Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΩΝ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως Στο τελευταίο άρθρο μας αναλύσαμε τις διάφορες όψεις τού διεθνισμού, και τον σκοπό όλων αυτών, ο οποίος είναι ένας και αποβλέπει στο κόψιμο των ριζών. Ο στόχος λοιπόν των διεθνιστών – παγκοσμιοποιητών ήταν πάντοτε οι ρίζες. Ένα δένδρο όσο πιο βαθειές γερές, μεγάλες και δυνατές ρίζες έχει, ακόμη κι αν το κόψουν θα μπορέσει και πάλι στο μέλλον να βλαστήσει, να βγάλει νέα κλαδιά, νέα φύλλα, και να ανθίζει ες αεί παίρνοντας δύναμη από τους ζωογόνους χυμούς αυτών των ριζών. Ο ποιητής το έχει αποδώσει πολύ παραστατικά: «Μη φοβηθείς το δένδρο που άπλωσε τις ρίζες του βαθιά στο χώμα...κι ας σπάσει το κορμί του ο άνεμος και τα πυκνά κλαδιά του ακόμα»! Στην τραγωδία τού Αισχύλου «Αγαμέμνων» (στ. 966-967) υπάρχει η πεμπτουσία της ελληνικής συνέχειας. «ρίζης γαρ ούσης φυλλάς ίκετ’ εις δόμους σκιάν υπερτείνασα Σειρίου Κυνός», που αποδίδεται «διότι, όταν η ρίζα ζη, το δένδρο βγάζει φύλλα κι απ’ το σπίτι επάνω μες στα Κυνικά καύματα (στην κάψα του καλοκαιριού) την σκια του απλώνει». Ποιες λοιπόν είναι αυτές οι ρίζες; Ο Κίσσιγκερ τις προσδιόρισε ως «Γλώσσα, Θρησκεία, Πολιτιστικά και Ιστορικά αποθέματα». Ο Ηρόδοτος, όμως, θεωρούσε ως χαρακτηριστικές ρίζες τού ελληνικού έθνους και άλλα πράγματα, τα οποία, κατά έναν περίεργο τρόπο, άρχισαν όλα να αποδομούνται. Κατ’ αυτόν (Βιβλίο 8ο «Ουρανία»144,14-16) «αύτις δε το Ελληνικόν, εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον, και θεών ιδρύματά τε κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα». Άρα το κοινό αίμα (καταγωγή, DNA), η κοινή γλώσσα, οι κοινές παραδόσεις, η ιστορία, τα ήθη, τα έθιμα, καθώς και τα κοινά θρησκευτικά "πιστεύω" ήσαν εκείνα, τα οποία κατέτασσαν τους Έλληνες στο ίδιο Έθνος. Το Ελληνικό! Αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούσαν τις ρίζες του! Στην Αμερική για παράδειγμα την "πανσπερμία λαών" αυθαιρέτως την ονομάζουν "έθνος", για να δηλώσουν και σ’ εμάς ότι δεν έχει καμμιά σημασία που στην Ελλάδα υπάρχουν 3.000.000 λαθρομετανάστες, μαύροι, κίτρινοι, ερυθρόδερμοι. Μόλις αυτοί πάρουν την "υπηκοότητα" όλοι θα λεγόμαστε "Έλληνες". Κι εμείς, που οι παππούδες μας πολέμησαν γι’ αυτήν την πατρίδα αλλά και οι λαθραίοι, που βρήκαν μία χώρα ελεύθερη εξ αιτίας εκείνων, για να την κατακτήσουν σήμερα διά "νομιμοποιημένων παρανομιών". Αυτά βεβαίως μεθοδεύθηκαν με χειρουργική ακρίβεια. Πρώτα άφησαν τα σύνορά μας διάτρητα με αποτέλεσμα κάθε ημέρα να εισέρχεται ένα χωριό λαθρομεταναστών. Στην συνέχεια τους εγκλώβισαν εδώ με το "Δουβλίνο 2". Και μετά, άλλους οδήγησαν στην επαρχία, επανδρώνοντας ολόκληρα χωριά και άλλους στην Αθήνα, περιθωριοποιώντας το κέντρο της. Έπειτα άλλαξαν το δίκαιο αίματος σε δίκαιο εδάφους. Έτσι, έδωσαν σε αυτούς αφειδώς υπηκοότητες. Ηλίθια πολιτικά πρόσωπα δήλωσαν ότι θα σωθεί η Ελλάδα τοιουτοτρόπως από την υπογεννητικότητα. Μετά άφησαν τους λαθρομετανάστες να κάνουν ό,τι θέλουν. Απέκτησαν προτεραιότητα παντού. Στα σχολεία, στους παιδικούς σταθμούς, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία κ.λπ. Ακολούθησε η φορολόγηση της ελληνικής οικογενείας, "απλής τε και πολυτέκνου". Απέτρεψαν τοιουτοτρόπως τους νέους τής Ελλάδος από το να δημιουργήσουν οικογένεια στην πατρίδα τους. Τους στέρησαν ακόμη το δικαίωμα τής εργασίας, παρ’ όλες τις σπουδές τους. Ο στόχος προφανής: τους οδηγούν στο εξωτερικό έτοιμους και σπουδασμένους για εργασία, όπου είναι βέβαιον ότι εκεί οι περισσότεροι θα αλλοτριωθούν, θα νυμφευθούν αλλοδαπές και σε μία γενιά τα παιδιά τους, αποκτώντας την νοοτροπία τού νέου κράτους, θα χάσουν γλώσσα και ελληνική ταυτότητα. Έτσι, στο "γωνιακό οικόπεδο" που λέγεται "Ελλάς", θα απομείνουν κάποιοι λίγοι Έλληνες, οι γέροντες, οι λαθρομετανάστες, ο υπόκοσμος, και μία ειδική κατηγορία, που αποκαλούνται "πολιτικοί", οι οποίοι μέσω διαφόρων μορφών γενιτσαρισμού θα προσκυνούν περιστασιακώς, τουρμπάνια, τιάρες και αγορές, δηλαδή αγοραστές μιας πατρίδας που δεν τους ανήκει, που δεν την είχαν ποτέ. Οπότε, λαθρομετανάστες και γηγενείς θα ανακατευθούν δίνοντας μία εικόνα εκφυλισμού, αφού θα ισχύσει το «ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ». Κι όμως! Κι αυτός ο στόχος είχε προαναγγελθεί από τους θεωρητικούς τής παγκοσμιοποίησης. Πριν πολλά χρόνια ένας από τους βασικούς εμπνευστές τής διαδικασίας τής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ο Richard Coudenhove Kalergi στο βιβλίο του «Praktischer Idealismus»: γράφει μεταξύ άλλων ότι «... οι κάτοικοι των μελλοντικών Ηνωμένων Πολιτειών τής Ευρώπης δεν θα είναι οι παλαιοί λαοί τής Γηραιάς Ηπείρου, αλλά ένα είδος υπανθρώπων που θα προέρχονται από επιμιξία ... οι λαοί της Ευρώπης θα διασταυρωθούν με ασιατικές και έγχρωμες φυλές, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πολυεθνικό κοπάδι χωρίς ποιότητα και εύκολα ελεγχόμενο από την άρχουσα τάξη...» (ΠΑΡΟΝ, 27-1-2013, σελ. 30). Τι λέτε λοιπόν; Δεν το βλέπετε σήμερα; Απορείτε ακόμη; Μαζί με το κοινό αίμα, λοιπόν, το σχέδιο των διεθνιστών στόχευσε και την γλώσσα. Μία γλώσσα χιλιάδων ετών, μέσω "ειδικών" πανεπιστημιακών (εννοώ "ειδικών" στις καταστροφές τών γλωσσικών φαινομένων) κατήντησε από "ύψιστο εργαλείο τού νου" σε "όργανο ανοησιών". Οι "ειδικοί" κατήργησαν το πολυτονικό, το λογισμικό ευφυΐας τών Ελλήνων, την ιστορική ορθογραφία, την ιστορική γραμματική, τις προθέσεις, την γ΄ κλίση, η οποία περιελάμβανε το 70% των ελληνικών ονομάτων και όσα δεν τα ενέταξαν στις άλλες δύο (π.χ. "ο μύωψ" που έγινε "ο μύωπας"), τα κατάντησαν άκλιτα (π.χ. "η κυρία Κοντολέων", "της κυρίας Κοντολέων", "ο Σπυρίδων", "του Σπυρίδων" κ.λπ.) Και αυτό κάποιοι "ειδικοί" το λένε γλώσσα! Όσον αφορά τις γιορτές, απαξίωσαν τα πάντα. Σκεφθείτε μόνο πώς εορτάζονταν 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου πριν λίγα χρόνια και δείτε σήμερα. Αντί πολιτικοί και δάσκαλοι να τονίζουν τα μηνύματα ενός Αγώνα, που μας ανέστησε ως Γένος, δηλαδή του 1821, αμφισβητούν ποιοι πολέμησαν, περνούν την μαρξιστική άποψη ότι η Παλιγγενεσία δεν ήταν εθνικός Αγώνας αλλά ταξικός εναντίον τών κοτσαμπάσηδων, θεωρούν τους Αρβανίτες Αλβανούς κι ότι εκείνοι (οι Αλβανοί δηλαδή) έκαναν τον Αγώνα, απαξιώνουν την συμβολή τών κληρικών στην Επανάσταση κ.λπ. Για το 1940, περνούν την άποψη ότι το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς αλλά ο ελληνικός λαός, ότι η εθνική αντίσταση ήταν ο ΕΛΑΣ και ο Βελουχιώτης, Γράμμος και Βίτσι γίνονται αντικείμενο ιστορικής καπηλείας από τους ηττημένους και αγνοούνται από τους νικητές, κ.λπ. Παντού παγκόσμιες γιορτές, υποβάθμιση τών ελληνικών, αποκατάσταση "δήθεν μύθων", όπως το "κρυφό Σχολειό" κ.λπ. "Πανεπιστημιακοί", αμφιβόλου επιστημονικής αξίας, αναλαμβάνουν να ισοπεδώσουν και να εξαφανίσουν τους αγώνες των προγόνων μας μέσω συμφωνιών τύπου συμβατικής ιστορίας (συμφωνία Παπανδρέου - Τζεμ) και, επομένως, μέσω νέων "ιστορικών γραμμών", τύπου "συνωστισμού στην παραλία", περνώντας τους μάλιστα στα σχολικά βιβλία και την τρυφερή ψυχή τών παιδιών. Όσο για το ομόθρησκον, ο στόχος είναι να πλήξουν την Ορθοδοξία. Στην αρχή, αφαίρεσαν το θρήσκευμα από τις ταυτότητες. Πριν λίγες ημέρες μάλιστα αριστερός, δηλαδή διεθνιστής, "πανεπιστημιακός", τάραξε τα νερά με την δήλωσή του ότι "πρέπει οι ορθόδοξοι χριστιανοί να πληρώνουν τους μισθούς των ιερέων". Στόχος, όταν αυτό θα γίνει οι ορθόδοξοι, που θα έχουν οικονομικό πρόβλημα, να κάνουν "δήλωση αθεΐας" για να γλυτώσουν την οικονομική επιβάρυνση. Το μάθημα των θρησκευτικών, βαίνει συνεχώς απαξιούμενο. Ο σχολικός εκκλησιασμός σταμάτησε, όπως και η προσευχή σε σχολεία προοδευτικής διοικήσεως. Οι δηλώσεις απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών κάθε χρόνο είναι όλο και περισσότερες κ.λπ. Την γραμμή τής παγκοσμιοποίησης, την περνούν, ακόμη και μέσα από την εκκλησία, μέσω ιεραρχικών εντολών, όπως "μόνο χριστιανικά ονόματα" στις βαπτίσεις κι όχι ελληνικά, "πρώτα χριστιανός" ή "μόνο χριστιανός", βάζοντας στο περιθώριο ότι εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε γενικώς χριστιανοί αλλά "ελληνορθόδοξοι", τονιζομένης τής ελληνικότητός μας. Αλλά ως προς αυτό θα επανέλθω με άλλο άρθρο. Αγαπητοί συνέλληνες. Ο εχθρός είναι ήδη εντός τών τειχών. Μεταμφιεσμένος. Με προσωπεία. Εξ άλλου κι ο ποιητής έχει γράψει ότι "έφθασαν ντυμένοι φίλοι πολλές φορές οι εχθροί μου". Σκοπός εκείνων είναι να μας καταστρέψουν. Σκοπός δικός μας να μη τους αφήσουμε. Χρέος προς τους προγόνους μας και προς τα παιδιά μας. Σύνθημά μας, τα λόγια τού νεαρού, πλην μεγίστου ήρωος του Κυπριακού Αγώνος Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που πρέπει να αποτελούν το σύνθημα αλλά και την πεμπτουσία κάθε ελληνικής ψυχής: «Μπορεί σε κάποια μάχη, γραμμένο η μοίρα νά ’χει, να μη γυρίσουμε... Μα πάμε με καμάρι, και λέμε "όποιον πάρει"... και θα νικήσουμε!»