Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού - Φιλολόγου
Ιστορικού - Συγγραφέως
Ενώ οι Έλληνες έχουν καταντήσει, λόγω «τρώει-κας», η οποία τρώει συνεχώς ο,τιδήποτε απέμεινε στον ελληνικό λαό, να τρώνε με την σειρά τους όσα πετάνε στο παζάρι, κάποιοι άλλοι κάνοντας παζάρια για δικό τους λογαριασμό, ασχολούνται με bazaar πωλήσεως ελληνικής γης και ελληνικού πλούτου.
Ζούμε πραγματικά ιστορικές στιγμές, εφ’ όσον διαπιστώνουμε ότι οι πυλώνες πάνω στους οποίους στηριζόταν το έθνος μας σιγά σιγά και μεθοδικά ένας ένας αποκόπτονται. Η ιστορία διαστρεβλώνεται και παραποιείται, η γλώσσα μας καταστρέφεται και αλλοιώνεται, ο πολιτισμός μάς αφήνει αδιάφορους και τόσα άλλα. Και μέσα σε αυτά δεν έχουμε καταλάβει ότι η τακτική των εκάστοτε κοσμοεξουσιαστών είναι το divide et impera (διαίρει και βασίλευε).
Πράγματι, αν δώσουμε λίγη περισσότερη προσοχή, θα διαπιστώσουμε ότι το ελληνικόν έθνος έχει χωρισθεί σε ποικίλες μικροομάδες. Όλοι μαλώνουν μεταξύ τους. Για τα ποδοσφαιρικά για τα πολιτικά για τα εργασιακά, για τα συντεχνιακά κ.λπ. Μαλώνουν οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς, οι βόρειοι με τους νότιους, οι δεξιοί με τους αριστερούς, οι δημόσιοι υπάλληλοι με τους ιδιωτικούς... Και η δουλειά πάει λέγοντας.
Όσοι φροντίζουν να κρατούν ζεστή αυτή την διαμάχη γνωρίζουν καλά ότι το αντίθετο του divide et impera (διαίρει και βασίλευε) είναι το «εν τη ενώσει η ισχύς». Και πράγματι... ΟΠΟΤΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΑΜΕ.
Οι κοσμοεξουσιαστές είναι γνωστόν ότι απεχθάνονται την έννοια του έθνους για τους λαούς που εξουσιάζουν. Έτσι, εφαρμόζοντας την Θουκυδίδειον γραφήν «και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλαξαν τη δικαιώσει», η οποία ελευθέρως ερμηνευομένη αποδίδεται «για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμη και την σημασία των λέξεων», άλλαξαν κι αυτοί, με την σειρά τους, την σημασία κάποιων λέξεων, όπως «εθνικόφρων», που είναι «ο φρονών εθνικώς» η «εθνικισμός», που, κατά τον πατέρα της Δημοκρατίας Αλέξανδρο Παπαναστασίου, επιδιώκει «την σύμπτωσιν εθνικών και κρατικών ορίων», αντιδιαστέλοντάς τον μάλιστα προς τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος «θέλει επέκτασιν των ορίων πέρα από τα εθνικά». Έτσι έδωσαν σε αυτούς τους όρους άλλη σημασία για να βάλουν απέναντι τους εθνικόφρονες πατριώτες.
Ίσως δεν είναι άμοιρη της αλλαγής τού ορισμού του εθνικισμού από την έννοια που προσδιόριζε ο Παπαναστασίου, «της συμπτώσεως, δηλαδή, εθνικών και κρατικών ορίων» και η εγκατάλειψη των ελληνικών πληθυσμών στις λεγόμενες αλύτρωτες περιοχές, όπου κάποιοι, αφού εγκατέλειψαν τους Έλληνες κατοίκους στην μοίρα τους και στα αρπακτικά νύχια των ανθελλήνων πρακτόρων των περιοχών αυτών, υιοθέτησαν ανερυθρίαστα το αντεθνικώτατον «δεν διεκδικούμε τίποτα», ενώ παράλληλα τα ΜΜΕ τους ανεδείκνυαν σε «εθνάρχες» ή «υπερπατριώτες».
Το προοδευτικά «εθνικιστικό», σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», εξαντλήθηκε σε κάποιες «εθνικιστικές» κορώνες, εξελισσόμενες σε ζεϊμπεκιές. Διότι, είναι γεγονός ότι η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στους Έλληνες αλλά στους κάθε είδους αλλοδαπούς λαθρομετανάστες, στην τρόϊκα που μας επέβαλαν και στους διεθνείς τοκογλύφους που εκπροσωπεί, στους πρακτορίσκους των ξένων μυστικών υπηρεσιών, που αλωνίζουν στο έδαφός της, και στα εξαρτημένα φερέφωνά τους, τους «πασίγνωστους γνωστούς», τους οποίους γνωρίζουν αλλά αδιαφορούν και των οποίων οι κοσμοεξουσιαστές άλλαξαν κι αυτών το όνομα, ονομάζοντάς τους πλέον ... «γνωστούς αγνώστους».
Ενώ λοιπόν η Ελλάς ήταν ένα ευνομούμενο κράτος, μετεβλήθη σε ένα αναρχούμενο κράτος. Πραγματικά στο «ΝεοΕλλαδιστάν» του 21ου αιώνος, κυριαρχεί η αναρχία, και μάλιστα η «νόμιμος» τοιαύτη.
Το «ΝΟΜΙΜΟΝ» αποτελεί ιδιότητα του κράτους, εκφραζομένη δια των νόμων και προϋποθέτουσα την πιστή τήρησή τους τόσον από τους πολίτες, όσον και από τους πολιτικούς ταγούς. Όμως η λέξη «ΝΟΜΙΜΟΝ» διαβάζεται το ίδιο και από τις δύο πλευρές, πράγμα που σημαίνει ότι ο καθένας ερμηνεύει τους νόμους όπως θέλει, καθώς και ότι υπάρχουν πάντοτε, μέσα από τις ασάφειες που σκοπίμως αφήνονται κατά την ψήφισή τους, κάποια «παραθυράκια», μέσα από τα οποία καταλαβαίνουμε ότι οι νόμοι δημιουργούνται για να ξεχωρίσουν τους υπουργούς από τους κατ’ όνομα «πολίτες». Και λέω κατ’ όνομα, διότι οι Έλληνες μόνο πολίτες δεν είναι, μιας και ο τίτλος «υπήκοοι», ο οποίος αναγράφεται ευκρινώς στις ταυτότητές τους, τους έχει αναδείξει σε υπάκουα άβουλα πλάσματα μιας σάπιας κοινωνίας και μιας ακόμα πιο σάπιας ηγεσίας.
Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα: Για ένα μικρό χρέος π.χ. προς την Εφορία ένα αδύναμο άτομο καταλήγει πάντοτε στην φυλακή, ενώ για μία μεγάλη κλοπή δημοσίου χρήματος, από έναν πολιτικό η υπουργό, σε ελάχιστα χρόνια υπάρχει παραγραφή. Έτσι είναι, λένε, η κοινωνία... Όπως, όταν εγκλωβισθεί ένα κοπάδι ψαριών μέσα στα δίχτυα, τα μεγάλα ψάρια, οι καρχαρίες τα κόβουν και ξεφεύγουν μαζί με όσα μικρότερα ψάρια βρίσκονται κοντά τους, ενώ τα μικρά ψαράκια αιχμαλωτίζονται πάντοτε... Δύο μέτρα, λοιπόν, και δύο σταθμά.
Οι «μίζες» και το «λάδωμα» για να κινηθεί η (κρατική) μηχανή ανέρχονται, αναλόγως του είδους, σε υπέρογκα, υπερβαίνοντα κάθε φαντασία ποσά. Βεβαίως, και αυτών των «ειδικών» εννοιών η σημασία έχει επίσης αλλάξει, όπως και το όνομα, αποκτώντας νομιμοφανή επίφαση, εφ’ όσον έχει μετονομασθεί σε «νόμιμες προμήθειες». Ποιος, όμως, έδωσε το δικαίωμα να λάβει κάποιος χρηματική προμήθεια «νομίμως» για τον εαυτό του, διαχειριζόμενος χρήματα που δεν του ανήκουν; Εννοώ, ότι αν οι κύριοι αυτοί διεχειρίζοντο δικά τους χρήματα με γεια τους με χαρά τους να πάρουν όση προμήθεια θέλουν. Όταν όμως διαχειρίζονται χρήματα του ελληνικού λαού, τότε τα χρήματα της προμήθειας πρέπει να τα πάρει αντισταθμιστικά ο ελληνικός λαός! Οι υπουργοί έχουν τον μισθό τους, που, δόξα τω Θεώ, κάποιοι φρόντισαν να είναι παχυλός...
Ο απλός κόσμος, βεβαίως, δικαίως διαμαρτύρεται ότι δεν έχει χρήματα για τις βασικές του ανάγκες. Οι πετσοκομμένοι μισθοί όσων ακόμη εργάζονται, με την ακρίβεια, τα δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες, έχουν εξαντληθεί μέσα σε 15 ημέρες... Και μετά, ξανά δανεικά για τις υπόλοιπες δέκα πέντε. Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας δεν αξιοποιούνται υπέρ των πολιτών αλλά αποτελούν αντικείμενο πολιτικής και όχι εθνικής διαπραγματεύσεως με τους κοσμοεξουσιαστές.
Το υπ’ αριθμόν «1» εθνικό πρόβλημα, η υπογεννητικότητα, χλευάζεται και αγνοείται προκλητικά από την πολιτεία, εφ’ όσον δεν επιδοτείται και δεν υποστηρίζεται χρηματικά η νέα ελληνική οικογένεια, ούτως ώστε να μπορέσει να αποκτήσει παιδιά, τα μέλη της δεν βρίσκουν τις περισσότερες φορές δουλειά, ενώ, αντιθέτως, οι παιδικοί σταθμοί στην πλειοψηφία τους διευκολύνουν περισσότερο τις αλλοδαπές λαθρομετανάστριες μητέρες από τις ελληνίδες, δεχόμενες τα παιδιά εκείνων.
Η ανασφάλεια που υπάρχει στον κόσμο είναι φοβερή. Οι κλοπές, οι επιθέσεις, είναι καθημερινό φαινόμενο, παρουσιάζοντας την αλήθεια γυμνή εμπρός στα μάτια των πολιτών, οι οποίοι αισθανόμενοι ανυπεράσπιστοι απειλούν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Τι να κάνουν οι λίγοι εναπομείναντες ευσυνείδητοι αστυνομικοί, όταν βλέπουν την πλειοψηφία των συναδέλφων τους να είναι αποσπασμένη σε πολιτικούς, σε μεγαλόσχημους δημοσιογράφους, σε οικονομικούς και εμπορικούς παράγοντες, σε ξένες πρεσβείες κ.λπ.
Έτσι, ενώ όλοι ψάχνουμε για «νομαρχία», όπως αναφέρει η «Ελληνική Νομαρχία» παρά του Ανωνύμου του Έλληνος, ενώ όλοι ψάχνουμε για μία πολιτεία όπου θα άρχει ο νόμος, βρισκόμαστε σε μία συνεχή αναρχία. Και «αναρχίας δε μείζον ουκ έστι κακόν», όπως γράφει και ο μεγάλος μας τραγικός και «ηθοποιός» (=ποιών ήθος) Σοφοκλής στην «Αντιγόνη» στ. 672. Συνεχίζει μάλιστα προφητικά ότι αυτή είναι που καταστρέφει τις πόλεις και κάνει ανάστατους τους οίκους: «αύτη πόλεις όλλυσιν, ήδ’ αναστάτους οίκους τίθησιν, ήδε συμμάχου δορός τροπάς καταρρήγνυσι».
Κρούουμε λοιπόν τον κώδωνα του κινδύνου. Ένα νέο έτος έρχεται. Το πλοίο της Ελλάδος, όμως, το έχει καταλάβει με ανταρσία το κάθε είδους πλήρωμα που υπάρχει σε αυτό! Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί δεν μπορούν να το ελέγξουν. Και κυρίως δεν μπορούν να βρουν την κατεύθυνση και τον προορισμό, να χαράξουν την πορεία για να σωθούν! Η πυξίδα (του μεγαλείου και της συνέχειας) έχει χαθεί! Παλεύει στα κύματα του ωκεανού ανερμάτιστο!
Πρέπει γρήγορα ο πλοίαρχος με τους αξιωματικούς να ξαναβρούν την πυξίδα! Να καταστείλουν την ανταρσία. Να χαράξουν πορεία και προορισμό! Για να βοηθήσει πάλι ο θεός και να φυσήξει πάλι ο άνεμος της αισιοδοξίας! Γιατί να ξέρουν οι κυβερνήτες πως όταν το πλοίο δεν ξέρει που πάει, κανένας άνεμος δεν είναι ούριος!
Tuesday, April 12, 2011
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ
Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού - Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Αυτή η γλώσσα, λοιπόν, που δεν μπόρεσαν να την αλλάξουν οι ορδές των βαρβάρων κατακτητών, έχει αρχίσει και συνεχίζει σταθερά να καταστρέφεται από κάποιους ελληνοφώνους (!) κατοίκους του Ελλαδικού (και όχι μόνον) χώρου, κατέχοντες αξιώματα.
Δυστυχώς όμως αυτή είναι η κατάρα της φυλής. Κι αυτό το είχαν επισημάνει και άλλοι αρχαίοι μας πρόγονοι. Ο Παυσανίας («Graeciae Descriptio» 9,36,5,1-2) γράφει: «Έλληνες δε άρα εισί δεινοί τα υπερόρια εν θαύματι τίθεσθαι μείζονι η τα οικεία.» (Οι Έλληνες είναι φοβεροί στο να θαυμάζουν περισσότερο αυτά που υπάρχουν στις ξένες χώρες παρά στην δική τους.)
Κάτι παρόμοιο επισημαίνει και ο Πίνδαρος στο έργο του «Πύθια» (Ωδή Γ , 21-22). «έστι δε φύλον εν ανθρώποισι ματαιότατον, όστις αισχύνων επιχώρια παπταίνει τα πόρσω...» (Υπάρχει ένα φύλο ανθρώπινο πολύ αστόχαστο, που χωρίς ντροπή περιφρονεί όσα έχει στην πατρίδα του και στρέφει το μάτι του στα μακρυνά.)
Ο Δημοσθένης ακόμα είχε επίσης πει για τους Αθηναίους ότι «δια ραθυμίαν η μαλακίαν εγκαταλείπειν τα τε των προγόνων έργα και τα συμφέροντα της πατρίδος.» (Δημοσθένους λόγοι: In epistulam Rhilippi, 22, 7-9)
Αλλά και ο μεγάλος μας ποιητής Νίκος Γκάτσος στο έργο του «Ο ικανοποιημένος κυριούλης»( εκδ. Πατάκη, σελ. 608) είχε εξ άλλου προβλέψει ότι:
« Πολύ δεν θέλει ο Έλληνας
να χάση την λαλιά του
και να γινή μισέλληνας
από την αμυαλιά του ».
Σήμερα έχει συμβή μία σειρά από γεγονότα, τα οποία κατεδεικνύουν ότι κάποιοι εργάζονται μεθοδικά για την καταστροφή της ελληνικής γλώσσης, και έχουν ήδη θέσει τα σχέδιά τους σε εφαρμογή.
Παίζουν ένα συνεχές και δόλιο παιχνίδι εις βάρος της. Φαίνεται πως οι δολιοφθορείς δεν κατάλαβαν τίποτε από την ιστορία της ... Ούτε και από όσα συμβούλευε ο Γκάτσος μέσα από κάποιους άλλους στίχους του:
« Είπα τόσα κι άλλα τόσα
ένα ακόμα θα σας πω:
Όποιος παίζει με την γλώσσα,
πνίγεται στον Ασωπό.
Είναι σαν τον παπαγάλο,
που άμα αρχίσει να μιλά,
λέει το ένα, λέει το άλλο
και βλακείες μας πουλά... »
[ Σχόλιο για την γλώσσα, εκδ. Πατάκη, σελ. 614 ]
Έτσι κι εμείς, οι φυσικοί κληρονόμοι της μοναδικής συμπαντικής γλώσσης Έλληνες, σήμερα, παπαγαλίζοντας πράγματα που δεν κατέχουμε, γιατί είναι ξένα προς εμάς, φθάσαμε στο σημείο να πουλάμε ασυνάρτητες «βλακείες », όπως προφητικά μας αναφέρει το ποίημα.
Δεχθήκαμε ελλαδικές συμμετοχές στον διαγωνισμό τραγουδιού της Ευροψίας (ελλαδιστί Eurovision) από το «S’ AGAPO» μέχρι τα τραγούδια με τους ελληνικώτατους τίτλους «Shake it» του «Sakis», «My number one» και «Evetything Ι have» της Άννας Βίσση, με μεγάλη ελληνική υπερηφάνεια !!!
Και τι περιμέναμε, όμως, από μία συμμετοχή που δεν ήταν ελληνική αλλά ελλαδική; Τι περιμέναμε λοιπόν; Να φθάσουμε σε μια σπουδαία κορυφή; Μα στην περίπτωση αποδόσεως υψίστης τιμής, γνωρίζουμε την ιστορία του Ολυμπιονίκη Διαγόρα, ο οποίος άκουσε να του λέη ένας θεατής, όταν τον σήκωσαν στα χέρια οι επίσης ολυμπιονίκες γιοι του την φράση: «Κάτθανε Διαγόρα, ουκ ες Όλυμπον αναβήσει». Εδώ λοιπόν, που δεν υπήρχε ελληνικός στίχος (δηλαδή ελληνική γλώσσα), τι άλλο θα φώναζαν οι Έλληνες (όχι οι Ελλαδίτες) από το «ουκ ες Όλυμπον Άννα Βίσση».
Ύστερα λοιπόν από όλα αυτά, ήταν φυσικό μέσα στην μακαριότητά μας να ξεχάσουμε την ποίηση του Νίκου Γκάτσου που μας συμβούλευε ακόμα μία φορά για την ζωή και την σημασία των αξιών και των ιδανικών, που της έδιναν λόγο υπάρξεως :
« Μία χούφτα είναι ο άνθρωπος
από στυφό προζύμι,
γεννιέται σαν αρχάγγελος
πεθαίνει σαν αγρίμι
Του μένει μόνο στην ζωή
μία γλώσσα, μία πατρίδα...
η πρώτη του παρηγοριά
και η στερνή του ελπίδα ... »
Εάν κάποιος σήμερα διαβάση κείμενα μαθητών της μέσης εκπαιδεύσεως, ακόμη και φοιτητών, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, θα απογοητευθή. Επαναλαμβάνουν συνεχώς τις ίδιες λέξεις, δεν έχουν καμμία σύνταξη. Και βέβαια ούτε λόγος για καλλιέπεια.
Ο Πρύτανις της Βασιλικής Ακαδημίας της Βασκωνίας Federico Sagredo είχε δηλώσει ότι «Η Ελληνική παιδεία και ο Ελληνικός πολιτισμός έγινε παγκόσμιος και οι Ευρωπαίοι δυνάμεθα επιτέλους να λέμε ότι είμαστε Έλληνες από παιδεία και μόρφωση. Διότι αν εμείς οι Ευρωπαίοι απαρνηθούμε την Ελληνική παιδεία και την κλασσική Ελληνική γλώσσα, απαρνιόμαστε την εθνική μας και ανθρώπινη ουσία.»
Και σε κάποιο άλλο σημείο της ομιλίας του ο Federico Sagredo συνεχίζει:
« Το να μιλά κανείς για ενωμένη Ευρώπη χωρίς Ελληνική Γλώσσα είναι σαν να μιλούν με ένα τυφλό για χρώματα. Δεν μπορεί να επέλθη μία νέα αναγέννηση εάν δεν πάμε στις πηγές. Εννοούμε σαφώς την Ελληνική Γλώσσα, την οποία ευρίσκομεν μερικώς σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, με την μορφή των επιστημονικών και τεχνικών όρων αλλά και λέξεων της πνευματικής ζωής, ακόμη και της καθημερινής ομιλίας, διότι αυτή αποτελεί την γεννήτορα γλώσσα των ευρωπαϊκών γλωσσών ».
Υπάρχει λοιπόν ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Ο λεκτικός πλούτος της Αρχαίας Ελλάδος αποτελεί την γλωσσική δεξαμενή, από την οποία άντλησαν και αντλούν όλες οι γλώσσες του κόσμου.
Ας την σεβαστούμε λοιπόν αυτή την γλώσσα. Ας την γνωρίσουμε καλύτερα. Ας την υπερασπιστούμε με την δύναμη και την ορμή του ηφαιστείου. Και να θυμόμαστε, όπως είπαμε και στην αρχή του βιβλίου, ότι τα ηφαίστεια δεν μένουν στην ιστορία για την ύπαρξή τους, αλλά για την έκρηξή τους.
Θα έπρεπε σήμερα το θέμα της γλώσσας να είναι πρωτοσέλιδο σε όλες τις ελληνικές εφημερίδες με μεγάλα γράμματα. Θα έπρεπε να είναι πρώτο θέμα στις ειδήσεις των τηλεοράσεων.
Θα έπρεπε να έχουν ανοιχθή παράθυρα σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές για να αναδείξουν το θέμα και να πιέσουν για μία ιστορική πολιτική απόφαση, αντί να ασχολούνται με το τι έγινε στο τάδε τηλεπαιχνίδι η με το τι είπε ο γείτονας του εξαδέλφου του «μπαντζανάκη» του δείνα συμμετέχοντος σε κάθε ένα από αυτά!
Γι αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη να παρέμβη η ιδιωτική πρωτοβουλία. Να αξιοποιήση την ευκαιρία που παρουσιάζεται και να επιτελέση έργον επιτάγματος προσφέροντας στα ελληνόπουλα την ευκαιρία να επικοινωνήσουν με την γλώσσα των προγόνων τους, μαθαίνοντας την μέγιστη σημασία της αλλά και την υπεροχή της έναντι των άλλων γλωσσών, και να πάψουν να μιμούνται με ...εθνική υπερηφάνεια τις βάρβαρες εκδοχές των θείων λέξεών της.
Όπως και να το κάνουμε η «μουσική» είναι πιο όμορφη λέξη από την «music». Όπως η «φήμη» αλλά και η «ιστορία», της οποίας πατέρες είναι ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης, είναι σημαντικώτερες λέξεις από τις λέξεις «fame» και «story», οι οποίες ηχούν βαρβαρόφωνα.
Σε κάθε εκδήλωση για την γλώσσα βλέπω πολλούς πολιτικούς να προσέρχωνται για να δηλώσουν αλληλέγγυοι με εκείνους τους αγνούς Έλληνες που τόσα χρόνια μιλούν για την γλώσσα σε «ώτα μη ακουόντων».
Προσέρχονται με χαμόγελα, μιλούν για το τι πρέπει να γίνη, χωρίς όμως να κάνουν κάτι οι ίδιοι. Ανάμεσα στους τιμητές είναι και αυτοί που υπέγραψαν την καταστροφή της ελληνικής βουλευτές η υπουργοί.
Προσέρχονται στις εκδηλώσεις που γίνονται για την υποστήριξη και διάσωση της ελληνική γλώσσης. Μιλάνε για την υπεράσπισή της, ξεχνώντας ότι η εντολή για την δολοφονία της, φέρει την δική τους υπογραφή!
Δεν ζητούν ούτε καν συγγνώμη. Αντιθέτως, σε εκδήλωση για την γλώσσα που έγινε πριν λίγους μήνες στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και ενώ η ομιλήτρια κ. Άννα Ευσταθίου μίλησε για το έγκλημα του μονοτονικού, ο παριστάμενος και υπογράψας τότε την δολοφονία του επί χιλιάδες χρόνια τονικού συστήματος της ελληνικής υπουργός, εφάνη αμετανόητος και εδήλωσε ... υπερήφανος που επί των ημερών του ελύθη ένα μεγάλο πρόβλημα που ταλάνιζε τον ελληνικό λαό!!!
Δυστυχώς, ο τότε υπουργός, δεν έχει κατανοήσει πλέον, ότι έχει απομείνει ένας από τους ελάχιστους, σήμερα, αν όχι ο μόνος, από όσους τότε ψήφισαν την επιβολή του μονοτονικού, που εξακολουθεί να έχη την ίδια άποψη για το θέμα. Οι περισσότεροι το κατάλαβαν και με τον τρόπο τους ζήτησαν συγγνώμη, την οποία εμείς βεβαίως θα την θεωρήσουμε ειλικρινή και θα την δεχθούμε, μόνο εάν κάνουν κάτι για να επανορθώσουν. Όσο λάμπουν δια της αδρανείας τους, παραμένουν σε κατάλογο «πνευματικών προγραφών» στην σκέψη των Ελλήνων.
Αφιερώνω λοιπόν στον ακόμη αμετανόητο ως προς την τότε ενέργειά του υπουργό, την έρευνα του κ. Τσέγκου. Και να γνωρίζη ότι «το σφάλλειν ανθρώπινον»!
Ας ζητήση συγγνώμη και ας ενώση την φωνή του με την δική μας! Όπως να κάνουν και όλοι οι πολιτικοί και όλες οι γλωσσικές ενώσεις.
Ήδη χάσαμε μία γενιά και τώρα χάνουμε και την δεύτερη. Αν χάσουμε και άλλη δεν ξέρω αν θα υπάρξη δρόμος επιστροφής.
Πριν λίγο καιρό, ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Χριστόδουλος είχε λάβει απόφαση να διαβάζεται μεταφρασμένο το ευαγγέλιο στην δημοτική. Μέγιστον λάθος και, ευτυχώς για όλους, η σοφία του υπερίσχυσε των εισηγήσεων και την ανεκάλεσε!
Η εκκλησία διέσωσε επί τόσα χρόνια την ελληνική γλώσσα με το να την διατηρή στα λόγια του Ευαγγελίου. Διατήρησε ακόμη και χαμένες σήμερα εγκλίσεις. Αλήθεια αναρωτήθηκε κανείς ότι λέγοντας «Θεός φυλάξοι», μία φράση που όλοι καταλαβαίνουμε, χρησιμοποιούμε την ευκτική έγκλιση που έχει ήδη χαθή!
Αυτή η μεγάλη προσφορά της εκκλησίας σήμερα κινδύνεψε να ξεχασθή από μία, θέλω να πιστεύω επιπόλαια, απόφαση. Αν υλοποιήτο και συνεχίζετο, θα άνοιγε και η τελευταία κερκόπορτα. Και μετά το χάος φάνταζε απύθμενο!
Ας σταματήσουμε, λοιπόν, πια τα λόγια και ας έλθουμε στα έργα.
Τα ευχολόγια είναι για τους αδρανείς. Στους Έλληνες ταιριάζει η δράση. Και τα αιτήματά μας πρέπει πλέον να είναι πολύ συγκεκριμένα: Επαναφορά της ιστορικής ορθογραφίας, επαναφορά της ιστορικής γραμματικής, άμεση επαναφορά του πολυτονικού συστήματος, προστασία της γλώσσης κατά την χρήση της στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και τις πινακίδες και κυρίως να σταματήσουν οι πολιτικοί να παίρνουν αποφάσεις για την γλώσσα μας.
Να προστατεύσουν δυναμικά την γλώσσα, όπως έκανε ο Γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ, ο οποίος απεχώρησε, όταν συμπατριώτης του μίλησε σε επιτροπή της ΕΕ στα αγγλικά. Ιδού, λοιπόν, «πεδίον δόξης λαμπρόν» για τους πολιτικούς. Τους δίνεται η ευκαιρία να γραφούν με χρυσά γράμματα στην ιστορία.
Την συμπαράσταση που εκφράζουν σε κάθε εκδήλωση που γίνεται για την γλώσσα, να την εξαργυρώσουν πλέον με έμπρακτη δράση υπέρ αυτής στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Όπως λέει και ένα τραγούδι... «λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά»....
Αν δεν το κάνουν τα πράγματα θα είναι πλέον πολύ δύσκολα. Γιατί όλοι οι Έλληνες, και μεταξύ τους κι εγώ σαν απλός πολίτης, όπως λέει ένα άλλο τραγούδι,
« φοβάμαι όλα αυτά
που θα γίνουν για μένα,
χωρὶς ἐμένα »...
Καθηγητού - Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Αυτή η γλώσσα, λοιπόν, που δεν μπόρεσαν να την αλλάξουν οι ορδές των βαρβάρων κατακτητών, έχει αρχίσει και συνεχίζει σταθερά να καταστρέφεται από κάποιους ελληνοφώνους (!) κατοίκους του Ελλαδικού (και όχι μόνον) χώρου, κατέχοντες αξιώματα.
Δυστυχώς όμως αυτή είναι η κατάρα της φυλής. Κι αυτό το είχαν επισημάνει και άλλοι αρχαίοι μας πρόγονοι. Ο Παυσανίας («Graeciae Descriptio» 9,36,5,1-2) γράφει: «Έλληνες δε άρα εισί δεινοί τα υπερόρια εν θαύματι τίθεσθαι μείζονι η τα οικεία.» (Οι Έλληνες είναι φοβεροί στο να θαυμάζουν περισσότερο αυτά που υπάρχουν στις ξένες χώρες παρά στην δική τους.)
Κάτι παρόμοιο επισημαίνει και ο Πίνδαρος στο έργο του «Πύθια» (Ωδή Γ , 21-22). «έστι δε φύλον εν ανθρώποισι ματαιότατον, όστις αισχύνων επιχώρια παπταίνει τα πόρσω...» (Υπάρχει ένα φύλο ανθρώπινο πολύ αστόχαστο, που χωρίς ντροπή περιφρονεί όσα έχει στην πατρίδα του και στρέφει το μάτι του στα μακρυνά.)
Ο Δημοσθένης ακόμα είχε επίσης πει για τους Αθηναίους ότι «δια ραθυμίαν η μαλακίαν εγκαταλείπειν τα τε των προγόνων έργα και τα συμφέροντα της πατρίδος.» (Δημοσθένους λόγοι: In epistulam Rhilippi, 22, 7-9)
Αλλά και ο μεγάλος μας ποιητής Νίκος Γκάτσος στο έργο του «Ο ικανοποιημένος κυριούλης»( εκδ. Πατάκη, σελ. 608) είχε εξ άλλου προβλέψει ότι:
« Πολύ δεν θέλει ο Έλληνας
να χάση την λαλιά του
και να γινή μισέλληνας
από την αμυαλιά του ».
Σήμερα έχει συμβή μία σειρά από γεγονότα, τα οποία κατεδεικνύουν ότι κάποιοι εργάζονται μεθοδικά για την καταστροφή της ελληνικής γλώσσης, και έχουν ήδη θέσει τα σχέδιά τους σε εφαρμογή.
Παίζουν ένα συνεχές και δόλιο παιχνίδι εις βάρος της. Φαίνεται πως οι δολιοφθορείς δεν κατάλαβαν τίποτε από την ιστορία της ... Ούτε και από όσα συμβούλευε ο Γκάτσος μέσα από κάποιους άλλους στίχους του:
« Είπα τόσα κι άλλα τόσα
ένα ακόμα θα σας πω:
Όποιος παίζει με την γλώσσα,
πνίγεται στον Ασωπό.
Είναι σαν τον παπαγάλο,
που άμα αρχίσει να μιλά,
λέει το ένα, λέει το άλλο
και βλακείες μας πουλά... »
[ Σχόλιο για την γλώσσα, εκδ. Πατάκη, σελ. 614 ]
Έτσι κι εμείς, οι φυσικοί κληρονόμοι της μοναδικής συμπαντικής γλώσσης Έλληνες, σήμερα, παπαγαλίζοντας πράγματα που δεν κατέχουμε, γιατί είναι ξένα προς εμάς, φθάσαμε στο σημείο να πουλάμε ασυνάρτητες «βλακείες », όπως προφητικά μας αναφέρει το ποίημα.
Δεχθήκαμε ελλαδικές συμμετοχές στον διαγωνισμό τραγουδιού της Ευροψίας (ελλαδιστί Eurovision) από το «S’ AGAPO» μέχρι τα τραγούδια με τους ελληνικώτατους τίτλους «Shake it» του «Sakis», «My number one» και «Evetything Ι have» της Άννας Βίσση, με μεγάλη ελληνική υπερηφάνεια !!!
Και τι περιμέναμε, όμως, από μία συμμετοχή που δεν ήταν ελληνική αλλά ελλαδική; Τι περιμέναμε λοιπόν; Να φθάσουμε σε μια σπουδαία κορυφή; Μα στην περίπτωση αποδόσεως υψίστης τιμής, γνωρίζουμε την ιστορία του Ολυμπιονίκη Διαγόρα, ο οποίος άκουσε να του λέη ένας θεατής, όταν τον σήκωσαν στα χέρια οι επίσης ολυμπιονίκες γιοι του την φράση: «Κάτθανε Διαγόρα, ουκ ες Όλυμπον αναβήσει». Εδώ λοιπόν, που δεν υπήρχε ελληνικός στίχος (δηλαδή ελληνική γλώσσα), τι άλλο θα φώναζαν οι Έλληνες (όχι οι Ελλαδίτες) από το «ουκ ες Όλυμπον Άννα Βίσση».
Ύστερα λοιπόν από όλα αυτά, ήταν φυσικό μέσα στην μακαριότητά μας να ξεχάσουμε την ποίηση του Νίκου Γκάτσου που μας συμβούλευε ακόμα μία φορά για την ζωή και την σημασία των αξιών και των ιδανικών, που της έδιναν λόγο υπάρξεως :
« Μία χούφτα είναι ο άνθρωπος
από στυφό προζύμι,
γεννιέται σαν αρχάγγελος
πεθαίνει σαν αγρίμι
Του μένει μόνο στην ζωή
μία γλώσσα, μία πατρίδα...
η πρώτη του παρηγοριά
και η στερνή του ελπίδα ... »
Εάν κάποιος σήμερα διαβάση κείμενα μαθητών της μέσης εκπαιδεύσεως, ακόμη και φοιτητών, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, θα απογοητευθή. Επαναλαμβάνουν συνεχώς τις ίδιες λέξεις, δεν έχουν καμμία σύνταξη. Και βέβαια ούτε λόγος για καλλιέπεια.
Ο Πρύτανις της Βασιλικής Ακαδημίας της Βασκωνίας Federico Sagredo είχε δηλώσει ότι «Η Ελληνική παιδεία και ο Ελληνικός πολιτισμός έγινε παγκόσμιος και οι Ευρωπαίοι δυνάμεθα επιτέλους να λέμε ότι είμαστε Έλληνες από παιδεία και μόρφωση. Διότι αν εμείς οι Ευρωπαίοι απαρνηθούμε την Ελληνική παιδεία και την κλασσική Ελληνική γλώσσα, απαρνιόμαστε την εθνική μας και ανθρώπινη ουσία.»
Και σε κάποιο άλλο σημείο της ομιλίας του ο Federico Sagredo συνεχίζει:
« Το να μιλά κανείς για ενωμένη Ευρώπη χωρίς Ελληνική Γλώσσα είναι σαν να μιλούν με ένα τυφλό για χρώματα. Δεν μπορεί να επέλθη μία νέα αναγέννηση εάν δεν πάμε στις πηγές. Εννοούμε σαφώς την Ελληνική Γλώσσα, την οποία ευρίσκομεν μερικώς σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, με την μορφή των επιστημονικών και τεχνικών όρων αλλά και λέξεων της πνευματικής ζωής, ακόμη και της καθημερινής ομιλίας, διότι αυτή αποτελεί την γεννήτορα γλώσσα των ευρωπαϊκών γλωσσών ».
Υπάρχει λοιπόν ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Ο λεκτικός πλούτος της Αρχαίας Ελλάδος αποτελεί την γλωσσική δεξαμενή, από την οποία άντλησαν και αντλούν όλες οι γλώσσες του κόσμου.
Ας την σεβαστούμε λοιπόν αυτή την γλώσσα. Ας την γνωρίσουμε καλύτερα. Ας την υπερασπιστούμε με την δύναμη και την ορμή του ηφαιστείου. Και να θυμόμαστε, όπως είπαμε και στην αρχή του βιβλίου, ότι τα ηφαίστεια δεν μένουν στην ιστορία για την ύπαρξή τους, αλλά για την έκρηξή τους.
Θα έπρεπε σήμερα το θέμα της γλώσσας να είναι πρωτοσέλιδο σε όλες τις ελληνικές εφημερίδες με μεγάλα γράμματα. Θα έπρεπε να είναι πρώτο θέμα στις ειδήσεις των τηλεοράσεων.
Θα έπρεπε να έχουν ανοιχθή παράθυρα σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές για να αναδείξουν το θέμα και να πιέσουν για μία ιστορική πολιτική απόφαση, αντί να ασχολούνται με το τι έγινε στο τάδε τηλεπαιχνίδι η με το τι είπε ο γείτονας του εξαδέλφου του «μπαντζανάκη» του δείνα συμμετέχοντος σε κάθε ένα από αυτά!
Γι αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη να παρέμβη η ιδιωτική πρωτοβουλία. Να αξιοποιήση την ευκαιρία που παρουσιάζεται και να επιτελέση έργον επιτάγματος προσφέροντας στα ελληνόπουλα την ευκαιρία να επικοινωνήσουν με την γλώσσα των προγόνων τους, μαθαίνοντας την μέγιστη σημασία της αλλά και την υπεροχή της έναντι των άλλων γλωσσών, και να πάψουν να μιμούνται με ...εθνική υπερηφάνεια τις βάρβαρες εκδοχές των θείων λέξεών της.
Όπως και να το κάνουμε η «μουσική» είναι πιο όμορφη λέξη από την «music». Όπως η «φήμη» αλλά και η «ιστορία», της οποίας πατέρες είναι ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης, είναι σημαντικώτερες λέξεις από τις λέξεις «fame» και «story», οι οποίες ηχούν βαρβαρόφωνα.
Σε κάθε εκδήλωση για την γλώσσα βλέπω πολλούς πολιτικούς να προσέρχωνται για να δηλώσουν αλληλέγγυοι με εκείνους τους αγνούς Έλληνες που τόσα χρόνια μιλούν για την γλώσσα σε «ώτα μη ακουόντων».
Προσέρχονται με χαμόγελα, μιλούν για το τι πρέπει να γίνη, χωρίς όμως να κάνουν κάτι οι ίδιοι. Ανάμεσα στους τιμητές είναι και αυτοί που υπέγραψαν την καταστροφή της ελληνικής βουλευτές η υπουργοί.
Προσέρχονται στις εκδηλώσεις που γίνονται για την υποστήριξη και διάσωση της ελληνική γλώσσης. Μιλάνε για την υπεράσπισή της, ξεχνώντας ότι η εντολή για την δολοφονία της, φέρει την δική τους υπογραφή!
Δεν ζητούν ούτε καν συγγνώμη. Αντιθέτως, σε εκδήλωση για την γλώσσα που έγινε πριν λίγους μήνες στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και ενώ η ομιλήτρια κ. Άννα Ευσταθίου μίλησε για το έγκλημα του μονοτονικού, ο παριστάμενος και υπογράψας τότε την δολοφονία του επί χιλιάδες χρόνια τονικού συστήματος της ελληνικής υπουργός, εφάνη αμετανόητος και εδήλωσε ... υπερήφανος που επί των ημερών του ελύθη ένα μεγάλο πρόβλημα που ταλάνιζε τον ελληνικό λαό!!!
Δυστυχώς, ο τότε υπουργός, δεν έχει κατανοήσει πλέον, ότι έχει απομείνει ένας από τους ελάχιστους, σήμερα, αν όχι ο μόνος, από όσους τότε ψήφισαν την επιβολή του μονοτονικού, που εξακολουθεί να έχη την ίδια άποψη για το θέμα. Οι περισσότεροι το κατάλαβαν και με τον τρόπο τους ζήτησαν συγγνώμη, την οποία εμείς βεβαίως θα την θεωρήσουμε ειλικρινή και θα την δεχθούμε, μόνο εάν κάνουν κάτι για να επανορθώσουν. Όσο λάμπουν δια της αδρανείας τους, παραμένουν σε κατάλογο «πνευματικών προγραφών» στην σκέψη των Ελλήνων.
Αφιερώνω λοιπόν στον ακόμη αμετανόητο ως προς την τότε ενέργειά του υπουργό, την έρευνα του κ. Τσέγκου. Και να γνωρίζη ότι «το σφάλλειν ανθρώπινον»!
Ας ζητήση συγγνώμη και ας ενώση την φωνή του με την δική μας! Όπως να κάνουν και όλοι οι πολιτικοί και όλες οι γλωσσικές ενώσεις.
Ήδη χάσαμε μία γενιά και τώρα χάνουμε και την δεύτερη. Αν χάσουμε και άλλη δεν ξέρω αν θα υπάρξη δρόμος επιστροφής.
Πριν λίγο καιρό, ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Χριστόδουλος είχε λάβει απόφαση να διαβάζεται μεταφρασμένο το ευαγγέλιο στην δημοτική. Μέγιστον λάθος και, ευτυχώς για όλους, η σοφία του υπερίσχυσε των εισηγήσεων και την ανεκάλεσε!
Η εκκλησία διέσωσε επί τόσα χρόνια την ελληνική γλώσσα με το να την διατηρή στα λόγια του Ευαγγελίου. Διατήρησε ακόμη και χαμένες σήμερα εγκλίσεις. Αλήθεια αναρωτήθηκε κανείς ότι λέγοντας «Θεός φυλάξοι», μία φράση που όλοι καταλαβαίνουμε, χρησιμοποιούμε την ευκτική έγκλιση που έχει ήδη χαθή!
Αυτή η μεγάλη προσφορά της εκκλησίας σήμερα κινδύνεψε να ξεχασθή από μία, θέλω να πιστεύω επιπόλαια, απόφαση. Αν υλοποιήτο και συνεχίζετο, θα άνοιγε και η τελευταία κερκόπορτα. Και μετά το χάος φάνταζε απύθμενο!
Ας σταματήσουμε, λοιπόν, πια τα λόγια και ας έλθουμε στα έργα.
Τα ευχολόγια είναι για τους αδρανείς. Στους Έλληνες ταιριάζει η δράση. Και τα αιτήματά μας πρέπει πλέον να είναι πολύ συγκεκριμένα: Επαναφορά της ιστορικής ορθογραφίας, επαναφορά της ιστορικής γραμματικής, άμεση επαναφορά του πολυτονικού συστήματος, προστασία της γλώσσης κατά την χρήση της στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και τις πινακίδες και κυρίως να σταματήσουν οι πολιτικοί να παίρνουν αποφάσεις για την γλώσσα μας.
Να προστατεύσουν δυναμικά την γλώσσα, όπως έκανε ο Γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ, ο οποίος απεχώρησε, όταν συμπατριώτης του μίλησε σε επιτροπή της ΕΕ στα αγγλικά. Ιδού, λοιπόν, «πεδίον δόξης λαμπρόν» για τους πολιτικούς. Τους δίνεται η ευκαιρία να γραφούν με χρυσά γράμματα στην ιστορία.
Την συμπαράσταση που εκφράζουν σε κάθε εκδήλωση που γίνεται για την γλώσσα, να την εξαργυρώσουν πλέον με έμπρακτη δράση υπέρ αυτής στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Όπως λέει και ένα τραγούδι... «λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά»....
Αν δεν το κάνουν τα πράγματα θα είναι πλέον πολύ δύσκολα. Γιατί όλοι οι Έλληνες, και μεταξύ τους κι εγώ σαν απλός πολίτης, όπως λέει ένα άλλο τραγούδι,
« φοβάμαι όλα αυτά
που θα γίνουν για μένα,
χωρὶς ἐμένα »...
Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ
Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού - Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Σήμερα, μετά το πέρας της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνος, μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητος ότι η ελληνική γλώσσα έχει καταστραφεί με διαχρονικές και συντονισμένες ενέργειες των πολιτικών της μεταπολίτευσης!
Έχουμε πλημμυρίσει στα αγγλικά! Έχουμε γεμίσει λάθη! Δεν ξέρουμε να μιλήσουμε σωστά! Ακούμε καθημερινά στην βουλή, όπου κάποτε ήταν το λίκνο της ρητορείας, τους περισσότερους βουλευτές να διαβάζουν μέσα από τα χειρόγραφά τους, και πάλι να κάνουν λάθη! Ας αφήσουμε δε το σχολείο, όπου τα παιδιά δεν μπορούν και δεν ξέρουν πλέον πως να εκφρασθούν! Αυτά ως προς την ωμή γλωσσική πραγματικότητα στην σύγχρονη Ελλάδα!!!
Από την άλλη δεν είδαμε και δεν βλέπουμε καμμία προσπάθεια βελτιώσεως της καταστάσεως αλλά και καμμία προσπάθεια γλωσσικής και εθνικής υπερηφάνειας, μιας και ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Γ. Παπανδρέου αλλά και πλείστοι πολιτικοί αξιωματούχοι ομιλούν πάντοτε στα αγγλικά κατά τις δηλώσεις τους στο εξωτερικό, ενώ οι άλλοι πρωθυπουργοί κρατών ομιλούν πάντα στην εθνική τους γλώσσα. Η γερμανίδα καγκελάριος ομιλεί στα γερμανικά, ο Ισπανός πρωθυπουργός στα ισπανικά, ο γάλλος πρόεδρος στα γαλλικά, ο ρώσος στα ρωσικά, ο κινέζος στα κινεζικά. Ο τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν, έχει πάντοτε διερμηνέα, διότι ομιλεί πάντοτε τουρκικά, ενώ ο τέως γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ απεχώρησε από επιτροπή της Ε.Ε., όταν συμπατριώτης του γάλλος μίλησε στα αγγλικά.
Κατάργηση της προστατευτικής συνταγματικής διατάξεως
Η Ελλάς, δυστυχώς, είναι μία χώρα, ίσως η μόνη, η οποία δεν προστατεύει στο σύνταγμά της την γλώσσα της. Αφαίρεσε την προστατευτική διάταξη – ασπίδα, που υπήρχε, από το σύνταγμα του 1975 και μετά και δεν συμπεριέλαβε ποτέ παρόμοια διάταξη στα επόμενα συντάγματα για την προστασία της ελληνικής γλώσσας.
Ό Επίτιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομιάς, Ομό¬τιμος Καθηγητής τού Ε.Μ.Π. και Ακαδημαϊκός, κ. Αντώνιος Κουνάδης απε¬κάλυψε σε άρθρο του στην εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» της 2ας Ιουνίου 2007 ότι ή Ελλάς, δυστυχώς, είναι ή μόνη χώρα που δεν προστατεύει στο σύνταγμα της την γλωσσά της! Ναι, καλά διαβάσατε! Γι’ αυτό υπάρχει αυτή ή ασυδοσία!!!
Συγκεκριμένα ο ακαδημαϊκός είπε ότι η Εταιρεία Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομιάς με την ευκαιρία της Ελ¬ληνικής Προεδρίας το 2003 οργάνωσε μεγάλη εκδήλωση στην Πνύκα παρουσία των εθνικών εκπροσώπων των χωρών της Ε.Ε. με θέμα «Ελληνική γλώσσα και Ευρωπαϊκός πολιτισμός». Στην εκδήλωση αύτη τονίσθηκε πως ή ελληνική - πηγή του λεξιλογίου των ευρωπαϊκών γλωσσών - θα πρέπει να συμπεριληφθεί στις λίγες επίσημες γλώσσες της Ε.Ε., εν όψει τού συζητουμένου περιορισμού του αριθμού των εικοσιπέντε περίπου σήμερα ομιλουμένων γλωσσών, διότι η γλώσσα μας, θεμελιακό στοιχείο τού ευρωπαϊκού πολιτισμού και της παγκό¬σμιας διανόησης, υπήρξε το βασικό όχημα διαδόσεως πολιτισμού σε ολόκληρο τον κόσμο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ωστόσο, ένα τέτοιο αίτημά μας προς την Ε.Ε. θα έπρεπε να συνοδευθεί από την λήψη εκ μέρους μας μέτρων προστασίας της γλώσσας μας, όπως συμ¬βαίνει σε άλλες χώρες.
Δυστυχώς, ή Συνταγματική προστασία τής Ελληνικής Γλώσσας που υπήρχε σε προηγούμενα Συντάγματα δεν επανελήφθη στο Σύνταγμα του 1975, οι δε επόμενες αναθεωρήσεις του ανεφέροντο σε άλλα θέματα εκτός αυτού, του ζωτικής σημασίας για την ταυτότητα και την συνέχεια του Ελληνισμού, θέματος.
Tο άρθρο 107 που υπήρ¬χε στο Σύνταγμα του 1952 προέβλεπε το εξής: «Επίσημος γλώσσα τού κράτους είναι εκείνη στην οποία συντάσσεται το Πολίτευμα και της Ελληνικής Νομοθεσίας τα κείμενα. Πάσα προς παραφθορά αυ¬τής επέμβαση απαγορεύεται». Εάν αύτη ή διάταξη διετηρείτο και στο Σύνταγμα του 1975 θα είχαν αποφευχθεί τα σοβαρά πλήγματα που υπέ¬στη ή Γλώσσα μας, και έτσι δεν θα φθάναμε στην σημερινή κακοποίηση και κατάντια της.
Πώς προστατεύουν την γλώσσα τους οι σοβαρές χώρες
Κατόπιν των παραπάνω είναι άκρως επιβεβλημένο να ληφθούν μέ¬τρα προστασίας της γλώσσας μας από τους εκάστοτε νομοθετούντες, ιδιαίτερα στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Αυτό συμβαί-νει και σε άλλες χώρες για την διατήρηση της εθνικής τους ταυτότητος όπως π.χ. στην Γαλλία, Ρωσία, Ιαπωνία, Κορέα, Κίνα, Ισπανία, Γερμα¬νία.
Όταν, για παράδειγμα, προ τριακονταετίας περίπου, επιτροπές από ειδικούς στην Ιαπωνία και Κορέα ανέλαβαν να εξετάσουν το ενδεχόμενο εκσυγχρονισμού τής παραδοσιακής τους γραφής, εξέδωσαν σύντομα το πόρισμα τους, που άρχιζε ως εξής: «Κάτω τα χέρια από την ιστορική μας γραφή! Αναγνωρίζουμε τις δυσχέρειες, που έχουν οι νέοι μας στην εκμάθηση των ιδεογραμμάτων, αλλά ή προσπάθεια πού καταβάλλουν αποτελεί πνευματική άσκηση πού οξύνει τον νου. Με αύτη την γραφή επιβιώσα¬με. Με αύτη την γραφή επιτύχαμε το οικονομικό θαύμα τής Άπω Ανα¬τολής».
- Στην Ρωσία επιβάλλεται βαρύτατο πρόστιμο σε οποιονδήποτε αντικαταστήσει γράμμα τού Κυριλλικού αλφαβήτου με αντίστοιχο Λατινικό.
- Στην Γαλλία για θέματα που αφορούν την γλώσσα ζητείται από την κυβέρνηση η γνώμη της Γαλλικής Ακαδημίας. Κάτι ανάλογο υπήρχε παλαιότερα και στον Οργανισμό τής Ακαδημίας Αθηνών.
- Πρόσφατα, ο Πρόεδρος της Γερμανικής Βουλής ζήτησε την μέσω Συντάγματος προστασία της Γερμανικής Γλώσσης.
Τί γίνεται στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα, όλοι διαπιστώνουν ότι υπάρχει πρόβλημα! Αλλά, δυστυχώς, μόνο διαπιστώνουν! Όλοι οι υπεύθυνοι φορείς, πριν την τελευταία αναθεώρηση του συντάγματος, ήσαν σύμφωνοι για την ανάγκη Συνταγματικής προστασίας της γλώσσας μας! (σ.σ. sic) Η προταθείσα προς την κυβέρ¬νηση σχετική διατύπωση στο υπό αναθεώρηση τότε Σύνταγμα είχε ως εξής:
«Ή Ελληνική Γλώσσα από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα που αποτελεί ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο μαζί με την ιστορική της γραφή προστατεύεται υπό του κράτους ως έκφανση της διαχρονι¬κής ταυτότητος του Ελληνικού Γένους και θεμελίου τού ευρωπαϊκού πνεύματος. Παρεμβάσεις επί γλωσσικών θεμάτων προϋποθέτουν γνώ¬μη τής Ακαδημίας Αθηνών».
Ωστόσο, όπως προκύπτει από τα Πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων, εκτός μιας σύντομης αναφοράς βουλευτή τού (τότε) κυβερνώντος κόμμα¬τος για την ανάγκη προστασίας της γλώσσας μας ή σχετική συζήτηση κατά τις δυο πολύωρες συνεδριάσεις της (10.1.2007 και 15.2.2007) εστιά¬σθηκε στο περιβόητο ζήτημα ιδρύσεως μη κρατικών, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα Πανεπιστημίων. !!!
Αυτά συμβαίνουν σήμερα! Στον λαό μας, αλλά και στους σοβαρούς λαούς της γης!
Τί συνέβαινε όμως στις διάφορες εποχές τής ελληνικής ιστορίας;
Οι Έλληνες ήσαν πάντοτε υπερήφανοι για την γλώσσα τους
Οι Έλληνες, λοιπόν, ήσαν πάντοτε υπερήφανοι και έτρε¬φαν μοναδικό θαυμασμό για την γλώσσα τους. Την αγαπούσαν και ένιωθαν μεγάλο σεβασμό γι' αυτήν, διότι αποτελούσε το καύχημά τους.
Δεν ανέχονταν ούτε την κακοποίηση της, αλλά ούτε και να την χρησιμοποιούν άνθρωποι, πού δεν είχαν την πρέπουσα παιδεία και δεν κατανοούσαν την μοναδικότητα και το μεγα¬λείο της.
Είναι χαρακτηριστικό το περιστατικό που μας αναφέρει ο Πλούταρχος (Θεμιστοκλής, 6,4,2): για την σημασία που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες στην γλώσσα και πώς την προστάτευαν! «Επαινείται δ’ αυτού και το περί τον δίγλωσσον έργον εν τοις πεμφθείσιν υπό βασιλέως επί γης και ύδατος αίτησιν. Ερμηνέα γαρ όντα συλλαβών δια ψηφίσματος απέκτεινεν, ότι φωνήν Ελληνίδα βαρβάροις προστάγμασιν ετόλμησε χρήσαι».
Το απόσπασμα αυτό, λοιπόν, μας λέει ότι, όταν ο Ξέρξης απέστειλε αντιπροσωπεία για να ζητήσει «γη και ύδωρ» από τους Αθηναίους, ο Θεμιστοκλής, παρά τα καθιερωμένα, διέ¬ταξε να συλληφθεί ο διερμηνεύς και με ψήφισμα τον εθανάτωσε με την αιτιολογία ότι "φωνήν ελληνίδα, βαρβάροις προστάγμασιν ετόλ¬μησε χρήσαι". Δηλαδή, "επειδή ετόλμησε να χρησιμοποιήσει την ελληνική γλώσσα σε βάρβαρα προστάγματα"!
Η σημερινή θολοκουλτούρα των προοδευτικών θα χαρακτήριζε αυτήν την πράξη φασιστική! Εξ άλλου, γι’ αυτούς, οποιαδήποτε πράξη η οποία δεν δίνει την ασύδοτη ελευθερία να καταστρέφεται η ελληνική γλώσσα διά των γκρίκλις, των ξενόγλωσσων πινακίδων κ.λπ. έχει φασίζουσα γλωσσική νοοτροπία!
Προστασία της γλώσσας από τον Καποδίστρια
Στην Προκήρυξη της Πελοποννησιακής Γερουσίας (της 16 Μαρτίου 1822) ανεφέρετο μεταξύ άλλων ότι «η σεβαστή Πελοποννησιακή Γερουσία, προσκαλεί αξίους διδασκάλους δια να διδάξουν κοινά γράμματα, ελληνικά, μαθηματικά, και προς τούτοις την ιταλικήν και γαλλικήν διάλεκτον· προσκαλεί δε και την φιλομαθή νεολαίαν αφ’ όλην την Πελοπόννησον να συντρέξη εδώ δια να διδαχθή αμισθί, κηρύττουσα ότι κάθε μαθητής δεν θα εξοδεύση άλλο τι παρά δια τα βιβλία του και δια την ζωοτροφίαν του, Διατάττει δε τους γονείς να μη παραμελήσουν το ιερόν χρέος των, αλλά να φροντίσουν επιμόνως δια την παιδείαν των τέκνων των».
Εδώ βλέπουμε ότι η νεοσύστατη Πελλοπονησιακή Γερουσία καλεί τους νέους να διδαχθούν δωρεάν (αμισθί) τα ελληνικά γράμματα και ξένες γλώσσες, ιταλικά και γαλλικά.
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει σήμερα η κ. Διαμαντοπούλου και οι φωστήρες τού πνεύματος, που την περιβάλλουν, είναι ότι δεν πρέπει να διδασκόμαστε τις ξένες γλώσσες εις βάρος της δικής μας! Άλλο «μαθαίνω ξένες γλώσσες», και άλλο «ξεχνώ, παραποιώ και καταστρέφω την δική μου»!
Και τότε διδάσκαμε ξένες γλώσσες. Όμως ο Καποδίστριας, ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος, σε επιστολή που έστειλε στον Ιγνάτιο, μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας, του έγραφε: «Προστάξατε, ως νομοθέτης, όστις γραικός πρός γραικόν γράψη εις διάλεκτον αλλογενών, κηρύττεται αλλογενής...»!!!
Ας σοβαρευθούν λοιπόν οι πολιτικοί, οι έχοντες την ευθύνη αλλά και την δυνατότητα λύσεως τού προβλήματος! Ας κάνουν κάτι για να σταματήσουν την ολοκληρωτική καταστροφή! Και ας κατανοήσουν αυτό που ο Καζαντζάκης αλλά και άλλοι διανοητές είχαν πει: «Η αληθινή πατρίδα ενός λαού είναι ή γλώσσα του. Αν αυτή χαθεί, χάνεται και ο λαός μαζί της»!
Βιβλιογραφία:
Αντωνίου Α. Αντωνάκου:» «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Γλώσσης», εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ.
Αντωνίου Α. Αντωνάκου: «Γλώσσα ποί πορεύη;» Εκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ.
Καθηγητού - Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Σήμερα, μετά το πέρας της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνος, μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητος ότι η ελληνική γλώσσα έχει καταστραφεί με διαχρονικές και συντονισμένες ενέργειες των πολιτικών της μεταπολίτευσης!
Έχουμε πλημμυρίσει στα αγγλικά! Έχουμε γεμίσει λάθη! Δεν ξέρουμε να μιλήσουμε σωστά! Ακούμε καθημερινά στην βουλή, όπου κάποτε ήταν το λίκνο της ρητορείας, τους περισσότερους βουλευτές να διαβάζουν μέσα από τα χειρόγραφά τους, και πάλι να κάνουν λάθη! Ας αφήσουμε δε το σχολείο, όπου τα παιδιά δεν μπορούν και δεν ξέρουν πλέον πως να εκφρασθούν! Αυτά ως προς την ωμή γλωσσική πραγματικότητα στην σύγχρονη Ελλάδα!!!
Από την άλλη δεν είδαμε και δεν βλέπουμε καμμία προσπάθεια βελτιώσεως της καταστάσεως αλλά και καμμία προσπάθεια γλωσσικής και εθνικής υπερηφάνειας, μιας και ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Γ. Παπανδρέου αλλά και πλείστοι πολιτικοί αξιωματούχοι ομιλούν πάντοτε στα αγγλικά κατά τις δηλώσεις τους στο εξωτερικό, ενώ οι άλλοι πρωθυπουργοί κρατών ομιλούν πάντα στην εθνική τους γλώσσα. Η γερμανίδα καγκελάριος ομιλεί στα γερμανικά, ο Ισπανός πρωθυπουργός στα ισπανικά, ο γάλλος πρόεδρος στα γαλλικά, ο ρώσος στα ρωσικά, ο κινέζος στα κινεζικά. Ο τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν, έχει πάντοτε διερμηνέα, διότι ομιλεί πάντοτε τουρκικά, ενώ ο τέως γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ απεχώρησε από επιτροπή της Ε.Ε., όταν συμπατριώτης του γάλλος μίλησε στα αγγλικά.
Κατάργηση της προστατευτικής συνταγματικής διατάξεως
Η Ελλάς, δυστυχώς, είναι μία χώρα, ίσως η μόνη, η οποία δεν προστατεύει στο σύνταγμά της την γλώσσα της. Αφαίρεσε την προστατευτική διάταξη – ασπίδα, που υπήρχε, από το σύνταγμα του 1975 και μετά και δεν συμπεριέλαβε ποτέ παρόμοια διάταξη στα επόμενα συντάγματα για την προστασία της ελληνικής γλώσσας.
Ό Επίτιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομιάς, Ομό¬τιμος Καθηγητής τού Ε.Μ.Π. και Ακαδημαϊκός, κ. Αντώνιος Κουνάδης απε¬κάλυψε σε άρθρο του στην εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» της 2ας Ιουνίου 2007 ότι ή Ελλάς, δυστυχώς, είναι ή μόνη χώρα που δεν προστατεύει στο σύνταγμα της την γλωσσά της! Ναι, καλά διαβάσατε! Γι’ αυτό υπάρχει αυτή ή ασυδοσία!!!
Συγκεκριμένα ο ακαδημαϊκός είπε ότι η Εταιρεία Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομιάς με την ευκαιρία της Ελ¬ληνικής Προεδρίας το 2003 οργάνωσε μεγάλη εκδήλωση στην Πνύκα παρουσία των εθνικών εκπροσώπων των χωρών της Ε.Ε. με θέμα «Ελληνική γλώσσα και Ευρωπαϊκός πολιτισμός». Στην εκδήλωση αύτη τονίσθηκε πως ή ελληνική - πηγή του λεξιλογίου των ευρωπαϊκών γλωσσών - θα πρέπει να συμπεριληφθεί στις λίγες επίσημες γλώσσες της Ε.Ε., εν όψει τού συζητουμένου περιορισμού του αριθμού των εικοσιπέντε περίπου σήμερα ομιλουμένων γλωσσών, διότι η γλώσσα μας, θεμελιακό στοιχείο τού ευρωπαϊκού πολιτισμού και της παγκό¬σμιας διανόησης, υπήρξε το βασικό όχημα διαδόσεως πολιτισμού σε ολόκληρο τον κόσμο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ωστόσο, ένα τέτοιο αίτημά μας προς την Ε.Ε. θα έπρεπε να συνοδευθεί από την λήψη εκ μέρους μας μέτρων προστασίας της γλώσσας μας, όπως συμ¬βαίνει σε άλλες χώρες.
Δυστυχώς, ή Συνταγματική προστασία τής Ελληνικής Γλώσσας που υπήρχε σε προηγούμενα Συντάγματα δεν επανελήφθη στο Σύνταγμα του 1975, οι δε επόμενες αναθεωρήσεις του ανεφέροντο σε άλλα θέματα εκτός αυτού, του ζωτικής σημασίας για την ταυτότητα και την συνέχεια του Ελληνισμού, θέματος.
Tο άρθρο 107 που υπήρ¬χε στο Σύνταγμα του 1952 προέβλεπε το εξής: «Επίσημος γλώσσα τού κράτους είναι εκείνη στην οποία συντάσσεται το Πολίτευμα και της Ελληνικής Νομοθεσίας τα κείμενα. Πάσα προς παραφθορά αυ¬τής επέμβαση απαγορεύεται». Εάν αύτη ή διάταξη διετηρείτο και στο Σύνταγμα του 1975 θα είχαν αποφευχθεί τα σοβαρά πλήγματα που υπέ¬στη ή Γλώσσα μας, και έτσι δεν θα φθάναμε στην σημερινή κακοποίηση και κατάντια της.
Πώς προστατεύουν την γλώσσα τους οι σοβαρές χώρες
Κατόπιν των παραπάνω είναι άκρως επιβεβλημένο να ληφθούν μέ¬τρα προστασίας της γλώσσας μας από τους εκάστοτε νομοθετούντες, ιδιαίτερα στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Αυτό συμβαί-νει και σε άλλες χώρες για την διατήρηση της εθνικής τους ταυτότητος όπως π.χ. στην Γαλλία, Ρωσία, Ιαπωνία, Κορέα, Κίνα, Ισπανία, Γερμα¬νία.
Όταν, για παράδειγμα, προ τριακονταετίας περίπου, επιτροπές από ειδικούς στην Ιαπωνία και Κορέα ανέλαβαν να εξετάσουν το ενδεχόμενο εκσυγχρονισμού τής παραδοσιακής τους γραφής, εξέδωσαν σύντομα το πόρισμα τους, που άρχιζε ως εξής: «Κάτω τα χέρια από την ιστορική μας γραφή! Αναγνωρίζουμε τις δυσχέρειες, που έχουν οι νέοι μας στην εκμάθηση των ιδεογραμμάτων, αλλά ή προσπάθεια πού καταβάλλουν αποτελεί πνευματική άσκηση πού οξύνει τον νου. Με αύτη την γραφή επιβιώσα¬με. Με αύτη την γραφή επιτύχαμε το οικονομικό θαύμα τής Άπω Ανα¬τολής».
- Στην Ρωσία επιβάλλεται βαρύτατο πρόστιμο σε οποιονδήποτε αντικαταστήσει γράμμα τού Κυριλλικού αλφαβήτου με αντίστοιχο Λατινικό.
- Στην Γαλλία για θέματα που αφορούν την γλώσσα ζητείται από την κυβέρνηση η γνώμη της Γαλλικής Ακαδημίας. Κάτι ανάλογο υπήρχε παλαιότερα και στον Οργανισμό τής Ακαδημίας Αθηνών.
- Πρόσφατα, ο Πρόεδρος της Γερμανικής Βουλής ζήτησε την μέσω Συντάγματος προστασία της Γερμανικής Γλώσσης.
Τί γίνεται στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα, όλοι διαπιστώνουν ότι υπάρχει πρόβλημα! Αλλά, δυστυχώς, μόνο διαπιστώνουν! Όλοι οι υπεύθυνοι φορείς, πριν την τελευταία αναθεώρηση του συντάγματος, ήσαν σύμφωνοι για την ανάγκη Συνταγματικής προστασίας της γλώσσας μας! (σ.σ. sic) Η προταθείσα προς την κυβέρ¬νηση σχετική διατύπωση στο υπό αναθεώρηση τότε Σύνταγμα είχε ως εξής:
«Ή Ελληνική Γλώσσα από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα που αποτελεί ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο μαζί με την ιστορική της γραφή προστατεύεται υπό του κράτους ως έκφανση της διαχρονι¬κής ταυτότητος του Ελληνικού Γένους και θεμελίου τού ευρωπαϊκού πνεύματος. Παρεμβάσεις επί γλωσσικών θεμάτων προϋποθέτουν γνώ¬μη τής Ακαδημίας Αθηνών».
Ωστόσο, όπως προκύπτει από τα Πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων, εκτός μιας σύντομης αναφοράς βουλευτή τού (τότε) κυβερνώντος κόμμα¬τος για την ανάγκη προστασίας της γλώσσας μας ή σχετική συζήτηση κατά τις δυο πολύωρες συνεδριάσεις της (10.1.2007 και 15.2.2007) εστιά¬σθηκε στο περιβόητο ζήτημα ιδρύσεως μη κρατικών, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα Πανεπιστημίων. !!!
Αυτά συμβαίνουν σήμερα! Στον λαό μας, αλλά και στους σοβαρούς λαούς της γης!
Τί συνέβαινε όμως στις διάφορες εποχές τής ελληνικής ιστορίας;
Οι Έλληνες ήσαν πάντοτε υπερήφανοι για την γλώσσα τους
Οι Έλληνες, λοιπόν, ήσαν πάντοτε υπερήφανοι και έτρε¬φαν μοναδικό θαυμασμό για την γλώσσα τους. Την αγαπούσαν και ένιωθαν μεγάλο σεβασμό γι' αυτήν, διότι αποτελούσε το καύχημά τους.
Δεν ανέχονταν ούτε την κακοποίηση της, αλλά ούτε και να την χρησιμοποιούν άνθρωποι, πού δεν είχαν την πρέπουσα παιδεία και δεν κατανοούσαν την μοναδικότητα και το μεγα¬λείο της.
Είναι χαρακτηριστικό το περιστατικό που μας αναφέρει ο Πλούταρχος (Θεμιστοκλής, 6,4,2): για την σημασία που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες στην γλώσσα και πώς την προστάτευαν! «Επαινείται δ’ αυτού και το περί τον δίγλωσσον έργον εν τοις πεμφθείσιν υπό βασιλέως επί γης και ύδατος αίτησιν. Ερμηνέα γαρ όντα συλλαβών δια ψηφίσματος απέκτεινεν, ότι φωνήν Ελληνίδα βαρβάροις προστάγμασιν ετόλμησε χρήσαι».
Το απόσπασμα αυτό, λοιπόν, μας λέει ότι, όταν ο Ξέρξης απέστειλε αντιπροσωπεία για να ζητήσει «γη και ύδωρ» από τους Αθηναίους, ο Θεμιστοκλής, παρά τα καθιερωμένα, διέ¬ταξε να συλληφθεί ο διερμηνεύς και με ψήφισμα τον εθανάτωσε με την αιτιολογία ότι "φωνήν ελληνίδα, βαρβάροις προστάγμασιν ετόλ¬μησε χρήσαι". Δηλαδή, "επειδή ετόλμησε να χρησιμοποιήσει την ελληνική γλώσσα σε βάρβαρα προστάγματα"!
Η σημερινή θολοκουλτούρα των προοδευτικών θα χαρακτήριζε αυτήν την πράξη φασιστική! Εξ άλλου, γι’ αυτούς, οποιαδήποτε πράξη η οποία δεν δίνει την ασύδοτη ελευθερία να καταστρέφεται η ελληνική γλώσσα διά των γκρίκλις, των ξενόγλωσσων πινακίδων κ.λπ. έχει φασίζουσα γλωσσική νοοτροπία!
Προστασία της γλώσσας από τον Καποδίστρια
Στην Προκήρυξη της Πελοποννησιακής Γερουσίας (της 16 Μαρτίου 1822) ανεφέρετο μεταξύ άλλων ότι «η σεβαστή Πελοποννησιακή Γερουσία, προσκαλεί αξίους διδασκάλους δια να διδάξουν κοινά γράμματα, ελληνικά, μαθηματικά, και προς τούτοις την ιταλικήν και γαλλικήν διάλεκτον· προσκαλεί δε και την φιλομαθή νεολαίαν αφ’ όλην την Πελοπόννησον να συντρέξη εδώ δια να διδαχθή αμισθί, κηρύττουσα ότι κάθε μαθητής δεν θα εξοδεύση άλλο τι παρά δια τα βιβλία του και δια την ζωοτροφίαν του, Διατάττει δε τους γονείς να μη παραμελήσουν το ιερόν χρέος των, αλλά να φροντίσουν επιμόνως δια την παιδείαν των τέκνων των».
Εδώ βλέπουμε ότι η νεοσύστατη Πελλοπονησιακή Γερουσία καλεί τους νέους να διδαχθούν δωρεάν (αμισθί) τα ελληνικά γράμματα και ξένες γλώσσες, ιταλικά και γαλλικά.
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει σήμερα η κ. Διαμαντοπούλου και οι φωστήρες τού πνεύματος, που την περιβάλλουν, είναι ότι δεν πρέπει να διδασκόμαστε τις ξένες γλώσσες εις βάρος της δικής μας! Άλλο «μαθαίνω ξένες γλώσσες», και άλλο «ξεχνώ, παραποιώ και καταστρέφω την δική μου»!
Και τότε διδάσκαμε ξένες γλώσσες. Όμως ο Καποδίστριας, ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος, σε επιστολή που έστειλε στον Ιγνάτιο, μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας, του έγραφε: «Προστάξατε, ως νομοθέτης, όστις γραικός πρός γραικόν γράψη εις διάλεκτον αλλογενών, κηρύττεται αλλογενής...»!!!
Ας σοβαρευθούν λοιπόν οι πολιτικοί, οι έχοντες την ευθύνη αλλά και την δυνατότητα λύσεως τού προβλήματος! Ας κάνουν κάτι για να σταματήσουν την ολοκληρωτική καταστροφή! Και ας κατανοήσουν αυτό που ο Καζαντζάκης αλλά και άλλοι διανοητές είχαν πει: «Η αληθινή πατρίδα ενός λαού είναι ή γλώσσα του. Αν αυτή χαθεί, χάνεται και ο λαός μαζί της»!
Βιβλιογραφία:
Αντωνίου Α. Αντωνάκου:» «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Γλώσσης», εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ.
Αντωνίου Α. Αντωνάκου: «Γλώσσα ποί πορεύη;» Εκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ.
Sunday, April 10, 2011
Tuesday, April 5, 2011
Sunday, April 3, 2011
Sabaton - "Coat of Arms" [English and Greek lyrics]
με την ελληνική σημαία
Παρακαλώ ακούστε το ΟΛΟ.... (ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΑΓΓΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟ)
ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΞΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ.
Το παρακάτω τραγούδι να το ακούσετε αλλά οπωσδήποτε μία φορά!
Γιατί;
1. Σουηδικό συγκρότημα ("βάρβαροι" του βορρά!)
2. Εθνικιστικό περιεχόμενο (καμιά σχέση με τον "πολυπολιτισμικό" μας παράδεισο...)
3. Είναι Heavy Metal (ξέρετε "σατανιστές" και τέτοια κουραφέξαλα).
Εγώ την ώρα που το άκουγα πραγματικά ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ !!!!
Και περισσότερο ακόμα ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ στο άκουσμα της λέξης στ' αγγλικά:
HΕLLAS !!!!
xarasevaggelia
Friday, April 1, 2011
Subscribe to:
Posts (Atom)
