ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ

Γράφει ο Αντώνιος Α. Αντωνάκος Καθηγητής, Φιλόλογος Ιστορικός, Συγγραφεύς Από την επιστημονική εξέταση της σύγχρονης επιστήμης που αφορά την συμβολή της εκμαθήσεως των αρχαίων ελληνικών και του πολυτονικού στην ευφυΐα του ανθρώπου, προκύπτουν τα εξής: 1. Οι άνθρωποι σχεδόν όλοι γεννιούνται με τον ίδιο αριθμό νευρώνων στον εγκέφαλό τους. 2.Διαφέρουν μόνον στις συνάψεις των νευρώνων, που γίνονται με τους νευροάξονες, τους δενδρίτες και τα νευρογλοιακά κύτταρα. 3. Οι συνάψεις των νευρώνων όμως αυξάνουν σε αριθμό ανάλογο των ερεθισμάτων. Αυτό σημαίνει ότι η ευφυΐα καλλιεργείται και δεν είναι δεδομένη. 4. Κάθε διαφορετικός ερεθισμός δημιουργεί καινούργια σύναψη στους νευρώνες του εγκεφάλου. Ο ίδιος ερεθισμός, έστω και αμέτρητες φορές επαναλαμβανόμενος, δημιουργεί μόνον μία σύναψη. 5. Η γλώσσα αποτελεί τον πιο οικείο τρόπο δημιουργίας καινούργιων ερεθισμών και άρα δημιουργίας καινούργιων συνάψεων και αυξήσεως ευφυΐας. 6. Η ελληνική γλώσσα είναι διαχρονικά ένα εκπληκτικό πολυεργαλείο δημιουργίας νέων ερεθισμών [πολλά τονικά σημεία (οξεία, βαρεία, περισπωμένη), πολλά ι ,(ι,η,υ,ει,οι) πολλά ε (ε,αι) πολλά ο ( ο,ω)]κ.λπ. 7. Κάθε διαφορετικός λεκτικός τύπος και κάθε διαφορετικός συνδυασμός λέξεων με λογική υφή δημιουργεί καινούργια σύναψη στους νευρώνες. Τα αρχαία ελληνικά μας χρειάζονται, όχι διότι είμαστε Έλληνες, αλλά διότι τα έχει ανάγκη ο εγκέφαλος όλων των ανθρώπων, για να βελτιώσει την ευφυΐα του. Αυτό είναι το μοναδικό και πλέον χρήσιμο συμπέρασμα, στο οποίο μπορούμε να καταλήξουμε. Αν θέλουμε να το καταλάβουμε έχει καλώς. Αν όχι είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Με βάση όλα αυτά, μόνο η ελληνική γλώσσα έχει αυτή την αφάνταστη ποικιλία λεκτικών τύπων και συνδυασμών, για την αύξηση των νευρικών συνάψεων του εγκεφάλου και κατ’ επέκταση την αύξηση της ευφυΐας του ανθρώπου. Πράγματι δεν υπάρχει ανώτερη νοητική άσκηση από την καθημερινή μεγαλόφωνη ανάγνωση μιας σελίδος αρχαιοελληνικού κειμένου. Οι απόψεις αυτές δεν προέρχονται από εθνικιστική η αρχαιολατρική αφετηρία. Τα ίδια ακριβώς θα λέγαμε, εάν είχαμε άλλη εθνικότητα. Η επιστημονική αλήθεια προηγείται πάντοτε και όχι τα πάθη και οι αγκυλώσεις. Κάποτε επί τέλους ας δοθεί νέο περιεχόμενο στις έννοιες «πρόοδος» και «συντήρηση». Πρόοδος δεν σημαίνει αποκοπή από τους πυρήνες δυνάμεως του λαού μας, μεταξύ των οποίων πρωτεύουσα θέση κατέχει η διαχρονική μας γλώσσα. Η μελέτη των Αρχαίων Ελληνικών και η γνώση του παραδοσιακού τονικού συστήματος βοηθούν κάθε Έλληνα να επικοινωνεί καλύτερα και με τα κλασσικά κείμενα αλλά και με τα Πατερικά κείμενα και την εκκλησιαστική μας Υμνογραφία καθώς και με μεγάλες μορφές της Νεοελληνικής μας Λογοτεχνίας. Η γνώση αυτή αποτελεί θεμέλιο της εθνικής μας ταυτότητος μέσα στην εποχή της Παγκοσμιοποιήσεως. Αποτελεί, όμως, και πανευρωπαϊκό εκπαιδευτικό και μορφωτικό αίτημα, όπως αποδεικνύει η ανακοίνωση του Γάλλου Υπουργού Παιδείας, του Σοσιαλιστή Ζακ Λανγκ. Στις 25 Οκτωβρίου 2001, ο τότε Γάλλος Υπουργός ανεκοίνωσε στο Παρίσι ότι επανέρχεται η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών στις δύο τελευταίες τάξεις των Γαλλικών Γυμνασίων και στο Λύκειο. Μιλώντας σε διεθνές συμπόσιο στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης ο κ. Λανγκ υπεγράμμισε: «Πρέπει να ξαναδώσουμε και να επαναφέρουμε την δυναμική των φιλολογικών σπουδών (κλασσικών και νεωτέρων). Πρέπει να ξαναβρούμε τις μεγάλες επιστήμες, να δοθούν στέρεες και καθαρές βάσεις στην διαμόρφωση των νέων. Οι κλασσικές σπουδές, τόνισε ο Γάλλος Υπουργός, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την επίτευξη του σκοπού, ο οποίος αναλύεται στο τρίπτυχο: Επιστροφή στα μεγάλα κείμενα, διεπιστημονική θεώρηση, ανάπτυξη κριτικού πνεύματος». (ΒΗΜΑ, 26/10/2001). Ο Κύπριος διανοητής Σάββας Ιακωβίδης σχολιάζει σχετικά στην εφημερίδα «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» της Λευκωσίας (2/11/2001): «Η εξαγγελία του Ζακ Λάνγκ επιβεβαιώνει ότι αναθερμαίνεται το ενδιαφέρον για την διδασκαλία των Αρχαίων ελληνικών στην δευτεροβάθμια Εκπαίδευση των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ στην Κύπρο και στον ευρύτερο Ελληνισμό η διδασκαλία και η αναγνώριση της αξίας των κλασσικών σπουδών λοιδωρείται, γελοιοποιείται και μειώνεται στα μάτια των Ελληνόπουλων, ως τάχα "νεκρή γλώσσα, που δεν χρησιμεύει σε τίποτε", στις χώρες της Ε.Ε. αναγνωρίζεται ξανά η καθαρότητα και η γλωσσική τους αξία για την στέρεη και ορθή διαπαιδαγώγηση των νέων. Έτσι μαθαίνουμε με περηφάνια αλλά και με πίκρα ότι αυτή την στιγμή τα Αρχαία Ελληνικά και η Ελληνική: διδάσκονται υποχρεωτικά στα Γυμνάσια θεωρητικής κατευθύνσεως στην Ολλανδία, στο Λουξεμβούργο και στην Πορτογαλία. Διδάσκονται ως μαθήματα επιλογής στην Δανία, στην Γερμανία, στην Ιρλανδία και στην Ιταλία. Σε ορισμένες άλλες χώρες, όπως η Φινλανδία, η Σουηδία και η Νορβηγία διδάσκονται σε επιλεγμένα σχολεία.........Στην Γαλλία όσοι μαθητές επιλέγουν τα Αρχαία Έλληνικά η την λατινική θα ανταμείβονται με ενισχυμένη βαθμολογία, η οποία θα μετρά για την προαγωγή τους...» Πόσο δικαιώνεται ο σπουδαίος Έλληνας φιλόσοφος του 20ου αιώνος, ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, ο οποίος έγραφε στο βιβλίο του "Το 21 και ο Νέος Ελληνισμός" ότι «η τεχνική παιδεία χωρίς κλασσικά μαθήματα μεταβάλλει τον άνθρωπο σε εγκεφαλικό μηχανισμό.» Η τεχνική παιδεία και η τεχνολογική εξέλιξη, προσθέτουμε εμείς, μπορούν κάλλιστα να αποβούν προς όφελος του ανθρώπου και της κοινωνίας. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται η καλλιέργεια των κλασσικών γραμμάτων, η επαφή με την αστείρευτη πηγή της ενιαίας Ελληνικής Γλώσσης και η αποφυγή γλωσσικών απλουστεύσεων που αποκοιμίζουν τον εγκέφαλο των παιδιών. Βιβλιογραφία Αντωνίου Α. Αντωνάκου «Γλώσσα ποι πορεύη;» Γιάννη Τσέγκου «Η εκδίκηση των τόνων»