Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού - Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως


Αυτή η γλώσσα, λοιπόν, που δεν μπόρεσαν να την αλλάξουν οι ορδές των βαρβάρων κατακτητών, έχει αρχίσει και συνεχίζει σταθερά να καταστρέφεται από κάποιους ελληνοφώνους (!) κατοίκους του Ελλαδικού (και όχι μόνον) χώρου, κατέχοντες αξιώματα.
Δυστυχώς όμως αυτή είναι η κατάρα της φυλής. Κι αυτό το είχαν επισημάνει και άλλοι αρχαίοι μας πρόγονοι. Ο Παυσανίας («Graeciae Descriptio» 9,36,5,1-2) γράφει: «Έλληνες δε άρα εισί δεινοί τα υπερόρια εν θαύματι τίθεσθαι μείζονι η τα οικεία.» (Οι Έλληνες είναι φοβεροί στο να θαυμάζουν περισσότερο αυτά που υπάρχουν στις ξένες χώρες παρά στην δική τους.)
Κάτι παρόμοιο επισημαίνει και ο Πίνδαρος στο έργο του «Πύθια» (Ωδή Γ , 21-22). «έστι δε φύλον εν ανθρώποισι ματαιότατον, όστις αισχύνων επιχώρια παπταίνει τα πόρσω...» (Υπάρχει ένα φύλο ανθρώπινο πολύ αστόχαστο, που χωρίς ντροπή περιφρονεί όσα έχει στην πατρίδα του και στρέφει το μάτι του στα μακρυνά.)
Ο Δημοσθένης ακόμα είχε επίσης πει για τους Αθηναίους ότι «δια ραθυμίαν η μαλακίαν εγκαταλείπειν τα τε των προγόνων έργα και τα συμφέροντα της πατρίδος.» (Δημοσθένους λόγοι: In epistulam Rhilippi, 22, 7-9)

Αλλά και ο μεγάλος μας ποιητής Νίκος Γκάτσος στο έργο του «Ο ικανοποιημένος κυριούλης»( εκδ. Πατάκη, σελ. 608) είχε εξ άλλου προβλέψει ότι:

« Πολύ δεν θέλει ο Έλληνας
να χάση την λαλιά του
και να γινή μισέλληνας
από την αμυαλιά του ».


Σήμερα έχει συμβή μία σειρά από γεγονότα, τα οποία κατεδεικνύουν ότι κάποιοι εργάζονται μεθοδικά για την καταστροφή της ελληνικής γλώσσης, και έχουν ήδη θέσει τα σχέδιά τους σε εφαρμογή.
Παίζουν ένα συνεχές και δόλιο παιχνίδι εις βάρος της. Φαίνεται πως οι δολιοφθορείς δεν κατάλαβαν τίποτε από την ιστορία της ... Ούτε και από όσα συμβούλευε ο Γκάτσος μέσα από κάποιους άλλους στίχους του:

« Είπα τόσα κι άλλα τόσα
ένα ακόμα θα σας πω:
Όποιος παίζει με την γλώσσα,
πνίγεται στον Ασωπό.

Είναι σαν τον παπαγάλο,
που άμα αρχίσει να μιλά,
λέει το ένα, λέει το άλλο
και βλακείες μας πουλά... »

[ Σχόλιο για την γλώσσα, εκδ. Πατάκη, σελ. 614 ]


Έτσι κι εμείς, οι φυσικοί κληρονόμοι της μοναδικής συμπαντικής γλώσσης Έλληνες, σήμερα, παπαγαλίζοντας πράγματα που δεν κατέχουμε, γιατί είναι ξένα προς εμάς, φθάσαμε στο σημείο να πουλάμε ασυνάρτητες «βλακείες », όπως προφητικά μας αναφέρει το ποίημα.
Δεχθήκαμε ελλαδικές συμμετοχές στον διαγωνισμό τραγουδιού της Ευροψίας (ελλαδιστί Eurovision) από το «S’ AGAPO» μέχρι τα τραγούδια με τους ελληνικώτατους τίτλους «Shake it» του «Sakis», «My number one» και «Evetything Ι have» της Άννας Βίσση, με μεγάλη ελληνική υπερηφάνεια !!!
Και τι περιμέναμε, όμως, από μία συμμετοχή που δεν ήταν ελληνική αλλά ελλαδική; Τι περιμέναμε λοιπόν; Να φθάσουμε σε μια σπουδαία κορυφή; Μα στην περίπτωση αποδόσεως υψίστης τιμής, γνωρίζουμε την ιστορία του Ολυμπιονίκη Διαγόρα, ο οποίος άκουσε να του λέη ένας θεατής, όταν τον σήκωσαν στα χέρια οι επίσης ολυμπιονίκες γιοι του την φράση: «Κάτθανε Διαγόρα, ουκ ες Όλυμπον αναβήσει». Εδώ λοιπόν, που δεν υπήρχε ελληνικός στίχος (δηλαδή ελληνική γλώσσα), τι άλλο θα φώναζαν οι Έλληνες (όχι οι Ελλαδίτες) από το «ουκ ες Όλυμπον Άννα Βίσση».
Ύστερα λοιπόν από όλα αυτά, ήταν φυσικό μέσα στην μακαριότητά μας να ξεχάσουμε την ποίηση του Νίκου Γκάτσου που μας συμβούλευε ακόμα μία φορά για την ζωή και την σημασία των αξιών και των ιδανικών, που της έδιναν λόγο υπάρξεως :

« Μία χούφτα είναι ο άνθρωπος
από στυφό προζύμι,
γεννιέται σαν αρχάγγελος
πεθαίνει σαν αγρίμι

Του μένει μόνο στην ζωή
μία γλώσσα, μία πατρίδα...
η πρώτη του παρηγοριά
και η στερνή του ελπίδα ... »


Εάν κάποιος σήμερα διαβάση κείμενα μαθητών της μέσης εκπαιδεύσεως, ακόμη και φοιτητών, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, θα απογοητευθή. Επαναλαμβάνουν συνεχώς τις ίδιες λέξεις, δεν έχουν καμμία σύνταξη. Και βέβαια ούτε λόγος για καλλιέπεια.
Ο Πρύτανις της Βασιλικής Ακαδημίας της Βασκωνίας Federico Sagredo είχε δηλώσει ότι «Η Ελληνική παιδεία και ο Ελληνικός πολιτισμός έγινε παγκόσμιος και οι Ευρωπαίοι δυνάμεθα επιτέλους να λέμε ότι είμαστε Έλληνες από παιδεία και μόρφωση. Διότι αν εμείς οι Ευρωπαίοι απαρνηθούμε την Ελληνική παιδεία και την κλασσική Ελληνική γλώσσα, απαρνιόμαστε την εθνική μας και ανθρώπινη ουσία.»
Και σε κάποιο άλλο σημείο της ομιλίας του ο Federico Sagredo συνεχίζει:
« Το να μιλά κανείς για ενωμένη Ευρώπη χωρίς Ελληνική Γλώσσα είναι σαν να μιλούν με ένα τυφλό για χρώματα. Δεν μπορεί να επέλθη μία νέα αναγέννηση εάν δεν πάμε στις πηγές. Εννοούμε σαφώς την Ελληνική Γλώσσα, την οποία ευρίσκομεν μερικώς σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, με την μορφή των επιστημονικών και τεχνικών όρων αλλά και λέξεων της πνευματικής ζωής, ακόμη και της καθημερινής ομιλίας, διότι αυτή αποτελεί την γεννήτορα γλώσσα των ευρωπαϊκών γλωσσών ».
Υπάρχει λοιπόν ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Ο λεκτικός πλούτος της Αρχαίας Ελλάδος αποτελεί την γλωσσική δεξαμενή, από την οποία άντλησαν και αντλούν όλες οι γλώσσες του κόσμου.
Ας την σεβαστούμε λοιπόν αυτή την γλώσσα. Ας την γνωρίσουμε καλύτερα. Ας την υπερασπιστούμε με την δύναμη και την ορμή του ηφαιστείου. Και να θυμόμαστε, όπως είπαμε και στην αρχή του βιβλίου, ότι τα ηφαίστεια δεν μένουν στην ιστορία για την ύπαρξή τους, αλλά για την έκρηξή τους.

Θα έπρεπε σήμερα το θέμα της γλώσσας να είναι πρωτοσέλιδο σε όλες τις ελληνικές εφημερίδες με μεγάλα γράμματα. Θα έπρεπε να είναι πρώτο θέμα στις ειδήσεις των τηλεοράσεων.
Θα έπρεπε να έχουν ανοιχθή παράθυρα σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές για να αναδείξουν το θέμα και να πιέσουν για μία ιστορική πολιτική απόφαση, αντί να ασχολούνται με το τι έγινε στο τάδε τηλεπαιχνίδι η με το τι είπε ο γείτονας του εξαδέλφου του «μπαντζανάκη» του δείνα συμμετέχοντος σε κάθε ένα από αυτά!
Γι αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη να παρέμβη η ιδιωτική πρωτοβουλία. Να αξιοποιήση την ευκαιρία που παρουσιάζεται και να επιτελέση έργον επιτάγματος προσφέροντας στα ελληνόπουλα την ευκαιρία να επικοινωνήσουν με την γλώσσα των προγόνων τους, μαθαίνοντας την μέγιστη σημασία της αλλά και την υπεροχή της έναντι των άλλων γλωσσών, και να πάψουν να μιμούνται με ...εθνική υπερηφάνεια τις βάρβαρες εκδοχές των θείων λέξεών της.
Όπως και να το κάνουμε η «μουσική» είναι πιο όμορφη λέξη από την «music». Όπως η «φήμη» αλλά και η «ιστορία», της οποίας πατέρες είναι ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης, είναι σημαντικώτερες λέξεις από τις λέξεις «fame» και «story», οι οποίες ηχούν βαρβαρόφωνα.
Σε κάθε εκδήλωση για την γλώσσα βλέπω πολλούς πολιτικούς να προσέρχωνται για να δηλώσουν αλληλέγγυοι με εκείνους τους αγνούς Έλληνες που τόσα χρόνια μιλούν για την γλώσσα σε «ώτα μη ακουόντων».
Προσέρχονται με χαμόγελα, μιλούν για το τι πρέπει να γίνη, χωρίς όμως να κάνουν κάτι οι ίδιοι. Ανάμεσα στους τιμητές είναι και αυτοί που υπέγραψαν την καταστροφή της ελληνικής βουλευτές η υπουργοί.
Προσέρχονται στις εκδηλώσεις που γίνονται για την υποστήριξη και διάσωση της ελληνική γλώσσης. Μιλάνε για την υπεράσπισή της, ξεχνώντας ότι η εντολή για την δολοφονία της, φέρει την δική τους υπογραφή!
Δεν ζητούν ούτε καν συγγνώμη. Αντιθέτως, σε εκδήλωση για την γλώσσα που έγινε πριν λίγους μήνες στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και ενώ η ομιλήτρια κ. Άννα Ευσταθίου μίλησε για το έγκλημα του μονοτονικού, ο παριστάμενος και υπογράψας τότε την δολοφονία του επί χιλιάδες χρόνια τονικού συστήματος της ελληνικής υπουργός, εφάνη αμετανόητος και εδήλωσε ... υπερήφανος που επί των ημερών του ελύθη ένα μεγάλο πρόβλημα που ταλάνιζε τον ελληνικό λαό!!!
Δυστυχώς, ο τότε υπουργός, δεν έχει κατανοήσει πλέον, ότι έχει απομείνει ένας από τους ελάχιστους, σήμερα, αν όχι ο μόνος, από όσους τότε ψήφισαν την επιβολή του μονοτονικού, που εξακολουθεί να έχη την ίδια άποψη για το θέμα. Οι περισσότεροι το κατάλαβαν και με τον τρόπο τους ζήτησαν συγγνώμη, την οποία εμείς βεβαίως θα την θεωρήσουμε ειλικρινή και θα την δεχθούμε, μόνο εάν κάνουν κάτι για να επανορθώσουν. Όσο λάμπουν δια της αδρανείας τους, παραμένουν σε κατάλογο «πνευματικών προγραφών» στην σκέψη των Ελλήνων.
Αφιερώνω λοιπόν στον ακόμη αμετανόητο ως προς την τότε ενέργειά του υπουργό, την έρευνα του κ. Τσέγκου. Και να γνωρίζη ότι «το σφάλλειν ανθρώπινον»!
Ας ζητήση συγγνώμη και ας ενώση την φωνή του με την δική μας! Όπως να κάνουν και όλοι οι πολιτικοί και όλες οι γλωσσικές ενώσεις.
Ήδη χάσαμε μία γενιά και τώρα χάνουμε και την δεύτερη. Αν χάσουμε και άλλη δεν ξέρω αν θα υπάρξη δρόμος επιστροφής.
Πριν λίγο καιρό, ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Χριστόδουλος είχε λάβει απόφαση να διαβάζεται μεταφρασμένο το ευαγγέλιο στην δημοτική. Μέγιστον λάθος και, ευτυχώς για όλους, η σοφία του υπερίσχυσε των εισηγήσεων και την ανεκάλεσε!
Η εκκλησία διέσωσε επί τόσα χρόνια την ελληνική γλώσσα με το να την διατηρή στα λόγια του Ευαγγελίου. Διατήρησε ακόμη και χαμένες σήμερα εγκλίσεις. Αλήθεια αναρωτήθηκε κανείς ότι λέγοντας «Θεός φυλάξοι», μία φράση που όλοι καταλαβαίνουμε, χρησιμοποιούμε την ευκτική έγκλιση που έχει ήδη χαθή!
Αυτή η μεγάλη προσφορά της εκκλησίας σήμερα κινδύνεψε να ξεχασθή από μία, θέλω να πιστεύω επιπόλαια, απόφαση. Αν υλοποιήτο και συνεχίζετο, θα άνοιγε και η τελευταία κερκόπορτα. Και μετά το χάος φάνταζε απύθμενο!
Ας σταματήσουμε, λοιπόν, πια τα λόγια και ας έλθουμε στα έργα.
Τα ευχολόγια είναι για τους αδρανείς. Στους Έλληνες ταιριάζει η δράση. Και τα αιτήματά μας πρέπει πλέον να είναι πολύ συγκεκριμένα: Επαναφορά της ιστορικής ορθογραφίας, επαναφορά της ιστορικής γραμματικής, άμεση επαναφορά του πολυτονικού συστήματος, προστασία της γλώσσης κατά την χρήση της στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και τις πινακίδες και κυρίως να σταματήσουν οι πολιτικοί να παίρνουν αποφάσεις για την γλώσσα μας.
Να προστατεύσουν δυναμικά την γλώσσα, όπως έκανε ο Γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ, ο οποίος απεχώρησε, όταν συμπατριώτης του μίλησε σε επιτροπή της ΕΕ στα αγγλικά. Ιδού, λοιπόν, «πεδίον δόξης λαμπρόν» για τους πολιτικούς. Τους δίνεται η ευκαιρία να γραφούν με χρυσά γράμματα στην ιστορία.
Την συμπαράσταση που εκφράζουν σε κάθε εκδήλωση που γίνεται για την γλώσσα, να την εξαργυρώσουν πλέον με έμπρακτη δράση υπέρ αυτής στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Όπως λέει και ένα τραγούδι... «λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά»....
Αν δεν το κάνουν τα πράγματα θα είναι πλέον πολύ δύσκολα. Γιατί όλοι οι Έλληνες, και μεταξύ τους κι εγώ σαν απλός πολίτης, όπως λέει ένα άλλο τραγούδι,

« φοβάμαι όλα αυτά
που θα γίνουν για μένα,
χωρὶς ἐμένα »...