ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ Όψεις τής ανθελληνικής γραμμής

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ Όψεις τής ανθελληνικής γραμμής Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Τώρα που μπορώ να βλέπω τα διάφορα γεγονότα υπό την αμβλεία γωνία τής χρονικής αποστάσεως διαπιστώνω κάποια πράγματα, τα οποία και πρέπει να αναλύσω, διότι, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι "αισχρόν εστι σιγάν της Ελλάδος πάσης αδικουμένης". Η παγκοσμιοποίηση, λοιπόν, όπως διεπίστωσα είχε λάβει κατά το παρελθόν διάφορες μορφές, κάποιες από τις οποίες υπάρχουν μέχρι σήμερα. Κομμουνισμός, διεθνισμός, άμβλυνση τών πάντων, "ειδικός χριστιανισμός" (για τον οποίο θα εξηγήσω σε ειδικό άρθρο τι εννοώ) κ.λπ. Όποιο γεγονός σχετίζεται με τις ρίζες ενός λαού αυτοί, οι διεθνιστές, ή θα προσπαθήσουν να το εξευτελίσουν ή θα προσπαθήσουν να το αμβλύνουν. Κλασσικό παράδειγμα ο Μέγας Αλέξανδρος, ο οποίος από κάποιους χαρακτηρίσθηκε "σφαγέας των λαών", παραβλέποντας ότι οι αρχαίοι συγγραφείς μας έγραφαν ότι "εν δε της προς τους Πέρσας πολέμοις επιεικέστατα χρώμενος τοις αιχμαλώτοις ου μόνον ανδρεία αλλά και ημερότητι περιβοήτω τους κατά την Ασίαν οικούντας επιθυμητάς έσχε της ιδίας αρχής" (Διόδωρος Σικελιώτης, 32,4,3), που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει: "Κατά τους πολέμους εναντίον των Περσών μεταχειριζόμενος με μεγάλη επιείκεια τους αιχμαλώτους, όχι μόνο με την ανδρεία αλλά και με την περιβόητη ημερότητά του έκανε τους κατοίκους της Ασίας να επιθυμούν την εξουσία του". Και βεβαίως δεν μπόρεσαν ποτέ να απαντήσουν πώς ένας "σφαγέας των λαών" λατρεύεται μετά από 2300 χρόνια με την ίδια ζέση από τους απογόνους αυτών, τους οποίους υποτίθεται ότι έσφαξε! Έτσι, όταν αυτό δεν απέδωσε προσπάθησαν να αμβλύνουν το θέμα παρουσιάζοντας τον Μ. Αλέξανδρο ως οικουμενιστή, παραποιώντας έναν λόγο που εξεφώνησε στην Ώπιν το 324 π.Χ., ότι αυτός τάχα εξεφωνήθη σε ένα συνέδριο όλων των εθνών. Στον πλαστό αυτό λόγο ομιλεί ο σημερινός άρχων τής παγκοσμιοποίησης διά λόγων τάχα του Αλεξάνδρου λέγοντας μεταξύ άλλων ότι «όλοι οι θνητοί από εδώ και πέρα να ζήσετε σαν ένας λαός μονιασμένος για την κοινή προκοπή, να έχετε την οικουμένη για πατρίδα σας (σ.σ. πολίτες τού κόσμου), με νόμους κοινούς, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι ανεξάρτητα απ’ την φυλή... Δεν χωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και βάρβαρους... Δεν μ’ ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν, τους καταμερίζω με μοναδικό κριτήριο την αρετή... Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο... Απ’ την μεριά μου όλους σας θεωρώ ίσους, λευκούς και μελαψούς (σ.σ. διαχωρισμός τού 20ού αιώνος, που τότε δεν υπήρχε) και θα ’θελα να μην αισθάνεσθε μόνο σαν υπήκοοι της κοινοπολιτείας μου, αλλά να νοιώθετε όλοι σαν μέτοχοι και συνέταιροι.» (σ.σ. «ο λαός στην εξουσία»)!!! Σαν να ακούμε, αγαπητοί φίλοι, σημερινό μνημονιακό πολιτικό αριστερής ή κεντροδεξιάς προελεύσεως. Όμως αυτός ο λόγος, είναι ανύπαρκτος. Τα αποδεικτικά επιχειρήματα είναι πολλά, κυριώτερα δε εξ αυτών τρία. α) ότι δεν αναφέρεται ποτέ ακριβής παραπομπή, β) δεν υπάρχει και δεν αναφέρεται πουθενά το κείμενο στα αρχαία ελληνικά αλλά μόνο σε μετάφραση και γ) δεν υπάρχει ούτε στον Θησαυρό τής Ελληνικής Γλώσσης του Πανεπιστημίου Ιρβάϊν της Καλλιφόρνιας, στον οποίον υπάρχουν όλα τα αρχαία ελληνικά κείμενα. Η μόνη σχετική με την Ώπιν αναφορά είναι η εκεί ομιλία του Μ. Αλεξάνδρου μετά την εκδήλωση στάσεως από κάποιους Μακεδόνες, τους οποίους, λόγω ηλικίας και τραυματισμών, ήθελε να τους στείλει πίσω στην Μακεδονία, τιμώντας τους συγχρόνως εξαιρετικά. Αυτοί, επειδή εθεώρησαν ότι περιφρονούνται άρχισαν να τον ειρωνεύονται. Εκείνος τότε ανήλθε στο βήμα, όπου άρχισε να εξιστορεί πώς ο πατέρας του Φίλιππος ξεκίνησε την βασιλεία του ανεβάζοντας το βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο των Μακεδόνων και πώς ο ίδιος έφθασε να είναι κυρίαρχος όλου του ανατολικού κόσμου. (Αρριανού «Αλεξάνδρου ανάβασις», βιβλίο Ζ κεφ. VIII, όπου θα βρείτε και το αρχαίο κείμενο, το οποίο βεβαίως δεν περιέχει κανέναν όρκο.) Ο σκοπός όμως της δημιουργίας αυτού του παραποιημένου κειμένου (στην παγίδα του οποίου, σημειωτέον, έπεσαν αφελώς και ακρίτως και σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι) ήταν να δώσουν οικουμενική (ήγουν της παγκοσμιοποιήσεως) διάσταση, στο ελληνικό έργο ενός Έλληνα στρατηλάτη από την Μακεδονία, η οποία ήταν είναι και θα είναι Ελληνική. Η παγκοσμιοποίηση βλέπετε δουλεύει μεθοδικά. Όταν το 2005 ανέλαβε την προεδρία τής Δημοκρατίας ο μέχρι σήμερα πρόεδρος Κ. Παπούλιας, η τότε πρόεδρος της Βουλής Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, παρουσία εκπροσώπων όλων των κομμάτων, (ποιησαμένων απάντων την νήσσαν), είπε τα κάτωθι: «Αναλαμβάνετε, κ. Πρόεδρε, την Προεδρία τής Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία, όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στην διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από Αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης»… Είπε δηλαδή η κυρία Μπενάκη ως "πολιτικό μέντιουμ" ό,τι συνέβη στα επόμενα χρόνια. Ο δε περιβόητος Χένρυ Κίσσιγκερ δημοσίευσε στην Turkish Daily (February 17, 1997) την πασίγνωστη συνεχώς εφαρμοζόμενη αν και διαψευδόμενη δήλωση: «Οι Έλληνες είναι λαός δυσκολοκυβέρνητος, γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Ίσως έτσι «βάλουν μυαλό». Εννοώ, δηλαδή, να τους πλήξουμε στην Γλώσσα, στην Θρησκεία, στα Πολιτιστικά και Ιστορικά τους αποθέματα, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε κάθε δυνατότητα προόδου τους, διακρίσεως και κυριαρχίας, ώστε να πάψουν να έχουν λόγο στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Μέση Ανατολή, που είναι περιοχές μεγάλης στρατηγικής σημασίας για την πολιτική των ΗΠΑ». Είναι πράγματι παράξενο, το πόσο μοιάζουν οι δηλώσεις των στελεχών διεθνιστικής υφής. Το ΚΚΕ π.χ. από κόμμα πρεσβεύον τον διεθνισμό, διαλυθείσης της Σοβιετίας, ενετάχθη σε παρεμφερή ιδεολογία: την παγκοσμιοποίηση, (σ.σ. ξέρετε, με τους λαθρομετανάστες, την παραποίηση της εθνικής ιστορίας, την καταστροφή της γλώσσας, την αλλοίωση της παράδοσης κ.λπ.). Πριν κάποιες δεκαετίες, λοιπόν, το ΚΚΕ, δια του στελέχους του Ν. Ζαχαριάδη, στην τέταρτη πλατειά ολομέλειά του έλεγε τα εξής: «Ένα από τα ισχυρότερα εμπόδια πού αντιμετώπισε ο Κομμουνισμός στην χώρα μας είναι το εθνικό φρόνημα του Ελληνικού Λαού, το θρεμμένο από τις μεγάλες ιστορικές του παραδόσεις. Για να προετοιμασθεί ψυχολογικά ο Ελληνικός Λαός να δεχθεί αδιαμαρτύρητα την μετατροπή τής Ελλάδος σε Σοβιετική Δημοκρατία και την κάθοδο της Βουλγαρίας στο Αιγαίο, έπρεπε να αλλοιωθεί το εθνικό του φρόνημα, να καταπολεμηθεί, να εξασθενήσει. Και για να γίνει αυτό έπρε¬πε τα βέλη τής κομμουνιστικής ιστοριογραφίας να στραφούν εναντίον τών πηγών πού το συντηρούν και το ενισχύουν, εναν¬τίον των εθνικών παραδόσεων του Ελληνικού Λαού, εναντίον της αντιλήψεως της ιστορικής του συνεχείας. Στο πλαίσιο της διαβρωτικής αυτής προσπάθειας με ιδιαίτερη βιαιότητα και επιμονή το Κ.Κ.Ε. εστράφη εναντίον τής Μεγάλης Ιδέας για να μειώσει την αξία της ως ισχυρού κινήτρου τού νεοελληνικού έθνους στους αγώνες του για την εθνική του ολοκλήρωση». Το εθνικό φρόνημα, λοιπόν, ήταν το πρόβλημα. Οι ρίζες των Ελλήνων. Είτε ο διεθνισμός (κομμουνισμός) του Ζαχαριάδη, είτε η παγκοσμιοποίηση τού Κίσσιγκερ σχεδιάζει, ο στόχος είναι ο ίδιος. Ο μεν πρώτος έλεγε ότι «τα βέλη τής κομμουνιστικής ιστοριογραφίας να στραφούν εναντίον τών πηγών πού συντηρούν και ενισχύουν το ελληνικό έθνος, εναν¬τίον των εθνικών παραδόσεων του Ελληνικού Λαού, εναντίον της αντιλήψεως της Ιστορικής του συνεχείας», ο δε δεύτερος τόνιζε ότι «οι Έλληνες είναι λαός δυσκολοκυβέρνητος, γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες, δηλαδή να τον πλήξουμε στην Γλώσσα, στην Θρησκεία, στα Πολιτιστικά και Ιστορικά του αποθέματα». Αυτό δεν γίνεται σήμερα; Ρεπούση, και πλείστοι άλλοι "πανεπιστημιακοί", σήμερα, τι λένε και τι κάνουν; Το πώς μεθοδεύθηκε όλο αυτό θα το δούμε στο επόμενο άρθρο μας. Προς το παρόν ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας από τις ήδη αναλυμένες αλλά και προκλητικά συμπτωματικές ομοιότητες των διεθνιστών κομμουνιστών και των εκπροσώπων τής παγκοσμιοποίησης ως προς τον κοινό τους αντίπαλο. Το ελληνικό έθνος και την ιστορική του συνέχεια!