Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΩΧΑΔΕΛΦΙΣΜΟΣ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου

Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου

Ιστορικού – Συγγραφέως



Τα αποτελέσματα για την γλωσσική κατάρτιση των ελληνόπουλων την τελευταία δεκαπενταετία είναι προοδευτικώς απογοητευτικά. Ειδικά τα τελευταία πέντε έξι χρόνια η γλωσσική εξέλιξη είναι τρομερή με την κυριολεξία του νοήματος της λέξεως (δηλαδή αρχίζει να προκαλεί τρόμο). Οι έρευνες που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια απέδειξαν ότι τα δεκαπεντάχρονα ελληνόπουλα είχαν προβλήματα στην ανάγνωση, ενώ οι φοιτητές των παιδαγωγικών τμημάτων και υποψήφιοι δάσκαλοι, ήσαν επικίνδυνα ανορθόγραφοι!

Συγκεκριμένα, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (28 Νοε. 2004) έρευνα του Πανεπιστημίου Πατρών ότι η νέα γενιά δασκάλων είναι επικίνδυμα ανορθόγραφη και έχει άγνοια στοιχειωδών γλωσσικών κανόνων! Στο «ΒΗΜΑ» (4 Οκτ. 2007) καταγράφεται έρευνα, η οποία αποδεικνύει ότι ο ένας στους τέσσερις δεκαπεντάχρονους μααθητές (25,2%) έχει πρόβλημα ανάγνωσης. Στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (10 Νοε. 2007) μεγάλη έρευνα του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας καταγράφει ότι οι Έλληνες μαθητές δεν γνωρίζουν ελληνικά. Στο δε «ΒΗΜΑ» (5 Δεκ. 2007) ο ΟΟΣΑ έδωσε στην δημοσιότητα τα αποτελέσματα της έρευνας PISA αποκαλύπτει ότι η Ελλάδα κατέχει την 27η θέση μεταξύ 30 χωρών του ΟΟΣΑ στην ... κατανόηση κειμένου! Αυτά είναι τα οικτρά αποτελέσματα της παγκοσμιοποιημένης γλωσσικής πολιτικής, την οποία οι «ειδικοί» γλωσσολόγοι, βουλευτές, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί και τηλετουρκολάγνοι ελλαδίτες ψηφοφόροι ανέχονταν χωρίς ούτε να «αγανακτούν» ούτε να ιδρώνουν!

Τι φταίει όμως γι’ αυτό; Αυτό που δεν κατάλαβαν τα τελευταία χρόνια οι οπισθοδρομικώς φερόμενοι προοδευτικοί, οι οποίοι εφάρμοσαν κατ’ εντολήν το μονοτονικό, είναι ότι άφησαν την πολιτική να κατευθύνει και την γλώσσα, χωρίς να είναι σε θέση να κατανοήσουν τα αποτελέσματα! Πράγματι, όταν ένας δεν μπορεί να γράψει και κυρίως να τονίσει σωστά μια λέξη ή μία πρόταση, τότε έχει όχι μόνο άγνοια αλλά νοητική σύγχυση. Και η σύγχυση αυτή προέρχεται από τον τονισμό και τους κανόνες του, οι οποίοι οργανώνουν το μυαλό!

Η παλαιότερη έρευνα που έκανε προ καιρού το Ανοικτό Ψυψοθεραπευτικό Κέντρο υπό την καθοδήγηση του ψυχιάτρου Γιάννη Τσέγκου και πλήθους κλινικών και σχολικών ψυχολόγων και οποία παρουσιάσθηκε σε δύο ψυχιατρικά συνέδρια, απέδειξε ότι τα αρχαία ελληνικά αλλά ειδικά το πολυτονικό αυξάνουν την ευφυΐα και καταπολεμούν τις μαθησιακές δυσκολίες. Το γιατί είναι απλό. Οι άνθρωποι σχεδόν όλοι γεννιούνται με τον ίδιο αριθμό νευρώνων στον εγκέφαλό τους. Διαφέρουν μόνον στις συνάψεις των νευρώνων, που γίνονται με τους νευροάξονες, τους δενδρίτες και τα νευρογλοιακά κύτταρα. Οι συνάψεις των νευρώνων όμως αυξάνουν σε αριθμό ανάλογο των ερεθισμάτων. Αυτό σημαίνει ότι η ευφυΐα καλλιεργείται και δεν είναι δεδομένη. Κάθε διαφορετικός ερεθισμός δημιουργεί καινούργια σύναψη στους νευρώνες του εγκεφάλου. Ο ίδιος ερεθισμός, έστω και αμέτρητες φορές επαναλαμβανόμενος, δημιουργεί μόνον μία σύναψη. Η γλώσσα αποτελεί τον πιο οικείο τρόπο δημιουργίας καινούργιων ερεθισμών και άρα δημιουργίας καινούργιων συνάψεων και αυξήσεως ευφυΐας. Η ελληνική γλώσσα είναι διαχρονικά ένα εκπληκτικό πολυεργαλείο δημιουργίας νέων ερεθισμών, λόγω των διαφορετικών τόνων, πνευμάτων, πολλών ομόηχων αλλά διαφορετικά γραφόμενων φθόγγων (ι,η,ει, ο,ω, ε,αι, κ.λπ.). Κάθε διαφορετικός λεκτικός τύπος και κάθε διαφορετικός συνδυασμός λέξεων με λογική υφή δημιουργεί καινούργια σύναψη στους νευρώνες.

Όταν πριν από τριάντα χρόνια, 28 κοιμώμενοι βουλευτές, στις 2 μετά τα μεσάνυκτα αλλάζοντας πλευρό από τον ύπνο τους (το σχήμα λόγου υπονοεί ότι ουδείς είχε καταλάβει τι γινόταν) ψήφιζαν το πολυτονικό, δεν μπορούσαν να φαντασθούν το κακό που θα γινόταν στην γλώσσα τις επόμενες δεκαετίες. Είχε προηγηθεί η αποκοπή από την κλασσική γλώσσα των προγόνων μας, αυτή που σήμερα χαρακτηρίζουμε με τον λανθασμένο όρο «αρχαία ελληνικά».

Αυτά σε συνδυασμό με άλλες ύπουλες αλλαγές, τις οποίες η αδιαφορία και ο πολιτικός και κοινωνικός ωχαδελφισμός των εκπροσώπων του βολέματος και της υλικής καλοπέρασης άφησαν να περάσουν ως αρρώστια στο σώμα του ελληνισμού. Γιατί π.χ. ο έλληνας σήμερα δεν μπορεί να καταλάβει γιατί «η θάλασσα» έχει ως γενική πληθυντικού «των θαλασσών» και γιατί «η ακτίνα», που έχει την ίδια κατάληξη, δεν πρέπει να έχει γενική «των ακτινών» (με περισπωμένη), που πολλές φορές το λένε, αλλά «των ακτίνων» (με οξεία)!

Οι υποστηρικτές του μονοτονικού ήσαν τριών ειδών. Στην πρώτη ομάδα, ήσαν οι παραδοσιακοί, κομματικώς ελεγχόμενοι αριστεροί, οι οποίοι είχαν την εντολή επιβολής της γλωσσικής κατεύθυνσης μιας ξύλινης γλώσσας, η οποία δεν θα περιείχε αυτά τα «άχρηστα σημάδια», δηλαδή τους τόνους.

Η δεύτερη ομάδα, κυρίως εκπρόσωποι γνωστής πολυεθνικής εταιρείας, το υποστήριζε λόγω της οικονομίας, που θα γινόταν κατά την γνώμη τους από τις εργατοώρες και το εξειδικευμένο προσωπικό που θα χρειαζόταν για την σύνταξη των πολυτονικών κειμένων. Κι αυτά τα καταλαβαίνω. Η μία ομάδα είχε κομματική σοβιετική εντολή ως κίνητρο, η δεύτερη είχε το χρήμα.

Η τρίτη κατηγορία είχε πιο έωλα επιχειρήματα. Ισχυρίζοντο οι εκπρόσωποί της ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τόνους, διότι οι Αρχαίοι Έλλη¬νες δεν μετεχειρίζοντο σημεία τονισμού. Η μέθοδος, αυτή είναι μία μέθοδος προπαγάνδας. Είναι η σοφιστική μέθοδος της μισής αλήθειας, ή άλλως η αποκάλυψη μίας αληθούς εκδοχής με ταυτόχρονες αποκρύψεις ή αλλοιώσεις άλλων αληθειών! Στην συγκεκριμένη περίπτωση η άποψή αυτή είναι σωστή εν μέρει, εφ’ όσον οι πρόγονοί μας της κλασσικής εποχής είχαν μόνο κεφαλαιογράμματη γραφή και μάλιστα σε συνεχή γραφή χωρίς κενά, οι δε τόνοι περιείχοντο στις λέξεις. Και σήμερα όμως, εμείς, στα κεφαλαία γράμματα δεν βάζουμε τόνους. Δεν ομιλούμε όμως γι’ αυτά αλλά για τα μικρά γράμματα. Ας αφήσουμε το ότι δασεία εχρησιμοποιείτο σε πολλές περιπτώσεις και ως γραπτό σύμβολο ακόμη και στην κεφαλαιογράμματη γραφή, ως «Η» (π.χ. ΗΕΡΑΚΛΗΣ) ή «Σ» στην αρχή μιας λέξεως [ΣΕΠΤΑ – ΕΠΤΑ (με δασεία)] κ.ο.κ

Ισχυρίζοντο επίσης οι εκπρόσωποι της τρίτης ομάδος ότι «ο τονισμός εισήχθη κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους, ό¬ταν οι υπόδουλοι λαοί υποχρεώθηκαν να μά¬θουν την Ελληνική γλώσσα, για να προφέρουν σωστά τις λέξεις». Βεβαίως αυτό όμως τυπικά. Ουσιαστικά, η υποχρέωση αυτή προέκυψε, όχι για να μάθουν ελληνικά οι βάρβαροι, αλλά ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. Οι σοφοί Αλεξανδρινοί, δηλαδή, διέβλεπαν πως η γλώσσα, μετά από την κατάκτηση τής Ασίας κινδύνευε να χαθεί από το πλήθος των βαρβάρων και της πολυπληθούς «γλωσσικής βαβυλωνίας» που προέκυπτε, γι’ αυτό και εργάσθηκαν, με αγάπη και σεβασμό προς τον Άνθρωπο και τον Έλληνα, προκειμένου να διασωθούν έως τις ημέρες μας οι σωστές και ορθές γραφές τού λόγου. Προς τούτο και ο πολυτονισμός, που χρησιμοποιείται συνεχώς και ανελλιπώς εδώ και 2300 χρόνια, πολύ περισσότερα από όσα χρησιμοποιείτο η κεφαλαιογράμματη γραφή.

Ισχυρίζοντο ακόμη ότι τα πνεύματα και οι περισπωμένες δεν έχουν σήμερα πρακτική αξία, ή γλωσσολογική σημασία, ενώ τούτο είναι λάθος. Σήμερα και τα δύο έχουν και γλωσσολογική και πρακτική αξία. Γλωσσολογικώς π.χ. άλλο είναι η «ώρα με ψιλή (=φροντίδα)» και άλλο η ώρα με δασεία, που είναι η ώρα και η εποχή! Η δασεία επίσης πρακτικώς έχει μεγίστη σημασία, διότι χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να εξηγήσουμε συνθέσεις λέξεων, (όπως π.χ. υφυπουργός και όχι υπυπουργός, «αυθημερόν» και όχι «αυτημερόν»).

Όποιος δεν έχει αντιληφθεί ότι η ιστορική ορθογραφία, η οποία κατεργήθη έχει ως βασικό πυλώνα της το πολυτονικό, τότε δεν έχει αντιληφθεί το σχέδιο το οποίο υπάρχει στα λόγια του Κίσσιγκερ, πού υποτίθεται πως ... εφαρμόζονται, όμως, κατά γράμμα!

Όσον αφορά τις θέσεις των πραγματικών διανοουμένων, αναφέρω όχι τους Νομπελίστες Σεφέρη και Ελύτη αλλά τον Ακαδημαϊκό Νικηφόρο Βρεττάκο, που τόνισε ότι «παραγνωρίσθηκαν οι λόγοι που επέβαλαν στους Αλεξανδρινούς χρόνους, την καθιέρωση των τόνων, οι οποίοι ισχύουν και σήμερα. Πολλές φορές, τα γραπτά μου», είπε ο Βρεττάκος, «δεν διαβάζονται σωστά όταν τυπώνονται στο μονοτονικό». Και οι λόγοι, είναι αυτοί που αναφέραμε.

Ο δε Κορνήλιος Καστοριάδης, ο σπουδαίος νεοέλληνας φιλόσοφος, είχε δηλώσει... «...Αν δεν θέλετε, κύριοι του υπουργείου, να κάνετε φωνητική ορθογραφία, τότε πρέπει να αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τους βάλανε ξέρανε τι κάνανε. Δεν υπήρχαν στα αρχαία ελληνικά, γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Αυτοί, ο Κριαράς και οι άλλοι, τα κτήνη τα τετράποδα που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις - αυτό παρακαλώ να γραφή στις εφημερίδες - δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. ... Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η κατάργηση της συνέχειας. Ήδη, τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Δηλαδή, πάμε να καταστρέψουμε ο,τι κτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου ελληνισμού».

Για «κίνδυνο φωνητικής ορθογραφίας», λοιπόν, ομιλεί ο Καστοριάδης. Για «παρανόηση των λόγων που επέβαλαν στους Αλεξανδρινούς χρόνους, την καθιέρωση των τόνων, οι οποίοι ισχύουν και σήμερα», ομιλεί ο Βρεττάκος. Για «...επιχείρηση αντικατάστασης του ελληνικού αλφαβήτου των 2.500 και πλέον χρόνων με το λατινικό» είχε ομιλήσει η Ακαδημία Αθηνών από το 2001. Σήμερα αυτά τα βλέπουμε ως έργο των συγχρόνων βαρβάρων και των εδώ πολιτικών φερεφώνων τους.

Όπως και να ’χει το θέμα, σήμερα τα πράγματα είναι σαφή. Τα παιδιά δεν έχουν δυνατότητα ανάγνωσης, κατανόησης κ.λπ. λόγω καταργήσεως του επί 2300 χρόνια παραδοσιακού τονικού συστήματος! Κι εμείς αδιαφορούμε, αποχαυνωμένοι από την τουρκοσηριαλική λαγνεία!