ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΙΔΑΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΙΔΑΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως «Προβοκάτσια», κατά τα λεξικά, είναι μία λέξη, η οποία δηλώνει την οργανωμένη υποκίνηση ενεργειών για την πρόκληση αντιποίνων. Αυτή η πρακτική είναι πολύ συνηθισμένη σε περιπτώσεις που έχουμε τεταμένη πολιτική κατάσταση με απρόβλεπτες συνέπειες. Μία τέτοια περίπτωση αντιμετωπίζουμε κατά τις ιστορικές στιγμές που ζούμε σήμερα! Ο λαός, ο οποίος έχει υποστεί μία εκτός λογικής μείωση τού εισοδήματός του, σε συνδυασμό με την άρνηση των κυβερνώντων να διαχειριστούν το πραγματικό χρέος και να τιμωρήσουν τους πραγματικούς ένοχους κλέφτες, που «έφαγαν» κυριολεκτικά τα χρήματα του ελληνικού λαού, μέσω του χρηματιστηρίου, των δομημένων ομολόγων, των εξοπλισμών, και της κομματοκρατίας, βγήκε στον δρόμο και διεκδικεί το δίκιο του. Βεβαίως, τόσα χρόνια που ήταν «βολεμένος» δεν βγήκε στον δρόμο να διαδηλώσει για τα εθνικά θέματα, για την γλώσσα, για την ιστορία, για την διαφθορά, για την αξιοκρατία, να διεκδικήσει να αξιοποιήσουμε τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, να απαιτήσει να πάψουν οι διοικήσεις ανικάνων και ουτιδανών διευθυντικών κομματόσκυλων! Είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι, ενώ η Ελλάς διαθέτει εκπληκτικά μυαλά, τα οποία διαπρέπουν σε κάθε διεθνή διαγωνισμό και αξιολόγηση, τα εξαναγκάζει λόγω ελλείψεως εργασίας, να φύγουν στο εξωτερικό, να τα εκμεταλλευθούν οι κυβερνήσεις των ξένων χωρών για λογαριασμό τους και ίδιον όφελος, να τα χάσει οριστικά η Ελλάδα, και να μείνουν σε αυτή την χώρα μόνο εργάτες των 300 € και λαθρομετανάστες. Έτσι με φθηνά εργατικά χέρια, μισθούς πείνας και χωρίς ιδία παραγωγή και ανάπτυξη, η Ελλάδα θα προσελκύσει ξένες επενδύσεις, οι οποίες θα την βοηθήσουν μετά από πενήντα χρόνια να στρώσει, αφού πρώτα θα της έχουν αφαιρέσει κάθε ικμάδα του λαού και κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή! Αυτή, λοιπόν, η οικτρή κατάσταση άρχισε ήδη να γίνεται ορατή. Ο κόσμος έχασε την εργασία του, είδε τους μισθούς του να μειώνονται δραματικά, την φορολογία να προτιμά οριζοντίως μόνο αυτούς, δηλαδή τους μικρομεσαίους, ενώ αυτούς που έκλεψαν, έφαγαν, καταχράσθηκαν τα χρήματά του τους παρακολουθεί ανήμπορος να γίνονται τιμητές, των πάντων και να μένουν στο «πολιτικό απυρόβλητο» με νομικά τερτίπια! Έτσι, αναγκάσθηκε να ξυπνήσει, να αφήσει την μακαριότητα τού καναπέ και των τουρκικών σήριαλ και να βγει στον δρόμο! Όταν όμως υπάρχει λαϊκή κινητοποίηση, είναι εύκολο να λειτουργήσει η προβοκάτσια και η προπαγάνδα προς όφελος τών κοσμοεξουσιαστών! Αυτό το είχε επισημάνει ο μεγάλος μας τραγικός ποιητής Ευριπίδης στην τραγωδία του «Ελένη»! Εκεί μας δίνει μία διαφορετική εκδοχή τού μύθου τής Ελένης, καρπό τής συγγραφικής ποιητικής μεγαλοφυΐας του! Σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, η Ελένη δεν πήγε ποτέ στην Τροία! Η Αφροδίτη δεν έδωσε στον Πάρη την πραγματική Ελένη αλλά ένα ομοίωμά της. Την πραγματική Ελένη την μετέφερε ο Ερμής με εντολή τής Ήρας στην Αίγυπτο στα ανάκτορα τού βασιλιά Πρωτέα, όπου την βρήκε κατά την επιστροφή του από την Τροία ο Μενέλαος και την έφερε πίσω στην Σπάρτη! Κατ’ επέκταση αυτή η ψεύτικη Ελένη έδωσε μία ψεύτικη αιτία τού τρωϊκού πολέμου. Η εκδοχή αυτή μάς διαφωτίζει ως προς το ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι, όπως φαίνονται. Ο νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης παίρνει, στην εποχή μας, τον μύθο αυτόν και τον συνδυάζει με έναν άλλο μύθο, τον μύθο του Τεύκρου! Ο Τεύκρος, γιος τού βασιλιά τής Σαλαμίνας Τελαμώνα και αδελφός τού Αίαντα, ήταν σπουδαίος τοξότης! Όταν, λόγω φιλοτιμίας (δηλαδή της άρνησης τής τιμής τών όπλων, που οδηγεί τον θιγόμενο σε αυτοκτονία), και στην συγκεκριμένη περίπτωση, όταν λόγω τού ότι αρνήθηκαν στον Αίαντα, τον αμέσως καλλίτερο πολεμιστή μετά τον Αχιλλέα, τα όπλα τού άριστου νεκρού, εκείνος αυτοκτονεί, ο βασιλιάς Τελαμώνας αρνείται να δεχθεί πίσω τον γιό του Τεύκρο, διότι θεωρεί ότι δεν συμπαραστάθηκε όσο έπρεπε στον αδελφό του Αίαντα και στην αδικία που τού έγινε, με αποτέλεσμα τον χαμό του! Ο Τεύκρος, πικραμένος, απογοητευμένος, παίρνει χρησμό από το μαντείο των Δελφών, όπου ο Απόλλων, διά της Πυθίας τού δίνει εντολή να πάει στην Κύπρο και να κτίσει εκεί μία πόλη, την οποία θα ονομάσει Σαλαμίνα, εις ανάμνηση της πατρίδας του! Ο ίδιος μάς πληροφορεί για τον χρησμό αυτόν: «Ες γην εναλίαν Κύπρον, ού μ’ εθέσπισεν οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν Σαλαμίνα θέμενον τής εκεί χάριν πάτρας» (Ελένη 148-151), δηλαδή, «στην Κύπρο την θαλασσοφίλητη, όπου μου όρισε να κατοικώ ο Απόλλων, δίνοντας το νησιωτικό όνομα Σαλαμίνα, εις ανάμνηση τής εκεί πατρίδας μου!» Γι’ αυτό η Σαλαμίνα της Κύπρου έχει αυτό το όνομα! Ο Τεύκρος λυπημένος παίρνει τον δρόμο τού μισεμού (δηλαδή τον δρόμο τής ξενητειάς, που, κατά μία ελληνική ετυμολογική εκδοχή, προκαλεί μίσος γιά ό,τι τον προκάλεσε) και πηγαίνει για την Κύπρο! Στο ταξίδι του αυτό περνά από την Αίγυπτο και από τα ανάκτορα τού Πρωτέα... Κι εκεί, ω του θαύματος, βλέπει την Ελένη! Ο Σεφέρης είναι παραστατικός στην περίγραφή του: «με τον βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλιά κι αυτό τ’ ανάστημα... Ίσκιοι και χαμόγελα παντού, στους ώμους, στους μηρούς, στα γόνατα· ζωντανό δέρμα και τα μάτια με τα μεγάλα βλέφαρα, ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα». Είναι λοιπόν υπερπεριγραφικός ο Σεφέρης για να δείξει ότι η πραγματική Ελένη δεν ήταν στην Τροία, αλλά ήταν εκεί, στην Αίγυπτο. «Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι. Ποτέ δεν πάτησα την ανδρειωμένη Τροία», του λέει η Ελένη. Ένα φάντασμα ήταν εκεί! (Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ΄. αλλ’είδωλον ήν», στ. 582). Δηλαδή ο αδελφός μου, αναρωτιέται ο Τεύκρος, πέθανε για ένα φάντασμα; Εγώ στερήθηκα αδελφό και πατρίδα για ένα φάντασμα; Την εποχή που ο Σεφέρης γράφει αυτό το εξαίρετο ποίημα, μόλις έχει αρχίσει ο κυπριακός αγώνας τής απελευθέρωσης τής Μεγαλονήσου Κύπρου από τον ζυγό τών Άγγλων. Κι ο Σεφέρης με την υπενθύμιση αυτού τού έργου τού Ευριπίδη δεν θέλει να αναστείλει την αγωνιστική διάθεση των Ελλήνων πατριωτών της Κύπρου μας! Απλώς, θέλει να τους επιστήσει την προσοχή ούτως ώστε τα ιδανικά τους να μη πέφτουν θύματα των διαφόρων πολεμοκαπήλων, των δυνατών της γης! Αναρωτιέται ο Τεύκρος «τί είναι θεός, τι μη θεός και τί τ’ ανάμεσό τους; (τι θεός ή μη θεός ή το μέσον;) στ. 1137», δηλαδή ποιοι είναι οι δυνατοί, ποιοι όχι και ποιο το μέτρο; Και συμβουλεύει τους αδελφούς μας κυπρίους Έλληνες να προσέξουν, μήπως κάποιοι εκμεταλλευθούν τον αγνό αγώνα τους και τους οδηγήσουν αλλού, όπως έγινε και στην περίπτωση εκείνη του τρωϊκού πολέμου! Θέλει διαχρονικά, όμως να συμβουλεύσει τους Έλληνες, ώστε να μη πουν κάποτε κι αυτοί «πως τόσος πόνος τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.» Για μιαν Ελένη ψεύτικη, λοιπόν, για μιαν άλλη βαθύτερη αιτία! Και είναι πολύ πιθανόν να γίνει κάτι τέτοιο, να νομίζουμε δηλαδή εμείς ότι πολεμάμε για τα πιστεύω μας ενώ στην πραγματικότητα να είμαστε πιόνια σε μία πολιτική και οικονομική σκακιέρα, εκπληρώνοντας και προωθώντας άθελά μας τα δικά τους σχέδια, τα σχέδια των δυνατών! Είναι εύκολο λοιπόν γι’ αυτούς που ξέρουν καλά τήν τέχνη τής προπαγάνδας, τής τεχνικής δηλαδή, τής αγωγής τών μαζών, να οδηγήσουν τα πράγματα εκεί που θέλουν αυτοί, αφήνοντας την μάζα να πιστεύει ότι έχει το πάνω χέρι. Προσοχή, λοιπόν, συνέλληνες. Προσοχή στο καπέλωμα αυτού τού αυθόρμητου αγώνα! Αυτό που φοβούνται οι κοσμοεξουσιαστές, επειδή γνωρίζουν ιστορία, είναι το απρόβλεπτο! Αυτό φοβούνται και είναι βέβαιο πως θα προσπαθήσουν να καθοδηγήσουν, κατά το μέτρο του δυνατού, κάθε απρόβλεπτο προς όφελός τους, προσπαθώντας να «προβλέψουν» κάθε κίνηση στην πολιτική σκακιέρα τών «πιονιών», τα οποία είσθε εσείς. Είναι βέβαιον ότι θα χρησιμοποιήσουν την βασίλισσα, τους πύργους τους (τα ΜΜΕ), τους αξιωματικούς (τους τρελούς) και τα άλογά τους για να νικήσουν! Σε εγρήγορση λοιπόν, για να μην οδηγηθούμε σε αδιέξοδους δρόμους! Ο αείμνηστος Νίκος Μπακογιάννης είχε πει ότι «στην δημοκρατία, δεν υπάρχουν αδιέξοδα»! Πολύ σωστή ρήση. Όμως, αν θα βρεθούμε ποτέ σε αδιέξοδο ή αν θα μας οδηγήσουν σε αυτό, τότε είναι βέβαιο ότι δεν θα έχουμε πια Δημοκρατία!