ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ

ήτοι
ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ
ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΒΙΑΖΗΣ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Του Ἀντωνίου Ἀ. Ἀντωνάκου
Καθηγητοῦ - Φιλολόγου
Ἱστορικοῡ – Συγγραφέως

Πολὺς λόγος γίνεται τὰ τελευταῖα χρόνια γιὰ τὴν παιδεία. Τὴν ΕΛΛΗΝΙΚΗ Παιδεία. Γιὰ τοὺς μετέχοντες αὐτῆς... Καὶ φυσικὰ γιὰ τὸ ὑπουργεῖο ποὺ τὴν προστατεύει. Ἂς τὰ ἀναλύσουμε λοιπόν, γιὰ νὰ δοῦμὲ κάποια πράγματα ποὺ ἴσως νὰ διαφεύγουν τῆς προσοχῆς τῶν περισσοτέρων.
Πρῶτα ἀπ’ ὅλα λοιπόν, τὸ Ὑπουργεῖο μας λεγόταν ΥΠ.Ε.Π.Θ., δηλαδὴ «Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων». Ὅμως παρ’ ὅλο ποὺ μιλούσαμε γιὰ Παιδεία, εἴχαμε Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας, Δευτεροβάθμιας καὶ Τριτοβάθμιας Ἐκπαίδευσης. Ἐκπαιδευόμασταν δηλαδὴ σὲ θέματα τὰ ὁποῖα μᾶς βοηθοῦσαν ὄχι νὰ γίνουμε κοινωνοὶ τῆς ἑλληνικῆς ἀνθρωπιστικῆς παιδείας, ἀλλὰ νὰ ἐκπαιδευθοῦμε σὲ κάποιους τομεῖς ποὺ κι αὐτοὶ βέβαια χρειάζονται, ὅπως γραφὴ ἀριθμητικὴ (στὸ δημοτικό), συγκεκριμένες σελίδες γιὰ νὰ περνᾶμε τὶς τάξεις (στὸ γυμνάσιο), νὰ ἐπιτύχουμε στὶς πανελλήνιες ἐξετάσεις (στὸ Λύκειο) καὶ συγκεκριμένα μαθήματα (στὸ Πανεπιστήμιο).
Ὅμως «Παιδεία» κατὰ τὸν μεγάλο γερμανὸ φιλόλογο Werner Jaeger «εἶναι ἡ μόρφωση τοῦ Ἕλληνος ἀνθρώπου». Αὐτὸ γράφει στὸ τρίτομο σύγγραμμά του, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ πλέον σύγγραμμα ἀναφορᾶς στὴν διεθνῆ βιβλιογραφία, τὸ ὁποῖο ἔχει τὸν ἑλληνικώτατο τίτλο «PAIDEIA», μὴ μπορῶντας, ὅπως γράφει ὁ ἴδιος νὰ βρῆ ἄλλη λέξη, ποὺ νὰ ἀποδίδη ἀκριβῶς τὸ νόημα ποὺ ἔδιναν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες.
«Παιδεία» λοιπόν «εἶναι ἡ μόρφωση τοῦ Ἕλληνος ἀνθρώπου». Γιὰ ποιά παιδεία ὅμως ὁμιλοῦμε σήμερα; Γιὰ ἑλληνικὴ σίγουρα ὄχι. Νὰ πάρουμε μήπως τὰ βιβλία τῆς ἱστορίας; Στὸ βιβλίο τῆς Α΄ Λυκείου, οἱ σημαντικώτεροι πόλεμοι τῆς ἱστορίας, οἱ περσικοὶ πόλεμοι, αὐτοὶ ποὺ ἔσωσαν τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ κατ’ ἐπέκτασιν ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη ἀπὸ τοὺς βαρβάρους ἀναφέρονται στὰ παιδιὰ στὴν ἐκτενέστατη ἀφήγηση τῶν 7 σειρῶν τοῦ σχολικοῦ βιβλίου. Ἡ μάχη τοῦ Μαραθῶνος καταλαμβάνει τὸν ἐκπληκτικὸ χῶρο τῶν 2 καὶ ½½½ γραμμῶν. Ἡ δὲ μάχη τῶν Θερμοπυλῶν καταλαμβάνει κάτι λιγώτερο ἀπὸ μισὴ γραμμή, τοῦ ὀνόματος τοῦ Λεωνίδα συμπεριλαμβανομένου.
Γιατί; Μήπως γιὰ νὰ μὴ παιδεύουμε (ἡ λέξη στὴν κυριολεξία της ἀπὸ τὴν μὴ παροχὴ παιδείας) τὰ παιδιά; Ἢ ὅπως ἄκουσα ἀπὸ προοδευτικὸ (;) συνάδελφο γιὰ νὰ μὴ κάνουμε τὰ παιδιὰ ... πολεμοχαρεῖς φασίστες; (!!!)
Ἂς μὴν ἀναρωτώμεθα λοιπὸν γιατί τὰ παιδιά μας πιστεύουν ὅτι τὸ 1940 πολεμήσαμε τοὺς Τούρκους ἢ ὅτι τὴν σημαία κατέβασε ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη ὁ ... Ἀπόστολος Γκλέτσος.
Κι ἂν αὐτὰ περνᾶνε ἔστω ἀνώδυνα ἢ εὐτράπελα στὴν Γ΄ Λυκείου τὰ πράγματα γίνονται πιὸ σοβαρά! Τί λέει τὸ βιβλίο «νέο νεοταξίτικο βιβλίο ἱστορίας τῆς Γ΄ Λυκείου; (Γραμμὴ Ρεπούση, Δραγώνα, Κουλούρη, Βερέμη, Λιάκου κ.λπ.) Διαβάστε γιὰ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 στὶς παραδουνάβιες ἡγεμονίες, καὶ φρίξτε (σελ. 20)!!!
[«Οἱ «ἁρματωλοί» ἢ «Ἀρναούτηδες», συνιστοῦσαν τὸ «ξένο» στοιχεῖο τῶν δύο Ἡγεμονιῶν, στὶς ὁποῖες ὁ σουλτάνος ἂν καὶ κυρίαρχος δὲν διατηροῦσε στρατεύματα, παρὰ μόνο φρουρὲς στὴν ὑπηρεσία τῶν Τούρκων διοικητῶν. Ἀπὸ αὐτὸ τὸ «ξένο» στοιχεῖο ἄντλησε ὁ Ὑψηλάντης καὶ οἱ συνεργάτες του τὸ ἀνθρώπινο δυναμικὸ τῆς ἐκστρατείας του. Ἀνομοιογενὲς πλῆθος ἄνω τῶν 6.000 ἀνδρῶν, Μολδαυῶν, Βλάχων, Ἀλβανῶν, Ἠπειρωτῶν, Μακεδόνων, Ἑπτανησίων, Σέρβων, Βουλγάρων, Κοζάκων, ἀκόμη καὶ πολλῶν Οὐλάνων (ἱππέων) ἀπὸ τὶς γερμανικὲς χῶρες, τὴν Πολωνία καὶ τὴν Οὐγγαρία, συνιστοῦσε τὸ ἀρχικὸ στράτευμα. Περίπου 2000 ἦταν Ἕλληνες, ἐκ τῶν ὁποίων 450 ἀποτελοῦσαν τὸν περίφημο Ἱερὸ Λόχο...»]
Καταλαβαίνετε ἀγαπητοὶ συνέλληνες; Μέσα στὸ ἀνομοιογενὲς ἐθνικὸ συνονθύλευμα (Μολδαυῶν, Ἀλβανῶν, Σέρβων, Βουλγάρων, Κοζάκων) βάζει καὶ τὰ ἑλληνικὰ φύλα τῶν Ἠπειρωτῶν, Μακεδόνων, Ἑπτανησίων, Βλάχων, ὡς ξεχωριστὲς ἐθνότητες, ρίχνοντας ἔτσι νερὸ στὸν μύλο τῶν Ἀλβανῶν, Σκοπιανῶν, Ρουμάνων καὶ τῶν ἀνθελληνικῶς αἰτουμένων, προσφάτως, τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Κέρκυρας!!! Αὐτοὺς δὲν τοὺς θεωρεῖ Ἕλληνες, ὄχι μόνο ἐπειδὴ τοὺς διαφοροποιεῖ, τοποθετῶντας τους στὴν ἴδια μοῖρα μὲ ἄλλους μὴ Ἕλληνες, ἀλλὰ καὶ διότι λίγο μετὰ καθορίζει τοὺς Ἕλληνες ἀναφέροντας τὴν φράση «περίπου 2000 ἦταν Ἕλληνες, ἐκ τῶν ὁποίων 450 ἀποτελοῦσαν τὸν περίφημο Ἱερὸ Λόχο...». Δὲν λέει «2000 ἀπὸ αὐτούς» ἀλλὰ τοὺς καθορίζει ἁπλῶς ἀριθμητικῶς...
Αὐτὴ εἶναι ἡ «ἀνθ-ελληνική» ἱστορία, ἡ ὁποία διδάσκεται μέσῳ τῆς «ἑλληνικῆς» (ὑποτίθεται) παιδείας, ἐκ-παιδεύοντας τὰ ἑλληνόπουλα σὲ νεοταξίτικες θεωρίες. Ὁ πολίτης Παναγιώτης Παπαγαρυφάλου, Καθηγητὴς τῆς Παντείου, στὸν πρόλογό του γιὰ τὸ ἔργο τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ Ἀ. Παπαναστασίου «Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ» (ἐκδ. ΚΑΔΜΟΣ), ἔχει ἐπισημάνει τὴν ἀλλεργιογόνο δράση τοῦ ὅρου «ἐθνικός» στὸν ὀργανισμὸ κάθε νεοταξίτη, γράφοντας «...Ὅμως, ἐπειδὴ οἱ ἐπιθετικοὶ προσδιορισμοὶ «Ἐθνικός», «Ἐθνικὴ Ἰδέα» καὶ «Ἔθνος», προκαλοῦν ἀνατριχίλα στοὺς σημερινοὺς ἐρτζὰτς* καὶ ἄκαπνους - κατὰ κανόνα - «προοδευτικούς», θὰ ἤθελα νὰ τοὺς θυμίσω πὼς οἱ Ἀγωνιστὲς τῆς Ἐθνικῆς Ἀντίστασης στηρίχθηκαν στὴν ἰδέα τοῦ Ἔθνους καὶ τοῦ Ἐθνικοῦ τὰ δίσεκτα ἐκεῖνα χρόνια, τοῦ πολύμορφου ἀγῶνος κατὰ τῶν κατακτητῶν...».

Ἀφοῦ λοιπὸν πέρασε αὐτὲς τὶς ἀνιστόρητες ἀπόψεις ἡ νέα τάξη, ἄλλαξε, διὰ τῆς προσφάτως νέας κυβερνήσεως τοῦ ΠΑΣΟΚ, καὶ τὸν τίτλο τοῦ «Ὑπουργείου ΕΘΝΙΚΗΣ Παιδείας» σὲ «Ὑπουργεῖο Παιδείας (χωρὶς τὸ Ἐθνικῆς), διὰ βίου μάθησης καὶ Θρησκευμάτων». Εἶχε προηγηθῇ ἡ κατάργηση τοῦ ὅρου «ΕΘΝΙΚΗΣ» ὡς ἐπιθετικοῦ προσδιορισμοῦ τοῦ «ΠΑΙΔΕΙΑΣ» σὲ κάποια σχολικὰ βιβλία, ἀπὸ τὴν προηγούμενη κυβέρνηση τῆς Νέας Δημοκρατίας. Ὅμως ἡ αὐθαίρετη ἀπάλειψη τοῦ ὅρου «ΕΘΝΙΚΗ» ἀντίκειται στὸ Ἑλληνικὸ σύνταγμα, ὅπως ἔχει ἐπισημάνει ὁ διαπρεπὴς Δικηγόρος Φώτης Π. Κανελλόπουλος.
Συγκεκεριμένα ὁ ἐξαίρετος νομικὸς γράφει: «Τὶς τελευταῖες μέρες ἄκουσα ἀπὸ τὰ διάφορα μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, ὅτι ὁ νεοεκλεγεὶς Πρωθυπουργὸς κ. Γ. Παπανδρέου, κατὰ τὸν σχηματισμὸ τῆς νέας Κυβέρνησής του, ὕστερα ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς τῆς 4-10-2009, κατήργησε ἀπαράδεκτα καὶ πραξικοπηματικὰ τὰ Ὑπουργεῖα Μακεδονίας - Θράκης, Αἰγαίου καὶ Νησιωτικῆς Πολιτικῆς καὶ ἀφαίρεσε ἐπίσης τὸν ἐπιθετικὸ προσδιορισμό, τῆς ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων καὶ ὥρισε νέα ὀνομασία του ὡς ἑξῆς: «ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ» .
Αὐτά, ὅμως, ποὺ ἔκανε ὁ Πρωθυπουργὸς Γ. Παπανδρέου ἀφ’ ἑνὸς δὲν περιλαμβάνονται στὶς προεκλογικές του ἐξαγγελίες καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἡ ἀφαίρεση, διαγραφὴ καὶ κατάργηση τοῦ ἐπιθετικοῦ προσδιορισμοῦ τῆς ΠΑΙΔΕΙΑΣ ὡς ΕΘΝΙΚΗΣ προσκρούει στὴν παράγραφο 2, τοῦ ἄρθρου 16, τοῦ ἰσχύοντος καὶ ἀναθεωρημένου Συντάγματος, ἡ ὁποία ἀναφέρει ρητῶς τὰ ἑξῆς: «...Ἡ Παιδεία ἀποτελεῖ βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ Κράτους καὶ ἔχει σκοπὸ ... τὴν ἀνάπτυξη τῆς Ἐθνικῆς καὶ Θρησκευτικῆς Συνείδησης ... τῶν Ἑλλήνων κ.λπ. ...».
Ἔτσι σαφέστατα καὶ κατηγορηματικὰ τὸ Σύνταγμα μὲ τὴν παραπάνω ρητὴ διάταξή του, ἀπαγορεύει τὴν κατάργηση τοῦ Ἐπιθετικοῦ Προσδιορισμοῦ τῆς Παιδείας, δηλαδὴ τῆς ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ἀπὸ τὴν ἀνωτέρω λέξη καὶ ἔννοια.
Γιατὶ ἡ Παιδεία εἶναι ταυτόσημη μὲ τὸ Ἔθνος καὶ Ἔθνος χωρὶς Παιδεία δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη.
Ἔθνος καὶ Παιδεία εἶναι ἔννοιες διττὲς καὶ βαθιὰ ἀλληλένδετες κι' ὅποιος πολιτικὸς προσπαθεῖ νὰ γκρεμίση τὸ Ἔθνος ἀπὸ τὴν πολιτική του συμπεριφορά, σίγουρα προδικάζει τὸ πολιτικό του τέλος καὶ τὸ σίγουρο γκρέμισμά του ἀπὸ τὴν ἐξουσία».
Σημαντικὲς ἐπισημάνσεις, ποὺ ἀποκαλύπτουν ὄχι μόνο τὸ ἀντεθνικὸν τοῦ ἐγχειρήματος ἀλλὰ καὶ τὴν περιφρόνηση πρὸς τὸν ἑλληνικὸ λαὸ καὶ τὴν ἐθνική του ὑπόσταση.

Ἔχουμε παρατηρήσει ὅτι ὅλα τὰ ἑλληνικὰ συντάγματα, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ τελευταίου, στὸ τέλος γράφουν: «Ἡ τήρησις τοῦ παρόντος συντάγματος ἐπαφίεται στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων». Ποιόν πατριωτισμό; Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται πατριωτισμὸς δὲν ὑπάρχει. Ἂν ὑπῆρχε θὰ πήγαινε ἐμπρὸς ἡ πατρίδα. Θὰ ἐτιμωροῦντο οἱ κλέφτες. Θὰ ἐτηρῆτο τὸ σύνταγμα. Δὲν εἶδα ὅμως κανέναν ἐθνοπατέρα ἐκ τῶν ἐχόντων δύναμη νὰ ἐπηρεάσουν τὴν κυβέρνηση, νὰ εἶπαν «δὲν θὰ ἀνεχθοῦμε καμμία ἀντισυνταγματικὴ συμπεριφορά». Ἀντιθέτως εἶδα μία δουλικὴ ὑποταγὴ στοὺς κομματικοὺς ἀρχηγούς, γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὴν θέση τους λόγῳ ἀπειθαρχίας πρὸς τὶς ἀποφάσεις τῶν ἀρχηγῶν. Καὶ ἐκτὸς αὐτῶν ἔχουν καὶ θράσος. Μεγάλο θράσος!
Ἀκοῦμε στοὺς τηλεοπτικοὺς διαύλους ἀλλὰ καὶ στὸ κοινοβούλιο νὰ λένε κάποιοι! «Εἶσαι ἐσὺ περισσότερο πατριώτης ἀπὸ μένα;» Χωρὶς νὰ ἔχουν ἐπιδείξει ἴχνος πατριωτισμοῦ.
Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα βεβαίως ὁ ὅρος «πατριώτης» δὲν ἐσυναντᾶτο μὲ τὴν ἴδια ἔννοια. Γι’ αὐτὴν ὑπῆρχαν μόνον οἱ ὅροι «φιλόπατρις» καὶ «φιλόπολις». Τὸ Λεξικὸν ΣΟΥΔΑΣ, μάλιστα, χαρακτηριστικῶς ἀναφέρει: «Φιλόπατρις: ὁ φιλόπολις. καὶ τὸ μὲν φιλόπολις κοινόν, τὸ δὲ φιλόπατρις ἀττικόν».
Ὁ Πτολεμαῖος ὁ Γραμματικὸς στὸ ἔργο του «περὶ διαφορᾶς λέξεων», ἐπισημαίνει τὴν διαφορὰ «πολίτου» καὶ «πατριώτου», γράφοντας: «Πολίτης πατριώτου διαφέρει. Πολίτης μὲν γὰρ λέγεταί τινος ὁ ἐκ τῆς αὐτῆς πόλεως ἐλεύθερος ἐλευθέρου, πατριώτης δὲ ὁ τῆς αὐτῆς χώρας δοῦλος δούλῳ. Ἡ γὰρ πατρὶς καὶ ἐπὶ τῆς χώρας λέγεται. Τοῖσι δ’ ἄφαρ πόλεμος γλυκίων γένετ’ ἠὲ νεέσθαι ἐν νηυσὶ γλαφυρῇσι φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν», ποὺ σημαίνει:
«Ὁ πολίτης διαφέρει ἀπὸ τὸν πατριώτη. Διότι πολίτης λέγεται γιὰ κάποιον ἐλεύθερο ὁ ἐκ τῆς ἰδίας πόλεως ἐλεύθερος, ἐνῷ πατριώτης ὁ δοῦλος τῆς ἰδίας χώρας γιὰ τὸν δοῦλο. Διότι ἡ λέξη πατρὶς ἀναφέρεται καὶ στὴν χώρα. π.χ. Κι αἴφνης σ’ αὐτοὺς ὁ πόλεμος ἔγινε γλυκύτερος ἀπὸ τὸν γυρισμὸ μὲ κοῖλα καράβια στὴν φίλη πατρίδα γῆ (= χώρα) [Ὁμήρου Ἰλιάς, ραψωδία Β΄στ. 453-454].
Τὸ ἴδιο ἀναφέρει καὶ ὁ Ἡσύχιος: «πατριώτης· παρὰ Ἀθηναίοις, ὁ βάρβαρος. Καὶ οὐ πολίτης».

Εἶναι βεβαίως γνωστὸ ὅτι ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα, ἡ φιλοπατρία, ὁ πατριωτισμός, ὅπως τὸν λένε κάποιοι, τέλος πάντων σήμερα, δὲν κρίνεται ἀπὸ τὰ λόγια ἀλλὰ ἀπὸ τὶς πράξεις. Ὅμως προσφιλὴς πράξη τῶν ἑκάστοτε πολιτικάντηδων (διότι «πολιτικοί» δὲν εἶναι σίγουρα) ἀποτελεῖ ἡ ὑποκειμενικὴ ἐξήγηση μιᾶς φράσεως καὶ ὄχι ἡ ἀντικειμενική, ὅπως εὔστοχα εἶχε τονίσει ὁ μέγας Θουκυδίδης: «Καὶ τὴν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τὰ ἔργα ἀντήλαξαν τῇ δικαιώσει...»... Γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὶς πράξεις τοὺς ἄλλαζαν ἀκόμη καὶ τὴν σημασία τῶν λέξεων... Καταργοῦν δηλαδὴ τὴν πραγματικὴ σημασία τῆς λέξεως ἀντικαθιστῶντας την μὲ ἄλλη τὴν ὁποίαν καθιερώνουν...
Ὁ Πατριωτισμὸς βεβαίως δὲν εἶναι μόνο στὰ λόγια. Εἶναι καὶ στὴν πράξη. Καὶ παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὰ πρόσφατα μπλόκα τῶν ἀγροτῶν, παίρνω καὶ τὸ θάρρος νὰ δηλώσω ὅτι αὐτὴ δὲν εἶναι πράξη πατριωτισμοῦ. Ἔχοντας τὰ χίλια δίκια οἱ ἀγρότες τὰ χάνουν, προβαίνοντας σὲ πράξεις πλήρως ἀντεθνικὲς καὶ μάλιστα σὲ μία τόσο δύσκολη συγκυρία, ἡ ὁποία χρεώνεται, στὰ πολιτικὰ κόμματα, τὰ ὁποῖα βγαίνοντας ποινικῶς ἀλώβητα λόγῳ παραγραφῆς, παρὰ τὶς πολιτικὲς κλεψιὲς ἢ καλύψεις, ποὺ μεταφράζονται σὲ χρηματιστήριο, δομημένα ὁμόλογα, Ζῆμενς, Βατοπέδιο καὶ πλεῖστα ὅσα ἄλλα, ὁδήγησαν τὴν χώρα στὸ χεῖλος τῆς καταστροφῆς.
Κλείνουν λοιπὸν τὰ τρακτὲρ τοὺς δρόμους, κόβοντας καὶ τὶς τελευταῖες διόδους οἰκονομικῆς προοπτικῆς τῆς Ἑλλάδος, μέσῳ τοῦ ἐμπορίου, ἀλλὰ καὶ ταλαιπωρῶντας τὸν κόσμο ποὺ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ βρίσκη δρόμους ἀνοικτοὺς καὶ ἀνεμπόδιστους σὲ κάθε διαδρομή. Ἂν θέλανε οἱ ἀγρότες πραγματικὰ νὰ πιέσουν, νὰ ἔρχονταν μὲ 3.000 τρακτὲρ νὰ περικυκλώσουν τὴν βουλὴ καὶ τὸ μέγαρο Μαξίμου, δηλώνοντας ὅτι δὲν πρόκειται νὰ φύγουν ἀπὸ ἐκεῖ ἂν δὲν καθίση ἡ ἁρμοδία ὑπουργὸς νὰ συζητήση γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων τους. Αὐτὸ εἶναι πατριωτισμός, ὄχι τὸ κλείσιμο τῶν δρόμων, οὔτε ἡ ταλαιπωρία τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν τουριστῶν.
Πατριωτισμὸς δὲν εἶναι νὰ δίνη τὸ κράτος ἰθαγένεια σὲ κάθε λαθρομετανάστη, ποὺ εἰσέρχεται παρανόμως στὴν χώρα μας, ἀλλὰ νὰ δίνη τὸ δικαίωμα τῆς ἐκφράσεως γνώμης γιὰ αὐτὸ στὸν ἑλληνικὸ λαό. Πατριωτισμὸς δὲν εἶναι νὰ παίρνουν τὰ κόμματα χρηματοδότηση ἀπὸ τὰ χρήματα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιὰ νὰ κάνουν ἀφίσες, ἀλλὰ νὰ τὰ προσφέρουν στὸν δεινοπαθοῦντα ἑλληνικὸ λαὸ ὡς ἔνδειξη καλῆς θελήσεως. Πατριωτισμὸς δὲν εἶναι νὰ ἀρνοῦνται οἱ βουλευτὲς περικοπὲς στοὺς μισθούς τους, ἀλλὰ νὰ ἐπιδιώκουν ἀκόμη μεγαλύτερες. Πατριωτισμὸς δὲν εἶναι νὰ φορολογῆται μέχρι θανάτου ὁ ἑλληνικὸς λαός. Ὅπως λέει ὁ ἐξαίρετος καθηγητὴς πανεπιστημίου Ἀνδρέας Ἀθηναῖος «ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς δὲν θέλει φορολόγηση. Θέλει φτερὰ γιὰ νὰ ἀναπτύξη τὴν δημιουργικότητά του».
Τί λοιπὸν χαρακτηρίζει μία χώρα ὡς προοδευμένη; Μήπως ἡ ὕπαρξη νόμων; Ὄχι! Τὴν προοδευμένη χώρα τὴν χαρακτηρίζει ἡ τήρηση καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῶν νόμων. Οἱ νόμοι ὅμως στὴν Ἑλλάδα, στὴν πλειοψηφία τοὺς δὲν τηροῦνται καὶ δὲν ἐφαρμόζονται. Τὸ νὰ ἐπαφίεται λοιπὸν «ἡ τήρηση τοῦ παρόντος συντάγματος στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων» εἶναι δῶρον ἄδωρον. Διότι μὴ ὑπάρχοντος πατριωτισμοῦ, δὲν ὑπάρχει καὶ τήρηση συντάγματος. Καὶ τὸ συμπέρασμα εἶναι ἀμείλικτο.
«Ἀκόμα κι ἂν εἶσαι δημοκράτης μπορεῖς κάλλιστα καὶ νὰ παραβιάζης τὸ σύνταγμα».

[*<γερμ. Ersatz (= ὑποκατάστατο)] (τό) ἄκλ. οὐσ. = προϊὸν διατροφῆς ποὺ ἀντικαθιστᾶ ἕνα ἄλλο ἀνώτερης ποιότητας ἀλλὰ ποὺ σπανίζει, ὑποκατάστατο: π.χ. ἐρζὰτς τοῦ καφέ].