ΟΡΩΝΤΕΣ ΚΑΠΝΟΝ ΑΝΑΘΡΩΣΚΟΝΤΑ (Φον βουλευτάκηδες, φον μνημονιάκηδες και φον εθνοσωτηράκηδες στην υπηρεσία των κατακτητών)

ΟΡΩΝΤΕΣ ΚΑΠΝΟΝ ΑΝΑΘΡΩΣΚΟΝΤΑ (Φον βουλευτάκηδες, φον μνημονιάκηδες και φον εθνοσωτηράκηδες στην υπηρεσία των κατακτητών) Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Η ιδέα του συγκεκριμένου άρθρου μου ήλθε ακούγοντας τον λόγο τού πρωθυπουργού, με τον οποίο έκλεισε το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Μέσα σε άλλα μίλησε και για την ελληνική σημαία και είπε ότι άλλοι την θεωρούν απλώς ένα πανί, ενώ εκείνος την θεωρεί σύμβολο του Έθνους. Μας κοροϊδεύει δηλαδή φανερά υπολογίζοντας στην «κοντή μνήμη» του ελληνικού λαού. Ξεχνά, δηλαδή, ή σκοπίμως παραβλέπει ότι ένας εξ αυτών που είχαν χαρακτηρίσει "πανί" την ελληνική σημαία καθώς και ότι "είναι αναφαίρετο δικαίωμα όποιου θέλει να την καίει" ήταν ένα βασικό στέλεχος της παράταξής του, προσφάτως υπουργοποιηθέν από αυτόν. Ομιλώ βεβαίως για τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη. Για ποιο έθνος μας ομιλεί λοιπόν ο κ. πρωθυπουργός. Γι’ αυτό που έχει βάλει ήδη την υπογραφή του να χαθεί; Ξεχνά ότι το δημογραφικό πρόβλημα της πατρίδος μας έχει επιδεινωθεί με δικές του αποφάσεις και υπογραφές; Ξεχνά ότι η φορολόγηση των πολυτέκνων, η αδυναμία δημιουργίας νέων οικογενειών, η φυγή των νέων στο εξωτερικό, η αδυναμία των ήδη υφισταμένων οικογενειών να σιτίσουν τα παιδιά τους, η παράδοση πολλών παιδιών στα χωριά ΣΟΣ, οι αυτοκτονίες νέων ανθρώπων κ.λπ., παράγοντες δηλαδή που οδηγούν σε συρρίκνωση και σταδιακή εξαφάνιση του Ελληνικού Έθνους, φέρουν την δική του συνηγορία; Από ποιον λοιπόν ζητά να σεβασθή την κυβέρνησή του, όταν ο ίδιος διασώζει έναν βασικό υπεύθυνο της απόκρυψης της λίστας Λαγκάρντ και όταν δεν καταγγέλλει το υπό της Ευρώπης και του ΔΝΤ παραδεχθέν, ότι δηλαδή οι αποφάσεις τους για τα μέτρα, που θα οδηγούσαν σε λύση του ελληνικού οικονομικού προβλήματος ήσαν τελείως λανθασμένες; Δεν μπορεί λοιπόν να πείσει κανέναν πλέον ο πρωθυπουργός. "Γιαβόλμεν", δηλαδή σύγχρονοι γερμανογενίτσαροι υπάρχουν πολλοί, σύγχρονοι φον Δημητράκηδες, έτοιμοι να ακολουθήσουν κατά γράμμα τις εντολές των δυναστών κατακτητών. Την απάντηση όμως στον πρωθυπουργό, σε όλους τους συν αυτώ πρασινομπλέ "φον βουλευτάκηδες" και "φον υπουργάκηδες" καθώς και σε όλους τους χειροκροτητές τού συνεδρίου την δίνει ο Ίων Δραγούμης, μέσα από τα λόγια του Αλέξη, του ήρωα του έργου του "Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα". Ο Αλέξης, γράφει ο Δραγούμης, πήρε την πένα και έγραψε σ’ εκείνον που ήταν φίλος του κάποτε αλλά στην συνέχεια μη μπορώντας και μη αντέχοντας να είναι ελεύθερος προσεχώρησε στους οπαδούς της τότε οσφυοκαμπτικής "άψογης στάσης"! Γράφει, λοιπόν, ο Αλέξης: «Το γράμμα σου φίλε λέγει: "Μη κουνηθής, μη ξεστομίσης λέξη, μη γεννήσης ζήτημα γιατί βάζεις σε μπελά την κυβέρνηση την Ελληνική". Αϊ, και ποιόν τον μέλει για την κυβέρνηση την Ελληνική; Ποιος μπορεί να ενδιαφέρεται γι’ αυτήν; Τι με νοιάζει αν κινδυνεύη να πέση η Κυβέρνηση, ο Βασιλιάς, οι Βουλευτές, οι Υ¬πουργοί και να ποδοπατηθή το Σύνταγμα και η καθο¬λική ψηφοφορία και να μείνη στους δρόμους ο τμημα-τάρχης, ο ψηφοφόρος, ο νομομηχανικός, - αφού ξεχνούν το Έθνος; Τι αντιπροσωπεύει η Ελληνική κυ¬βέρνηση; Βέβαια όχι το Έθνος. Αν το αντιπροσώπευε, έπρεπε να είχαμε προ πολλού απελπισθή. Οι Έλληνες κοντεύουν να πιστέψουν πως το Ελληνικό το κράτος είνε πραγματικότητα. Κι εγώ αρνούμαι την πραγματι¬κότητα αυτή. Οι Έλληνες παν να πιστέψουν πως η αλήθεια είνε το κράτος και το κράτος η αλήθεια. Και όμως μπορεί η ελληνική αλήθεια να είνε κάθε άλλο παρά το κράτος, να είνε κάτι που να μη το βλέπουν οι πολλοί και όμως να υπάρχη. Ακόμα κι αν τουρκέψη πάλι το κράτος, η ελληνική αλήθεια πάν¬τα θα υπάρχη – η Γη και η Ιστορία του Έθνους. Σ’ όποιαν άκρη γης Ελληνικής και αν βρεθώ πάντα θα πασχίζω να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντα¬νεύω τους Έλληνες που είνε κει... Ξυπνώ κάθε ύπνο, κεντρίζω κάθε αποκοίμισμα, ανάβω φωτιές, ξετινάζω χορδές και τίποτε δεν ψηφώ, γιατί είμαι ξυπνητήρι. Πα¬ράξενα ως τόσο με φαίνονται μερικά πράγματα. Πριν γύρευα φίλους• τώρα γυρεύω συνεργάτες και συνεργάτες δεν βρίσκω. Γιατί βλέπω άλλα φώτα εγώ και άλλα βλέ¬πουν οι πολλοί; Δεν είνε εύκολο να φωτίσω το Έθνος μου. Γιατί είμαι μόνος, κατάμονος. Μα, όταν ένας του Γέ¬νους δεν φοβάται, πώς μπορεί να φοβάται το Γένος; Όταν το Γένος φοβάται, πώς ένας του Γένους δεν φοβάται; Εγώ να φοβηθώ δεν μπορώ, πώς να κάμω το Έθνος μου ατρόμητο; Όταν ένας του Γένους δεν θέλει να χαθή το Γένος, πώς μπορεί το Γένος να χαθή; Αφού εγώ δεν το θέλω, πώς μπορεί να χαθή το Έθνος μου; Αυτά έγραψε ό Αλέξης και η ψυχή του ήταν όλη μέσα στα λόγια του. Για να συλλογισθή καλύτερα έκλεισε μια στιγμή τα μάτια του και τότε του φάνηκε σαν ν’ άκουσε μια φωνή σκληρή αλλά φιλική, που έλεγε ήσυχα και χτυπητά, σχεδόν συλλαβιστά. "Φθάνει να είσαι όσο πρέπει δυνατός..."». Τα λόγια αυτά του Δραγούμη, διά του Αλέξη (συμβολικό όνομα για την Μακεδονία μας, χαρακτηρίζον τον ίδιο) είναι τα λόγια του κάθε συνειδητοποιημένου Έλληνα, που θέλει να ξυπνήσει τους συμπατριώτες του, που πιστεύουν σε κόμματα και κυβερνήσεις και όχι στο Έθνος! Οι αντιστοιχίες είναι εκπληκτικές. Και τότε υπήρχαν κάποιοι φοβισμένοι Έλληνες, όπως και σήμερα! Και τότε υπήρχαν κάποιοι αδιάφοροι Έλληνες, όπως και σήμερα. Και τότε υπήρχαν οσφυοκάμπτες, όπως και σήμερα! Κι όμως ... Ένας Δραγούμης, ένας Παύλος Μελάς, ένας Γερμανός Καραβαγγέλης και κάποιοι άλλοι έκαναν την διαφορά. «Για Έθνος δεν ομιλεί κανένας σήμερα, κοντεύουν να πιστέψουν πως το Ελληνικό κράτος είναι πραγματικότητα», λέει ο Αλέξης. Σαν να αναφέρεται σε γεγονότα σημερινά και όχι σε γεγονότα που έγιναν έναν αιώνα πριν. Και σήμερα κάποιοι νομίζουν ότι το ελληνικό κράτος είναι πραγματικότητα. Αλλά η ίδια η πραγματικότητα διαψεύδει. Κράτος, σημαίνει δύναμη, εξουσία, κυριαρχία. Πού είναι όμως αυτή; Την έχουμε εκχωρήσει στους Γερμανούς. Αυτοί διατάσσουν, οι ελλαδίτες εκτελούν. Δεν μπορούν και δεν τολμούν να φέρουν αντίρρηση σε κάτι. Ψηφίζουν, τύποις νομιμοφανώς, στην ουσία όμως παρανόμως, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου το ξεπούλημα της Ελλάδος μας, την συρρίκνωση τού Ελληνισμού, την διαγραφή τού μέλλοντοςτου Έθνους. Όμως η Νέμεσις θα έλθει κάποια στιγμή! Σε κάποια απρόβλεπτη ιστορικά φάση. Με μια Ελληνική Εξουσία, που θα ψηφίσει και θα εφαρμόσει έναν νόμο, ο οποίος θα προβλέπει αναδρομική άρση παραγραφής αδικημάτων, με τιμωρία των ενόχων και δήμευση των περιουσιών τους. Όσο, όμως, αυτό δεν συμβαίνει, όσο η κοροϊδία αλλά και η αδικία κατά τού ελληνικού λαού συνεχίζεται, αυτός θα μοιάζει με μία χύτρα ταχύτητος χωρίς βαλβίδα διαφυγής. Κι όταν εκραγεί οι πολιτικές εθνικές δυνάμεις που θα κυριαρχήσουν δεν θα μπορούν να συγκρατηθούν. Τότε θέλω να σας δω «μνημονιακές εθνοσώτειρες δυνάμεις»! "Φον μνημονιάκηδες", "φον βουλευτάκηδες" και "φον τάχα εθνοσωτηράκηδες"!