ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΙΔΑΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΙΔΑΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως «Προβοκάτσια», κατά τα λεξικά, είναι μία λέξη, η οποία δηλώνει την οργανωμένη υποκίνηση ενεργειών για την πρόκληση αντιποίνων. Αυτή η πρακτική είναι πολύ συνηθισμένη σε περιπτώσεις που έχουμε τεταμένη πολιτική κατάσταση με απρόβλεπτες συνέπειες. Μία τέτοια περίπτωση αντιμετωπίζουμε κατά τις ιστορικές στιγμές που ζούμε σήμερα! Ο λαός, ο οποίος έχει υποστεί μία εκτός λογικής μείωση τού εισοδήματός του, σε συνδυασμό με την άρνηση των κυβερνώντων να διαχειριστούν το πραγματικό χρέος και να τιμωρήσουν τους πραγματικούς ένοχους κλέφτες, που «έφαγαν» κυριολεκτικά τα χρήματα του ελληνικού λαού, μέσω του χρηματιστηρίου, των δομημένων ομολόγων, των εξοπλισμών, και της κομματοκρατίας, βγήκε στον δρόμο και διεκδικεί το δίκιο του. Βεβαίως, τόσα χρόνια που ήταν «βολεμένος» δεν βγήκε στον δρόμο να διαδηλώσει για τα εθνικά θέματα, για την γλώσσα, για την ιστορία, για την διαφθορά, για την αξιοκρατία, να διεκδικήσει να αξιοποιήσουμε τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, να απαιτήσει να πάψουν οι διοικήσεις ανικάνων και ουτιδανών διευθυντικών κομματόσκυλων! Είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι, ενώ η Ελλάς διαθέτει εκπληκτικά μυαλά, τα οποία διαπρέπουν σε κάθε διεθνή διαγωνισμό και αξιολόγηση, τα εξαναγκάζει λόγω ελλείψεως εργασίας, να φύγουν στο εξωτερικό, να τα εκμεταλλευθούν οι κυβερνήσεις των ξένων χωρών για λογαριασμό τους και ίδιον όφελος, να τα χάσει οριστικά η Ελλάδα, και να μείνουν σε αυτή την χώρα μόνο εργάτες των 300 € και λαθρομετανάστες. Έτσι με φθηνά εργατικά χέρια, μισθούς πείνας και χωρίς ιδία παραγωγή και ανάπτυξη, η Ελλάδα θα προσελκύσει ξένες επενδύσεις, οι οποίες θα την βοηθήσουν μετά από πενήντα χρόνια να στρώσει, αφού πρώτα θα της έχουν αφαιρέσει κάθε ικμάδα του λαού και κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή! Αυτή, λοιπόν, η οικτρή κατάσταση άρχισε ήδη να γίνεται ορατή. Ο κόσμος έχασε την εργασία του, είδε τους μισθούς του να μειώνονται δραματικά, την φορολογία να προτιμά οριζοντίως μόνο αυτούς, δηλαδή τους μικρομεσαίους, ενώ αυτούς που έκλεψαν, έφαγαν, καταχράσθηκαν τα χρήματά του τους παρακολουθεί ανήμπορος να γίνονται τιμητές, των πάντων και να μένουν στο «πολιτικό απυρόβλητο» με νομικά τερτίπια! Έτσι, αναγκάσθηκε να ξυπνήσει, να αφήσει την μακαριότητα τού καναπέ και των τουρκικών σήριαλ και να βγει στον δρόμο! Όταν όμως υπάρχει λαϊκή κινητοποίηση, είναι εύκολο να λειτουργήσει η προβοκάτσια και η προπαγάνδα προς όφελος τών κοσμοεξουσιαστών! Αυτό το είχε επισημάνει ο μεγάλος μας τραγικός ποιητής Ευριπίδης στην τραγωδία του «Ελένη»! Εκεί μας δίνει μία διαφορετική εκδοχή τού μύθου τής Ελένης, καρπό τής συγγραφικής ποιητικής μεγαλοφυΐας του! Σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, η Ελένη δεν πήγε ποτέ στην Τροία! Η Αφροδίτη δεν έδωσε στον Πάρη την πραγματική Ελένη αλλά ένα ομοίωμά της. Την πραγματική Ελένη την μετέφερε ο Ερμής με εντολή τής Ήρας στην Αίγυπτο στα ανάκτορα τού βασιλιά Πρωτέα, όπου την βρήκε κατά την επιστροφή του από την Τροία ο Μενέλαος και την έφερε πίσω στην Σπάρτη! Κατ’ επέκταση αυτή η ψεύτικη Ελένη έδωσε μία ψεύτικη αιτία τού τρωϊκού πολέμου. Η εκδοχή αυτή μάς διαφωτίζει ως προς το ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι, όπως φαίνονται. Ο νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης παίρνει, στην εποχή μας, τον μύθο αυτόν και τον συνδυάζει με έναν άλλο μύθο, τον μύθο του Τεύκρου! Ο Τεύκρος, γιος τού βασιλιά τής Σαλαμίνας Τελαμώνα και αδελφός τού Αίαντα, ήταν σπουδαίος τοξότης! Όταν, λόγω φιλοτιμίας (δηλαδή της άρνησης τής τιμής τών όπλων, που οδηγεί τον θιγόμενο σε αυτοκτονία), και στην συγκεκριμένη περίπτωση, όταν λόγω τού ότι αρνήθηκαν στον Αίαντα, τον αμέσως καλλίτερο πολεμιστή μετά τον Αχιλλέα, τα όπλα τού άριστου νεκρού, εκείνος αυτοκτονεί, ο βασιλιάς Τελαμώνας αρνείται να δεχθεί πίσω τον γιό του Τεύκρο, διότι θεωρεί ότι δεν συμπαραστάθηκε όσο έπρεπε στον αδελφό του Αίαντα και στην αδικία που τού έγινε, με αποτέλεσμα τον χαμό του! Ο Τεύκρος, πικραμένος, απογοητευμένος, παίρνει χρησμό από το μαντείο των Δελφών, όπου ο Απόλλων, διά της Πυθίας τού δίνει εντολή να πάει στην Κύπρο και να κτίσει εκεί μία πόλη, την οποία θα ονομάσει Σαλαμίνα, εις ανάμνηση της πατρίδας του! Ο ίδιος μάς πληροφορεί για τον χρησμό αυτόν: «Ες γην εναλίαν Κύπρον, ού μ’ εθέσπισεν οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν Σαλαμίνα θέμενον τής εκεί χάριν πάτρας» (Ελένη 148-151), δηλαδή, «στην Κύπρο την θαλασσοφίλητη, όπου μου όρισε να κατοικώ ο Απόλλων, δίνοντας το νησιωτικό όνομα Σαλαμίνα, εις ανάμνηση τής εκεί πατρίδας μου!» Γι’ αυτό η Σαλαμίνα της Κύπρου έχει αυτό το όνομα! Ο Τεύκρος λυπημένος παίρνει τον δρόμο τού μισεμού (δηλαδή τον δρόμο τής ξενητειάς, που, κατά μία ελληνική ετυμολογική εκδοχή, προκαλεί μίσος γιά ό,τι τον προκάλεσε) και πηγαίνει για την Κύπρο! Στο ταξίδι του αυτό περνά από την Αίγυπτο και από τα ανάκτορα τού Πρωτέα... Κι εκεί, ω του θαύματος, βλέπει την Ελένη! Ο Σεφέρης είναι παραστατικός στην περίγραφή του: «με τον βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλιά κι αυτό τ’ ανάστημα... Ίσκιοι και χαμόγελα παντού, στους ώμους, στους μηρούς, στα γόνατα· ζωντανό δέρμα και τα μάτια με τα μεγάλα βλέφαρα, ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα». Είναι λοιπόν υπερπεριγραφικός ο Σεφέρης για να δείξει ότι η πραγματική Ελένη δεν ήταν στην Τροία, αλλά ήταν εκεί, στην Αίγυπτο. «Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι. Ποτέ δεν πάτησα την ανδρειωμένη Τροία», του λέει η Ελένη. Ένα φάντασμα ήταν εκεί! (Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ΄. αλλ’είδωλον ήν», στ. 582). Δηλαδή ο αδελφός μου, αναρωτιέται ο Τεύκρος, πέθανε για ένα φάντασμα; Εγώ στερήθηκα αδελφό και πατρίδα για ένα φάντασμα; Την εποχή που ο Σεφέρης γράφει αυτό το εξαίρετο ποίημα, μόλις έχει αρχίσει ο κυπριακός αγώνας τής απελευθέρωσης τής Μεγαλονήσου Κύπρου από τον ζυγό τών Άγγλων. Κι ο Σεφέρης με την υπενθύμιση αυτού τού έργου τού Ευριπίδη δεν θέλει να αναστείλει την αγωνιστική διάθεση των Ελλήνων πατριωτών της Κύπρου μας! Απλώς, θέλει να τους επιστήσει την προσοχή ούτως ώστε τα ιδανικά τους να μη πέφτουν θύματα των διαφόρων πολεμοκαπήλων, των δυνατών της γης! Αναρωτιέται ο Τεύκρος «τί είναι θεός, τι μη θεός και τί τ’ ανάμεσό τους; (τι θεός ή μη θεός ή το μέσον;) στ. 1137», δηλαδή ποιοι είναι οι δυνατοί, ποιοι όχι και ποιο το μέτρο; Και συμβουλεύει τους αδελφούς μας κυπρίους Έλληνες να προσέξουν, μήπως κάποιοι εκμεταλλευθούν τον αγνό αγώνα τους και τους οδηγήσουν αλλού, όπως έγινε και στην περίπτωση εκείνη του τρωϊκού πολέμου! Θέλει διαχρονικά, όμως να συμβουλεύσει τους Έλληνες, ώστε να μη πουν κάποτε κι αυτοί «πως τόσος πόνος τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.» Για μιαν Ελένη ψεύτικη, λοιπόν, για μιαν άλλη βαθύτερη αιτία! Και είναι πολύ πιθανόν να γίνει κάτι τέτοιο, να νομίζουμε δηλαδή εμείς ότι πολεμάμε για τα πιστεύω μας ενώ στην πραγματικότητα να είμαστε πιόνια σε μία πολιτική και οικονομική σκακιέρα, εκπληρώνοντας και προωθώντας άθελά μας τα δικά τους σχέδια, τα σχέδια των δυνατών! Είναι εύκολο λοιπόν γι’ αυτούς που ξέρουν καλά τήν τέχνη τής προπαγάνδας, τής τεχνικής δηλαδή, τής αγωγής τών μαζών, να οδηγήσουν τα πράγματα εκεί που θέλουν αυτοί, αφήνοντας την μάζα να πιστεύει ότι έχει το πάνω χέρι. Προσοχή, λοιπόν, συνέλληνες. Προσοχή στο καπέλωμα αυτού τού αυθόρμητου αγώνα! Αυτό που φοβούνται οι κοσμοεξουσιαστές, επειδή γνωρίζουν ιστορία, είναι το απρόβλεπτο! Αυτό φοβούνται και είναι βέβαιο πως θα προσπαθήσουν να καθοδηγήσουν, κατά το μέτρο του δυνατού, κάθε απρόβλεπτο προς όφελός τους, προσπαθώντας να «προβλέψουν» κάθε κίνηση στην πολιτική σκακιέρα τών «πιονιών», τα οποία είσθε εσείς. Είναι βέβαιον ότι θα χρησιμοποιήσουν την βασίλισσα, τους πύργους τους (τα ΜΜΕ), τους αξιωματικούς (τους τρελούς) και τα άλογά τους για να νικήσουν! Σε εγρήγορση λοιπόν, για να μην οδηγηθούμε σε αδιέξοδους δρόμους! Ο αείμνηστος Νίκος Μπακογιάννης είχε πει ότι «στην δημοκρατία, δεν υπάρχουν αδιέξοδα»! Πολύ σωστή ρήση. Όμως, αν θα βρεθούμε ποτέ σε αδιέξοδο ή αν θα μας οδηγήσουν σε αυτό, τότε είναι βέβαιο ότι δεν θα έχουμε πια Δημοκρατία!

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ Όψεις τής ανθελληνικής γραμμής

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ Όψεις τής ανθελληνικής γραμμής Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Τώρα που μπορώ να βλέπω τα διάφορα γεγονότα υπό την αμβλεία γωνία τής χρονικής αποστάσεως διαπιστώνω κάποια πράγματα, τα οποία και πρέπει να αναλύσω, διότι, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι "αισχρόν εστι σιγάν της Ελλάδος πάσης αδικουμένης". Η παγκοσμιοποίηση, λοιπόν, όπως διεπίστωσα είχε λάβει κατά το παρελθόν διάφορες μορφές, κάποιες από τις οποίες υπάρχουν μέχρι σήμερα. Κομμουνισμός, διεθνισμός, άμβλυνση τών πάντων, "ειδικός χριστιανισμός" (για τον οποίο θα εξηγήσω σε ειδικό άρθρο τι εννοώ) κ.λπ. Όποιο γεγονός σχετίζεται με τις ρίζες ενός λαού αυτοί, οι διεθνιστές, ή θα προσπαθήσουν να το εξευτελίσουν ή θα προσπαθήσουν να το αμβλύνουν. Κλασσικό παράδειγμα ο Μέγας Αλέξανδρος, ο οποίος από κάποιους χαρακτηρίσθηκε "σφαγέας των λαών", παραβλέποντας ότι οι αρχαίοι συγγραφείς μας έγραφαν ότι "εν δε της προς τους Πέρσας πολέμοις επιεικέστατα χρώμενος τοις αιχμαλώτοις ου μόνον ανδρεία αλλά και ημερότητι περιβοήτω τους κατά την Ασίαν οικούντας επιθυμητάς έσχε της ιδίας αρχής" (Διόδωρος Σικελιώτης, 32,4,3), που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει: "Κατά τους πολέμους εναντίον των Περσών μεταχειριζόμενος με μεγάλη επιείκεια τους αιχμαλώτους, όχι μόνο με την ανδρεία αλλά και με την περιβόητη ημερότητά του έκανε τους κατοίκους της Ασίας να επιθυμούν την εξουσία του". Και βεβαίως δεν μπόρεσαν ποτέ να απαντήσουν πώς ένας "σφαγέας των λαών" λατρεύεται μετά από 2300 χρόνια με την ίδια ζέση από τους απογόνους αυτών, τους οποίους υποτίθεται ότι έσφαξε! Έτσι, όταν αυτό δεν απέδωσε προσπάθησαν να αμβλύνουν το θέμα παρουσιάζοντας τον Μ. Αλέξανδρο ως οικουμενιστή, παραποιώντας έναν λόγο που εξεφώνησε στην Ώπιν το 324 π.Χ., ότι αυτός τάχα εξεφωνήθη σε ένα συνέδριο όλων των εθνών. Στον πλαστό αυτό λόγο ομιλεί ο σημερινός άρχων τής παγκοσμιοποίησης διά λόγων τάχα του Αλεξάνδρου λέγοντας μεταξύ άλλων ότι «όλοι οι θνητοί από εδώ και πέρα να ζήσετε σαν ένας λαός μονιασμένος για την κοινή προκοπή, να έχετε την οικουμένη για πατρίδα σας (σ.σ. πολίτες τού κόσμου), με νόμους κοινούς, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι ανεξάρτητα απ’ την φυλή... Δεν χωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και βάρβαρους... Δεν μ’ ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν, τους καταμερίζω με μοναδικό κριτήριο την αρετή... Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο... Απ’ την μεριά μου όλους σας θεωρώ ίσους, λευκούς και μελαψούς (σ.σ. διαχωρισμός τού 20ού αιώνος, που τότε δεν υπήρχε) και θα ’θελα να μην αισθάνεσθε μόνο σαν υπήκοοι της κοινοπολιτείας μου, αλλά να νοιώθετε όλοι σαν μέτοχοι και συνέταιροι.» (σ.σ. «ο λαός στην εξουσία»)!!! Σαν να ακούμε, αγαπητοί φίλοι, σημερινό μνημονιακό πολιτικό αριστερής ή κεντροδεξιάς προελεύσεως. Όμως αυτός ο λόγος, είναι ανύπαρκτος. Τα αποδεικτικά επιχειρήματα είναι πολλά, κυριώτερα δε εξ αυτών τρία. α) ότι δεν αναφέρεται ποτέ ακριβής παραπομπή, β) δεν υπάρχει και δεν αναφέρεται πουθενά το κείμενο στα αρχαία ελληνικά αλλά μόνο σε μετάφραση και γ) δεν υπάρχει ούτε στον Θησαυρό τής Ελληνικής Γλώσσης του Πανεπιστημίου Ιρβάϊν της Καλλιφόρνιας, στον οποίον υπάρχουν όλα τα αρχαία ελληνικά κείμενα. Η μόνη σχετική με την Ώπιν αναφορά είναι η εκεί ομιλία του Μ. Αλεξάνδρου μετά την εκδήλωση στάσεως από κάποιους Μακεδόνες, τους οποίους, λόγω ηλικίας και τραυματισμών, ήθελε να τους στείλει πίσω στην Μακεδονία, τιμώντας τους συγχρόνως εξαιρετικά. Αυτοί, επειδή εθεώρησαν ότι περιφρονούνται άρχισαν να τον ειρωνεύονται. Εκείνος τότε ανήλθε στο βήμα, όπου άρχισε να εξιστορεί πώς ο πατέρας του Φίλιππος ξεκίνησε την βασιλεία του ανεβάζοντας το βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο των Μακεδόνων και πώς ο ίδιος έφθασε να είναι κυρίαρχος όλου του ανατολικού κόσμου. (Αρριανού «Αλεξάνδρου ανάβασις», βιβλίο Ζ κεφ. VIII, όπου θα βρείτε και το αρχαίο κείμενο, το οποίο βεβαίως δεν περιέχει κανέναν όρκο.) Ο σκοπός όμως της δημιουργίας αυτού του παραποιημένου κειμένου (στην παγίδα του οποίου, σημειωτέον, έπεσαν αφελώς και ακρίτως και σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι) ήταν να δώσουν οικουμενική (ήγουν της παγκοσμιοποιήσεως) διάσταση, στο ελληνικό έργο ενός Έλληνα στρατηλάτη από την Μακεδονία, η οποία ήταν είναι και θα είναι Ελληνική. Η παγκοσμιοποίηση βλέπετε δουλεύει μεθοδικά. Όταν το 2005 ανέλαβε την προεδρία τής Δημοκρατίας ο μέχρι σήμερα πρόεδρος Κ. Παπούλιας, η τότε πρόεδρος της Βουλής Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, παρουσία εκπροσώπων όλων των κομμάτων, (ποιησαμένων απάντων την νήσσαν), είπε τα κάτωθι: «Αναλαμβάνετε, κ. Πρόεδρε, την Προεδρία τής Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία, όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στην διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από Αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης»… Είπε δηλαδή η κυρία Μπενάκη ως "πολιτικό μέντιουμ" ό,τι συνέβη στα επόμενα χρόνια. Ο δε περιβόητος Χένρυ Κίσσιγκερ δημοσίευσε στην Turkish Daily (February 17, 1997) την πασίγνωστη συνεχώς εφαρμοζόμενη αν και διαψευδόμενη δήλωση: «Οι Έλληνες είναι λαός δυσκολοκυβέρνητος, γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Ίσως έτσι «βάλουν μυαλό». Εννοώ, δηλαδή, να τους πλήξουμε στην Γλώσσα, στην Θρησκεία, στα Πολιτιστικά και Ιστορικά τους αποθέματα, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε κάθε δυνατότητα προόδου τους, διακρίσεως και κυριαρχίας, ώστε να πάψουν να έχουν λόγο στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Μέση Ανατολή, που είναι περιοχές μεγάλης στρατηγικής σημασίας για την πολιτική των ΗΠΑ». Είναι πράγματι παράξενο, το πόσο μοιάζουν οι δηλώσεις των στελεχών διεθνιστικής υφής. Το ΚΚΕ π.χ. από κόμμα πρεσβεύον τον διεθνισμό, διαλυθείσης της Σοβιετίας, ενετάχθη σε παρεμφερή ιδεολογία: την παγκοσμιοποίηση, (σ.σ. ξέρετε, με τους λαθρομετανάστες, την παραποίηση της εθνικής ιστορίας, την καταστροφή της γλώσσας, την αλλοίωση της παράδοσης κ.λπ.). Πριν κάποιες δεκαετίες, λοιπόν, το ΚΚΕ, δια του στελέχους του Ν. Ζαχαριάδη, στην τέταρτη πλατειά ολομέλειά του έλεγε τα εξής: «Ένα από τα ισχυρότερα εμπόδια πού αντιμετώπισε ο Κομμουνισμός στην χώρα μας είναι το εθνικό φρόνημα του Ελληνικού Λαού, το θρεμμένο από τις μεγάλες ιστορικές του παραδόσεις. Για να προετοιμασθεί ψυχολογικά ο Ελληνικός Λαός να δεχθεί αδιαμαρτύρητα την μετατροπή τής Ελλάδος σε Σοβιετική Δημοκρατία και την κάθοδο της Βουλγαρίας στο Αιγαίο, έπρεπε να αλλοιωθεί το εθνικό του φρόνημα, να καταπολεμηθεί, να εξασθενήσει. Και για να γίνει αυτό έπρε¬πε τα βέλη τής κομμουνιστικής ιστοριογραφίας να στραφούν εναντίον τών πηγών πού το συντηρούν και το ενισχύουν, εναν¬τίον των εθνικών παραδόσεων του Ελληνικού Λαού, εναντίον της αντιλήψεως της ιστορικής του συνεχείας. Στο πλαίσιο της διαβρωτικής αυτής προσπάθειας με ιδιαίτερη βιαιότητα και επιμονή το Κ.Κ.Ε. εστράφη εναντίον τής Μεγάλης Ιδέας για να μειώσει την αξία της ως ισχυρού κινήτρου τού νεοελληνικού έθνους στους αγώνες του για την εθνική του ολοκλήρωση». Το εθνικό φρόνημα, λοιπόν, ήταν το πρόβλημα. Οι ρίζες των Ελλήνων. Είτε ο διεθνισμός (κομμουνισμός) του Ζαχαριάδη, είτε η παγκοσμιοποίηση τού Κίσσιγκερ σχεδιάζει, ο στόχος είναι ο ίδιος. Ο μεν πρώτος έλεγε ότι «τα βέλη τής κομμουνιστικής ιστοριογραφίας να στραφούν εναντίον τών πηγών πού συντηρούν και ενισχύουν το ελληνικό έθνος, εναν¬τίον των εθνικών παραδόσεων του Ελληνικού Λαού, εναντίον της αντιλήψεως της Ιστορικής του συνεχείας», ο δε δεύτερος τόνιζε ότι «οι Έλληνες είναι λαός δυσκολοκυβέρνητος, γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες, δηλαδή να τον πλήξουμε στην Γλώσσα, στην Θρησκεία, στα Πολιτιστικά και Ιστορικά του αποθέματα». Αυτό δεν γίνεται σήμερα; Ρεπούση, και πλείστοι άλλοι "πανεπιστημιακοί", σήμερα, τι λένε και τι κάνουν; Το πώς μεθοδεύθηκε όλο αυτό θα το δούμε στο επόμενο άρθρο μας. Προς το παρόν ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας από τις ήδη αναλυμένες αλλά και προκλητικά συμπτωματικές ομοιότητες των διεθνιστών κομμουνιστών και των εκπροσώπων τής παγκοσμιοποίησης ως προς τον κοινό τους αντίπαλο. Το ελληνικό έθνος και την ιστορική του συνέχεια!

ΠΑΜΦΑΕΙΣ ΕΘΝΙΚΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΦΑΡΟΙ (Ο διαχρονικός Ίων Δραγούμης)

ΠΑΜΦΑΕΙΣ ΕΘΝΙΚΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΦΑΡΟΙ (Ο διαχρονικός Ίων Δραγούμης) <i>Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Οι σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι υπάρχουν για να λάμπουν εσαεί ως παμφαείς πνευματικοί φάροι σε κάθε πνευματική τρικυμία. Τα κείμενά τους χρησιμοποιούνται ως εθνική πνευματική παρακαταθήκη για να εμπνέουν τους νέους, που έχουν όραμα για την Ελλάδα, την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Ένας από αυτούς τους πνευματικούς καθοδηγητές του νεώτερου ελληνισμού είναι ο Ίων Δραγούμης. Μία τεράστια πολιτική και εθνική φυσιογνωμία, που αν δεν εδολοφονείτο στα 42 του χρόνια θα είχε προσφέρει απείρως περισσότερα στην Ελλάδα. Σήμερα, που κυριαρχούν "πολιτικές ασημαντότητες", κομματόσκυλα και απόγονοι οικογενειακών δυναστειών ουτιδανής αξίας, την ώρα που τα πολιτικά λάθη και οι ραγιαδιστικές θέσεις διαδέχονται η μία την άλλη, την ώρα που τα εθνικά μας θέματα δέχονται συνεχή ραπίσματα, το πολιτικό και εθνικό ανάστημα του Δραγούμη θα έπρεπε να αποτελέσει μέτρο σύγκρισης. Ο Δραγούμης ήταν ένας αγνός Έλληνας εθνικιστής. Ένας φιλόπατρις που αγαπούσε το έθνος του και αγωνιζόταν γι’ αυτό. Κι όπως συμβαίνει με τα λόγια και τα έργα κάθε μεγάλης προσωπικότητας, ό,τι είπε κι ό,τι έκανε είναι πράγματα που έχουν διαχρονική ισχύ, σε κάθε ιστορική εποχή. Έτσι είναι και πράγματα που ισχύουν και σήμερα. Ο Δραγούμης, λάτρης της Παιδείας τού Έθνους, την θεωρούσε πνευματικό φάρο και τόνιζε ότι «η Παιδεία σ’ ένα έθνος φανερώνει την διανοητική του κατάσταση». Γι’ αυτό ο Ίων επεδίωκε τον φωτισμό τών ελληνοπαίδων ως προϋπόθεση για την εθνική αφύπνιση. Υπήρξε ακόμη ο εμπνευστής τής επαγγελματικής εκπαίδευσης, ένα μέρος της οποίας οι κατακτητές και τα εδώ φερέφωνά τους φρόντισαν να καταργήσουν προ ολίγων ημερών. Και δεν ήσαν μόνο αυτά. Επεδίωκε την ευημερία των πολιτών, την οποία θεωρούσε σκοπό τού κράτους. Σήμερα οι ιθύνοντες αποβλέπουν στο αντίθετο. Όπως σήμερα η τρόϊκα προσπαθεί να στρέψει την μία εργατική τάξη εναντίον της άλλης, έτσι και τότε οι μαρξιστές διεκήρυσσαν την "πάλη τών τάξεων". Γνωρίζοντας, όμως, ο Δραγούμης ότι το "διαίρει και βασίλευε" ήταν αντίθετο προς την εθνική ενότητα διεκήρυσσε την ανάγκη της "αλληλεγγύης τών τάξεων", για την ευημερία τού έθνους. Ήταν επίσης ένας άριστος οικονομολόγος. Επεδίωκε την ανταγωνιστική οικονομία, με ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά και με κρατικό παρεμβατισμό για να ανακόψει την ασυδοσία των υπερκερδών των καπιταλιστών. Είχε μάλιστα καταρτίσει ένα πρόγραμμα με δίκαιο φορολογικό σύστημα, με εξασφαλίσεις, βάσει πραγματικών κριτηρίων και όχι αυθαιρέτων, όπως γίνεται σήμερα. Το πρόγραμμά του αυτό απέβλεπε στην αποτροπή της φυγάδευσης κεφαλαίων στο εξωτερικό, το αντίθετο δηλαδή απ’ ό,τι συνέβη τα τελευταία χρόνια με τους πρωταγωνιστές τών διαφόρων λιστών. Έτσι τα κεφάλαια αυτά θα βοηθούσαν την ανάπτυξη τού Έθνους. Το κοινωνικό κράτος, το οποίο έκανε πράξη ο Ιωάννης Μεταξάς και κατέστρεψε η ... προοδευτική "γενιά τού Πολυτεχνείου" υπήρξε πρόδρομη έμπνευση του Ίωνος Δραγούμη, το πρόγραμμα τού οποίου προέβλεπε πρωτοποριακά μέτρα για την δημόσια υγεία, την υγεία των πολιτών και την προστασία τού περιβάλλοντος. Ήταν ακόμη ως αγνός εθνικιστής, υπέρμαχος μιας ανεξάρτητης και υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής, με γνώμονα το συμφέρον τού Έθνους. Κατέκρινε και καταδίκαζε τις πελατειακές σχέσεις, κοινώς "τα ρουσφέτια" των βουλευτών προς τους ψηφοφόρους, οι οποίες σήμερα οδήγησαν στην τερατομορφία του Δημοσίου και την πτώχευση. Θεωρούσε το δημόσιο χρήμα ιερό και στρεφόταν κατά της κατασπατάλησής του. Γνώριζε ότι η νοικοκυροσύνη των δημοσίων εσόδων θα απέδιδε καρπούς. Ήξερε δηλαδή ότι "οικονομία" είναι η συνετή διαχείριση των εισοδημάτων, που επιτρέπει την διαβίωση και την αποταμίευση. Πού να τα διδάξουν αυτά τα σημερινά "πολιτικά τρωκτικά", που ενώ κατασπατάλησαν την περιουσία των Ελλήνων, παρουσιάζονται σήμερα τάχα σαν σωτήρες. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τον αγώνα που έκανε ο Δραγούμης για την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας, έχουμε το πρότυπο του ιδανικού Ηγέτη, του άρχοντος φιλοσόφου, που επεδίωκε η ιδανική Πολιτεία τού Πλάτωνος. Ήταν ένας πολιτικός ηγέτης μεγίστης αξίας, οικονομολόγος, φιλόσοφος, τολμηρός εθνικιστής και μεγάλος οραματιστής. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν ένας τέτοιου μεγέθους πολιτικός να προβληθεί από τα σημερινά κομπλεξικά "πολιτικά μυρμήγκια" του σήμερα. Οι ασήμαντοι πολιτικοί του αντίπαλοι τον δολοφόνησαν διά χειρός ενός αναξίου οργάνου τους. Τώρα, όμως, που πλησιάζει η μνήμη του ας προστρέξουμε στο σημείο που έπεσε, απέναντι από το ξενοδοχείο Χίλτον (Βασιλίσσης Σοφίας 71), να αποτίσουμε έναν ελάχιστο φόρο τιμής στον πολιτικό γίγαντα, τον αγνό Έλληνα εθνικιστή Ίωνα Δραγούμη. Για να αποδείξουμε σε όλους ότι μπορεί το επίσημο κράτος να έχει βάλει στο περιθώριο τα εθνικά πρότυπα αλλά εμείς θα τα βλέπουμε πάντα ως παμφαείς φάρους του ελληνισμού. Το επίσημο κράτος "φονεύει δια της σιωπής" το έργο τους, όμως εμείς θα το φέρνουμε πάντα στην επιφάνεια, θα το μεταφέρουμε στους νέους και θα το κάνουμε οδηγό τής εθνικής μας ζωής. Αθάνατοι!

ΦΙΛΟΤΙΜΟΙ ΚΑΙ ΑΦΙΛΟΤΙΜΟΙ

ΦΙΛΟΤΙΜΟΙ ΚΑΙ ΑΦΙΛΟΤΙΜΟΙ Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Είναι γεγονός ότι οι λέξεις «φιλοτιμία» και «φιλότιμο» υπάρχουν μόνο στο ελληνικό λεξιλόγιο. Σήμερα τα λεξικά αναφέρουν ότι «φιλοτιμία» είναι «η συναίσθηση τής τιμής και της αξιοπρέπειας», ενώ «φιλότιμο» είναι «αίσθημα ή εκδήλωση χαρακτηριστική φιλότιμου ανθρώπου». Βεβαίως η ακριβής σημασία της λέξεως «τιμή» για τους Έλληνες απεδίδετο ως η «τιμή των όπλων». Μέχρι σήμερα εξ άλλου υπάρχουν φράσεις όπως «για την τιμή τών όπλων», «τα τιμημένα όπλα» κ.λπ. «Φιλοτιμία», λοιπόν, είναι η αγάπη της τιμής των όπλων, η οποία αν δεν ικανοποιηθεί, τότε το θιγόμενο άτομο αυτοκτονεί! Λόγω φιλοτιμίας λοιπόν, έχουν γίνει κατά το παρελθόν πολλές γενναίες και ανδρείες πράξεις. Θα αναφέρω, για την οικονομία τής αφήγησης, τρεις. Η πρώτη αφορά τον Αίαντα τον Τελαμώνειο, τον αδελφό τού Τεύκρου, ο οποίος αυτοκτόνησε, όταν δεν έλαβε ως βραβείο τα τιμημένα όπλα τού Αχιλλέως του Πηλείδου, όπως τα εδικαιούτο ως ο καλλίτερος πολεμιστής μετά από αυτόν. Ως γνωστόν τα όπλα τού Αχιλλέως πήρε ο Οδυσσεύς εμμέσως αρνούμενος, με αυτόν τον τρόπο, την τιμή τους στον Σαλαμίνιο τοξότη! Ένα δεύτερο περιστατικό αναφέρεται στον Μακρυγιάννη... Το μεταφέρω από το δοκίμιο τού Ι. Θ. Κακριδή με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Μία Ελληνική καρδιά - Μακρυγιάννης» [Έκδοση Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης 1965], στο οποίο αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Ακόμα, η αγάπη της τιμής, η φιλοτιμία, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία τού ελληνικού ηρωϊκού χαρακτήρα από τα χρόνια τού Ομήρου κιόλας, θα σφραγίσει την προσωπικότητα του Μακρυγιάννη από εφτά χρονών παιδί ως τα βαθιά του γεράματα. Όπως για τον ομηρικό ήρωα η μεγαλύτερη προσβολή είναι να τον ντροπιάσουν, αυτό θα πει να του αρνηθούν την τιμή, που έχει το δικαίωμα να την απαιτεί η παλληκαριά του· όπως για τον ομηρικό ήρωα δεν υπάρχει πιο μεγάλη ατιμία από το να του αρνηθούν τα όπλα που του ανήκουν εξ αιτίας της πολεμικής αρετής του, το ίδιο και για τον αγωνιστή τού εικοσιένα και το άτομό του και τα άρματά του απαιτούν την τιμή που απέκτησαν στους πολέμους. Όταν ο Καποδίστριας παρασυρμένος από κακές εισηγήσεις, βγάζει διαταγή να συλλάβουν τον Μακρυγιάννη ως επαναστάτη, εκείνος παρουσιάζεται μπροστά του να διαμαρτυρηθεί, και αφού του αναφέρει τις θυσίες του για τον αγώνα, προσθέτει: «Τούτα τα άρματα δεν μου τα ντρόπιασε ο Θεός, όπου τα ’χω από δεκαπέντε χρονών παιδί. Θέλει να μου τα ντροπιάσει ο Κυβερνήτης της πατρίδας μου; Λάβε τα!» Έτσι, και αν ακόμα ντροπιασθεί ο ίδιος οδηγημένος στην φυλακή, τα άρματά του, παραδομένα πιο πριν στον αρχηγό τού κράτους θα διατηρήσουν την τιμή τους αλώβητη. Και όταν ο Καποδίστριας, συγκινημένος, δοκιμάζει να ξαναβάλει τα τιμημένα όπλα στο ζωνάρι τού Μακρυγιάννη, εκείνος αρνείται να τα δεχθεί, ώσπου αναγκάζει τον Κυβερνήτη να του ορκισθεί πως ούτε τον ίδιον θέλει να ντροπιάσει.» Ένα τρίτο περιστατικό έγινε πριν κάποιες δεκαετίες και η επέτειός του ήταν πριν λίγες ημέρες. Συγκεκριμένα, στις 27 Απριλίου. Την ημερομηνία αυτή (27 Απριλίου 1941), μόλις μπήκαν οι γερμανοί στην Αθήνα, μία ομάδα ενόπλων ναζί πήγαν στον ιερό βράχο τής Ακροπόλεως και διέταξαν τον φρουρό της ελληνικής σημαίας να την κατεβάσει και να ανεβάσει την χιτλερική. Ο Κουκκίδης (αυτός ήταν ο φρουρός) κατέβασε την σημαία και χωρίς να την παραδώσει στον κατακτητή αλλά και χωρίς να εκτελέσει την εντολή του, τυλίχθηκε στην γαλανόλευκη και ρίχθηκε στο κενό από τις ύψους 200 ποδών επάλξεις!... Το όπλο για τον Κουκκίδη, στην περίπτωση αυτή, ήταν η ίδια η σημαία, η τιμηθείσα σε πλείστους ελληνικούς ηρωϊκούς αγώνες. Η σημαία που, όταν ο σημαιοφόρος στρατιώτης που την κρατούσε υψωμένη στους πολέμους έπεφτε νεκρός ή λαβωμένος, έτρεχε άλλος, κι άλλος, να την υψώσει για να παραμείνει υψηλό και το ηθικό τών υπολοίπων! Το τελευταίο γεγονός, μέσα στα πλαίσια της ιστορικής γραμμής τής παγκοσμιοποίησης, αμφισβητήθηκε ως «μύθος» από τους αναθεωρητές, όπως και πολλά άλλα γεγονότα – στηλοβάτες της ελληνικής ιστορίας και της εθνικής υπερηφάνειας. Βεβαίως για το γεγονός της ηρωϊκής πράξεως του Κουκκίδη υπάρχουν πλείστες μαρτυρίες, όπως η εφημερίδα Νταίηλυ Μέϊλ του Λονδίνου στο φύλλο τής 9ης Ιουνίου 1941. Το αναφέρουν ακόμη ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος Φιλιππίδης, ο από Τραπεζούντος, άμεσος μάρτυρας, ο καθηγητής τού πανεπιστημίου τής Οξφόρδης Νίκολας Χάμοντ, Άγγλος αξιωματικός στον πόλεμο, στο βιβλίο του «Με τους Αντάρτες» (Εκδόσεις Ελληνική Ευρωεκδοτική), το ΚΚΕ στο βιβλίο «ΕΠΕΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ», (τόμος β΄), ο γνωστός συγγραφέας Μενέλαος Λουντέμης, πλείστες μετέπειτα εφημερίδες και περιοδικά, απεικονίσθη δε εικαστικώς σε έγχρωμη ξυλογραφία τού χαράκτου Δ. Νικολαΐδη κ.λπ. Υπάρχει ακόμη και η διασταυρωμένη από δύο πηγές, μαρτυρία προς τον πρόεδρο των Ποντίων Αξιωματικών, πτέραρχο Γ. Τσαλουχίδη από τον αδελφό τού πατέρα τού Κουκκίδη, ο οποίος πιστοποίησε όχι μόνο το γεγονός αλλά και το όνομα του αδελφού του, πατέρα τού ήρωος, που ήταν Αναστάσιος. Κι όμως, οι αναθεωρητές αμφισβητούν. Οι ήρωες, βλέπετε, με φιλότιμο δεν αποτελούν ιδανικά πρότυπα σήμερα, στην εποχή τής υποταγής και της οσφυοκαμψίας. Παρ’ όλα αυτά ο Κουκκίδης ήταν ο πρώτος αντιστασιακός τής γερμανικής κατοχής. Το περασμένο Σάββατο έγινε το μνημόσυνό του στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά, στην Πλάκα. Παρευρέθησαν ανώτατοι Αξιωματικοί, εκπρόσωποι τού Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, ο Σύλλογος Ποντίων Αξιωματικών «Αλέξανδρος Υψηλάντης», η Επιτροπή Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων και λίγοι πατριώτες, πολίτες – οπλίτες. Λυπήθηκα αφάνταστα! Πόσο λίγο τιμάται σήμερα ο ηρωϊσμός! Ο Κουκκίδης λοιπόν είχε φιλότιμο. Αρνήθηκε να παραδώσει την σημαία την Ελληνική. Σήμερα όμως η άνευ όρων παράδοση στους σύγχρονους γερμανούς κατακτητές τής πατρίδος μας δεν κάνει τους «γιαβόλ μεν» ελλαδίτες πολιτικούς να ερυθριούν, έστω και λίγο. Πολλώ δε μάλλον να έχουν συναίσθηση ελλείψεως τιμής, συναίσθηση ατιμίας και άλλων σχετικών χαρακτηριστικών.

ΟΡΩΝΤΕΣ ΚΑΠΝΟΝ ΑΝΑΘΡΩΣΚΟΝΤΑ (Φον βουλευτάκηδες, φον μνημονιάκηδες και φον εθνοσωτηράκηδες στην υπηρεσία των κατακτητών)

ΟΡΩΝΤΕΣ ΚΑΠΝΟΝ ΑΝΑΘΡΩΣΚΟΝΤΑ (Φον βουλευτάκηδες, φον μνημονιάκηδες και φον εθνοσωτηράκηδες στην υπηρεσία των κατακτητών) Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Η ιδέα του συγκεκριμένου άρθρου μου ήλθε ακούγοντας τον λόγο τού πρωθυπουργού, με τον οποίο έκλεισε το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Μέσα σε άλλα μίλησε και για την ελληνική σημαία και είπε ότι άλλοι την θεωρούν απλώς ένα πανί, ενώ εκείνος την θεωρεί σύμβολο του Έθνους. Μας κοροϊδεύει δηλαδή φανερά υπολογίζοντας στην «κοντή μνήμη» του ελληνικού λαού. Ξεχνά, δηλαδή, ή σκοπίμως παραβλέπει ότι ένας εξ αυτών που είχαν χαρακτηρίσει "πανί" την ελληνική σημαία καθώς και ότι "είναι αναφαίρετο δικαίωμα όποιου θέλει να την καίει" ήταν ένα βασικό στέλεχος της παράταξής του, προσφάτως υπουργοποιηθέν από αυτόν. Ομιλώ βεβαίως για τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη. Για ποιο έθνος μας ομιλεί λοιπόν ο κ. πρωθυπουργός. Γι’ αυτό που έχει βάλει ήδη την υπογραφή του να χαθεί; Ξεχνά ότι το δημογραφικό πρόβλημα της πατρίδος μας έχει επιδεινωθεί με δικές του αποφάσεις και υπογραφές; Ξεχνά ότι η φορολόγηση των πολυτέκνων, η αδυναμία δημιουργίας νέων οικογενειών, η φυγή των νέων στο εξωτερικό, η αδυναμία των ήδη υφισταμένων οικογενειών να σιτίσουν τα παιδιά τους, η παράδοση πολλών παιδιών στα χωριά ΣΟΣ, οι αυτοκτονίες νέων ανθρώπων κ.λπ., παράγοντες δηλαδή που οδηγούν σε συρρίκνωση και σταδιακή εξαφάνιση του Ελληνικού Έθνους, φέρουν την δική του συνηγορία; Από ποιον λοιπόν ζητά να σεβασθή την κυβέρνησή του, όταν ο ίδιος διασώζει έναν βασικό υπεύθυνο της απόκρυψης της λίστας Λαγκάρντ και όταν δεν καταγγέλλει το υπό της Ευρώπης και του ΔΝΤ παραδεχθέν, ότι δηλαδή οι αποφάσεις τους για τα μέτρα, που θα οδηγούσαν σε λύση του ελληνικού οικονομικού προβλήματος ήσαν τελείως λανθασμένες; Δεν μπορεί λοιπόν να πείσει κανέναν πλέον ο πρωθυπουργός. "Γιαβόλμεν", δηλαδή σύγχρονοι γερμανογενίτσαροι υπάρχουν πολλοί, σύγχρονοι φον Δημητράκηδες, έτοιμοι να ακολουθήσουν κατά γράμμα τις εντολές των δυναστών κατακτητών. Την απάντηση όμως στον πρωθυπουργό, σε όλους τους συν αυτώ πρασινομπλέ "φον βουλευτάκηδες" και "φον υπουργάκηδες" καθώς και σε όλους τους χειροκροτητές τού συνεδρίου την δίνει ο Ίων Δραγούμης, μέσα από τα λόγια του Αλέξη, του ήρωα του έργου του "Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα". Ο Αλέξης, γράφει ο Δραγούμης, πήρε την πένα και έγραψε σ’ εκείνον που ήταν φίλος του κάποτε αλλά στην συνέχεια μη μπορώντας και μη αντέχοντας να είναι ελεύθερος προσεχώρησε στους οπαδούς της τότε οσφυοκαμπτικής "άψογης στάσης"! Γράφει, λοιπόν, ο Αλέξης: «Το γράμμα σου φίλε λέγει: "Μη κουνηθής, μη ξεστομίσης λέξη, μη γεννήσης ζήτημα γιατί βάζεις σε μπελά την κυβέρνηση την Ελληνική". Αϊ, και ποιόν τον μέλει για την κυβέρνηση την Ελληνική; Ποιος μπορεί να ενδιαφέρεται γι’ αυτήν; Τι με νοιάζει αν κινδυνεύη να πέση η Κυβέρνηση, ο Βασιλιάς, οι Βουλευτές, οι Υ¬πουργοί και να ποδοπατηθή το Σύνταγμα και η καθο¬λική ψηφοφορία και να μείνη στους δρόμους ο τμημα-τάρχης, ο ψηφοφόρος, ο νομομηχανικός, - αφού ξεχνούν το Έθνος; Τι αντιπροσωπεύει η Ελληνική κυ¬βέρνηση; Βέβαια όχι το Έθνος. Αν το αντιπροσώπευε, έπρεπε να είχαμε προ πολλού απελπισθή. Οι Έλληνες κοντεύουν να πιστέψουν πως το Ελληνικό το κράτος είνε πραγματικότητα. Κι εγώ αρνούμαι την πραγματι¬κότητα αυτή. Οι Έλληνες παν να πιστέψουν πως η αλήθεια είνε το κράτος και το κράτος η αλήθεια. Και όμως μπορεί η ελληνική αλήθεια να είνε κάθε άλλο παρά το κράτος, να είνε κάτι που να μη το βλέπουν οι πολλοί και όμως να υπάρχη. Ακόμα κι αν τουρκέψη πάλι το κράτος, η ελληνική αλήθεια πάν¬τα θα υπάρχη – η Γη και η Ιστορία του Έθνους. Σ’ όποιαν άκρη γης Ελληνικής και αν βρεθώ πάντα θα πασχίζω να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντα¬νεύω τους Έλληνες που είνε κει... Ξυπνώ κάθε ύπνο, κεντρίζω κάθε αποκοίμισμα, ανάβω φωτιές, ξετινάζω χορδές και τίποτε δεν ψηφώ, γιατί είμαι ξυπνητήρι. Πα¬ράξενα ως τόσο με φαίνονται μερικά πράγματα. Πριν γύρευα φίλους• τώρα γυρεύω συνεργάτες και συνεργάτες δεν βρίσκω. Γιατί βλέπω άλλα φώτα εγώ και άλλα βλέ¬πουν οι πολλοί; Δεν είνε εύκολο να φωτίσω το Έθνος μου. Γιατί είμαι μόνος, κατάμονος. Μα, όταν ένας του Γέ¬νους δεν φοβάται, πώς μπορεί να φοβάται το Γένος; Όταν το Γένος φοβάται, πώς ένας του Γένους δεν φοβάται; Εγώ να φοβηθώ δεν μπορώ, πώς να κάμω το Έθνος μου ατρόμητο; Όταν ένας του Γένους δεν θέλει να χαθή το Γένος, πώς μπορεί το Γένος να χαθή; Αφού εγώ δεν το θέλω, πώς μπορεί να χαθή το Έθνος μου; Αυτά έγραψε ό Αλέξης και η ψυχή του ήταν όλη μέσα στα λόγια του. Για να συλλογισθή καλύτερα έκλεισε μια στιγμή τα μάτια του και τότε του φάνηκε σαν ν’ άκουσε μια φωνή σκληρή αλλά φιλική, που έλεγε ήσυχα και χτυπητά, σχεδόν συλλαβιστά. "Φθάνει να είσαι όσο πρέπει δυνατός..."». Τα λόγια αυτά του Δραγούμη, διά του Αλέξη (συμβολικό όνομα για την Μακεδονία μας, χαρακτηρίζον τον ίδιο) είναι τα λόγια του κάθε συνειδητοποιημένου Έλληνα, που θέλει να ξυπνήσει τους συμπατριώτες του, που πιστεύουν σε κόμματα και κυβερνήσεις και όχι στο Έθνος! Οι αντιστοιχίες είναι εκπληκτικές. Και τότε υπήρχαν κάποιοι φοβισμένοι Έλληνες, όπως και σήμερα! Και τότε υπήρχαν κάποιοι αδιάφοροι Έλληνες, όπως και σήμερα. Και τότε υπήρχαν οσφυοκάμπτες, όπως και σήμερα! Κι όμως ... Ένας Δραγούμης, ένας Παύλος Μελάς, ένας Γερμανός Καραβαγγέλης και κάποιοι άλλοι έκαναν την διαφορά. «Για Έθνος δεν ομιλεί κανένας σήμερα, κοντεύουν να πιστέψουν πως το Ελληνικό κράτος είναι πραγματικότητα», λέει ο Αλέξης. Σαν να αναφέρεται σε γεγονότα σημερινά και όχι σε γεγονότα που έγιναν έναν αιώνα πριν. Και σήμερα κάποιοι νομίζουν ότι το ελληνικό κράτος είναι πραγματικότητα. Αλλά η ίδια η πραγματικότητα διαψεύδει. Κράτος, σημαίνει δύναμη, εξουσία, κυριαρχία. Πού είναι όμως αυτή; Την έχουμε εκχωρήσει στους Γερμανούς. Αυτοί διατάσσουν, οι ελλαδίτες εκτελούν. Δεν μπορούν και δεν τολμούν να φέρουν αντίρρηση σε κάτι. Ψηφίζουν, τύποις νομιμοφανώς, στην ουσία όμως παρανόμως, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου το ξεπούλημα της Ελλάδος μας, την συρρίκνωση τού Ελληνισμού, την διαγραφή τού μέλλοντοςτου Έθνους. Όμως η Νέμεσις θα έλθει κάποια στιγμή! Σε κάποια απρόβλεπτη ιστορικά φάση. Με μια Ελληνική Εξουσία, που θα ψηφίσει και θα εφαρμόσει έναν νόμο, ο οποίος θα προβλέπει αναδρομική άρση παραγραφής αδικημάτων, με τιμωρία των ενόχων και δήμευση των περιουσιών τους. Όσο, όμως, αυτό δεν συμβαίνει, όσο η κοροϊδία αλλά και η αδικία κατά τού ελληνικού λαού συνεχίζεται, αυτός θα μοιάζει με μία χύτρα ταχύτητος χωρίς βαλβίδα διαφυγής. Κι όταν εκραγεί οι πολιτικές εθνικές δυνάμεις που θα κυριαρχήσουν δεν θα μπορούν να συγκρατηθούν. Τότε θέλω να σας δω «μνημονιακές εθνοσώτειρες δυνάμεις»! "Φον μνημονιάκηδες", "φον βουλευτάκηδες" και "φον τάχα εθνοσωτηράκηδες"!

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ (Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται με ρεπούσειες απόψεις)

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ (Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται με ρεπούσειες απόψεις) Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Προσωπικά, ως άνθρωπος, δεν έχω τίποτα με τους γειτονικούς λαούς και δεν πρόκειται να πειράξω κανένα τους αν δεν με πειράξουν. Ως Έλληνας, όμως, έχω πολλές ενστάσεις απέναντί τους, κυρίως ως προς τον τρόπο, με τον οποίο χειρίζονται την ιστορία. Θέλω να πω πως αν ήσαν δίκαιοι με τα όσα συνέβησαν στο παρελθόν δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να συνεννοηθώ για πολλά πράγματα. Όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η διαφορά πολιτισμού μεταξύ των διαφόρων λαών φαίνεται με την πρώτη ματιά. Στην γειτονική Ιταλία, για παράδειγμα, έχουν απολύτως σεβασθεί την ελληνική ιστορία. Έχουν διατηρήσει τους αρχαίους ναούς, τα μνημεία, και τα ονόματα των αρχαίων ελληνικών πόλεων και κυρίως αναγνωρίζουν την προέλευσή τους και την πολιτιστική προσφορά τής Ελλάδος στον πολιτισμό τους. Οι ξεναγοί λένε στους περιηγητές ότι η Νάπολη (Νεάπολη), η Κούμα (Κύμη), το Paestum (Ποσειδωνία) κ.λπ. είναι ελληνικές πόλεις, οι οποίες ανέπτυξαν έναν πολιτισμό, που τροφοδότησε τον ρωμαϊκό, δημιουργώντας τον λεγόμενο ελληνορωμαϊκό δυτικό πολιτισμό. Οι λαοί τής Μέσης Ανατολής αναγνωρίζουν τον Μέγα Αλέξανδρο ως τον μεγάλο εκπολιτιστή στρατηλάτη από την Μακεδονία, την ελληνική περιοχή, που τους έδωσε πολιτισμό και υπερηφάνεια! Τι συμβαίνει όμως με τους τούρκους, τους σκοπιανούς, τους αλβανούς και τους βουλγάρους; Όλοι αυτοί οι γείτονες έχουν οικειοποιηθεί την ελληνική ιστορία, την έχουν διαστρεβλώσει και την έχουν προσαρμόσει στα μέτρα τους. Οι τούρκοι θεωρούν πως το ότι εμφανίσθηκαν στην Μικρασία μετά την μάχη τού Μάτζικερτ, το 1071 μ.Χ., δεν ισχύει και ισχυρίζονται πως ευρίσκονται στην περιοχή από την εποχή ... του Ομήρου! Μάλιστα ο Μουσταφά Κεμάλ, όταν ίδρυσε το νεοτουρκικό κράτος, έβαλε έναν τουρκοκρητικό, ο οποίος είχε έλθει στην τουρκία με την ανταλλαγή τών πληθυσμών, να μεταφράσει την Ιλιάδα στα τουρκικά, προλόγισε δε ο ίδιος την έκδοση, γράφοντας πως ο Ομέρ, δηλαδή ο ...Όμηρος, ήταν ήταν ο πρώτος ... τούρκος ποιητής και η Ιλιάδα το παλαιότερο ... τουρκικό έπος! Σαν να μην έφθανε αυτό, όλες τις ελληνικές πόλεις τής αρχαιότητος στην Μικρασία, τις θεωρούν δικά τους δημιουργήματα. Μίλητος, Πέργαμος, Έφεσος, Φώκαια, Αλικαρνασσός, σε τουρκική παραλλαγή. Η Αλικαρνασσός μάλιστα, η πατρίς του Ηροδότου, ονομάσθηκε, λόγω του ιπποδρομίου, "μποντρούμ". Έτσι φθάσαμε στο σημείο, ο πατήρ τής Ιστορίας "Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς" να καταντήσει "Ηρόδοτος ο ... Μποντρουμεύς"! Οι τούρκοι ξεναγοί λένε στους περιηγητές την νεοοθωμανική – τουρκική εκδοχή της ιστορίας τους. Αγνοούν προκλητικά ότι οι επιγραφές, που ευρίσκονται μέσα στους αρχαιολογικούς χώρους, είναι γραμμένες στα ελληνικά! Αφηγούνται ψεύτικα ιστορικά γεγονότα. Αλλά έτσι είναι. Για μία χώρα που στην θέση της ιστορίας έχει "ποινικό μητρώο", δεν υπάρχει χώρος για την επιστήμη. Ειδικά αν έχει συμμάχους στην Ελλάδα "ανιστόρητους ιστορικούς", που στην θέση των "επιστημονικών", υποτίθεται, "περγαμηνών τους" έχουν υπαγορευόμενες συμβατικές νεοταξικές θεωρίες. Μία τέτοια είναι η καθηγήτρια γαλλικών, Μ. Ρεπούση, η οποία "ως διά μαγείας", διότι "ως εκ θαύματος" αποκλείεται, ευρέθη να θεωρείται "ειδική (τουρκολάγνος) ιστορικός" και να γράφει "περί συνωστισμού στην παραλία της Σμύρνης των σφαγιασθέντων Μικρασιατών" και "περί αμφισβητήσεως της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Μα, πώς μπορεί να θεωρηθεί να θεωρηθεί επιστήμων ιστορικός μία αγνοούσα τα αρχεία τής γενοκτονίας των Ποντίων (14 τόμοι) του σπουδαίου πανεπιστημιακού δασκάλου Κώστα Φωτιάδη; Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει την Νέα Τάξη. Η Ιστορία πλέον υπαγορεύεται από την πολιτική. Δεν γράφεται με το αίμα και τον ηρωϊσμό των Ελλήνων. Η σύμβαση Γιώργου Παπανδρέου – Ισμαήλ Τζεμ (ΦΕΚ 142, 27 Ιουνίου 2001) αναφέρει σαφώς! «επιθυμώντας την ενδυνάμωση και την περαιτέρω ανάπτυξη φιλικών σχέσεων... συμφωνήθηκε συνεργασία στην παρουσίαση της ιστορίας, ... ιδιαίτερα στα σχολικά βιβλία. Με αυτόν τον στόχο θα συστήσουν μία Μικτή Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων, η οποία θα ανταλλάξει και θα μελετήσει τα σχολικά βιβλία, για να προτείνει την διόρθωση των ανακριβειών». Και, βεβαίως, η σύμβαση έγινε για να τηρηθεί μόνο από την Ελλάδα. Διότι η τουρκία, ως εθνικιστικό κράτος, ενδιαφέρεται να διατηρήσει την συνοχή τού λαού της, ακόμη και με ψέματα. Ακόμη και διαστρεβλώνοντας την δική μας ιστορική αλήθεια. Ακόμα και προσπαθώντας να μας υπονομεύσει εκ των έσω! Το ίδιο γίνεται και με τους αλβανούς. Δεν αναγνωρίζουν την ελληνική παρουσία στην περιοχή, τις ελληνικές πόλεις, τον ελληνικό πολιτισμό. Αντιθέτως διεκδικούν την Ήπειρό μας, έχοντας ήδη οικειοποιηθεί το βόρειο αυτόνομο τμήμα της παρανόμως! Οι σκοπιανοί κάνουν το ίδιο. Οικειοποιούνται την ελληνική ιστορία, τον Έλληνα Μέγα Αλέξανδρο, τον Φίλιππο, τον Σταγειρίτη Αριστοτέλη. Για νεοταξικούς πολιτικούς λόγους, μέσω Σόρος, Αμερικανών και των εδώ φερέφωνων τους, διεκδικούν, αφού πρώτα φρόντισαν να αποβλακώσουν, έπειτα να αλλοιώσουν και στο τέλος να εξαθλιώσουν τους Έλληνες! Οι βούλγαροι κάνουν το ίδιο. Τις ελληνικές πόλεις τις θεωρούν δικές τους. Θέλουν ακόμα και την ελληνικώτατη Καβάλα! Πώς, λοιπόν, να εμπιστευθείς γείτονες και να έχεις καλή γειτονία μαζί τους, αν δεν σε σέβονται, δεν σέβονται την ιστορία σου, την προσφορά σου, τον πολιτισμό σου. Αλλά και πώς να σε σεβασθούν, όταν βλέπεις τον "Σουλεϊμάν" σε δική τους εκδοχή, όταν οι κυβερνήσεις σου στηρίζουν την ευρωπαϊκή προοπτική των γειτόνων, την ώρα που εκείνοι δεν αναγνωρίζουν καμμία ελληνική θέση ή όταν ψηφίζεις ως εκπροσώπους στο κοινοβούλιό σου τα φερέφωνά τους! Εγώ λοιπόν δεν ευρίσκομαι σε αυτό το μήκος κύματος. Ο αείμνηστος παππούς μου Νικόλαος Αντωνάκος είχε πολεμήσει στους βαλκανικούς πολέμους και στις δύο εκστρατείες:Εναντίον της Τουρκίας (πολέμησε στις μάχες Σαρανταπόρου, Γιαννιτσών) και εναντίον της Βουλγαρίας (συμμετείχε στις ένδοξες μάχες Κιλκίς, Λαχανά, Μπέλλες, Κρέσνας, Τζουμαγιάς). Μου έλεγε από τότε που ήμουν μικρός:» Ο τούρκος κι ο βούλγαρος φίλος δεν πιάνεται. Μη τους έχεις εμπιστοσύνη». Όταν πήρα το πτυχίο τού Ιστορικού από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, πιστοποίησα και επιστημονικώς την θέση τού παππού μου. Μου έλεγε επίσης να προσέχω τους προδότες. Αργότερα διάβασα στον εθνικό ποιητή ότι "έφθασαν ντυμένοι φίλοι πολλές φορές οι εχθροί μου"! Πριν πολλά χρόνια είχα πάει στην Βασιλεύουσα. Μια ουρά περιηγητών περίμενε στο μεγάλο τζαμί. Ζήτησαν να βγάλουμε τα υποδήματά μας. Προηγουμένως την Αγά Σοφία την είχαν μετατρέψει σε "άλλο χώρο". Ζητούσαν σεβασμό για ό,τι οι ίδιοι δεν σέβονταν. Είπα στους υπολοίπους πως εγώ δεν βγάζω τα υποδήματά μου, όταν πηγαίνω στον Παρθενώνα, και θα τα βγάλω εδώ; Κι έφυγα. Ορκίσθηκα να ξαναπάω στην Βασιλεύουσα με άλλες συνθήκες και όταν η Πόλη αλλάξει φυσιογνωμία. Όταν αναγνωρισθεί η ελληνική της φυσιογνωμία. Αλλιώς προτιμώ να μένω με τις αναμνήσεις και τις ιστορικές γνώσεις μου, που μου δίνουν δύναμη να μη ξεχνώ την ένδοξη ιστορία τής πατρίδος

ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΑΣΗΜΗ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΚΙ ΑΠΟ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΗΛΙΟΥΣ

ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΑΣΗΜΗ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΚΙ ΑΠΟ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΗΛΙΟΥΣ Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Είναι πραγματικά καταπληκτικό το πόσο θεϊκός τόπος είναι η πατρίδα μας, η Ελλάδα. Εκπληκτικό κλίμα, θάλασσα, αρχαιολογικοί χώροι, μουσεία, ιστορία, πολιτισμός. Παράγοντες, τους οποίους θα έπρεπε να αξιοποιήσει πολύ περισσότερο. Όμως σήμερα, με τον προπληρωμένο τουρισμό, οι αλυσίδες ξενοδοχείων δίνουν κυρίως ήλιο, μπάνια, και διασκέδαση στους τουρίστες με τα βραχιολάκια, όπου όλες οι υπηρεσίες παρέχονται μέσα σε αυτές. Έτσι όμως χάνεται ο τουρισμός που στηρίζεται στην αγάπη προς την ελληνική φύση και την εξερεύνηση των μνημείων. Είναι πραγματικά εκπληκτικό από τι θα μπορούσε να διαφημισθεί η Ελλάδα με την κατάλληλη προβολή στο εξωτερικό. Θα σας πω λοιπόν αμέσως έναν τρόπο, για τον οποίο την αφορμή μου την έδωσε ένα βιβλίο, με τον τίτλο «Κάποτε στην Ωραία Ελένη – Η ιστορία ενός ξενοδοχείου» (Εκδόσεις Ευρώτας) και συγγραφέα τον σημερινό ιδιοκτήτη του στις Μυκήνες, Αχιλλέα Ντάση. Με το πρώτο άκουσμα «Κάποτε στην Ωραία Ελένη», ο αναγνώστης δεν μπορεί να καταλάβει περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Κι όμως, αυτό το βιβλίο είναι ένα καταπληκτικό σύγγραμμα - λεύκωμα, το οποίο περιλαμβάνει την ιστορία ενός από τα πλέον γνωστά ξενοδοχεία, όχι βεβαίως στην Ελλάδα αλλά στον κόσμο. Δεν πρόκειται για το Χίλτον, ούτε για το Κάραβελ, ούτε για το Ιντερκοντινένταλ αλλά για ένα μικρό ξενοδοχείο στις ιστορικές «πολύχρυσες Μυκήνες» με το χαρακτηριστικό όνομα «Ωραία Ελένη». Η ιστορία αυτού του ξενοδοχείου ξεκινά από τον σπουδαίο Ερρίκο Σλήμαν, τον άνθρωπο, που απέδειξε ότι ο Όμηρος δεν αφηγείτο ένα παραμύθι αλλά μία αληθινή ιστορία. Ο Σλήμαν με πίστη σε ό,τι διάβαζε στον Όμηρο, έσκαψε και βρήκε την Τροία και στην συνέχεια βρήκε τις Μυκήνες, το παλάτι των Ατρειδών, τον θολωτό τάφο του Αγαμέμνονος και πλείστα άλλα ευρήματα. Σε ένα άρθρο του Αμερικανού δημοσιογράφου Sloane Elliott στο περιοδικό «The Athenian», που δημοσιεύθηκε το Νοέμβριο του 1976 γραφονται μεταξύ άλλων: "Ο Χριστόπουλος, ένας από τους πρώτους εργάτες του Σλήμαν, συμφώνησε να του εκμισθώσει τα δωμάτια του σπιτιού του, ενώ αυτός και η οικογένειά του αποσύρθηκαν σε ένα από τα τρία σπιτάκια πίσω από το κτήριο. Τα δύο εμπρός δωμάτια του ορόφου κατοχυρώθηκαν από τον Σλήμαν, και από τότε ήταν θέμα γοήτρου για οποίον επισκέπτη και ιδιαίτερα αρχαιολόγο να μένει σε αυτά. Ο Σλήμαν έδωσε το όνομα στο μικρό πανδοχείο. Επίσης, ο Σλήμαν εισηγήθηκε την επιγραφή η οποία υπάρχει ακόμη στην κύρια είσοδο: ΧΑΙΡΕ ΞΕΙΝΕ ΠΑΡ’ ΑΜΜΙ ΦΙΛΗΣΕΑΙ (Οδύσσεια, α, 123), δηλαδή «Καλώς ήλθες ξένε πλησίον μας θα φιλοξενηθής». Είναι τα λόγια, με τα οποία ο Τηλέμαχος χαιρέτησε την μεταμφιεσμένη Παλλάδα Αθηνά κατά την άφιξή της στην Ιθάκη, στην αρχή τής Οδυσσείας. Η «Ωραία Ελένη» ήταν νοικιασμένη από τον Σλήμαν στην διάρκεια των τελευταίων πέντε μηνών του 1876, όταν ανεκάλυψε τον πλούτο στους λακκοειδείς τάφους. Ο πρώτος τουρίστας που εόρτασε στις ανασκαφές ήταν ο Αυτοκράτορας της Βραζιλίας Ντομ Πέντρο ΙΙ, την επίσκεψη του οποίου ο Σλήμαν αναφέρει στην λαμπρή περιγραφή «Μυκήνες», που εξέδωσε το 1878. Το καταπληκτικό σε αυτή την έκδοση είναι η καταγραφή των εντυπώσεων των επισκεπτών, στους οποίους περιλαμβάνονται πρόεδροι Δημοκρατιών (όπως ο πρώτος εκλεγμένος Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Theodor Heuss) πρωθυπουργοί, καθηγητές πανεπιστημίων διεθνούς φήμης, ηθοποιοί (όπως ο Σερ Άλεκ Γκίνες), σπουδαίοι ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφοι, καλλιτέχνες, διπλωμάτες, αρχαιολόγοι, επιστήμονες και πολλοί άλλοι σημαντικοί πνευματικοί άνθρωποι διεθνούς φήμης. Άραγε, πόσοι άνθρωποι ονειρεύονταν και ονειρεύονται μία επίσκεψη την σημαντικώτερη προϊστορική πόλη της Ελλάδος; Ξεφυλίζοντας τα άλμπουμ της «Ωραίας Ελένης», από το τέλος 19ου και αρχές του 20ου αιώνα, καταλαβαίνει κανείς ότι ο Όμηρος είναι ο πιο πολυδιαβασμένος ποιητής του πλανήτη. Και ποιοι δεν έχουν παρελάσει από τις σελίδες των βιβλίων εντυπώσεων του ξενοδοχείου. Από ένα μικρό γκρουπ από Ινδούς καθηγητές και φοιτητές του πανεπιστημίου της Λαχώρης του Πακιστάν. που ήλθαν να ιδούν τις Μυκήνες το 1938, διότι ίσως αισθάνονταν και συγγενείς ύστερα από την έλευση εκεί του μεγάλου Μακεδόνα στρατηγού, μέχρι Ιάπωνες καθηγητές των αυτοκρατορικών πανεπιστημίων Κιότο, και Τόκυο, Hamada, και Ishikawa αντίστοιχα, που γράφουν για την Ελλάδα στην γλώσσα τους, με ημερομηνία 20-6-1915. Τον Ιούνιο του 1924, έρχεται ο Άγγλος αρχηγός τού βρεττανικού στόλου της Μεσογείου, sir Osmond Brook. Επίσης, από 31/10 - 3/11/1938, έμεινε στην «Ωραία Ελένη» ο R.M.P. (Colonel), ο οποίος έσκαψε τους βασιλικούς τάφους των Φαραώ στο Κάϊρο και μας μεταφέρει τον Όμηρο γράφοντας, «Χρη ξείνον παρέοντα φιλείν εθέλοντα δε πέμπειν». Σημειωτέον ότι οι ιδιόχειρες εντυπώσεις των περισσοτέρων είναι γραμμένες στα αρχαία ελληνικά. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ήλθε στην «Ωραία Ελένη» ο κατακτητής τού Εβερεστ, ο Νεοζηλανδός Sir Edmund Hillary, που την εποχή εκείνη θύμιζε ήρωα των ηρώων. Το να ταξιδεύει κανείς στο τέλος του 19ου έως και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνος έπρεπε πρώτον να ήταν εύπορος και δεύτερον, να ήξερε που θα πάει και προφανώς να είχε γνώσεις. Βλέπεις ανθρώπους να έχουν έλθει δύο και τρεις φορές δεν αναφέρομαι μόνο σε αρχαιολόγους- στις Μυκήνες τα χρόνια εκείνα. Αυτό καταδεικνύει το πάθος των ανθρώπων αυτών, να επισκέπτονται τον γνωστό γι’ αυτούς και άγνωστο για άλλους, αρχαίο Ελληνικό κόσμο, ταξιδεύοντας μήνες με τα πλοία και εβδομάδες με τα τραίνα. Είναι ένα ρομαντικό κομμάτι τού τότε Ελληνικού τουρισμού. Προσωπικά, αισθάνθηκα μεγάλη υπερηφάνεια ως Έλλην για όλους αυτούς τους σπουδαίους πνευματικούς ανθρώπους που ήλθαν από όλο τον κόσμο να αντικρύσουν το φως του Ομήρου, στο μέρος που το ανέδειξε ο Σλήμαν. Αυτά τα άγνωστα μέρη είναι οι μικροί ήλιοι που πρέπει να αναδείξει ο ελληνικός τουρισμός. Μαζί με τις Μυκήνες και την «Ωραία Ελένη», το ξενοδοχείο του Σλήμαν, και τις προσωπικότητες που το επισκέφθηκαν και οι οποίοι ανέδειξαν και θα αναδεικνύουν ες αεί την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο και που πρέπει κάποτε κι εμείς να γνωρίσουμε.

ΟΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ

ΟΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Δεν είναι λίγοι αυτοί, οι οποίοι διαπιστώνουν ότι σήμερα, στην δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνος, η Ελλάδα είναι μια χώρα με ανύπαρκτη παιδεία. Κι όταν λέω ανύπαρκτη εννοώ «όχι τύποις αλλά ουσία». Το σύνολο σχεδόν του πνευματικού, επιστημονικού και πολιτικού κόσμου αλλά και του απλού λαού, καθημερινά γίνεται μάρτυρας αυτής της πραγματικότητος. Κανείς όμως από αυτούς δεν κάθεται να αναρωτηθεί πώς η Ελλάδα, ενώ πριν λίγες δεκαετίες είχε πολλά ανώτατα πνευματικά ιδρύματα στις πρώτες δεκάδες των καλλίτερων πανεπιστημίων της οικουμένης, σήμερα διά της βίας διαθέτει ένα στην πεντακοσιοστή περίπου θέση και κάτω από πανεπιστήμια χωρών τριτοκοσμικών. Ούτε εξέτασαν πώς τα παιδιά δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων, με τις ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αγνοούν τα σημαντικώτερα γεγονότα τής ελληνικής ιστορίας, τους κυριώτερους εκπροσώπους τού πνεύματος και της τέχνης και τα μόνα πρόσωπα, που ίσως γνωρίζουν είναι τα ποδοσφαιρικής και καλαθοσφαιρικής προελεύσεως καθώς και τα τραγουδιστικής, ενδυματολογικής ή τηλεοπτικής εκπροσωπήσεως. Δυστυχώς αυτή είναι η παιδεία μας και κάποιοι φταίνε γι’ αυτό. Ο σπουδαίος γερμανός φιλόλογος Βέρνερ Γαίγκερ έγραψε ένα τρίτομο έργο αναφοράς για την παιδεία. Όταν θέλησε να του προσδώσει έναν τίτλο σχετικό με το θέμα του, διεπίστωσε ότι καμμία λέξη δεν μπορούσε να αποδώσει αυτό, το οποίο ήθελε. Έτσι απεφάσισε να δώσει ως τίτλο την ίδια την λέξη «ΠΑΙΔΕΙΑ» με λατινικούς χαρακτήρες (PAIDEIA), τονίζοντας ότι ήταν η μόνη λέξη, η οποία απέδιδε το νόημα των όσων έγραψε, διότι «Παιδεία είναι η μόρφωση τού Έλληνος Ανθρώπου». Αυτή λοιπόν η ελληνική ανθρωπιστική παιδεία κατεστράφη. Μεθοδικά, με σχέδιο. Πρώτα κατεστράφη ο σύνδεσμος με την αρχαιότητα. Η μία και διαχρονική ελληνική γλώσσα. Καθημερινώς εχάνοντο δεκάδες λέξεις, οι οποίες ήσαν ίδιες κι απαράλλαχτες επί χιλιάδες χρόνια και αντεκαθίσταντο με άλλες, διαφόρων προελεύσεων. Ο μακαρίτης Γεώργιος Ράλλης σε συνεννόηση με τον πολέμιο της αρχαίας ελληνικής Εμμανουήλ Κριαρά συνεμάχησαν και κατήργησαν την διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο. Δεν το μετάνοιωσαν ποτέ ούτε ποτέ συνειδητοποίησαν τι έκαναν, όπως μαρτυρούν οι επιστολές τού πρώτου προς τον δεύτερο. Για χρόνια, όμως, κυκλοφορούσε η εντύπωση ότι τά¬χα ο Ράλλης είχε μετανοήσει που το 1976 είχε απομακρύνει» τα Αρχαία από το Γυμνάσιο (βλ. άρθρο του Κριαρά στα Νέα 21/4/2006). Επρόκειτο, βεβαίως, για εντύπωση εσφαλμένη, όπως αποδεικνύουν δύο επιστολές τού Ράλλη με ημερο¬μηνίες 16/09/2005 και 5/10/2005. Και στις δύο ο Ράλλης «αποδοκιμάζει» με τρόπο σαφή και κατηγορηματικό την διδασκαλία των Αρχαίων στο Γυμνάσιο. Γράφει συγκεκριμένα στην δεύτερη: «Διά¬βασα το βιβλίο "Αρχαία Ελληνική Γλώσσα" που διδάσκεται στην Α' Γυμνασίου, το περιεχόμενο του ο¬ποίου επιβεβαιώνει πλήρως την ά¬ποψη μου, καθώς και τη δική σας, "ότι η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στο Γυμνάσιο θα έπρε¬πε να αποφευχθεί"». Έπειτα καταστρατηγήθηκε το άρθρο 16 του Συντάγματος στο οποίο υπάρχει και η παράγραφος 2, η οποία σαφώς ορίζει ότι «η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή τού Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και την διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Επειδή όμως αυτό δεν έπρεπε να γίνει, ήταν επιτακτική ανάγκη να αλλάξουν οι πνευματικοί ταγοί. Καθηγητές, οι οποίοι εξέφραζαν νεοταξικές απόψεις, αναθεωρητές της ιστορίας κατέλαβαν τις περισσότερες θέσεις στα πανεπιστήμια, το παιδαγωγικό ινστιτούτο κ.λπ. Συμβιβάσθηκαν και κάποιοι από την Ακαδημία. Στην συνέχεια ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, όταν ήταν υπουργός εξωτερικών υπέγραψε με τον τούρκο ομόλογό του Ισμαήλ Τζεμ, το ΦΕΚ 142 / 27 Ιουνίου 2001, με το οποίο (άρθρο 1 παρ. ι΄) «τα δύο κράτη θα συνεργάζονται στην παρουσίαση της ιστορίας, της γεωγραφίας, του πολιτισμού και της οικονομίας της άλλης χώρας, ιδιαίτερα στα σχολικά βιβλία. Με αυτόν τον στόχο θα συστήσουν μία Μικτή Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων, η οποία θα ανταλλάξει και θα μελετήσει τα σχολικά βιβλία, για να προτείνει την διόρθωση των ανακριβειών». Όλοι καταλαβαίνετε από το αποτέλεσμα ότι «ανακρίβειες θεωρήθηκαν οι αγώνες και το αίμα των προγόνων μας» και ενώ οι τούρκοι στα βιβλία τους έχουν γίνει πιο φανατικοί εναντίον των Ελλήνων, συνεχίζουν να αρνούνται την γενοκτονία των Ποντίων κ.λπ. "επέβαλλαν" εμμέσως το βιβλίο «του συνωστισμού στην παραλία», το οποίο αρνήθηκε να αλλάξει η τότε υπουργός Μαριέττα Γιαννάκου. Η ιστορία πλέον δεν γράφεται με το αίμα των προγόνων αλλά με τις συμφωνίες (συμβάσεις) απογόνων των εμπλεκομένων, των κατά κανόνα ... «άκαπνων». 2ονΜΕΡΟΣ Η ιστορία πλέον δεν γράφεται με το αίμα των προγόνων αλλά με τις συμφωνίες (συμβάσεις) απογόνων των εμπλεκομένων, των κατά κανόνα «άκαπνων», γι’ αυτό και η ιστορία ονομάζεται "συμβατική". Και οι μαθητές, τα παιδιά μας απομονώνονται σιγά σιγά από τις αποκομμένες πλέον ρίζες τους, χάνοντας την επαφή και την συνέχεια με το προγονικό παρελθόν. Στα βιβλία το ελληνόπουλο δεν μαθαίνει πια ιστορία. Μαθαίνει παραμύθια ως δήθεν "επιστημονικές απόψεις". Προετοιμάζεται ίσως στο να ζητήσει συγγνώμη από τους κατά καιρούς κατακτητές, τούρκους, γερμανούς κ.λπ., στους οποίους αντιστάθηκε. Οι εντολές πλέον δίνονται άνωθεν. Και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών αντί να επιβραβεύσει το εθνικό έργο κάποιων, οι οποίοι θα διδάσκουν αντίθετα από το πρόγραμμα του Π.Ι. θα τους κρίνει ανεπαρκείς και θα τους απολύει. Θυμηθείτε το. Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ναι μεν είναι κάτι που θα έπρεπε να υπάρχει εδώ και αρκετές δεκαετίες, όμως όλα τα προηγούμενα χρόνια η σκόπιμη ανυπαρξία της εξυπηρετούσε την συν-τροφική (=μαζί τα φάγαμε) προοδευτική συμμορία, ούτως ώστε αυτή να προωθεί «σφετέρους», να τους χρησιμοποιεί σε θέσεις κομματικής εξουσίας και να αποκλείει τους σωστούς και άξιους από τις σημαντικές διοικητικές θέσεις. Σήμερα, το σύστημα της παγκοσμιοποίησης το εξυπηρετεί η ύπαρξη αξιολόγησης. Μόνο που οι «άξιοι» θα κρίνονται αναλόγως της προσηλώσεώς τους στις οδηγίες του υπουργείου, του παιδαγωγικού ινστιτούτου και άλλων «ευαγών» (=εξαγνισμένων) ιδρυμάτων, τα οποία έχουν κληθεί να υλοποιήσουν το πρόγραμμα «πολυπολιτισμικότητα στην εκπαίδευση». Κάθε εθνική φωνή από πλευράς παιδαγωγών θα θεωρείται «εθνικιστική», «φασιστική», «χρυσαυγίτικη» κ.λπ. Ο εκπαιδευτικός θα καλείται σε απολογία και με συνοπτικές διαδικασίες θα απολύεται ως ακατάλληλος. Γι’ αυτό και έγινε τώρα η αξιολόγηση. Για να αποκλεισθεί στο μέλλον κάθε εθνική φωνή δασκάλου, που θα δώσει όραμα στα ελληνόπουλα. Ο φανερός στόχος της αξιολόγησης είναι σωστός. Να προάγονται οι άξιοι. Ο κρυφός στόχος είναι ανατριχιαστικός και εθνοκτόνονος. Να μην υπάρξει περίπτωση πλέον τα ελληνικά σχολεία να διαμορφώσουν εθνική συνείδηση! Κατά τα προηγούμενα χρόνια, στις δύο πρώτες βαθμίδες εκπαιδεύσεως ένας νεοταξικός συνδικαλισμός αφαίρεσε από τους εκπαιδευτικούς την παιδαγωγική τους αποστολή. Το άρθρο 16, με στόχο την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, καταστρατηγήθηκε. Εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας με σπουδές στα Σκόπια, εκπαιδευτικοί δευτεροβάθμιας με σπουδές σε χώρες τού πρώην «ανατολικού μπλοκ», με πλαστά, πολλές φορές, πτυχία αποκτηθέντα με χρηματική αντιπαροχή, ανέλαβαν την αποδόμηση. Η πλαστότης απεδείχθη προσφάτως από την έρευνα του Επιθεωρητού Δημόσιας Διοίκησης. Πολλοί από δαύτους πήραν θέσεις προϊσταμένων, διευθυντών κ.λπ. κρίνοντας κατωτέρους εκπαιδευτικούς με πραγματικά πτυχία αλλά και με εθνική συνείδηση, με βάση την κομματική και κυρίως την εθνική τους τοποθέτηση. Πώς να πάει μπροστά η παιδεία λοιπόν; Πώς να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων αυτή την δύσκολη εθνικά στιγμή; Η παγκοσμιοποίηση είναι ο μεγάλος φαινομενικά κυρίαρχος εχθρός! Τα έθνη, οι πηγές αντιστάσεως αντιμετωπίζονται ως αδύναμοι κρίκοι. Σε αυτήν την λαίλαπα όλοι εμείς που αισθανόμαστε Έλληνες κι όχι πολίτες του κόσμου, προσπαθούμε. Κάνουμε εθνικό έργο. Δεν ξέρω όμως αν γίνεται αντιληπτό. Επειδή εκείνοι ξέρουν πως το έργο μας έχει και επιχειρήματα και στοιχεία, δεν το αντιμετωπίζουν κατά πρόσωπο. Το αποσιωπούν. Ακολουθούν την μέθοδο τού «φονεύειν διά της σιωπής», όπως έλεγε ο αείμνηστος φίλος μου, καθηγητής κλασσικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, Ανδρέας Παναγόπουλος. Και όπως έγραφε ο Πίνδαρος «θνάσκει δε σιγαθέν καλόν έργον». Ο Παλαμάς δεν διδάσκεται πλέον στα σχολεία. Ούτε ο εθνεγερτικός Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. Ούτε ο Κώστας Κρυστάλλης ή ο Γεώργιος Στρατήγης. Οι ποιητές που θα πάρουν την θέση τους θα εκθειάζουν «τα άνθη τού κακού» ήγουν «τα αιδοία, με ... πανεπιστημιακή μάλιστα ασπίδα» Τι δέον, όμως, γενέσθαι; Μα αλλαγή νοοτροπίας. Τα σπίτια και οι οικογένειες να γίνουν κρυφά σχολειά. Η Εκκλησία να χρησιμοποιήσει τις χρυσές εφεδρείες της (με προσοχή, διότι πολλοί έχουν διαβρωθεί και προσχωρήσει στην παγκοσμιοποίηση). Η προσπάθειά μας να αποβλέπει στο να δημιουργήσουμε ελληνόπουλα, που δεν θα βλέπουν Σουλεϊμάν, που δεν θα ονειρεύονται να γίνουν αστέρες του «λάϊφ στάϋλ», που θα πονάνε την πατρίδα τους και θα αγωνίζονται γι’ αυτήν. Που θα κάνουν πράξη το «μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον» (Πλάτωνος «Κρίτων», 51 a, 8-9). Που δεν θα απαξιώνουν την πολιτική αλλά θα προσπαθούν συμμετέχοντας να διώξουν τους κλέφτες, τους απατεώνες, τους κομπιναδόρους από την πολιτική και να πάρουν την θέση τους με εθνικά οράματα. Αν δεν γίνουν αυτά ας μη διαμαρτύρεται κανείς για την κατάντια τής παιδείας μας. Από συμβιβασμένους, γέμισε η πατρίδα. Αγωνιστές και ελεύθερα πνεύματα χρειαζόμαστε! «

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Αναθεωρητές ιστορικοί, ο δούρειος ίππος τής παγκοσμιοποίησης

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Η βασική αρχή τής προπαγάνδας είναι να λέει κάποιος μία αλήθεια, καλυμμένη με πενήντα ψέματα. Με αυτή την αρχή, ξεκίνησαν να λένε ότι η 25η Μαρτίου ορίσθηκε με διαταγή του Όθωνα ως επίσημη ημέρα ενάρξεως της Επαναστάσεως. Αυτό είναι η αλήθεια, αλλά ταυτόχρονα και η αρχή της αμφισβητήσεως ως ψευδών άλλων σημαντικών, πλήν αληθινών γεγονότων τής Παλιγγενεσίας. Λες και έχει σημασία αν η Επανάσταση άρχισε λίγες ημέρες πριν ή μετά, στις 22, 23, 24, 26 ή 27 Μαρτίου! Το μήνυμα μόνο έχει σημασία, το οποίο έπρεπε να δοθεί. Και τούτο είναι ο συνδυασμός τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου με τον Ευαγγελισμό, το χαρμόσυνο, δηλαδή, μήνυμα τής απελευθερώσεως του Γένους. Την ημέρα της 25ης Μαρτίου, είδαμε ακόμη στον ... «ουράνιο δίαυλο», τον Σκάϊ, και μάλιστα δύο φορές, μία εκπομπή με τον τίτλο ... "ελληνικοί μύθοι". Εκεί, διάφοροι "αναθεωρητές καθηγητές", δημοσιογράφοι κ.λπ. βάλθηκαν να αποδείξουν μεταξύ άλλων ότι πολλά από τα γεγονότα, που σημάδεψαν την εθνική παλιγγενεσία ήσαν απλώς μύθοι. Μεταξύ αυτών, πρώτο τη τάξει, το "κρυφό σχολειό". Βεβαίως οι "αναθεωρητές" της ιστορίας ευρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία, εντασσόμενοι στα πλαίσια της συμφωνίας Παπανδρέου – Τζεμ, «περί αναθεωρήσεως των βιβλίων ιστορίας», η οποία με την σειρά της εντάσσεται στο υπό του Κίσσιγκερ ρηθέν καίτοι διαψευσθέν ευρύτερο σχέδιο τής παγκοσμιοποίησης, η οποία δεν θα μπορούσε να επιβληθεί, αν υπήρχαν έθνη και εθνικά κράτη, τρεφόμενα διά του ιστορικού παρελθόντος τους. Ειδικά το ελληνικό, το οποίο είχε και τις πιο βαθιές ρίζες. Ένα από τα πρώτα όπλα τού ελληνισμού, λοιπόν, το οποίο θα έπρεπε να κτυπήσουν, είναι το λεγόμενο "κρυφό σχολειό". Και τούτο, διότι ένα κρυφό σχολειό, δρώντας κάτω από την μύτη τής εξουσίας, διδάσκει, ενώνοντας τις αποκομμένες προγονικές ρίζες, την γλώσσα, την ιστορία, τον πολιτισμό. Έτσι, ακόμη και σήμερα, εποχή προσπάθειας αποκοπής αυτών των ριζών, ένα κρυφό σχολειό θα αποτελούσε τον μεγαλύτερο εχθρό τών παγκοσμίων δυναστών και των εδώ φερεφώνων τους. Ας δούμε, λοιπόν, λίγο πιο επιστημονικά, αν μπορεί να επιβιώσει ένα έθνος τετρακόσια χρόνια, χωρίς συνείδηση της υπάρξεώς του. Λένε οι αναθεωρητές ότι οι Τούρκοι δεν απαγόρευαν την μόρφωση και τα σχολεία. Εδώ αρχίζουν τα ψέματα της προπαγάνδας. Διότι αποκρύπτουν ότι οι Οθωμανοί, μετά την κατάληψη του Χάνδακα, το 1669, σταμάτησαν τις κατακτήσεις, λόγω των "μηχανορραφιών τού χαρεμιού", όπου η κάθε μία σουλτανική σύζυγος προσπαθώντας να προωθήσει τον γιό της στην θέση του σουλτάνου – χαλίφη (τίτλος που όριζε ταυτοχρόνως τον πολιτικό, στρατιωτικό, θρησκευτικό και δικαστικό ηγέτη), έπρεπε να εξολοθρεύσει τους γιους των υπολοίπων γυναικών. Έτσι αυτές προσεταιρίζοντο τους γενιτσάρους, τα επίλεκτα, δηλαδή, οθωμανικά στρατεύματα και με την υπόσχεση υψηλών θέσεων, τους χρησιμοποίησαν στα σχέδιά τους. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, οι οθωμανοί σταμάτησαν τις κατακτήσεις. Αυτό σημαίνει λιγότερους φόρους και συνεπώς λιγότερα έσοδα. Με αυτόν τον τρόπο, οι πλούσιοι Έλληνες έμποροι βρήκαν την ευκαιρία να δωροδοκήσουν τούρκους ηγεμόνες και έτσι να τους επιτραπεί να κτίσουν σχολεία στις ιδιαίτερες πατρίδες τους (Ζωσιμαία Σχολή, Καπλαναία Σχολή κ.λπ.) Αυτά, όμως, συνέβαιναν τον τελευταίο αιώνα πριν την Επανάσταση. Μέχρι τότε όμως; Το τί γινόταν φαίνεται από την εξιστόρηση του Γ. Καρά, όπου φαίνεται ότι στην σκοτεινή περίοδο τών πρώτων χρόνων μετά την άλωση το υπόδουλο Γένος φαινόταν καταδικασμένο σε απομόνωση κάτω από έναν δυνάστη πολιτιστικά κατώτερο. Όπως γράφει ο Γ. Καράς (Οι φυσικές – θετικές επιστήμες στον Ελληνικό ΙΗ΄αιώνα) «Όλα έλειψαν, όλα εξηφανίσθησαν... Πού πλέον σχολεία Ελληνικά! Πού Ακαδημίαι Επιστημονικαί!... Πού διδάσκαλοι ή εν συντόμω πού γλώσσα Ελληνική!...» Όλα έπρεπε να ακολουθούν τις υποδείξεις και τις επιθυμίες μιας αυθαίρετης εξουσίας. Για την ύπαρξη, βεβαίως, τού κρυφού σχολειού υπάρχουν πολλές πηγές, το σύντομο όμως ενός άρθρου δεν μας επιτρέπει να τις αναλύσουμε. Μπορεί όμως κάποιος να αναζητήσει αρκετές από αυτές στο υπέροχο βιβλίο τού Γ. Κεκαυμένου «Το κρυφό Σχολειό» (Εναλλακτικές Εκδόσεις – Άτροπος 11). Εμείς απλώς, σκεπτόμενοι μεγαλοφώνως, αναρωτώμεθα πώς θα διετηρείτο, η γλώσσα και η ιστορία, αν δεν υπήρχε ένα "κρυφό σχολειό"; Ένα σχολειό, το οποίο ήταν ολοζώντανο, κάτω από την μύτη τών Τούρκων και ζούσε στα υπέροχα ελληνικά, τα οποία ακούγονταν στις λειτουργίες τής Μάνας Εκκλησίας, η οποία μάθαινε στα παιδιά της την μητρική ελληνική γλώσσα, με την προσωδία, την χροιά, την γλωσσική συνέχεια. Κι όπως γράφει ο Θέμος Γκουλιώνης στο έργο του "Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη", «κι αν οι περισσότεροι δεν καταλάβαιναν πολλά, οι ήχοι έκτιζαν ανεπίγνωστα γλωσσική συνείδηση κι αυτή με την σειρά της συνείδηση εθνική». Όπως αναφέρει ο συγγραφέας, «ήταν το για όλους αόρατο αλλά πανταχού παρόν Κρυφό Σχολειό, με δασκάλους την στρατειά τών ιερέων και των ψαλτάδων και μαθητές το πιστό εκκλησίασμα. Ήταν παντού, ολοζώντανο κάτω από την μύτη των κατακτητών, που δεν το έβλεπαν, δεν το αντιλαμβάνονταν και οι ειδικοί ερευνητές το ψάχνουν μέχρι τις ημέρες μας ασταμάτητα σε διατάγματα σουλτανικά, σε νόμους και φιρμάνια, σε πράξεις συνωμοτικές, πίσω από βαριές κουρτίνες και μέσα σε βαθιές σπηλιές. Το ψάχνουν εκεί που δεν υπήρχε»! Δεν το ψάχνουν, όμως, εκεί που πραγματικά υπήρχε. Ούτε στους ανώνυμους ποιητές των Δημοτικών μας τραγουδιών, που τόνιζαν σε κάθε στιχούργημα την ιστορία μας, το παρελθόν μας, την συνέχεια τού Γένους μας, ντύνοντας τους στίχους με την μουσική της φλογέρας, δηλαδή του προγονικού μας αυλού, το ψάχνουν. Μήπως αυτοί δεν ήσαν δάσκαλοι ενός σχολειού, που, αν και φανερό, περνούσε απαρατήρητο, ήταν δηλαδή κρυφό; Όλα αυτά, λοιπόν, έθρεψαν τις ρίζες κι έτσι, όταν ήλθε η στιγμή τής Λευτεριάς, το δένδρο του Ελληνισμού έβγαλε νέα κλαδιά, νέα φύλλα και νέα άνθη. Έτσι άλλωστε έκαναν πάντα οι Έλληνες. Κορόϊδευαν τους κατακτητές κάτω από την μύτη τους! Έτσι θα κάνουν και τώρα! Παρ’ όλα τα τούρκικα σήριαλ, τα "γκρήκλις", τις "λάιφ στάιλ" εκπομπές, την παραποίηση τής ιστορίας μας, την αποσιώπηση του ελληνικού μεγαλείου. Έχουν ήδη αρχίσει να το κάνουν. Απλώς, για μία ακόμη φορά οι κατακτητές δεν το έχουν καταλάβει και θα γελοιοποιηθούν ξανά!