ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΕΣ ΤΥΡΑΝΝΙΩΝ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Κάπου στις αρχές του 21ου αιώνα στην Ελλάδα, την γνωστή και ένδοξη ένεκα τού παρελθόντος της παγκοσμίως, υπήρχε μια κυβέρνηση αυταρχική. Την αποτελούσαν τρία κόμματα, τα οποία ο λαός τα ψήφισε πέφτοντας στην παγίδα των δημαγωγών σοφιστών εκπροσώπων τους. Το ένα κόμμα δήλωσε πως θα έσωζε την Ελλάδα, η οποία χωρίς αυτό θα χρεωκοπούσε. Είπε πως δεν θα έκοβε μισθούς, συντάξεις κοινωνικές παροχές κ.λπ. Το άλλο κόμμα καταρρακωμένο "πελατειακά" στηρίζει το πρώτο για να διασωθεί το ίδιο, για να συνεχίσει να λαμβάνει τα κρατικά χρήματα, τα οποία δεν δικαιούται πλέον σε αυτόν τον βαθμό, για να επιβάλλει φόρους και να παίρνει με το «έτσι θέλω» περιουσίες πολιτών. Το τρίτο κόμμα, αριστερής υποτίθεται προελεύσεως, αντίθετα με την πολιτική του ιδεολογία, απεφάσισε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση τών φόρων, των μειώσεων μισθών και συντάξεων, των προστίμων, των κατασχέσεων περιουσιών για κάποιους λόγους, τους οποίους εκείνο γνωρίζει και που όλοι εμείς υποψιαζόμαστε. Κανένα τμήμα τού λαού δεν τους ψήφισε, όμως, γι’ αυτά που κάνουν αλλά γι’ αυτά που υπόσχονταν ότι θα κάνουν. Έτσι, όποτε ο λαός ξεσηκωθεί, οι τρεις «τύραννοι» αποστέλλουν ραβδοφόρους (δηλαδή τα ΜΑΤ) για να καταστείλουν την αντίδρασή τους. Η περίοδος αυτή μου θυμίζει την αντίστοιχη του τέλους της διακυβερνήσεως των τριάκοντα τυράννων, που είχε επιβληθεί από τους νικητές τού πελοποννησιακού πολέμου Σπαρτιάτες. Οι τότε Σπαρτιάτες παραλληλίζονται με τους σημερινούς Δανειστές – Δυνάστες. Η σημερινή κυβέρνηση τών τριών είναι οι τότε κυβέρνηση τών τριάκοντα τυράννων. Κι ο λαός χωρισμένος σε δύο μέρη και τότε και τώρα. Τους κυβερνητικούς (με τους τριάκοντα (ή τρεις) δικτάτορες) και τους αντικυβερνητικούς δημοκράτες. Κάποια στιγμή ο δημοκρατικός αθηναϊκός αποφάσισε να αντιδράσει και πήγε στην Φυλή. Το τι έγινε εκεί μας το εξιστορεί ο Ξενοφών στα «Ελληνικά» του, όπου και κατέγραψε το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου. Μετά την εμφύλια μάχη επρυτάνευσαν η λογική και οι λογικοί ταγοί. «Ένας Αθηναίος, ο Κλεόκριτος», γράφει ο Ξενοφών, «ο των μυστών κήρυξ, ο οποίος ήταν πάρα πολύ εύφωνος, αφού ζήτησε να γίνει σιγή, είπε: Συμπολίτες μας, γιατί μας διώχνετε; Γιατί θέλετε να μας σκοτώσετε; Εμείς ποτέ έως τώρα δεν σας κάναμε κανένα κακό, αντίθετα μετείχαμε μαζί σας στις σεμνές ιερές τελετές και θυσίες και στις πιο όμορφες εορτές και γίναμε συγχορευτές και συμφοιτητές και συστρατιώτες και πολλούς κινδύνους μαζί περάσαμε και στην ξηρά και στην θάλασσα για την κοινή μας σωτηρία και ελευθερία». Θέλει, λοιπόν, να τους δείξει ότι σημασία μεγαλύτερη από τα κομματικά προσωπικά οφέλη, τα οποία κάποιος θέλει να προσπορίσει με έξωθεν βοήθεια δυναστών, έχει η πατρίδα και τα πρώτα δεν πρέπει να προηγούνται των εθνικών στόχων και των όσων έχει υποστεί ένας λαός ενωμένος... και καταλήγει: «Για όνομα των θεών και της συγγένειας είτε εξ αίματος είτε εξ αγχιστείας, σεβόμενοι θεούς και ανθρώπους, σταματήστε να αμαρτάνετε ενώπιον της πατρίδος και μην υπακούετε στους ανοσιώτατους τριάκοντα (βλέπε σημερινή τρόϊκα), οι οποίοι για δικά τους κέρδη λίγο απέχουν από το να έχουν εξοντώσει σε οκτώ μήνες περισσότερους Αθηναίους απ’ ό,τι όλοι οι Πελοπονήσιοι πολεμώντας δέκα χρόνια...!» Αυτά και άλλα είπε ο Κλεόκριτος. Αυτά λέμε κι εμείς στους σημερινούς «τριάκοντα» της τρικομματικής τρόϊκας. Σταματήστε να αμαρτάνετε ενώπιον της πατρίδος. Σταματήστε να υπακούετε τυφλά στους δυνάστες. Αυτοί για τα δικά τους κέρδη έχουν εξοντώσει πολύ περισσότερους (αυτοκτονίες, απολύσεις, ανεργία, ΕΟΠΥΥ κ.λπ.) απ’ όσους θα εχάνοντο σε έναν πόλεμο. Στις ημέρες μας ο τυραννικός αυταρχισμός παραβάλλεται με τον τότε! Το ΣτΕ απεφάνθη ότι το μνημόνιο, δηλαδή ο θάνατος τού ελληνικού λαού, ορθώς επεβλήθη. Ο πρόεδρός του ΣτΕ μάλιστα, κατά σύμπτωση, έγινε πρωθυπουργός. Στην συνέχεια ο Άρειος Πάγος δικαίωσε τους πενόμενους Έλληνες για το χαράτσι τής ΔΕΗ. Κι ο υπουργός οικονομικών, ο οποίος δεν εξελέγη αλλά διορίσθηκε από τους σημερινούς τρεις, (αντίστοιχους των τότε τριάκοντα) επέπληξε τους δικαστές γι’ αυτήν τους την απόφαση. Τότε οι αποφάσεις ήσαν όλες αποφάσεις υποταγής. Οι υμνητές τών τριάκοντα εξαργύρωναν την υποταγή τους με θέσεις. Αλλά και σήμερα, μήπως, το ίδιο δεν γίνεται; Οι αντιστοιχίες είναι εκπληκτικές. Τότε οι τριάκοντα έμπαιναν στα σπίτια τών πολιτών, άρπαζαν τις περιουσίες τους, σκότωναν, επέβαλλαν τρόμο. Οι τραμπούκοι τους, τα τότε ΜΑΤ, επενέβαιναν σε κάθε δικαστική απόφαση, η οποία εξέφραζε αντίθεση. Όταν π.χ. τότε, ένας μετριοπαθής, ο Θρασύβουλος ήλθε σε αντίθεση με τον σκληροπυρηνικό Κριτία, οι τραμπούκοι εκάθισαν «επί τοις δρυφάκτοις» (στο δρύϊνο διαχωριστικό χώρισμα του δικαστηρίου), «φανερώς τα εγχειρίδια έχοντες» (δείχνοντας φανερά τα στιλέτα τους). Σε κάποιο σημείο ο Θρασύβουλος τους είπε: «Γιατί υπερηφανεύεσθε για τους Λακεδαιμονίους (βλέπε σήμερα Μέρκελ), οι οποίοι όπως τα σκυλιά που δαγκώνουν, αφού τα δέσουν με θηλιά τα παραδίδουν (ώσπερ τους δάκνοντας κύνας κλοιώ δήσαντες παραδιδόασιν), έτσι κι εκείνοι αφού σας παρέδοσαν ... σηκώθηκαν και έφυγαν». Το ίδιο δεν έκαναν σήμερα και οι Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου κ.λπ.; Μόνο που εκείνοι σας παρέδωσαν στο ΔΝΤ και μετά σηκώθηκαν και έφυγαν σε ΗΠΑ και Λονδίνο αντιστοίχως. Πολλές αντιστοιχίες υπάρχουν λοιπόν μεταξύ των διαχρονικών τυραννιών. Δεν μένει παρά να πραγματοποιηθεί και η τελευταία. Στην ιστορία και σ’ εμάς τους ιστορικούς είναι γνωστή η αιτιότητα, που σημαίνει ότι τα ίδια αίτια, κάτω από τις ίδιες συνθήκες, μας δίδουν τα ίδια αποτελέσματα. Οι συνθήκες λοιπόν, είναι οι ίδιες. Τα αίτια τα ίδια. Άρα και τα αποτελέσματα θα είναι τα ίδια με τότε. Η εθνική, πολιτική και κοινωνική Ύβρις έκανε τον κύκλο της. Ας το σκεφθούν λίγο τα σημερινά πολιτικά φερέφωνα. Διότι η Νέμεσις είναι πλέον κοντά!