιπόν, και δύο σταθμά.
Οι «μίζες» και το «λάδωμα» για να κινηθεί η (κρατική) μηχανή ανέρχονται, αναλόγως του είδους, σε υπέρογκα, υπερβαίνοντα κάθε φαντασία ποσά. Βεβαίως, και αυτών των «ειδικών» εννοιών η σημασία έχει επίσης αλλάξει, όπως και το όνομα, αποκτώντας νομιμοφανή επίφαση, εφ’ όσον έχει μετονομασθεί σε «νόμιμες προμήθειες». Ποιος, όμως, έδωσε το δικαίωμα να λάβει κάποιος χρηματική προμήθεια «νομίμως» για τον εαυτό του, διαχειριζόμενος χρήματα που δεν του ανήκουν; Εννοώ, ότι αν οι κύριοι αυτοί διεχειρίζοντο δικά τους χρήματα με γεια τους με χαρά τους να πάρουν όση προμήθεια θέλουν. Όταν όμως διαχειρίζονται χρήματα του ελληνικού λαού, τότε τα χρήματα της προμήθειας πρέπει να τα πάρει αντισταθμιστικά ο ελληνικός λαός! Οι υπουργοί έχουν τον μισθό τους, που, δόξα τω Θεώ, κάποιοι φρόντισαν να είναι παχυλός...
Ο απλός κόσμος, βεβαίως, δικαίως διαμαρτύρεται ότι δεν έχει χρήματα για τις βασικές του ανάγκες. Οι πετσοκομμένοι μισθοί όσων ακόμη εργάζονται, με την ακρίβεια, τα δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες, έχουν εξαντληθεί μέσα σε 15 ημέρες... Και μετά, ξανά δανεικά για τις υπόλοιπες δέκα πέντε. Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας δεν αξιοποιούνται υπέρ των πολιτών αλλά αποτελούν αντικείμενο πολιτικής και όχι εθνικής διαπραγματεύσεως με τους κοσμοεξουσιαστές.
Το υπ’ αριθμόν «1» εθνικό πρόβλημα, η υπογεννητικότητα, χλευάζεται και αγνοείται προκλητικά από την πολιτεία, εφ’ όσον δεν επιδοτείται και δεν υποστηρίζεται χρηματικά η νέα ελληνική οικογένεια, ούτως ώστε να μπορέσει να αποκτήσει παιδιά, τα μέλη της δεν βρίσκουν τις περισσότερες φορές δουλειά, ενώ, αντιθέτως, οι παιδικοί σταθμοί στην πλειοψηφία τους διευκολύνουν περισσότερο τις αλλοδαπές λαθρομετανάστριες μητέρες από τις ελληνίδες, δεχόμενες τα παιδιά εκείνων.
Η ανασφάλεια που υπάρχει στον κόσμο είναι φοβερή. Οι κλοπές, οι επιθέσεις, είναι καθημερινό φαινόμενο, παρουσιάζοντας την αλήθεια γυμνή εμπρός στα μάτια των πολιτών, οι οποίοι αισθανόμενοι ανυπεράσπιστοι απειλούν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Τι να κάνουν οι λίγοι εναπομείναντες ευσυνείδητοι αστυνομικοί, όταν βλέπουν την πλειοψηφία των συναδέλφων τους να είναι αποσπασμένη σε πολιτικούς, σε μεγαλόσχημους δημοσιογράφους, σε οικονομικούς και εμπορικούς παράγοντες, σε ξένες πρεσβείες κ.λπ.
Έτσι, ενώ όλοι ψάχνουμε για «νομαρχία», όπως αναφέρει η «Ελληνική Νομαρχία» παρά του Ανωνύμου του Έλληνος, ενώ όλοι ψάχνουμε για μία πολιτεία όπου θα άρχει ο νόμος, βρισκόμαστε σε μία συνεχή αναρχία. Και «αναρχίας δε μείζον ουκ έστι κακόν», όπως γράφει και ο μεγάλος μας τραγικός και «ηθοποιός» (=ποιών ήθος) Σοφοκλής στην «Αντιγόνη» στ. 672. Συνεχίζει μάλιστα προφητικά ότι αυτή είναι που καταστρέφει τις πόλεις και κάνει ανάστατους τους οίκους: «αύτη πόλεις όλλυσιν, ήδ’ αναστάτους οίκους τίθησιν, ήδε συμμάχου δορός τροπάς καταρρήγνυσι».
Κρούουμε λοιπόν τον κώδωνα του κινδύνου. Ένα νέο έτος έρχεται. Το πλοίο της Ελλάδος, όμως, το έχει καταλάβει με ανταρσία το κάθε είδους πλήρωμα που υπάρχει σε αυτό! Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί δεν μπορούν να το ελέγξουν. Και κυρίως δεν μπορούν να βρουν την κατεύθυνση και τον προορισμό, να χαράξουν την πορεία για να σωθούν! Η πυξίδα (του μεγαλείου και της συνέχειας) έχει χαθεί! Παλεύει στα κύματα του ωκεανού ανερμάτιστο!
Πρέπει γρήγορα ο πλοίαρχος με τους αξιωματικούς να ξαναβρούν την πυξίδα! Να καταστείλουν την ανταρσία. Να χαράξουν πορεία και προορισμό! Για να βοηθήσει πάλι ο θεός και να φυσήξει πάλι ο άνεμος της αισιοδοξίας! Γιατί να ξέρουν οι κυβερνήτες πως όταν το πλοίο δεν ξέρει που πάει, κανένας άνεμος δεν είναι ούριος!