ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Τους εβραίους τους θαυμάζω για δύο πράγματα, τα οποία θα ήθελα πολύ να χαρακτήριζαν και τους συμπατριώτες μου. Για την εθνική προσήλωση σε έναν μεγαλοϊδεατισμό, και για την αποφασιστικότητά τους στην εφαρμογή κάποιων πραγμάτων. Θέλω να πω ότι από τότε που ο αυτοκράτωρ Τίτος τους εξεδίωξε από την Ιουδαία, εκείνοι κάθε φορά και σε κάθε ευκαιρία έλεγαν: «Και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ». Μέχρι που το πέτυχαν, μετά από δύο χιλιετίες. Από την άλλη, μόλις δημιούργησαν το κράτος τους, επανέφεραν μία νεκρή, για πολλούς αιώνες, γλώσσα, την αρχαία αραμαϊκή και την έκαναν επίσημη γλώσσα του κράτους τους. Αυτά συγκρινόμενα με τον ψοφοδεή νεοελλαδισμό, φαντάζουν εκπληκτικά! Οι νεοελλαδίτες θεωρούν την Κωνσταντινούπολη Ινστανμπούλ και χαμένη υπόθεση, την δε ελληνική γλώσσα εξελιγμένη, που δεν μπορεί να επιστρέψει στο προ τριακονταετίας καθεστώς, διότι τα καημένα τα παιδάκια και οι γονείς τους θα διαμαρτυρηθούν. Φαντασθείτε οι σουλεϊμανόπληκτοι νεοελλαδίτες να έλεγαν: «Και του χρόνου στην Βασιλεύουσα» ή «επαναφέρουμε το πολυτονικό, διότι το μονοτονικό απέτυχε». Τι θα γινόταν; Θα χαρακτηρίζονταν ρατσιστές, φασίστες, χρυσαυγίτες, μεγαλοϊδεάτες, κ.λπ. Ένα πράγμα, όμως, με βρίσκει τελείως αντίθετο σε σχέση με τους εβραίους και το υπό ψήφιση αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Η ποινικοποίηση της αρνήσεως του ολοκαυτώματος. Η Λακωνική καταγωγή μου με έχει μπολιάσει με ένα πνεύμα ελευθερίας, το οποίο δεν συνάδει με την δουλοπρέπεια υποχρεωτικής αποδοχής κάποιου γεγονότος σαν να ήταν "υποχρεωτικός κανόνας καλής συμπεριφοράς". Και δεν εξετάζω το γεγονός αυτό καθ’ αυτό, όσο την δυνατότητα του οποιουδήποτε να διατυπώσει άλλη ιστορική άποψη, εάν παρουσιασθούν νέα στοιχεία. Η Ελευθερία του Λόγου, η Ελευθερία τής Έκφρασης, είναι το σημαντικώτερο δικαίωμα ενός ελευθέρου πολίτου σε μία δημοκρατία. Ο Βολταίρος, επιγραμματικός εκλαϊκευτής φιλοσοφικών θεωριών, συμπυκνώνοντας την θεωρία της πνευματικής ανεκτικότητας, έλεγε: «Δεν συμφωνώ με όσα λες αλλά θα υπερασπίζομαι και με το τίμημα της ζωής μου το δικαίωμά σου να λες ελεύθερα αυτό που πιστεύεις»! Η Ελευθερία, λοιπόν, είναι κάτι που μόνον οι Έλληνες έχουν αναγάγει σε κοσμοθεωρία. Και μέσα στις διάφορες μορφές ελευθερίας, υπέρτατη, ίσως, είναι η Ελευθερία του λόγου, η οποία προσδιορίζεται και ως ελευθερία επιστημονικής έρευνας ή ως ελευθερία επιστημονικής άποψης και έκφρασης. Να οδηγήσω λίγο την σκέψη σας... Τον τελευταίο καιρό γίναμε μάρτυρες των ιστορικών τερατουργημάτων της κ. Ρεπούση. Οι πανεπιστημιακοί, οι πολιτικοί και άλλοι οσφυοκάμπτες βγήκαν και εδήλωσαν πως η κ. Ρεπούση εκφράζει "επιστημονική άποψη". "Επιστημονική άποψη", λοιπόν, θεωρήθηκε η άρνηση από αυτήν της "Γενοκτονίας των Ποντίων", όπως και "ο συνωστισμός στην παραλία", όπως και "ο μύθος του χορού του Ζαλόγγου". Βεβαίως η "επιστημονική άποψη" της κ. Ρεπούση "περί συνωστισμού" ταυτίζεται με την "επιστημονική άποψη" των τούρκων, οι οποίοι θεωρούν ακριβώς ότι στην Σμύρνη έγινε "kalabalik". "Kalabalik", λοιπόν στα τούρκικα θα πει "συνωστισμός". Κι εμείς μεν ξέρουμε το καλαμπαλίκι, απλώς δεν ξέρουμε τι σημαίνει καθώς και ότι είναι η επίσημη τουρκική άποψη για το τι έγινε στην Σμύρνη! Όλα αυτά λοιπόν τα ανεχθήκαμε σαν τάχα "επιστημονικές απόψεις"! Οι πολιτικοί οσφυοκάμπτες δεν τα ενέταξαν, διεθνοποιώντας το πρόβλημα, στον ευρωπαϊκό "περί αρνήσεως του ολοκαυτώματος" νόμο. Και πρέπει εγώ να δεχθώ επί ποινή φυλακίσεως το ολοκαύτωμα των Εβραίων, όταν κανένας από εκείνους και κάποιοι από τους εδώ, δεν δέχονται το ολοκαύτωμα των Ποντίων, των Μικρασιατών, το ξεκλήρισμα των κατοίκων του Διστόμου, των Καλαβρύτων κ.λπ. Και πρέπει να ανέχομαι την κ. Ρεπούση να αποχωρεί από το ελλαδικό κοινοβούλιο, όταν αυτό τηρεί ενός λεπτού σιγή για την Ποντιακή Γενοκτονία, να ανέχομαι τον οποιονδήποτε να διαστρεβλώνει να παραποιεί και να ακυρώνει την ελληνική ιστορία, να ανέχομαι τους γείτονες και τα εδώ φερέφωνά τους να μου κάνουν τους ιστορικούς, παραποιώντας τα ιστορικά δεδομένα και την ίδια ώρα, που δεν μπορώ να επιβάλω έναν νόμο που να ποινικοποιεί τις πράξεις όλων αυτών, να είμαι υποχρεωμένος να δεχθώ τις θέσεις κάποιων άλλων. Γιατί; Επειδή πρέπει ως Έλληνας να πάψω να αισθάνομαι αετός που πετά ελεύθερα στον ουρανό και να νοιώσω σκουλήκι που έρπω στο έδαφος; Αρνούμαι λοιπόν αυτόν τον νόμο. Όχι, διότι αρνούμαι το γεγονός αλλά διότι αρνούμαι να ακολουθήσω διαφορετική αξιολόγηση θέσεων, που ενώ είναι ίδιες δεν αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. Αρνούμαι να υποταχθώ σε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αρνούμαι να υποταχθώ σε μια δυναστική, καταναγκαστική αποδοχή πραγμάτων, τα οποία στο μέλλον η επιστημονική έρευνα μπορεί να αλλάξει επί τα χείρω ή επί τα βελτίω! Η επιστημονική άποψη αφορά όλους. Και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος δεν είναι μόνον αυτά των Ναζί εναντίον των Εβραίων αλλά και των Ναζί εναντίον των Ελλήνων. Και του Κεμάλ εναντίον των Ποντίων και των Μικρασιατών. Και του Στάλιν εναντίον του αντικαθεστωτικού ελληνισμού και των άλλων αντικομμουνιστικών μειονοτήτων. Κυρίως, όμως, αρνούμαι την ποινικοποίηση της Ελευθερίας του Λόγου. Διότι το απαράγραπτο δικαίωμα του ανθρώπου να λέει ελεύθερα την άποψή του φαίνεται αδιανόητο στους δυνάστες της εποχής μας, που έχοντας σαν όπλο το χρήμα νομίζουν ότι μπορούν να φυλακίσουν το πνεύμα. Το κατάφεραν εν μέρει με υφέρποντες πολιτικούς και αντιστοίχως με "κατασκευασμένους" πνευματικούς ταγούς. Δεν θα το καταφέρουν, όμως, με τα ελεύθερα πνεύματα, ακόμη κι αν τα γυροφέρνουν εν είδει χάροντα. Σε ένα τραγούδι μάλιστα από την συλλογή "Αλβανία", ο αείμνηστος Πυθαγόρας έγραψε: «Άϊντε χάρε, πόσο θα με γυροφέρνεις; Το φτωχό κορμί μου πάρε, την ψυχή μου δεν την παίρνεις»! Ακόμη και σε καθεστώτα απόλυτης δουλείας, υπήρξαν κατά το παρελθόν ελεύθερες φωνές. Η «Απογευματινή» της 12-8-2005 ανέφερε ότι ο Ιρανός, επί μακρόν φυλακισμένος, δημοσιογράφος Αγκμπάρ Γαντζί, σύμβολο της αντίστασης κατά των μουλάδων, προχώρησε σε απεργία πείνας, ύστερα από πενταετή φυλάκιση. Ξεκινώντας δήλωσε ότι "κανείς άνθρωπος δεν πρέπει να φυλακίζεται ούτε για ένα δευτερόλεπτο, επειδή εξέφρασε μία άποψη, που δεν είναι αρεστή". Ένας νόμος για να έχει αποδοχή πρέπει να είναι δίκαιος. Θα συμφωνήσω μόνο σε ένα ψήφισμα, που θα καταδικάζει παγκοσμίως κάθε έγκλημα και κάθε Γενοκτονία, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Είτε από τους Ναζί, είτε από τον Στάλιν, τον Κεμάλ, τους Αμερικανούς (εναντίον των Ινδιάνων), των κάθε αποικιοκρατών (εναντίον των ιθαγενών) κ.λπ. Όλων όμως! Όχι επιλεκτικά. Όχι εκείνοι να αποσιωπούν κι εμείς να πηγαίνουμε φυλακή. Όχι!