ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Η ΗΘΙΚΗ ΣΤΙΣ ΧΡΗΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Αναρωτιέται κανείς, κάποιες φορές, γιατί εμείς οι Έλληνες δεν διδασκόμαστε τίποτε από τα λάθη μας. Και κάποιος που γνωρίζει, αναρωτιέται γιατί δεν λαμβάνουμε υπ’ όψιν τις συμβουλές των προγόνων μας, οι οποίες ευρίσκονται σε πλήρη εφαρμογή 2500 χρόνια μετά. Πράγματι, τίποτε πιο σύγχρονο δεν υπάρχει από τις σκέψεις των Ελλήνων τής αρχαιότητος και τίποτε χειρότερο από την άγνοια αυτών και την σημερινή εφαρμογή τους, η οποία θα οδηγήσει στην επίλυση τών προβλημάτων, που μοιάζουν ανυπέρβλητα. Ο πρόγονός μας και μέγιστος φιλόσοφος Πλάτων, παρατηρώντας ότι οι Αθηναίοι μετά την λήξη τού Πελοποννησιακού πολέμου και την ανεπάρκεια υλικών αγα¬θών είχαν προσφύγει σε άδικες πράξεις, προσπάθησε να τους διαπαιδαγωγήσει στις αρχές και τους νόμους τής δίκαιης οικο¬νομίας. Θεωρούσε ότι οι οικονομικές συναλλαγές εμπεριέχουν την δυνατότητα αδίκων πράξεων, τόνισε δε ότι η αδικία αυξάνεται σε μια πλούσια πόλη, στην οποία επικρατεί η κατανάλωση αγα¬θών πολυτελείας (Πολιτεία, 372a-373a). Τις αιτίες που οδήγησαν στην απομάκρυνση του ανθρώπου από τον δρόμο της δικαιοσύνης και της αρετής προσπάθησε να εξα¬λείψει με διάφορους τρόπους. Προσπάθησε να πείσει τους Αθηναίους ότι η μέτρια κατανάλωση υλικών αγαθών πρέπει να έρχεται τρίτη ή τέταρτη, σε σειρά σπουδαιότητας ως προς τις επιδιώξεις τους. Έδειξε τον τρόπο, με τον οποίο πρέπει να εκπληρώνουν τις υλικές τους ανάγκες καθορίζοντας το ύψος τους, και πρότεινε ένα πλέγμα νόμων, βάσει των οποίων θα προλαμβάνονται και θα εμποδίζονται οι άδικες οικονομικά πρά¬ξεις. Αυτές οι θέσεις ήσαν ουσιαστικές και αποτελούν υπόδειγμα για μια πολιτισμένη κοινωνία. Οι άνθρωποι, ως γνωστόν, έχουν διαφορετικές φυσικές ικανότητες και προτιμήσεις. Αυτές συνδυασμένες με τις διαφορετικές τους παραγωγικές δυ¬νατότητες και υλικές ανάγκες, οδήγησαν, συμφωνά με τον Πλάτωνα, στην ανακάλυψη ενός "οργάνου", του χρήματος. Το "όρ¬γανο" αυτό αντιπροσωπεύεται από ένα υλικό αγαθό και εκτελεί τις λειτουργίες τού μέσου ανταλλαγής και του μέτρου αξιών. Η σημασία του χρήματος και η επίδραση του στην συμπεριφορά των ανθρώπων, όπως παρατηρεί ο Πλάτων, έχουν μεταβληθεί από την εποχή που άρχισε να χρησιμοποιείται έως τις ημέρες του. Αναφέρεται με νοσταλγία στο θέμα, παρατη¬ρώντας ότι την παλαιά εποχή οι φιλόσοφοι και οι άλλοι άνθρωποι δεν έδιδαν μεγάλη σημασία στο χρήμα, γι’ αυτό και ήθελε να επα¬νέλθει η λειτουργία τού χρήματος ως μέσου και μέ¬τρου ανταλλαγής, αποδυναμώνοντας ή αποκλείοντας την χρήση του ως μέσου συσσώρευσης και διατήρησης πλούτου. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ελληνική γλώσσα υπήρχαν διάφορες λέξεις για να αποδώσουν το χρήμα. Πρώτα υπήρχε η ίδια η λέξη "χρήμα", η οποία είχε σχέση με την χρήση. Η πρώτη απόδοση της λέξεως "χρήματα" ήταν "πράγματα" (μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος), διότι η πρώτη μορφή χρήματος ήταν ανταλλακτική με πράγματα. Όταν δε δημιουργήθηκε το "χρήμα", η λέξη απέδωσε "το μέσον συναλλαγής προς χρήση" και, όταν η αξία του "κλείδωσε διά νόμου", αυτό ονομάσθηκε "νόμισμα". Εάν, όμως, τα νομίσματα δεν προορίζονταν για χρήση αλλά για αποθήκευση (συσσώρευση πλούτου), αυτά απεδίδοντο με την λέξη "αργύριον". Γι’ αυτό η λέξη "φιλάργυρος" χαρακτηρίζει αυτόν που επιθυμεί τα χρήματα, όχι προς χρήση αλλά προς αποθήκευση. Αλλά και τα "τριάκοντα αργύρια" του Ιούδα αποκαλύπτουν την απληστία κάποιου για απόκτηση ικανού ποσού χρημάτων "προς αποθήκευση"! Ο Πλάτων υπεστήριξε ότι η εσωτε¬ρική αξία τού χρήματος είναι ανεξάρτητη από την αγοραία του αξία. Κατανόησε δηλαδή ότι για να χρησιμοποιηθεί ένα αντι¬κείμενο ως "όργανο χρήματος" θα πρέπει να είναι γενικά απο¬δεκτό από όλα τα άτομα της κοινωνίας. Σε περίπτωση που μειωθεί κατά πολύ η χρησιμοποίηση και κυκλοφορία ενός νομί¬σματος στην οικονομία, λόγω οικονομικής αυτάρκειας των ατόμων, τότε σταματά και η λειτουργία του. Αυτή η ιδέα ότι ένα αγαθό διαδραματίζει τον ρόλο τού χρήματος, όχι λόγω των υλι¬κών ιδιοτήτων του αλλά εκ της γενικής αποδοχής και χρήσεώς του από τα άτομα, σημειώθηκε αρχικά από τον Πλάτωνα, αναπτύχ¬θηκε αργότερα από τον Αριστοτέλη και πλέον είναι η επικρα¬τούσα θεωρία για την φύση και υπόσταση του χρήματος. Ο Πλάτων, εκτός αυτών, πρότεινε την ύπαρξη διπλού νομισμα¬τικού συστήματος. Ένα είδος χρήματος για τις οικονομικές ανταλ¬λαγές στο εσωτερικό τής χώρας που θα αποτελείται από υλικό που θα έχει μηδαμινή αξία, και ένα για τις ανταλλαγές με τις άλλες χώρες που θα αποτελείται από αγαθό σημαντικής εσωτερικής αξίας (Νόμοι, 742 a-b), διότι αναγνώρισε ότι το εξωτερικό εμπόριο, όπως και το εσωτε¬ρικό, θα πρέπει να στηρίζονται σε ένα καθολικά αποδεκτό είδος χρήματος. Έτσι, το διεθνές νομισματικό σύστημα, που θα βασιζόταν στα πολύτιμα μέταλλα, που έχουν σφραγισθεί από τις πό¬λεις - κράτη θα έχει εγκυρότητα, μόνον εάν αυτά είναι αποδεκτά από όλους. Από το άλλο μέρος, παρατηρώντας ότι πολλοί συμπολίτες του θεωρούσαν τα πολύτιμα μέταλλα ως συνώνυμα του πλούτου και αυτό τους οδηγούσε σε πράξεις αδικίας, θέλησε να μεταβάλει την κατάσταση αυτή, συνιστώντας κυκλοφορία χρήματος στο εσωτερικό που να μην έχει δική του υλική αξία. Η αντίθεση του προς τα πολύτιμα μέταλλα ως συνώνυμα του πλούτου ήταν τόσο ισχυρή ώστε να σημειώσει ότι «πολλά και ανόσια κακουργήματα έχουν γίνει από το ανθρώπινο χρήμα». Ο Πλάτων δεν έδωσε προβάδισμα στις οικονομικές δραστηριότητες των ατόμων. Αντίθετα προσπάθησε να τις υποβιβάσει προωθώντας την σημασία ηθικών αρχών, όπως η αρετή, η τιμή και η φιλοπατρία. Επομένως, μπορούμε να σκεφθούμε και να αναγνωρίσουμε τον κοινωνικά και ηθικά ορθό και ανθρώπινο τρόπο κάλυψης των υλικών αναγκών, που αναγνώρισε και πρότεινε. Αν δεν μπορούμε, τότε ας αναρωτηθούμε με τα λόγια του, (Πολιτικός, 261 e) «πότερον ουν της ζωοτροφίας την των συμπόλλων κοινήν τροφήν αγελαιοτροφίαν ή κοινοτροφικήν τινα ονομάζομεν;» Ποια, δηλαδή, είναι η τέχνη ανατροφής ζωντανών όντων μεμονωμένων και κατά αγέλη... Και ο νοών νοείτω.

ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΑΣΗΜΗ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΚΙ ΑΠΟ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΗΛΙΟΥΣ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Είναι πραγματικά καταπληκτικό το πόσο θεϊκός τόπος είναι η πατρίδα μας, η Ελλάδα. Εκπληκτικό κλίμα, θάλασσα, αρχαιολογικοί χώροι, μουσεία, ιστορία, πολιτισμός. Παράγοντες, τους οποίους θα έπρεπε να αξιοποιήσει πολύ περισσότερο. Όμως σήμερα, με τον προπληρωμένο τουρισμό, οι αλυσίδες ξενοδοχείων δίνουν κυρίως ήλιο, μπάνια, και διασκέδαση στους τουρίστες με τα βραχιολάκια, όπου όλες οι υπηρεσίες παρέχονται μέσα σε αυτές. Έτσι όμως χάνεται ο τουρισμός που στηρίζεται στην αγάπη προς την ελληνική φύση και την εξερεύνηση των μνημείων. Είναι πραγματικά εκπληκτικό από τι θα μπορούσε να διαφημισθεί η Ελλάδα με την κατάλληλη προβολή στο εξωτερικό. Θα σας πω λοιπόν αμέσως έναν τρόπο, για τον οποίο την αφορμή μου την έδωσε ένα βιβλίο, με τον τίτλο «Κάποτε στην Ωραία Ελένη – Η ιστορία ενός ξενοδοχείου» (Εκδόσεις Ευρώτας) και συγγραφέα τον σημερινό ιδιοκτήτη του στις Μυκήνες, Αχιλλέα Ντάση. Με το πρώτο άκουσμα «Κάποτε στην Ωραία Ελένη», ο αναγνώστης δεν μπορεί να καταλάβει περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Κι όμως, αυτό το βιβλίο είναι ένα καταπληκτικό σύγγραμμα - λεύκωμα, το οποίο περιλαμβάνει την ιστορία ενός από τα πλέον γνωστά ξενοδοχεία, όχι βεβαίως στην Ελλάδα αλλά στον κόσμο. Δεν πρόκειται για το Χίλτον, ούτε για το Κάραβελ, ούτε για το Ιντερκοντινένταλ αλλά για ένα μικρό ξενοδοχείο στις ιστορικές «πολύχρυσες Μυκήνες» με το χαρακτηριστικό όνομα «Ωραία Ελένη». Η ιστορία αυτού του ξενοδοχείου ξεκινά από τον σπουδαίο Ερρίκο Σλήμαν, τον άνθρωπο, που απέδειξε ότι ο Όμηρος δεν αφηγείτο ένα παραμύθι αλλά μία αληθινή ιστορία. Ο Σλήμαν με πίστη σε ό,τι διάβαζε στον Όμηρο, έσκαψε και βρήκε την Τροία και στην συνέχεια βρήκε τις Μυκήνες, το παλάτι των Ατρειδών, τον θολωτό τάφο του Αγαμέμνονος και πλείστα άλλα ευρήματα. Σε ένα άρθρο του Αμερικανού δημοσιογράφου Sloane Elliott στο περιοδικό «The Athenian», που δημοσιεύθηκε το Νοέμβριο του 1976 γραφονται μεταξύ άλλων: "Ο Χριστόπουλος, ένας από τους πρώτους εργάτες του Σλήμαν, συμφώνησε να του εκμισθώσει τα δωμάτια του σπιτιού του, ενώ αυτός και η οικογένειά του αποσύρθηκαν σε ένα από τα τρία σπιτάκια πίσω από το κτήριο. Τα δύο εμπρός δωμάτια του ορόφου κατοχυρώθηκαν από τον Σλήμαν, και από τότε ήταν θέμα γοήτρου για οποίον επισκέπτη και ιδιαίτερα αρχαιολόγο να μένει σε αυτά. Ο Σλήμαν έδωσε το όνομα στο μικρό πανδοχείο. Επίσης, ο Σλήμαν εισηγήθηκε την επιγραφή η οποία υπάρχει ακόμη στην κύρια είσοδο: ΧΑΙΡΕ ΞΕΙΝΕ ΠΑΡ’ ΑΜΜΙ ΦΙΛΗΣΕΑΙ (Οδύσσεια, α, 123), δηλαδή «Καλώς ήλθες ξένε πλησίον μας θα φιλοξενηθής». Είναι τα λόγια, με τα οποία ο Τηλέμαχος χαιρέτησε την μεταμφιεσμένη Παλλάδα Αθηνά κατά την άφιξή της στην Ιθάκη, στην αρχή τής Οδυσσείας. Η «Ωραία Ελένη» ήταν νοικιασμένη από τον Σλήμαν στην διάρκεια των τελευταίων πέντε μηνών του 1876, όταν ανεκάλυψε τον πλούτο στους λακκοειδείς τάφους. Ο πρώτος τουρίστας που εόρτασε στις ανασκαφές ήταν ο Αυτοκράτορας της Βραζιλίας Ντομ Πέντρο ΙΙ, την επίσκεψη του οποίου ο Σλήμαν αναφέρει στην λαμπρή περιγραφή «Μυκήνες», που εξέδωσε το 1878. Το καταπληκτικό σε αυτή την έκδοση είναι η καταγραφή των εντυπώσεων των επισκεπτών, στους οποίους περιλαμβάνονται πρόεδροι Δημοκρατιών (όπως ο πρώτος εκλεγμένος Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Theodor Heuss) πρωθυπουργοί, καθηγητές πανεπιστημίων διεθνούς φήμης, ηθοποιοί (όπως ο Σερ Άλεκ Γκίνες), σπουδαίοι ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφοι, καλλιτέχνες, διπλωμάτες, αρχαιολόγοι, επιστήμονες και πολλοί άλλοι σημαντικοί πνευματικοί άνθρωποι διεθνούς φήμης. Άραγε, πόσοι άνθρωποι ονειρεύονταν και ονειρεύονται μία επίσκεψη την σημαντικώτερη προϊστορική πόλη της Ελλάδος; Ξεφυλίζοντας τα άλμπουμ της «Ωραίας Ελένης», από το τέλος 19ου και αρχές του 20ου αιώνα, καταλαβαίνει κανείς ότι ο Όμηρος είναι ο πιο πολυδιαβασμένος ποιητής του πλανήτη. Και ποιοι δεν έχουν παρελάσει από τις σελίδες των βιβλίων εντυπώσεων του ξενοδοχείου. Από ένα μικρό γκρουπ από Ινδούς καθηγητές και φοιτητές του πανεπιστημίου της Λαχώρης του Πακιστάν. που ήλθαν να ιδούν τις Μυκήνες το 1938, διότι ίσως αισθάνονταν και συγγενείς ύστερα από την έλευση εκεί του μεγάλου Μακεδόνα στρατηγού, μέχρι Ιάπωνες καθηγητές των αυτοκρατορικών πανεπιστημίων Κιότο, και Τόκυο, Hamada, και Ishikawa αντίστοιχα, που γράφουν για την Ελλάδα στην γλώσσα τους, με ημερομηνία 20-6-1915. Τον Ιούνιο του 1924, έρχεται ο Άγγλος αρχηγός τού βρεττανικού στόλου της Μεσογείου, sir Osmond Brook. Επίσης, από 31/10 - 3/11/1938, έμεινε στην «Ωραία Ελένη» ο R.M.P. (Colonel), ο οποίος έσκαψε τους βασιλικούς τάφους των Φαραώ στο Κάϊρο και μας μεταφέρει τον Όμηρο γράφοντας, «Χρη ξείνον παρέοντα φιλείν εθέλοντα δε πέμπειν». Σημειωτέον ότι οι ιδιόχειρες εντυπώσεις των περισσοτέρων είναι γραμμένες στα αρχαία ελληνικά. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ήλθε στην «Ωραία Ελένη» ο κατακτητής τού Εβερεστ, ο Νεοζηλανδός Sir Edmund Hillary, που την εποχή εκείνη θύμιζε ήρωα των ηρώων. Το να ταξιδεύει κανείς στο τέλος του 19ου έως και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνος έπρεπε πρώτον να ήταν εύπορος και δεύτερον, να ήξερε που θα πάει και προφανώς να είχε γνώσεις. Βλέπεις ανθρώπους να έχουν έλθει δύο και τρεις φορές δεν αναφέρομαι μόνο σε αρχαιολόγους- στις Μυκήνες τα χρόνια εκείνα. Αυτό καταδεικνύει το πάθος των ανθρώπων αυτών, να επισκέπτονται τον γνωστό γι’ αυτούς και άγνωστο για άλλους, αρχαίο Ελληνικό κόσμο, ταξιδεύοντας μήνες με τα πλοία και εβδομάδες με τα τραίνα. Είναι ένα ρομαντικό κομμάτι τού τότε Ελληνικού τουρισμού. Προσωπικά, αισθάνθηκα μεγάλη υπερηφάνεια ως Έλλην για όλους αυτούς τους σπουδαίους πνευματικούς ανθρώπους που ήλθαν από όλο τον κόσμο να αντικρύσουν το φως του Ομήρου, στο μέρος που το ανέδειξε ο Σλήμαν. Αυτά τα άγνωστα μέρη είναι οι μικροί ήλιοι που πρέπει να αναδείξει ο ελληνικός τουρισμός. Μαζί με τις Μυκήνες και την «Ωραία Ελένη», το ξενοδοχείο του Σλήμαν, και τις προσωπικότητες που το επισκέφθηκαν και οι οποίοι ανέδειξαν και θα αναδεικνύουν ες αεί την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο και που πρέπει κάποτε κι εμείς να γνωρίσουμε.

Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑ (Η διαχρονικότητα της ελληνικής)

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Σε ένα ποίημα – τραγούδι, το οποίο είχα γράψει προ τριακονταετίας, σχετικό με την συνέχεια των Ελλήνων, ο στίχος έλεγε «Όμηρο λέγαν τον παππού, Όμηρο λεν κι εμένα». Ο συμβολικός αυτός στίχος είχε σαφή αναφορά στην διαχρονικό¬τητα τής ελληνικής γλώσσας. Πράγματι η ελληνική γλώσσα παρουσιάζει μια μοναδική διαχρονικότητα. Λέξεις, εκφράσεις και ρηματικές σημασίες, πού τις συναν¬τούμε σήμερα ευρέως στην νεοελληνική γλώσσα, είναι ίδιες κι απαράλλαχτες από την εποχή του Ομήρου, του Ησιόδου, των μεγάλων τραγικών, του Μενάνδρου, του Πλουτάρχου, του Α-ριστοφάνους, του Επικτήτου, του Ανακρέοντος, βρίσκονται δε σήμερα σε ευρύτατη λαϊκή χρήση. Ή περίφημη ρήση του Α. Κοραή: «Όποιος χωρίς την γνώσιν τής Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και ερμηνεύσει την νέαν, ή απατάται ή απατά», την οποία επανέλαβε και ο Γ. Χα¬τζιδάκις (και πού ισχύει προφανώς και αντιστρόφως), επιβεβαιώνει αυτό πού υποστηρίζει και ή σύγχρονη έρευνα: Ότι δη¬λαδή υπάρχει στενή σχέση της Αρχαίας με την νέα Ελληνική. «Το γλωσσολογικό "μοντέλο" της παρομοίωσης των ποικι¬λιών και των γλωσσικών περιόδων με οικογενειακό δέντρο, επι¬τρέπει να κάνουμε λόγο για μία ενιαία Ελληνική Γλώσσα, τόσο στο συγχρονικό, όσο και στο διαχρονικό επίπεδο», όπως έχει το-νίσει σε σχετικό άρθρο του ο καθηγητής Γλωσσολογίας κ. Χαραλαμπάκης. Η ενότητα της ελληνικής γλώσσης και ή διαχρονι¬κότητά της πιστοποιείται ανάμεσα στα άλλα και από το πλήθος αρχαϊσμών πού διασώζουν οι νεοελληνικές διάλεκτοι. Ή προφορική παράδοση είναι γεγονός ότι υπήρξε αν όχι ισχυρότερη, τουλάχιστον εξ ίσου ισχυρή με την γραπτή. Ποιος απλός Νεοέλληνας θα φανταζόταν ότι λέξεις όπως «γειτόνισ¬σα», «κατακέφαλα», «μάγουλα» έχουν ζωή δύο χιλιάδων τουλάχιστον χρόνων; Και αναφέρω στην συνέχεια τρία μόνο ενδεικτικά παρα¬δείγματα, πού δείχνουν την μεγάλη σημασία τής προφορικής παράδοσης και, μέσω αυτής, της διαχρονικότητας τής ελλη¬νικής γλώσσης: Πρώτο παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι ο κρητικός χρησιμοποιεί ακόμα την δωρική έκφραση «Μα το Ζα», ή την ομηρική λέξη «λύθρος» με την ίδια σημασία (δηλαδή «αίμα ανάμικτο με σκόνη και ιδρώτα», το αίμα της μάχης). Δεύτερο ότι ο Πόντιος χρησιμοποιεί την προφορά τού αρχαίου, -η- (ήτα) ως -ε- (εψιλον) [νύφε = νύφη] και, τρίτον, ότι ο Κύπριος τονίζει μέχρι σήμερα την προφορά των διπλών συμφώνων της Αρχαίας Ελληνικής. Ό διαπρεπής και εξαίρετος εκ Σκύρου ελληνιστής Κ. Φαλτάϊτς, στο έργο του «Η αρχαιότης τής λεγομένης νεοελλη¬νικής» [Αθήναι 1929], έχει γράψει τα εξής: «Η γλώσσα, αυθόρμητον αλλά και λογικόν τού ανθρώπου κατασκεύασμα, έχει φυσικούς νόμους και τεχνητούς, η άνακάλυψις και εξέτασις των οποίων δύ¬ναται να μας οδηγήση ασφαλώς και βεβαίως εις την εύρεσιν της αρχής και εξελίξεως της γλώσσης. Εκ των νόμων τούτων -ο κυριώτερος μάλιστα όλων- ο νόμος τής ονοματοποιΐας, μας οδηγεί χωρίς δυσκολίαν εις το να ανακαλύψωμεν ποίος εκ των δύο τύπων μιας και της αυτής λέξεως είναι ο αρχαιότερος. Ποίος επομένως είναι πρωτότυπος και ποίος παράγω¬γος ή μεταγενέστερος. Το αν εγράφησαν τα Ομηρικά έπη προ δυόμιση ή δύο χιλιάδων οκτακοσίων ετών, δεν σημαίνει ότι ή ομη¬ρική γλώσσα είναι αρχαιοτέρα τής γλώσσης την οποί¬αν ομιλούν σήμερα οι ποιμένες εις τα βουνά τής Πίν¬δου ή εις τον κάμπον της Θεσσαλίας οι γεωργοί. Σημαίνει απλώς ότι κείμενα της γραφομένης ελληνικής γλώσσης διετηρήθησαν από της εποχής αυτής, ενώ η ομιλούμενη, ως ανεπίσημος και χυδαία θεωρούμενη δεν εχρησιμοποιείτο από τους γράφοντας. Αλλά η ομιλουμένη αυτή διατηρουμένη μέχρι σήμερον, είναι απολύ¬τως λογικόν να δεχθώμεν ότι είναι αρχαιοτέρα τής λο¬γίας ή γραφομένης ή «αρχαίας» και διότι είναι άτεχνος και ανεξέλικτος, και διότι φθογγολογικώς φέρει τας λέ¬ξεις πλησιέστερον προς την ονοματοποιΐαν, και διότι, τέλος, η κοινή λογική και πλείστα ιστορικά γεγονότα την άποψιν αυτήν μας υποχρεούν να δεχθώμεν». Και λίγο παρακάτω συνεχίζει... «Θα έτυχε πολλάκις να ακούσετε ανθρώπους τού λαού, οι οποίοι θέλοντες να ομιλήσουν εις την καθαρεύουσαν λέγουν: "Φέρτε τα καπινά σας" ή "την σήμε¬ρον τα λεπιτά..." και άλλα παρόμοια... Τα ίδια δε κά¬νουν όλοι οι συγγραφείς και οι πλέον δόκιμοι και αρχαίοι. Ο Όμηρος μάλιστα το παρακάνει μιμούμενος τον τρόπον τών σημερινών ανθρώπων του λαού, οι οποίοι δια να σχηματίσουν κομψοτέραν την λέξιν λέ¬γουν καπινά, λεπιτά, πετυχείον, περιπιλέον και τα πα¬ρόμοια. Όντως εις τον Όμηρον και εις άλλους ποιητάς βλέπομεν τάς λέξεις: πυκινός αντί πυκνός, αλεγεινός αντί αλγεινός, κλεεινός αντί κλεινός, σκόροδον αντί σκόρδον κ.ο.κ. Ή τάσις, επομένως, του προσθέτειν φωνήεντα εις τας λέξεις είναι τάσις παναρχαία, παρατηρουμένη όχι μόνον εις τον πολύν λαόν, τόν μη νεωτερίζοντα, αλλά εις τους ποιητάς, τους πεζογράφους, τους ρήτορας και τα θέλοντα να μιμηθούν αυτούς άτομα. Εδώ, όπως εξηγείται, ομιλούμεν περί προσθήκης φωνήεντος εις λέξεις μη εχούσας το φωνήεν τούτο, ομιλούμεν δηλαδή περί νεωτεροποιήσεως μιας παλαιάς λέ¬ξεως δια της προσθήκης ενός ή περισσοτέρων φωνηέν¬των. Και εφ' όσον θεωρούμεν την προσθήκην φωνήεν-τος τεχνητόν ή νεώτερον φαινόμενον, πρέπει και πάλιν να συμπεράνωμεν ότι μεταξύ ενός τύπου λέξεως τής λε¬γομένης νεοελληνικής γλώσσης και του τύπου τής αυτής λέξεως τής λεγομένης αρχαίας, αρχαιότερος είναι ο τύπος τής δημοτικής, εφ’ όσον ο λόγιος τύπος θα είχε περισσότερα φωνήεντα». Από όλες αυτές τις αξιόλογες παρατηρήσεις κατανοούμε την μοναδική διαχρονικότητα τής Ελληνικής, όπου η λαϊκή νε¬οελληνική γλώσσα φαίνεται να ανήκει στις απαρχές της δημι¬ουργίας της γλώσσης μας. Αξίζει, επομένως, να μελετηθεί συστηματικώτερα η λαϊκή γλώσσα τής Αρχαίας Ελληνικής, η οποία έχει παραμεληθεί, ακριβώς επειδή την επεσκίασε η αίγλη τής επικής και της με¬ταγενέστερης λογοτεχνικής γλώσσης. Πολλές από τις βρισιές λ.χ. των Αρχαίων Ελλήνων επιβιώνουν ως σήμερα: Π.χ. «αιγύ¬πτιος» (Υπερείδης, «Κατά Αθηνογένους» 2.2 - σήμερα λέμε «ρε τον γύφτο»), «άνανδρος», «ανάξιος», «άτιμος», «αχάριστος», «άχρηστος», «γελοίος», [Δημοσθένης «Ολυνθιακός II» 19.7], «μαλακός» (Ισοκράτης «Φί¬λιππος» 124.4), «παμπόνηρος», «πόρνη», «ταλαίπωρος», «ουδέ καθαρός τας χείρας» (Λυσίας «Περί της Ευάνδρου δοκιμασίας» 8.4), «νεόπλουτος» (Δημοσθένης «Περί των προς Αλέξανδρον συνθηκών» 23.5). Ίσως εδώ έχουμε και νεώτερη επίδραση του γαλλικού nouveau riche, γερμ. neureih - νεοπλουτισμός στον Κουμανούδη, 1898, εφημ. Ακρόπολις). Ό Αριστοφάνης, επίσης, στις Νεφέλες (στίχ. 1382-1390) χρησιμοποιεί τις παιδικές λέξεις βρυν, μαμμάν, κακκάν, οι οποίες σώζονται ως σήμερα, και σημαίνουν: μπρού-μπρού= «κράζω ζητών ύδωρ, επί παιδιών», μάμ = κάνε μαμ, και κακά («το μωρό έκανε τα κακά του»). Συγκεκριμένα λέει: «...ει μέν γε βρυν είποις, εγώ γνούς αν πιείν επέσχον μαμμάν δ’ αν αιτήσαντος, ηκόν σοι φέρων αν άρτον κακκάν δ’ αν ουκ έφθης φράσας, καγώ λαβών θύραζε εξέφερον αν και προυσχόμην σε συ δε με νυν απάγχων, βοώντα και κεκραγόθ’ ότι χεζητιώην, ουκ έτλης έξω ’ξενεγκείν, ω μιαρέ, θύραζέ μ’, αλλά πνιγόμενος αυτού ’πόησα κακκάν». Αυτό σημαίνει «...κι όταν μού ’λεγες «μπού» καταλάβαινα πώς διψάς και σού ’δινα να πιεις νερό, κι όταν γύρευες «μαμ», πήγαινα και σού ’φερνα ψωμί, και δεν πρόφταινες να πεις «κακά» μου και σ’ έφερνα έξω από την πόρτα και σ’ έβαζα να τα κάνεις. Και συ τώρα, σφίγγοντάς μου το λαρύγγι, ενώ σου φώναζα κι έσκουζα πώς θα «λερωθώ» («χεζητιώην» = θα χεσθώ), δεν πήγες να με βγάλεις έξω, άθλιε, παρά μ’ έσφιξαν και εκεί, επί τόπου (= αυτού) τ’ αμόλησα («’πόησα κακκάν»= έκανα κακκά μου)». Η τελευταία αυτή λέξη, την οποία αποφεύγουν να κατα¬γράψουν πολλά νεοελληνικά λεξικά, σώζεται στον Πόντο με την απαρεμφατική της μορφή και με την ίδια φυσικά σημασία. Βεβαίως ή λέξη «κακά», που λένε τα μικρά παιδιά, με την σημασία πού έχει μέχρι σήμερα, παρουσιάζει απολύτως επι¬στημονική εξήγηση. Διότι επεξηγεί πώς ο οργανισμός, αφού δια της τροφής κρατήσει τα καλά, δηλαδή τα χρήσιμα γι’ αυτόν συστατικά, αποβάλ¬λει τα «κακά» και τα άχρηστα. Το ίδιο δείχνει και ή αρχαιό¬τατη λέξη «το σκώρ» [γενική: του σκατός (αντί σκαρτός), πλη¬θυντικός: τα σκατά], πού σημαίνει «περρίτωμα (κάτι το περιττόν), αποπάτημα, κόπρος», κατά το λεξικό Liddell – Scott, η οποία λέξη δεν σώζεται σήμερα στην ονομαστική, παρά μόνο εν συνθέσει στην λέξη «σκωραμίς», που είναι ιατρικός όρος και σημαίνει την «νοσοκομειακή πάπια». Αν αφήσουμε τις λέξεις και πάμε σε εκφράσεις θα διαπιστώσουμε εκπληκτικά πράγματα. Η φράση π.χ. «την βάψαμε», οι περισσότεροι νομίζουν ότι αποδίδει κάτι σχετικό με βάψιμο! Ξεχνούν όμως ότι στην ελληνικά υπάρχει και η λέξη «βάπτισμα», η οποία προέρχεται από το ρήμα βάπτω (= βυθίζω εις το νερό). Άρα η φράση «την βάψαμε», σημαίνει «βυθιζόμαστε» ή όπως λέει ο λαός «την κάτσαμε την βάρκα»! Και αυτή η φράση προέρχεται από τον "Ορέστη" του Ευριπίδη (στ. 705 - 707), και λέει «η ναυς έβαψεν», δηλαδή «το πλοίο βυθίσθηκε», όπως λέει σήμερα ο λαός μας! Εκτός όμως από αυτήν την φράση, υπάρχουν πολλές εκατοντάδες ακόμη διαχρονικές. Ίδιες κι απαράλλακτες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα! Ας δούμε κάποιες από αυτές: Λες τρίχες (Τριχολογείν και τρίχας αναλέγεσθαι.) Δεν με μέλει (Ουδέν μοι μέλει). Τον αράπη κι αν τον πλένεις... [Αιθίοπα σμήχεις (Πλούταρχος)]. Πάρ’ το αυγό και κούρευτο [Ωόν τίλλεις (Πλούταρχος)]. Μπλέξαμε τα μπούτια μας [Πλέξαντες μηροίσι πέρι μηρούς (Ανακρέων Fragmenta. Fr.94)] Και κάτι πολύ ... επίκαιρο: Η διαχρονική από την αρχαιότητα φράση «αεί τα πέρυσι βελτίω», που σημαίνει «κάθε πέρυσι και ... καλύτερα»! Αυτή λοιπόν την διαχρονική, την μία και μοναδική ελληνική γλώσσα, έχουν προσπαθήσει να την αλλοιώσουν, να την διαστρεβλώσουν, να την παραποιήσουν. Άλλαξαν με νόμους την ιστορική γραμματική, υποστήριξαν με «υμετέρους» καθηγητές την αλλαγή τής ιστορικής ορθογραφίας, κατήργησαν την γ΄ κλίση των ονομάτων, μία κλίση που περιλαμβάνει εδώ και 3000 τουλάχιστον χρόνια, το 70% περίπου των ελληνικών ονομάτων. Την χώρισαν σε αρχαία και νέα ελληνική! Κι ενώ ο υπεραιωνόβιος Κριαράς δεν βαρέθηκε δηλώνει συνεχώς και ανερυθριάστως ότι «η αρχαία είναι άλλη γλώσσα, δεν είναι μία γλώσσα με την ελληνική» ο νομπελίστας μας Οδυσσέας Ελύτης δήλωνε: «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα. Η Ενιαία Ελληνική Γλώσσα... Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, "ο ουρανός", "η θάλασσα", "ο ήλιος", "η σελήνη", "ο άνεμος", όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία». Ο Μανώλης Τριανταφυλλίδης επίσης, τόνισε ότι «Η νέα μας γλώσσα είναι η ίδια η αρχαία, αδιάκοπα μιλημένη από το Ελληνικό Έθνος για χιλιάδες χρόνια, από χείλη σε χείλη και από πατέρα σε παιδί...» Στο ίδιο μήκος κύματος ο Ελευθέριος Βενιζέλος δήλωνε... «Ακραδάντως πιστεύω ότι η γλώσσα τού Ελληνικού λαού και η καθαρά και η δημοτική είναι μία γλώσσα ελληνική, αυτή αύτη η αρχαία εν τη εξελίξει την οποίαν υπέστη». Ο Νίκος Εγγονόπουλος ακολουθούσε με την ίδια σκέψη: «Πιστεύω ότι η Ελληνική γλώσσα είναι μία. Η αρχαία, η νεωτέρα, οι ντοπιολαλιές είναι γλώσσα μία». Και τελειώνω με μία από τις πολλές δηλώσεις τού Γιώργου Σεφέρη πάνω σ΄ αυτό το θέμα, την οποία άντλησα από το πνευματικό φρέαρ τών «Δοκιμών» του (Τόμος 1, σελ. 177, εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 1974 ): «Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα». Βεβαίως δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα οι Έλληνες δεν ξέρουν ποιος είναι ο Ελύτης και ο Σεφέρης σε ποσοστό άνω του 50%. Δυστυχώς!

Η ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ (... μετά οίας ανεπιστημοσύνης και μαλακίας γενήσοιτο – Θουκ. Ε,7,2)

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Είναι γνωστόν ότι οι επιστήμες υπάρχουν για να εξυπηρετούν τους ανθρώπους και την γνώση. Η λέξη "επιστήμη" προέρχεται εκ του ρήματος "επίσταμαι", που σημαίνει "γνωρίζω καλά". Άρα "επιστήμων" είναι "αυτός που γνωρίζει καλά την επιστήμη του". Προανέφερα τον ορισμό, διότι θέλω να αντιπαραβάλω την "επιστημοσύνη" της κ. Ρεπούση, η οποία τον τελευταίο καιρό κτυπά δίκην μυδραλιοβόλου το ελληνικό οικοδόμημα και την ελληνική αξιακή ιστορία. Να ξεκαθαρίσω ότι η επιστημοσύνη στις ημέρες μας δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με τα πτυχία και τις περγαμηνές. Τα τελευταία δίδονται με πάρα πολλούς τρόπους, με στόχο την εξυπηρέτηση του συστήματος, το οποίο έχει ανάγκη από κατασκευασμένους "ειδικούς", που θα καλύψουν με τον "επιστημονικό τους μανδύα" τις θέσεις του. Ηττοπαθείς, ψοφοδεείς και εθνομηδενιστικές τάσεις είδαμε πολλές φορές στον 20ό αιώνα! Ειδικά όσον αφορά τους πολιτικούς ταγούς, διαπιστώσαμε πολλές φορές έναν ανεπίτρεπτο ραγιαδισμό, ο οποίος εξιλεώθηκε μέσα από την αντρίκια ελληνική στάση κάποιων προσωπικοτήτων. Ο Ναύαρχος Κουντουριώτης, για παράδειγμα, είχε λάβει εντολή από την τότε ηγεσία να μη προκαλέσει τους τούρκους για να μη θέσει τον "Αβέρωφ" σε κίνδυνο. Τους αγνόησε και είπε «Με την βοήθειαν του Θεού, τας ευχάς του Βασιλέως μας και εν ονόματι του Δικαίου, πλέω μεθ’ ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθησιν της νίκης κατά του εχθρού του Γένους». Αλλά και αργότερα, το 1954, όπως προκύπτει από έγγραφο, που έχω στα χέρια μου, του Επιθεωρητού Στοιχειώδους Εκπαιδεύσεως Βεροίας Παν. Γκίκα, «κατόπιν της υπ. Αριθμ. 980 Ε.Π./10-3-54 διαταγής του κ. Γεν. Επιθεωρητού παραγγέλλομεν όπως κατά τον εορτασμόν της 25ης Μαρτίου αποφευχθή παν ό,τι αμέσως ή εμμέσως θα ηδύνατο να θίξη την ευαισθησίαν του Τουρκικού Έθνους προς το οποίον μας συνδέει νυν ειλικρινής φιλία... Επ’ουδενί λόγω επιτρέπεται η υπόθαλψις μίσους κατά του τουρκικού λαού, όστις σήμερον προασπίζει τα πολιτιστικά ιδεώδη υπέρ των οποίων ο Ελληνικός Λαός αγωνίζεται.... Επίσης δέον να αποφεύγεται πάσα πρόκλησις και κατά του ετέρου συμμάχου του τριμερούς συμφώνου της Γιουγκοσλαυΐας». Υπήρχαν λοιπόν και κατά το παρελθόν ραγιαδιστικά σύνδρομα, τα οποία εβαπτίζοντο "άψογες στάσεις". Αυτό, όμως, που συμβαίνει στις ημέρες μας είναι τρομερό. Αναθεωρητές ιστορικοί, εθνομηδενιστές και αμφισβητίες των πάντων, βομβαρδίζουν με ανιστόρητες νεοταξικές θεωρίες το μυαλό των απαιδεύτων πλέον Ελλήνων, οι οποίοι μη έχοντας γνώσεις και διαβρωμένοι από το λάϊφ στάϋλ και τον Σουλεϊμάν αναρωτώνται, μήπως... Γνωρίζουμε ότι οι πτυχιούχοι των πανεπιστημιακών Σχολών κατά την ορκωμοσία τους, «ομνύουν όρκον πρό του Πρυτάνεως και του Κοσμήτορος της Σχολής ότι κατ’ Επιστήμην βιώσονται ασκούντες ταύτην δίκην θρησκείας εν πνεύματι και αληθεία». Και ένας ιατρός π.χ. αν δεν εφαρμόσει τον όρκο τού Ιπποκράτους και προβεί σε ιατρικό σφάλμα, καταδικάζεται και του αφαιρείται η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Το ίδιο παθαίνει ένας πολιτικός μηχανικός. Αν το οικοδόμημα που θα κτίσει έχει ευτελή υλικά και εφαρμογές εκτός αρχιτεκτονικού σχεδίου και γκρεμισθεί, ο ίδιος καταδικάζεται και, εκτός από την επιβολή ποινικής τιμωρίας, του αφαιρείται και η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να υπάρξει αντίστοιχη ποινή και σε αυτούς, που ασελγούν επί της ιστορίας και τραυματίζουν θανάσιμα το ιστορικό σώμα τής Ελλάδος ή έχουν προκαλέσει δολιοφθορά στο οικοδόμημά της αποκόπτοντας τους πυλώνες της; Δεν θα έπρεπε να αφαιρεθεί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος της "ιστορικού" από ένα άτομο που δεν "βιοί κατ’ επιστήμην"; Ποιός είναι αυτός που κρίνει την επιστημονικότητα των απόψεων; Μα τα αντικειμενικά στοιχεία. Το αρχειακό υλικό. Τα ιστορικά ντοκουμέντα και έγγραφα. Η ίδια η μνήμη! Πώς λοιπόν βγαίνει η εν λόγω ιστορικός και ισχυρίζεται ότι δεν έγινε γενοκτονία στον Πόντο; Πού στηρίζεται; Δεν έχει διαπιστώσει το ξεκλήρισμα των Ελλήνων του Πόντου; Ο συνάδελφός της καθηγητής τού Πανεπιστημίου της Μακεδονίας Κώστας Φωτιάδης έχει συγγράψει 14 τόμους με τα ντοκουμέντα της Γενοκτονίας των Ελλήνων τού Πόντου! Δεν τα είδε; Δεν τα έλαβε υπ’ όψιν; Κι αν δεν τα πιστεύει, γιατί δεν τα αντέκρουσε επιστημονικώς; Πώς ομιλεί για "συνωστισμό" στην παραλία της Σμύρνης, αγνοώντας τουλάχιστον τις αναφορές του Αμερικανού Προξένου Τζωρτζ Χόρτον και το βιβλίο του "The blame of Asia" (Η μάστιγα της Ασίας, ελληνική έκδοση ΕΣΤΙΑΣ). Πώς αποκαλεί "μύθο" τον χορό τού Ζαλόγγου, όταν υπάρχει ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, ο οποίος στο ποίημά του «Εις τον θάνατον τού Λόρδου Μπάϋρον» αφιερώνει πέντε τετράστιχα στο πολύστιχο αυτό έργο: «Τες εμάζωξε εις το μέρος / του Τσαλόγγου το ακρινό / της Ελευθεριάς ο έρως / και τες έμπνευσε χορό ... Τέτοιο πήδημα δεν το είδαν / ούτε γάμοι ούτε χαρές / κι άλλες μέσα τους επήδααν / αθωότερες ζωές». Οι αθωότερες ζωές ήσαν τα παιδιά που κυοφορούσαν οι γυναίκες του Ζαλόγγου! Όχι λοιπόν, δεν υπάρχει επιστημοσύνη στις απόψεις της κ. Ρεπούση! Υπάρχει μόνο εξυπηρέτηση αλλοτρίων συμφερόντων και νεοταξικών αντιλήψεων με στόχο μόνο την αποδόμηση τού Ελληνισμού. Και αναρωτιέμαι μήπως η βουλή, η οποία χωρίς πολλή σκέψη ψήφισε την ποινικοποίηση της αρνήσεως του ολοκαυτώματος, θα έπρεπε να ποινικοποιήσει με το ίδιο σκεπτικό και την άρνηση "εθνικών" (δηλαδή "αληθών" κατά τον Σολωμό) ιστορικών θέσεων! Η κ. Ρεπούση απέτυχε στο θέμα του συνωστισμού. Θα αποτύχει και στο θέμα τής αμφισβήτησης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Και ξέρετε γιατί; Διότι σε κάθε ελληνικό σπίτι υπάρχει είτε εξ αίματος είτε εξ αγχιστείας τουλάχιστον ένα άτομο, που μεταφέρει την πραγματική ιστορία του Ελληνισμού. Για τους νεοταξίτες αναθεωρητές αλλά και εθνομηδενιστές ιστορικούς, όμως, η αποστολή δεν έχει τελειώσει. Εκκρεμούν τα Σκόπια, που πρέπει να τα παρουσιάσουν σαν "Μακεδονία", διαστρεβλώνοντας τις πηγές και αποσιωπώντας τα αρχαία ελληνικά κείμενα. Υπάρχει και η Αλβανία, που διεκδικεί την ελληνική Ήπειρο. Υπάρχει η Βουλγαρία, που θέλει την Καβάλα. Υπάρχει η Θράκη, που θέλουν να αποκοπεί από τον ελληνικό ιστό. Έχουν πολλή δουλειά, λοιπόν, όλοι αυτοί. Μεγαλώνει όμως και η ευθύνη η δική μας να ενημερώσουμε τον κόσμο και να αντισταθούμε! Να απομονώσουμε τους αναθεωρητές και τα φερέφωνά τους. Να αποκτήσουμε ιστορικό υπόβαθρο. Κι αυτό σίγουρα δεν μπορούμε να το αποκτήσουμε βλέποντας Σουλεϊμάν. Αν δεν το καταφέρουμε η νέα Άλωση είναι κοντά. Κι αυτή την φορά η ευθύνη όλων μας θα είναι πολλαπλή!

Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ Κινητήρια δύναμη της οικονομίας των αρχαίων Αθηναίων και τροχοπέδη τής σημερινής

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Κινητήρια δύναμη της οι¬κονομίας των Αθηναίων της αρχαιότητος και βάση της Δημοκρατίας ήταν ο θεμελιώδης θεσμός τής ατομικής ιδιοκτησίας. Πριν ακόμη από την βασιλεία του Θησέως, οι Αθηναίοι κατοικούσαν σε πολίχνες, δι¬οικούντο από κοινή συνέλευση αρχόντων και λαού και εξασφά¬λιζαν την διαβίωσή τους από τις μικρές αγροτικές ιδιοκτησίες. Ο Θησεύς, έκανε τον «συνοικισμό», ονόμασε την πόλη «αι Αθήναι» παρείχε «ισοτι¬μία» στους πολίτες και επέβαλλε σε όλους φορολογικές υποχρεώ¬σεις αναλόγως της ιδιοκτησίας και των οικονομικών τους δυνατοτήτων. Και σήμερα το σύνταγμά μας (άρθρο 4 παρ. 5) προβλέπει την συνεισφορά τού πολίτου αναλόγως της δυνάμεώς του, μόνο που αυτό δεν τηρείται, λόγω ελλείψεως δημοκρατίας. Και όταν αυτή ελλείπει, πληρώνει πάντα ο μέσος και ο φτωχός πολίτης και γελούν οι φοροφυγάδες πλούσιοι. Ο Σόλων ακολούθως έδωσε πληρέστερη θεσμική εγκυρότητα στο δικαίωμα ιδιοκτησίας, διότι «κατέστησε την περι¬ουσία κτήμα εκείνου που την έχει». Όλα δείχνουν ότι οι Αθηναίοι καθιέρωσαν την ατομική ιδιοκτησία ως κεκτημένο δικαίωμα του «οπλίτη» που του παρείχε δικαιώματα πολίτη και του εξασφάλιζε την ελευθερία συναλλαγών και διάθεσης της ιδιοκτησίας του. Μεταξύ των Αθηναίων υπήρχε τέτοιος σεβασμός στο δίκαιο της ατομικής ιδιοκτησίας που ούτε ο Σόλων δεν επιδίωξε να το παρακάμψει, παρά την επιθυμία και την πίεση των πτωχών για αναδιανομή της γεωργικής γης. Επίσης, οι δικαστές στον όρκο τους έλεγαν ότι «δεν θα επιτρέψουν την παραγραφή ιδιωτικών χρεών ούτε τον αναδασμό γης και οικιών που ανήκουν σε Αθηναίους πολίτες» (Δημοσθένους «κατά Τιμοκράτους, 149»). Η πρώτη κατοικία λοιπόν επροστατεύετο. Ακόμη και αν εξέπιπτε κάποιος του αξίωματος του πολίτου («ατιμία») και εξοστρακίζετο, η περιουσία τού τιμωρουμένου, πέραν του προστίμου που του επιβαλόταν δικαστικώς, δεν εξεποιείτο (Πλουτάρχου, Αριστείδης, 7). Η δή¬μευση της περιουσίας γινόταν κατόπιν δικαστικής αποφάσεως μόνο σε σημαντικά αδικήματα, όπως η προδοσία, η κατάχρηση δημοσίου χρήματος, η δωροδοκία, κ.ά. Με άλλα λόγια, οι Αθηναίοι δεν προέβαιναν σε αυθαίρετη καταπάτηση της ατομικής ιδιο¬κτησίας, παρά μόνο κατόπιν δικαστικών αποφάσεων. Το αίσθημα της ατομικής ιδιοκτησίας ήταν τόσο ισχυρό, ώστε, όπως ομολογεί ο Θου¬κυδίδης (Ι, 77), η αδικία κατά της ιδιοκτησίας να θεωρείται ως η ισχυρότερη και πιο δικαιολογημένη αιτία οργής και άσκησης βίας («βιάζεσθαι γαρ οις αν εξή, δικάζεσθαι ουδέν προσδέονται»). Στον λόγο του Δημοσθένη «κατ’ Αριστοκράτους (60)» αναφέρεται ότι είχε θεσπισθεί νόμος, ο οποίος προστάτευε την ατομική ιδιοκτησία. Στα πλαίσια του ιδιοκτησιακού τους δικαιώματος, τα άτομα είχαν την δυνατότητα να στραφούν και κατά του δημοσίου, εάν αυτό επρόκειτο να δημεύσει περιουσία που την διεκ¬δικούσαν λόγω υποθήκης, χρέους κ.λπ. (Λυσίου, περί δημοσίων αδικημάτων). Αντιλαμβανόμεθα επομένως ότι η πρωτοπορία των Αθηναίων στην αντιμετώπιση της ατομικής ιδιοκτησίας ήταν θεμελιώδης, και την περιφρουρούσαν, διότι, όπως απεδείχθη στις ημέρες μας, οι χώρες που εξασφαλίζουν πλήρως τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτόν τον θεσμό επι¬τυγχάνουν μεγαλύτερη ανάπτυξη από τις άλλες. Αντιλαμβανόμεθα επίσης ότι η σημερινή υπερφορολόγηση τής κατοικίας οδηγεί μόνο στην ύφεση. Άρα οι σκοποί κυβερνώντων και δανειστών είναι προφανείς. Η οικονομική υποδούλωση τής Ελλάδος. Οι Αθηναίοι, αν και βάσισαν την αρχή τής ατομικής ιδιοκτησίας στην ηθική και το δίκαιο, την συνδύασαν με παράγοντες πα¬ρακινήσεως δημιουργίας της. Είχαν συνειδητοποιήσει και αποδεχθεί τις θετικές επιδράσεις της ατομικής ιδιοκτησίας (με εξαίρεση τον Πλάτωνα), διότι ο ιδιοκτήτης δείχνει μεγαλύτερη αρέσκεια και προτίμηση για τα δικά του αγαθά και λιγότερη για των άλλων (Πανηγυρικός, 76), εφ’ όσον απο¬λαμβάνει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από την ιδιοκτησία του, αφού είναι ελεύθερος να την διαθέσει αναλόγως των προτιμήσεών του. Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο ιδιοκτήτης ικανοποιείται με τα επιτεύγματα που επιτυγχάνει με την ιδιοκτησία του, αφού, όπως σχολίασε ο Αριστοτέλης (Ηθικά Νικομάχεια, 1168a, 25-30), «ο καθένας αγαπά περισσότερο ό,τι απέκτησε με τον κόπο του, για παράδειγμα τα χρήματα που κέρδισε ο ίδιος είναι προ¬σφιλέστερα από αυτά που κληρονόμησε». Οι επιδράσεις, λοιπόν, της ατομικής ιδιοκτησίας αυξάνουν την υπευθυνότητα και την παρα¬γωγική προσπάθεια των ατόμων και ως εκ τούτου αυξάνεται η συ¬νολική παραγωγή. Δικαιολογημένα λοιπόν ο Λυσίας παρατήρησε ότι οι δημευμένες περιουσίες από την πόλη χάνουν την αποδοτικό¬τητα και την αξία τους, γι’ αυτό είναι καλύτερα να παραμένουν στα χέρια τών ιδιοκτητών για να μπορούν αυτοί να συμμετάσχουν στις κοινές δαπάνες με μεγαλύτερη συνεισφορά. Σήμερα, με την εφαρμογή τού «δόγματος τού Σόκ», ξένα κέντρα τοκογλύφων αρπάζουν, μέσω των τραπεζών που ελέγχουν, την περιουσία των Ελλήνων, την οποία οι ίδιοι με κόπο, εργασία, και δανεισμό δημιούργησαν για τα παιδιά τους. Παίρνουν ακόμη, μέσω των χαρατσιών, και την περιουσία, που πιθανόν εκείνοι να κληρονόμησαν από τον κόπο και τον αγώνα των γονιών τους στην ιδιαίτερη πατρίδα τους και αλλαχού. Βλέπετε ο Έλληνας από την αρχαιότητα φρόντιζε να εξασφαλίζει τα παιδιά του. Ο βάρβαρος ευρωπαίος θέλει να αρπάζει τα έτοιμα. Πλέον αυτών, όπως παρατήρησε ο Αριστοτέλης εξετάζοντας την αθηναϊκή οικονομία, η ατομική ιδιοκτησία οδηγεί σε ομόνοια. Αντίθετα, η κοινοκτημο¬σύνη, που εξισώνει τις ανταμοιβές, αγνοώντας την θεμελιώδη διαφορά τής πα-ραγωγικότητος των ατόμων, προκαλεί προστριβές και αντιπαλότητες, εφ’ όσον άλλος είναι ο βαθμός προσπάθειας ερ¬γασίας και άλλη η ανταμοιβή του ατόμου. Ένα ακόμη αποτέλεσμα της καθιέ¬ρωσης της ατομικής ιδιοκτησίας ήταν ότι διευρύνθηκε η μεσαία οικονομική τάξη, κάτι που ενίσχυσε σημαντικά την καθιέρωση και ανάπτυξη της δημοκρατίας, όπως και σήμερα διαπιστώνεται ότι συμβαίνει σε πολλές χώρες. Όπως το αποδίδει ο Αριστοτέλης (Πολιτικά, 1295b, 30-40), «η πολιτική κοινωνία που αποτελείται από μεσαία άτομα είναι η αρίστη, και αυτές οι πόλεις που κυβερ¬νούνται καλά είναι εκείνες όπου η μεσαία τάξη είναι η πλέον πολυά¬ριθμη». Γι’ αυτό σήμερα η τρόϊκα και τα εδώ πολιτικά φερέφωνά της, παχύδερμα και μη, διαλύουν την μεσαία τάξη! Αλλά ο Σταγειρίτης δεν ήταν ο μόνος. Μια ματιά στις «Ικέτιδες» του Ευριπίδη (στ. 238-245) μας πληροφορεί ότι «τρεις είναι οι μερίδες των πολιτών. Η μία είναι οι πλούσιοι. Απ’ αυτούς δεν βγαίνει κανένα καλό και παντοτινός τους πόθος είναι τα πιο πολλά χρήματα. Όσοι είναι πτωχοί και τους λείπει το καθημερινό, να τους τρέμεις. Τους παρασύρει ο φθόνος και, καθώς τους πλανεύουν τα λόγια μοχθηρών δημαγωγών, πικρές σαϊτιές ρίχνουν στους πλούσιους. Η μεσαία από τις τρεις μερίδες συγκρατεί τα κράτη, διότι αυτή φυλάει την τάξη που θα καθορισθεί» (τριών δε μοιρών η ’ν μέσωι σώιζει πόλεις, κόσμον φυλάσσουσ’ όντιν’ αν τάξηι πόλις). Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι ο συνδυασμός τού κινήτρου τής ιδιοκτησίας με την ελεύθερη οικονομική δράση ως μηχανισμός αύξησης της παραγωγικότητας και ενδυνάμωσης της δημοκρατίας, είναι σημαντικώτατος παράγοντας τής οικονομίας και είχε καθιερωθεί από τους Αθηναίους, πολύ πριν διατυπωθεί από τον Adam Smith και επιβεβαιωθεί σήμερα και εμπειρικά. Όπως επίσης είναι φανερό ότι η σημερινή υπερφορολόγηση της ιδιοκτησίας και την δημοκρατία μειώνει και αποβλέπει στην οικονομική εξαθλίωση και υποδούλωση των Ελλήνων πολιτών...

Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΝΟΣΗΡΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Ας ξεκαθαρίσουμε, αγαπητοί φίλοι, κάποια πράγματα, αν και θα έπρεπε να τα θεωρήσουμε εκ των προτέρων ως αυτονόητα. "Δήμος" είναι ο λαός. "Κοινοβουλευτικός Δήμος", όμως είναι ένας λαός, ο οποίος εκχωρεί διά της ψήφου του το δικαίωμα τού "διοικείν" και "αποφασίζειν" σε κάποιους άλλους, κατά κανόνα ανικάνους. Σε ολιγάρχες ή σε "ονόματα"! Πράγματι, οι κοινοβουλευτικοί ανήκουν 1) Σε ολιγάρχες, δηλαδή σε απογόνους πέντε δέκα πολιτικών τζακιών (τις περισσότερες φορές χωρίς πολιτική καμινάδα) και σε άλλους τόσους τραπεζιτών ή εφοπλιστών. 2) Σε τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, καλαθοσφαιριστές, σε θεράποντες της υποκριτικής, "πανεπιστημιακούς" της συμβατικής ιστορίας, συνδικαλιστές δημαγωγούς. Η δεύτερη κατηγορία κατά κανόνα (με τις ελάχιστες εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν) ανήκει σε μία ομάδα δευτεροκλασάτων ηγετίσκων, η οποία έχει "κομματική υποχρέωση" να ψηφίζει τις αποφάσεις τής πρώτης πολιτικής κατηγορίας, η οποία με την σειρά της λαμβάνει εντολές κατ’ ευθείαν από τους κοσμοεξουσιαστές. Τω όντι, οι μοιραίοι αυτοί κοινοβουλευτικοί άνθρωποι, με διάφορες σοφιστικές μεθόδους, εξαπατούν τον λαό, στην προσπάθεια τους να υφαρπάξουν την ψήφο του, αδιαφορώντας αν με την μέθοδο αυτή της ευτέλειας και της ποταπότητας, υπονομεύουν το μέλλον τών επομένων γενεών ωθώντας τες στην καταστροφή, την υποδούλωση και τον εξανδραποδισμό. Τι κι αν ο μεγάλος φιλόσοφος Καντ, γράφει, για το ανεπίτρεπτο των γενεών να κληροδοτούν στις επερχόμενες γενεές, βάρη και δεσμεύσεις, που δεν τους ανήκουν και δεν τους πρέπουν. Τι κι αν ο ιδρυτής τού Κριτικού Ιδεαλισμού είχε πει ότι "μια γενιά δεν επιτρέπεται να κληροδοτήσει στις επόμενες περισσότερες αμετάκλητες δεσμεύσεις απ’ όσες βρήκε" (Manfred G. Schmidt "Θεωρίες τής Δημοκρατίας, σελ. 321, εκδ. Σαββάλας"). Οι κοινοβουλευτικοί τα αγνοούν και πράττουν τα αντίθετα με μια άνεση, στηριγμένη στην ακλόνητη πεποίθηση ότι ουδέποτε θα τους ζητηθεί ευθύνη, ουδέποτε θα κληθούν να λογοδοτήσουν. Και το χειρότερο: με σοφιστικά τεχνάσματα δημιουργούν προς πάσα κατεύθυνση την απαράδεκτη, επιλήψιμη και καταστροφική βεβαιότητα ότι οι πολίτες, από την στιγμή που τους ψήφισαν, τους εξουσιοδότησαν εν λευκώ να πράξουν ό,τι επιθυμούν, ακόμη και να δράσουν υπονομευτικά εναντίον του μέλλοντος των παι-διών τους (!), αθωώνοντας με εκπληκτική ευκολία τους εαυτούς τους με το πονηρό αλλά αμάχητο επιχείρημα ότι έκαναν - όπως όλοι οι άνθρωποι - κάποιο λάθος. «Λάθος» που δύνανται στρεψοδικώντας να το διαπράξουν αμέτρητες φορές, φορώντας του κάθε φορά και διαφορετικό μανδύα... Ο Θέμος Γκουλιώνης, στο έργο του "Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη", για το οποίο κάναμε λόγο στο προηγούμενο άρθρο μας, γράφει ότι «η εποχή μας βιώνει τον κοινοβουλευτισμό ως νόσο που πα¬σχίζει να κτίσει - όπως και ο άρρωστος οργανισμός - την προστατευτική του "φυσιολογία". Κραυγάζει προσπαθώντας να πείσει ότι δεν είναι ολιγαρχία αλλά και ότι είναι (άκουσον άκουσον) δημοκρατία, όπως ο ανή¬θικος προσπαθεί να πείσει τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του ότι είναι ηθικός. Και βρίσκει απίθανα τερτίπια για να δικαιολογήσει πράξεις πονηρές ως πράξεις εξαναγκαστικές που σκοπούσαν στην άμυνα του, από αντίστοιχες δράσεις των αντι¬πάλων του. Η εμπλοκή όμως των διεκδικητών τής εξουσίας σε συνεχή παιχνίδια με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την υποκρισία, δεν επι¬δέχεται ωραιοποιήσεις ή παιδαριώδεις εκλογικεύσεις, και η φράση του ελληνοσπουδασμένου Μ. Βασιλείου, "εν αμίλαις πονηραίς αθλιότερος ο νικήσας", αποκαθιστά την τάξη βάζο¬ντας με απίστευτη άνεση τα πράγματα στην θέση τους. Αυτή όμως η "μεγαλοφυής" σύλληψη της ιδέας τού κοινο¬βουλευτισμού, φρόντισε να κατασκευάσει ένα σύστημα το οποίο κάπως να μοιάζει επιφανειακά με την δημοκρατία, απο¬κτώντας δι’ αυτού του τρόπου την έξωθεν καλή μαρτυρία. Σε δεύτερο χρόνο παγίδευσε με μαεστρία τα μυαλά των ανθρώ¬πων, ώστε, ενώ βιώνουν ακραίας μορφής ολιγαρχία, η οποία εκ¬φράζεται μέσα από απροκάλυπτη οικογενειοκρατία, αναξιο¬κρατία, και φασίζοντα νεποτισμό, να διατηρούν την πεποίθηση ότι ζουν σε καθεστώς δημοκρατίας. Βλέπουν τους ηγέτες τους να ψηφίζουν νόμους που τους προστατεύουν από τους νόμους, οι οποίοι ισχύουν για όλους τους άλλους πολίτες και παρακολουθούν αυτό το απαίσιο γεγονός ως μία από τις εκδηλώσεις της ... δημοκρατίας. Ακόμη και γι’ αυτή τους την αποκοτιά, οι κοινοβουλευτικοί έχουν επί πλέον κτίσει πανίσχυρα τείχη ψυχολογικής προστασίας, που δικαιολογούν τα πάντα παρουσιάζο¬ντας τους από θύτες σαν θύματα. Και η θλιβερή διαπίστωση είναι ότι κατ’ επανάληψιν και δια μακρότατο χρονικό διάστημα, πεί¬θουν τους πάντες ότι έτσι πρέπει να λειτουργεί η δημοκρατία!» Ένα ακόμη καταπληκτικό "αστείο", για το οποίο πολλοί ιστορικοί στο μέλλον θα κάνουν διδακτορικές διατριβές, σχετίζεται με τους φερόμενους (του συστήματος) ως "καταλληλότερους". Πράγματι, οι στημένες δημοσκοπήσεις βγάζουν τους πλέον ακατάλληλους ως καταλληλότερους, θεωρώντας τον λαό βλάκα και ηλίθιο (όχι ότι ένα μέρος δεν φέρεται τοιουτοτρόπως). Και μόλις ο λαός αποφασίσει διαφορετικά, ο καταλληλότερος γίνεται ακατάλληλος και ο μέχρι χθες ακατάλληλος γίνεται καταλληλότερος. Αλλά και η "προοδευτικότητα" μετατρέπεται σε πουριτανισμό ανάλογα με τις περιπτώσεις. Π.χ. στην Ιταλία, μόλις ο Μπερλουσκόνι μίλησε για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, το σύστημα έπεσε πάνω του, εστιάζοντας όχι στην οικονομική πολιτική αλλά στο ότι διοργάνωνε πάρτυ κάνοντας τον επιβήτορα. Όταν όμως, κάποτε, ο μακαρίτης Ανδρέας έκανε παρόμοια, εκεί όλοι σιωπούσαν. Ο Ανδρέας, λέγανε, ασκούσε μαγνητισμό στον λαό (γι’ αυτό ίσως τον κατάντησε έτσι)! Όμως τον ορισμό της γοητείας τον έδωσε ο Γουσταύος Λε Μπόν στο έργο του «Η ψυχολογία των όχλων, σελ. 109» και είναι «ο μαγνητισμός που ασκεί ένα άτομο στο πνεύμα μας». Πράγματι, στην ολιγαρχία (η οποία εκφράζεται σήμερα δια του κοινοβουλευτισμού), και στην τυραννία, η γοητεία την οποία ασκούν οι εξουσιαστές, αποτελεί βασικό στοιχείο υπάρξεως αυτών τών καθεστώ¬των. Αντιθέτως στην Δημοκρατία εξοστράκιζαν αμέσως, όποιον ασκούσε έστω και υπολανθάνον γόητρο προς τους συμπολίτες του, διότι αντιλαμβάνονταν τον θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχε αυτό το μοναδικό σύστημα απρόσωπου διακυβερνήσεως της ανθρωπίνης κοινότητος από την ύπαρξη «γόητος». Η θεωρητική λοιπόν ανάλυση μιας σημερινής χειροπιαστής πραγματικότητος αποβλέπει στην συνειδητοποίηση τής απουσίας (θελημένης ή αθέλητης) του λαού. Όλα αυτά τα αναφέραμε για να δείξουμε ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι μία νόσος, που μόνη της φρόντισε να αποκαλυφθεί, να εκδηλωθεί και να βλαστήσει. Εμείς, όμως, οφείλουμε, όπως καταπολεμούμε μία νόσο, έτσι να πολεμήσουμε και αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, με τα πληρωμένα φερέφωνα, τις πληρωμένες γραφίδες και τα παπαγαλάκια του. Οφείλουμε, όπως κάθε νοσηρό τμήμα, να το αποκόψουμε από το σώμα του ελληνικού λαού. Να δώσουμε σε αυτόν να καταλάβει ότι οφείλει να είναι όχι "ιδιώτης" αλλά ενεργός πολίτης. Και να επιμείνουμε στο να κατανοήσει ότι το καλλίτερο πολίτευμα πράγματι είναι η Δημοκρατία, μόνο που αυτή σήμερα δεν λειτουργεί. Και ο κοινοβουλευτισμός βγάζοντας στις ημέρες μας το προσωπείο του, μας έδειξε ότι δεν είναι Δημοκρατία, οπότε, σίγουρα, δεν είναι το καλλίτερο πολίτευμα. Απλώς είναι το σύστημα!

Η ΑΝΑΓΚΗ ΠΑΡΟΧΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι επιτακτική η ανάγκη παροχής στα ελληνόπουλα ελληνικής παιδείας. Από την στιγμή που έγινε εμφανές ότι η παγκοσμιοποίηση είχε εισδύσει τόσο πολύ στην Ελλάδα, τα πράγματα εξελίχθηκαν ραγδαία. Εξαφανίσθηκε ο όρος «Εθνικής» ως επιθετικός προσδιορισμός της παιδείας από το αντίστοιχο υπουργείο. Ακολούθησαν αλλαγές στα σχολικά βιβλία, από τα οποία απαλείφθηκε ο,τιδήποτε το εθνεγερτικό. Παλαμάς, Μωραϊτίνης, Κρυστάλλης, Βαλαωρίτης κ.λπ. είναι άγνωστα πρόσωπα στην μαθητιώσα και φοιτητιώσα νεολαία, για τις οποίες πλέον δεν μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα. Μάχες σταθμοί στην εθνική και πολεμική ιστορία τών Ελλήνων αναφέρονται σε δύο τρεις γραμμές στα ιστορικά βιβλία, σαν να μην έγιναν ποτέ, σαν να μη καθώρισαν το ιστορικό μέλλον. Η ελληνική γλώσσα αλλοιώθηκε, φτώχυνε, παραμερίσθηκε εμπρός στην κυριαρχία τής αγγλικής ή της τουρκικής. Οι Έλληνες, απλοί θεατές, παρακολουθούν την φθίνουσα πορεία τής Ελλάδος αδιάφορα, εφ’ όσον προτεραιότητα έχουν δώσει στην επιβίωσή τους. Κι όμως, η επιβίωση θα έλθει μόνον εάν διασωθούν οι ρίζες μας. Ο μεγάλος διδάσκαλος τού Γένους μας Κοσμάς ο Αιτωλός, ο γνωστός για τις προφητείες του Πατροκοσμάς, είχε γράψει γι’ αυτό το θέμα παροτρύνοντας και βοηθώντας στην σύσταση ελληνικών σχολείων. ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ σχολείων, έχει σημασία. Ας δούμε πώς αναφέρει αυτό το γεγονός ο Χριστόφορος Περραιβός σε σύγγραμμα αναφερόμενο στον βίο του αοιδίμου Ρήγα Φεραίου. «Ευλογημένοι χριστιανοί, αι πολλοί εκκλησίαι ούτε διατηρούν ούτε ενισχύουν την πίστιν μας όσον και όπως δει, ειμέν οι εις τον Θεόν πιστεύοντες δεν είναι φωτισμένοι υπό τε των παλαιών και νέων αγίων γραφών· η πίστις μας δεν εστερεώθη από αμαθείς αγίους, αλλά από σοφούς και πεπαιδευμένους αγίους, οίτινες και τας αγίας γραφάς ακριβώς μας εξήγησαν, και δια θεοπνεύστων λόγων αρκούντως μας εφώτισαν· σήμερον όμως, έ¬νεκα των εξ αμαρτιών μας συμπεσουσών δεινών περιστά¬σεων, λείπουσιν, ή τουλάχιστον εισί σπανιώτατοι τοιού¬τοι σοφοί και ενάρετοι άνδρες, όπως διατηρήσωσιν ανε-πηρέαστους τους ορθοδόξους ομογενείς μας• διότι πώς δύναται να διατηρηθεί αβλαβές το έθνος μας κατά τε την θρησκείαν και ελευθερίαν, οπόταν ο ιερός αυτού κλήρος αγνοή κατά δυστυχίαν των αγίων γραφών την εξήγησιν, ήτις εστί το φως και η στερέωσις της πίστεως; Ό¬ταν ένας ποιμήν δεν γνωρίζη το θρεπτικόν χόρτον δια το ποίμνιόν του, δεν θεραπεύη τα τυχόντα πάθη του, δεν προφυλάττει αυτά από άγρια θηρία και κλέπτας, πώς εί¬ναι δυνατόν να διατηρηθή δια πολύν καιρόν εκείνο το ποίμνιον; λοιπόν, τέκνα μου Πάργιοι, προς διαφύλαξιν της πίστεως, και ελευθερίαν της Πατρίδος, φροντίσατε να συστήσητε ανυπερθέτως σχολείον Ελληνικόν, δι’ ου γνώσονται τα τέκνα υμών άπερ υμείς αγνοείτε». Ο Πατροκοσμάς έκανε μεγάλες περιοδείες μεταξύ των ετών 1759 – 1779 στην Θράκη, στην Δυτική Στερεά Ελλάδα, στην Δυτική Μακεδονία, στην Ήπειρο, ενιαία τότε, και στα Επτάνησα, προσπάθησε να φέρει την αγάπη και την συνοχή ανάμεσα στους ελληνορθοδόξους πληθυσμούς. Σκοπός τού κηρύγματός του, ο φωτισμός τού Γένους και μέσον για την πραγματοποίηση τού φωτισμού η ίδρυση σχολείων. Έλεγε ο σπουδαίος αυτός Άγιος. «Δεν βλέπετε όπου το Γένος μας αγρίευσεν απ’ την αμάθειαν και εγίναμεν όλοι ωσάν θηρία; Διά τούτο σας συμβουλεύω να κάμετε σχολεία. Να σπουδάζετε κι εσείς αδελφοί ... Το σχολείο φωτίζει τους ανθρώπους». Λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του, κάνοντας απολογισμό τής ζωής του και του έργου του, γράφει στον αδελφό του Χρύσανθο, στις 2 Μαρτίου 1779: «Έως τριάκοντα επαρχίας περιήλθον, δέκα σχολεία ελληνικά εποίησα, διακόσια διά κοινά γράμματα». Αυτά έκανε ο μεγάλος παιδαγωγός και εθνομάρτυρας τού Ελληνισμού. Ξέρετε, όμως, ύστερα από τέτοιο έργο, ποιο ήταν το τέλος του; Το αναφέρει πάλι ο Χριστόφορος Περραιβός, στο ίδιο βιβλίο, εκδοθέν εν Αθήναις, εκ της τυπογραφίας Ιω, Αγγελοπούλου, το 1860 (σελ. 53 - 54). Το αναγράφω αυτολεξεί. «Εκείθεν διέβη εις το Βεράτι. Εδώ όμως παύει πλέον της ζωής του το στάδιον, ένεκα του προς αυτόν μίσους των Εβραίων α) διότι καταργηθείσης, ως προείρηται, υπ’ αυτού τής πολυτελείας τών χριστια¬νών, έμειναν πλέον και τα χρυσογαϊτανοσειρίτια των Εβραίων απώλητα• β) όσαι εμπορικαί αγοραί εγίνοντο καθ’ όλην την Ελλάδα την ημέραν της Κυριακής, ο Άγιος Κοσμάς τας μετέθεσε το σάββατον, διατηρήσας, κατά τον κανονισμον, την αργίαν τής Κυριακής• όθεν οι Εβραίοι δι’ αδράς χρηματοδοτήσεως προς τον ΙΙασάν του Βερατίου εξετέλεσαν τον φθονερον σκοπόν των, διότι έ¬πεμψε τρεις στρατιώτας, οίτινες εφόνευσαν τον Ιεροκήρυκα διδάσκοντα εν τω υπαίθρω, παρά το χωρίον Κωλυκόνταση και κατά τάς όχθας τού ποταμού Βοούσα πλη¬σίον του Βερατίου». Παρόμοιες συνθήκες, αγαπητοί συνέλληνες, έχουμε και σήμερα. Παρόμοια προβλήματα και παρόμοιους κινδύνους. Κινδύνους παροπλισμού κάθε εθνεγερτικής φωνής, η οποία θέλει να διατηρήσει και να διαδώσει τον ελληνισμό και την ελληνορθοδοξία. Χρέος επομένως όλων μας είναι με την εθνική στάση μας να γίνουμε τα τείχη, πάνω στα οποία θα συντριβούν τα στίφη τών εχθρών τού ελληνισμού.

Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΩΝ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Στο τελευταίο άρθρο μας αναλύσαμε τις διάφορες όψεις τού διεθνισμού, και τον σκοπό όλων αυτών, ο οποίος είναι ένας και αποβλέπει στο κόψιμο των ριζών. Ο στόχος λοιπόν των διεθνιστών – παγκοσμιοποιητών ήταν πάντοτε οι ρίζες. Ένα δένδρο όσο πιο βαθειές γερές, μεγάλες και δυνατές ρίζες έχει, ακόμη κι αν το κόψουν θα μπορέσει και πάλι στο μέλλον να βλαστήσει, να βγάλει νέα κλαδιά, νέα φύλλα, και να ανθίζει ες αεί παίρνοντας δύναμη από τους ζωογόνους χυμούς αυτών των ριζών. Ο ποιητής το έχει αποδώσει πολύ παραστατικά: «Μη φοβηθείς το δένδρο που άπλωσε τις ρίζες του βαθιά στο χώμα...κι ας σπάσει το κορμί του ο άνεμος και τα πυκνά κλαδιά του ακόμα»! Στην τραγωδία τού Αισχύλου «Αγαμέμνων» (στ. 966-967) υπάρχει η πεμπτουσία της ελληνικής συνέχειας. «ρίζης γαρ ούσης φυλλάς ίκετ’ εις δόμους σκιάν υπερτείνασα Σειρίου Κυνός», που αποδίδεται «διότι, όταν η ρίζα ζη, το δένδρο βγάζει φύλλα κι απ’ το σπίτι επάνω μες στα Κυνικά καύματα (στην κάψα του καλοκαιριού) την σκια του απλώνει». Ποιες λοιπόν είναι αυτές οι ρίζες; Ο Κίσσιγκερ τις προσδιόρισε ως «Γλώσσα, Θρησκεία, Πολιτιστικά και Ιστορικά αποθέματα». Ο Ηρόδοτος, όμως, θεωρούσε ως χαρακτηριστικές ρίζες τού ελληνικού έθνους και άλλα πράγματα, τα οποία, κατά έναν περίεργο τρόπο, άρχισαν όλα να αποδομούνται. Κατ’ αυτόν (Βιβλίο 8ο «Ουρανία»144,14-16) «αύτις δε το Ελληνικόν, εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον, και θεών ιδρύματά τε κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα». Άρα το κοινό αίμα (καταγωγή, DNA), η κοινή γλώσσα, οι κοινές παραδόσεις, η ιστορία, τα ήθη, τα έθιμα, καθώς και τα κοινά θρησκευτικά "πιστεύω" ήσαν εκείνα, τα οποία κατέτασσαν τους Έλληνες στο ίδιο Έθνος. Το Ελληνικό! Αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούσαν τις ρίζες του! Στην Αμερική για παράδειγμα την "πανσπερμία λαών" αυθαιρέτως την ονομάζουν "έθνος", για να δηλώσουν και σ’ εμάς ότι δεν έχει καμμιά σημασία που στην Ελλάδα υπάρχουν 3.000.000 λαθρομετανάστες, μαύροι, κίτρινοι, ερυθρόδερμοι. Μόλις αυτοί πάρουν την "υπηκοότητα" όλοι θα λεγόμαστε "Έλληνες". Κι εμείς, που οι παππούδες μας πολέμησαν γι’ αυτήν την πατρίδα αλλά και οι λαθραίοι, που βρήκαν μία χώρα ελεύθερη εξ αιτίας εκείνων, για να την κατακτήσουν σήμερα διά "νομιμοποιημένων παρανομιών". Αυτά βεβαίως μεθοδεύθηκαν με χειρουργική ακρίβεια. Πρώτα άφησαν τα σύνορά μας διάτρητα με αποτέλεσμα κάθε ημέρα να εισέρχεται ένα χωριό λαθρομεταναστών. Στην συνέχεια τους εγκλώβισαν εδώ με το "Δουβλίνο 2". Και μετά, άλλους οδήγησαν στην επαρχία, επανδρώνοντας ολόκληρα χωριά και άλλους στην Αθήνα, περιθωριοποιώντας το κέντρο της. Έπειτα άλλαξαν το δίκαιο αίματος σε δίκαιο εδάφους. Έτσι, έδωσαν σε αυτούς αφειδώς υπηκοότητες. Ηλίθια πολιτικά πρόσωπα δήλωσαν ότι θα σωθεί η Ελλάδα τοιουτοτρόπως από την υπογεννητικότητα. Μετά άφησαν τους λαθρομετανάστες να κάνουν ό,τι θέλουν. Απέκτησαν προτεραιότητα παντού. Στα σχολεία, στους παιδικούς σταθμούς, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία κ.λπ. Ακολούθησε η φορολόγηση της ελληνικής οικογενείας, "απλής τε και πολυτέκνου". Απέτρεψαν τοιουτοτρόπως τους νέους τής Ελλάδος από το να δημιουργήσουν οικογένεια στην πατρίδα τους. Τους στέρησαν ακόμη το δικαίωμα τής εργασίας, παρ’ όλες τις σπουδές τους. Ο στόχος προφανής: τους οδηγούν στο εξωτερικό έτοιμους και σπουδασμένους για εργασία, όπου είναι βέβαιον ότι εκεί οι περισσότεροι θα αλλοτριωθούν, θα νυμφευθούν αλλοδαπές και σε μία γενιά τα παιδιά τους, αποκτώντας την νοοτροπία τού νέου κράτους, θα χάσουν γλώσσα και ελληνική ταυτότητα. Έτσι, στο "γωνιακό οικόπεδο" που λέγεται "Ελλάς", θα απομείνουν κάποιοι λίγοι Έλληνες, οι γέροντες, οι λαθρομετανάστες, ο υπόκοσμος, και μία ειδική κατηγορία, που αποκαλούνται "πολιτικοί", οι οποίοι μέσω διαφόρων μορφών γενιτσαρισμού θα προσκυνούν περιστασιακώς, τουρμπάνια, τιάρες και αγορές, δηλαδή αγοραστές μιας πατρίδας που δεν τους ανήκει, που δεν την είχαν ποτέ. Οπότε, λαθρομετανάστες και γηγενείς θα ανακατευθούν δίνοντας μία εικόνα εκφυλισμού, αφού θα ισχύσει το «ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ». Κι όμως! Κι αυτός ο στόχος είχε προαναγγελθεί από τους θεωρητικούς τής παγκοσμιοποίησης. Πριν πολλά χρόνια ένας από τους βασικούς εμπνευστές τής διαδικασίας τής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ο Richard Coudenhove Kalergi στο βιβλίο του «Praktischer Idealismus»: γράφει μεταξύ άλλων ότι «... οι κάτοικοι των μελλοντικών Ηνωμένων Πολιτειών τής Ευρώπης δεν θα είναι οι παλαιοί λαοί τής Γηραιάς Ηπείρου, αλλά ένα είδος υπανθρώπων που θα προέρχονται από επιμιξία ... οι λαοί της Ευρώπης θα διασταυρωθούν με ασιατικές και έγχρωμες φυλές, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πολυεθνικό κοπάδι χωρίς ποιότητα και εύκολα ελεγχόμενο από την άρχουσα τάξη...» (ΠΑΡΟΝ, 27-1-2013, σελ. 30). Τι λέτε λοιπόν; Δεν το βλέπετε σήμερα; Απορείτε ακόμη; Μαζί με το κοινό αίμα, λοιπόν, το σχέδιο των διεθνιστών στόχευσε και την γλώσσα. Μία γλώσσα χιλιάδων ετών, μέσω "ειδικών" πανεπιστημιακών (εννοώ "ειδικών" στις καταστροφές τών γλωσσικών φαινομένων) κατήντησε από "ύψιστο εργαλείο τού νου" σε "όργανο ανοησιών". Οι "ειδικοί" κατήργησαν το πολυτονικό, το λογισμικό ευφυΐας τών Ελλήνων, την ιστορική ορθογραφία, την ιστορική γραμματική, τις προθέσεις, την γ΄ κλίση, η οποία περιελάμβανε το 70% των ελληνικών ονομάτων και όσα δεν τα ενέταξαν στις άλλες δύο (π.χ. "ο μύωψ" που έγινε "ο μύωπας"), τα κατάντησαν άκλιτα (π.χ. "η κυρία Κοντολέων", "της κυρίας Κοντολέων", "ο Σπυρίδων", "του Σπυρίδων" κ.λπ.) Και αυτό κάποιοι "ειδικοί" το λένε γλώσσα! Όσον αφορά τις γιορτές, απαξίωσαν τα πάντα. Σκεφθείτε μόνο πώς εορτάζονταν 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου πριν λίγα χρόνια και δείτε σήμερα. Αντί πολιτικοί και δάσκαλοι να τονίζουν τα μηνύματα ενός Αγώνα, που μας ανέστησε ως Γένος, δηλαδή του 1821, αμφισβητούν ποιοι πολέμησαν, περνούν την μαρξιστική άποψη ότι η Παλιγγενεσία δεν ήταν εθνικός Αγώνας αλλά ταξικός εναντίον τών κοτσαμπάσηδων, θεωρούν τους Αρβανίτες Αλβανούς κι ότι εκείνοι (οι Αλβανοί δηλαδή) έκαναν τον Αγώνα, απαξιώνουν την συμβολή τών κληρικών στην Επανάσταση κ.λπ. Για το 1940, περνούν την άποψη ότι το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς αλλά ο ελληνικός λαός, ότι η εθνική αντίσταση ήταν ο ΕΛΑΣ και ο Βελουχιώτης, Γράμμος και Βίτσι γίνονται αντικείμενο ιστορικής καπηλείας από τους ηττημένους και αγνοούνται από τους νικητές, κ.λπ. Παντού παγκόσμιες γιορτές, υποβάθμιση τών ελληνικών, αποκατάσταση "δήθεν μύθων", όπως το "κρυφό Σχολειό" κ.λπ. "Πανεπιστημιακοί", αμφιβόλου επιστημονικής αξίας, αναλαμβάνουν να ισοπεδώσουν και να εξαφανίσουν τους αγώνες των προγόνων μας μέσω συμφωνιών τύπου συμβατικής ιστορίας (συμφωνία Παπανδρέου - Τζεμ) και, επομένως, μέσω νέων "ιστορικών γραμμών", τύπου "συνωστισμού στην παραλία", περνώντας τους μάλιστα στα σχολικά βιβλία και την τρυφερή ψυχή τών παιδιών. Όσο για το ομόθρησκον, ο στόχος είναι να πλήξουν την Ορθοδοξία. Στην αρχή, αφαίρεσαν το θρήσκευμα από τις ταυτότητες. Πριν λίγες ημέρες μάλιστα αριστερός, δηλαδή διεθνιστής, "πανεπιστημιακός", τάραξε τα νερά με την δήλωσή του ότι "πρέπει οι ορθόδοξοι χριστιανοί να πληρώνουν τους μισθούς των ιερέων". Στόχος, όταν αυτό θα γίνει οι ορθόδοξοι, που θα έχουν οικονομικό πρόβλημα, να κάνουν "δήλωση αθεΐας" για να γλυτώσουν την οικονομική επιβάρυνση. Το μάθημα των θρησκευτικών, βαίνει συνεχώς απαξιούμενο. Ο σχολικός εκκλησιασμός σταμάτησε, όπως και η προσευχή σε σχολεία προοδευτικής διοικήσεως. Οι δηλώσεις απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών κάθε χρόνο είναι όλο και περισσότερες κ.λπ. Την γραμμή τής παγκοσμιοποίησης, την περνούν, ακόμη και μέσα από την εκκλησία, μέσω ιεραρχικών εντολών, όπως "μόνο χριστιανικά ονόματα" στις βαπτίσεις κι όχι ελληνικά, "πρώτα χριστιανός" ή "μόνο χριστιανός", βάζοντας στο περιθώριο ότι εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε γενικώς χριστιανοί αλλά "ελληνορθόδοξοι", τονιζομένης τής ελληνικότητός μας. Αλλά ως προς αυτό θα επανέλθω με άλλο άρθρο. Αγαπητοί συνέλληνες. Ο εχθρός είναι ήδη εντός τών τειχών. Μεταμφιεσμένος. Με προσωπεία. Εξ άλλου κι ο ποιητής έχει γράψει ότι "έφθασαν ντυμένοι φίλοι πολλές φορές οι εχθροί μου". Σκοπός εκείνων είναι να μας καταστρέψουν. Σκοπός δικός μας να μη τους αφήσουμε. Χρέος προς τους προγόνους μας και προς τα παιδιά μας. Σύνθημά μας, τα λόγια τού νεαρού, πλην μεγίστου ήρωος του Κυπριακού Αγώνος Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που πρέπει να αποτελούν το σύνθημα αλλά και την πεμπτουσία κάθε ελληνικής ψυχής: «Μπορεί σε κάποια μάχη, γραμμένο η μοίρα νά ’χει, να μη γυρίσουμε... Μα πάμε με καμάρι, και λέμε "όποιον πάρει"... και θα νικήσουμε!»

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΗΛΟΨΙΑ (Ένας δάσκαλος της γλώσσας προς αποφυγή)

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Τα τελευταία χρόνια η ελληνική τηλοψία το έχει παρακάνει. Ενώ έχει γίνει «δάσκαλος της ελληνικής» για όλο τον λαό, στην πραγματικότητα είναι ένας κακός δάσκαλος. Που κάνει λάθη, τα οποία θα έπρεπε η ίδια να αποφεύγει. Δεν μιλώ βεβαίως για τα αγγλικά ή τα τουρκικά αλλά για τα ελληνικά. Βεβαίως η τηλοψία δεν είναι ανώνυμη. Έχει τα ονόματα των δημοσιογράφων που την εκπροσωπούν. Και όχι μόνο των νεαρών δημοσιογράφων, που δεν έμαθαν ελληνικά στο ελληνικό σχολείο, χωρίς να φταίνε. Κυρίως ομιλώ για πρωτοκλασάτα και ακριβοπληρωμένα ονόματα, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις πρέπει να επιστρέψουν στις πρώτες γλωσσικές τάξεις τού σχολείου. Με αφορμή το υπό έκδοση νέο σύγγραμμά μου για τα λάθη της τηλοψίας, θέλω να επισημάνω κάποια πράγματα, που πρέπει να αποφεύγουμε, παρακολουθώντας ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα. Για το ότι η γλώσσα μας έχει σήμερα καταστραφεί, φταίνε βεβαίως οι εντολοδόχες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις που τα ψήφισαν, φταίμε όμως κι εμείς που τα ανεχθήκαμε και ξαναψηφίζαμε τους καταστροφείς. Κανένα κόμμα κατά την μεταπολίτευση δεν είδε την γλωσσική κατάντια και δεν έβαλε στόχο και πρόγραμμα για την αποκατάστασή της. Καταργήθηκε η γ΄ κλίση, η επί 3000 χρόνια υπάρχουσα και περιλαμβανουσα το 70% των ελληνικών ονομάτων. Ουδείς αντέδρασε. Καταργήθηκε μεγάλο μέρος των προθέσεων. Καταργήθηκε η ιστορική ορθογραφία, η ιστορική γραμματική και φυσικά το λογισμικό τής ελληνικής, το πολυτονικό. Άκρα τού τάφου πολιτική και επιστημονική σιωπή. Κακά τα ψέματα! Οι εντολοδόχοι ξεκίνησαν την αποδόμηση της γλώσσας υπακούοντας στις εντολές τής παγκοσμιοποίησης, η οποία δεν θέλει εθνικές γλώσσες αλλά παγκόσμια κυριαρχία της αγγλικής. Όμως για την κατάντια τής ελληνικής φταίει σχεδόν όλος ο ελληνικός λαός. Άφησε μεγαλοσχήμονες δημοσιογράφους «μεγάλων» διαύλων, υποτίθεται μορφωμένους, να χρησιμοποιούν μία γλώσσα, την οποία πριν πέντε δεκαετίες χρησιμοποιούσε μόνον ο αμόρφωτος και αγράμματος λαός. Ας δούμε λοιπόν κάποια ελάχιστα από τα πολλές χιλιάδες λάθη, που έχω επισημάνει την τελευταία δεκαετία. Και μη θελήσει κάποιος να αμφισβητήσει τον αριθμό, διότι στον υπολογιστήρα μου έχω σημειώσει την ημερομηνία, τον δίαυλο, την εκπομπή, την ώρα και το όνομα τού παρουσιαστή. Τα συνηθέστερα δε λάθη έχουν καταγραφεί πάνω από 2000 φορές το καθένα. Λάθη στις κλίσεις, στους προσδιορισμούς αλλά και αλλού. Για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια έκανε την εμφάνισή της μία λέξη, η οποία δεν υπάρχει σε κανένα ελληνικό λεξικό. Είναι η λέξη «διακύβευμα». Αν ψάξετε σε οποιοδήποτε λεξικό, θα βρείτε το ρήμα «διακυβεύω», που σημαίνει «θέτω σε κίνδυνο κάτι, το παίζω στα ζάρια». Υπάρχει ακόμη και η λέξη «διακύβευση», που είναι «η διακινδύνευση». «Διακύβευμα», πουθενά! Και είναι πολύ φυσικό, μιας και η λέξη χρησιμοποιείται από τους αδαείς και τους μιμητές πιθηκίζοντες με την έννοια «του ζητουμένου». «Το διακύβευμα είναι η Ελλάδα...!», λένε. Δηλαδή η Ελλάδα μάλλον παίζεται ... στα ζάρια! Ένα συχνό ακόμη και συνηθισμένο λάθος προκαλεί η άγνοια των ρημάτων «άγω» και «έχω» και των συνθέτων τους. Ακούμε συνεχώς «να παράξει έργο», «να παράξουν το άλφα, το βήτα» κ.λπ. Όλοι αυτοί οι μεγαλοδημοσιογράφοι, υπουργοί, βουλευτές, κ.ά. που χρησιμοποιούν το «να παράξει», αγνοούν ότι ο μέλλων δεν έχει υποτακτική. Γι’ αυτόν τον λόγο χρησιμοποιείται πάντοτε η υποτακτική αορίστου με σημασία μέλλοντος. Και ναι μεν ο μέλλων του «άγω» κάνει «άξω» αλλά ο αόριστος δεν κάνει «ήξα» αλλά «ήγαγον» και στην νέα ελληνική «ήγαγα». Επομένως ο σωστός τύπος είναι «να παραγάγει» και όχι «να παράξει. Σε ειδήσεις του MEGA, ανακοινώθηκε ότι «ο Αλέκος Σακελλάριος ... στιγμάτισε τον ελληνικό κινηματογράφο !!! Αλλά και πασίγνωστος «αειθαλής» τραγουδιστής στην εκπομπή «ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ», είπε επίσης ότι «το μέγαρο Μουσικής ... στιγμάτισε την καριέρα του». Ανοίξτε και ένα λεξικό ρε παιδιά. Διότι άλλο σημαίνει η έκφραση «δίνω το στίγμα μου» και άλλο το «στιγματίζω». Απλώς για την ιστορία αναφέρω τους δύο ορισμούς. Η έκφραση λοιπόν «δίνω το στίγμα μου», που είναι η σωστή, μεταφορικά σημαίνει «η τοποθέτησή μου», «η στάση μου σε συγκεκριμένο ζήτημα». Το δε ρήμα «στιγματίζω», εκτός βεβαίως από την ακριβή σημασία, «σημειώνω με στίγματα», το λεξικό γράφει: «στιγματίζω =επικρίνω έντονα, καυτηριάζω». Επομένως ούτε ο Αλέκος Σακελλάριος ... επέκρινε τον κινηματογράφο, ούτε ο πασίγνωστος τραγουδιστής πίστευε ότι ... καυτηρίασε την καριέρα του... Τι να πω δε για την χρήση του επιθέτου «τρεις (οι) – τρία (τα)», όταν συντίθεται με την λέξη «μισός»!!! Χιλιάδες οι περιπτώσεις, όπου μεγαλοδημοσιογράφοι, πρωθυπουργοί, υπουργοί κ.λπ μιλούν για «τρεισήμισι ... χρόνια», «τρεισήμισι εκατομμύρια», «δεκατρεισήμισι δισεκατομμύρια» κ.λπ. Μα οι τύποι του επιθέτου είναι: «τρεις (για το αρσενικό και θηλυκό) – τρία (για το ουδέτερο)». Επομένως, αν δεν είχαμε το ... μισό να μας μπερδεύει, πώς θα ήταν η φράση; Φυσικά «τρία χρόνια», «τρία εκατομμύρια»... Κι αν βάλουμε και το μισό θα γίνει «τριάμισι χρόνια», «τριάμισι εκατομμύρια», κ.λπ. Σε «ντημπέϊτ» μάλιστα, μεγαλοδημοσιογράφος χρησιμοποίησε δύο φορές την φράση «τρεισήμισι χρόνια», και ακολούθησε ο τότε πρωθυπουργός με την ίδια φράση. Αυτό το λάθος το κάνουν πολλοί χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς λένε. Ας κάνουμε μία απλή δοκιμή για να διαπιστώσουμε την αλήθεια. Εάν από την λέξη «τρεισήμισι» βγάλουμε το μισή, μένει η λέξη «τρεις». Εάν σε αυτήν προσθέσουμε το χρόνια δημιουργείται η φράση «τρεις χρόνια». Και ερωτώ: Στέκει αυτό λογικά; Η απάντηση φυσικά είναι όχι, διότι το «τρεις» είναι τύπος για αρσενικό και θηλυκό ενώ το «τρία» είναι για το ουδέτερο. Άρα το σωστό είναι «τρία» χρόνια και με το «μισή» «τριάμισι» χρόνια και όχι «τρεισήμισι». Οπότε να θυμόμαστε: «τρεισήμιση χιλιάδες» αλλά «τριάμισι εκατομμύρια», «τριάμισι χρόνια». Αγνοούν ακόμη την διαφορά μεταξύ «απλώς (= μόνο), και απλά (= με απλό, ανεπιτήδευτο τρόπο). Σε ειδήσεις του MEGA ο εκφωνητής είπε ότι «καταστρέφεται το περιβαντολογικό πάρκο». Το ίδιο λάθος το άκουσα 38 φορές μέσα σε διάστημα οκτώ μηνών, χωρίς κανένας να έχει μάθει πια ότι από την λέξη «περιβάλλον» βγαίνει η λέξη «περιβαλλον-τικός» και όχι «περιβαντο-λογικός ». Ίδιο περίπου ποσοστό (32 φορές σε οκτώ περίπου μήνες) συνάντησα για την λέξη « αν-ενημέρωτος » που όλοι την έλεγαν «αν-ημέρωτος» (Προέκυψε μάλιστα στο διάστημα αυτό και σχετική διαφήμιση με γνωστό ηθοποιό που έλεγε πως δεν πρέπει να είσαι αν-ημέρωτος). Ανέφερα αυτά τα λίγα παραδείγματα, για να δείξω ότι η ελληνική γλώσσα, όχι μόνο έχει καταστραφεί αλλά διαρκώς καταστρέφεται μέσω της τηλοψίας. Το συμπέρασμα είναι αμείλικτο. Αν κάποιος ακούει την τηλοψία θα πάψει να μιλά καλά ελληνικά. Και το αντίστροφο: «Όποιος την κλείσει και ανοίξει ένα καλό βιβλίο, θα σώσει την γλώσσα»!

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Τους εβραίους τους θαυμάζω για δύο πράγματα, τα οποία θα ήθελα πολύ να χαρακτήριζαν και τους συμπατριώτες μου. Για την εθνική προσήλωση σε έναν μεγαλοϊδεατισμό, και για την αποφασιστικότητά τους στην εφαρμογή κάποιων πραγμάτων. Θέλω να πω ότι από τότε που ο αυτοκράτωρ Τίτος τους εξεδίωξε από την Ιουδαία, εκείνοι κάθε φορά και σε κάθε ευκαιρία έλεγαν: «Και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ». Μέχρι που το πέτυχαν, μετά από δύο χιλιετίες. Από την άλλη, μόλις δημιούργησαν το κράτος τους, επανέφεραν μία νεκρή, για πολλούς αιώνες, γλώσσα, την αρχαία αραμαϊκή και την έκαναν επίσημη γλώσσα του κράτους τους. Αυτά συγκρινόμενα με τον ψοφοδεή νεοελλαδισμό, φαντάζουν εκπληκτικά! Οι νεοελλαδίτες θεωρούν την Κωνσταντινούπολη Ινστανμπούλ και χαμένη υπόθεση, την δε ελληνική γλώσσα εξελιγμένη, που δεν μπορεί να επιστρέψει στο προ τριακονταετίας καθεστώς, διότι τα καημένα τα παιδάκια και οι γονείς τους θα διαμαρτυρηθούν. Φαντασθείτε οι σουλεϊμανόπληκτοι νεοελλαδίτες να έλεγαν: «Και του χρόνου στην Βασιλεύουσα» ή «επαναφέρουμε το πολυτονικό, διότι το μονοτονικό απέτυχε». Τι θα γινόταν; Θα χαρακτηρίζονταν ρατσιστές, φασίστες, χρυσαυγίτες, μεγαλοϊδεάτες, κ.λπ. Ένα πράγμα, όμως, με βρίσκει τελείως αντίθετο σε σχέση με τους εβραίους και το υπό ψήφιση αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Η ποινικοποίηση της αρνήσεως του ολοκαυτώματος. Η Λακωνική καταγωγή μου με έχει μπολιάσει με ένα πνεύμα ελευθερίας, το οποίο δεν συνάδει με την δουλοπρέπεια υποχρεωτικής αποδοχής κάποιου γεγονότος σαν να ήταν "υποχρεωτικός κανόνας καλής συμπεριφοράς". Και δεν εξετάζω το γεγονός αυτό καθ’ αυτό, όσο την δυνατότητα του οποιουδήποτε να διατυπώσει άλλη ιστορική άποψη, εάν παρουσιασθούν νέα στοιχεία. Η Ελευθερία του Λόγου, η Ελευθερία τής Έκφρασης, είναι το σημαντικώτερο δικαίωμα ενός ελευθέρου πολίτου σε μία δημοκρατία. Ο Βολταίρος, επιγραμματικός εκλαϊκευτής φιλοσοφικών θεωριών, συμπυκνώνοντας την θεωρία της πνευματικής ανεκτικότητας, έλεγε: «Δεν συμφωνώ με όσα λες αλλά θα υπερασπίζομαι και με το τίμημα της ζωής μου το δικαίωμά σου να λες ελεύθερα αυτό που πιστεύεις»! Η Ελευθερία, λοιπόν, είναι κάτι που μόνον οι Έλληνες έχουν αναγάγει σε κοσμοθεωρία. Και μέσα στις διάφορες μορφές ελευθερίας, υπέρτατη, ίσως, είναι η Ελευθερία του λόγου, η οποία προσδιορίζεται και ως ελευθερία επιστημονικής έρευνας ή ως ελευθερία επιστημονικής άποψης και έκφρασης. Να οδηγήσω λίγο την σκέψη σας... Τον τελευταίο καιρό γίναμε μάρτυρες των ιστορικών τερατουργημάτων της κ. Ρεπούση. Οι πανεπιστημιακοί, οι πολιτικοί και άλλοι οσφυοκάμπτες βγήκαν και εδήλωσαν πως η κ. Ρεπούση εκφράζει "επιστημονική άποψη". "Επιστημονική άποψη", λοιπόν, θεωρήθηκε η άρνηση από αυτήν της "Γενοκτονίας των Ποντίων", όπως και "ο συνωστισμός στην παραλία", όπως και "ο μύθος του χορού του Ζαλόγγου". Βεβαίως η "επιστημονική άποψη" της κ. Ρεπούση "περί συνωστισμού" ταυτίζεται με την "επιστημονική άποψη" των τούρκων, οι οποίοι θεωρούν ακριβώς ότι στην Σμύρνη έγινε "kalabalik". "Kalabalik", λοιπόν στα τούρκικα θα πει "συνωστισμός". Κι εμείς μεν ξέρουμε το καλαμπαλίκι, απλώς δεν ξέρουμε τι σημαίνει καθώς και ότι είναι η επίσημη τουρκική άποψη για το τι έγινε στην Σμύρνη! Όλα αυτά λοιπόν τα ανεχθήκαμε σαν τάχα "επιστημονικές απόψεις"! Οι πολιτικοί οσφυοκάμπτες δεν τα ενέταξαν, διεθνοποιώντας το πρόβλημα, στον ευρωπαϊκό "περί αρνήσεως του ολοκαυτώματος" νόμο. Και πρέπει εγώ να δεχθώ επί ποινή φυλακίσεως το ολοκαύτωμα των Εβραίων, όταν κανένας από εκείνους και κάποιοι από τους εδώ, δεν δέχονται το ολοκαύτωμα των Ποντίων, των Μικρασιατών, το ξεκλήρισμα των κατοίκων του Διστόμου, των Καλαβρύτων κ.λπ. Και πρέπει να ανέχομαι την κ. Ρεπούση να αποχωρεί από το ελλαδικό κοινοβούλιο, όταν αυτό τηρεί ενός λεπτού σιγή για την Ποντιακή Γενοκτονία, να ανέχομαι τον οποιονδήποτε να διαστρεβλώνει να παραποιεί και να ακυρώνει την ελληνική ιστορία, να ανέχομαι τους γείτονες και τα εδώ φερέφωνά τους να μου κάνουν τους ιστορικούς, παραποιώντας τα ιστορικά δεδομένα και την ίδια ώρα, που δεν μπορώ να επιβάλω έναν νόμο που να ποινικοποιεί τις πράξεις όλων αυτών, να είμαι υποχρεωμένος να δεχθώ τις θέσεις κάποιων άλλων. Γιατί; Επειδή πρέπει ως Έλληνας να πάψω να αισθάνομαι αετός που πετά ελεύθερα στον ουρανό και να νοιώσω σκουλήκι που έρπω στο έδαφος; Αρνούμαι λοιπόν αυτόν τον νόμο. Όχι, διότι αρνούμαι το γεγονός αλλά διότι αρνούμαι να ακολουθήσω διαφορετική αξιολόγηση θέσεων, που ενώ είναι ίδιες δεν αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. Αρνούμαι να υποταχθώ σε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αρνούμαι να υποταχθώ σε μια δυναστική, καταναγκαστική αποδοχή πραγμάτων, τα οποία στο μέλλον η επιστημονική έρευνα μπορεί να αλλάξει επί τα χείρω ή επί τα βελτίω! Η επιστημονική άποψη αφορά όλους. Και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος δεν είναι μόνον αυτά των Ναζί εναντίον των Εβραίων αλλά και των Ναζί εναντίον των Ελλήνων. Και του Κεμάλ εναντίον των Ποντίων και των Μικρασιατών. Και του Στάλιν εναντίον του αντικαθεστωτικού ελληνισμού και των άλλων αντικομμουνιστικών μειονοτήτων. Κυρίως, όμως, αρνούμαι την ποινικοποίηση της Ελευθερίας του Λόγου. Διότι το απαράγραπτο δικαίωμα του ανθρώπου να λέει ελεύθερα την άποψή του φαίνεται αδιανόητο στους δυνάστες της εποχής μας, που έχοντας σαν όπλο το χρήμα νομίζουν ότι μπορούν να φυλακίσουν το πνεύμα. Το κατάφεραν εν μέρει με υφέρποντες πολιτικούς και αντιστοίχως με "κατασκευασμένους" πνευματικούς ταγούς. Δεν θα το καταφέρουν, όμως, με τα ελεύθερα πνεύματα, ακόμη κι αν τα γυροφέρνουν εν είδει χάροντα. Σε ένα τραγούδι μάλιστα από την συλλογή "Αλβανία", ο αείμνηστος Πυθαγόρας έγραψε: «Άϊντε χάρε, πόσο θα με γυροφέρνεις; Το φτωχό κορμί μου πάρε, την ψυχή μου δεν την παίρνεις»! Ακόμη και σε καθεστώτα απόλυτης δουλείας, υπήρξαν κατά το παρελθόν ελεύθερες φωνές. Η «Απογευματινή» της 12-8-2005 ανέφερε ότι ο Ιρανός, επί μακρόν φυλακισμένος, δημοσιογράφος Αγκμπάρ Γαντζί, σύμβολο της αντίστασης κατά των μουλάδων, προχώρησε σε απεργία πείνας, ύστερα από πενταετή φυλάκιση. Ξεκινώντας δήλωσε ότι "κανείς άνθρωπος δεν πρέπει να φυλακίζεται ούτε για ένα δευτερόλεπτο, επειδή εξέφρασε μία άποψη, που δεν είναι αρεστή". Ένας νόμος για να έχει αποδοχή πρέπει να είναι δίκαιος. Θα συμφωνήσω μόνο σε ένα ψήφισμα, που θα καταδικάζει παγκοσμίως κάθε έγκλημα και κάθε Γενοκτονία, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Είτε από τους Ναζί, είτε από τον Στάλιν, τον Κεμάλ, τους Αμερικανούς (εναντίον των Ινδιάνων), των κάθε αποικιοκρατών (εναντίον των ιθαγενών) κ.λπ. Όλων όμως! Όχι επιλεκτικά. Όχι εκείνοι να αποσιωπούν κι εμείς να πηγαίνουμε φυλακή. Όχι!

ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ

Γράφει ο Αντώνιος Α. Αντωνάκος Καθηγητής, Φιλόλογος Ιστορικός, Συγγραφεύς Από την επιστημονική εξέταση της σύγχρονης επιστήμης που αφορά την συμβολή της εκμαθήσεως των αρχαίων ελληνικών και του πολυτονικού στην ευφυΐα του ανθρώπου, προκύπτουν τα εξής: 1. Οι άνθρωποι σχεδόν όλοι γεννιούνται με τον ίδιο αριθμό νευρώνων στον εγκέφαλό τους. 2.Διαφέρουν μόνον στις συνάψεις των νευρώνων, που γίνονται με τους νευροάξονες, τους δενδρίτες και τα νευρογλοιακά κύτταρα. 3. Οι συνάψεις των νευρώνων όμως αυξάνουν σε αριθμό ανάλογο των ερεθισμάτων. Αυτό σημαίνει ότι η ευφυΐα καλλιεργείται και δεν είναι δεδομένη. 4. Κάθε διαφορετικός ερεθισμός δημιουργεί καινούργια σύναψη στους νευρώνες του εγκεφάλου. Ο ίδιος ερεθισμός, έστω και αμέτρητες φορές επαναλαμβανόμενος, δημιουργεί μόνον μία σύναψη. 5. Η γλώσσα αποτελεί τον πιο οικείο τρόπο δημιουργίας καινούργιων ερεθισμών και άρα δημιουργίας καινούργιων συνάψεων και αυξήσεως ευφυΐας. 6. Η ελληνική γλώσσα είναι διαχρονικά ένα εκπληκτικό πολυεργαλείο δημιουργίας νέων ερεθισμών [πολλά τονικά σημεία (οξεία, βαρεία, περισπωμένη), πολλά ι ,(ι,η,υ,ει,οι) πολλά ε (ε,αι) πολλά ο ( ο,ω)]κ.λπ. 7. Κάθε διαφορετικός λεκτικός τύπος και κάθε διαφορετικός συνδυασμός λέξεων με λογική υφή δημιουργεί καινούργια σύναψη στους νευρώνες. Τα αρχαία ελληνικά μας χρειάζονται, όχι διότι είμαστε Έλληνες, αλλά διότι τα έχει ανάγκη ο εγκέφαλος όλων των ανθρώπων, για να βελτιώσει την ευφυΐα του. Αυτό είναι το μοναδικό και πλέον χρήσιμο συμπέρασμα, στο οποίο μπορούμε να καταλήξουμε. Αν θέλουμε να το καταλάβουμε έχει καλώς. Αν όχι είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Με βάση όλα αυτά, μόνο η ελληνική γλώσσα έχει αυτή την αφάνταστη ποικιλία λεκτικών τύπων και συνδυασμών, για την αύξηση των νευρικών συνάψεων του εγκεφάλου και κατ’ επέκταση την αύξηση της ευφυΐας του ανθρώπου. Πράγματι δεν υπάρχει ανώτερη νοητική άσκηση από την καθημερινή μεγαλόφωνη ανάγνωση μιας σελίδος αρχαιοελληνικού κειμένου. Οι απόψεις αυτές δεν προέρχονται από εθνικιστική η αρχαιολατρική αφετηρία. Τα ίδια ακριβώς θα λέγαμε, εάν είχαμε άλλη εθνικότητα. Η επιστημονική αλήθεια προηγείται πάντοτε και όχι τα πάθη και οι αγκυλώσεις. Κάποτε επί τέλους ας δοθεί νέο περιεχόμενο στις έννοιες «πρόοδος» και «συντήρηση». Πρόοδος δεν σημαίνει αποκοπή από τους πυρήνες δυνάμεως του λαού μας, μεταξύ των οποίων πρωτεύουσα θέση κατέχει η διαχρονική μας γλώσσα. Η μελέτη των Αρχαίων Ελληνικών και η γνώση του παραδοσιακού τονικού συστήματος βοηθούν κάθε Έλληνα να επικοινωνεί καλύτερα και με τα κλασσικά κείμενα αλλά και με τα Πατερικά κείμενα και την εκκλησιαστική μας Υμνογραφία καθώς και με μεγάλες μορφές της Νεοελληνικής μας Λογοτεχνίας. Η γνώση αυτή αποτελεί θεμέλιο της εθνικής μας ταυτότητος μέσα στην εποχή της Παγκοσμιοποιήσεως. Αποτελεί, όμως, και πανευρωπαϊκό εκπαιδευτικό και μορφωτικό αίτημα, όπως αποδεικνύει η ανακοίνωση του Γάλλου Υπουργού Παιδείας, του Σοσιαλιστή Ζακ Λανγκ. Στις 25 Οκτωβρίου 2001, ο τότε Γάλλος Υπουργός ανεκοίνωσε στο Παρίσι ότι επανέρχεται η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών στις δύο τελευταίες τάξεις των Γαλλικών Γυμνασίων και στο Λύκειο. Μιλώντας σε διεθνές συμπόσιο στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης ο κ. Λανγκ υπεγράμμισε: «Πρέπει να ξαναδώσουμε και να επαναφέρουμε την δυναμική των φιλολογικών σπουδών (κλασσικών και νεωτέρων). Πρέπει να ξαναβρούμε τις μεγάλες επιστήμες, να δοθούν στέρεες και καθαρές βάσεις στην διαμόρφωση των νέων. Οι κλασσικές σπουδές, τόνισε ο Γάλλος Υπουργός, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την επίτευξη του σκοπού, ο οποίος αναλύεται στο τρίπτυχο: Επιστροφή στα μεγάλα κείμενα, διεπιστημονική θεώρηση, ανάπτυξη κριτικού πνεύματος». (ΒΗΜΑ, 26/10/2001). Ο Κύπριος διανοητής Σάββας Ιακωβίδης σχολιάζει σχετικά στην εφημερίδα «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» της Λευκωσίας (2/11/2001): «Η εξαγγελία του Ζακ Λάνγκ επιβεβαιώνει ότι αναθερμαίνεται το ενδιαφέρον για την διδασκαλία των Αρχαίων ελληνικών στην δευτεροβάθμια Εκπαίδευση των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ στην Κύπρο και στον ευρύτερο Ελληνισμό η διδασκαλία και η αναγνώριση της αξίας των κλασσικών σπουδών λοιδωρείται, γελοιοποιείται και μειώνεται στα μάτια των Ελληνόπουλων, ως τάχα "νεκρή γλώσσα, που δεν χρησιμεύει σε τίποτε", στις χώρες της Ε.Ε. αναγνωρίζεται ξανά η καθαρότητα και η γλωσσική τους αξία για την στέρεη και ορθή διαπαιδαγώγηση των νέων. Έτσι μαθαίνουμε με περηφάνια αλλά και με πίκρα ότι αυτή την στιγμή τα Αρχαία Ελληνικά και η Ελληνική: διδάσκονται υποχρεωτικά στα Γυμνάσια θεωρητικής κατευθύνσεως στην Ολλανδία, στο Λουξεμβούργο και στην Πορτογαλία. Διδάσκονται ως μαθήματα επιλογής στην Δανία, στην Γερμανία, στην Ιρλανδία και στην Ιταλία. Σε ορισμένες άλλες χώρες, όπως η Φινλανδία, η Σουηδία και η Νορβηγία διδάσκονται σε επιλεγμένα σχολεία.........Στην Γαλλία όσοι μαθητές επιλέγουν τα Αρχαία Έλληνικά η την λατινική θα ανταμείβονται με ενισχυμένη βαθμολογία, η οποία θα μετρά για την προαγωγή τους...» Πόσο δικαιώνεται ο σπουδαίος Έλληνας φιλόσοφος του 20ου αιώνος, ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, ο οποίος έγραφε στο βιβλίο του "Το 21 και ο Νέος Ελληνισμός" ότι «η τεχνική παιδεία χωρίς κλασσικά μαθήματα μεταβάλλει τον άνθρωπο σε εγκεφαλικό μηχανισμό.» Η τεχνική παιδεία και η τεχνολογική εξέλιξη, προσθέτουμε εμείς, μπορούν κάλλιστα να αποβούν προς όφελος του ανθρώπου και της κοινωνίας. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται η καλλιέργεια των κλασσικών γραμμάτων, η επαφή με την αστείρευτη πηγή της ενιαίας Ελληνικής Γλώσσης και η αποφυγή γλωσσικών απλουστεύσεων που αποκοιμίζουν τον εγκέφαλο των παιδιών. Βιβλιογραφία Αντωνίου Α. Αντωνάκου «Γλώσσα ποι πορεύη;» Γιάννη Τσέγκου «Η εκδίκηση των τόνων»

ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗΣ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Σε λίγες εβδομάδες ανοίγει εκ νέου, με διαταγή των Αμερικανών, το σκοπιανό. Ένα θέμα, το οποίο από ανύπαρκτο κατέστη υπαρκτό χάρις στους άθλιους ραγιαδιστικούς χειρισμούς σειράς ελληνικών κυβερνήσεων, οι πρωταγωνιστές των οποίων έχουν ακόμη και σήμερα το θράσος να απαιτούν σεβασμό από τους Έλληνες πολίτες, ξεχνώντας βεβαίως ότι ο σεβασμός δεν είναι απαιτητός ούτε επιβάλλεται αλλά κερδίζεται! Βαρέθηκα, όμως, (πιστεύω και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων), να κάνω τον ευπρεπή πολίτη απέναντι σε μία κυβέρνηση που δεν είναι ευπρεπής απέναντί μου, που δεν με σέβεται ως πολίτη, που με προσβάλλει και με πληγώνει. Δεν είναι εξ άλλου στην φύση μου να στέκομαι "σούζα", να υπακούω δηλαδή με ραγαδιστική δουλοπρέπεια σε κάθε απίθανο "βουλευτή Καλοχαιρέτα", που επαναλαμβάνει προκλητικά σαν κι εκείνον: "Εδώ υπάρχει εκλεγμένη κυβέρνησις. Υπάρχουν αντιπρόσωποι του λαού"! Κι αυτή η, υποτίθεται εκλεγμένη, κυβέρνηση να είναι υποχείριο – μαριονέττα στα χέρια τής τρόϊκας, η οποία δεν εκλέχθηκε από κανέναν και μέσω ενός "εκτελούντος χρέη καραγκιοζοπαίχτη" υπουργού οικονομικών (που ούτε αυτός εξελέγη αλλά διορίσθη), επιβάλλει δικτατορικώ τω τρόπω θανάτους Ελλήνων... Αργούς, ξαφνικούς και κάθε άλλου είδους. Επειδή, όμως, η ιστορία επαναλαμβάνεται, θα επανέλθω στον Έλληνα Μακεδονολάτρη Ίωνα Δραγούμη και στο έργο του "Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα", για να δείξω την διαφορά τού "βολεμένου" και του "ελληνόψυχου". Μελετήστε το με προσοχή, σαν ευαγγέλιο, σαν να είναι ένας καθρέφτης, που βλέπετε την ψυχή σας... Και αποφασίσατε σε ποια πλευρά ευρίσκεσθε. Ο Αλέξης (Δραγούμης) έγραψε σε τρεις, που ήταν φίλοι του άλλοτε, να κάμουν ό,τι μπορέσουν για τα ελληνικά δίκαια στην Μακεδονία. Όταν τέλος έλαβε απάντηση σ’ ένα από κείνα τα τρία γράμματα, θύμωσε πολύ. Το γράμμα έλεγε• «Χρειάζεται πολλή προσοχή και μεγάλη φρόνηση• μπορεί να εκθέσης την Ελληνική Κυβέρνηση και τότε τι θα γίνη; Δεν βλέπεις πως μας κυνηγούν παντού; Θυμήσου την καταστροφή τού ενενήντα επτά, θέλεις δηλαδή να έλθουν οι Τούρκοι ως την Αθήνα; Δεν έχουμε ούτε στρατό ούτε στόλο, τα εσωτερικά μας έχουν χάλια• πρέπει πρώτα να διορθωθούμε εμείς και να διοικηθούμε καλά και έπειτα να πάρουμε και άλλους να διοικήσουμε• αφού είνε τόσο πολλοί Έλληνες, γιατί δεν υπερασπίζονται μόνοι τους. Αν έχουν χάσει το ηθικό τους τι να τους κά¬νουμε; Άλλως τε αν είνε να γίνη τίποτε, ας το κάμη ή Κυ¬βέρνηση• οι ιδιώτες τι ανακατώνονται; Σύ θα σώσης το Ρωμέϊκο; Αν το κράτος δεν κάνη τίποτε, σημαίνει πώς δεν μπορεί να γίνη τίποτε• έπειτα και δεν συμφέρει να γίνη τίποτε, κάθε κίνημα είνε επικίνδυνο για το κράτος. Ξέ¬χασες πως η κοινή γνώμη στην Ευρώπη είνε αντίθετη μας; Μόλις κουνηθούμε θα μας κατηγορήσουν ακόμη πε¬ρισσότερο και ξέρεις πόσο μας χρειάζεται η κοινή γνώ¬μη. Το να δημοσιεύσουμε άρθρα σε ξένες εφημερίδες, μάλιστα, αυτό το παραδέχομαι, αλλά κάθε άλλη ενέργεια θα φέρη ελεεινά αποτελέσματα, γιατί θα γεννήση ζητήματα. Τι σ’ έπιασε, βρε αδελφέ, εγώ θα σώσω το Ρωμέϊκο;». Ό Αλέξης έρριξε το γράμμα στο τραπέζι και είπε μέσα του• Σιχαίνομαι την φρονιμάδα σου. Αν μπορούσα να καταστρέψω μόνος μου το κράτος το Ελληνικό θα το έκανα αμέσως. Τι χρησιμεύει ένα κράτος Ελληνικό, που αντί κάθε άλλη εξωτερική πολιτική διορίζει προξένους στην Ανατολή και πρέσβεις στην Δύση και τους ξεπροβο¬δίζει με την μονάκριβη ευχή και οδηγία• "Προσέχετε να μη γεννάτε ζητήματα". Αν το κράτος δεν νοιώθει τι μπορεί και τι πρέπει να κάνη, δεν αξίζει να ζη. Έχουμε δυνάμεις αμέτρητες και στην Μακεδονία και στην Θράκη και σ’ όλη την Ανατολή... Και αν το κράτος τις αφήνει κρυμμένες ή σκόρπιες και δεν θέλει να τις περιμαζέψη, δεν είνε λόγος να μη τις περιμαζέψω εγώ, ή τουλάχιστον να προσπαθήσω. Ναί, συ θα σώσης το Ρωμέϊκο, ω Φρόνιμε. Ο καθένας πρέπει να ξέρη ότι σ’ αυτόν έλαχε να σώση το έθνος του. Έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώση όποιος μπορέση. Και αλήθεια να ήταν πώς ούτε έναν Έλληνα δεν βρίσκεις στην Μακεδονία, πρέπει να είνε Ελληνική η Μακεδονία. Άλλα κράτη αρπάζουν πολιτείες και χώρες κι εμείς κι εκείνα που είνε δικά μας, και εκείνα δεν τα κρατούμε. Σκιαζόμαστε μη μας πουν οί Ευρωπαίοι πώς δεν είναι δικά μας. Με ντροπή μας μεγάλη και δειλά - δειλά ξεστομίζουμε πως έχουμε κάποια επιρροή στην Μακεδονία, γιατί τι θα πη η κοινή γνώμη αν μας ακούση; Δεν με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το Έθνος, και το ξέρω, επειδή γι’ αυτό ίσα - ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μου έρχεται σιχαμός και καταφρόνια• άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Σ’ όποια γωνιά του Ελληνισμού κι αν βρεθώ θα πασχίζω πάντα να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντανεύω την ψυχή του, και ας γίνη ό, τι γίνη. Ξυπνώ κάθε ύπνο, κεντρίζω κάθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω κάθε σπίθα κρυμμένη και ανάβω κάθε φωτιά σβυσμένη, βγάζω κάθε πνοή κουρασμένη και παίζω κάθε χορδή σιωπηλή. Ξυπνώ, ξυπνώ, ξυπνώ, γι’ αυτό με λεν και ξυπνητήρι»... Ο Σωκράτης, αγαπητοί φίλοι, αυτοχαρακτηριζόταν "οίστρος", δηλαδή αλογόμυγα, που κέντριζε τους Αθηναίους για να τους ξυπνήσει. Ο Δραγούμης ήταν "ξυπνητήρι". Σήμερα ποιος τέτοιος υπάρχει; Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε διαβάσει το "Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα". Ένα έργο που θα έπρεπε να υπάρχει στα σχολικά βιβλία, ώστε να μετέχουν της πραγματικής ελληνικής παιδείας και οι αλλοδαποί, που κατά τον πρωθυπουργό "μας κάνουν υπερήφανους" αλλά κυρίως τα ελληνόπουλα. Να γνωρίζουν την ιστορία αυτής της αρχαιόθεν ελληνικής περιοχής. Να είναι διατεθειμένοι να δώσουν την ζωή τους για την Ελλάδα και την Μακεδονία. Και να ανθοβολούν, όταν νοιώθουν τον Ελληνισμό. Αυτό το κείμενο πρέπει να αποτελέσει τον δείκτη ελληνισμού του καθενός μας καθώς και την κόκκινη γραμμή σεβασμού ή αποδοκιμασίας μιας κυβέρνησης! Αν αυτό το κείμενο κατορθώσει να νικήσει την "σουλεϊμανοπληξία" των Ελλήνων και να τους βγάλει από την ανυπαρξία τους, ίσως ακόμα δεν έχουν όλα χαθεί. Αν όχι, τότε κι ο Ίων Δραγούμης και ο Παύλος Μελάς φαίνεται ότι δολοφονήθηκαν άδικα υπέρ των αναξίων του μέλλοντος...

«ΑΝ ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΕΙΣ, ΤΟ ΑΝΕΛΠΙΣΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΣ» (Ηράκλειτος)

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Πριν λίγες ημέρες, ψάχνοντας για κάποιο βιβλίο στην βιβλιοθήκη μου, ανεκάλυψα ένα παλαιότερο, τοποθετημένο σε πίσω σειρά. Θυμήθηκα πως για κάποιο λόγο τότε με είχε εκνευρίσει. Ψάχνοντας θυμήθηκα το γιατί και αποφάσισα πως τώρα είναι η πρέπουσα στιγμή να το σχολιάσω. Το βιβλίο ήταν το «Αλφαβητάρι τού Νεοέλληνα» του Χρ. Γιανναρά. Τι είχε όμως συμβεί; Μέσα του υπήρχαν αποσπάσματα, τα οποία ενώ προβάλλονταν ως "ρεαλιστικά κείμενα επίκαιρης ελληνικής αυτοσυνειδησίας" σε κάποια από αυτά υπήρχε ένας ρεαλισμός, ο οποίος στην πράξη μεταφράζεται ως υφέρπων ψοφοδεϊσμός, που μας προσγειώνει ανώμαλα, λέγοντας πως "ό,τι χάθηκε δεν επανέρχεται". Σε ένα από τα αποσπάσματα, το οποίο έχει γράψει ο ίδιος ο καθηγητής, αναφέρει τα εξής απίστευτα: «Η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω. Η Ιστανμπούλ δεν μπορεί να ξαναγίνει Κωνσταντινούπολη, ούτε το πολυτονικό να αποτελέσει και πάλι τον καθολικό τρόπο τής ελληνικής γραφής. Η έκπτωση από υψηλότερο σε χαμηλότερο επί-πεδο πολιτισμού δεν αντιστρέφεται. [...] Αν απρόσμενα χαριζόταν σήμερα στους Έλληνες η Ιστανμπούλ, το δώρο θα ήταν άδωρο. Όχι, ακτινοβολία ελληνικής ευγένειας και αρχοντιάς δεν θα μπορούσαμε να της προσδώσουμε, άλλα ούτε το παρελθόν της δεν είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε — το αποδείχνουμε στην σημερι¬νή Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Αν με ανάλογες παραμυθένιες πιθανότητες κάποια ελλη¬νική κυβέρνηση αποφάσιζε να εισαγάγει και πάλι το πο¬λυτονικό στα σχολεία (την διδασκαλία των αρχαίων ως θεμελιώδες γλωσσικό μάθημα), εξ ίσου άδωρο θα ήταν το δώρο. Τα είκοσι χρόνια τού χάσματος πού έχει ήδη παρεμ¬βληθεί στην γλωσσική μας συνέχεια, θα απέδειχναν ουτοπικό, μη λειτουργικό το εγχείρημα. Όταν διακόπτεται η συνέχεια της ζωής, το ρίζωμα σε πανάρχαια πατρογονικά εδάφη ή στην γλώσσα (στην γλώσ¬σα πού είναι το «σπίτι» της ύπαρξής μας, καθώς έλεγε ο Χάιντεγκερ), η απώλεια είναι οριστική. Ό,τι χάθηκε μπορεί να ξανακερδηθεί ως μάθηση από κάποιους ελάχιστους λογίους, άλλα δεν είναι δυνατό να συγκροτήσει και πάλι καθολικό λαϊκό βίωμα.» Η διαφωνία μου λοιπόν ως προς αυτά εστιάζεται στο ότι ο καθηγητής θεωρεί πως ό,τι χάνεται, χάνεται ανεπιστρεπτί και οριστικά, κρίνοντας με συνθήκες σημερινές μελλοντικά γεγονότα. Ίσως η γνωστή φράση, η χιλιομεταφρασμένη, που λέει «ποτέ μη λες ποτέ» δεν έχει γι’ αυτόν κάποια σημασία. Εξαρτάται πώς βλέπει κάποιος τα πράγματα. Άλλος το "μαύρο" το βλέπει "πίσσα" και άλλος "γκρι", ένα μαύρο δηλαδή, που περιέχει και άσπρο. Άλλος το ποτήρι το βλέπει μισοάδειο, άλλος μισογεμάτο. Το πρόβλημα υπάρχει αν κάποιος το βλέπει τελείως άδειο. Διότι το "ποτέ" ισχύει για τώρα. Το "ίσως", το "πιθανόν" ισχύει για το αύριο. Ο κ. καθηγητής είναι φιλόσοφος. Εγώ όμως είμαι ιστορικός. Και στην ιστορία γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα. Πρώτον ότι κυριαρχεί η αιτιότητα. Αυτό σημαίνει ότι τα ίδια αίτια (ακόμη και σε διαφορετικές εποχές) κάτω από τις ίδιες συνθήκες, μας δίνουν τα ίδια αποτελέσματα. Άρα κάτι που συνέβη κάποτε, όταν τα αίτια και οι συνθήκες θα είναι κατάλληλες μπορεί να ξανασυμβεί. Δεύτερον, στην ιστορία κυριαρχεί "το απρόβλεπτον". Αν π.χ. το 1821 έλεγαν στους Έλληνες ότι σε 100 χρόνια ο στρατός τους θα ήτο έξω από την Άγκυρα, ουδείς θα το επίστευε. Κι όμως 100 χρόνια μετά αυτό συνέβη. Αν το 490 π.Χ. θεωρούσε κάποιος ότι οι Αθηναίοι θα ήταν αδύνατον, λόγω αριθμητικής δυνάμεως, να νικήσουν τον απείρως ισχυρότερο στρατό τών Περσών, σήμερα είναι φανερό πως αυτός θα είχε κάνει λάθος. Το ίδιο κι αν κάποιος, στην αρχαιότητα, έλεγε πως θα ήταν δυνατόν 30.000 Έλληνες από την Μακεδονία να κατορθώσουν να νικήσουν τα εκατομμύρια των Περσών και να κατακτήσουν την Ασία. Θα τον έλεγαν τρελό. Η ιστορία, όμως, απέδειξε το αντίθετο! Εξαρτάται λοιπόν από το πώς βλέπει κάποιος τα πράγματα. Αν βλέπει "χαμένες πατρίδες", τότε τις έχασε οριστικά. Αν τις βλέπει απλώς "αλησμόνητες", τότε πιθανόν να τις βρει. Αν όμως τις βλέπει σαν "τα μέρη τα κλεμμένα", τότε κάποτε θα τα ζητήσει πίσω από τον κλέφτη. Και τότε η Ιστανμπούλ μπορεί να αποκληθεί ξανά «Κωνσταντινούπολη»! Όσο για την γλώσσα, τα πράγματα είναι πιο απλά. Όπως με ένα διάταγμα καταργήθηκε το πολυτονικό και κατεστράφη η γλώσσα, έτσι με ένα νέο διάταγμα αυτό μπορεί πάλι να επανέλθει και να εφαρμοσθεί. Χρειάζεται απλώς να υπάρχει κράτος, εθνική βούληση και ηγετική φυσιογνωμία στα ηνία του άρματος της Ελλάδος! Όπως επίσης, με έναν απλό νόμο, μπορούν να αλλάξουν οι πινακίδες. Αρκεί να λέει: «Μπορείτε να χρησιμοποιείτε όποια γλώσσα θέλετε στις πινακίδες. Η ελληνική είναι δωρεάν. Η χρησιμοποίηση άλλης γλώσσας κοστίζει κάποιες χιλιάδες €υρώ το κάθε γράμμα». Το ίδιο μπορεί να γίνει και στην τηλοψία. «Όποιος δεν γνωρίζει καλά ελληνικά, δεν προσλαμβάνεται. Όποιος τηλεαστέρας χρησιμοποιεί όρους, όπως " brake " αντί "διάλειμμα", κ.λπ. θα πληρώνει πρόστιμο κι αυτός και το κανάλι». Κι όποιος δάσκαλος δεν γνωρίζει ή δεν επιθυμεί να διδάξει το πολυτονικό, δεν θα προσλαμβάνεται. Θα δείτε πώς θα φτιάξουν αμέσως τα πράγματα. Και μη μου πείτε ότι αυτό είναι φασιστικό! Ο φασισμός είναι μόνο στο μυαλό τους, όπως και το κτύπημα τής Ελλάδος. Διότι, όταν οι Εβραίοι, πριν λίγες δεκαετίες, ίδρυσαν το κράτος τού Ισραήλ, επανέφεραν μία νεκρή για 2000 χρόνια γλώσσα, την αρχαία τους γλώσσα και την έκαναν επίσημη γλώσσα τού κράτους τους! Για τους Εβραίους, λοιπόν, μεσολάβησαν 2000 χρόνια κι όμως επανέφεραν την χαμένη γλώσσα τους. Για εμάς μεσολάβησαν μόνο 30 χρόνια (20 από την συγγραφή του βιβλίου) και κατά τον συγγραφέα «ό,τι χάθηκε δεν είναι δυνατό να συγκροτήσει και πάλι καθολικό λαϊκό βίωμα» και είναι αδύνατον να επανέλθει. Αυτό που ξέρω είναι πως ο καθένας μπορεί να φιλοσοφεί για τα πράγματα. Άλλος «ρεαλιστικά», άλλος «αισιόδοξα». "Ρεαλισμός", όμως, σημαίνει πραγματικότητα. Όχι "διαχρονική πραγματικότητα" αλλά πραγματικότητα που εκφράζει μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ο πρόγονός μας, ο ρήτωρ Ισοκράτης (προς Δημόνικον 7,4), θεωρούσε ότι «η κτήσις της αρετής, δύναται να καταστήσει τα αδύνατα για τους άλλους, δυνατά στους ασκούντες αυτήν». Αν δεν έχουμε την ίδια αντίληψη, τότε παραμένουμε στο εφικτό ή στο αδύνατο. "Εφικτό" και "αδύνατο", όμως, σημαίνουν "μνημόνια", "οσφυοκαμψία", "δουλεία", "υποταγή". Δεν έχει δίκιο, λοιπόν ο κ. Γιανναράς. Ειδικά σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ θάρρος, αισιοδοξία και δύναμη να κάνουμε τα αδύνατα, δυνατά. Και αυτό το υπενθυμίζει και σ’ εμάς αλλά κυρίως σε εκείνον ο Ηράκλειτος, όταν λέει: «εάν μη έλπηται, ανέλπιστον ουκ εξευρήσει...», που ελευθέρως αποδιδόμενο σημαίνει «εάν δεν ελπίζεις, το ανέλπιστο δεν θα το βρεις»! Χρειάζεται επομένως από εμάς ελπίδα, όραμα και δράση. Ο Πλάτων εξ άλλου είχε πει «καθεύδων γαρ ουδείς ουδενός άξιος», δηλαδή «όποιος κοιμάται, δεν είναι άξιος για τίποτα»!

ΔΙΚΑΙΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΕΥΝΟΜΟΥΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ Η κλασσική αρχαιότητα οδηγός για το σήμερα

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Η αντίδραση σήμερα των πολιτών απέναντι στους δυνάστες και τα εδώ ψευδοκυβερνώντα φερέφωνά τους (ελλαδιστί his master’s voice) οφείλεται στο ότι πληρώνουν πάντοτε αυτοί, οι πολίτες, ο λαός, ενώ οι πάμπλουτοι φοροδιαφεύγουν προκλητικά, γελώντας και τρώγοντας τα φαύλα κέρδη τους εις υγείαν των κουτών. Αν όμως υπήρχε ένα ευνομούμενο κράτος, το οποίο να υπεχρέωνε τους πλουσίους να συνεισφέρουν στην λειτουργία του, δίνοντάς τους ακόμη και άλλη φορολογική ατέλεια, τότε τα πράγματα θα ήσαν διαφορετικά. Αν, για παράδειγμα, ανέθεταν στον Α΄ βιομήχανο πετρελαίου να εφοδιάζει με πετρέλαιο τα σκάφη τού Πολεμικού Ναυτικού, στον Β΄ να εφοδιάζει τα αεροσκάφη μιας Μοίρας της Πολεμικής Αεροπορίας, σε έναν Γ΄ να αναλάβει την συντήρηση μιας φρεγάτας, σε έναν Δ΄ να αναλάβει την καθημερινή σίτιση ενός αριθμού πτωχών κ.λπ. τα πράγματα θα άλλαζαν αυτομάτως επί τα βελτίω. Διότι το σύστημα αυτό δοκιμάσθηκε και επέτυχε στην κλασσική Αθήνα. Πράγματι, ένας τέτοιος θεσμικός μηχανισμός υπήρχε στην κλασσική αρχαιότητα και ήταν ένα σύστημα ακριβώς αντίθετο από το δικό μας. Δηλαδή, ένα μη αυταρχικό φορολογικό σύστημα, το οποίο στηριζόταν στην συνειδητοποιημένη ευθύνη των ατόμων έναντι του συνόλου και στην εθελοντική τους συμμετοχή στα κοινά. Μάλιστα, όπως διαβάζουμε από τον Θουκυδίδη (1,70), οι Κορίνθιοι, απευθυνόμενοι στους Σπαρτιάτες, τους προειδοποί¬ησαν ότι οι Αθηναίοι ήσαν πρόθυμοι να δώσουν όχι μόνο την ζωή τους αλλά και όλα τα υλικά τους αγαθά για την πόλη. Βεβαίως, αυτό το φορολογικό σύστημα δεν αποσκοπούσε μόνο στην είσπραξη δη¬μοσίων εσόδων, αλλά στόχευε στην έμμεση αναδιανομή τού πλούτου μέσω μιας αναλογικής φορολογίας. Ένας μηχανι¬σμός αναδιανομής πλούτου που έχει στην εποχή μας θεωρητικά και εμπειρικά δικαιολογηθεί και εφαρμόζεται σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου. Ένα άλλο πολύ σημαντικό συστατικό τού φορολογικού τους συστήματος ήταν ότι είχαν καθιερώσει μηχανισμούς για την δια¬φάνειά του και για την κατανομή των φορολογικών βαρών με¬ταξύ των ατόμων. Οι φορολογικές υποχρεώσεις των ατόμων (πολιτών και μετοίκων) ήσαν λίγο ως πολύ γνωστές και έτσι μπο¬ρούσε να δραστηριοποιηθεί ο σημαντικός και πρωτοποριακός μηχανισμός τής «αντίδοσης». Δημιουργός του ο Σόλων, ο οποίος τον θέσπισε ως ασφαλιστική δικλείδα για μείωση της φοροδιαφυγής. Ο θεσμός τής «αντίδοσης» λειτουργούσε ως εξής: Όταν εκαλείτο ο Α πολίτης να αναλάβει μια «λειτουργία» και πίστευε ότι ήταν το βάρος δυσα¬νάλογο γι’ αυτόν, μπορούσε να προτείνει έναν άλλο πολίτη Β, τον οποίο θεωρούσε πλουσιότερο, να την αναλάβει. Εάν ο Β πολίτης αρνείτο ότι είχε μεγαλύτερη περιουσία μπορούσε να προκαλέσει τον Α «εις αντίδοσιν», δηλαδή να του ζητήσει να ανταλλάξουν τις περιουσίες τους. Τότε ο Α ήτο υποχρεωμένος και να δεχθεί και να αναλάβει την «λειτουργία». Έτσι, δεν ήταν εύκολο για τα άτομα να αποκρύ¬ψουν τα περιουσιακά τους στοιχεία και να φοροδιαφύγουν. Η συμβολή τών θεσμών στην οικονομική ανάπτυξη, σήμερα δεν αμφι¬σβητείται. Οι Αθηναίοι, όπως επεσήμανε ο Λυσίας (Επιτάφιος, 18), «πίστευαν ότι η ελευθερία των ανθρώπων φέρνει την αδελ¬φοσύνη [...] και είχαν την πεποίθηση πως ο νόμος τού ισχυροτέ¬ρου είναι για τα κτήνη, ενώ οι άνθρωποι έχουν υποχρέωση να κάνουν νόμο την έννοια της δικαιοσύνης, να την κάνουν αποδε¬κτή με την πειθώ και ύστερα να την υπηρετούν εμπράκτως, έχον¬τας κυβερνήτη τον νόμο και δάσκαλο την λογική». Είχαν δηλαδή επιτύχει και να δημιουργήσουν ένα κράτος, το οποίο προασπιζόταν τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, αλλά και μια ιδεολογία σεβασμού τών νόμων. Δύο θεσμοί, οι οποίοι οδηγούν την κοινωνία σε πρόοδο. Όλοι οι παραπάνω κρατικοί θεσμοί απαιτούσαν για την λει¬τουργία τους έναν αρκετά ανεπτυγμένο γραφειοκρατικό μηχανι¬σμό και σημαντικές δαπάνες. Αυτές καλύπτονταν από τον πλούτο που συσσώρευσε (κυρίως τον 5ο αιώνα π.Χ.) στην πόλη η οικονομική δράση των Αθηναίων (συμπεριλαμβανομένων των μετοίκων και των δούλων) και οι φορολογικές συνεισφορές των συμμάχων και υποτελών της πόλεων. Εκτός όμως των αυξανομένων δημοσίων δαπανών, που απαιτούνταν για την εύρυθμη λειτουργία τών κρατι¬κών θεσμών και μηχανισμών και για την διατήρηση ενός ετοιμοπό¬λεμου στρατού, οι Αθηναίοι προέβησαν σε αύξηση των κρατικών παροχών προς τους πολίτες. Η αύξηση των δημοσίων δαπανών ήταν αποτέλεσμα των πολεμικών εμπλοκών της, της διεύρυνσης των δη¬μοσίων υπηρεσιών και στο κράτος πρόνοιας, όπου και όλοι οι άποροι πολίτες και τα θύ¬ματα πολέμου εισέπρατταν μισθό αλλά και οι δημό¬σιες υπηρεσίες κοινής ωφελείας λειτουργούσαν. Εισιτήρια, βεβαίως, κοινωνικής πρόνοιας για θέατρα, αγορά βιβλίων, τουρισμό κ.λπ., υπήρχαν και στις ημέρες μας μέχρι το μνημόνιο, η επιβολή τού οποίου σήμανε και την κατάλυση τού κοινωνικού κράτους. Με τις πολιτικές αυτές, οι πρόγονοί μας επέτυχαν, έστω και για κάποιο χρονικό διάστημα, αυτό, το οποίο πολλοί επιθυμούν να πραγματοποιηθεί και στην εποχή μας, να διασφαλισθεί, δηλαδή, από το κράτος ένα ελάχιστο επίπεδο ευημερίας για όλα τα άτομα. Οι πρόγονοί μας είχαν επιτύχει να διαμορφώσουν ένα ανθρωποκεντρικό οικονομικό σύστημα, δηλαδή, όπως λέμε σήμερα, ένα οικονο¬μικό σύστημα με «ανθρώπινο πρόσωπο», όπου, όμως, η κοινωνική δικαιοσύνη δεν σήμαινε οικονομική ισοπέδωση αλλά μια προ¬σπάθεια για ισότητα ευκαιριών μεταξύ των πολιτών. Σήμερα η θέση αυτή στα προηγμένα κράτη θεωρείται ως η πεμπτουσία της θεωρίας δικαίου.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ Όψεις τής ανθελληνικής γραμμής

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Τώρα που μπορώ να βλέπω τα διάφορα γεγονότα υπό την αμβλεία γωνία τής χρονικής αποστάσεως διαπιστώνω κάποια πράγματα, τα οποία και πρέπει να αναλύσω, διότι, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι "αισχρόν εστι σιγάν της Ελλάδος πάσης αδικουμένης". Η παγκοσμιοποίηση, λοιπόν, όπως διεπίστωσα είχε λάβει κατά το παρελθόν διάφορες μορφές, κάποιες από τις οποίες υπάρχουν μέχρι σήμερα. Κομμουνισμός, διεθνισμός, άμβλυνση τών πάντων, "ειδικός χριστιανισμός" (για τον οποίο θα εξηγήσω σε ειδικό άρθρο τι εννοώ) κ.λπ. Όποιο γεγονός σχετίζεται με τις ρίζες ενός λαού αυτοί, οι διεθνιστές, ή θα προσπαθήσουν να το εξευτελίσουν ή θα προσπαθήσουν να το αμβλύνουν. Κλασσικό παράδειγμα ο Μέγας Αλέξανδρος, ο οποίος από κάποιους χαρακτηρίσθηκε "σφαγέας των λαών", παραβλέποντας ότι οι αρχαίοι συγγραφείς μας έγραφαν ότι "εν δε της προς τους Πέρσας πολέμοις επιεικέστατα χρώμενος τοις αιχμαλώτοις ου μόνον ανδρεία αλλά και ημερότητι περιβοήτω τους κατά την Ασίαν οικούντας επιθυμητάς έσχε της ιδίας αρχής" (Διόδωρος Σικελιώτης, 32,4,3), που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει: "Κατά τους πολέμους εναντίον των Περσών μεταχειριζόμενος με μεγάλη επιείκεια τους αιχμαλώτους, όχι μόνο με την ανδρεία αλλά και με την περιβόητη ημερότητά του έκανε τους κατοίκους της Ασίας να επιθυμούν την εξουσία του". Και βεβαίως δεν μπόρεσαν ποτέ να απαντήσουν πώς ένας "σφαγέας των λαών" λατρεύεται μετά από 2300 χρόνια με την ίδια ζέση από τους απογόνους αυτών, τους οποίους υποτίθεται ότι έσφαξε! Έτσι, όταν αυτό δεν απέδωσε προσπάθησαν να αμβλύνουν το θέμα παρουσιάζοντας τον Μ. Αλέξανδρο ως οικουμενιστή, παραποιώντας έναν λόγο που εξεφώνησε στην Ώπιν το 324 π.Χ., ότι αυτός τάχα εξεφωνήθη σε ένα συνέδριο όλων των εθνών. Στον πλαστό αυτό λόγο ομιλεί ο σημερινός άρχων τής παγκοσμιοποίησης διά λόγων τάχα του Αλεξάνδρου λέγοντας μεταξύ άλλων ότι «όλοι οι θνητοί από εδώ και πέρα να ζήσετε σαν ένας λαός μονιασμένος για την κοινή προκοπή, να έχετε την οικουμένη για πατρίδα σας (σ.σ. πολίτες τού κόσμου), με νόμους κοινούς, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι ανεξάρτητα απ’ την φυλή... Δεν χωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και βάρβαρους... Δεν μ’ ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν, τους καταμερίζω με μοναδικό κριτήριο την αρετή... Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο... Απ’ την μεριά μου όλους σας θεωρώ ίσους, λευκούς και μελαψούς (σ.σ. διαχωρισμός τού 20ού αιώνος, που τότε δεν υπήρχε) και θα ’θελα να μην αισθάνεσθε μόνο σαν υπήκοοι της κοινοπολιτείας μου, αλλά να νοιώθετε όλοι σαν μέτοχοι και συνέταιροι.» (σ.σ. «ο λαός στην εξουσία»)!!! Σαν να ακούμε, αγαπητοί φίλοι, σημερινό μνημονιακό πολιτικό αριστερής ή κεντροδεξιάς προελεύσεως. Όμως αυτός ο λόγος, είναι ανύπαρκτος. Τα αποδεικτικά επιχειρήματα είναι πολλά, κυριώτερα δε εξ αυτών τρία. α) ότι δεν αναφέρεται ποτέ ακριβής παραπομπή, β) δεν υπάρχει και δεν αναφέρεται πουθενά το κείμενο στα αρχαία ελληνικά αλλά μόνο σε μετάφραση και γ) δεν υπάρχει ούτε στον Θησαυρό τής Ελληνικής Γλώσσης του Πανεπιστημίου Ιρβάϊν της Καλλιφόρνιας, στον οποίον υπάρχουν όλα τα αρχαία ελληνικά κείμενα. Η μόνη σχετική με την Ώπιν αναφορά είναι η εκεί ομιλία του Μ. Αλεξάνδρου μετά την εκδήλωση στάσεως από κάποιους Μακεδόνες, τους οποίους, λόγω ηλικίας και τραυματισμών, ήθελε να τους στείλει πίσω στην Μακεδονία, τιμώντας τους συγχρόνως εξαιρετικά. Αυτοί, επειδή εθεώρησαν ότι περιφρονούνται άρχισαν να τον ειρωνεύονται. Εκείνος τότε ανήλθε στο βήμα, όπου άρχισε να εξιστορεί πώς ο πατέρας του Φίλιππος ξεκίνησε την βασιλεία του ανεβάζοντας το βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο των Μακεδόνων και πώς ο ίδιος έφθασε να είναι κυρίαρχος όλου του ανατολικού κόσμου. (Αρριανού «Αλεξάνδρου ανάβασις», βιβλίο Ζ κεφ. VIII, όπου θα βρείτε και το αρχαίο κείμενο, το οποίο βεβαίως δεν περιέχει κανέναν όρκο.) Ο σκοπός όμως της δημιουργίας αυτού του παραποιημένου κειμένου (στην παγίδα του οποίου, σημειωτέον, έπεσαν αφελώς και ακρίτως και σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι) ήταν να δώσουν οικουμενική (ήγουν της παγκοσμιοποιήσεως) διάσταση, στο ελληνικό έργο ενός Έλληνα στρατηλάτη από την Μακεδονία, η οποία ήταν είναι και θα είναι Ελληνική. Η παγκοσμιοποίηση βλέπετε δουλεύει μεθοδικά. Όταν το 2005 ανέλαβε την προεδρία τής Δημοκρατίας ο μέχρι σήμερα πρόεδρος Κ. Παπούλιας, η τότε πρόεδρος της Βουλής Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, παρουσία εκπροσώπων όλων των κομμάτων, (ποιησαμένων απάντων την νήσσαν), είπε τα κάτωθι: «Αναλαμβάνετε, κ. Πρόεδρε, την Προεδρία τής Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία, όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στην διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από Αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης»… Είπε δηλαδή η κυρία Μπενάκη ως "πολιτικό μέντιουμ" ό,τι συνέβη στα επόμενα χρόνια. Ο δε περιβόητος Χένρυ Κίσσιγκερ δημοσίευσε στην Turkish Daily (February 17, 1997) την πασίγνωστη συνεχώς εφαρμοζόμενη αν και διαψευδόμενη δήλωση: «Οι Έλληνες είναι λαός δυσκολοκυβέρνητος, γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Ίσως έτσι «βάλουν μυαλό». Εννοώ, δηλαδή, να τους πλήξουμε στην Γλώσσα, στην Θρησκεία, στα Πολιτιστικά και Ιστορικά τους αποθέματα, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε κάθε δυνατότητα προόδου τους, διακρίσεως και κυριαρχίας, ώστε να πάψουν να έχουν λόγο στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Μέση Ανατολή, που είναι περιοχές μεγάλης στρατηγικής σημασίας για την πολιτική των ΗΠΑ». Είναι πράγματι παράξενο, το πόσο μοιάζουν οι δηλώσεις των στελεχών διεθνιστικής υφής. Το ΚΚΕ π.χ. από κόμμα πρεσβεύον τον διεθνισμό, διαλυθείσης της Σοβιετίας, ενετάχθη σε παρεμφερή ιδεολογία: την παγκοσμιοποίηση, (σ.σ. ξέρετε, με τους λαθρομετανάστες, την παραποίηση της εθνικής ιστορίας, την καταστροφή της γλώσσας, την αλλοίωση της παράδοσης κ.λπ.). Πριν κάποιες δεκαετίες, λοιπόν, το ΚΚΕ, δια του στελέχους του Ν. Ζαχαριάδη, στην τέταρτη πλατειά ολομέλειά του έλεγε τα εξής: «Ένα από τα ισχυρότερα εμπόδια πού αντιμετώπισε ο Κομμουνισμός στην χώρα μας είναι το εθνικό φρόνημα του Ελληνικού Λαού, το θρεμμένο από τις μεγάλες ιστορικές του παραδόσεις. Για να προετοιμασθεί ψυχολογικά ο Ελληνικός Λαός να δεχθεί αδιαμαρτύρητα την μετατροπή τής Ελλάδος σε Σοβιετική Δημοκρατία και την κάθοδο της Βουλγαρίας στο Αιγαίο, έπρεπε να αλλοιωθεί το εθνικό του φρόνημα, να καταπολεμηθεί, να εξασθενήσει. Και για να γίνει αυτό έπρε¬πε τα βέλη τής κομμουνιστικής ιστοριογραφίας να στραφούν εναντίον τών πηγών πού το συντηρούν και το ενισχύουν, εναν¬τίον των εθνικών παραδόσεων του Ελληνικού Λαού, εναντίον της αντιλήψεως της ιστορικής του συνεχείας. Στο πλαίσιο της διαβρωτικής αυτής προσπάθειας με ιδιαίτερη βιαιότητα και επιμονή το Κ.Κ.Ε. εστράφη εναντίον τής Μεγάλης Ιδέας για να μειώσει την αξία της ως ισχυρού κινήτρου τού νεοελληνικού έθνους στους αγώνες του για την εθνική του ολοκλήρωση». Το εθνικό φρόνημα, λοιπόν, ήταν το πρόβλημα. Οι ρίζες των Ελλήνων. Είτε ο διεθνισμός (κομμουνισμός) του Ζαχαριάδη, είτε η παγκοσμιοποίηση τού Κίσσιγκερ σχεδιάζει, ο στόχος είναι ο ίδιος. Ο μεν πρώτος έλεγε ότι «τα βέλη τής κομμουνιστικής ιστοριογραφίας να στραφούν εναντίον τών πηγών πού συντηρούν και ενισχύουν το ελληνικό έθνος, εναν¬τίον των εθνικών παραδόσεων του Ελληνικού Λαού, εναντίον της αντιλήψεως της Ιστορικής του συνεχείας», ο δε δεύτερος τόνιζε ότι «οι Έλληνες είναι λαός δυσκολοκυβέρνητος, γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες, δηλαδή να τον πλήξουμε στην Γλώσσα, στην Θρησκεία, στα Πολιτιστικά και Ιστορικά του αποθέματα». Αυτό δεν γίνεται σήμερα; Ρεπούση, και πλείστοι άλλοι "πανεπιστημιακοί", σήμερα, τι λένε και τι κάνουν; Το πώς μεθοδεύθηκε όλο αυτό θα το δούμε στο επόμενο άρθρο μας. Προς το παρόν ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας από τις ήδη αναλυμένες αλλά και προκλητικά συμπτωματικές ομοιότητες των διεθνιστών κομμουνιστών και των εκπροσώπων τής παγκοσμιοποίησης ως προς τον κοινό τους αντίπαλο. Το ελληνικό έθνος και την ιστορική του συνέχει